Αν κάποιος διατηρούσε ακόμα κάποιες επιφυλάξεις σχετικά με το ρόλο των ΜΜΕ στην χώρα, είναι ώρα να ...δει το φως το αληθινό!
.. εν ολίγοις αρκετοί μάγκες - τάχα μεγαλοδημοσιογράφοι - σιτίζονται, είναι στο μισθολόγιο διαφόρων εταιρειών, οργανισμών και γράφουν κατά παραγγελία άρθρα για να δημιουργούν κλίμα. Στο ίδιο πνεύμα οι άνθρωποι - ως υπάλληλοι συμφερόντων που είναι - ρίχνουν και μερικές κουβαδιές λάσπη σ' όσους έχουν αντίθετη άποψη από τη δικιά τους.
Σας τα λεγαμε 2χρόνια πριν , αλλά πιθανά να τα βρίσκατε υπερβολικά. Πρέπει επιτέλους να τελειώνουμε μ' αυτό το κουβάρι της συνενοχής που οδήγησε τη χώρα στην εξαθλίωση: (Δημοσιογράφοι, ΜΜΕ, οικονομικοί παρασιτικοί μεγαλοπαράγοντες, πουλημένα πολιτικά λαμόγια)
Κρατήστε καλά τα ονόματα των εμπλεκομένων! (Είναι σίγουρο ότι θα προσπαθήσουν να τα αποσιωπήσουν: τα λεφτά είναι πολλά!!)
Στο μάτι του κυκλώνα βέβαια οι γνωστές τηλεπερσόνες που αντιμετωπίζουν την οργή του κόσμου όποτε κάνουν το λάθος να αποφύγουν την ασφάλεια της βίλας τους, ακολουθούν όμως και δευτεροκλασάτοι, “κομπάρσοι” των δελτίων μετά από τα απανωτά κρούσματα προπηλακισμών από εξοργισμένους περαστικούς ακόμα και στο Κολωνάκι!
Για τους κεντρικούς ο λόγος είναι απλός: Η πλύση εγκεφάλου και η διατεταγμένη υπηρεσία στην οποία βρίσκονται είναι πλέον ορατή και στον πιο ανυποψίαστο πολίτη. Όταν μάλιστα κραυγάζουν την εξοργιστική ατάκα “που πήγαν τα λεφτά”, δικαίως ο κόσμος εξοργίζεται για έναν απλό λόγο.
Όταν δουλεύεις σε ένα κανάλι που γράφει ζημιές κάποια εκατομύρια Ευρώ το μήνα, ΠΩΣ εσύ παίρνεις την παχυλή σου μισθοδοσία; Από που;
Είναι δυνατόν κάποιος επιχειρηματίας μη διαπλεκόμενος να είναι σε θέση να σε αμοίβει με εκατοντάδες χιλιάδες Ευρώ το χρόνο όταν η επιχείρηση μπαίνει μέσα εως και 35 εκατομύρια ετησίως;
Απλά ερωτήματα που δεν χρειάζονται ειδικές γνώσεις. Όλων το μυαλό πηγαίνει στο ξέπλυμα της διαπλοκής. Η δε συμπεριφορά και ακατάσχετη ψευδολογία των δημοσιογράφων ενισχύει αυτή την άποψη. Διαβάστε και το ενδιαφέρον άρθρο από το Taxalia:
Οι άνθρωποι που ήταν “με το λαό”, με προηγούμενες κυβερνήσεις και χτυπούσαν ανελέητα την εξουσία, επειδή “αυτός είναι ο ρόλος του δημοσιογράφου” και ούρλιαζαν για “λιτότητα, που φέρνει η κυβέρνηση Καραμανλή”, για “αυξήσεις που δεν καλύπτουν τον πληθωρισμό”, για “τα κεκτημένα δεκαετιών”, για “ένα κουλούρι την ημέρα” κ.λ.π., κ.λ.π., τώρα εμφανίζονται …υπέρμαχοι της άγριας λιτότητας και του στραπατσαρίσματος των κεκτημένων, επειδή “πρέπει να είμαστε υπεύθυνοι” και να “μη λαϊκίζουμε”.
- Δείτε όλα τα σχετικά με την καταγγελία Καμμένου
- http://www.youtube.com/watch?v=6QHDuTlRIbQ&feature=player_embedded
- http://www.youtube.com/watch?v=T81nnduPYqk&feature=player_embedded
- αλλά και μια παλιότερη εγγραφή: Ελλειμμα δημοσιογραφίας
- Σχετικά με τη διαφθορά της "ελιτ" που μας κυβερνά, αδιαλείπτως, πρέπει να λάβετε υπ όψιν σας το άρθρο αυτό εδώ.
- "Οι ελίτ σήμερα παπαγαλίζουν αγγλοσαξονικά, βλέπουν την Ελλάδα μηχανικά, σαν case study, τη βάζουν σε excelάκια στο λάπτοπ· ορισμένως: τη βλέπουν απ’ έξω, σαν ξένοι, που μάλιστα ντρέπονται και λίγο για το μεσογειακό και βαλκάνιο χούι, ντρέπονται για τους φτωχούς και άξεστους γονείς τους".
- Στο ίδιο μήκος κύματος κι' αυτό εδώ ..."Η πρόσφατη ιστορική πείρα από τη Λατινική Αμερική δείχνει ότι οι τοπικές ελίτ, εκπαιδευμένες στα Ive League πανεπιστήμια, αποκομμένες από τους λαούς και τις κουλτούρες τους, οδήγησαν τις χώρες τους στη χρεοκοπία και την κοινωνική αποσάθρωση. Εφάρμοσαν συνταγές και έτοιμες λύσεις, υποτάχθηκαν σε υπερεθνικά κελεύσματα, σκέφτηκαν σαν επισκέπτες, όχι σαν γηγενείς. Το Μεξικό και η Αργεντινή είναι τέτοια παραδείγματα χρεοκοπίας και πνευματικής εξάρτησης"
- Τώρα έχετε τις αποδείξεις: Αυτή η "ελιτ" είναι εισαγόμενη. Δεν γνωρίζει την χώρα, δεν ενδιαφέρεται για τη χώρα. Ενδιαφέρεται μόνο τγια την πάρτη της και το φούσκωμα του προσωπικού της λογαριασμού στην Ελβετία. Γιατί στην Ελβετία; Γιατί γνωρίζουν ότι κατά βάθος κλέβουν και δεν είναι βλάκες να νομίζουν ότι αυτό θα διαρκέσει για πάντα. Κάποια στιγμή θα σπάσει ο "διάολος το ποδάρι του" και θα αποκαλυφθούν. Τη μεγάλη ζημιά λοιπόν δεν την έχει κάνει ο πολίτης αυτής της χώρας - που τόσο έχει συγκοφαντηθεί για τεμπελιά και διαφθορά. Η μεγάλη διαφθορά είναι της "ελιτ" και εισαγόμενη. Βλέπε Siemens: Τουλάχιστον 100 εκατομμύρια Ευρώ οι μίζες: Ήτοι 10 πλήρως εξοπλισμένα Νοσοκομεία θα μπορούσε να έχει η χώρα μόνο από τις μίζες της Siemens! (Click εδώ)
- Έχετε το νού σας για πιθανή διαροή της λίστας των δημοσιογράφων που δωροδοκήθηκαν από Siemens (χλωμό το βλέπω, αλλά η Βουλή τα έχει!!)
- Μην ξεχνάτε επίσης ότι οι δημοσιογράφοι - για τις καλές τους υπηρεσίες γενικά - εξαιρέθηκαν μαζί με τους γιατρούς , δικηγόρους και μηχναικούς από τις νέες ρυθμίσεις για το ασφαλιστικό! (Απ ότι καταλάβατε στη δημοκρατία μας κάποιοι είναι πιο ίσοι!!!)
- ========
- ONOMATA!!!
- Ποια είναι τα άλλα ονόματα...
H πρώτη λίστα που δόθηκε στη δημοσιότητα με τα ονόματα των πολιτικών, δημοσιογράφων επιχειρηματιών περιλαμβάνει από τους δημοσιογράφους τον Παύλο Τσίμα και τους εξής πολιτικούς και επιχειρηματίες:...
Κώστα Καραμανλή
Κώστα Σημίτη
Κώστα Μητσοτάκη
Κώστα Σκανδαλίδη
Κώστα Γείτονα
Γιώργο Παπανδρέου
Γιώργο Βουλγαράκη
Γιώργο Αλογοσκούφη
Πέτρο Δούκα
Άκη Τσοχατζόπουλο
Γιώργο Μπόμπολα
Πέτρο Κόκκαλη
Γιώργο Κορωνιά
Γιώργο Λούβαρη
Γιώργο Φλέσσα
Κώστα Μίχαλο ======>>> - ==========
- Mεταγεννε΄στερη προσθήκη (8/7/2010)
Αυτό που γίνεται στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη από έντρομους “επώνυμους” λειτουργούς της “ενημέρωσης”, δεν έχει προηγούμενο!
Πιέζουν με κάθε τρόπο για αύξηση των μέτρων ασφαλείας στις οικίες και τις μετακινήσεις τους! Για τέτοιον τρόμο αλλά και θράσος μιλάμε. Φανταστείτε ότι αυτό δεν γίνεται σε καμμία χώρα στον πλανήτη ΟΥΤΕ στην Κολομβία! Οι “λειτουργοί” της ενημέρωσης δηλαδή να ζητούν απεγνωσμένα προστασία από τους …πολίτες.Στο μάτι του κυκλώνα βέβαια οι γνωστές τηλεπερσόνες που αντιμετωπίζουν την οργή του κόσμου όποτε κάνουν το λάθος να αποφύγουν την ασφάλεια της βίλας τους, ακολουθούν όμως και δευτεροκλασάτοι, “κομπάρσοι” των δελτίων μετά από τα απανωτά κρούσματα προπηλακισμών από εξοργισμένους περαστικούς ακόμα και στο Κολωνάκι!
Για τους κεντρικούς ο λόγος είναι απλός: Η πλύση εγκεφάλου και η διατεταγμένη υπηρεσία στην οποία βρίσκονται είναι πλέον ορατή και στον πιο ανυποψίαστο πολίτη. Όταν μάλιστα κραυγάζουν την εξοργιστική ατάκα “που πήγαν τα λεφτά”, δικαίως ο κόσμος εξοργίζεται για έναν απλό λόγο.
Όταν δουλεύεις σε ένα κανάλι που γράφει ζημιές κάποια εκατομύρια Ευρώ το μήνα, ΠΩΣ εσύ παίρνεις την παχυλή σου μισθοδοσία; Από που;
Είναι δυνατόν κάποιος επιχειρηματίας μη διαπλεκόμενος να είναι σε θέση να σε αμοίβει με εκατοντάδες χιλιάδες Ευρώ το χρόνο όταν η επιχείρηση μπαίνει μέσα εως και 35 εκατομύρια ετησίως;
Απλά ερωτήματα που δεν χρειάζονται ειδικές γνώσεις. Όλων το μυαλό πηγαίνει στο ξέπλυμα της διαπλοκής. Η δε συμπεριφορά και ακατάσχετη ψευδολογία των δημοσιογράφων ενισχύει αυτή την άποψη. Διαβάστε και το ενδιαφέρον άρθρο από το Taxalia:
Οι άνθρωποι που ήταν “με το λαό”, με προηγούμενες κυβερνήσεις και χτυπούσαν ανελέητα την εξουσία, επειδή “αυτός είναι ο ρόλος του δημοσιογράφου” και ούρλιαζαν για “λιτότητα, που φέρνει η κυβέρνηση Καραμανλή”, για “αυξήσεις που δεν καλύπτουν τον πληθωρισμό”, για “τα κεκτημένα δεκαετιών”, για “ένα κουλούρι την ημέρα” κ.λ.π., κ.λ.π., τώρα εμφανίζονται …υπέρμαχοι της άγριας λιτότητας και του στραπατσαρίσματος των κεκτημένων, επειδή “πρέπει να είμαστε υπεύθυνοι” και να “μη λαϊκίζουμε”.Και τότε γιατί μας “κάνατε κεφάλι” όλα τα προηγούμενα χρόνια, στα οποία….. ποτέ δεν είσασταν ικανοποιημένοι από τις αυξήσεις του 3,5%, 4% και 5% που δινόταν τότε, ενώ τώρα μας λέτε ότι είναι υπεύθυνο να έχουμε μειώσεις 25% το χρόνο, αντί για αυξήσεις;
Δεν λέμε ότι κάνετε λάθος σήμερα.
Αλλά,
ή τότε παίζατε βρώμικο ρόλο, που δεν έχει σχέση με τη δημοσιογραφία
ή σήμερα.
Πότε τον παίζατε λοιπόν (το βρώμικο ρόλο);
Και προσέξτε: scripta manent. Ό,τι λέτε σήμερα καταγράφεται.
Μη τολμήσει κανείς από σας τους “υπεύθυνους”, να κριτικάρει επόμενη κυβέρνηση (π.χ. ΝΔ ή άλλη), ότι “δίνει ψίχουλα για αυξήσεις”.
Αυτά που λέτε σήμερα έχουν γραφτεί και είναι ιστορία.
Σας το λέω σήμερα Τετάρτη 7-7-2010 και θα το ξαναφέρω στη μνήμη σας (όσων είστε λαμόγια και είστε πολλοί), όταν θα αλλάξετε τροπάριο και θα παίζετε αλλιώς το κλαρίνο σας, με άλλη κυβέρνηση, μη αρεστή στα αφεντικά σας.
http://olympia.gr/2010/07/08/horca-4/
==============
Μεταγεννέστερη προσθήκη: 11/7/2010
Tου Κωνσταντινου Ζουλα / zoulas@kathimerini. gr
Επιτρέπεται σε ένα δημοσιογράφο να είναι και διαφημιστής; Θα σας φανεί παράταιρο το ερώτημα, αλλά πιστεύω ότι δεν είναι καθόλου άσχετο με την απαξία που εισπράττουμε εσχάτως όσοι κάνουμε αυτή τη δουλειά. «Α, δημοσιογράφος είσαι, μέσα στο σύστημα», μας λένε ολοένα και περισσότεροι, καταλογίζοντάς μας τεράστια ευθύνη στο κατάντημα της χώρας.
Με ένα μάλλον άκαιρο ρομαντισμό, επισκέφθηκα την ιστοσελίδα της ΕΣΗΕΑ. «Η διαφάνεια στις οικονομικές σχέσεις», αναφέρει ο Kώδικας Δεοντολογίας μας, «αποτελεί θεμελιώδες στοιχείο του κύρους και της αξιοπρέπειας του δημοσιογράφου. Ο οποίος, μεταξύ άλλων, οφείλει να μη δέχεται οποιεσδήποτε παροχές σε χρήμα ή είδος που θίγουν την αξιοπιστία, την ανεξαρτησία και την αμεροληψία του. Οπως και να μην επιδιώκει ούτε και να δέχεται τη διαφημιστική χρήση του ονόματος, της φωνής και της εικόνας του, παρά μόνον για κοινωφελείς σκοπούς».
Ακούγοντας κάθε μέρα συναδέλφους να διαφημίζουν (αντιδεοντολογικώς) από κουρτίνες και πλοηγούς μέχρι ουίσκι και μπίρες (!), πραγματικά αναρωτιέμαι αν κάπου κι εμείς οι ίδιοι έχουμε απολέσει από καιρό τη σοβαρότητα του ρόλου μας. Θα το θέσω ευθέως: Πόσο αξιόπιστες είναι σήμερα οι οικονομικές αναλύσεις ενός δημοσιογράφου που διαφημίζει μια τράπεζα; Δεν θα έχει ευθύνη αν αυτή μεθαύριο βαρέσει κανόνι; Ή και γενικότερα, πώς μπορούμε ως χώρος να πείθουμε τους πολίτες για τη σοβαρότητα, την αντικειμενικότητα και την αμεροληψία μας στα τόσο σημαντικά σημερινά προβλήματα, όταν μας ακούν παράλληλα να ασχολούμαστε με τη χοληστερίνη, ισχυριζόμενοι, μάλιστα, ότι ειδικώς στην Ελλάδα έχει αποδειχθεί πως ένα συγκεκριμένο προϊόν είναι πραγματικός εχθρός της; Προφανώς, στη δύσκολη αυτή εποχή, ο χώρος μας χρειάζεται χορηγούς για να επιβιώσει. Αλλά είναι εντελώς διαφορετικό να παρεμβάλλεται π. χ. σε μια ραδιοφωνική εκπομπή ένα σποτ της χορηγίας κι άλλο τη διαφήμιση του προϊόντος να την αναλαμβάνει ο ίδιος ο παρουσιαστής - δημοσιογράφος, λες και είναι υπάλληλος κάποιας εταιρείας. Εν ολίγοις, μέσα στη διάχυτη αμφισβήτηση που δεχόμαστε, αναρωτιέμαι πόσο βοηθάει το επάγγελμά μας ακόμη και καταξιωμένοι δημοσιογράφοι να γίνονται (με το αζημίωτο) πλασιέ του κύρους τους «εις υγείαν» μιας μπίρας…
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_10/07/2010_407439
================
Του Πασχου Mανδραβελη
Στην Ελλάδα η μόνη βιομηχανία που ανθεί είναι αυτή της μεταφοράς ευθυνών. Για κάθε πρόβλημα ποτέ δεν συζητείται μια λύση· πάντα αναζητείται ένας υπεύθυνος. Σπανίζει η αυτοκριτική και περισσεύει η κριτική. Κυρίως προς αόρατες δομές. Παλιότερα για όλα έφταιγαν οι «ξένες δυνάμεις» που μετά μετονομάστηκαν σε «ιμπεριαλισμό» και στις νεότερες εποχές πάντα έφταιγε το «σύστημα» που μετά συγκεκριμενοποιήθηκε στο «πολιτικό σύστημα».
Με το ελληνικό πολιτικό σύστημα δυστυχώς ισχύει η παροιμία «βρήκαμε παπά, να θάψουμε πέντε έξι» ευθύνες κοινωνικών φορέων ή ατόμων. Πάνω, δηλαδή, στις πραγματικές ευθύνες των πολιτικών φορτώνονται λάθη και παραλείψεις μιας ολόκληρης κοινωνίας ή υποσυστημάτων αυτής. Δεν θα αναφερθούμε στις πρώτες· έχουν γραφτεί τόσα πολλά για τη διαφθορά, τη διαπλοκή, το προνόμιο ασυλίας απέναντι στον νόμο που έχουν βουλευτές και υπουργοί, την προχειρότητα στην παραγωγή νομοθετικού έργου κ. λπ., που είναι κοινός τόπος και σπατάλη χώρου η εκ νέου ανάλυσή τους. Καλό όμως είναι να διακρίνουμε τις πραγματικές παθογένειες του πολιτικού συστήματος (ώστε να απαιτήσουμε τη θεραπεία τους), από τις μεταβιβασθείσες ευθύνες που πρέπει εμείς να διορθώσουμε. Και αυτό διότι η δημιουργία αποδιοπομπαίων συστημάτων μπορεί να είναι ψυχοθεραπευτική, αλλά δεν λύνει προβλήματα. Αντιθέτως· συσκοτίζοντάς τα, τα διαιωνίζει.
Ο ρόλος των ΜΜΕΜία από αυτές τις ευθύνες είναι της ενημέρωσης. Ακούγεται συχνά πυκνά ότι «το κράτος δεν ενημέρωσε» ή ότι οι αγρότες κατασπατάλησαν τις επιδοτήσεις διότι ήταν «ανενημέρωτοι» (ότι π. χ. πρέπει να επενδύσουν τα κοινοτικά χρήματα και όχι να τα κάνουν κατανάλωση). Εδώ, όμως, υπάρχει ένα σκοτεινό σημείο το οποίο μπορεί να γίνει επικίνδυνο. Το κράτος δεν ενημερώνει, ανακοινώνει. Η ενημέρωση δεν πρέπει να είναι κρατική υπόθεση (μπορεί να έχει σοβαρές παρενέργειες), αφορά τον κλάδο των ΜΜΕ, αλλά και εκείνους που πρέπει να ενημερωθούν. Αν θέλαμε να σαρκάσουμε, θα λέγαμε ότι το κράτος το παράκανε με την υποβοήθηση της ενημέρωσης. Σκόρπισε αφειδώς λεφτά, ενισχύοντας τις επιχειρήσεις ΜΜΕ και διαφημίζοντας την πραμάτεια του. Ομως η ενημέρωση δεν είναι μια παθητική διαδικασία. Ζούμε σε μια χώρα που έχει τους περισσότερους τίτλους εφημερίδων, χιλιάδες ειδικά έντυπα και την χαμηλότερη αναγνωσιμότητα στον δυτικό κόσμο. Οσο κακές κι αν είναι οι εφημερίδες, για να ενημερωθεί κάποιος πρέπει να τις ανοίγει. Η ενημέρωση δεν είναι σαν την επιφοίτηση. Είναι ενεργητική διαδικασία. Δεν υπάρχει κράτος που να διαβάζει εφημερίδες για λογαριασμό των πολιτών του.
Μεταθέτοντας όμως στο πολιτικό σύστημα την ευθύνη της ενημέρωσης των πολιτών έχουμε πολλές παρενέργειες. Η εμφανής είναι η σπατάλη χρημάτων. Η κρατική διαφήμιση (προς «ενημέρωση του λαού») έρρεε κατά δεκάδες εκατομμύρια. Κάποτε η κρατική «Ολυμπιακή» ήταν υποχρεωμένη να μεταφέρει δωρεάν τις εφημερίδες σε κάθε γωνιά της χώρας. Τώρα όλες οι επιχειρήσεις -και δι’ αυτών οι καταναλωτές- είναι υποχρεωμένες να χρηματοδοτούν τις εφημερίδες με την αναγκαστική δημοσίευση ισολογισμών και ανακοινώσεων. Η αφανής παρενέργεια ήταν η συσκότιση της πραγματικής ευθύνης που έχει μια πολιτεία, δηλαδή της ανακοίνωσης των αποφάσεών της. Απορροφημένοι από το αίτημα να κάνει το κράτος αυτό που είναι υποχρέωση των πολιτών, δηλαδή να ενημερώνονται, δεν συζητούσαμε για το γεγονός ότι το κράτος έθετε τεχνητούς φραγμούς στην πρόσβαση των πολιτών στις ανακοινώσεις του. Μέχρι πριν από μερικούς μήνες για να διαβάσει κάποιος τους νόμους του κράτους έπρεπε να πληρώνει συνδρομή στο Εθνικό Τυπογραφείο. Ετσι, από τη μια μεριά το κράτος σπαταλούσε εκατοντάδες εκατομμύρια για να διαφημίσει τους νόμους του και από την άλλη απέτρεπε τους πολίτες να τους δουν και να τους διαβάσουν. Ζητώντας από το πολιτικό σύστημα να πράξει το ανέφικτο, του επιτρέπαμε να μην εκπληρώνει τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις του.
Το πολιτικό κόστοςΗ σημαντικότερη, όμως, μετάθεση ευθυνών γίνεται διά της φιλολογίας του πολιτικού κόστους. Δημοσιογράφοι, πολιτικοί, διανοούμενοι ζητούν από τους πολιτικούς να πράττουν χωρίς να υπολογίζουν το πολιτικό κόστος. Αυτό είναι λογικό και θεμιτό όταν το πολιτικό κόστος προέρχεται από μικρές συντεχνιακές ομάδες. Γίνεται παράλογο και αντιδημοκρατικό όταν ζητείται από τους πολιτικούς να πάνε ενάντια στην θέληση της κοινωνίας. Δυστυχώς αυτό που πολλοί ονομάζουν «πολιτικό κόστος» είναι η ίδια η Δημοκρατία. Σε ένα αντιπροσωπευτικό σύστημα οι πολιτικοί δεν εκλέγονται για να εκπροσωπούν την «αρετή», όπως υποκειμενικά την ορίζουν κάποιοι ταγοί. Εκλέγονται για να υλοποιούν τη θέληση της κοινωνίας. Είτε αυτή είναι «καλή», είτε αυτή είναι «κακή». Εδώ γίνεται μια τεράστια μετάθεση ευθύνης απ’ όλους εκείνους που ρητορεύουν περί πολιτικού κόστους. Η αποτυχία ενός ολόκληρου συστήματος (πολιτικών δημοσιογράφων, διανοουμένων, Μέσων Ενημέρωσης) να πείσουν την κοινωνία για τον ορθό δρόμο γίνεται αίτημα να καταλυθεί το «Θεμέλιο του πολιτεύματος [που] είναι η λαϊκή κυριαρχία» (Σύνταγμα, άρθρο 1 παρ. 2)
ΛαϊκισμόςΚαλώς ή κακώς μια δημοκρατία πραγματώνεται προσεγγίζοντας όσο το δυνατόν περισσότερο τη λαϊκή βούληση, σεβόμενη βέβαια τους δημοκρατικούς θεσμούς. Αυτή η λαϊκή βούληση διαμορφώνεται από τη σύγκρουση διαφόρων απόψεων που υπάρχουν μέσα σε μια κοινωνία. Ο λαϊκισμός δεν ανθεί μόνο γιατί είναι εύκολος. Κυρίως φουντώνει επειδή κυκλοφορεί ανεμπόδιστος. Η ευθύνη, λοιπόν, του πολιτικού συστήματος -ή έστω κάποιων πολιτικών αυτού του συστήματος- έγκειται στο γεγονός ότι τροφοδοτούν αυτόν τον λαϊκισμό και όχι γιατί στο τέλος υλοποιούν τις αποφάσεις του.
Παντού στον δυτικό κόσμο η μάχη δίνεται κατά τη διαμόρφωση των πολιτικών προτάσεων και ουχί όταν αυτές αποκρυσταλλωθούν ως κυρίαρχη άποψη ή γίνουν νόμοι. Λειτουργεί η κοινωνία των πολιτών· φτιάχνονται οργανώσεις πίεσης, επιμορφώνονται οι πολίτες από εθελοντές που πάνε από σπίτι σε σπίτι για να εξηγήσουν τα θετικά ή τα αρνητικά μιας πολιτικής πρότασης, βομβαρδίζονται οι πολιτικοί με γράμματα, μηνύματα, τηλεφωνήματα κ. λπ. Γενικώς, η πολιτική δεν ασκείται μόνο μέσα στο κοινοβούλιο. Υπάρχει και η πίεση των πολιτών. Στην Ελλάδα δυστυχώς μεταφέρουμε και τις ευθύνες της Κοινωνίας των Πολιτών στο πολιτικό σύστημα. Ψηφίζουμε τους πολιτικούς που μας υπόσχονται τα εύκολα και μετά τους εγκαλούμε γιατί δεν υλοποιούν τα δύσκολα. Επιτρέπουμε στον λαϊκισμό να διαμορφώνει την πολιτική ατζέντα και μετά αναρωτιόμαστε γιατί οι... «βουλευτές αντιπροσωπεύουν το έθνος» και αυτό που το έθνος σκέπτεται ή θέλει.
Οι ευθύνες του πολιτικού συστήματος για την κατάσταση που φτάσαμε είναι μεγάλες, αλλά πολλάκις δεν είναι αυτές που του αποδίδουμε. Αν τις ξεχωρίσουμε μπορεί να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα.
Τα ΜΜΕ, η ενημέρωση και οι διαρροέςΕνα από τα μόνιμα παράπονα των Μέσων Ενημέρωσης είναι ότι οι πολιτικοί δεν καταθέτουν προτάσεις, αλλά περιορίζουν τον λόγο τους σε άσκοπη συνθηματολογία. Αυτό είναι εν πολλοίς ακριβές, αλλά πάλι όταν κάποιοι πολιτικοί κατέθεσαν προτάσεις, ποιος τις άκουσε; Και κυρίως: ποιος τις μετέδωσε; Και αν κάποιες φορές μεταδόθηκαν, ποιος δεν τις χλεύασε;
Στο παιγνίδι της μετάθεσης ευθυνών, που χρόνια τώρα παίζεται σ’ αυτή τη χώρα, τα ΜΜΕ έχουν θέση επιθετικού. Κρατούν διαρκώς σηκωμένο το δάχτυλο στο πολιτικό σύστημα «ότι δεν ενημερώνει σωστά τον λαό», ξεχνώντας ότι η ενημέρωση είναι πρωτίστως δική τους δουλειά και όχι των πολιτικών. Κι όμως! Στις χιλιάδες ώρες πολιτικού λόγου που εκστομίζουν κάθε μέρα -στη Βουλή, σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις- αρκετοί πολιτικοί καταθέτουν προτάσεις οι οποίες είτε δεν έχουν στη δημοσιότητα μοίρα, είτε απλώς χλευάζονται. Ας αναλογιστούμε μόνο κάθε πότε βλέπουμε τη Βουλή στα αποκαλούμενα δελτία ειδήσεων. Οποτεδήποτε υπάρξει «ένταση» (ακόμη και για ασήμαντο διαδικαστικό θέμα) ή όταν κάποιος βουλευτής αφήσει «αιχμές» (δι’ ασήμαντον, πάλι, αφορμήν).
Αντιθέτως παλαιότερες προτάσεις π. χ. των αποκαλούμενων «νεοφιλελεύθερων» πολιτικών για μείωση του κράτους στην οικονομία αντιμετωπίζονταν με κραυγές του στυλ «Θέλουν να ξεπουλήσουν την Ολυμπιακή», «απολύσεις στο Δημόσιο, προτείνουν οι ανάλγητοι». Αντί να συζητηθεί κάποια πρόταση, να φωτιστούν τα θετικά και αρνητικά για να δημιουργηθεί το ισοζύγιο και να αποφασίσουμε ψύχραιμα, στο μιντιακό τοπίο κυριαρχούν οι κραυγές. Και αυτό είναι ευθύνη των ΜΜΕ και όχι του πολιτικού συστήματος.
Ενα άλλο παιγνιδάκι μετάθεσης ευθυνών γίνεται διά των διαρροών. Σε όλο τον κόσμο πολιτικοί που δεν θέλουν να πουν τα πράγματα με το όνομά τους μεταφέρουν πληροφορίες στους δημοσιογράφους ανωνύμως. Οι διαρροές αυτές μπορεί να έχουν καλό ή κακό σκοπό. Μπορεί δηλαδή να θέλουν να αποκαλύψουν στους πολίτες πράγματα που γίνονται (π. χ. ολόκληρη η υπόθεση Watergate αποκαλύφθηκε από διαρροές κυβερνητικών αξιωματούχων) ή μπορεί απλώς να παίζουν το προσωπικό τους παιχνίδι (π. χ. να καρφώσουν αντιπάλους). Οι πληροφορίες αυτές, άλλοτε επαληθεύονται και άλλοτε όχι. Στην πρώτη περίπτωση έχουμε «δημοσιογραφική επιτυχία» και στη δεύτερη «φταίνε οι πολιτικοί που μεταδίδουν ψευδείς πληροφορίες». Η αλήθεια είναι ότι η ευθύνη των πολιτικών απέναντι (μόνο) στους φίλους τους δημοσιογράφους είναι να τους λένε αληθείς πληροφορίες. Η ευθύνη των δεύτερων όμως είναι να τις διασταυρώνουν πριν τις μεταδώσουν. Η ευθύνη για τη μετάδοση μιας πληροφορίας δεν βαρύνει το πολιτικό σύστημα. Ανήκει στα ΜΜΕ, ασχέτως από την πηγή ή τις προθέσεις της.
Διαβάστε
Πηγή
==============
....
Ας το δούμε κι αλλιώς: η ελληνική κοινωνία πάσχει, εκτός των άλλων, από ακινησία των ελίτ, οι οποίες ράθυμες και αυτάρεσκες αυτοαναπαράγονται σε κλειστό κύκλωμα και παράγουν παρακμή. Η κρίση και η αντιπολίτευση στις ελίτ που παράγουν-διαχειρίζονται την κρίση, μπορούν να ανανεώσουν τις ελίτ, και να αναδιατάξουν τις δυνάμεις προς όφελος των μεγάλων μαζών που βρίσκονται εκτός εξουσίας. Εδώ ας θυμηθούμε τον περίφημο πολιτικό στοχαστή Τζέιμς Μπέρναμ: «Η ύπαρξη αντιπολίτευσης συνεπάγεται την ύπαρξη ρήγματος στην άρχουσα τάξη. Εν μέρει ο αγώνας που διεξάγεται μεταξύ των τμημάτων της άρχουσας τάξης είναι εσωτερικός. Ελιγμοί και ίντριγκες συμβαίνουν διαρκώς στην πορεία της συνεχούς θεσιθηρίας. Ομως όταν η αντιπολίτευση είναι δημόσια, αυτό σημαίνει ότι οι συγκρούσεις δεν μπορούν να λυθούν μόνο με εσωτερικές αλλαγές στην υπάρχουσα ελίτ. Η αντιπολίτευση αναγκάζεται να κάνει κινήσεις που υπερβαίνουν τα όρια της υπάρχουσας τάξης, [...] επιδιώκει να προσελκύσει τις μάζες με το μέρος και να πείσει τους νέους ηγέτες που αναδεικνύονται από τις γραμμές της κοινωνίας. [...] » (Οι Μακιαβελιστές, υπέρμαχοι της ελευθερίας, εκδ. Κέδρος).
Πηγή
==============
Μεταγεννέστερη προσθήκη: 11/7/2010
Πλασιέ ειδήσεων και προϊόντων;
Επιτρέπεται σε ένα δημοσιογράφο να είναι και διαφημιστής; Θα σας φανεί παράταιρο το ερώτημα, αλλά πιστεύω ότι δεν είναι καθόλου άσχετο με την απαξία που εισπράττουμε εσχάτως όσοι κάνουμε αυτή τη δουλειά. «Α, δημοσιογράφος είσαι, μέσα στο σύστημα», μας λένε ολοένα και περισσότεροι, καταλογίζοντάς μας τεράστια ευθύνη στο κατάντημα της χώρας.
Με ένα μάλλον άκαιρο ρομαντισμό, επισκέφθηκα την ιστοσελίδα της ΕΣΗΕΑ. «Η διαφάνεια στις οικονομικές σχέσεις», αναφέρει ο Kώδικας Δεοντολογίας μας, «αποτελεί θεμελιώδες στοιχείο του κύρους και της αξιοπρέπειας του δημοσιογράφου. Ο οποίος, μεταξύ άλλων, οφείλει να μη δέχεται οποιεσδήποτε παροχές σε χρήμα ή είδος που θίγουν την αξιοπιστία, την ανεξαρτησία και την αμεροληψία του. Οπως και να μην επιδιώκει ούτε και να δέχεται τη διαφημιστική χρήση του ονόματος, της φωνής και της εικόνας του, παρά μόνον για κοινωφελείς σκοπούς».
Ακούγοντας κάθε μέρα συναδέλφους να διαφημίζουν (αντιδεοντολογικώς) από κουρτίνες και πλοηγούς μέχρι ουίσκι και μπίρες (!), πραγματικά αναρωτιέμαι αν κάπου κι εμείς οι ίδιοι έχουμε απολέσει από καιρό τη σοβαρότητα του ρόλου μας. Θα το θέσω ευθέως: Πόσο αξιόπιστες είναι σήμερα οι οικονομικές αναλύσεις ενός δημοσιογράφου που διαφημίζει μια τράπεζα; Δεν θα έχει ευθύνη αν αυτή μεθαύριο βαρέσει κανόνι; Ή και γενικότερα, πώς μπορούμε ως χώρος να πείθουμε τους πολίτες για τη σοβαρότητα, την αντικειμενικότητα και την αμεροληψία μας στα τόσο σημαντικά σημερινά προβλήματα, όταν μας ακούν παράλληλα να ασχολούμαστε με τη χοληστερίνη, ισχυριζόμενοι, μάλιστα, ότι ειδικώς στην Ελλάδα έχει αποδειχθεί πως ένα συγκεκριμένο προϊόν είναι πραγματικός εχθρός της; Προφανώς, στη δύσκολη αυτή εποχή, ο χώρος μας χρειάζεται χορηγούς για να επιβιώσει. Αλλά είναι εντελώς διαφορετικό να παρεμβάλλεται π. χ. σε μια ραδιοφωνική εκπομπή ένα σποτ της χορηγίας κι άλλο τη διαφήμιση του προϊόντος να την αναλαμβάνει ο ίδιος ο παρουσιαστής - δημοσιογράφος, λες και είναι υπάλληλος κάποιας εταιρείας. Εν ολίγοις, μέσα στη διάχυτη αμφισβήτηση που δεχόμαστε, αναρωτιέμαι πόσο βοηθάει το επάγγελμά μας ακόμη και καταξιωμένοι δημοσιογράφοι να γίνονται (με το αζημίωτο) πλασιέ του κύρους τους «εις υγείαν» μιας μπίρας…
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_10/07/2010_407439================
Το πολιτικό κόστος και η Δημοκρατία
Στην Ελλάδα η μόνη βιομηχανία που ανθεί είναι αυτή της μεταφοράς ευθυνών. Για κάθε πρόβλημα ποτέ δεν συζητείται μια λύση· πάντα αναζητείται ένας υπεύθυνος. Σπανίζει η αυτοκριτική και περισσεύει η κριτική. Κυρίως προς αόρατες δομές. Παλιότερα για όλα έφταιγαν οι «ξένες δυνάμεις» που μετά μετονομάστηκαν σε «ιμπεριαλισμό» και στις νεότερες εποχές πάντα έφταιγε το «σύστημα» που μετά συγκεκριμενοποιήθηκε στο «πολιτικό σύστημα».
Με το ελληνικό πολιτικό σύστημα δυστυχώς ισχύει η παροιμία «βρήκαμε παπά, να θάψουμε πέντε έξι» ευθύνες κοινωνικών φορέων ή ατόμων. Πάνω, δηλαδή, στις πραγματικές ευθύνες των πολιτικών φορτώνονται λάθη και παραλείψεις μιας ολόκληρης κοινωνίας ή υποσυστημάτων αυτής. Δεν θα αναφερθούμε στις πρώτες· έχουν γραφτεί τόσα πολλά για τη διαφθορά, τη διαπλοκή, το προνόμιο ασυλίας απέναντι στον νόμο που έχουν βουλευτές και υπουργοί, την προχειρότητα στην παραγωγή νομοθετικού έργου κ. λπ., που είναι κοινός τόπος και σπατάλη χώρου η εκ νέου ανάλυσή τους. Καλό όμως είναι να διακρίνουμε τις πραγματικές παθογένειες του πολιτικού συστήματος (ώστε να απαιτήσουμε τη θεραπεία τους), από τις μεταβιβασθείσες ευθύνες που πρέπει εμείς να διορθώσουμε. Και αυτό διότι η δημιουργία αποδιοπομπαίων συστημάτων μπορεί να είναι ψυχοθεραπευτική, αλλά δεν λύνει προβλήματα. Αντιθέτως· συσκοτίζοντάς τα, τα διαιωνίζει.
Ο ρόλος των ΜΜΕΜία από αυτές τις ευθύνες είναι της ενημέρωσης. Ακούγεται συχνά πυκνά ότι «το κράτος δεν ενημέρωσε» ή ότι οι αγρότες κατασπατάλησαν τις επιδοτήσεις διότι ήταν «ανενημέρωτοι» (ότι π. χ. πρέπει να επενδύσουν τα κοινοτικά χρήματα και όχι να τα κάνουν κατανάλωση). Εδώ, όμως, υπάρχει ένα σκοτεινό σημείο το οποίο μπορεί να γίνει επικίνδυνο. Το κράτος δεν ενημερώνει, ανακοινώνει. Η ενημέρωση δεν πρέπει να είναι κρατική υπόθεση (μπορεί να έχει σοβαρές παρενέργειες), αφορά τον κλάδο των ΜΜΕ, αλλά και εκείνους που πρέπει να ενημερωθούν. Αν θέλαμε να σαρκάσουμε, θα λέγαμε ότι το κράτος το παράκανε με την υποβοήθηση της ενημέρωσης. Σκόρπισε αφειδώς λεφτά, ενισχύοντας τις επιχειρήσεις ΜΜΕ και διαφημίζοντας την πραμάτεια του. Ομως η ενημέρωση δεν είναι μια παθητική διαδικασία. Ζούμε σε μια χώρα που έχει τους περισσότερους τίτλους εφημερίδων, χιλιάδες ειδικά έντυπα και την χαμηλότερη αναγνωσιμότητα στον δυτικό κόσμο. Οσο κακές κι αν είναι οι εφημερίδες, για να ενημερωθεί κάποιος πρέπει να τις ανοίγει. Η ενημέρωση δεν είναι σαν την επιφοίτηση. Είναι ενεργητική διαδικασία. Δεν υπάρχει κράτος που να διαβάζει εφημερίδες για λογαριασμό των πολιτών του.
Μεταθέτοντας όμως στο πολιτικό σύστημα την ευθύνη της ενημέρωσης των πολιτών έχουμε πολλές παρενέργειες. Η εμφανής είναι η σπατάλη χρημάτων. Η κρατική διαφήμιση (προς «ενημέρωση του λαού») έρρεε κατά δεκάδες εκατομμύρια. Κάποτε η κρατική «Ολυμπιακή» ήταν υποχρεωμένη να μεταφέρει δωρεάν τις εφημερίδες σε κάθε γωνιά της χώρας. Τώρα όλες οι επιχειρήσεις -και δι’ αυτών οι καταναλωτές- είναι υποχρεωμένες να χρηματοδοτούν τις εφημερίδες με την αναγκαστική δημοσίευση ισολογισμών και ανακοινώσεων. Η αφανής παρενέργεια ήταν η συσκότιση της πραγματικής ευθύνης που έχει μια πολιτεία, δηλαδή της ανακοίνωσης των αποφάσεών της. Απορροφημένοι από το αίτημα να κάνει το κράτος αυτό που είναι υποχρέωση των πολιτών, δηλαδή να ενημερώνονται, δεν συζητούσαμε για το γεγονός ότι το κράτος έθετε τεχνητούς φραγμούς στην πρόσβαση των πολιτών στις ανακοινώσεις του. Μέχρι πριν από μερικούς μήνες για να διαβάσει κάποιος τους νόμους του κράτους έπρεπε να πληρώνει συνδρομή στο Εθνικό Τυπογραφείο. Ετσι, από τη μια μεριά το κράτος σπαταλούσε εκατοντάδες εκατομμύρια για να διαφημίσει τους νόμους του και από την άλλη απέτρεπε τους πολίτες να τους δουν και να τους διαβάσουν. Ζητώντας από το πολιτικό σύστημα να πράξει το ανέφικτο, του επιτρέπαμε να μην εκπληρώνει τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις του.
Το πολιτικό κόστοςΗ σημαντικότερη, όμως, μετάθεση ευθυνών γίνεται διά της φιλολογίας του πολιτικού κόστους. Δημοσιογράφοι, πολιτικοί, διανοούμενοι ζητούν από τους πολιτικούς να πράττουν χωρίς να υπολογίζουν το πολιτικό κόστος. Αυτό είναι λογικό και θεμιτό όταν το πολιτικό κόστος προέρχεται από μικρές συντεχνιακές ομάδες. Γίνεται παράλογο και αντιδημοκρατικό όταν ζητείται από τους πολιτικούς να πάνε ενάντια στην θέληση της κοινωνίας. Δυστυχώς αυτό που πολλοί ονομάζουν «πολιτικό κόστος» είναι η ίδια η Δημοκρατία. Σε ένα αντιπροσωπευτικό σύστημα οι πολιτικοί δεν εκλέγονται για να εκπροσωπούν την «αρετή», όπως υποκειμενικά την ορίζουν κάποιοι ταγοί. Εκλέγονται για να υλοποιούν τη θέληση της κοινωνίας. Είτε αυτή είναι «καλή», είτε αυτή είναι «κακή». Εδώ γίνεται μια τεράστια μετάθεση ευθύνης απ’ όλους εκείνους που ρητορεύουν περί πολιτικού κόστους. Η αποτυχία ενός ολόκληρου συστήματος (πολιτικών δημοσιογράφων, διανοουμένων, Μέσων Ενημέρωσης) να πείσουν την κοινωνία για τον ορθό δρόμο γίνεται αίτημα να καταλυθεί το «Θεμέλιο του πολιτεύματος [που] είναι η λαϊκή κυριαρχία» (Σύνταγμα, άρθρο 1 παρ. 2)
ΛαϊκισμόςΚαλώς ή κακώς μια δημοκρατία πραγματώνεται προσεγγίζοντας όσο το δυνατόν περισσότερο τη λαϊκή βούληση, σεβόμενη βέβαια τους δημοκρατικούς θεσμούς. Αυτή η λαϊκή βούληση διαμορφώνεται από τη σύγκρουση διαφόρων απόψεων που υπάρχουν μέσα σε μια κοινωνία. Ο λαϊκισμός δεν ανθεί μόνο γιατί είναι εύκολος. Κυρίως φουντώνει επειδή κυκλοφορεί ανεμπόδιστος. Η ευθύνη, λοιπόν, του πολιτικού συστήματος -ή έστω κάποιων πολιτικών αυτού του συστήματος- έγκειται στο γεγονός ότι τροφοδοτούν αυτόν τον λαϊκισμό και όχι γιατί στο τέλος υλοποιούν τις αποφάσεις του.
Παντού στον δυτικό κόσμο η μάχη δίνεται κατά τη διαμόρφωση των πολιτικών προτάσεων και ουχί όταν αυτές αποκρυσταλλωθούν ως κυρίαρχη άποψη ή γίνουν νόμοι. Λειτουργεί η κοινωνία των πολιτών· φτιάχνονται οργανώσεις πίεσης, επιμορφώνονται οι πολίτες από εθελοντές που πάνε από σπίτι σε σπίτι για να εξηγήσουν τα θετικά ή τα αρνητικά μιας πολιτικής πρότασης, βομβαρδίζονται οι πολιτικοί με γράμματα, μηνύματα, τηλεφωνήματα κ. λπ. Γενικώς, η πολιτική δεν ασκείται μόνο μέσα στο κοινοβούλιο. Υπάρχει και η πίεση των πολιτών. Στην Ελλάδα δυστυχώς μεταφέρουμε και τις ευθύνες της Κοινωνίας των Πολιτών στο πολιτικό σύστημα. Ψηφίζουμε τους πολιτικούς που μας υπόσχονται τα εύκολα και μετά τους εγκαλούμε γιατί δεν υλοποιούν τα δύσκολα. Επιτρέπουμε στον λαϊκισμό να διαμορφώνει την πολιτική ατζέντα και μετά αναρωτιόμαστε γιατί οι... «βουλευτές αντιπροσωπεύουν το έθνος» και αυτό που το έθνος σκέπτεται ή θέλει.
Οι ευθύνες του πολιτικού συστήματος για την κατάσταση που φτάσαμε είναι μεγάλες, αλλά πολλάκις δεν είναι αυτές που του αποδίδουμε. Αν τις ξεχωρίσουμε μπορεί να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα.
Τα ΜΜΕ, η ενημέρωση και οι διαρροέςΕνα από τα μόνιμα παράπονα των Μέσων Ενημέρωσης είναι ότι οι πολιτικοί δεν καταθέτουν προτάσεις, αλλά περιορίζουν τον λόγο τους σε άσκοπη συνθηματολογία. Αυτό είναι εν πολλοίς ακριβές, αλλά πάλι όταν κάποιοι πολιτικοί κατέθεσαν προτάσεις, ποιος τις άκουσε; Και κυρίως: ποιος τις μετέδωσε; Και αν κάποιες φορές μεταδόθηκαν, ποιος δεν τις χλεύασε;
Στο παιγνίδι της μετάθεσης ευθυνών, που χρόνια τώρα παίζεται σ’ αυτή τη χώρα, τα ΜΜΕ έχουν θέση επιθετικού. Κρατούν διαρκώς σηκωμένο το δάχτυλο στο πολιτικό σύστημα «ότι δεν ενημερώνει σωστά τον λαό», ξεχνώντας ότι η ενημέρωση είναι πρωτίστως δική τους δουλειά και όχι των πολιτικών. Κι όμως! Στις χιλιάδες ώρες πολιτικού λόγου που εκστομίζουν κάθε μέρα -στη Βουλή, σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις- αρκετοί πολιτικοί καταθέτουν προτάσεις οι οποίες είτε δεν έχουν στη δημοσιότητα μοίρα, είτε απλώς χλευάζονται. Ας αναλογιστούμε μόνο κάθε πότε βλέπουμε τη Βουλή στα αποκαλούμενα δελτία ειδήσεων. Οποτεδήποτε υπάρξει «ένταση» (ακόμη και για ασήμαντο διαδικαστικό θέμα) ή όταν κάποιος βουλευτής αφήσει «αιχμές» (δι’ ασήμαντον, πάλι, αφορμήν).
Αντιθέτως παλαιότερες προτάσεις π. χ. των αποκαλούμενων «νεοφιλελεύθερων» πολιτικών για μείωση του κράτους στην οικονομία αντιμετωπίζονταν με κραυγές του στυλ «Θέλουν να ξεπουλήσουν την Ολυμπιακή», «απολύσεις στο Δημόσιο, προτείνουν οι ανάλγητοι». Αντί να συζητηθεί κάποια πρόταση, να φωτιστούν τα θετικά και αρνητικά για να δημιουργηθεί το ισοζύγιο και να αποφασίσουμε ψύχραιμα, στο μιντιακό τοπίο κυριαρχούν οι κραυγές. Και αυτό είναι ευθύνη των ΜΜΕ και όχι του πολιτικού συστήματος.
Ενα άλλο παιγνιδάκι μετάθεσης ευθυνών γίνεται διά των διαρροών. Σε όλο τον κόσμο πολιτικοί που δεν θέλουν να πουν τα πράγματα με το όνομά τους μεταφέρουν πληροφορίες στους δημοσιογράφους ανωνύμως. Οι διαρροές αυτές μπορεί να έχουν καλό ή κακό σκοπό. Μπορεί δηλαδή να θέλουν να αποκαλύψουν στους πολίτες πράγματα που γίνονται (π. χ. ολόκληρη η υπόθεση Watergate αποκαλύφθηκε από διαρροές κυβερνητικών αξιωματούχων) ή μπορεί απλώς να παίζουν το προσωπικό τους παιχνίδι (π. χ. να καρφώσουν αντιπάλους). Οι πληροφορίες αυτές, άλλοτε επαληθεύονται και άλλοτε όχι. Στην πρώτη περίπτωση έχουμε «δημοσιογραφική επιτυχία» και στη δεύτερη «φταίνε οι πολιτικοί που μεταδίδουν ψευδείς πληροφορίες». Η αλήθεια είναι ότι η ευθύνη των πολιτικών απέναντι (μόνο) στους φίλους τους δημοσιογράφους είναι να τους λένε αληθείς πληροφορίες. Η ευθύνη των δεύτερων όμως είναι να τις διασταυρώνουν πριν τις μεταδώσουν. Η ευθύνη για τη μετάδοση μιας πληροφορίας δεν βαρύνει το πολιτικό σύστημα. Ανήκει στα ΜΜΕ, ασχέτως από την πηγή ή τις προθέσεις της.
Διαβάστε
Πηγή
==============
....
Ας το δούμε κι αλλιώς: η ελληνική κοινωνία πάσχει, εκτός των άλλων, από ακινησία των ελίτ, οι οποίες ράθυμες και αυτάρεσκες αυτοαναπαράγονται σε κλειστό κύκλωμα και παράγουν παρακμή. Η κρίση και η αντιπολίτευση στις ελίτ που παράγουν-διαχειρίζονται την κρίση, μπορούν να ανανεώσουν τις ελίτ, και να αναδιατάξουν τις δυνάμεις προς όφελος των μεγάλων μαζών που βρίσκονται εκτός εξουσίας. Εδώ ας θυμηθούμε τον περίφημο πολιτικό στοχαστή Τζέιμς Μπέρναμ: «Η ύπαρξη αντιπολίτευσης συνεπάγεται την ύπαρξη ρήγματος στην άρχουσα τάξη. Εν μέρει ο αγώνας που διεξάγεται μεταξύ των τμημάτων της άρχουσας τάξης είναι εσωτερικός. Ελιγμοί και ίντριγκες συμβαίνουν διαρκώς στην πορεία της συνεχούς θεσιθηρίας. Ομως όταν η αντιπολίτευση είναι δημόσια, αυτό σημαίνει ότι οι συγκρούσεις δεν μπορούν να λυθούν μόνο με εσωτερικές αλλαγές στην υπάρχουσα ελίτ. Η αντιπολίτευση αναγκάζεται να κάνει κινήσεις που υπερβαίνουν τα όρια της υπάρχουσας τάξης, [...] επιδιώκει να προσελκύσει τις μάζες με το μέρος και να πείσει τους νέους ηγέτες που αναδεικνύονται από τις γραμμές της κοινωνίας. [...] » (Οι Μακιαβελιστές, υπέρμαχοι της ελευθερίας, εκδ. Κέδρος).
Πηγή
Σχόλια