Επανέρχομαι στο ίδιο ερώτημα για τρίτη φορά!
Ποιός κάνει πραγματικά κουμάντο; (Click εδώ και εδώ για τις παλαιότερες αναρτήσεις, που προτείνω να διαβάσετε, αν δεν το έχετε κάνει ήδη, αφού πολλά που θα ειπωθούν εδώ έχουν αναφορές, ή έχει υπάρξει πρόβλεψη γι' ααυτό που συμβαίνει σήμερα....)
Ας βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά.
Οι ελληνικές τράπεζες ακάθεκτες σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, αδυνατώντας να αντιληφθούν το σημαντικό διακύβευμα για όλη την οικονομία:
Ας δούμε κάποιες ειδήσεις, που δεν αξιολογήθηκαν επαρκώς από τα ΜΜΕ:
------->Στον αέρα η στήριξη των μικρομεσαίων!
η πιο τρανή απόδειξη ότι οι τράπεζες δεν τιμού τίποτα και προσέχουν μόνο το κωλαράκι τους...
------>Στον αέρα η χρηματοδότηση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων με εγγύηση του ΤΕΜΠΜΕ
===================
Money as Debt (Greek Translation) from Alogo Skoufis on Vimeo.
=============
Η στροφή σε δρακόντεια δημοσιονομική πειθαρχία απειλεί να προκαλέσει δεύτερο κύμα ύφεσης Tου Πετρου Παπακωνσταντινου
«Η πιο συναρπαστική ιστορία διάσωσης του 2009 ήταν εκείνη του πιλότου Τσέσλι Σούλενμπεργκερ, ο οποίος κατάφερε να ακινητοποιήσει με ασφάλεια ένα Airbus A320 στα παγωμένα νερά του ποταμού Χάντσον, στην καρδιά της Νέας Υόρκης. Η ψυχραιμία του, η οποία έσωσε τη ζωή 155 ανθρώπων, δικαιολογούσε με το παραπάνω το συγχαρητήριο τηλεφώνημα του Μπαράκ Ομπάμα. Ωστόσο, ο Αμερικανός πρόεδρος επρόκειτο να παίξει ο ίδιος πρωταγωνιστικό ρόλο σε μιαν άλλη συναρπαστική ιστορία του 2009, που θα μείνει στην ιστορία: τη διάσωση της αμερικανικής οικονομίας στο χείλος μιας δεύτερης Μεγάλης Υφεσης, τύπου 1929 - 33».
Με αυτά τα λόγια άρχιζε το πολύ εγκωμιαστικό, για τον Μπαράκ Ομπάμα, άρθρο των Τζον Ποντέστα και Μάικλ Ετινγκερ στους Financial Times της περασμένης Δευτέρας. Οι αρθρογράφοι εκθείαζαν «το πιο επιθετικό κρατικό πρόγραμμα τόνωσης της οικονομίας στην Ιστορία, ύψους 787 δισ. δολαρίων», χάρη στο οποίο το φάσμα μιας συστημικής κατάρρευσης απομακρύνθηκε. Και η εκτίναξη του ελλείμματος σε αστρονομικά ύψη, άνω του 10%, κάτι που είχε συμβεί στο παρελθόν μόνο σε περιόδους Παγκοσμίου Πολέμου; Μην ανησυχείτε, λένε οι συντάκτες, «τα σημερινά ελλείμματα είναι αναγκαία και αποδεκτά, καθώς επιταχύνουν την ανάκαμψη». Και προσθέτουν: «Οσοι μας καλούν να στραφούμε επειγόντως στην περιστολή κρατικών δαπανών αγνοούν το γεγονός ότι μια απότομη πτώση της ζήτησης θα εκτροχιάσει την ανάκαμψη και θα εμποδίσει τη δημιουργία θέσεων εργασίας σε μια πάντα εύθραυστη οικονομία».
Στα μάτια αρκετών Ευρωπαίων –ακόμη και σοσιαλδημοκρατών, όπως ο μέχρι πρότινος υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Πέερ Στάινμπρουκ, που είχε καταγγείλει την Αμερική για «αμόκ χυδαίου κεϊνσιανισμού»– παρόμοιες θέσεις είναι πιθανό να κατακεραυνωθούν ως ανεύθυνος λαϊκισμός. Ωστόσο, οι εν λόγω θέσεις δημοσιεύθηκαν στην πιο αντιπροσωπευτική φωνή του City του Λονδίνου, τους Financial Times, ενώ ένας εκ των δύο συντακτών, ο Τζον Ποντέστα, διετέλεσε προσωπάρχης του Λευκού Οίκου επί προεδρίας Μπιλ Κλίντον, από το 1998 μέχρι το 2001.
Δεν πρόκειται για μεμονωμένο κρούσμα, αλλά για τυπικό δείγμα μιας θεαματικής αντιστροφής. Επί δεκαετίες, είχαμε συνηθίσει να θεωρούμε φυσική τάξη των πραγμάτων να λειτουργεί η Αμερική ως Μέκκα του νεοφιλελευθερισμού και η Ευρώπη, πρωταθλήτρια του «κοινωνικού κράτους», να ακολουθεί γογγύζοντας, με συμβιβασμούς απέναντι στα συνδικάτα. Τώρα, οι ρόλοι έχουν αλλάξει: η Αμερική του Μπαράκ Ομπάμα, αν και απέχει πάρα πολύ από το New Deal του Ρούζβελτ, αναζητεί διέξοδο από την κρίση μέσω της στήριξης της ζήτησης και με έστω νοθευμένες μεταρρυθμίσεις υπέρ λαϊκών στρωμάτων, όπως στην περίπτωση της κοινωνικής ασφάλισης. Αντίθετα, η Κομισιόν, σαν άλλος Οδυσσέας, παραμένει δεμένη στο κατάρτι του Συμφώνου Σταθερότητας για να μην ακούει τις Σειρήνες του «λαϊκισμού» και απειλεί να παραδώσει τα απείθαρχα κράτη - μέλη στους κέρβερους της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Ο άμεσος κίνδυνος μιας τόσο στενά «λογιστικής» προσέγγισης είναι ο στραγγαλισμός της ασταθούς ανάκαμψης και η βύθιση σε ένα δεύτερο, ίσως ακόμη περισσότερο οδυνηρό κύμα ύφεσης, σε στυλ «W», όπως επεσήμανε πρόσφατα, από τις στήλες των New York Times, ο νομπελίστας Πολ Κρούγκμαν. «Αν ακούσουμε αυτές τις φωνές», σημείωνε ο Αμερικανός οικονομολόγος, «θα επαναλάβουμε το μεγάλο σφάλμα του 1937, όταν η Ομοσπονδιακή Τράπεζα και η κυβέρνηση Ρούζβελτ αποφάσισαν ότι η Μεγάλη Υφεση αποτελούσε πλέον παρελθόν και ότι ήταν καιρός να αφήσει στην άκρη η οικονομία τα δεκανίκια της. Οι κρατικές δαπάνες ακρωτηριάστηκαν, το χρήμα έγινε πιο ακριβό και η οικονομία πολύ σύντομα βυθίστηκε εκ νέου στην άβυσσο».
Στο ίδιο μήκος κύματος συναντάμε την ανάλυση του καθηγητή Ζαν - Πολ Φιτουσί στη γαλλική Le Monde της περασμένης Δευτέρας. Υπενθυμίζει ότι οι ευρωπαϊκές οικονομίες διασώθηκαν το 2009 μόνο χάρη στις δραστικές παρεμβάσεις των εθνικών κρατών και στηλιτεύει την Κομισιόν, η οποία «ενώ είχε πάθει αφωνία όσο διαρκούσε η θύελλα, ξαναβρίσκει τώρα τη μιλιά της για να υποβάλει τις 20 από τις 27 χώρες - μέλη της Ενωσης στη διαδικασία της επιτήρησης για υπερβολικά ελλείμματα».
Oι «Oίκοι»
Εξίσου καυστικός είναι ο Γάλλος οικονομολόγος απέναντι στους περιλάλητους «οίκους αξιολόγησης», οι οποίοι υποτίθεται ότι μας κρατούν σε πολιτική ομηρία, καθώς οι εκθέσεις τους επηρεάζουν καταλυτικά το κόστος δανεισμού κάθε χώρας. Ο Φιτουσί υπενθυμίζει ότι οι ίδιοι οίκοι που έδιναν άριστα το καλοκαίρι του 2008 στα τοξικά απόβλητα της Λίμαν Μπράδερς και των άλλων μεγαθηρίων της Γουόλ Στριτ που κατέρρευσαν, σήμερα ρίχνουν κάτω από τη βάση ολόκληρες εθνικές οικονομίες της Ευρωζώνης. «Η ανικανότητά τους βρίσκεται σήμερα στην υπηρεσία των αγορών ομολόγων. Χθες, συνέβαλαν στην κρίση υποεκτιμώντας τους εγγενείς κινδύνους των χρεωμένων ιδιωτικών επιχειρήσεων, σήμερα κινδυνεύουν να την βαθύνουν υπερεκτιμώντας τον κίνδυνο από το χρέος του δημοσίου». Ολα αυτά δεν σημαίνουν, βεβαίως, ότι το δημοσιονομικό πρόβλημα των ανεπτυγμένων βιομηχανικά χωρών είναι ανύπαρκτο ή ασήμαντο. Διαμηνύουν, ωστόσο, ότι η αντιμετώπισή του δεν είναι μονόδρομος, όπως επιμένει μια διαδεδομένη, αλλά πολύ επικίνδυνη φιλοσοφία, η οποία καταλήγει να αρνείται, επί της ουσίας, την πολιτική, την ίδια τη δημοκρατία, στο όνομα μιας υποτιθέμενης «οικονομικής αναγκαιότητας». Αν η ευφορία της δεκαετίας του 1990 βρήκε τη συνόψισή της στον αφορισμό του Τζορτζ Στεφανόπουλος «it’s the economy, stupid» (είναι η οικονομία που αποφασίζει, ανόητε), η μεγάλη κρίση στην πρώτη δεκαετία της νέας χιλιετίας μάς άφησε μια πολύ διαφορετική κληρονομιά: «It’s politics, stupid»!
«Πού πήγαν τα λεφτά» ρωτούν οι φορολογούμενοι
Αλήθεια, πού πήγαν αυτά τα τεράστια κονδύλια που ξόδεψε το κράτος από τους φόρους μας, εξαιτίας των οποίων βρεθήκαμε ξαφνικά χρεωμένοι μέχρι τον λαιμό; Στο απλό αυτό ερώτημα, που ελάχιστους απασχολεί, τα στοιχεία που δίνει ο αρθογράφος της Le Monde μιλούν από μόνα τους: «Σύμφωνα με το ΔNT, οι χώρες του G20 αφιέρωσαν κατά μέσον όρο το 17,6% του ΑΕΠ στην άμεση ενίσχυση του τραπεζικού συστήματος και μόνο, πάντα κατά μέσον όρο, το 0,5% του ΑΕΠ το 2008, το 1,5% το 2009 και το 1% το 2010 σε επιδοτήσεις μέσω κρατικού προϋπολογισμού». Οσο για την Ευρωζώνη, «οι κρατικές δαπάνες για την αναθέρμανση της οικονομίας έφτασαν, στο σύνολο της τριετίας, μόλις το 1,6% του αθροιστικού ΑΕΠ, ενώ στις ΗΠΑ ανέβηκαν στο 5,6%».
Το συμπέρασμα προκύπτει αβίαστα: Οι εργαζόμενοι καλούνται να πληρώσουν δύο φορές για λογαριασμό των τραπεζών, την πρώτη φορά επειδή «πρέπει» να διασωθούν με χρήματα των φορολογουμένων και τη δεύτερη για να καλύψουν τις μαύρες τρύπες του προϋπολογισμού, που έτσι δημιουργήθηκαν. Στο ενδιάμεσο διάστημα, ήταν οι ίδιες τράπεζες που λήστευαν τα εθνικά κράτη, αφού δανείζονταν από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με 1,5% και δάνειζαν τα κράτη με 5,5% ή 6%. Το απλό ερώτημα, γιατί, αφού «πρέπει» να τους δώσουμε τόσα λεφτά, δεν τις εθνικοποιούμε τουλάχιστον ούτε καν τις υποχρεώνουμε να αλλάξουν τους όρους λειτουργίας τους (δάνεια, επιτόκια, φορολόγηση κερδών κ.ά.), περιμένει ακόμη την απάντησή του.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_2_10/01/2010_386245
Ποιός κάνει πραγματικά κουμάντο; (Click εδώ και εδώ για τις παλαιότερες αναρτήσεις, που προτείνω να διαβάσετε, αν δεν το έχετε κάνει ήδη, αφού πολλά που θα ειπωθούν εδώ έχουν αναφορές, ή έχει υπάρξει πρόβλεψη γι' ααυτό που συμβαίνει σήμερα....)
Ας βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά.
Οι ελληνικές τράπεζες ακάθεκτες σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, αδυνατώντας να αντιληφθούν το σημαντικό διακύβευμα για όλη την οικονομία:
- Συμπεριφέρονται εντελώς αυτόνομα και γράφοντας εκεί που δεν πιάνει μελάνι τις νουθεσίες της πολιτικής ηγεσίας επιμένουν να κερδοσκοπούν τέτοιες ώρες επί ζημία τελικά της αγοράς την οποία λένε ότι υπηρετούν! Μάλιστα για να δείξουν πόσο ισχυρές είναι, αρνούνται να εφαρμόσουν προκλητικά το νόμο και: " Οι τράπεζες προσέφυγαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας για να μπλοκάρουν την απόφαση του ΥΠΑΝ κατά των καταχρηστικών όρων σε πιστωτικές, στεγαστικά και καταθέσεις! Η προσπάθεια της κυβέρνησης να πείσει την κοινή γνώμη ότι βρίσκεται σε πόλεμο με τις τράπεζες υπέρ του καταναλωτή θα πρέπει να ενταθεί κατά πολύ, προκειμένου να φέρει αποτέλεσμα. Θίγονται τα δικαιώματά τους...Μιλώντας σε ιδιωτικό ραδιοφωνικό σταθμό ο γ.γ.Καταναλωτή κ.Ιω.Οικονόμου απείλησε με αυστηρές ποινές τις τράπεζες, αλλά ταυτόχρονα κατηγόρησε και την Επιτροπή Ανταγωνισμού για έλλειψη γρήγορων αντανακλαστικών. Το οξύμωρο είναι ότι ο τραπεζικός κλάδος με την εντυπωσιακή κερδοφορία των περασμένων ετών, υποστηρίζει ότι ο νόμος αυτός «επηρεάζει την ανάπτυξη ενός σημαντικού για την οικονομία της χώρας κλάδου», αλλά πηγαίνει και παρακάτω αφού θέτει και θέμα δικαιωμάτων ιδιωτικών και οικονομικών". Συνέχεια εδώ
Ας δούμε κάποιες ειδήσεις, που δεν αξιολογήθηκαν επαρκώς από τα ΜΜΕ:
- «Η παγκόσμια κοινότητα πληρώνει τις αμαρτίες ενός χρηματοπιστωτικού συστήματος που αφέθηκε να σπεκουλάρει ανεξέλεγκτα, αντί να επενδύει παραγωγικά." Ποιός το είπε αυτό; Ο πρόεδρος του ΣΕΒ, κ. Δημήτρης Δασκαλόπουλος! (10/10/2008, click εδώ). Βέβαια ο άνθρωπος για λόγους αβρότητας στη συνέχεια μιλάει για τις ...καλές ελληνικές τράπεζες... κ.τ.λ.π. ...ως καλός μέτοχος που προστατεύει την περιουσία του (μη μας ξεφύγει καμιά μακακία και εξανεμισθούν οι μετοχές μας...)
- Ο ίδιος άνθρωπος: ... «Ο χρηματοπιστωτικός ασύδοτος καπιταλισμός της τελευταίας εικοσαετίας αναπτύχθηκε σε κενό αέρος και όχι σε κοινωνικό υπέδαφος». Τάδε έφη Δημήτρης Δασκαλόπουλος, πρόεδρος του ΣΕΒ, ο οποίος πήρε φόρα και αμφισβήτησε «τους ανθηρούς δείκτες του Χρηματιστηρίου, τα φιλόδοξα επιχειρηματικά deals και μερικά ευημερούντα οικονομικά μεγέθη». Και σημείωσε ότι η οικονομική οπισθοχώρηση είχε εκδηλωθεί στη χώρα μας πολύ πριν ξεσπάσει η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση (...Ενδιαφέρουσες διαπιστώσεις. Πάντως την εποχή εκείνη -όταν «πέταγε» το Χρηματιστήριο και ευημερούσαν οι πλασματικοί δείκτες του ψευδώνυμου «εκσυγχρονισμού», ούτε ο ΣΕΒ ούτε ο κ. Δασκαλόπουλος είχαν αισθανθεί την ανάγκη να πουν κάτι, έστω και μια κουβέντα, μπας και αναχαιτιστούν οι ψευδαισθήσεις και τα ψεύδη. Απεναντίας, είχαν ταχθεί εκθύμως υπέρ του «εκσυγχρονισμού», εκθειάζοντας τον υπερεκτιμημένο λογιστή που κυβερνούσε)" {Από την ΕΛΕΥΡΟΤΥΠΙΑ click εδώ} (Ένα συμπληρωματικό σχόλιο για την τελευταία πρόταση: Προσοχή κυκλοφορούν σωτήρες - ζόμπι που τώρα τελευταία αφού βγήκαν από τον πολιτικό τους τάφο ξεδιάντροπα επιμένουν να μας σώσουν! Προσοχή! Ο άνθρωπος υπήρξε ο μέγιστος οικοδόμος του σημερινού προβλήματος και σε καμιά περίπτωση δεν έχει δικαίωμα να προτείνει λύσεις. Οι θλιβερές κοινοτυπίες του, που όλως περιέργως ανακυκλώνονται από διάφορα μέσα, μόνο κακό μπορούν να επιφέρουν, σίγουρα όχι λύση..)
- Το ότι το πρόβλημα είναι βαθύτερο και θέλει ριζική αντιμετώπιση δεν υπάρχει πια καμιά αμφιβολία, για την υπεράσπιση του συλλογισμού μου δείτε:
- Την εποπτεία των οργανισμών αξιολόγησης της πιστοληπτικής ικανότητας πρότεινε χθες στους «27» η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο πλαίσιο των μέτρων για την αντιμετώπιση της κρίσης. Η πρόταση κανονισμού της Κομισιόν ορίζει τους όρους για την έκδοση των αξιολογήσεων πιστοληπτικής ικανότητας που απαιτούνται για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη της αγοράς και να αυξηθεί η προστασία των επενδυτών. Καθιερώνει τη διαδικασία καταχώρησης για τους οργανισμούς αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας προκειμένου οι ευρωπαϊκές εποπτικές αρχές να είναι σε θέση να ελέγχουν τις δραστηριότητες των οργανισμών αξιολόγησης, οι αξιολογήσεις των οποίων χρησιμοποιούνται από τα πιστωτικά ιδρύματα, τις εταιρείες επενδύσεων, τις επιχειρήσεις ασφάλισης και τις επιχειρήσεις αντασφάλισης, τους οργανισμούς συλλογικών επενδύσεων και τα συνταξιοδοτικά ταμεία εντός της Κοινότητας. Οι νέοι κανόνες περιλαμβάνουν τα εξής:
* Οι οργανισμοί αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας δεν επιτρέπεται να παρέχουν συμβουλευτικές υπηρεσίες.
* Δεν τους επιτρέπεται να αξιολογούν χρηματοπιστωτικά μέσα εάν δεν έχουν επαρκείς ποιοτικές πληροφορίες στις οποίες βασίζονται οι αξιολογήσεις τους.
* Πρέπει να δημοσιοποιούν τα υποδείγματα, τις μεθοδολογίες και τις βασικές υποθέσεις στις οποίες βασίζουν τις αξιολογήσεις τους.
* Υποχρεούνται να δημοσιεύουν ετήσια έκθεση διαφάνειας.
* Εξαναγκάζονται να συγκροτήσουν εσωτερικούς μηχανισμούς λειτουργίας για την επανεξέταση της ποιότητας των αξιολογήσεών τους.
* Πρέπει στα διοικητικά συμβούλιά τους να διαθέτουν τουλάχιστον 3 ανεξάρτητους διευθυντές, με αμοιβές που δεν θα εξαρτώνται από τα κέρδη των επιχειρήσεων αξιολόγησης.
* Διορίζονται για μία μοναδική θητεία που δεν μπορεί να υπερβεί την πενταετία.
Ο αρμόδιος επίτροπος Τσάρλι μακ Γκρίβι επισήμανε ότι «αυτοί οι πολύ αυστηροί κανόνες είναι απαραίτητοι για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη της αγοράς στην αξιολόγηση της πιστοληπτικής ικανότητας στην Ε.Ε.». ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 13/11/2008
- Ρωσία: Το ΔΝΤ είναι «ανεπαρκές» και πρέπει να μεταρρυθμιστεί. Η Ρωσία θα πιέσει για μια μεταρρύθμιση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) κατά τη σύνοδο της G20, το Σαββατοκύριακο αυτό στην Ουάσινγκτον για να βελτιώσει την ικανότητά του να αντιμετωπίζει κρίσεις, δήλωσε σήμερα ο Αρκάντι Ντβόρκοβιτς, ένας σύμβουλος του προέδρου Μεντεβέντεφ. «Είμαστε έτοιμοι να αρχίσουμε διάλογο με τους εταίρους μας...για μια μεταρρύθμιση της δομής του ΔΝΤ, τη διαχείριση των συστημάτων και των οργάνων που απεδείχθησαν ανεπαρκή», δήλωσε στη διάρκεια τηλεδιάσκεψης.
«Είναι σαφές ότι η φωνή των αναδυομένων χωρών θα πρέπει να ακούγεται καλύτερα στο ΔΝΤ», πρόσθεσε. Το Ταμείο πρέπει να μπορεί να προφέρει περισσότερη βραχυπρόθεσμη ρευστότητα στις χώρες που την έχουν ανάγκη, εκτίμησε επίσης ο Ντβόρκοβιτς. Ο πρόεδρος Μεντβέντεφ, που φάνηκε πολύ επικριτικός αυτές τις τελευταίες εβδομάδες προς τις ΗΠΑ, τις οποίες θεωρεί υπεύθυνες για την χρηματοπιστωτική κρίση, θα συμμετάσχει το Σαββατοκύριακο στη σύνοδο κορυφής της G20. (Click εδώ) (Σχόλιο: Τα πυρά εναντίον όλων των παλαιών θεσμών και του τρόπου λειτουργίας τους συνεχώς θα αυξάνονται μέχρις ότου μεταρρυθμιστούν, δεν υπάρχει άλλος δρόμος)
- Το καλλύτερο όμως το άφησα για το τέλος. Στη μητρόπολη του καπιταλισμού ο Πόλσον διαπιστώνει ότι δεν φτάνει να σώσει τις τράπεζες, αλλά στρέφεται στη στήριξη της καταναλωτικής πίστης, αφού η όποια στήριξη στις τράπεζες δεν φτάνει στους καταναλωτές και άρα στην πραγματική οικονομία! (Δείτε εδώ)
- Από το προηγούμενο άρθρο και τις προηγούμενες ανφορές φαίνεται ότι το "δικό μας σχέδιο" στήριξης των τραπεζών είναι ήδη παλιό και δεν φαίνεται να φέρει αποτέλεσμα. Στην Αμερική ήδη "Πέρα από τη στήριξη των τραπεζών τώρα θα διατεθούν ποσά και για τόνωση της κατανάλωσης", κι' αφού γίνεται στο Αμέρικα όπου νάναι θα το δούμε κι' εδώ. Και ερχόμαστε στη λύση: Η όποια λύση:
- Ξεχάστε τα 28 δισ ευρώ όπως τα ξέρατε ως τώρα.
- Όποια τράπεζα έχει πρόβλημα με τα τοξικά, το αναφέρει και αν το κράτος κρίνει ότι μπορεί να την γυάνει έχει καλώς. Σε αντίθετη περίπτωση αποζημιώνει τους καταθέτες, όπως έχει υποσχεθεί και αφήνει το κουφάρι να το φάνε οι σκύλοι. Τα τοξικά των τραπεζών είναι δικά τους - δικές τους επιλογές για τις οποίες θα πρέπει να πληρώσουν. Το παιχνίδι έτσι παίζεται. Έκανες μαλακία πληρώνεις! (Είναι πολυτέλεια και απώλεια πόρων να προσπαθείς να σώσεις τους ... μετόχους έστω κι' αν είναι φίλοι σου..) (Βλέπε και εδώ----> όσα και λεφτά να πέσουν στις τράπεζες δεν θα φτάνουν!!!!)
- Το κράτος (αφού είναι η μόνη οντότητα που μπορεί να εκπέμψει εμπιστοσύνη και να πουλήσει χρόνο) κάνει παιχνίδι μέσα από τις Τράπεζες που ελέγχει. (Εθνική, Αγροτική, Ταμιευτήριο. Βέβαια τούτο προϋποθέτει ότι θα απαλλαγεί τάχιστα από στελέχια μιας άλλης εποχής - εκείνης που δένανε τα σκυλιά με τα λουκάνικα!) Προσοχή! το παιχνίδι παίζεται γρήγορα και όποιος αντέξει! Αυτά που ξέρατε σαν ακλόνητα πριν από ένα εξάμηνο έχουν καταρεύσει, γι' αυτό δεν χρειάζονται δογματισμοί! Όλα σχεδιάζονται εκ του μηδενός!
- Με το παράλληλο αυτό δίκτυο κρατικών τραπεζών ξαναδίνεται ρευστότητα στην αγορά και μάλιστα σε μικρές επιχειρήσεις που εξασφαλίζουν ή και δημιουργούν θέσεις εργασίας.
- Αυξάνεται η σύνταξη των χαμηλοσυνταξιούχων! (Είναι τα μόνα χρήματα που θα πέσουν αμέσως να ...λιπάνουν την αγορά...)
- Πριν από την προηγούμενη δράση, έχεις κλίσει και μερικά Super Market! (Μα θα μου πει κανείς αυτό δεν είναι εύκολο. Για μένα απλό: Όποιο Super Market έχει τιμές μεγαλύτερες από το μέσο όρο των τιμών των Super Market στη Γερμανία, μιλάμε για τα ίδια προϊόντα, τότε κλείνει μέχρι νεωτέρας. Φυσικά ζαβολιές του τύπου άλλη συσκευασία, κ.τ.λ.π. θα είναι αιτία μεγαλύτερου προστίμου. Σιγά την υπόθεση! Δέκα άντε είκοσι προμηθευτές διαμορφώνουν τιμές και μας κλέβουν. Υπάρχει ο νόμος περί καρτελ που πρέπει να ενεργοποιηθεί. Με την ευκαιρία μου φέρνετε τώρα εκείνο τον ανεκδιήγητο SuperMarkeτά που είπε ότι ...εντάξει το όποιο πρόστιμο θα το περάσει στις τιμές, και κυκλοφορεί ακόμα άνετος,... έχω κάτι φυστίκια για τον κύριο... ώρες που είναι ...
- Τέλος για νάμαστε σοβαροί κάποιος πρέπει να ασχοληθεί και με τους εθνικούς μεσάζοντες, έχουμε πολλά να κερδίσουμε ...διαβάστε...
Aν δεν έχετε πειστεί με τα παραπάνω: δείτε κι' αυτό
- =======
- http://homepages.pathfinder.gr/xxprospero/index.htm
- http://politis-gr.blogspot.com/2008/12/blog-post_13.html
------->Στον αέρα η στήριξη των μικρομεσαίων!
η πιο τρανή απόδειξη ότι οι τράπεζες δεν τιμού τίποτα και προσέχουν μόνο το κωλαράκι τους...
------>Στον αέρα η χρηματοδότηση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων με εγγύηση του ΤΕΜΠΜΕ
===================
Money as Debt (Greek Translation) from Alogo Skoufis on Vimeo.
=============
Δύο δρόμοι για την έξοδο από την οικονομική κρίση
Η στροφή σε δρακόντεια δημοσιονομική πειθαρχία απειλεί να προκαλέσει δεύτερο κύμα ύφεσης «Η πιο συναρπαστική ιστορία διάσωσης του 2009 ήταν εκείνη του πιλότου Τσέσλι Σούλενμπεργκερ, ο οποίος κατάφερε να ακινητοποιήσει με ασφάλεια ένα Airbus A320 στα παγωμένα νερά του ποταμού Χάντσον, στην καρδιά της Νέας Υόρκης. Η ψυχραιμία του, η οποία έσωσε τη ζωή 155 ανθρώπων, δικαιολογούσε με το παραπάνω το συγχαρητήριο τηλεφώνημα του Μπαράκ Ομπάμα. Ωστόσο, ο Αμερικανός πρόεδρος επρόκειτο να παίξει ο ίδιος πρωταγωνιστικό ρόλο σε μιαν άλλη συναρπαστική ιστορία του 2009, που θα μείνει στην ιστορία: τη διάσωση της αμερικανικής οικονομίας στο χείλος μιας δεύτερης Μεγάλης Υφεσης, τύπου 1929 - 33».
Με αυτά τα λόγια άρχιζε το πολύ εγκωμιαστικό, για τον Μπαράκ Ομπάμα, άρθρο των Τζον Ποντέστα και Μάικλ Ετινγκερ στους Financial Times της περασμένης Δευτέρας. Οι αρθρογράφοι εκθείαζαν «το πιο επιθετικό κρατικό πρόγραμμα τόνωσης της οικονομίας στην Ιστορία, ύψους 787 δισ. δολαρίων», χάρη στο οποίο το φάσμα μιας συστημικής κατάρρευσης απομακρύνθηκε. Και η εκτίναξη του ελλείμματος σε αστρονομικά ύψη, άνω του 10%, κάτι που είχε συμβεί στο παρελθόν μόνο σε περιόδους Παγκοσμίου Πολέμου; Μην ανησυχείτε, λένε οι συντάκτες, «τα σημερινά ελλείμματα είναι αναγκαία και αποδεκτά, καθώς επιταχύνουν την ανάκαμψη». Και προσθέτουν: «Οσοι μας καλούν να στραφούμε επειγόντως στην περιστολή κρατικών δαπανών αγνοούν το γεγονός ότι μια απότομη πτώση της ζήτησης θα εκτροχιάσει την ανάκαμψη και θα εμποδίσει τη δημιουργία θέσεων εργασίας σε μια πάντα εύθραυστη οικονομία».
Στα μάτια αρκετών Ευρωπαίων –ακόμη και σοσιαλδημοκρατών, όπως ο μέχρι πρότινος υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Πέερ Στάινμπρουκ, που είχε καταγγείλει την Αμερική για «αμόκ χυδαίου κεϊνσιανισμού»– παρόμοιες θέσεις είναι πιθανό να κατακεραυνωθούν ως ανεύθυνος λαϊκισμός. Ωστόσο, οι εν λόγω θέσεις δημοσιεύθηκαν στην πιο αντιπροσωπευτική φωνή του City του Λονδίνου, τους Financial Times, ενώ ένας εκ των δύο συντακτών, ο Τζον Ποντέστα, διετέλεσε προσωπάρχης του Λευκού Οίκου επί προεδρίας Μπιλ Κλίντον, από το 1998 μέχρι το 2001.
Δεν πρόκειται για μεμονωμένο κρούσμα, αλλά για τυπικό δείγμα μιας θεαματικής αντιστροφής. Επί δεκαετίες, είχαμε συνηθίσει να θεωρούμε φυσική τάξη των πραγμάτων να λειτουργεί η Αμερική ως Μέκκα του νεοφιλελευθερισμού και η Ευρώπη, πρωταθλήτρια του «κοινωνικού κράτους», να ακολουθεί γογγύζοντας, με συμβιβασμούς απέναντι στα συνδικάτα. Τώρα, οι ρόλοι έχουν αλλάξει: η Αμερική του Μπαράκ Ομπάμα, αν και απέχει πάρα πολύ από το New Deal του Ρούζβελτ, αναζητεί διέξοδο από την κρίση μέσω της στήριξης της ζήτησης και με έστω νοθευμένες μεταρρυθμίσεις υπέρ λαϊκών στρωμάτων, όπως στην περίπτωση της κοινωνικής ασφάλισης. Αντίθετα, η Κομισιόν, σαν άλλος Οδυσσέας, παραμένει δεμένη στο κατάρτι του Συμφώνου Σταθερότητας για να μην ακούει τις Σειρήνες του «λαϊκισμού» και απειλεί να παραδώσει τα απείθαρχα κράτη - μέλη στους κέρβερους της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Ο άμεσος κίνδυνος μιας τόσο στενά «λογιστικής» προσέγγισης είναι ο στραγγαλισμός της ασταθούς ανάκαμψης και η βύθιση σε ένα δεύτερο, ίσως ακόμη περισσότερο οδυνηρό κύμα ύφεσης, σε στυλ «W», όπως επεσήμανε πρόσφατα, από τις στήλες των New York Times, ο νομπελίστας Πολ Κρούγκμαν. «Αν ακούσουμε αυτές τις φωνές», σημείωνε ο Αμερικανός οικονομολόγος, «θα επαναλάβουμε το μεγάλο σφάλμα του 1937, όταν η Ομοσπονδιακή Τράπεζα και η κυβέρνηση Ρούζβελτ αποφάσισαν ότι η Μεγάλη Υφεση αποτελούσε πλέον παρελθόν και ότι ήταν καιρός να αφήσει στην άκρη η οικονομία τα δεκανίκια της. Οι κρατικές δαπάνες ακρωτηριάστηκαν, το χρήμα έγινε πιο ακριβό και η οικονομία πολύ σύντομα βυθίστηκε εκ νέου στην άβυσσο».
Στο ίδιο μήκος κύματος συναντάμε την ανάλυση του καθηγητή Ζαν - Πολ Φιτουσί στη γαλλική Le Monde της περασμένης Δευτέρας. Υπενθυμίζει ότι οι ευρωπαϊκές οικονομίες διασώθηκαν το 2009 μόνο χάρη στις δραστικές παρεμβάσεις των εθνικών κρατών και στηλιτεύει την Κομισιόν, η οποία «ενώ είχε πάθει αφωνία όσο διαρκούσε η θύελλα, ξαναβρίσκει τώρα τη μιλιά της για να υποβάλει τις 20 από τις 27 χώρες - μέλη της Ενωσης στη διαδικασία της επιτήρησης για υπερβολικά ελλείμματα».
Oι «Oίκοι»
Εξίσου καυστικός είναι ο Γάλλος οικονομολόγος απέναντι στους περιλάλητους «οίκους αξιολόγησης», οι οποίοι υποτίθεται ότι μας κρατούν σε πολιτική ομηρία, καθώς οι εκθέσεις τους επηρεάζουν καταλυτικά το κόστος δανεισμού κάθε χώρας. Ο Φιτουσί υπενθυμίζει ότι οι ίδιοι οίκοι που έδιναν άριστα το καλοκαίρι του 2008 στα τοξικά απόβλητα της Λίμαν Μπράδερς και των άλλων μεγαθηρίων της Γουόλ Στριτ που κατέρρευσαν, σήμερα ρίχνουν κάτω από τη βάση ολόκληρες εθνικές οικονομίες της Ευρωζώνης. «Η ανικανότητά τους βρίσκεται σήμερα στην υπηρεσία των αγορών ομολόγων. Χθες, συνέβαλαν στην κρίση υποεκτιμώντας τους εγγενείς κινδύνους των χρεωμένων ιδιωτικών επιχειρήσεων, σήμερα κινδυνεύουν να την βαθύνουν υπερεκτιμώντας τον κίνδυνο από το χρέος του δημοσίου». Ολα αυτά δεν σημαίνουν, βεβαίως, ότι το δημοσιονομικό πρόβλημα των ανεπτυγμένων βιομηχανικά χωρών είναι ανύπαρκτο ή ασήμαντο. Διαμηνύουν, ωστόσο, ότι η αντιμετώπισή του δεν είναι μονόδρομος, όπως επιμένει μια διαδεδομένη, αλλά πολύ επικίνδυνη φιλοσοφία, η οποία καταλήγει να αρνείται, επί της ουσίας, την πολιτική, την ίδια τη δημοκρατία, στο όνομα μιας υποτιθέμενης «οικονομικής αναγκαιότητας». Αν η ευφορία της δεκαετίας του 1990 βρήκε τη συνόψισή της στον αφορισμό του Τζορτζ Στεφανόπουλος «it’s the economy, stupid» (είναι η οικονομία που αποφασίζει, ανόητε), η μεγάλη κρίση στην πρώτη δεκαετία της νέας χιλιετίας μάς άφησε μια πολύ διαφορετική κληρονομιά: «It’s politics, stupid»!
«Πού πήγαν τα λεφτά» ρωτούν οι φορολογούμενοι
Αλήθεια, πού πήγαν αυτά τα τεράστια κονδύλια που ξόδεψε το κράτος από τους φόρους μας, εξαιτίας των οποίων βρεθήκαμε ξαφνικά χρεωμένοι μέχρι τον λαιμό; Στο απλό αυτό ερώτημα, που ελάχιστους απασχολεί, τα στοιχεία που δίνει ο αρθογράφος της Le Monde μιλούν από μόνα τους: «Σύμφωνα με το ΔNT, οι χώρες του G20 αφιέρωσαν κατά μέσον όρο το 17,6% του ΑΕΠ στην άμεση ενίσχυση του τραπεζικού συστήματος και μόνο, πάντα κατά μέσον όρο, το 0,5% του ΑΕΠ το 2008, το 1,5% το 2009 και το 1% το 2010 σε επιδοτήσεις μέσω κρατικού προϋπολογισμού». Οσο για την Ευρωζώνη, «οι κρατικές δαπάνες για την αναθέρμανση της οικονομίας έφτασαν, στο σύνολο της τριετίας, μόλις το 1,6% του αθροιστικού ΑΕΠ, ενώ στις ΗΠΑ ανέβηκαν στο 5,6%».
Το συμπέρασμα προκύπτει αβίαστα: Οι εργαζόμενοι καλούνται να πληρώσουν δύο φορές για λογαριασμό των τραπεζών, την πρώτη φορά επειδή «πρέπει» να διασωθούν με χρήματα των φορολογουμένων και τη δεύτερη για να καλύψουν τις μαύρες τρύπες του προϋπολογισμού, που έτσι δημιουργήθηκαν. Στο ενδιάμεσο διάστημα, ήταν οι ίδιες τράπεζες που λήστευαν τα εθνικά κράτη, αφού δανείζονταν από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με 1,5% και δάνειζαν τα κράτη με 5,5% ή 6%. Το απλό ερώτημα, γιατί, αφού «πρέπει» να τους δώσουμε τόσα λεφτά, δεν τις εθνικοποιούμε τουλάχιστον ούτε καν τις υποχρεώνουμε να αλλάξουν τους όρους λειτουργίας τους (δάνεια, επιτόκια, φορολόγηση κερδών κ.ά.), περιμένει ακόμη την απάντησή του.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_2_10/01/2010_386245
Σχόλια