Έτος 2026. Μια ματιά στο (από) μέλλον!

Άνθρωποι προς πώληση: τιμές ευκαιρίας.

1. Ο Μάνος τέλος 2007 αγόρασε διαμέρισμα 123 τετραγωνικά στη Βούλα, νιόπαντρος, μαζί με τη γυναίκα του τη Στέλλα. Ο Μάνος έπαιρνε καλά λεφτά και επίσης καλή δουλειά είχε και η γυναίκα του, ως γραμματέας διευθύνσεως μάλιστα. 

Δώσανε €50 χιλιάρικα και δανείστηκαν €200 χιλιάρικα από την τράπεζα. Τους τα χορηγήσανε εύκολα, μιας και η οδηγία Γκαργκάνα για ανώτατο όριο δόσεων δανείων το 40% του εισοδήματος δεν είχε εκδοθεί ακόμη. Η δόση ήταν €1.600 το μήνα. 

2. Μετά από απανωτές μειώσεις μισθών τελικώς 40% και στους δύο, η εταιρία που δούλευε ο Μάνος έκλεισε κατά τέλος του 2013. Σταμάτησαν τότε να πληρώνουν το στεγαστικό ώστε να μπορούν να πληρώνουν ρεύμα και φαγητό, ενώ ο Μάνος παρότι πτυχιούχος έβγαλε επαγγελματικό δίπλωμα και έπιασε δουλειά νυχτερινή βάρδια σε ένα φίλο του που είχε ταξί. Τα λεφτά δεν έφταναν ούτε για τα απαραίτητα. 

3. Το 2016 το πολυνομοσχέδιο ΣΥΡΙΖΑ υποχρέωσε τις τράπεζες να δώσουν το δάνειό του σε ένα fund για 20 σεντς στο 1 ευρώ. 

Παρά το γεγονός πως είχαν αποπληρώσει €1.600 το μήνα X 6 χρόνια X 12 μήνες = €115.200 το δάνειο ξαναπήγε στα €200 χιλιάρικα στα δυόμιση χρόνια που έμεινε απλήρωτο. 

• Η τράπεζα πούλησε το δάνειο του Μάνου και της Στέλλας στις αρχές του 2017 για €40.000 στο fund. 

4. Το fund τους πλησίασε και τους πρότεινε να δώσουν €160.000 για να το κλείσουν αλλά ήταν φυσικά αδύνατον να βρουν αυτά τα λεφτά, ούτε καν τα €120.000 που ήταν η υποτιθέμενη εμπορική αξία του διαμερίσματος σε μια νεκρή από χρόνια αγορά, οπότε προχώρησε η κατάσχεση και δυο χρόνια μετά, το 2019 το διαμέρισμα πουλήθηκε για €70.000.

5. Στο μεταξύ το fund ανέβασε το επιτόκιο στο 10,5% όπως είχε το δικαίωμα, και οι €200 χιλιάδες έγιναν €242.000 συν έξοδα άλλες €10.000, οπότε με τον πλειστηριασμό το χρέος έγινε €182.000. 

• Με βάση τους ισχύοντες ελληνικούς νόμους, ο δανειολήπτης έχει εμπράγματη και ενοχική ευθύνη, άρα δεν ξεμπερδεύει με την οφειλή όταν εκποιηθεί το υποθηκευμένο ακίνητο. 

Στην Ελλάδα οι τράπεζες δανείζουν την υπογραφή. Όχι το ακίνητο.

6. Μετά το διαμέρισμα, το fund πούλησε την απαίτηση των €182.000 εναντίον του Μάνου και της Στέλλας σε ένα άλλο fund για €10.000.

Το δεύτερο fund κατάσχεσε το πατρικό της Στέλλας στη Σίφνο και το πούλησε το 2021, στην επέτειο 200 ετών επανάστασης του 1821, για €30.000 σε πλειστηριασμό, και ένα μικρό μαγαζί που στο μεταξύ κληρονόμησε η Στέλλα από την μητέρα της για άλλα €15.000. Η απαίτηση ήταν στο τέλος του 2021 πάλι €180.000. 

7. Η απαίτηση πουλήθηκε για τρίτη φορά το 2022 σε ενα fund που στήσανε τοκογλύφοι της συμπρωτεύουσας με έναν καθαρό front man, για €8.000. Το τρίτο fund στράφηκε κατά του κ. Δημήτρη, θείου του Μάνου, που είχε υπογράψει εγγυητής στο στεγαστικό του Μάνου και της Στέλλας, ανυποψίαστος για την καταστροφή του 35% του ΑΕΠ που επίκειτο. 

Μια μικρή τριώροφη πολυκατοικία στο Χαλάνδρι που είχε χτίσει με κόπους μιας ζωής ο θείος Δημήτρης, την πούλησε το τρίτο fund για €150 χιλιάρικα σε πλειστηριασμό διαμέρισμα-διαμέρισμα, και το εξοχικό του θείου στην Λούτσα έπιασε €20.000 το 2023. Την απαίτηση των υπόλοιπων €50.000 που παρέμενε μετά από τόκους και έξοδα, την κράτησε το fund των τοκογλύφων ώστε να κατάσχει οποιοδήποτε ποσόν άνω των €1.500 είχε στον "ακατάσχετο” λογαριασμό στην τράπεζα οποιοσδήποτε από τους υπογράφοντες. 

8. Ο Μάνος και η Στέλλα το 2024 επιτέλους πήραν την πολυπόθητη βίζα για να μεταναστεύσουν στην Αυστραλία και έφυγαν τρέχοντας. Δεν έκαναν ποτέ παιδιά. 

9. Οι κληρονόμοι του θείου Δημήτρη νομίζοντάς τον άφραγκο, παρέλειψαν να κάνουν αποποίηση εντός τετραμήνου από τον θάνατό του το 2025. 

10. Τώρα, 2026, το τρίτο fund ξεκίνησε διαδικασίες να κατάσχει το προικώο της θείας Ρούλας του Δημήτρη, μονοκατοικία εν Περιστερίω.

Καλή μπάζα.
Φάμπρικα.

Εμπόριο ανθρώπων δεν είπαν σε κανένα πως θα κάνουνε. Όσοι τα ψηφίσανε στη Βουλή, γιατί δεν προειδοποίησαν κανέναν;

Μα στις πολιτισμένες χώρες, όταν σου πάρουν το ακίνητο η υποχρέωση τελειώνει!

Εδώ ενοχικό σου λέει. Μπαγκλαντές.
Με τις κάρτες και τα επιχειρηματικά να δεις πάρτι που θα γίνει!

Κι ο Θεός βοηθός.

Άγης Βερούτης   Πηγή 

(Mεταγεννέστερο σχόλιο: Επειδή το άρθρο είναι "ζωντανό" προκάλεσε και προκαλεί πλήθος σχολίων. Έχει αξία να δείτε τις απόψεις-σχόλια στην πηγή)

blogger: 

Θέλω να ελπίζω ότι ο κ. Βερούτης μπορεί κάπου να υπερβάλλει, αλλά με δεύτερη ανάγνωση τον βρίσκω πολύ νηφάλιο...

Ο τίτλος είναι επιλογή δικιά μου. 
Η αρίθμηση, έγινε επίσης από μένα για γίνουν κατανοητά τα διαδοχικά βήματα του εγκλήματος, καθώς η διαδοχική εμπλοκή των δρώντων. 
Δεν ξαναδιάβασα καλύτερη περιγραφή για το ρόλο (αναπτυξιακό!!! χα!!!χα!!χα!!!) που θα αναλάβουν τα Funds. 
Φαντάζομαι ότιΑυτό που λείπει από την αφήγηση, που μάλλον το είχε στο μυαλό του, αλλά για οικονομία χρόνου-χώρου δεν περιέλαβε στην αφήγησή του ο κ. Βερούτης είναι τα συνοδά πρόσωπα, μαύρα τζιπ, μπράβοι, που θα δίνουν τον τόνο σ'αυτή την λεηλασία που μάλλον θα ζήσουμε. Περιμένω με αγωνία να απαντήσει κάποιος ευαίσθητος, απ' αυτούς που τώρα "μυξοκλαίνε" αλλά  υπογράφουν ότι τους φέρνουν οι δανειστές (εκτελεστές).
Μα θα μου πείτε: Όλα αυτά είναι τεαρατολογίες. 

Διαβάστε εδώ και διαπιστώστε, ότι όλα τα παραπάνω ήδη συμβαίνουν... αλλού! 
....Ο Oliver αγόρασε το υπέρογκο χρέος κάνοντας μια απλή έναρξη εταιρείας στο διαδίκτυο για 50 δολάρια και στη συνέχεια έκανε εγγραφή στο Μισισιπή. Ονόμασε την εταιρεία του Central Asset Recovery Professional, Inc και ανέφερε πως με το που ίδρυσε την εταιρεία, έλαβε μια προσφορά για να αγοράσει ιατρικά χρέη αξίας 15 εκατ. δολαρίων δίνοντας κάτι λιγότερο από 60.000 δολάρια. 
-------------

• Η αρπαγή γης και η Ευρωπαϊκή Ένωση

  

  Πλειστηριασμοί Οι ευρωπαϊστές παίρνουν σπίτια του κοσμάκη για να βγάλουν πλεόνασμα

  -------

  Η «ανάπτυξη» την οποία κανένας δεν υλοποίησε, το παράδειγμα της ‘Αννας Διαμαντοπούλου και τα Μνημόνια που συνεχίζουν να τσακίζουν τους μικρομεσαίους.
  
  Επιβάλλεται να επαναλαμβάνονται ορισμένες διαπιστώσεις, έως ότου γίνει πλέον συνείδηση πως οι καταστάσεις δεν είναι απαραίτητο να συμβαίνουν πάντοτε «εική και ως έτυχε», αλλά ας έχουμε και κατά νου ότι μπορεί να συμβαίνουν και βάσει σχεδίου.
  
  Ομολογώ, πως με μεγάλη επιφύλαξη κρίνω καταστάσεις, που ενώ θεωρούνται αυτονόητες, ουδεμία μέριμνα λαμβάνεται γι’ αυτές, ώστε να παρουσιάσουν θετικό έργο, παρά τις επαναλαμβανόμενες με κάθε αφορμή εξαγγελίες και επίδειξη ενδιαφέροντος. Εννοώ συγκεκριμένα την πολύφερνη «ανάπτυξη» περί της οποίας γίνεται συνεχώς λόγος επί έξι έτη, αλλά δεν είδαμε ούτε το παραμικρό βήμα να πραγματοποιεί.
  
  Τι να υποθέσουμε; Ότι όλοι τους, που ασχολήθηκαν μ’ αυτήν ήταν τόσο ανίκανοι να την υπηρετήσουν; Τόσοι πρωθυπουργοί, τόσοι «ειδικοί» υπουργοί, τόσοι σύμβουλοι, ενώ αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητά της, ούτε ένας δεν μπόρεσε να προσφέρει κάτι θετικό;
  
  Αλλά ας δούμε το ζήτημα και από άλλη οπτική γωνία. Γιατί οι δανειστές μάς επιβάλλουν συνεχώς μέτρα, επί εξαετία; Λέγουν, ότι με αυτόν τον τρόπο θα εξυγιανθεί η ελληνική οικονομία, θα επιτευχθεί ανάπτυξη και θα περισσέψουν χρήματα για να αποπληρώσουμε τα χρέη που έχουμε προς αυτούς. Αν πράγματι είναι έτσι, ποιο αναπτυξιακό μέτρο μας επέβαλαν να υλοποιήσουμε; Μήπως αντιθέτως, όλα τα μέτρα που απαιτούν να λάβουμε είναι υφεσιακά; Και πώς θα πάρουν πίσω τα χρήματά τους, αν πρώτοι αυτοί, ως άμεσα ενδιαφερόμενοι, δεν επιδείξουν ενδιαφέρον, ώστε να αναπτυχθεί η οικονομία μας;
  
  Δεν έχω πάρει απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα. Απεναντίας, όλοι αναρωτιούνται γιατί δεν λαμβάνονται μέτρα για την ανάπτυξη. Ακόμη δε, όσοι ανέλαβαν το υπουργείο Ανάπτυξης, περιέργως δεν είχαν κάτι να επιδείξουν προηγουμένως ότι κατείχαν το αντικείμενο. Χρυσοχοΐδης, Διαμαντοπούλου, Χατζηδάκης, Λαφαζάνης, Σκουρλέτης, ποια τα έργα των επί του συγκεκριμένου πεδίου, και επί τη βάσει τους ανέλαβαν την διεκπεραίωση τόσο σπουδαίου έργου;
  
  (Παρενθετικώς να υπενθυμίσω, ότι η Άννα Διαμαντοπούλου, σε μια από τις συμμετοχές της στις συνάξεις της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, είχε αναλάβει τη σύνταξη μελέτης για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις στην Ευρώπη. Η έκπληξή μου ήταν μεγάλη, όταν πληροφορήθηκα πως είχε στη διάθεσή της 2,5 λεπτά (διόμιση) για να αναπτύξει το θέμα. Και είναι φυσικό αυτό, με τόσους προσκεκλημένους, και με τις συνεδριάσεις των λίγων πρωτεργατών, ο χρόνος που διατίθεται να είναι ελάχιστος.
  
  Τι να αναπτύξει κάποιος σε 2,5 λεπτά; Και υπάρχει και το ερώτημα, ποιος ο λόγος ανάθεσης τέτοιου θέματος σε πολιτικό, μη εξειδικευμένο, όταν υπάρχουν «αετοί» στα ισχυρά διεθνή κέντρα, και μάλιστα χωρίς να του δίνεται ο αναγκαίος χρόνος ανάπτυξης; Όπως και να έχει η κα Διαμαντοπούλου, και όσοι τοποθετήθηκαν στο εν λόγω υπουργείο, δεν πρόσφεραν κάτι θετικό, όπως άλλωστε δείχνουν τα αποτελέσματα).
  
  Επανερχόμενος, λοιπόν, στο ερώτημα, μπορεί να υπάρχουν πολλές απαντήσεις, εγώ όμως παραμένω σ’ αυτήν που έγραψα το 2010 στην voria.gr, ότι οι δανειστές μας δεν θέλουν την ανάπτυξη, ακριβώς επειδή δεν θέλουν την αποπληρωμή του χρέους μας. Όχι επειδή είναι φιλάνθρωποι, ούτε είναι ανόητοι, αλλά επειδή θέλουν πρωτευόντως την εξουσία εφ’ ημών, και τα κέρδη που θα αποκτήσουν έμμεσα θα είναι πολλαπλάσια με τα όσα θα αποκτήσουν σε εξευτελιστικές τιμές (πέραν του ότι το χρέος μας ουσιαστικώς το αποπληρώσαμε στο πολλαπλάσιο, με επιτόκια που έφθασαν και στο 17,5 %).
  
  Οταν έκαναν την εμφάνισή τους στην Ελλάδα οι πρώτες μεγάλες πολυεθνικές αλυσίδες, κυρίως στα τέλη της δεκαετίας του ’80, πολλοί προέβλεπαν πλήγμα για τις εγχώριες μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Ανάλογες ήταν οι προβλέψεις και πολύ αργότερα, όταν άρχισαν να εμφανίζονται τα μεγάλα εμπορικά κέντρα ή όταν το 2005 διευρύνθηκε το ωράριο των εμπορικών καταστημάτων. Οι τότε προβλέψεις έπεσαν όλες έξω, διότι το σοκ δεν ήταν τελικά τόσο ισχυρό και η ιδιωτική κατανάλωση έβαινε αυξανόμενη, ικανή να συντηρήσει πολλούς παίκτες στην αγορά, μικρούς και μεγάλους.
  
  Και ήρθαν το Μνημόνια που έφεραν συνταρακτικό σοκ, κι έτσι τελειώνουν τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες, το στήριγμα της ελληνικής οικονομίας. Και παράλληλα έφεραν και άλλο σοκ, τους δυσβάστακτους φόρους στην ιδιοκτησία, πρωτεύον περιουσιακό στοιχεία της μεσαίας τάξης. Χωρίς μικρομεσαίες επιχειρήσεις και χωρίς ακίνητα, ο αστικός κόσμος τελειώνει. Όσοι δεν βλέπουν το μέλλον, δε θέλουν να το δουν.
  Όσοι μπορέσουν να γίνουν υπάλληλοι, θα δεχθούν τους όρους του εργοδότη (ο Σόιμπλε επανέφερε το θέμα των ΕΟΖ, για το οποίο είχαν δείξει μεγάλο ενδιαφέρον Γερμανοί επιχειρηματίες), και με τα κόκκινα δάνεια στα χέρια ξένων εταιριών, πρέπει κάποιος να είναι πολύ αισιόδοξος, ή πολύ ευκολόπιστος να πιστέψει ότι θα υπάρξει ανάπτυξη, και μάλιστα σύντομα.

  • Δε θέλουν την ανάπτυξη, και προωθούνται να την υπηρετήσουν αυτοί που δεν μπορούν.

  
  Πηγή: