Ανακοίνωση Μετώπου Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης (ΜΕΚΕΑ)
Το πραξικόπημα-οπερέτα του Τραμπ και το πραγματικό πραξικόπημα των παγκοσμιοποιητών
1. Τα κωμικοτραγικά γεγονότα που εκτυλίχτηκαν στο αμερικανικό Καπιτώλιο πριν λίγες μέρες σημαδεύουν το τέλος της απόπειρας των Αμερικανών αντι-παγκοσμιοποιητών να οδηγήσουν τις ΗΠΑ σε ένα είδος Αμερικάνικου Brexit, δηλαδή εξόδου από τη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης σε μια πορεία τόνωσης της εθνικής κυριαρχίας, χωρίς βέβαια ριζικές αλλαγές στην ίδια την παγκοσμιοποίηση (αυτό που ονομάστηκε στη σχετική φιλολογία «Παγκοσμιοποίηση 2»). Ενώ όμως το κίνημα του Brexit είχε συνειδητοποιημένα εργατικά στρώματα από πίσω του που πίεζαν για ριζικές αλλαγές σε σχέση με την εθνική κυριαρχία, το Αμερικανικό κίνημα για τόνωση της εθνικής κυριαρχίας, μέσα από τον εξαναγκασμό των αμερικανικών Πολυεθνικών να γυρίσουν στις ΗΠΑ από τα οικονομικά «θαύματα» που οι ίδιες δημιούργησαν (Κίνα, Ινδία κ.λπ.), δεν στηριζόταν σε ανάλογα συνειδητοποιημένα εργατικά στρώματα που θα καθοδηγούσαν σε ένα βαθμό την αστική πολιτική ηγεσία, όπως στη Βρετανία, φέρνοντας στην εξουσία του Συντηρητικού κόμματος τα πιο προχωρημένα σχετικά πολιτικά στελέχη. Στις ΗΠΑ απλώς ανέλαβε εργολαβικά και αυτοβούλως να εκπροσωπήσει τα αγανακτισμένα εργατικά στρώματα, που πλήρωσαν την παγκοσμιοποίηση κυρίως στις Κεντρικές και Νότιες Ην. Πολιτείες, ένας μεγαλοαστός πολιτικός ο Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος υποσχόταν ότι θα εξαναγκάσει τις πολυεθνικές να επιστρέψουν στην πατρίδα τους για να μειώσει την αυξανόμενη ανεργία και φτώχεια, χωρίς βέβαια –σαν γνήσιος φιλελεύθερος– να διανοηθεί να ενισχύσει τον δημόσιο τομέα για να δημιουργήσει περισσότερες δουλειές κ.λπ.
2. Η αναπόφευκτη συνέπεια ήταν όλες οι πολιτικές αντιφάσεις της Προεδρίας του, η οποία ενώ τόλμησε (βασικά δια της αδράνειας) να τροχοπεδήσει την πορεία της παγκοσμιοποίησης (π.χ. φρενάρισμα NAFTA και του αντίστοιχου απωανατολικού σχήματος, ψυχρές σχέσεις με τους παγκοσμιοποιητές της ΕΕ με αντίστοιχη ενίσχυση των σχέσεών του με την αστική ηγεσία του Brexit –βλ. Διακηρυξη του ΜΕΚΕΑ σχετικά με τη συμφωνία του Brexit) και την παράλληλη λήψη μέτρων ενίσχυσης της Αμερικανικής βιομηχανίας στον βαθμό που δεν θα μετακόμιζαν σε φτηνούς εργατικούς παραδείσους στο εξωτερικό, δεν τόλμησε βέβαια ποτέ να έλθει σε ανοικτή σύγκρουση με τις αμερικανικές Πολυεθνικές, οι οποίες φυσικά δεν σταμάτησαν ούτε στιγμή τον ανηλεή αγώνα εναντίον του μέσα από τα πανίσχυρα αμερικανικά ΜΜΕ που έλεγχαν απόλυτα. Παράλληλα, η εξωτερική πολιτική του ήταν εντελώς αλλοπρόσαλλη, γιατί ενώ προσπαθούσε με κάθε τρόπο να τονώσει το σιωνιστικό Ισραήλ (ελπίζοντας βλακωδώς ότι έτσι η άρχουσα τάξη στις ΗΠΑ δεν θα τολμούσε τελικά ν’ αμφισβητήσει την εξουσία του), ταυτόχρονα προσπαθούσε να δημιουργήσει καταστάσεις που δεν θα οδηγούσαν σε νέους πολέμους στη Μέση Ανατολή. Πράγμα που το πέτυχε και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μόλις οι εγκληματίες Δημοκρατικοί, τύπου Ομπάμα και Χίλαρι Κλίντον, θα επανέλθουν στην εξουσία, θα διαπρέψουν σε νέους εγκληματικούς πολέμους στη Μέση Ανατολή και αλλού με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την παγκόσμια ειρήνη. Και φυσικά οι Σιωνιστές στενοί του φίλοι στο Ισραήλ τον πέταξαν σαν στημένο λεμόνι σήμερα που τους είχε απόλυτη ανάγκη για να επιβιώσει…
3. Όσον αφορά την ίδια την «εξέγερση» ήταν φυσικά ανάλογη με τον εμπνευστή της. Πρώτον, διότι δεν νοείται βέβαια λαϊκή εξέγερση «από πάνω», από τον ίδιο τον Πρόεδρο, εκτός βέβαια εάν οι αντίπαλοί του επιχειρούσαν να τον βγάλουν διά της βίας από την εξουσία, οπότε φυσικά είχε δικαίωμα και καθήκον να καλέσει τα λαϊκά στρώματα να τον στηρίξουν. Αλλά να καλεί ο Πρόεδρος τον λαό να κατέβει στους δρόμους με το επιχείρημα ότι οι αντίπαλοί του του στέρησαν με τη νοθεία την επάνοδό του στην εξουσία είναι βέβαια ανακόλουθο αλλά και ηλίθιο. Ανακόλουθο, γιατί θα έπρεπε πρώτα να δώσει λεπτομερή και πειστικά στοιχεία της νοθείας, που δεν έδωσε, όχι βέβαια γιατί δεν έγινε μαζική νοθεία που είναι πολύ πιθανή με τον έλεγχο πολύ μεγάλου τμήματος της κρατικής μηχανής από την Υπερεθνική Ελίτ (δηλ. όχι μόνο από την «Αριστερά», τους Δημοκρατικούς κ.λπ., αλλά ακόμα και πολύ μεγάλο τμήμα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος που ποτέ δεν αποπειράθηκε ν’ ανανεώσει). Ηλίθιο, γιατί ακόμα και αν δεν είχε όλα τα στοιχεία της μαζικής νοθείας στα χέρια του, τότε θα έπρεπε να κάνει μια άμεση προσφυγή στο λαό και ιδιαίτερα στα εργατικά στρώματα που τον ψήφισαν να παραλύσουν την οικονομική και πολιτική ζωή των ΗΠΑ, σε κάθε γωνιά της χώρας όπου νομίζουν ότι είχαν την πλειοψηφία της οποίας έγινε υφαρπαγή από τον κρατικό μηχανισμό και τα ΜΜΕ. Τότε, σαν κατακλείδα του αγώνα αυτού, θα μπορούσε να οργανωθεί μια παλλαϊκή συγκέντρωση που θα απαιτούσε την πραγματική επανακαταμέτρηση των ψήφων, ενώ συγχρόνως θα έπρεπε βέβαια να διώξει από τη κυβέρνησή του ανθρώπους σαν τον αντιπρόεδρό του που σήμερα έδειξε καθαρά τι ρόλο έπαιζε αλλά και να επαναφέρει όλους εκείνους που αγωνιζόντουσαν πραγματικά για την εθνική κυριαρχία (Μπάνον κ.λπ.), που τους είχε διώξει
4. Αντιθέτως, ο Τραμπ, με την στάση του και τις ενέργειές του, οδηγήθηκε στην παγίδα που του είχε στήσει η Υπερεθνική Ελίτ και το πολιτικό κατεστημένο περιμένοντάς τον να κάνει το πραξικόπημα-οπερέτα στο οποίο τον εξώθησαν, για να κάνουν αυτοί το από μακρά προετοιμαζόμενο δικό τους πραγματικό πραξικόπημα έχοντας πάρει με το μέρος τους, πέρα από τα σώματα ασφαλείας και τα ΜΜΕ που δεν έπαψαν ποτέ να ελέγχουν, ακόμη και τον Αντιπρόεδρό του και σχεδόν όλο το κόμμα το. Όταν, λοιπόν, κάλεσε ο Τραμπ το λαό να κατέβει στο Καπιτώλιο, αυτοί όλοι πάνοπλοι τον περίμεναν, αφήνοντας στην αρχή ελεύθερα κάποιους από τους πιο μαχητικούς διαδηλωτές να μπουν ανενόχλητοι στο Καπιτώλιο για να δημιουργήσουν στη συνέχεια το άλλοθι της μαζικής επίθεσης που επακολούθησε και συνεχίζεται… Φυσικά, η ουσία είναι ότι θα την πληρώσουν τα λαϊκά στρώματα που τον υποστηρίζουν, ενώ τώρα το κίνημα για την εθνική κυριαρχία ειδικά στις ΗΠΑ υπονομεύεται αποφασιστικά, με σοβαρές συνέπειες για τα κινήματα εθνικής κυριαρχίας σε όλον τον κόσμο. Ήδη έσπευσαν παντού τα ΜΜΕ της Υπερεθνικής Ελίτ, αλλά και της «αριστεράς», να χύσουν το άθλιο προπαγανδιστικό δηλητήριό τους, για τις «ρατσιστικές και φασιστικές ορδές του Τραμπ» και τον «αντιδημοκρατισμό» τους…
5. Συμπερασματικά, η στήριξη ενός πραγματικού κινήματος για την εθνική κυριαρχία, ιδιαίτερα σε μια χώρα σαν τις ΗΠΑ που ιστορικά έπαιξε τον ρόλο της «μητέρας της παγκοσμιοποίησης» και όπου επομένως τα ΜΜΕ καθώς και κάθε μορφή εξουσίας στη χώρα είναι απόλυτα διαβρωμένη από την Υπερεθνική Ελίτ, απαιτούσε τεράστια κινητοποίηση των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης στα εργατικά στρώματα που ήταν τα κύρια θύματα της παγκοσμιοποιητικής διαδικασίας και όχι απλώς συγκεντρώσεις όπου τους μιλούσε ο «Αρχηγός» από καθέδρας. Προσωπικά κόμματα είναι βέβαια εντελώς αντιφατικά με τον αγώνα για την εθνική κυριαρχία, που χωρίς μαζική λαϊκή συμμέτοχη είναι καταδικασμένος σε αποτυχία…
ΜΕΚΕΑ – ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – 8/1/2021
Βlogger: Το το συμβαίνει στην Αμερική, δεν μπορεί να καλυφθεί από έναν αρθρογράφο, που μοιραία βάζει την πινελιά του. Όλοι τους όμως προσθέτουν ψηφίδες αλήθειας που μας βοηθάνε να φτιάξουμε το ψηφιδωτό που προσεγγίζει την πραγματικότητα. Ας μείνουμε μακριά από χαρακτηρισμούς, "φασίστες", "δημοκράτες" που κατά περίπτωση χρησιμοποιούνται για να συσκοτίζουν αντί να φωτίζουν την πραγματικότητα.
--------------------
) ποιος θα τολμησει πλέον να ζητήσει επανακαταμετρηση των ψήφων; Τελείωσε πια. Οι δυνάμεις που στο όνομα της δημοκρατίας βομβάρδισαν το μισό πλανήτη και εισεβαλλαν σε τρίτες χώρες εκτελώντας τους εκλεγμένους ηγέτες τους, τώρα κάνουν το ίδιο στις ΗΠΑ, στο όνομα της "δημοκρατίας" βεβαίως βεβαίως. της δημοκρατιας ΤΟΥΣ.!------------------
"....Τα όσα συνέβησαν στην Ουάσιγκτον μοιάζουν να επιβεβαιώνουν τόσο την εκτίμηση ότι ο Τραμπ εκπροσωπεί την αρχή μιας αμιγώς νεοφασιστικής κίνησης στις ΗΠΑ, όσο και το ότι όντως διεξάγεται ένας «εμφύλιος πόλεμος» στο δυτικό κατεστημένο και στον ίδιο τον πυρήνα του, την Αυτοκρατορία του παγκόσμιου Χρηματιστικού Κεφαλαίου, μεταξύ δύο τάσεων, μιας “μετριοπαθούς” και μιας εξτρεμιστικής. Αμφότερες είναι ολοκληρωτικές, κρινόμενες από την τελική στρατηγική τους επιδίωξη, την επιβολή μιας ολοκληρωτικής δικτατορίας του Χρήματος και της Δύσης σε όλο τον πλανήτη. Διαφέρουν όμως πολύ στις μεθόδους, τις ιδεολογίες και τις τακτικές για να επιτευχθεί ο τελικός σκοπός.
Μέχρι τώρα, ο νεοφασισμός του Τραμπ οργανωνόταν από τα πάνω και μέσω των social media. Δεν διέθετε μαζικό κίνημα, όπως διέθεταν ο Χίτλερ και ο Μουσσολίνι. Άρχισε να το αποκτά με τη συγκρότηση ενόπλων συμμοριών των οπαδών του κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων που ξέσπασαν μετά τη δολοφονία Φλόυντ. Τώρα, και στην αντιπολίτευση, είναι πιθανό να το αποκτήσει.
Υπενθυμίζουμε ότι ο Αμερικανός πρόεδρος ψηφίστηκε από 74 εκατομμύρια πολίτες, 10 εκατομμύρια περισσότερους από το 2016. Τα δύο τρίτα από αυτούς, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, πιστεύουν στην αναπόδεικτη και παράλογη θεωρία της νοθείας. Και αν αύριο το πρωί οι Νιού Γιορκ Τάιμς δημοσιεύσουν στην πρώτη σελίδα τους άρθρο ότι ο ήλιος βγαίνει από την Ανατολή, αυτοί μπορεί να πιστέψουν ότι βγαίνει από τη Δύση!
Αν συνεχίσουμε την αναλογία με την άνοδο του χιτλερισμού, είμαστε μετά το 1923 πηγαίνοντας προς ένα ενδεχόμενο 1933. Με τρεις όμως σημαντικές διαφορές. Πρώτον, ο Φασισμός δεν εμφανίζεται σε μια σημαντική, αλλά εν τέλει δευτερεύουσα χώρα του κόσμου, όπως η Γερμανία. Δεύτερο, δεν έχει εμφανισθεί εναλλακτική εντός του δυτικού καπιταλισμού, όπως ήταν ο Ρούζβελτ στη δεκαετία του 1930. Τρίτον, ζούμε στην εποχή των πυρηνικών όπλων και μιας πληθώρας τεχνολογιών που μπορούν να εξαφανίσουν τη ζωή από τον πλανήτη που κατοικούμε και θα το κάνουν σύντομα, αν δεν ξεσηκωθούν οι λαοί.
Μπάιντεν, ο Πρόεδρος Τίποτα
Το πιο αξιοθρήνητο πρόσωπο της 6ης Ιανουαρίου ήταν ο ίδιος ο νεοεκλεγείς Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν. Εμφανίστηκε με πολύ μεγάλη καθυστέρηση στις τηλεοπτικές οθόνες όχι για να καταδικάσει τα όσα συμβαίνουν και να καλέσει τον αμερικανικό λαό να υπερασπίσει τη δημοκρατία, αλλά για να απευθύνει έκκληση στον ηγέτη του πραξικοπήματος να πάρει ο ίδιος την πρωτοβουλία να το σταματήσει. Δεν διανοείται, ακόμα και με ένα πραξικόπημα απέναντι, να θέσει σε κίνδυνο την ενότητα, σε τελικά ανάλυση, του άρχοντος συγκροτήματος στις ΗΠΑ.
Επί της ουσίας των όσων συμβαίνουν ο Μπάιντεν δεν είπε τίποτα, περιοριζόμενος να επαναλαμβάνει πόσο μεγάλη χώρα είναι η Αμερική και η Δημοκρατία της (τη στιγμή μάλιστα ακριβώς που μόνο αυτό δεν φαίνεται να συμβαίνει) και εκφράζοντας τον αποτροπιασμό του για τα τζάμια που έσπασαν οι διαδηλωτές για να μπουν στο Καπιτώλιο.
Ο Μπάιντεν δεν είχε ούτε μια κουβέντα να πει απευθυνόμενους στους χιλιάδες διαδηλωτές που συγκεντρώθηκαν στην Ουάσιγκτον και στα 74 εκατομμύρια των Αμερικανών που ψήφισαν Τραμπ. Δεν φάνηκε να καταλαβαίνει (ή αν καταλαβαίνει δεν έχει καμία απάντηση να δώσει) τα κίνητρα αυτών των ανθρώπων, ούτε τους λόγους που τους οδήγησαν στην εξέγερση. Δεν έχει τίποτα να πει στη μισή Αμερική που, δικαιολογημένα, έχει χάσει παντελώς την εμπιστοσύνη της στην ιθύνουσα ελίτ της πολιτικής, των επιχειρήσεων και των Μέσων Ολοκληρωτικής Ενημέρωσης, όπως αξίζει πλέον να τα αποκαλούμε.
Το να αποκαλείς τους αντιπάλους σου ρατσιστές και φασίστες δεν ωφελεί πολύ, όπως δεν ωφελούν και οι ηθικοπλαστικές διδασκαλίες. Για να παύσει η (δικαιολογημένη) οργή τους να τροφοδοτεί τον νεοφασισμό, πρέπει να τους προταθεί άλλη εναλλακτική και η ιθύνουσα τάξη των ΗΠΑ δεν φαίνεται να διαθέτει καμία.
Δεν είναι μόνο ο Μπάιντεν που δεν έχει να τους πει τίποτα, κανένας από την ιθύνουσα ελίτ δεν έχει να τους πει. Ο ίδιος ο Ομπάμα, σε μια πρόσφατη συνέντευξή του στο περιοδικό The Atlantic, δεν βρήκε άλλο επιχείρημα για να πείσει ότι τα πράγματα δεν είναι και τόσο άσχημα από το να συγκρίνει την εποχή μας με εκείνη του Τζέγκις Χαν! (Αν κρίνουμε άλλωστε από την αποτρόπαιη βαρβαρότητα της δολοφονίας δι’ εξευτελισμού του Μουαμάρ Καντάφι και την ικανοποίηση της Υπουργού του Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον, που παρακολουθούσε live το θέαμα, ή της Κυρίας Ολμπράιτ, που θεωρούσε δικαιολογημένο τον θάνατο 500.000 παιδιών στο Ιράκ, ας μας επιτραπεί διατηρούμε τις αμφιβολίες μας για το αν όντως ζούμε σε καιρούς καλύτερους από αυτούς των μογγολικών επιδρομών).
Οι Δημοκρατικοί έφαγαν τέσσερα χρόνια απευθύνοντας στον Τραμπ την παράλογη κατηγορία ότι είναι πράκτορας του Πούτιν, παράλογη διότι δεν μπορεί να γίνει ένας πράκτορας της Ρωσίας πρόεδρος στη Ουάσιγκτον – για να γίνει χρειάζεται τη στήριξη και προστασία κάποιου ισχυρού κέντρου του αμερικανικού κατεστημένου. Εμείς δεν πιστεύουμε στη θεωρία των πρακτόρων, αν όμως ο Τραμπ είναι πράκτορας, τότε εκ της εξωτερικής του πολιτικής, όλοι στην Ουάσιγκτον γνωρίζουν ποιανού είναι και κανείς δεν το λέει.
Η κριτική των Δημοκρατικών στον Τραμπ δεν έγινε για τις νεοφασιστικές του τάσεις, αλλά από την άποψη τού ότι δεν εξυπηρετεί ικανοποιητικά τα συμφέροντα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, Η κριτική αυτή τον βοήθησε στην πραγματικότητα να φιλοτεχνήσει το δήθεν “αντιπολεμικό” προφίλ του και να κερδίσει οπαδούς.
Δεν υπήρχε άλλωστε καμμία περίπτωση να εκλεγεί ο Μπάιντεν, αν δεν κινητοποιούνταν εκατομμύρια Αμερικανοί στη βάση, τρομοκρατημένοι από τον Τραμπ, και αν δεν τον είχαν στηρίξει άνθρωποι όπως ο Νόαμ Τσόμσκι και ο Μπέρνι Σάντερς, που έχουν αποδείξει την γνησιότητα της αντίθεσής τους προς το κατεστημένο. Και καλώς έκαναν, γιατί ο μεν Μπάιντεν ήταν μια κακή λύση, ο δε Τραμπ, με δεδομένη την οικολογική, πυρηνική και μεσανατολική πολιτική του, μπορούσε να μας πάει σε παγκόσμια καταστροφή. Το αληθινό του πρόγραμμα ήταν “Δικτατορία στη Δύση”, πόλεμος κατά πάντων εκτός αυτής» και αν σκεφτεί κανείς το τι έκανε χάνοντας τις εκλογές, εύκολα συνειδητοποιεί τι θα γινόταν αν τις κέρδιζε.
Όπως και αντίστροφα, είναι ασφαλώς εντελώς παράλογες οι επιθέσεις του Τραμπ στους Δημοκρατικούς, κατ’ εξοχήν κόμμα της χρηματιστικής ολιγαρχίας, ότι είναι Σοσιαλιστές και Αριστεροί.
Στον πολιτικό λόγο και των δύο παρατάξεων που συγκρούονται στην Αμερική κυριαρχεί τώρα ο παραλογισμός, γεγονός που είναι η καλύτερη ένδειξη πως η παρούσα κρίση στις ΗΠΑ δεν είναι παρά το προανάκρουσμα των πολύ σοβαρότερων που έρχονται.
Η απειλητική σκιά του τεχνολογικού Ολοκληρωτισμού
Θα ήταν ελλιπής η παραπάνω παρουσίαση των κατά τη γνώμη μας βασικών συμπερασμάτων από την 6η Ιανουαρίου, αν παραλείπαμε να υπογραμμίσουμε και κάτι άλλο.
- Τα γεγονότα ανέδειξαν ποιος είναι ο πραγματικός Κυρίαρχος, ο Δικτάτωρ με την έννοια που τον προσδιορίζει ο Καρλ Σμιτ, δηλαδή ο αποφασίζων κατ’ εξαίρεση σε καταστάσεις ανάγκης. Και αυτός δεν είναι άλλος από τους ιδιοκτήτες της Google, του Facebook, του Twitter, των γιγάντων του Ίντερνετ.
Αυτοί αποφασίζουν, σε τελική ανάλυση, ποια από τις φράξιες της άρχουσας τάξης θα επικρατήσει, αυτοί καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την παγκόσμια συνείδηση. Αν διατηρούν το δικαίωμα να επιτρέπουν ή να λογοκρίνουν τον θεωρητικά ισχυρότερο άνθρωπο στον πλανήτη, τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, αυτό σημαίνει ένα πράγμα: Έχουμε χάσει, όλοι οι πολίτες του κόσμου, το δικαίωμα έκφρασης και, σε μεγάλο βαθμό, και το δικαίωμα στη σκέψη, αφού για να μπορέσεις να σκεφτείς χρειάζεσαι πρόσβαση στα πραγματικά δεδομένα, αλλά και σε διαφορετικές απόψεις.
Είπανε ότι στην εποχή μας τα πραξικοπήματα γίνονται με τις τράπεζες όχι με τα τεθωρακισμένα (with banks, not with tanks). Εμείς, όπως και η Κύπρος, είχαμε το θλιβερό προνόμιο να γίνουμε το προνομιακό πεδίο εφαρμογής των νέων πραξικοπημάτων, αφού υποστήκαμε και τα παλιά. Τώρα όμως τα πραξικοπήματα γίνονται επίσης με τον έλεγχο της πληροφορίας και των δεδομένων.
Έχουμε επομένως δύο απειλές να αντιμετωπίσουμε ταυτόχρονα:
- Μια φασιστική απειλή κλασικού ολοκληρωτισμού, που αν επικρατήσει θα οδηγήσει σε καταστροφή το γένος μας,
- Μια μεταμοντέρνα απειλή ολοκληρωτισμού δια της κλοπής του μυαλού μας που επίσης θα οδηγήσει σε καταστροφή το γένος, σε λίγο όμως πιο μακρινές προθεσμίες και με πιο περίπλοκη διαδρομή
Η μία τάση τροφοδοτεί την άλλη. Η ύπαρξη του Τραμπ ενισχύει τον Μπάιντεν, η ύπαρξη του Μπάιντεν ενισχύει τον Τραμπ. Μόνο η εμφάνιση μιας αξιόπιστης ριζοσπαστικής εναλλακτικής μπορεί να μας γλυτώσει και από τους δύο κινδύνους."""
=========
...πως λοιπόν απαντάει κανείς σε ένα ιδιότυπο φασισμό που έχει πιάσει όλα τα ΜΜΕ και φιμώνει όλες τις αντίθετες φωνές, έχει εξαγοράσει όλες τις πένες - δεν τούλειψαν τα λεφτά, τόσο έχει κλέψει!
Σχόλια