Συμπολίτες μου, πτυχιούχοι Νομικής!
Όταν ακούσατε ότι η ελεύθερη κίνηση εκτός του “κλουβιού” ή του “κάστρου” σας ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ να υλοποιείται ΜΟΝΟ
εφόσον προηγουμένως έχετε συμπληρώσει ένα έγγραφο αυτοβεβαίωσης για τον
προορισμό σας ή έχετε αποστείλει στον κατηραμένο πενταψήφιο αριθμό
μήνυμα με αντίστοιχο περιεχόμενο, σπεύσατε να αναζητήσετε
παραθυράκια-εξαιρέσεις που θα διασφάλιζαν την προνομιακή μεταχείρισή σας
έναντι των υπόλοιπων άτυχων πολιτών που θα έπρεπε να δίνουν αναφορά στο
κράτος κάθε φορά που θα ήθελαν να ξεμυτίσουν από το κελί τους.
Προσπαθήσατε δηλαδή να καταπιείτε αμάσητη για μία ακόμη φορά την προσβολή της νομικής σας υπόστασης
από τους υλοποιητές της Νέας Αντίχριστης Δικτατορίας (Ν.Α.Δ.) αντί να
αξιοποιήσετε τις γνώσεις που αποκτήσατε στο Συνταγματικό Δίκαιο.
Διαβάζουμε,
λοιπόν, στον Πρόδρομο Δ α γ τ ό γ λ ο υ (Ατομικά Δικαιώματα, εκδ.
Σάκκουλα, Αθήνα-Θεσσαλονίκη, 4η έκδ., 2012, σελ. 296, αριθμ. περιθ.
467):
«Από
την ίδια την έννοια της ελευθερίας προκύπτει ότι η άσκησή της δ ε ν
εξαρτάται από κρατική ά δ ε ι α. Το ίδιο ισχύει και για την κίνηση ή
εγκατάσταση προσώπου εντός της χώρας. Α ν τ ι σ υ ν τ α γ μ α τ ι κ ή θα
ήταν και η επιβολή υποχρεώσεως δ η λ ώ σ ε ω ς (αναγγελίας,
γνωστοποιήσεως) κάθε κινήσεως, γιατί θα κατέληγε στην πράξη σε τέτοια
συρρίκνωση και εξασθένιση του δικαιώματος, ώστε θα έθιγε τον ί δ ι ο τον
π υ ρ ή ν α μιας ε λ ε υ θ ε ρ ί α ς που το ίδιο το Σύνταγμα
διακηρύσσει ως α π α ρ α β ί α σ τ η».
Και πράγματι: Αν
για να μετακινηθώ στον τόπο που θέλω, πρέπει προηγουμένως να έχω
συμπληρώσει έγγραφο ή αποστείλει μήνυμα, τότε αυτό σημαίνει ότι δεν έχω
ελευθερία μετακίνησης. Αντιθέτως, η μετακίνησή μου είναι
απαγορευμένη και απλώς μου επιτρέπεται κατ’ εξαίρεσιν να μετακινηθώ εκεί
που θέλω, εφόσον έχω δηλώσει τον τόπο-λόγο μετακίνησής μου.
Υπάρχουν,
όμως, και τόποι-λόγοι που δεν προβλέπονται στις περιοριστικώς
αναφερόμενες εξαιρέσεις. Όποιος π.χ. θέλει να εισέλθει σε Ιερό Ναό για
να προσευχηθεί ή όποιος θέλει να επισκεφθεί τον επιστήθιο φίλο του ή τον
ερωτικό του σύντροφο, δεν δικαιούται να το πράξει, αφού τέτοια εξαίρεση
δεν προβλέπεται ρητώς! Η αντίχριστη και απάνθρωπη αυτή μεταχείριση είχε
επισημανθεί και επί lockdown I, αλλά προφανώς το αφτί του δικτατορικού
νομοθέτη του lockdown II δεν διέθετε του κατάλληλους πόρους για να
ιδρώσει.
Παρόμοια
θέση περί α ν τ ι σ υ ν τ α γ μ α τ ι κ ό τ η τ α ς βρίσκουμε και στον
ογκόλιθο του Συνταγματικού Δικαίου, τον αείμνηστο Αριστόβουλο Μ ά ν ε σ
η, ο οποίος σμίλεψε την γενιά εκείνων των Συνταγματολόγων που τώρα είτε
σιωπούν ένοχα είτε στηρίζουν το παρόν “καθεστώς” (το 1987, ο τότε
καθηγητής μου, σπάνιο πρότυπο Διδασκάλου, αλλά δυστυχώς νυν ένθερμος
υποστηρικτής της Ν.Α.Δ., κ. Νικόλαος Αλιβιζάτος, γεμάτος καμάρι είχε
προσκαλέσει τον Μάνεση στην κατάμεστη αίθουσα Σβώλου της Νομικής Σχολής
Αθηνών, για να μας κάνει μία αλησμόνητη παράδοση με την χαρακτηριστική
φωνή του και τον αυστηρό τόνο της).
Στο
εγχειρίδιο του Μάνεση υπό τον τίτλο “Συνταγματικά Δικαιώματα, α΄
ατομικές ελευθερίες, πανεπιστημιακές παραδόσεις” (δ΄ έκδοση, Θεσσαλονίκη
1982, σελ. 134) διαβάζουμε τα ακόλουθα:
«Η
εν γένει διακίνηση και κυκλοφορία στο εσωτερικό της χώρας μπορεί να
ρυθμισθεί ή και περιορισθεί με νόμο ή βάσει νόμου. Β α σ ι κ ά όμως
είναι ε λ ε ύ θ ε ρ η: δ ε ν υπόκειται σε α π α γ ο ρ ε ύ σ ε ι ς ούτε ε
ξ α ρ τ ά τ α ι από σχετική ά δ ε ι α ούτε απαιτείται, έστω, υποβολή
σχετικής δ ή λ ω σ η ς (γνωστοποίησης) προς τις α ρ χ έ ς εκ μέρους των
πολιτών».
Μάλιστα, ο Μάνεσης προβαίνει σε μια πολύ σημαντική επισήμανση: «Υπάρχουν
όμως κράτη», συμπληρώνει, «όπου απαιτείται άδεια κυκλοφορίας στο
εσωτερικό της χώρας ακόμη και για τους υπηκόους τους. Στην Ελλάδα
παρόμοιες απαγορεύσεις, καθώς και κυκλοφορίας κατά τη νύχτα, ίσχυσαν σε
συνταγματικά α ν ώ μ α λ ε ς περιόδους. Πάντως τέτοιοι έντονοι και
εκτεταμένοι περιορισμοί α ν α ι ρ ο ύ ν την ο υ σ ί α του συγκεκριμένου
ατομικού δικαιώματος και α ν τ ι β α ί ν ο υ ν προς το άρθρο 5 παρ. 3
του Συντάγματος».
Ενόψει
των ανωτέρω, δεν χωρεί, λοιπόν, καμία αμφιβολία ότι η παρούσα
κυβέρνηση, υποχρεώνοντας τους πολίτες να δίνουν “ραπόρτο” στις αρχές για
τον τόπο και τον λόγο μετακίνησής τους στέλνοντας SMS στον κατηραμένο
πενταψήφιο, συμπεριφέρεται όπως ακριβώς ταιριάζει σε μια συνταγματικά α ν
ώ μ α λ η περίοδο (το ίδιο ισχύει, βεβαίως, και για την περίπτωση της
συμπλήρωσης της αυτοβεβαίωσης, αφού αυτή πρέπει να είναι ανά πάσα ώρα
και στιγμή ελέγξιμη από το αρμόδιο κρατικό όργανο).
Με άλλα λόγια υλοποιεί μια συνταγματική ε κ (ν) τ ρ ο π ή.
Αλλά
ακόμη κι αν ο πτυχιούχος Νομικής δεν είχε διαβάσει Συνταγματικό Δίκαιο
που περιέχει τις ανωτέρω διευκρινίσεις ή αν είχε διαβάσει μεν, αλλά οι
γνώσεις του ξεθώριασαν, διότι εν τω μεταξύ ασχολήθηκε με αλλότρια
αντικείμενα, η στοιχειώδης νομική του παιδεία θα έπρεπε να είχε
ενεργοποιήσει αμέσως εκείνα τα ρ ε φ λ έ ξ του που θα τον οδηγούσαν στην
εξής φρικτή αλήθεια:
Το
κράτος, υποχρεώνοντας τον πολίτη να δηλώνει εγγράφως προς τις αρχές, με
μήνυμα από το κινητό του, τον εκάστοτε τόπο-λόγο μετακίνησής του π ρ ο τ
ο ύ εξέλθει της ιδιωτικής φυλακής του, στην πραγματικότητα αξιώνει από
αυτόν να γνωστοποιεί πάντοτε την π ρ ό θ ε σ η της μετακίνησής του.
Με
αυτόν, όμως, τον τρόπο, στην ουσία το κράτος δεν κάνει τίποτε άλλο από
το να ε λ έ γ χ ε ι την σ κ έ ψ η του πολίτη! Διαβάστε το “1984” του
Τζωρτζ Όργουελ (μτφ.: Νίνα Μπάρτη, εκδ. Κάκτος – κατά σύμπτωσιν, τα
πνευματικά δικαιώματα για την ελληνική γλώσσα ανήκουν στον εν λόγω
εκδοτικό οίκο από το 1978 έως και την φετινή χρονιά, το τρισκατάρατο
2020!), για να διαπιστώσετε ότι η σημερινή Ελλάδα έχει αρχίσει να
θυμίζει την απολυταρχική Ωκεανία στην οποία ζούσε ο βασανιζόμενος ήρωας
Ουίνστον Σμίθ:
«Στην Ωκεανία τίποτε δεν είναι απαραίτητο εκτός από την Α σ τ υ ν ο μ ί α της Σ κ έ ψ η ς» (σελ. 216). Μάλιστα, εκεί είχε εισαχθεί η λεγόμενη Νέα Ομιλία, που ως σκοπό είχε να σ τ ε ν έ ψ ε ι τα όρια της σκέψης:
«Στο τέλος θα κάνουμε κυριολεκτικά α δ ύ ν α τ ο το έ γ κ λ η μ α της σ
κ έ ψ η ς, γιατί δεν θα υπάρχουν λέξεις για να το εκφράσει κανείς» (σελ.
63· για την πρώιμη επέμβαση της αστυνομίας ήδη στην φάση της
εγκληματικής σκέψης πρβλ. την δυστοπική ταινία “Minority Report”).
Ας
μην εκπλαγούμε, λοιπόν, αν οι διδάσκοντες Ποινικό Δίκαιο κληθούν όσον
ούπω να αποσύρουν από τις σημειώσεις ή από τις διαφάνειές τους την
εμβληματική αρχή που μας κληροδότησε ο Ιουστινιάνειος Κώδικα “c o g i t a
t i o n i s poenam n e m o patitur” (Dig. 48.19.18) και διδάσκεται
μέχρι σήμερα ως χαρακτηριστικό γνώρισμα ενός κράτους Δικαίου που δεν
επιτρέπεται να επιβάλλει ποινή για την σκέψη και μόνο ενός πολίτη. Κατά
την ωραία ρήση του Γερμανού Φιλοσόφου του Δικαίου Gustav Radbruch
(διατελέσαντος και Υπουργός Δικαιοσύνης): «ουδείς κ ρ ε μ ά τ α ι διά
τας σκέψεις του».
Άραγε για πόσο ακόμη θα ισχύει η εν λόγω νομική παροιμία;
Ο
ε π ο ν ε ί δ ι σ τ ο ς έλεγχος της σκέψης του πολίτη υπό την μορφή της
πρόθεσης μετακίνησής του πραγματοποιείται και με τον προβλεπόμενο
εναλλακτικό τρόπο, δηλ. όταν ο πολίτης δεν επιλέγει την αποστολή
μηνύματος αλλά συμπληρώνει την αυτοβεβαίωση μετακίνησής του.
Και
τούτο, διότι η εν λόγω βεβαίωση θα πρέπει να έχει συνταχθεί από τον
έγκλειστο πολίτη σε χρόνο π ρ ο γ ε ν έ σ τ ε ρ ο της μ ε τ α κ ί ν η σ ή
ς του, ώστε να είναι διαρκώς εύκαιρη προς επίδειξη οποτεδήποτε του
ζητηθεί από το ελεγκτικό όργανο, το οποίο ενδέχεται να τον σταματήσει
για έλεγχο είτε μόλις ακριβώς εξέλθει από το κελί του είτε σε
μεταγενέστερο χρόνο.
Συνεπώς,
και σε αυτήν την περίπτωση ο πολίτης, για να αποφύγει το πρόστιμο, θα
πρέπει να καταγράψει π ρ ο λ η π τ ι κ ά την π ρ ό θ ε σ η μετακίνησής
του, αναφέροντας τον τόπο-λόγο υλοποίησής της, ειδάλλως δεν δικαιούται
να δραπετεύσει από την ιδιωτική φυλακή του!
Συνακόλουθα,
έτσι όπως προβλέφθηκε η υποχρέωση γνωστοποίησης της μετακινήσεως των
πολιτών τόσο επί lockdown I όσο και επί lockdown II, καθίσταται
προβληματική η άποψη ότι «[α]ντισυνταγματικό θα ήταν [...] να τίθεται ως
προϋπόθεση για τη μετακίνησή μας, όχι απλώς η γνωστοποίηση της
μετακίνησης αλλά η προηγούμενη άδεια της διοίκησης» (έτσι ο Σπ.
Βλαχόπουλος, Το συνταγματικό δίκαιο στην εποχή του κορωνοϊού, Συνήγορος,
τ. 138/2020, σελ. 22 επ.): Διότι, εφόσον εν ελλείψει γνωστοποιήσεως ο
παρανόμως (!) κινούμενος πολίτης κινδυνεύει να έρθει αντιμέτωπος με το
τσουχτερό πρόστιμο, η γνωστοποίηση αυτή συνιστά στην πραγματικότητα κ α μ
ο υ φ λ α ρ ι σ μ έ ν η άδεια μετακίνησης.
Είναι
δε αξιοπερίεργο ότι τέτοια αντισυνταγματική υποχρέωση δήλωσης κάθε
μετακίνησης προς τις αρχές δεν έχει θεσπισθεί σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη με
χειρότερη επιδημιολογική εικόνα. Αν, μάλιστα, ληφθεί υπ’ όψιν ότι
παρ’ ημίν ισχύει η καθολική υποχρεωτική μασκοφορία και στους εξωτερικούς
χώρους, τότε δημιουργείται η εντύπωση ότι για μία ακόμη φορά οι Έλληνες
καλούνται να γευτούν το μ α σ τ ί γ ι ο του τιμωρού καβαλάρη,
προκειμένου να χρησιμεύσουν ως παραδειγματικός π ρ ο π ο μ π ό ς για τις
άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, ο κορωνοϊός ως “αόρατος εχθρός”
(sic), δηλ. ως μία πηγή διαρκούς κινδύνου και φ ό β ο υ,
αντιμετωπίζεται συμμετρικά από το κράτος με την δημιουργία μιας άλλης
πηγής κινδύνου και φ ό β ο υ για τον πολίτη: της επιβολής τσουχτερού
προστίμου αν αυτός συλληφθεί μετακινούμενος χωρίς την τήρηση της α ν τ ι
σ υ ν τ α γ μ α τ ι κ ή ς υποχρέωσης δηλώσεως του τόπου-λόγου
μετακινήσεώς του.
Φαίνεται
ότι το κράτος είναι υπέρμαχος της ο μ ο ι ο π α θ η τ ι κ ή ς μεθόδου:
στον φ ό β ο για τον κ ο ρ ω ν ο ϊ ό αντιτάσσει τον φ ό β ο για τον α σ τ
υ ν ο μ ι κ ό! Άραγε, πόσους φόβους ακόμη θα γεννήσει αυτό το
ανάλγητο κράτος μας για να καθυποτάξει πλήρως τους πολίτες του, πατώντας
τους με την “σ ι δ ε ρ έ ν ι α φτέρνα” του Τζακ Λόντον;
Οπωσδήποτε, όμως, ζούμε
σε μια συνταγματικά α ν ώ μ α λ η περίοδο που παρουσιάζει α ν α τ ρ ι χ
ι α σ τ ι κ έ ς ομοιότητες με την εποχή της ν α ζ ι σ τ ι κ ή ς
κατοχής:
Η π ρ ώ τ η ομοιότητα
είναι οι τεράστιες ο υ ρ έ ς που σχηματίζονται σήμερα σε διάφορα σημεία
των ελληνικών πόλεων λόγω των περιοριστικών μέτρων. Αυτές παραπέμπουν
στα συσσίτια που μοιράζονταν κατά την περίοδο της Κατοχής στους
πεινασμένους κατοίκους οι οποίοι είχαν εξαθλιωθεί από τις λεηλασίες των
ΝAZI. Δυστυχώς, καθ’ όσον η Ιστορία διδάσκει ότι ενός λοιμού λιμός
έπεται, δεν αποκλείεται να ξανασχηματισθούν τέτοιες ουρές στο εγγύς ή
απώτερο δυστοπικό μας μέλλον.
Η δ ε ύ τ ε ρ η ομοιότητα
είναι ο τ ρ ό μ ο ς που νιώθει ο πολίτης εκείνος ο οποίος,
κυκλοφορώντας στον δρόμο χωρίς να φορά την μάσκα-φίμωτρο ή χωρίς να έχει
συμμορφωθεί προς την αντισυνταγματική υποχρέωση δηλώσεως του
τόπου-λόγου μετακινήσεώς του, τυχαίνει να αντικρίσει έναν αστυνομικό που
κάνει περιπολία πεζός ή εποχούμενος.
Η αιφνίδια εμφάνισή του ωθεί συχνά τον “εχθρό της υγείας του λαού”
να προσπαθήσει να στρίψει σε κάποιο σοκάκι ή να τρυπώσει σε κάποια
πολυκατοικία, ώστε να αποφύγει τον οδυνηρό για την τσέπη του έλεγχο.
Έτσι, ξυπνούν μνήμες του αντίστοιχου τρόμου που ένιωθαν οι Έλληνες για
την ζωή τους, όταν παραβίαζαν την απαγόρευση κυκλοφορίας και έπεφταν
ξαφνικά πάνω σε ΝΑΖΙστική περιπολία.
Στην τελευταία πρόταση κρύβεται η τ ρ ί τ η σοκαριστική ομοιότητα
του σημερινού καθεστώτος με την ναζιστική κατοχή: Ά δ ε ι α μετακίνησης
των πολιτών απαιτείτο και όταν κουμάντο στην Ελλάδα έκανε η περιώνυμη
“Kommandantur”, δηλ. τα γερμανικά φρουραρχεία που εγκαταστάθηκαν στην
κατοχική Ελλάδα (αστυνομική εξουσία ασκούσαν τα Ες-Ες). Τις τελευταίες
ημέρες κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο σχετικό έντυπο της “Deutsche Wehrmacht”,
δηλ. των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων, στο οποίο συμπληρώνονταν το
ονοματεπώνυμο του μετακινούμενου, ο τόπος μετακίνησής του και η διάρκεια
ισχύος της ειδικής αυτής άδειας μετακίνησης!
Μήπως τελικά βρισκόμαστε ακόμη υπό μια μορφή ΝΑΖΙστικής κατοχής; ΝΑΖΙ ή να μη ζει κανείς επί αυτής της εποχής;
========================
Όταν
ένας ιός αντιμετωπίζεται συντονισμένα σε παγκόσμιο επίπεδο ως “αόρατος
εχθρός”, δηλ. ως τρομοκράτης, όπως ακριβώς είχε συμβεί μετά την 11η
Σεπτεμβρίου με την Αλ Κάιντα, τότε στην καλύτερη περίπτωση οι
κυβερνητικές μαριονέτες-πρωθυπουργοί των απειλούμενων χωρών ομολογούν
εμμέσως πλην σαφώς ότι *19* χρόνια μετά την επίθεση στους Δίδυμους
Πύργους (με πρόσκρουση), δεχθήκαμε μια νέα επίθεση (με κρούσματα), από
την Covid-*19*, τούτη την φορά όχι στο παγκόσμιο κέντρο εμπορίου αλλά
στο παγκόσμιο σύστημα υγείας.
Και
εφόσον μια επίθεση εξαπολύεται ατομικά ή ομαδικά μόνο από ανθρώπους και
όχι από μικροοργανισμούς, ο ιός είναι ό,τι και το επιτιθέμενο ζώο στην
διδασκαλία του Ποινικού Δικαίου για τις προϋποθέσεις άσκησης του
αμυντικού δικαιώματος: Όργανο επίθεσης ηνιοχούμενο από τον επιτιθέμενο
δράστη, το οποίο επιτρέπεται να εξολοθρεύσει ο αμυνόμενος. Άρα, η χρήση
της ετικέτας “αόρατος εχθρός” υποδηλώνει ότι ο ιός είναι κατασκευασμένος
σε εργαστήριο, προκειμένου να αξιοποιηθεί ως όργανο επίθεσης κατά των
χωρών και των λαών τους.
Το
εντυπωσιακό είναι ότι για την εξολόθρευση της Covid-19 την νύφη
πληρώνουν οι αμέτοχοι πολίτες εναντίον των οποίων επιτίθεται ο “αόρατος
εχθρός”. Διότι με τα εκάστοτε lockdown τα κράτη αμύνονται με το να
επιτίθενται στον ίδιο τον λαό τους, τον οποίο θέτουν σε μια ιδιότυπη
ομηρεία, επικαλούμενα στην ουσία (προσχηματικά) μια κατάσταση εκτάκτου
ανάγκης/ εξαίρεσης. Το επιπλέον παράδοξο: Διά των επαναλαμβανόμενων
αυτοκτονικών lockdown και του μονιμοποιημένου πυρήνα των δρακόντειων
υγειονομικών μέτρων, η υποτιθέμενη κατάσταση εξαίρεσης μεταμορφώνεται σε
διαρκή κατάσταση μιας νέας (μη-)κανονικότητας.
Αλλά
ακόμη κι αν δεν ισχύει αυτός ο συλλογισμός, η επιλογή χρήσης για τον
κορωνοϊό ενός όρου που το 2001 ενεργοποίησε παγκόσμιους περιορισμούς στα
θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών, οδηγεί στην εξής σκέψη: Όποιος
βαφτίζει “αόρατο εχθρό” έναν μικροοργανισμό, στην χειρότερη περίπτωση
επιδιώκει και στην καλύτερη περίπτωση αποδέχεται την επιβολή
αναβαθμισμένων περιορισμών που έμελλε να επιβληθούν παγκοσμίως σε βάρος
των πολιτών: τούτη την φορά, μάλιστα, δεν πρόκειται για περιορισμούς
αλλά για κατάργηση θεμελιωδών δικαιωμάτων.
Πόσο
παράξενη σύμπτωση το ότι μετά την 11η Σεπτεμβρίου επήλθε μια μερική
μεταμόρφωση της κοινωνίας και του νομικού μας πολιτισμού, ενώ μετά την
11η Μαρτίου (πρόκειται για το αριθμητικό σύστοιχο της 11ης Σεπτεμβρίου,
που αυθαιρέτως επελέγη από τον Π.Ο.Υ., δίνοντας τροφή για
αποκρυφιστικούς συσχετισμούς: 11 Χ 3 = 33, αριθμός που παραπέμπει στον
εωσφορικό 33ο βαθμό του ελευθεροτεκτονισμού) επήλθε μια ολική
μεταμόρφωση, ακριβέστερα παραμόρφωση της κοινωνίας και του νομικού μας
πολιτισμού!
Γίναμε
λοιπόν προ-ρομποτικοί άνθρωποι χωρίς ολόκληρα πρόσωπα, χωρίς ηχόχρωμα
και όσφρηση, εντός μιας εξ αποστάσεως κοινωνίας, άρα εντός μιας
μη-κοινωνίας, που ως εκ τούτου δεν μεταμορφώθηκε ή παραμορφώθηκε απλώς,
αλλά πολύ περισσότερο κατέστη ά-μορφη εξαιτίας των εισηγήσεων των
μορφωμένων. Τώρα, προσπαθεί να ξαναβρεί την χαμένη της μορφή προπάντων
μέσα από τις θεόσταλτες τοποθετήσεις του σπάνιου θησαυρού της Ορθοδοξίας
μας, του Μητροπολίτη Νεοφύτου Μόρφου: nomen est omen!
Η
προσπάθεια να διαπιστωθεί αν οι νέοι περιορισμοί ή η κατάργηση των
θεμελιωδών δικαιωμάτων μας ήταν αντικείμενο επιδίωξης ή αποδοχής,
ελάχιστη σημασία έχει. Όσο ελάχιστη σημασία είχε και η προσπάθεια να
διαπιστωθεί αν η πυρπόληση του Ράιχσταγκ στις 27.2.1933 (για τους
αριθμολάγνους: σε αυτήν την ημερομηνία κρύβονται τρεις κακόσημοι
αριθμοί, γνωστοί από την παρούσα εποχή: 2+7+2 = 11 / 19 / 33) ήταν
προϊόν αυθόρμητης εμπρηστικής ενέργειας του Ολλανδού Marinus van der
Lubbe ή, αντιθέτως, προβοκάτσια, ώστε να ψηφισθεί το διάταγμα αναστολής
ισχύος των θεμελιωδών δικαιωμάτων του πολίτη: της ελευθερίας του λόγου,
της ελευθερίας των συγκεντρώσεων, της ελευθερίας του τύπου, καθώς και
του απορρήτου των ταχυδρομικών και τηλεφωνικών επικοινωνιών· η χιτλερική
δικτατορία επεβλήθη και τότε χάριν της “προστασίας του λαού και του
κράτους”. Πόσο σατανικές κάποιες συμπτώσεις! Η δε πανικόβλητη αντίδραση
της ηγεσίας των ναζί στη φωτιά του Ράιχσταγκ και η ταχύτητα με την οποία
ελήφθησαν αμέσως μετά τα δρακόντεια μέτρα, αποδόθηκε στον φόβο ότι η
Γερμανία δεχόταν επίθεση από έναν (άλλου τύπου) ύπουλο, θανάσιμο εχθρό:
τον κομμουνισμό!
Δυστυχώς,
η θεωρία της επιδίωξης ευνοείται σήμερα από το γεγονός ότι μόλις
κηρύχθηκε η “φονική πανδημία” του κορωνοϊού, ενεργοποιήθηκε σε χρόνο
ρεκόρ ένας μηχανισμός αντίδρασης-αντιμετώπισης που επεβλήθη με την
τεχνική του καρμπόν σε όλες σχεδόν τις χώρες. Ακόμη και η γνωστή για την
προχειρότητά της Ελλαδίτσα, είχε –ω του θαύματος!– την ετοιμότητα να
εφαρμόσει τηλε-εκπαίδευση και τηλε-εργασία μέσα σε μία περίπου
εβδομάδα!
Στην
αναρτώμενη φωτογραφία βλέπουμε κάτι μοναδικό: ο Δήμος Κομοτηνής
επιλέγει να συμμετάσχει στην καμπάνια-προπαγάνδα για το lockdown II (ο
όρος θυμίζει sequel κάποιας ταινίας-θρίλερ, την οποία δεν παρακολουθούμε
απλώς αλλά την συνδιαμορφώνουμε συμμετέχοντας όλοι ως πρωταγωνιστές!),
υιοθετώντας τον κατά τα προεκτεθέντα επικίνδυνα πολυσήμαντο όρο
“ύπουλος, αόρατος εχθρός” – ύπουλος, όμως, δεν είναι ο εχθρός αλλά η
ονομασία του!
Ερώτημα:
Πότε άλλοτε στην Ιστορία της Ανθρωπότητας χρειάστηκε να γίνει τόση
καμπάνια-προπαγάνδα για την ύπαρξη μιας “φονικής πανδημίας”; Η κοινή
λογική λέει ότι μια πανδημία, όταν είναι όντως φονική, έχει από μόνη της
τόση ισχύ, που δεν χρειάζεται καμία επιβεβαιωτική διαφήμιση, και δη
τέτοιας εντάσεως και εκτάσεως. Το ότι στην περίπτωση του κορωνοϊού
υλοποιείται μια πρωτόγνωρη παγκόσμια διαφημιστική εκστρατεία που
μεταπίπτει σε προπαγάνδα, επιδοτούμενη μάλιστα από την κάθε κυβέρνηση
αφειδώς και σε βάρος των αναγκών του συστήματος υγείας, σημαίνει ότι η
πανδημία δεν μπορεί να βιωθεί στην καθημερινότητά μας ως τέτοια και γι’
αυτό πρέπει να πεισθούμε από τους διαφημιστές-προπαγανδιστές ότι ζούμε
όντως σε εποχή “φονικής πανδημίας”!
Φυσικά
υπάρχει και μια γνήσια διαφημιστική πτυχή της εν λόγω υβριδικής
καμπάνιας-προπαγάνδας: Ο νέος τρόπος ζωής μας μέσα στην άμορφη κοινωνία
μας μορφοποιείται μέσα από τα διαφημιζόμενα προϊόντα της Νέας Εποχής:
Όπως κάποτε άρχισαν να διαφημίζονται τα προφυλακτικά για την αναχαίτιση
της εξάπλωσης του ιού HIV, τα οποία κυκλοφορούν έκτοτε σε διάφορες
ποικιλίες (ανάλογα με το χρώμα, την υφή και την δράση τους), έτσι
διαφημίζονται και επί κορωνοϊού τα αντίστοιχα “μουτρο-προφυλακτικά” και
τα λοιπά εμβλήματα της δυστοπικής μη-κοινωνίας μας: μάσκες πολλών ειδών
και ποιοτήτων, αντισηπτικά, γάντια, plexiglas!
Προσοχή:
Αν ισχύει η εκδοχή ότι την 11η Σεπτεμβρίου είδαμε στις οθόνες μας μια
πρόσκρουση που δεν έγινε ποτέ (κατά παράβαση των κανόνων της Φυσικής, τα
αεροσκάφη εισχώρησαν και χάθηκαν βελούδινα μέσα στα κτήρια χωρίς να
επέλθει θραύση των τμημάτων τους), τότε δεν αποκλείεται να ισχύει το
ίδιο, 19 χρόνια μετά, και με τα (εννοιολογικώς ούτως ή άλλως
ξεχειλωμένα) κορωνοϊκά κρούσματα, την διαστημική εκτόξευση των οποίων
την πληροφορούμαστε μεν τρομολαγνικά από τα λυσσασμένα ΜΜΕ, αλλά δεν
μπορούμε (ακριβέστερα: δεν μας επιτρέπεται) να την ελέγξουμε και να την
επαληθεύσουμε. Αλλά και η ακριβής αιτία θανάτου, δεδομένης της
πρωτοφανούς απαγόρευσης διενέργειας νεκροψίας σε μολυνθέντες με
κορωνοϊό, παραμένει ζήτημα non liquet!
Ακόμη
κι αν είναι βάσιμη η τελευταία εκδοχή, η οποία, πάντως, θα απαξιωθεί
οπωσδήποτε από τους συστημικούς (δήθεν) φρουρούς της αληθείας, δεν
πρέπει να συσκοτίσει ένα ρεαλιστικό σενάριο: Όπως μετά την ενδεχομένως
εικονική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους ακολούθησε πλήθος αληθινών
τρομοκρατικών χτυπημάτων, έτσι και μετά τον παραφουσκωμένο αριθμό των
κρουσμάτων, τα οποία συνέβαλαν στο στήσιμο του σκηνικού της “φονικής
πανδημίας” που εκθεμελίωσε την κοινωνία μας, δεν αποκλείεται να
ακολουθήσει μια εφιαλτική ποιοτική αναβάθμιση της πανδημίας με πολύ
μεγαλύτερη θνητότητα. Είθε η πρόβλεψη αυτή να αποδειχθεί παντελώς
εσφαλμένη. Αλλιώς, ο Θεός να μας λυπηθεί!
Σχόλια