Ο κ. Γιανναράς εκτίμησε ότι ακόμη και μέσα στο Φθινόπωρο, είναι πολύ πιθανό η χώρα να υποστεί εθνικό ακρωτηριασμό
Ο ομότιμος καθηγητής Φιλοσοφίας, Χρήστος Γιανναράς, εκτίμησε στον 9.84
ότι ακόμη και μέσα στο Φθινόπωρο, είναι πολύ πιθανό η χώρα να υποστεί
εθνικό ακρωτηριασμό, με μια Αθηνοκεντρική ελίτ, να έχει ήδη προετοιμάσει
το έδαφος και πνευματική και κοινωνικά και πολιτιστικά.
Όπως είπε, οι Νεοέλληνες, μόνοι εμείς («αεί παίδες») ασκούμε τις διεθνείς σχέσεις μας «καθ’ υπαγόρευσιν: Υποταγμένοι, «χωρίς αιδώ ή λύπην», στο καραμανλικό θέσφατο (φράση-σύμβολο της εκούσιας ιστορικής παρακμής μας) ότι «ανήκομεν εις την Δύσιν», πιστέψαμε «ανεπαισθήτως» για χρέος μας «να γίνουμε επιτέλους Ευρωπαίοι, για να γίνουμε κάποτε άνθρωποι»! Με αυτή την αλλοτριωτική ξιπασιά δεχθήκαμε να μας υπαγορεύουν οι ΗΠΑ την εξωτερική μας πολιτική ως την πιο παραμικρή λεπτομέρεια – ως την έσχατη ντροπή της σημιτικής «νύχτας των Ιμίων».
Τα παραδείγματα κραυγάζουν ότι το Διεθνές Δίκαιο, για τους Δυτικούς που το γέννησαν, δεν λογαριάζεται ούτε καν σαν σύμβαση χρηστική, είναι μόνο πρόσχημα. Το επικαλούνται μόνο όταν και για όσο τους βολεύει. Γεννιέται, λοιπόν, αμέσως το ερώτημα – το γεννάει η κοινή λογική και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης: Γιατί εμείς, οι σημερινοί Ελληνώνυμοι, επιμένουμε να υποτασσόμαστε πειθήνια στα βίτσια των «ισχυρών» της Δύσης, κυρίως των ΗΠΑ και της Γερμανίας, με προσχηματική δικαιολογία τον σεβασμό μας στο Διεθνές Δίκαιο, που οι «ισχυροί» το λοιδορούν απροκάλυπτα;
Και τα ερωτήματα της απλής λογικής πληθαίνουν: Ξέρουμε ότι η Δύση καυχάται για τον πολιτισμό της, που είναι γέννημα του «Διαφωτισμού». Γι’ αυτό και το Δίκαιο δεν θωρακίζεται με το κύρος μεταφυσικής αυθεντίας, συνιστά μόνο μια σύμβαση για την εξυπηρέτηση αναγκών.
Ο «Διαφωτισμός» θέλησε να είναι ένας συνεπής μηδενισμός, άρνηση
κάθε «νοήματος» (αιτίας και σκοπού) της ύπαρξης, του κόσμου, της
Ιστορίας. Πώς να στηθεί όμως Δίκαιο στο κενό, δίχως «νόημα» – μόνη η
χρησιμότητα οδηγεί νομοτελειακά στην αυθαιρεσία.
Οι Έλληνες, μικροί, αδύναμοι και σε δραματική παρακμή, επιμένουμε να εμπιστευόμαστε την ιστορική μας επιβίωση στην αμερικανική Υπερδύναμη, παρά τις αρνητικές εμπειρίες και απογοητεύσεις μας. Η εναλλακτική δυνατότητα θα ήταν έστω και ως απειλή φραστική η Ρωσία;
Το να επιλέγουμε τους φίλους και συμμάχους μας, δεν σημαίνει ότι γινόμαστε υποτελείς τους. O Χρήστος Γιανναράς, μίλησε για την απύθμενη παρακμή και σήψη της ελίτ των Αθηνών, την μετατροπή της χώρας σε χώρου και μάλιστα τους Έλληνες σε ένα απέραντο «στρατώνα» γκαρσονιών , ενώ σημείωσε με έμφαση ότι ενδέχεται πλέον να έχουμε μπει σε μια μη αναστρέψιμη πορεία αυτό-ευθανασίας ως λαός.
ΠΗΓΗ
Όπως είπε, οι Νεοέλληνες, μόνοι εμείς («αεί παίδες») ασκούμε τις διεθνείς σχέσεις μας «καθ’ υπαγόρευσιν: Υποταγμένοι, «χωρίς αιδώ ή λύπην», στο καραμανλικό θέσφατο (φράση-σύμβολο της εκούσιας ιστορικής παρακμής μας) ότι «ανήκομεν εις την Δύσιν», πιστέψαμε «ανεπαισθήτως» για χρέος μας «να γίνουμε επιτέλους Ευρωπαίοι, για να γίνουμε κάποτε άνθρωποι»! Με αυτή την αλλοτριωτική ξιπασιά δεχθήκαμε να μας υπαγορεύουν οι ΗΠΑ την εξωτερική μας πολιτική ως την πιο παραμικρή λεπτομέρεια – ως την έσχατη ντροπή της σημιτικής «νύχτας των Ιμίων».
Τα παραδείγματα κραυγάζουν ότι το Διεθνές Δίκαιο, για τους Δυτικούς που το γέννησαν, δεν λογαριάζεται ούτε καν σαν σύμβαση χρηστική, είναι μόνο πρόσχημα. Το επικαλούνται μόνο όταν και για όσο τους βολεύει. Γεννιέται, λοιπόν, αμέσως το ερώτημα – το γεννάει η κοινή λογική και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης: Γιατί εμείς, οι σημερινοί Ελληνώνυμοι, επιμένουμε να υποτασσόμαστε πειθήνια στα βίτσια των «ισχυρών» της Δύσης, κυρίως των ΗΠΑ και της Γερμανίας, με προσχηματική δικαιολογία τον σεβασμό μας στο Διεθνές Δίκαιο, που οι «ισχυροί» το λοιδορούν απροκάλυπτα;
Και τα ερωτήματα της απλής λογικής πληθαίνουν: Ξέρουμε ότι η Δύση καυχάται για τον πολιτισμό της, που είναι γέννημα του «Διαφωτισμού». Γι’ αυτό και το Δίκαιο δεν θωρακίζεται με το κύρος μεταφυσικής αυθεντίας, συνιστά μόνο μια σύμβαση για την εξυπηρέτηση αναγκών.
Οι Έλληνες, μικροί, αδύναμοι και σε δραματική παρακμή, επιμένουμε να εμπιστευόμαστε την ιστορική μας επιβίωση στην αμερικανική Υπερδύναμη, παρά τις αρνητικές εμπειρίες και απογοητεύσεις μας. Η εναλλακτική δυνατότητα θα ήταν έστω και ως απειλή φραστική η Ρωσία;
Το να επιλέγουμε τους φίλους και συμμάχους μας, δεν σημαίνει ότι γινόμαστε υποτελείς τους. O Χρήστος Γιανναράς, μίλησε για την απύθμενη παρακμή και σήψη της ελίτ των Αθηνών, την μετατροπή της χώρας σε χώρου και μάλιστα τους Έλληνες σε ένα απέραντο «στρατώνα» γκαρσονιών , ενώ σημείωσε με έμφαση ότι ενδέχεται πλέον να έχουμε μπει σε μια μη αναστρέψιμη πορεία αυτό-ευθανασίας ως λαός.
Σχόλια