Κατά τη γνώμη του αρθρογράφου, ο Erdogan κρεμόταν από ένα σχοινί για αρκετά χρόνια, καθώς ο αναγκαστικός εξισλαμισμός της χώρας του είχε κλείσει οριστικά τις πόρτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η υποστήριξή του προς τον Ισλαμικό Στρατό τον έχει μετατρέψει σε εχθρό των σουνιτικών αραβικών καθεστώτων, η παρέμβαση του Πούτιν τον εκδίωξε από τη Συρία, η αγορά όπλων από τη Ρωσία τον έκανε το μαύρο πρόβατο του ΝΑΤΟ και η εκδίκηση του εναντίον των Κούρδων τον έκανε στόχο για τα ανθρώπινα δικαιώματα, που είναι ισχυρά στο Παρίσι, το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες.
«Νομίζαμε, ότι βρίσκεται σε παρακμή, αλλά με μία στρατιωτική επιδρομή στη Λιβύη, γύρισε το παιχνίδι. Έσβησε τον στρατάρχη Haftar,
εκδικείται τον Poutine, πανικόβαλε την Αίγυπτο, ενίσχυσε τις
ισλαμιστικές πολιτοφυλακές, τις φυλές των Βεδουίνων και τα υπολείμματα
του Ισλαμικού Στρατού, εξόριστα αλλά εξοπλιζόμενα, στην Τρίπολη ή στη
Μισράτα.
- Έδωσε νέα πνοή στο οθωμανικό του όνειρο, που τον στοιχειώνει για πάντα, συνορεύει με πετρελαιοπηγές που ανακαλύφθηκαν πρόσφατα στα ανοικτά της Κύπρου και έδωσε ένα μάθημα στο ΝΑΤΟ, το οποίο δεν αντιδρά, ενώ το τουρκικό ναυτικό απειλεί τους Γάλλους, «σύμμαχους του», δίνοντας δίκιο στον Macron, που είχε προκαλέσει σκάνδαλο, κάνοντας λόγο για «εγκεφαλικό θάνατο του ΝΑΤΟ», σημειώνει ο Zemmour.
- Κατά την άποψη του, «το καλύτερο δεν έχει έρθει ακόμα», καθώς, όπως τονίζει, «κρατώντας τη Λιβύη, ελέγχει τη Μεσόγειο και όποιος ελέγχει τη Μεσόγειο ελέγχει τη ροή Αφρικανών και Μαγκρεμπίνων μεταναστών στην Ευρώπη και όποιος ελέγχει την διαδρομή των μεταναστών τρώει από το χέρι των Ευρωπαίων ηγετών.»
Για τον ίδιον, ο Erdogan είναι αποφασισμένος να χρησιμοποιήσει αυτό το απόλυτο όπλο και η Λιβύη από μόνη της συνοψίζει τη νέα γεωστρατηγική συμφωνία του κόσμου.
- Υποστηρίζει, ότι η «ανθρωπιστική » επέμβαση, το 2011, της Γαλλίας του Sarkozy για την εκκαθάριση του Kadhafi, οδήγησε μόνο σε καταστροφές, καθώς, όπως σημειώνει, ο Kadhafi ήταν τύραννος, αλλά συγκρατούσε τη μεταναστευτική και τρομοκρατική πίεση, ρόλο που έπαιξε και Marshal Haftar, εξ ου και η ευαισθησία των Γάλλων, των Ιταλών και των Ευρωπαίων.
«Η επιτυχία του Erdogan σηματοδοτεί την επιστροφή της Realpolitik του 19ου αιώνα, όπου η χρήση όπλων είναι ένας τρόπος για να ασκήσουμε πολιτική.
- Σηματοδοτεί επίσης τη μεγάλη υποβάθμιση της Γαλλίας, η οποία πληρώνει τις παραπλανητικές πολιτικές του Kouchner και του BHL, τη χίμαιρα μιας Ευρώπης της Άμυνας, έναν εθνικό στρατό, του οποίου η ποιότητα των στρατιωτών ταιριάζει μόνο με τον άθλιο εξοπλισμό τους και τις αναβλητικότητες μιας διπλωματίας, που καλλιεργεί τις ξεπερασμένες ουτοπίες περί πολυμέρειας, αντί να ανανεώνει συμμαχίες μεταξύ κρατών, είτε με την Ιταλία, είτε με τη Ρωσία.
Εν ολίγοις, μια Γαλλία
που δεν καταλαβαίνει, ότι ο επερχόμενος κόσμος δεν θα μοιάζει με τον
κόσμο του χθες, αλλά με τον προηγούμενο του χθες.
===============
Blogger:
Αν
δούμε τη σκιά αυτού του άρθρου, μάλλον ετοιμάζεται ένας νέος γύρος του
Ανατολικού προβλήματος. Δεν πιστεύω ότι η Γαλλία θα εκδιωχθεί χωρίς μάχη
από τη Μεσόγειο.
Ούτε θα αφήσει το Μαγκρέπ στα νύχια του Σουλτάνου.
Θέλω να πιστεύω ότι η κίνηση του Σουλτάνου να παίξει στη Λιβύη -
κλείνοντας το μάτι στη Γερμανία και με τη βοήθειά της - να είναι και η
τελευταία πράξη του δράματος...
Η Γαλλία ψάχνει το ρόλο της στο νέο κόσμο που αναδύεται μετά τον κοροναϊό και αφήνει πίσω της το βαρίδι της ΕΕ.
Και
το κυριότερο: Είναι έτοιμη η Ευρώπη να δώσει τα κλειδιά της Ενεργειακής
της ασφάλειας στον Ερντογάν; (Εδώ έχουν λόγο: ΗΠΑ και Ισραήλ)
Θα αφήσουν οι Γάλλοι (λέγε με ΤΟΤΑL) τον Σουλτάνο να αλωνίζει... (Το
πράγμα δεν είναι απλό, αφού πίσω από τον Σουλτάνο κρύβονται οι Γερμανοί
και δευτερευόντως οι Ρώσοι οι οποίοι και τελικά θα ορίσουν το
παιχνίδι! Λέτε να να συμβεί ότι και στο 2ο ΠΠ όπου οι Ρώσοι τελικά καθόρισαν στο που θα γείρει η πλάστιγγα!)
Σχόλια