Από την ευλογία της παγκοσμιοποίησης στο take back control

την
Κώστας Κουτσουρέλης
«Αγαπητοί μου συμπατριώτες, αύριο κιόλας θα κληθούμε να δείξουμε ότι εμπεδώσαμε τα διδάγματα της παρούσας στιγμής, να αμφισβητήσουμε το μοντέλο ανάπτυξης το οποίο ο κόσμος μας έχει ενστερνιστεί τόσες δεκαετίες τώρα και του οποίου τα μειονεκτήματα έχουν έρθει πια καθαρά στο φως, να διερωτηθούμε για τις αδυναμίες των κρατών μας. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
»Αυτό που η πανδημία ήδη δείχνει είναι ότι υπάρχουν αγαθά και υπηρεσίες που οφείλουμε να τα θέσουμε εκτός των νόμων της αγοράς. Το να εμπιστευόμαστε σε άλλους την διατροφή μας, την ασφάλειά μας, την δυνατότητά μας να ορίζουμε εμείς τους όρους της διαβίωσής μας, είναι αφροσύνη. Πρέπει να ανακτήσουμε τον έλεγχο, να εργαστούμε ακόμη περισσότερο απ' όσο σήμερα ώστε να χτίσουμε μια κυρίαρχη Γαλλία, μια κυρίαρχη Ευρώπη, μια Γαλλία και μια Ευρώπη που να κρατούν γερά στα χέρια το πεπρωμένο τους».

Ο Εμμανουέλ Μακρόν στο πρόσφατο διάγγελμά του προς τους Γάλλους ακουγόταν πολύ σαν τον Ντόναλντ Τραμπ ή τον Μπόρις Τζόνσον. Παρότι καρυκευμένα με τον συνήθη ρητορικό φιλευρωπαϊσμό του Γάλλου προέδρου, τα λόγια του θα μπορούσαν εύκολα να συνοψιστούν σε δύο, πολύ οικεία μας, συνθήματα: Take back control και Our country first. Και ο Μπρουνό Λεμέρ, ο υπουργός του των Οικονομικών, επανέλαβε στον ίδιο τόνο:
  • «Η παρούσα κρίση καταδεικνύει ωμά τις αδυναμίες και τις εξαρτήσεις μας. Σε πολλούς στρατηγικούς βιομηχανικούς τομείς, όπως για παράδειγμα στα φάρμακα, εξαρτιόμαστε υπερβολικά από τον ανεφοδιασμό από την Ασία».

Ωστόσο, άλλο τα λόγια κι άλλο οι πράξεις. Κι ο Νικολά Σαρκοζύ και ο Φρανσουά Ολλάντ είχαν ασκήσει σκληρή κριτική στο τωρινό μοντέλο ανάπτυξης κατά την προηγούμενη μεγάλη ευρωπαϊκή κρίση. Και οι δυο τους είχαν υποσχεθεί να βάλουν χέρι στις τυφλές δυνάμεις της αποχαλίνωσης και της απορρύθμισης. Στην ουσία δεν πέτυχαν τίποτε, αν δεν ώθησαν ακόμη περισσότερο τα πράγματα προς τον γκρεμό.
  • Ήδη ο Φρανσουά Μιττεράν έλεγε τη δεκαετία του '80 ότι όπως πάει το πράγμα οι Ασιάτες θα βάζουν τις τηλεοράσεις, οι Αμερικανοί τα προγράμματα κι εμείς, οι Ευρωπαίοι, τους θεατές. 
Κι όμως, ακολούθησαν τρεις συναπτές δεκαετίες αποβιομηχάνισης και outsourcing (délocalisation το λένε οι Γάλλοι νομίζω), μαζικής εκτόπισης δηλαδή επιχειρήσεων και θέσεων εργασίας στην Κίνα και αλλού, και όλα αυτά υπό τα χειροκροτήματα της πολιτικής ηγεσίας διότι μόνο έτσι μπορούσαμε λέει να μείνουμε... "ανταγωνιστικοί"!

Καιρός τα λόγια να γίνουν πράξη

Η κυβέρνηση Μακρόν και γενικά οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν είναι που τόσα χρόνια τώρα μέμφονται τον Τραμπ επί "οικονομικώ εθνικισμώ" επειδή, τι αδιανόητη αποκοτιά, ζήτησε τον επαναπατρισμό των αμερικανικών εταιρειών που μετοίκησαν στην Άπω Ανατολή για να απαλλαγούν από τους… υψηλόμισθους συμπατριώτες εργαζομένους τους; Αυτοί δεν μας έλεγαν ως χθες ότι η παγκοσμιοποίηση είναι αφενός μεν ευλογία, αφετέρου δε αναπόφευκτη τόσο «όσο ο Σεπτέμβρης μετά τον Αύγουστο» (ρήση του Τόνυ Μπλαιρ); Αυτοί δεν ευλογούσαν τις δυσώνυμες ΝΑFTA και ΤΤΙP και δεν συμμαζεύεται;
  • Πώς τώρα μας μιλούν ανερυθρίαστα για "εθνικοποιήσεις", για "προστασία" της εθνικής και ευρωπαϊκής παραγωγής, για απεξάρτηση από την Κίνα και τις ΗΠΑ κ.ο.κ. Πού είναι η πολιτική συνέπεια και η συνοχή του λόγου σε όλα αυτά; Ο Λεμέρ δέκα μέρες πριν βγήκε και αποκάλεσε την απαγόρευση των ΗΠΑ για τις πτήσεις από και προς την ΕΕ «υγειονομική ασυναρτησία»! Και μια δυο μέρες αργότερα ο ίδιος ο πρόεδρός του απαγόρευσε στους Γάλλους όχι απλώς τα αεροπορικά ταξίδια, αλλά και τις βόλτες έξω από την πόρτα τους...
  • Καιρός τα λόγια να γίνουν πράξη λοιπόν. Τα γεγονότα βοούν. Όλοι οι μεγάλοι κλυδωνισμοί της τελευταίας εικοσαετίας, από την ισλαμική τρομοκρατία ως την κλιματική υπερθέρμανση, και από την αλόγιστη μετανάστευση ώς την χρηματοπιστωτική ασυδοσία και την τωρινή πανδημία, είναι είτε άμεσα γεννήματα της παγκοσμιοποίησης είτε γιγαντώθηκαν από αυτήν. Ο κόσμος μας δεν έχει την πολυτέλεια να εμπιστευθεί όλα του τα αυγά σ' ένα καλάθι, σε ένα και μόνο οικονομικό και ιδεολογικό σύστημα. Πόσω μάλλον που αυτό είναι το πιο αδηφάγο και καταστροφικό που έχει γνωρίσει ποτέ ο πλανήτης.

Η ΕΕ υπέρ της παγκοσμιοποίησης

Η ανάκτηση του ελέγχου στους κρίσιμους τομείς της παραγωγής και η μείωση της εξάρτησης από το εξωτερικό είναι πλέον αιτήματα κεντρικά στις έντονες συζητήσεις που γίνονται στους πολιτικούς και οικονομικούς κύκλους του εξωτερικού. 
Μόνο στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας δεν έχει ακουστεί προσώρας η παραμικρή νύξη από τους καθ’ ύλην αρμόδιους, τους πολιτικούς μας ταγούς.
Το αντίθετο μάλιστα. 
Ολοκλήρωνα το άρθρο αυτό όταν έβγαιναν δύο ειδήσεις. Η πρώτη ότι το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, τηλεδιασκεπτόμενο επιτάχυνε το έργο του καζίνου στο Ελληνικό, «εθνικό όραμα» (ο χαρακτηρισμός είναι του πρωθυπουργού) που αν ολοκληρωθεί θα γιγαντώσει την ήδη ακραία για την οικονομία μας εξάρτησή της από τον τουρισμό και τις διεθνοποιημένες υπηρεσίες.
  • Η δεύτερη, ότι ο πρέσβυς της ΕΕ στις ΗΠΑ Σταύρος Λαμπρινίδης έψεγε δημοσίως την πρωτοβουλία που έχουν αναλάβει μέλη του Κογκρέσου, ώστε να μειωθεί η αμερικανική εξάρτηση από τις εισαγωγές και να επαναπατριστούν στη χώρα ζωτικές βιομηχανικές μονάδες. 
  • (Για να δώσω ένα παράδειγμα: το 95% των αντιβιοτικών που πωλούνται στις ΗΠΑ παράγονται εν όλω ή εν μέρει στην Κίνα). 
  • Επιχείρημα του Έλληνα πρώην υπουργού Εξωτερικών: 
  • Έτσι θα ζημιωθεί το διεθνές εμπόριο!

==================
====================


 =======================
===========================

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου