Οι εκβιασμοί του ισλαμοφασίστα Ερντογάν και η ανάγκη άμεσης κινητοποίησης του Ελληνισμού

Του ΠΑΝΙΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ
 Είδατε τον Ταγίπ Ερντογάν με τι φασιστικό ύφος απειλεί τον στρατάρχη Χαφτάρ ότι αν δεν υπακούσει θα του δώσει «το μάθημα που του αξίζει»; Πρόκειται για μια ακόμη περίπτωση που αναδεικνύει τις απροκάλυπτες νεοσουλτανικές κατακτητικές επιδιώξεις του.

• Με προκλητική θρασύτητα και χωρίς κανένα όριο επεμβαίνει στα εσωτερικά μιας άλλης -μακρινής- χώρας. Και φυσικά όχι για να βοηθήσει στην επικράτηση της Ειρήνης, αλλά για να επιβάλει λύσεις στο πλαίσιο των επεκτατικών επιδιώξεών του.
• Φανταστείτε λοιπόν πως θα συμπεριφερόταν αν οι Ελληνοκύπριοι αποδέχονταν το σχέδιο Ανάν το 2004 ή αν σήμερα αποδεχτούν οποιοδήποτε πανομοιότυπο σχέδιο που θα νομιμοποιεί την παρουσία της Τουρκίας στην Κύπρο;

Για παράδειγμα, εάν ένας Τουρκοκύπριος ή Ελληνοκύπριος του «συνεταιρικού ομόσπονδου κράτους» έθετε ως προτεραιότητα τα συμφέροντα του Κυπριακού λαού και δεν θα υπάκουε σε κάποια εντολή της Άγκυρας, ο ισλαμοφασίστας Ερντογάν θα φρόντιζε να του έδινε «το μάθημα που του αξίζει».
<!-- /21712894858/side_8

• Αφού μέχρι στιγμής δεν βρέθηκε κανένας να τον εμποδίσει στην Κύπρο, στη Συρία, στο Ιράκ, στο Αιγαίο, στην Ανατολική Μεσόγειο και τώρα στη Λιβύη, συνεχίζει με απύθμενο θράσος να συμπεριφέρεται ως εντεταλμένος χωροφύλακας της περιοχής.
• Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η φανερή στήριξη ή η σιωπηλή συνενοχή που έχει από τους ηγέτες των μεγάλων δυνάμεων: Τραμπ, Πούτιν, Μέρκελ, Τζόνσον. Του έχουν δώσει τη δυνατότητα να δρα χωρίς ουσιαστικούς περιορισμούς.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση παραμένει στην ουσία όμηρος στους εκβιασμούς του Ερντογάν, ο οποίος χρησιμοποιεί τους πρόσφυγες και τον ανθρώπινο πόνο για να μπορεί ανενόχλητος να παραβιάζει το διεθνές δίκαιο.
Την ίδια στιγμή, τα Ηνωμένα Έθνη τον καλύπτουν με την απαράδεκτη τακτική των ίσων αποστάσεων, εξισώνοντας το αναφαίρετο δικαίωμα των κρατών να υπερασπίζονται τα κυριαρχικά δικαιώματά τους με τις παράνομες ενέργειες και τη ξένη στρατιωτική κατοχή. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Η διάσκεψη του Βερολίνου (όπως και πολλές πανομοιότυπες διασκέψεις για την επίλυση τέτοιων μορφών κρίσεων και συρράξεων) στην πραγματικότητα δεν γίνεται για την Ειρήνη, αλλά για συγκεκριμένα συμφέροντα, κυρίως των δήθεν μεσολαβητών. Τους ενδιαφέρει ο πλούτος της Λιβύης και όχι ο λαός της.
«Αν ο Χαφτάρ συνεχίσει να επιτίθεται στη νόμιμη κυβέρνηση και στα αδέλφια μας στη Λιβύη, δεν θα διστάσουμε να του δώσουμε το μάθημα που του αξίζει» είπε απειλητικά ο Τούρκος πρόεδρος.

• Η ιστορία όμως αποδεικνύει συνεχώς ότι ο καιρός έχει γυρίσματα. Και φαίνεται ότι αυξάνεται συνεχώς ο αριθμός πολιτών και χωρών που θα ήθελαν να πάρει κι αυτός «το μάθημα που του αξίζει» λόγω της αυταρχικότητας, της παραβατικότητας και των εγκλημάτων του.

Εν τω μεταξύ, η αίσθηση που αποκομίζεται από εκτιμήσεις διπλωματικών κύκλων και αναλύσεις σε αμερικανικά ΜΜΕ είναι ότι για πρώτη φορά, μετά την κρίση στα Ίμια, διαφαίνεται να υπάρχει πραγματική ανησυχία για τις τεταμένες σχέσεις της Αθήνας με την Άγκυρα εξαιτίας της τουρκικής προκλητικότητας.
Η δήλωση Ερντογάν ότι η χώρα του θα εκδώσει νέες άδειες διεξαγωγής ερευνών στην Ανατολική Μεσόγειο, στη βάση του λεγόμενου μνημονίου κατανόησης Τουρκίας-Λιβύης, θεωρείται προπομπός σοβαρής κρίσης. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ χαρακτήρισε αυτό το μνημόνιο προκλητικό.

• Το ερώτημα όμως είναι τι θα κάνει η Ουάσινγκτον και πώς θα αντιδράσει μπροστά στο ενδεχόμενο θερμού επεισοδίου που θα προκαλέσει η Τουρκία, λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι ο πρόεδρος Τραμπ επαναλαμβάνει συνεχώς ότι είναι φίλος και θαυμαστής του Ερντογάν;

Την ίδια στιγμή, είναι πασιφανές ότι η Ρωσία κατάφερε σε μεγάλο βαθμό να ελέγχει τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή. Ο ηγέτης της τουρκικής αντιπολίτευσης, Κεμάλ Κιλιντσάρογλου υποστήριξε ότι «ο Πούτιν καθοδηγεί την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας».

• Και επειδή η Ελλάδα και η Κύπρος ενδεχομένως να θεωρούνται ευάλωτες σε πιέσεις και εκβιασμούς, λόγω συγκεκριμένων συμπεριφορών και αποφάσεών τους κατά διαστήματα, δεν αποκλείεται ο αχαλίνωτος Ερντογάν να επιχειρήσει να επιβάλει νέα τετελεσμένα.

Γι’ αυτό, είναι από εκείνες τις στιγμές που απαιτείται άμεση κινητοποίηση, δράση και συντονισμός των δυνάμεων του Ελληνισμού.

Όχι μόνο για να προληφθεί ένας πόλεμος, αλλά για να διασφαλιστούν τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και της Κύπρου.