Ναρκοπέδιο για μικρούς και μεγάλους παίκτες η Λιβύη

Αποστολόπουλος Απόστολος Από τη Συρία στη δολοφονία του Σουλεϊμανί και τώρα στη Λιβύη ο πόλεμος επεκτείνεται, αλλά το ερώτημα είναι το ίδιο: Ποιος θα επικρατήσει στη Μέση Ανατολή και ποιος θα είναι ο ρόλος της Τουρκίας, αν της επιτρέψουν να έχει κάποιο ρόλο. Η αποτυχημένη πρόσφατη Διάσκεψη στο Βερολίνο επιβεβαίωσε ότι η Γερμανία παραμένει ανεπαρκής στο διεθνές πεδίο μετά τον Μπίσμπαρκ (τέλη 19ου αιώνα) έως και σήμερα με τη Μέρκελ. Τα πετρέλαια της Λιβύης τα ήθελε και ο Χίτλερ, αλλά ο Ρόμελ απέτυχε.  ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Αντιθέτως είναι μια από τις σπάνιες φορές που οι ΗΠΑ παίζουν κυρίως παρασκηνιακά, αλλά ο άνθρωπός τους, ο Χαφτάρ, ξέρει να κάνει καλά τη δουλειά τους (και του Ισραήλ) και τη δική του, φυσικά. Η Αθήνα, καθ’ υπόδειξη, κατ’ εντολή και μετά φόβου θεού, προχωράει ακροποδητί στο ναρκοπέδιο της Λιβύης.
Είναι η πρώτη φορά, μετά την προ δεκαετίας ανάμιξή της στο Συριακό, που η Μόσχα, ο ίδιος ο Πούτιν, "τρώει κυριολεκτικά πόρτα" και μάλιστα από ένα δευτεροκλασάτο αντάρτη, μη αναγνωρισμένο διεθνώς. Ο Χαφτάρ προσκλήθηκε, παρουσιάστηκε, συζήτησε και μετά έφυγε, αφήνοντας σύξυλους τους οικοδεσπότες στο Κρεμλίνο. Ο Χαφτάρ έχει πλάτες (αμερικανικές-ισραηλινές) αλλά έχει, φαίνεται, τσαγανό και ο ίδιος, αλλιώς δεν θα ήταν έτσι προσβλητικός, στέλνοντας ευθέως το μήνυμα στους Ρώσους ότι τα παιχνίδια και οι διπλωματικές ταχυδακτυλουργίες με τον Ερντογάν έχουν όρια.
Είναι ο πρώτος και ο μόνος που το έχει κάνει. Ο Χάφταρ ήταν, λέει, πρώην πράκτορας της CIA. Το πρώην είναι σχήμα λόγου, σε τέτοιες αδελφότητες μπαίνεις αλλά δεν βγαίνεις όσο ζεις. Ο Χαφτάρ μιλούσε στον Πούτιν ως παλαιός συνάδελφος, αλλά και πάλι τέτοια "χλαπάτσα" πέφτει κάπως βαριά. Τα δυτικά ΜΜΕ παράβλεψαν την προσβολή στον Πούτιν, επειδή το Κρεμλίνο παίζει με τη Γερμανία-ΕΕ-Τουρκία ενώ ο Χαφτάρ με ΗΠΑ-Ισραήλ. Για την Ελλάδα ο Χαφτάρ είναι θετικό χαρτί ως τώρα, εξαρτημένο, όμως, όπως και η Αθήνα. Περιττός κάθε ενθουσιασμός, θα κάνει ότι του πουν.

Ο Ερντογάν έμπλεξε μόνος του

Ο Ερντογάν έμπλεξε μόνος του σε ένα παιχνίδι όπου οι ατιμίες τρέχουν σαν τις κατσαρίδες και οι "παίκτες χωρίς Τιμή" είναι περισσότεροι, μεγαλύτεροι και πιο άπληστοι. Έφυγε, λένε, μουτρωμένος από το Βερολίνο. Δεν θα στείλουμε στρατό, δήλωσε μοιρολατρικά ο Τσαβούσογλου. Ξεφούσκωτες οι τουρκικές απειλές για όποιον τις γράφει εκεί που αξίζουν, εκεί που δεν πιάνει μελάνι, όπως λένε. Κάναμε μια τρύπα στο νερό, μουρμούρισε αναχωρώντας ο πολύπειρος Λαβρόφ.
Η Μέρκελ είδε στο Λιβυκό την ευκαιρία να δώσει μια κλωτσιά κάτω από το τραπέζι στις ΗΠΑ του Τραμπ. Νομίζει ότι ήρθε η ώρα να απαλλαγεί από τα αμερικανικά χαλινάρια που φοράει από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και να διεκδικήσει ρόλο πρωταγωνιστή στη διεθνή σκηνή, ειδικά στη Λιβύη. Στη Συρία κέρδισαν τα ρωσικά όπλα, αλλά οι ΗΠΑ κερδίζουν τον πρώτο γύρο στη Λιβύη απέναντι στη σύμπραξη Ρωσίας-Γερμανίας. Αυτή η αναμέτρηση είναι η ουσία στα της Λιβύης, μεταφορά από Συρία-Ιράν.
Οι ΗΠΑ έχουν ανοιχτά μέτωπα, με τη Συρία, το Ιράν και το Ιράκ, με την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, τη Ρωσία, ακόμα και με την Κίνα. Ο Τραμπ έχει ανελέητο εσωτερικό πόλεμο, εκλογές στο τέλος του χρόνου και δεν ξέρει ποιον να εμπιστευθεί. Δεν θέλει να συγκρουστεί άμεσα ούτε με τη Ρωσία του Πούτιν, ούτε με τη Μέρκελ, ούτε με τον Ερντογάν. Βρήκε, λοιπόν, την Ελλάδα, εύκολη και υπάκουη, χωρίς απαιτήσεις. Έτσι θεωρήθηκε φυσικό η Αθήνα να φορέσει ξαφνικά τη στολή για επικίνδυνες αποστολές και να συμπράξει με τον Χαφτάρ, ένα περιβόητο παράνομο.

Κόπτεται για το Διεθνές Δίκαιο

Η συντηρητική κυβέρνηση της ΝΔ κόπτεται για το Διεθνές Δίκαιο, αλλά πράττει ρεαλιστικά «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενη». Έλληνες και ξένοι ούτε βλέπουν ούτε ακούν. Υπό την σκέπη των ΗΠΑ, εξηγούνται όλα. Παλιοί δεσμοί της οικογένειας Μητσοτάκη με τη Γερμανία μαραίνονται. Όσο για τη λεγόμενη αξιωματική αντιπολίτευση, όσα λέει ο Τσίπρας ακούγονται σαν θόρυβος μεταμεσονύκτιων περαστικών εν ευθυμία.
Ο Ερντογάν, απογοητευμένος και θυμωμένος, βρίζει και απειλεί αλλά ποιος τον ακούει. Ο Ερντογάν δεν είναι εγγυητής σε απολύτως τίποτα στη Λιβύη, παρά τα όσα λένε μερικοί στην λιπόψυχη Αθήνα που τον γιγαντώνουν ως άλλοθι για εθνοκτόνες υποχωρήσεις. Μόνη εγγύηση όχι για ειρήνευση, αλλά για παράταση της εμπόλεμης κρίσης είναι η ισορροπία δυνάμεων των ισχυρών. Ίσως, η ένοπλη σύγκρουση Σάρατζ-Χαφτάρ, να δώσει αφορμή για επέμβαση των Ευρωπαίων με πρόσχημα την ειρήνευση, όπως π.χ. στη Γιουγκοσλαβία.
Προφανώς γι’ αυτό βιάζεται ο Χαφτάρ να μπει στην Τρίπολη και θα το πετύχει αν οι ΗΠΑ αποφασίσουν να του δώσουν την απαραίτητη βοήθεια, εκτός αν ο Τραμπ θέλει να δει τους Ευρωπαίους να βουλιάζουν στην ανικανότητά τους, σε ένα είδος Βιετνάμ. Για όλους αυτούς τους λόγους η ανάμιξη της Ελλάδας δίνει ελπίδες και κρύβει παγίδες. Και από επωφελής μπορεί να έχει αρνητικές επιπτώσεις αν δεν εξασφαλιστούν εγγυήσεις.

• Ο Ερντογάν, το επαναλαμβάνω για νιοστή φορά, προσκρούει στο ότι όσα ζητάει ανήκουν σε άλλους πιο ισχυρούς ή σε αδύναμους (Άσαντ) με ισχυρό προστάτη. Το πρόβλημά του είναι ότι ζητάει από τους Δυτικούς να παρανομήσουν (σε Κύπρο-Ελλάδα) για χάρη του, έχοντας, όμως, πουλήσει στον αντίπαλο αυτό που τον έκανε ελκυστικό ή και απαραίτητο στα μάτια τους: δηλαδή ότι η Τουρκία ήταν βάση κύκλωσης και επίθεσης κατά της Ρωσίας. Ο Ερντογάν αυξάνει τις πιθανότητες να ξυπνήσει απότομα και άσχημα...

============

Ποιοι και πώς οδήγησαν τη Λιβύη στο χάος του πολέμου 

Του Δημήτρη Μηλάκα 

Η Λιβύη εξακολουθεί, από το 2011, να είναι «μαύρη τρύπα» σε μια περιοχή μεγάλου γεωπολιτικού ενδιαφέροντος. Το έπαθλο για όποιους καταφέρουν να ελέγξουν τη χώρα είναι τεράστιο, καθώς διαθέτει τεράστιες διαπιστωμένες ποσότητες πετρελαίου (βρίσκεται στην ένατη θέση) και ανυπολόγιστα διαθέσιμα φυσικού αερίου. Πέρα όμως από τον διαπιστωμένο ενεργειακό πλούτο, ο έλεγχος της Λιβύης συνεπάγεται έλεγχο ενός πιθανού νέου δρόμου μεταφοράς ενεργειακών πόρων από τη Μεσόγειο προς την Ευρώπη.

Ο ενεργειακός πλούτος και η γεωγραφική θέση της Λιβύης εξηγούν σε μεγάλο βαθμό τα δεινά της χώρας από το 2011 μέχρι σήμερα. Το ενδιαφέρον όλων αυτών που συμμετείχαν πρόσφατα στη διάσκεψη του Βερολίνου προκειμένου να αναζητηθεί μια ειρηνική διέξοδος στον εμφύλιο προφανώς δεν εκδηλώθηκε για ανθρωπιστικούς λόγους και ευαισθησίες. Άλλωστε πολλοί από τους συμμετέχοντες στη διάσκεψη (Αμερικανοί, Γάλλοι κ.λπ.) συνέβαλαν καθοριστικά το 2011 στη δημιουργία του σημερινού χάους.

Μια οπτική γωνία η οποία μπορεί να προσφέρει ικανοποιητικές απαντήσεις στο σημερινό λιβυκό πρόβλημα έχει να κάνει με το μεγάλο παιχνίδι του ενεργειακού εφοδιασμού της Ευρώπης. Η γεωγραφία και ο πλούτος ενεργειακών πόρων καθιστούν τη Ρωσία τον βασικό προμηθευτή της Ευρώπης. Στη βάση αυτής της πραγματικότητας έχει οικοδομηθεί η στρατηγική σχέση Γερμανίας - Ρωσίας και η δημιουργία των βόρειων (αγωγών) δρόμων εφοδιασμού με φυσικό αέριο.

Αυτή, ωστόσο,  η πραγματικότητα υπονομεύει τα αμερικανικά συμφέροντα στην Ευρώπη, τα οποία θεμελιώθηκαν μετά την ήττα της Γερμανίας στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο οι ΗΠΑ, εδώ και δύο δεκαετίες, κάνουν κάθε τι δυνατό για να αποτρέψουν τη μονοπωλιακή εξάρτηση της Γερμανίας και κατ’ επέκταση της Ευρώπης από το ρωσικό φυσικό αέριο. Άλλωστε, ο στόχος των Αμερικανών μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο με τη δημιουργία του ΝΑΤΟ ήταν και παραμένει να κρατούν τη Γερμανία κάτω, τη Ρωσία έξω και τους εαυτούς τους μέσα στην Ευρώπη.

Γεωπολιτικό έπαθλο

Την τελευταία δεκαετία η διαπίστωση της ύπαρξης τεράστιων ενεργειακών πόρων στη λεκάνη της ανατολικής Μεσογείου έδωσε νέα διάσταση και μεγαλύτερη ένταση στο μεγάλο παιχνίδι που αφορά τον ενεργειακό εφοδιασμό της Ευρώπης. Είναι προφανές ότι αυτός που ελέγχει τους ενεργειακούς πόρους και τους δρόμους μεταφοράς τους προς την Ευρώπη μπορεί να διεκδικήσει τη Γηραιά Ήπειρο ως τεράστιο γεωπολιτικό έπαθλο στο παγκόσμιο παιχνίδι ισχύος.

Έχοντας όλα αυτά κατά νου μπορούμε ίσως να δούμε λίγο πιο καθαρά τις τελευταίες εξελίξεις στη Λιβύη και να κατανοήσουμε ποιοι είναι με ποιους και τι επιδιώκουν.

1. Έχουμε καταρχάς αυτούς που επέλεξαν να δημιουργήσουν τη «μαύρη τρύπα» στην περιοχή υποθάλποντας την εξέγερση κατά του Καντάφι. Σ’ αυτό το «έργο» οι πρωταγωνιστές ήταν οι ΗΠΑ και η Γαλλία. Αυτές οι δύο χώρες πρωτοστάτησαν στην πολεμική εμπλοκή, η οποία σάρωσε το παλιό καθεστώς.

2. Οι Αμερικανοί, αντιμέτωποι με τους ανέμους που έσπειραν στη Μέση Ανατολή, με τις επεμβάσεις στο Ιράκ και τη δημιουργία του χάους στη Συρία, δεν ασχολήθηκαν επιμελώς με την υπόθεση αποκατάστασης μιας στοιχειώδους τάξης στη Λιβύη. Άλλωστε και οι δύο βασικοί πόλοι εξουσίας που προέκυψαν στη Λιβύη (στην Τρίπολη με τον Σαράτζ και στη Βεγγάζη με τον Χαφτάρ) βρίσκονταν πάντα κοντά στην αμερικανική επιρροή.

3. Για τη Ρωσία η διαιώνιση της κρίσης στη Λιβύη υπήρξε μια ευκαιρία για επέκταση της επιρροής της στη βόρειο Αφρική, την οποία δεν άφησε ανεκμετάλλευτη. Η Μόσχα πρόσφερε υποστήριξη (πολεμικό υλικό και μισθοφόρους) στην πλευρά της Βεγγάζης και του Χαφτάρ. Η εν λόγω υποστήριξη φαίνεται μάλιστα ότι απέδωσε καθώς οι δυνάμεις της αναγνωρισμένης από τον ΟΗΕ κυβέρνησης της Τρίπολης δεν ελέγχουν πια τίποτε περισσότερο από την πρωτεύουσα της χώρας.

4. Η Τουρκία, μέσω των συμφωνιών που υπέγραψε για παροχή στρατιωτικής βοήθειας και οριοθέτησης των θαλασσίων συνόρων με την αναγνωρισμένη από τον ΟΗΕ κυβέρνηση της Τρίπολης, επιχειρεί να διεκδικήσει το μερίδιο που θεωρεί ότι της αναλογεί στο μεγάλο παιχνίδι των δρόμων μεταφοράς του ενεργειακού πλούτου της Μεσογείου προς την Ευρώπη.

Καθώς τα ρωσικά και τα τουρκικά συμφέροντα στην περιοχή φαίνονται συντονισμένα, οι συμμαχίες του Ερντογάν με τον Σάρατζ και του Πούτιν με τον Χαφτάρ θα μπορούσαν να εκληφθούν ενδεχομένως ως συμπληρωματικές κινήσεις του ρωσοτουρκικού «άξονα», ο οποίος επιχειρεί να υπονομεύσει τη στρατηγική της Ουάσιγκτον για απεξάρτηση του ενεργειακού εφοδιασμού της Ευρώπης από τον έλεγχο της Μόσχας.

5. Η Γαλλία από την πλευρά της επιθυμεί να έχει καθοριστικό ρόλο και λόγο στην επόμενη μέρα στη Λιβύη, καθώς με αυτόν τον τρόπο θα αποδείξει την ηγετική της θέση στην Ε.Ε. και, με την αρωγή των ΗΠΑ, θα αμφισβητήσει τη στρατηγική σχέση που οικοδομούν Βερολίνο και Μόσχα στη βάση του μονοπωλιακού εφοδιασμού της Ευρώπης με ρωσικό φυσικό αέριο από δρόμους (αγωγούς) που δεν ελέγχονται από τις ΗΠΑ.

6. Η Ελλάδα σ’ αυτό το μεγάλο ενεργειακό παιχνίδι συμμετέχει ως πιόνι το οποίο κινείται κατόπιν υποδείξεων «εταίρων», «συμμάχων» και κατά κύριο λόγο δανειστών. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι το ενδιαφέρον των ελληνικών κυβερνήσεων για την αναζήτηση ενεργειακών πόρων στις περιοχές της δυτικής Ελλάδας και νότια της Κρήτης προέκυψε μόνο κατόπιν της χρεοκοπίας και όταν η χώρα μετά τα μνημόνια υποθηκεύτηκε για τον επόμενο αιώνα...

Πηγή: ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ