Οι Monty Python τι φταίνε;

Της Γεωργίας Δρακάκη

Κάθε χρόνο, οι αντιδράσεις των πολιτών στις παρελάσεις είναι δεδομένες. Μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, και  όχι αποκλειστικά της αριστεράς, είναι σκεπτική απέναντι σε έναν κατά βάση στρατιωτικό θεσμό, ο οποίος μάλιστα λαμβάνει χώρα την μέρα της εισόδου της Ελλάδας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (ακόμα μια εθνική μας πρωτοτυπία!) και με συμμετοχή ,από τις θέσεις των επισήμων, προσώπων της πολιτικής ζωής που δέχονται κριτική για τις ασυμφωνίες του λόγου με το έργο τους.

• Το ίδιο φαινόμενο παρατηρείται στην περίπτωση της πορείας για την 17η Νοεμβρίου, μέρα μνήμης και επετείου του Πολυτεχνείου, ακόμα και στο πολύχρωμο, κεφάτο Pride, με την lgtb κοινότητα να κατακλύζει τους δρόμους των πόλεων στις οποίες διοργανώνεται το event, να μην πούμε πια για την 25η Μαρτίου.

Καθένας για τον δικό του λόγο θα διαφωνεί πάντοτε με κάτι από όλα αυτά ή και με όλα. Αρκετοί από τους διαφωνούντες, μάλιστα, επιλέγουν εκείνες τις μέρες για να εκφράσουν σθεναρά την άποψή τους. «Να καταργηθούν οι παρελάσεις! Τι φασιστικά κατάλοιπα είναι αυτά;», «Σιγά την επέτειο, αμάν πια με το Πολυτεχνείο, μας κατέστρεψε αυτή η γενιά!», «Έλα τώρα, παιδιά, με τις αδερφές στους δρόμους να πούμε!»

Όχι πως δεν την υποστηρίζουν την άποψη και όλον τον υπόλοιπο χρόνο, απλώς εκείνες οι μέρες είναι ιδανικά δεξιόμετρα και αριστερόμετρα. Τα social media αναδεικνύονται στις τέλειες αρένες προβολής των ιδεών και διαγωνισμού για το πιο επικό troll σχόλιο ή την πιο απαξιωτική φράση ή την πιο έξυπνη ατάκα.

Τα δέκα κορίτσια που κατά 99% δεν ήταν μαθήτριες και επέλεξαν την παρέλαση για να κάνουν την performance τους η οποία εικαστικά και έτσι όπως την τεκμηριώνουν με το μανιφέστο τους έχει μεγάλο ενδιαφέρον, αν και το σκεπτικό των monty python ήταν λίγο διαφορετικό.

Σε κάθε περίπτωση δέχτηκαν αρνητικά σχόλια από πάρα πολλούς συμπολίτες τους, ακόμα και αυτούς που δεν πετάνε την σκούφια τους για παρελάσεις και εθνικές επετείους με σημαίες και σημαιάκια.

Η πράξη τους συνιστά προσβολή και η άσκηση του δικαιώματος της ελεύθερης έκφρασής τους και της ανάπτυξης της προσωπικότητάς τους συγκρούεται με τα αντίστοιχα δικαιώματα κάποιου άλλου συμμετέχοντα στην παρέλαση ή και των θεατών που παρακολούθησαν. Προσβολή, φυσικά, όχι για τους επισήμους που κάθονταν εκ δεξιών τους, αρκετοί από τους οποίους πιάστηκαν από τον φακό να χαζεύουν στα κινητά τους ή αλλού, καλοντυμένοι και φτιαγμένοι στην πένα κατά τα άλλα. Προσβολή για την μέρα αυτή που έχει διαμορφωθεί σε εθιμικό επίπεδο, πλέον, ως εθνική αργία, ως ευκαιρία να θυμηθούμε, να γιορτάσουμε, να συγκινηθούμε. Προσβολή για τους πεσόντες.

Σε πολιτικό επίπεδο, αυτή η μέρα έχει πολλάκις καπηλευτεί. Κουβέντες για την αριστεία, για τους μαύρους μαθητές που κρατούν σημαία, για το πόσο σωστά μαθαίνουμε στα σχολεία την ιστορία και δεκάδες άλλες θεματικές περισσότερο ή λιγότερο άσχετες με το προκείμενο. Σε μια κοινωνία όπου πρέπει να συμβιώσουμε χιλιάδες διαφορετικές καρδιές και μυαλά, καλό είναι να κυβερνά ο σεβασμός.

Και, όχι, δεν είναι επιχείρημα  το «γιατί οι πολιτικοί σέβονται τον λαό;» για να πράξεις, φιλενάδα, κάτι ασεβές. Ασεβές κατά την δική μου άποψη. Λόγω χωροχρόνου της πράξης σου, όχι λόγω αυτής καθ’ εαυτής.

• Αν θες να καταργηθούν οι παρελάσεις δούλεψε γι’ αυτό όλον τον υπόλοιπο χρόνο-ίσως έρθω κι εγώ με το μέρος σου. 
• Μην πυρπολείς εκείνη την ημέρα ένα λαϊκό αίσθημα που εκπροσωπείται κυρίως από φτωχούς συμπολίτες σου που βγήκαν να δουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους μαζί με τους συμμαθητές τους.
• Αυτοί οι συμπολίτες σου μπορεί να μην είναι τόσο διαβασμένοι όσο εσύ και να μην ξέρουν ότι, πράγματι, οι παρελάσεις στην χώρα μας ως νεότερου ελληνικού κράτους (γιατί είχαμε και τις αρχαίες παρελάσεις!) επιβλήθηκαν επί Μεταξά κατά το χιτλερικό πρότυπο. Το «ΟΧΙ» που αρνείσαι να γιορτάσεις και δικαίωμά σου το είπε, βέβαια, να ξέρεις, ο ελληνικός λαός στα μούτρα του ιταλικού φασισμού. Αυτό το «ΟΧΙ» νίκησε τον ναζισμό και έφερε την ελευθερία, σωστά;

Κι αν εσύ λες ότι αυτή η ελευθερία δεν μπορεί να γιορτάζεται με ένα φασιστικό κατάλοιπο, θα ήθελα να προτείνεις έναν τρόπο εορτασμού για αυτούς που δεν θέλουν να βάλουν πρόσημο στον πατριωτισμό τους ή και τις συνήθειές τους, για αυτούς που γουστάρουν σημαία, όπως εσύ μπορεί να γουστάρεις τέχνη και θέατρο παραλόγου.

Μάλλον ο τρόπος που διάλεξες εσύ και οι εννιά σου φίλες δεν ήταν ενδεδειγμένη αντιπρόταση. Τι δηλαδή; Για φαντάσου χιλιάδες μαθητές όλης της χώρας να περπατούν σαν ξεχαρβαλωμένοι στους δρόμους! Που να νομίζουν, όπως εσείς, πως χλευάζουν τους κοστουμαρισμένους επίσημους, ενώ οι πραγματικοί επίσημοι εκείνης της μέρας είναι οι νεκροί, εκείνοι που έδωσαν την ζωή τους σε αυτήν την μάχη. Σε μια μάχη που κερδήθηκε κι ας πρέπει να συνεχίσει να δίνεται καθημερινά… Δύσκολο πράγμα η ελευθερία, βλέπεις.

ΥΓ: Ποιες είναι οι πατρίδες των περιττών από τις οποίες δηλώνετε ότι προέρχεστε; Η δημοκρατία δεν θεωρεί κανέναν και καμία περιττή. Χωρίς δημοκρατία δεν θα μπορούσατε να κάνετε το street act σας…

* Η Γεωργία Δρακάκη είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας

ΠΗΓΗ

----------------

Η συγγραφέας αναφέρεται σ' αυτό εδώ το γεγονός. 
Blogger:  
Υπάρχει και μια άλλη παράμετρος που πρέπει να ειδωθεί. Σε έναν λαό που είναι τσακισμένος από τα μνημόνια, σε έναν λαό που έχει στοχοποιηθεί ως άχρηστος, τεμπέλης, σε έναν λαό που έχει υποστεί και υφίσταται την "εξουσία καμμένου ΓΑΠ", την εξουσία του ελλιπούς Τσίπρα, την εξουσία ενός καθ' έξιν υβριστή Βενιζέλου, την εξουσία μια πολιτικής καρικατούρας όπως ο Άδωνης, ο Βορίδης ο Μπογδάνος, ο Φίλης, ......... , 
σε έναν λαό που πεινάει και τρέχει να πληρώνει λογαριασμούς (κλοπές, όπως της ΔΕΗ) έρχεσαι και την ημέρα που προσπαθεί να σηκωθεί στα πόδια του, -έστω και για μια μέρα - να πιαστεί από τις ηρωϊκές στιγμές των προγόνων του, έρχεσαι και του τη ..χώνεις! 
Όχι κοριτσάρες μου! 
Η πολιτική οντότητα που είναι πίσω σας εκτελεί σχέδιο ηθικής εξόντωσης ενός λαού κάποια στιγμή θα σας πάρει χαμπάρι.... Τότε, εκείνη τη στιγμή δεν θα μπορείτε να επικαλεσθείτε καμιά δημοκρατία, αφού την έχετε σκοτώσει ως "μοντέρνα φασιστάκια" που είστε. 
Είστε  μια καμμένη "πολιτική πρωτοπορία" - έτσι νομίζετε - που υβρίζετε τον "αμόρφωτο, χοντρό λαό" που ακόμα συγκινείται με σημαίες, πατρίδες - ψάχνοντας τη συλλογικότητα που κάτι "όργανα" σαν και σας διαλύουν χρόνια ...

• Αν ανοίγατε και κανένα βιβλίο και δεν ακούγατε τις μπαρούφες του πολιτικού απατεώνα, καθοδηγητή σας θα μαθαίνατε τις απόψεις πραγματικά διανοούμενων και διεθνιστών.  (Είμαι σίγουρος ότι δεν γνωρίζετε φυσικά τίποτα, ούτε για τον Ναζισμό, ούτε για τον Φασισμό, αυτά είναι ψιλά γράμματα για σας και μάλλον δύσκολα για το κεφαλάκι σας...Κάποια στιγμή ίσως καταλάβετε ότι το πολιτιμώτερο σημείο του κεφαλιού σας είναι ο εγκέφαλος και όχι η ...γλώσσα)
  

===================

• Οι παγκοσμιόφρονες σκάνε στα γέλια όταν ακούνε για πατριωτισμό...

  Όταν δεν θέλεις να μιλήσεις για Ναζί και Φασίστες

  =====================

  
  

  Άρχισαν και οι «καλλιτεχνικές» παραστάσεις του Σόρος

  

  
  
  

  "Ρεσάλτο"

  Περιοδικό Πολιτικής και Πολιτισμικής Παρέμβασης

  Ο Σόρος, όπως και πολλοί άλλοι μαφιόζοι του χρήματος, έχουν συγκροτήσει «ομάδες κρούσης», αδρά επιδοτούμενες, του 4ου Ράιχ: του πλανητικού ιμπεριαλιστικού ολοκληρωτισμού…
  Μια από τις κυρίαρχες ποικιλίες αυτών των «ομάδων κρούσης» είναι οι Μ.Κ.Ο.: Οι δομές του σύγχρονου φασισμού, του φασισμού της Νέας Τάξης.
  Αυτές οι... Δομές των Μ.Κ.Ο. προωθούν, μέσω γιγάντιων εμπορικών δικτύων πολλών εκατομμυρίων, τις στρατηγικές, αλλά και τις άμεσες (τακτικές) επιδιώξεις του ΥΠΕΡ-εθνικού κεφαλαίου, δηλαδή τις επιδιώξεις της χρηματιστηριακής μαφίας.
  
  Κεντρικές επιδιώξεις, όπως έχουμε αναλύσει διεξοδικά, λεπτομερειακά και κουραστικά, είναι: Η άλωση των εθνικών κρατών, η ισοπέδωση και η κατάργηση των ιστορικών, εθνικών και πολιτισμικών παραδόσεων των λαών, το σβήσιμο της ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ των λαών και πολλά άλλα…
  
  Η δράση αυτών των «ομάδων κρούσης» (ΜΚΟ) του σύγχρονου φασισμού (4ο Ράιχ) είναι πολυεδρική και πολύχρωμη.
  
  Μία διάσταση αυτής της δράση είναι «καλλιτεχνική»: προβοκατόρικα σώου δήθεν «καλλιτεχνικά», πλήρως ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΑ στους ιδεολογικούς και πολιτικούς σκοπούς του πλανητικού ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου, ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ οργανωμένα από τους πολιτικούς μηχανισμούς και Υπηρεσίες (μυστικές και φανερές) του 4ου Ράιχ…
  
  Μια τέτοια στημένη «καλλιτεχνική» προβοκάτσια είναι κι αυτή των δήθεν μαθητριών κατά την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στη Νέα Φιλαδέλφεια.
  
  Καθαρός ο στόχος: Η ΓΕΛΟΙΟΠΟΙΗΣΗ των εθνικών παρελάσεων, των ιστορικών συμβόλων και της Αγωνιστικής Μνήμης.
  
  Με πιο απλά λόγια: Όλο αυτό το στημένο «καλλιτεχνικό» σκετς ήταν ΠΛΗΡΩΣ προσαρμοσμένο στις ιδεολογικές και πολιτικές ΕΠΙΤΑΓΕΣ του 4ου Ράιχ, καθώς και προσεκτικά σκηνοθετημένο από τους μηχανισμούς του 4ου Ράιχ: Μυστικούς και ορατούς (κάποια ΜΚΟ)!!!
  
  Ολοκάθαρος και ο προβοκατόρικος στόχος: Η προώθηση, η προβολή και η διαφήμιση των εθνομηδενιστικών στρατηγικών που προωθούνται, ΠΡΑΚΤΙΚΑ στην Ελλάδα, εδώ και πολλά χρόνια…
  
  Η γελοιοποίηση των εθνικών συμβόλων και της αγωνιστικής ΜΝΗΜΗΣ, καθώς και η νομιμοποίηση και η παγίωση του «προσφυγικού» (εισαγωγή και καθιέρωση της Νέας Δουλείας, μέσω της λαθρομετανάστευσης), ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ πάγιες και υστερικές τακτικές όλου του πολυεδρικού δικτύου του πλανητικού κεφαλαίου: Από το κυβερνητικό οικοδόμημα, τα κόμματα, την «αριστερά» του καθεστώτος μέχρι τις καλλιτεχνικές και δημοσιογραφικές πόρνες τους…
  
  Και μόνο η επιλογή των «καλλιτεχνικών» μαϊμούδων να δώσουν την παράστασή τους την ημέρα αυτή, για τη γελοιοποίηση ενός ιστορικού ορόσημου, αποκαλύπτει το πόσο «στημένες», ανελεύθερες και καθοδηγούμενες «επαναστάτριες» είναι…
  
  Μια σκηνοθετημένη ναυμαχία σε μια σκάφη νερό την προσλαμβάνουν και την διαφημίζουν οι πολύχρωμοι «κλακαδόροι» σαν «ηρωική», «ελεύθερη» και «επαναστατική» πράξη…
  
  Θα ήταν πραγματικά επαναστατική και ηρωική πράξη μια τέτοια παράσταση, εάν δινόταν στο Σύνταγμα, ή στις μαζικές λαϊκές Συγκεντρώσεις και σατίριζε, ΟΧΙ την Ιστορία μας, αλλά τους δημίους και δυνάστες της ανθρωπότητας, τους μηχανισμούς δολοφονίας της Ελλάδας (ΕΕ-ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και CIA), τα Μνημόνια και τα κυβερνητικά ανδρείκελα (Δεξιά και «αριστερά») των νέων μας αποικιοκρατών…
  
  Σε όλα αυτά τα γιγάντια ΖΗΤΗΜΑΤΑ της εποχής μας σιωπούν οι «επαναστάτες» του θεάματος, των πολύχρωμων διαστροφών και των ποικίλων προβοκατσιών εναντίον των εθνικών παρελάσεων κ.λπ…
  
  Εδώ η Ελλάδα δολοφονείται ανελέητα και τα μορμολύκεια της «καλλιτεχνικής» πορνείας …ηδονίζονται με τα στημένα παιχνιδάκια εναντίον των συμβόλων της ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ιστορικής μας ΜΝΗΜΗΣ…
  
  Ο νέος ΦΑΣΙΣΜΟΣ επελαύνει, σήμερα, με τις μάσκες του «αντιεθνικισμού», της «προοδευτικότητας», της «ελευθερίας» και του «αντιφασισμού»…
  
  Και με «καλλιτεχνικές» παραστάσεις των ΜΚΟ του Σόρος και των άλλων μαφιόζων του χρήματος…
  ==================
  Προς μεγάλη μου έκπληξη ανακάλυψα ότι όλα τα τσιράκια των ΜΚΟ του Σόρος στην Ουγγαρία έκαναν το ίδιο θεατρικό δρομενο με τις θείες του ΣΥΡΙΖΑ εδώ στην Ελλάδα
  
  --------------------------------- 
  
  

  Να γιατί είμαι υπέρ των παρελάσεων

  

  Με την ευκαιρία της επετείου της 28ης Οκτωβρίου

  
  

  Αννυ Λιγνού
  16 October 2018 12:13pm

  Facebook Twitter: @NeosKosmos Instagram

  Επειδή πάλι θα ειπωθούν πολλά  για την παρέλαση, το νόημά της, την καταγωγή της, την αξία της και το λόγο ύπαρξης της στις μέρες μας, σκέφτομαι τα εξής:
  ΟΧΙ, η παρέλαση δεν είναι φασιστικό κατάλοιπο του Μεταξά, ακόμα κι αν και όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα την χρησιμοποίησαν.
  Η παρέλαση αντλεί την καταγωγή της από την αρχαιότητα, τους Αθηναϊκούς θριάμβους αλλά και τους τρεις Σπαρτιατικούς χορούς. Ακόμα και τώρα, βλέπουμε μια παραλλαγή τους:
  Μπροστά οι γέροντες (όσοι μας έχουν απομείνει ανάπηροι πολέμου) που δηλώνουν πως ήταν κάποτε γενναία παλικάρια (Άμμες ποκ΄ ήμες άλκιμοι νεανίαι).
  Μετά ακολουθούν οι στρατιώτες, οι μάχιμοι άντρες (και γυναίκες πια) της εποχής, που λένε “εμείς είμαστε τώρα γενναία παλικάρια, κι αν σου βαστάει, δοκίμασε” (Άμμες δε γ΄ ειμέν, αι δε λης πείραν λάβε).
  Μια μέρα πριν τη στρατιωτική παρέλαση, γίνεται η μαθητική. Ο τρίτος χορός των παιδιών στην ουσία, αυτών που θα αναλάβουν στο μέλλον και μας διαβεβαιώνουν ότι θα γίνουν πολύ καλύτεροι από μας (Άμμες δε γ΄ εσσόμεθα πολλώ κάρρονες).
  Οχι, η παρέλαση δεν είναι χαιρετούρες προς τους επισήμους. Κανείς ζωντανός δεν είναι επίσημος εκείνη τη μέρα. Οι επίσημοι είναι ντεκόρ για τον πραγματικό τιμώμενο: Τους Νεκρούς του Πολέμου.
  Η παρέλαση όλη, οι μαθητές, τα σωματεία, οι αντιπροσωπείες, η μπάντα κι οι στρατιώτες στρέφονται προς το Μνημείο των Πεσόντων, χαιρετούν και αποδίδουν τιμή στους νεκρούς της Ελλάδας, εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους για το ύψιστο αγαθό, την Ελευθερία.
  Δεν έχουμε γιορτή της πατάτας στην Ελλάδα, ούτε Χάλογουιν. Κάθε επίσημη γιορτή μας όμως αυτό το νόημα εχει. Τιμή και μνήμη σε κείνους που αντιστάθηκαν στην υποδούλωση.
  Τι είναι Ελληνας και τι Ελλάδα;
  Κατ αρχας, ποια ήταν η Ελλάδα ανά τους αιώνες; Οι 6 τοσες δα μικρούλες Πόλεις-Κράτη της αρχαιότητας ή η μισή υφήλιος του Μεγαλέξανδρου;
  Η Ελλάδα δεν είναι τόπος. Είναι τρόπος. Η ελληνικότητα δεν είναι hardware, είναι software.
  Γιαυτό και Ελληνας είναι ο καθένας που μετήλθε της ελληνικής παιδείας. Εμαθε, κατανόησε, αποδέχτηκε και φωτίστηκε από αυτήν κι έτσι άλλαξε για πάντα. Οπου κι αν έχει γεννηθεί.
  Τι συμβολίζει η Γαλανόλευκη;
  Η σημαία μας τώρα, η οποία άλλαξε μορφές (λάβαρο, φλάμπουρο, μπαϊράκι), μπήκαν κορώνες, βγήκαν στέμματα, ιερές επιγραφές (Η ταν ή επι τάς, Ελευθερία ή Θάνατος, Εν τούτω Νίκα κλπ), αποδόθηκαν χίλιοι συμβολισμοί (το λευκό του κύματος και το γαλάζιο του ουρανού, το μπλε του ράσου του Παπαφλεσσα και το άσπρο της φουστανέλας του Κολοκοτρώνη, τα σήματα της Αεροπορίας, του Πεζικού και του Ναυτικού κλπ) δεν είναι ένα απλό έμβλημα.
  Η σημαία αποτελεί το πιο σεβαστό κρατικό σύμβολο και προστατεύεται από το Σύνταγμα της κάθε χώρας. Ειναι η εθνική πολεμική σημαια μπροστά από την οποία ορκίζονται πίστη στην πατρίδα οι στρατεύσιμοι κάθε χώρας.
  Αυτός είναι και ο λόγος που η σημαία αποτελεί το σπουδαιότερο λάφυρο της μάχης και πρέπει να φυλάγεται με νύχια και με δόντια κυριολεκτικα.
  Οι Ρωμαίοι διέλυαν αμέσως τις λεγεώνες που έχαναν τη σημαία τους, διαβάζουμε στην ιστορία.
  Πολεμική;
  Ναι. “Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί” μας λέει ο Ηράκλειτος, εννοώντας ότι όλα στη ζωή κερδίζονται με μάχη. Τίποτα δεν σου χαρίζεται. Αν είσαι υπόδουλος, πρέπει να πολεμήσεις για απελευθερωθείς. Κι αν έχεις την τύχη να γεννηθείς και να είσαι ελεύθερος, σίγουρα κάποιος άλλος πολέμησε για σένα.
  Επιτρέπεται να κρατάει τη σημαία μας κάποιος “μη Ελληνας;”
  Το κάθε σχολείο, σύλλογος, ένωση, σύνδεσμος, σωματείο, ομάδα κλπ, θα έπρεπε να έχει το δικό του έμβλημα, το σήμα του δηλαδή και με αυτό να παρελαύνει.
  Φυσικά το δικαίωμα να παρελάσει, θα πρέπει να έχει κάθε μαθητής του σχολείου, κάθε μέλος του συλλόγου, ή του σωματείου κ.λ.π. ανεξάρτητα από την εθνικότητα και τη θρησκεία του, εφόσον το επιθυμεί και του εξηγηθούν οι λόγοι για τους οποίους παρελαύνει:
  Δηλαδή, φόρος τιμής στους πεσόντες για την Ελευθερία και την Ανεξαρτησία και υπόσχεση ότι και οι ίδιοι θα αγνωνιστούν και θα πράξουν ανάλογα κάτω από τα ελληνικά ιδεώδη.
  Ο Σημαιοφόρος ειδικά, με το που σηκώνει τη σημαία, αποδέχεται ακόμα και να πεθάνει για αυτήν και τα ιδανικά της, εφοσον χρειαστεί, παρά να του πέσει από τα χέρια.
  Η σημαία λοιπόν δεν είναι ούτε έπαθλο ούτε βραβείο ούτε αριστείο. Είναι τιμή κι ευθύνη για αυτόν που την φέρει.
  Είναι ο Αντεντοκούμπο Ελληνας;
  Είναι ο Πύρρος Δήμας; Είναι τα παιδιά των Ελλήνων ομογενών που έχουν γεννηθεί σε ξένη χώρα; Είναι τα παιδιά των ξένων που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα; Είναι ο Αμίρ το προσφυγάκι από το Αφγανιστάν που θέλει διακαώς να παρελάσει;
  Ελληνας μπορείς να είσαι επειδή γεννήθηκες στην Ελλάδα μα αυτό δεν φτάνει. Μπορείς να είσαι επειδή σπούδασες ελληνικά μα κι αυτό δεν φτάνει. Μπορεί να είσαι επειδή έχεις έναν ή δυο γονείς Ελληνες μα κι αυτό επίσης δεν φτάνει από μόνο του.
  Από την άλλη, μπορείς επίσης να είσαι Ελληνας με δυο γονείς αφρικανούς. Γεννημένος στην Ελλάδα ή αλλού. Μπορείς να είσαι Ελληνας Μουσουλμάνος (όπως οι Πομάκοι ή οι περισσότεροι Ρομά).
  Μπορείς ακόμα να είσαι Ελληνας χωρίς να έχεις το διαβατήριο και τη “βούλα”. Σαν τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Ανδριανό:
  “Αγάπησα αυτή τη γλώσσα (την ελληνική)… γιατί ό,τι έχει λεχθεί καλό από τον άνθρωπο έχει ως επί το πλείστον λεχθεί σ’ αυτή τη γλώσσα. Με τα λατινικά κυβέρνησα την αυτοκρατορία μου. Ο επιτάφιος μου θα χαραχτεί στα λατινικά στον τοίχο του μαυσωλείου μου στις όχθες του Τίβερη, ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΧΩ ΣΚΕΦΤΕΙ ΚΑΙ ΖΗΣΕΙ.”
  Οπότε, δεν θα το πούμε εμείς ποιος είναι Ελληνας και ποιος όχι. Αυτό, θα το πουν οι ίδιοι. Με τις πράξεις, τα έργα τους και τον τρόπο ζωής τους.
  Τέλος, η παρέλαση καμμία σχέση δεν έχει με στρατιωτική πειθαρχία και φασιστική ρομποτοποίηση των παιδιών, που διάβασα κάπου και με έπιασαν τα γέλια.
  Η παρέλαση για τους Ελληνες και τους ελληνοπαιδευμένους, είναι εκείνη η μοναδική ώρα που ο ασύνταχτος, ελεύθερος κι απείθαρχος λαός μας (κι όσοι τον αποδέχονται και τον ακολουθούν), ΣΥΝΤΟΝΙΖΕΤΑΙ και συγχρονίζει το βήμα του, τη σκέψη του και την καρδιά του με το νταούλι, ακολουθώντας τη σημαία, για να τιμήσει όλα αυτά που είπαμε παραπάνω. Χορός και μνημόσυνο ταυτόχρονα.
  Το ίδιο νταούλι που χτυπάει άλλοτε σαν όργανο για γιορτή κι άλλοτε σαν τύμπανο του πολέμου. Του αιώνιου δηλαδή Αγώνα.
  Ετσι, όταν στέλνουμε τα παιδιά μας στην παρέλαση, όταν γιορτάζουμε τις εθνικές επετείους (σε όποιο μέρος του κόσμου κι αν είμαστε) δεν το κάνουμε για το φολκλορ, ούτε το παίζουμε Ελληναράδες.
  Το κάνουμε “τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι” και με την κρυφή ελπίδα τα παιδιά μας να γίνουν “πολλώ κάρρονες” από εμας.
  Επειδή κάθε γιορτή μας ανεξαιρέτως εμπεριέχει τη χαρμολύπη, έτσι και η 28η Οκτωβρίου εκτός από ημέρα αφιερωμένη στην άρνηση στην υποταγή και την υποδούλωση είναι και μέρα μνήμης.
  Ενα πραγματικό μνημόσυνο σε αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα αυτόν, αποδεικνύοντας πως για ό,τι αξίζει κανείς να ζεί, αξίζει και να πεθαίνει.
  Στη φωτογραφία βλέπουμε να παρελαύνουν στην πλατεία Συνταγματος (κατά άλλες πηγές στο Ναύπλιο και κατα άλλους στην Τρίπολη), την 28η Οκτωβρίου του 1946, μανάδες, χήρες και κόρες πεσόντων στους πολέμους του 1912-1922.
  Αν κάποιος μισεί τον πόλεμο, είναι αυτές οι γυναίκες. Γιατί παρελαύνουν όμως; Για να μην ξεχάσουμε.
  με σεβασμό,
  Αννυ Λιγνού
  =======================
  
  
  
  

  
  
  

  Αγράμματα σούργελα και… «καλλιτεχνική» προβοκάτσια!

  Η παρέλαση της 28η Οκτωβρίου επιβλήθηκε από τον ίδιο το λαό! Δεν είναι καθεστωτική τελετουργία. Είναι ζωντανή λαϊκή παράδοση…

  Ξεκίνησε επί Κατοχής. Με πρωταγωνίστριες μαυροφορεμένες γυναίκες – χήρες ως επί το πλείστον – που συγκεντρώνονταν και παρηύλαναν μέσα στις πόλεις, κρατώντας στα χέρια ελληνικές σημαίες, κάτω από τη κάνες των στρατευμάτων Κατοχής, για να γιορτάσουν το ΟΧΙ στον Κατακτητή…
  Tου Θανάση Κ.
  Για να διατρανώσουν την υπερηφάνεια τους:
  –Δεν σας φοβηθήκαμε στις 28 Οκτωβρίου, αρνηθήκαμε το τελεσίγραφό σας, σας πολεμήσαμε και σας νικήσαμε. Και τώρα που κατακτήσατε τη χώρα μας, πάλι δεν σας φοβόμαστε!
  Γι’ αυτό και ετούτη ειδικά η εθνική εορτή δεν ξεριζώνεται!
  Κάποιοι την αμφισβήτησαν και ζήτησαν να καταργηθεί…
  Πολλοί κυβέρνησαν τις τελευταίες δεκαετίες.
  Κανείς δεν τόλμησε να την καταργήσει!
  
  Γι’ αυτό και άρχισε άλλη φάμπρικα τώρα…
  Η υπονόμευση και η γελοιοποίησή της.
  Με παρωδιακά «καλλιτεχνικά δρώμενα» σε μια ιερή στιγμή, που ο κόσμος σκέπτεται με κατάνυξη τους νεκρούς γονιούς του ή τους παππούδες του, που πολέμησαν κι έδωσαν το αίμα τους.
  Όποιου δεν το αρέσει αυτό, κάθεται σπίτι του. Δεν πάει να προκαλέσει την τελετουργία μιας ολόκληρης κοινωνίας…
  Δυστυχώς όμως υπάρχουν και θρασίμια που ζουν για να προκαλούν και να προσβάλουν όλους τους άλλους γύρω τους…
  Μια μειοψηφία είναι αυτά τα θρασίμια.
  Αλλά αρκετοί για να δηλητηριάσουν την κοινωνία…
  Ήδη το κάνουν…
  
  Είναι μια μειοψηφία προβοκατόρων! Που έχουν αναγάγει την πρόκληση σε βάρος του κοινωνικού συνόλου σε ύψιστο καθήκον τους και μοναδικό λόγο ύπαρξής τους.
  —Δεν πιστεύουν κάτι. Απλώς «τη βρίσκουν» να αποδομούν τα πιστεύω όλων των άλλων.
  —Δεν προσπαθούν να μας πουν κάτι. Θέλουν απλώς να μας προκαλέσουν, να προσβάλλουν τις βαθύτερες πεποιθήσεις, τα ιερά και τα όσια του πολύ κόσμου.
  —Δεν θέλουν να «διαμαρτυρηθούν» για κάτι. Επιδιώκουν να προκαλέσουν τους πάντες. Με κάθε τρόπο…
  –Δεν έχουν σχέση με την «κριτική σκέψη». Είναι μανιακοί της «πρόκλησης»…
  –Δεν προσπαθούν να ανοίξουν διάλογο μαζί μας. Πασχίζουν να ξεριζώσουν ό,τι κρατάμε ως ιερό μέσα στις ψυχές μας.
  Θέλετε και την απόδειξη;
  Τι θα συνέβαινε αν πήγαιναν να αμαυρώσουν τις γιορτές που κάνει η Αριστερά, για να γιορτάσει τους δικούς της «αγώνες» και να τιμήσει τους δικούς τους νεκρούς;
  Τι θα συνέβαινε, αν οι «σαλεμένες» της Νέας Φιλαδέλφειας πήγαιναν να κάνουν το ίδιο ακριβώς… «καλλιτεχνικό δρώμενο», όταν οι Αριστεροί τραγουδούσαν κατανυκτικά: «Πέσατε θύματα αδέλφια μου εσεις…» στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής ή στο Γοργοπόταμο;
  Πόσα καντάρια ξύλο θα έτρωγαν;
  Πόσο καιρό θα παρέμεναν στο ΚΑΤ για αποθεραπεία;
  
  Θα τους έλεγαν «φασίστες» – και θα είχαν δίκιο!
  Γιατί, τάχα, όταν προκαλούν τις εορτές μιας μειοψηφικής κατηγορίας συμπολιτών μας είναι «φασίστες», ενώ όταν προκαλούν ανοικτά τις εορταστικές τελετές της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας είναι, απλώς… «δημοκρατικοί πολίτες» που εκφράζουν τη «χαριτωμένη εναλλακτική τους άποψη»;
  
  Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αυτά! Ό,τι δικαιώματα έχει κάποιος, τα έχουν αυτοδικαίως όλοι! Γιατί αλλιώς, αν κάποια «δικαιώματα» τα έχουν μόνον κάποιοι, αλλά δεν τα έχει άλλος κανείς, τότε ΔΕΝ είναι δικαιώματα είναι μειοψηφικά ΠΡΟΝΟΜΙΑ!
  Και η δημοκρατία υπάρχει για να καταργεί τα προνόμια των λίγων και να περιφρουρεί τα δικαιώματα των πολλών…
  
  Θέλετε και το άλλο;
  Σήμερα αμαυρώνουν τις εθνικές παρελάσεις. Αύριο μπορεί να πάνε να κάνουν το ίδιο στις θρησκευτικές τελετές. Όπου συμμετέχει μαζικά ο κόσμος…
  Όπως τώρα λένε ότι «διαμαρτύρονται» για το «μιλιταριστικό πνεύμα» των μαθητικών παρελάσεων, έτσι θα πουν τότε πως διαμαρτύρονται για το «σκοταδιστικό πνεύμα» των θρησκειών.
  Τι θα συμβεί αν κάνουν «καλλιτεχνικό δρώμενο» κατά την περιφορά του Επιταφίου, τη Μ. Παρασκευή σε κάποια λαϊκή συνοικία ή σε κάποια επαρχιακή πόλη;
  Πιθανότατα θα φάνε… ποοολύ ξύλο!
  Τι θα συμβεί, αν πάνε να κάνουν παρόμοια πρόκληση σε τελετές των μουσουλμάνων; Πιθανότατα, δεν θα βγουν ζωντανές!
  
  Το «δικαίωμα» της έμπρακτης πρόκλησης κατά εθνικών και θρησκευτικών συμβόλων οι νόμοι της Δημοκρατίας ΔΕΝ το «προστατεύουν». Το τιμωρούν!
  Οι Ποινικός Κώδικας προβλέπει άρθρα δίωξης και αυστηρών ποινών για όσους προσβάλλουν τα πιστεύω των άλλων (άρθρο 188 κλπ.).
  Δεν διώκεται το «φρόνημα», δηλαδή οι πεποιθήσεις.
  Διώκονται οι έμπρακτες προκλήσεις κατά των πεποιθήσεων των άλλων.
  Και καλώς διώκονται!
  Γιατί μόνο έτσι θα περιθωριοποιηθούν όσοι επιδιώκουν να προκαλέσουν την κοινωνία. Μόνο έτσι θα περιφρουρηθεί η κοινωνική Ειρήνη.
  Με δύο λόγια: Δημοκρατία είναι:
  Πίστευε ό,τι θες, αλλά μην προσβάλεις τις πεποιθήσεις των άλλων.
  Αυτό τα σούργελα, δεν το έχουν καταλάβει…
  
  Εννοώ τα σούργελα που μπήκαν στη σχολική παρέλαση του Δήμου Νέας Φιλαδελφείας και έκαναν καραγκιοζιλίκια – τάχαμου «κοινωνικό δρώμενο» εμπνευσμένο από τους Mody Pythons, τρομάρα τους…
  
  Κι εννοώ επίσης και τα – πολύ χειρότερα – σούργελα, που βγήκαν και τις επαινούσαν από πάνω!
  –Στην αρχή: «τα καημένα τα παιδιά τι φταίνε; φταίνε οι δάσκαλοί τους»!
  Μετά, βέβαια, αποδείχθηκε ότι δεν ήταν «παιδιά» – τα ’χαν τα χρονάκια τους όλες! Δεν είχαν σχέση ούτε με το τοπικό σχολείο ούτε καν με την περιοχή…
  Οπότε άρχισε άλλο παραμύθι υπεράσπισής τους:
  –Είχαν καλλιτεχνικές ανησυχίες, λέει και θέλησαν – με αυτή την ανοικτή προσβολή – να εκφράσουν την «προοδευτική» θέση τους κατά του μιλιταρισμού…
  
  Όπως θα έλεγε και ο Κάρολος Μάρξ:
  Του… «αποτέτοιου» τα εννιάμερα!
  
  Πείτε σας παρακαλώ σε αυτά τα αγράμματα, πως το Θέατρο και ο χορός ως κατεξοχήν «κοινωνικές» μορφές τέχνης (σε αντίθεση με τα εικαστικά που μπορεί να είναι πολύ πιο «προσωπική» έκφραση), έχουν άμεση σχέση με τους κώδικες της κοινωνίας!
  Και με την αίσθηση ιερότητας που υπάρχει σε κάθε κοινωνία.
  Της ιερότητας που θερμαίνει τις ψυχές και της ιερότητας που εμπνέει τις υπέρτατες αξίες, πέρα από το ταπεινό σαρκίο – και το «ατομοκεντρικό σύμπαν» – του καθενός.
  Χωρίς αυτή την αίσθηση «ιερότητας» δεν υπάρχει ούτε η Αισθητική ούτε το Ήθος που είναι απαραίτητα ειδικά για το Θέατρο.
  Όπου οι δρώντες παράγοντες ονομάζονται από τα αρχαία χρόνια «ηθοποιοί»!
  «Ποιούν» ήθη! Δεν προσβάλλουν ήθη και έθιμα…
  
  Το αρχαίο Θέατρο ξεκίνησε ως «ιεροτελεστία» (ωδή ανθρώπων ντυμένων με τραγοτόμαρα προς τιμήν Θεών). Κατά την Ποιητική του Αριστοτέλη ήταν μετεξέλιξη λατρευτικού διθυράμβου!
  Με κυρίαρχο το στοιχεί της ιερότητας τότε…
  Εξελίχθηκε μέσα από τη δραματική ανάδειξη ηθικών διλημμάτων (όχι ανήθικων και αδίστακτων προκλήσεων).
  Αφαιρέστε την ιερότητα και τα ηθικά διλήμματα από τον Αισχύλο από το Σοφοκλή, από την Αντιγόνη, από όλη την Ορέστεια – και δεν μένει τίποτε!
  Ο Σαίξπηρ παίζει ανάμεσα στην «ιερότητα» και το «ανίερο», το πρώτο που στοιχειώνει του ήρωές του, όπως στοίχειωσε τον Άμλετ το φάντασμα του πατέρα του που ζήταγε εκδίκηση για τη δολοφονία του, και το δεύτερο, το «ανίερο», που εκμαύλισε τον Ριχάρδο του Γ με την βουλιμία του για εξουσία ή τον Οθέλλο με την παθολογική του ζήλεια.
  Βγάλτε το στοιχείο της «ιερότητας» ή του «ανίερου» και δεν μένει τίποτε…
  Ακόμα και στο σύγχρονο Θέατρο και τα μιούζικαλ, όπου τα ανθρώπινα πάθη συγκρούονται με τους κώδικες ανθρώπινης συμπεριφοράς (Τόσκα, Μαντάμ Μπάτερφλαϋ), με τους ηθικούς κανόνες (Κάρμεν, Σλούθ), με τους μεταφυσικούς φόβους (Περιμένοντας τον Γκοντό) ή με το ίδιο το μεταφυσικό ακόμα (Φάντασμα της Όπερας).
  Βγάλτε τους κώδικες συμπεριφοράς, τα ηθικά πρότυπα και τους μεταφυσικούς φόβους και δεν μένει τίποτε όρθιο, ούτε από το σύγχρονο Θέατρο…
  Τα αγράμματα σούργελα που πήγαν να κάνουν «δρώμενο» προσβάλλοντας την εθνική παρέλαση δεν έχουν σχέση με το Θέατρο και την Τέχνη.
  Εκτόνωσαν τα εμμονικά απωθημένα τους και τις ψυχοπαθολογικές ιδεοληψίες τους.
  Εκτόνωση ήταν – όχι «καλλιτεχνική έκφραση».
  Κι αν δεν μάθουμε να ξεχωρίζουμε αυτά τα δύο, τότε θα πεθάνει η Τέχνη! Χώρια που σκοτώνουμε και την ίδια τη δημοκρατία…
  Γιατί η Τέχνη μερεύει τους ανθρώπους.
  Ενώ η πρόκληση τους εξαγριώνει…
  
  ΥΓ. Για όσους εξακολουθούν να μη καταλαβαίνουν ένας χρήσιμος οδηγός:
  Ανάλογα με τα γούστα και τις ανάγκες καθενός υπάρχουν πολλών ειδών «εκτονώσεις»:
  Το φτέρνισμα είναι εκτόνωση…
  Το χέσιμο είναι εκτόνωση…
  Ο «εξαερισμός» είναι εκτόνωση…
  Ο αυνανισμός είναι εκτόνωση…
  Το να τρέξεις δέκα χιλιόμετρα είναι εκτόνωση…
  
  Η Τέχνη ΔΕΝ είναι εκτόνωση!
  Η Τέχνη ποιεί ήθος, δεν προσβάλει τα ήθη των ανθρώπων.
  Η Τέχνη τους εξευγενίζει δεν τους εξαγριώνει…
  
  Δεν πρόκειται να συνεννοηθούμε με προβοκάτορες που το παίζουν και «βαριά κουλτούρα». Και δεν θα τους ανεχθούμε.
  Γιατί σπέρνουν θύελλες. Και θα θερίσουν καταιγίδες!