Ο Ελληνισμός στη μέγγενη της εθνομηδενιστικής σπουδαιοφάνειας

Παναγιώτης Ήφαιστος Επειδή οι ποικιλόχρωμοι εθνομηδενιστές θόλωσαν την αλήθεια για τον άνθρωπο, το κράτος και την διεθνή πολιτική στα πεδία της σχολικής και πανεπιστημιακής μάθησης (αλλά και μέσω των μέσων μαζικής παραπληροφόρησης), το αποτέλεσμα ήταν να κυριαρχήσει η αμάθεια και οι ασυνάρτητες απόψεις της εθνομηδενιστικής σπουδαιοφάνειας. Επιπλέον εδώ και δεκαετίες όταν πεις το αυτονόητο γίνεσαι στόχος δολοφονιών χαρακτήρων από "αλήτες" (με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου) που κατέχουν πέννες και όταν πεις αντικειμενικό επιχείρημα επισκιάζεται από κύμα ηλίθιων και γι’ αυτό αήττητων συνθημάτων. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Εάν υπήρχε κάτι μείζον και ουσιώδες από την ένταξη και τη συμμετοχή στους δυτικούς οργανισμούς και ιδιαίτερα στην ΕΕ θα ήταν η ενδυνάμωση του κράτους και των θεσμών του: Βελτίωση των κρατικών δομών και υποδομών, δημιουργία αποτελεσματικών θεσμών, βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, συγκρότηση συμμαχιών και η συνδιαμόρφωση αποφάσεων που αφορούν την χώρα.
Το απίστευτο δόγμα "ανήκουμε στην Δύση" αντί "συμμετέχουμε ισότιμα και αγωνιζόμαστε για ισόρροπες σχέσεις", είχε ως αποτέλεσμα να ακυρωθεί κάθε πιθανό πλεονέκτημα. Επιπλέον, μεταξύ πολλών άλλων, η θέση πως απαιτείται προσδιορισμός και ιεράρχηση των εθνικών συμφερόντων προκάλεσε ύβρεις του είδους: «κάποιοι μιλούν για το εθνικό συμφέρον της Μαριορής» ή «στον σύγχρονο κόσμο του Χομπσμπάουμ αναφορά στην ελληνικότητα είναι κάτι αναχρονιστικό».
Στρατηγική; Όχι βέβαια! Γιατί «η αποτρεπτική στρατηγική είναι πολεμοκάπηλη και εθνικιστική προσέγγιση»! Που να τους εξηγήσεις ότι η αποτροπή είναι η άμυνα ενός κράτους. Που να καταλάβουν ότι πρέπει να ορίσεις την τουρκική απειλή με όρους αξιωμάτων της στρατηγικής θεωρίας. Έχουν μάθει να κάνουν δολοφονίες χαρακτήρα κάθε ορθολογιστικής πολιτικής σκέψης, μυστικές διαπραγματεύσεις κατευνασμού και άλλα παρόμοια. Χωρίς ισχυρό και θεσμικά οργανωμένο κράτος (από Έλληνες όχι από ξένους που το υποτάσσουν για να το ληστεύουν) διέξοδος δεν υπάρχει.

Απώλεια κυριαρχίας

«Βιώσιμο κράτος είναι αυτό που μπορεί να εφαρμόσει αυτό που προνοεί το διεθνές δίκαιο για την επικράτειά του», έγραψε ένας από τους μεγαλύτερους στοχαστές των διεθνών σχέσεων, ο Hans Morgenthau. Εμείς, παρά τις αρχικές αποφάσεις όσον αφορά τις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου όσον αφορά τα χωρικά ύδατα, υποχωρήσαμε. Συντομογραφικά υπενθυμίζουμε ότι πέραν της απώλειας κυριαρχίας στο Αιγαίο δεν εκμεταλλευτήκαμε τον υποθαλάσσιο πλούτο της χώρας, ο οποίος μαζί με αυτόν της Κύπρου είναι σύμφωνα με τις τελευταίες εκτιμήσεις πολύ μεγάλος.
Επίσης, επέκταση των χωρικών υδάτων και ανακήρυξη ΑΟΖ μπήκαν στο ράφι. Ταυτόχρονα, ο συνδυασμός εθιμικών πλέον πρακτικών του ολοένα και πιο έντονου τουρκικού αναθεωρητισμού και των στρατηγικών παιγνίων των ηγεμονικών δυνάμεων οδηγούν στην απώλεια πλουτοπαραγωγικών πόρων, αλλά και γεωπολιτικού ρόλου. Δηλαδή, στην απώλεια στοιχείων που θα μπορούσαν να καταστήσουν την Ελλάδα κράτος ισχυρό.
Η εφαρμογή του διεθνούς δικαίου απαιτεί, επιτέλους, εθνική στρατηγική. Η Ελλάδα κινδυνεύει να πέσει σε στρατηγική παγίδα στην Ανατολική Μεσόγειο, εάν συνεχίσει να πορεύεται με τον ίδιο τρόπο. Τα όσα συμβαίνουν στην κυπριακή ΑΟΖ είναι ένα πρόκριμα γι' αυτά που πιθανόν να συμβούν στο Καστελλόριζο. Γι' αυτό και απαιτείται από τώρα χάραξη εθνικής στρατηγικής που να περιλαμβάνει και την Κυπριακή Δημοκρατία.
Οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές. Μία μελλοντική Τουρκία, με άλλο καθεστώς ξανά φιλικό προς τη Δύση, είναι ενδεχόμενο που δεν μπορεί να αποκλειστεί. Γι' αυτό και πρέπει να συνεκτιμηθεί. Η Κυπριακή Δημοκρατία βρίσκεται στο σημαντικότερο γεωπολιτικό σημείο και πλέον γνωρίζουμε ότι κάθεται πάνω σε μεγάλους πλουτοπαραγωγικούς πόρους. Εάν διολισθήσει προς την Τουρκία θα έχουν χαθεί τα πάντα. Η αυτοκτονική Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία οδηγεί προς αυτή την κατεύθυνση, προς την τουρκική επικυριαρχία.
Κυρίως θα έχει παγιδευτεί στρατηγικά η Ελλάδα. Οι δε εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες της Κύπρου θα καταδικαστούν σε αργό θάνατο. Κάτι τέτοιο ακυρώνει προγραμματικά κάθε αξίωση ελληνικής εθνικής στρατηγικής. Τα αίτια μιας τόσο μεγάλης συμφοράς απαιτείται να αντιμετωπιστούν: Η Κύπρος δεν είναι μακριά. Οι Ελληνοκύπριοι δεν αποφασίζουν να αυτοκτονήσουν με συνομοσπονδία με την Τουρκία και εμείς στην Ελλάδα θα συμπαραστεκόμαστε! Εμείς πρέπει να το αποτρέψουμε ρητά και ξεκάθαρα.

Δυνατότητα ανοδικού αναπροσανατολισμού

Όταν στις Πενταμερείς η Αθήνα εξέφρασε σωστή θέση για τα στρατεύματα και τις εγγυήσεις, έμεινε στη μια όψη του νομίσματος, καθότι στην άλλη όψη παρέμεινε στη θέση «για το είδος της λύσης αποφασίζουν μόνοι τους οι Κύπριοι». Μια από τα ίδια δηλαδή. Οι διαρκείς απώλειες σε όλα τα μέτωπα, λόγω απουσίας στρατηγικής και η μετεξέλιξη των νεοελλήνων σε αναλώσιμο είδος πρέπει να τερματιστεί. Απαιτείται άμεση υιοθέτηση αποφάσεων που αποτρέπουν τη μετατροπή της Κύπρου σε αχίλλειο πτέρνα και σε στρατηγική παγίδα για την Ελλάδα.
Υπάρχει δυνατότητα ανοδικού αναπροσανατολισμού; Δύσκολο να απαντηθεί το ερώτημα, αλλά σίγουρο είναι ότι η απόφαση ανήκει σε όσους στην Ελλάδα και στην Κύπρο αντιλαμβάνονται τον γκρεμό. Έχουμε ζωτική ανάγκη μια ειρηνική επανάσταση για εθνικό αναπροσανατολισμό και ανασύνταξη. Προφανώς, δεν είναι απλή υπόθεση. Είναι, όμως, μονόδρομος να ανακτήσουμε, ανεξαρτήτως θυσιών, τη συλλογική μας ελευθερία, δηλαδή την εθνική ανεξαρτησία. Ορθολογιστικά μιλώντας, οι πολίτες πρέπει να ξέρουν πως σε μια κατάσταση όπου το (όποιο) κράτος βρίσκεται υπό έξωθεν εξάρτηση, μόνο αν υπάρχει συλλογικό ένστικτο επιβίωσης μπορούν να σταθούν όρθιοι και να αγωνιστούν.
Ποιος είσαι εσύ που θα μας πεις τι θα κάνουμε, θα διερωτηθεί εύλογα κάποιος. Μα μόνο ένας ταπεινός πολίτης. Ξεχάστε όλα τα άλλα. Κυρίως όχι πολύ εμπιστοσύνη σε επιστημονικούς τίτλους. Λογική και ένστικτο αυτοσυντήρησης χρειάζεται και αυτά τα έχουν όλοι οι πολίτες. Ως πολίτες πρέπει λοιπόν να λειτουργούμε και με όρους ενστίκτου επιβίωσης. Παλαιά ήταν το άρθρο 114 του Συντάγματος.