Θανάσης Κ.
Στα τέλη της δεκαετίας του '60, ένα μεγάλο μέρος της Δυτικής Αριστεράς, ένιωσε την ανάγκη να "ξεφύγει" από τον έλεγχο των Κομμουνιστικών Κομμάτων.
Η Σοβιετική Ένωση δεν ήταν "υπερασπίσιμη" πλέον.
Η εισβολή των Σοβιετικών στην Τσεχοσλοβακία, οι πολεμικές συγκρούσεις μεταξύ Κομμουνιστικής Ρωσίας και Κομμουνιστικής Κίνας (1969), η απόλυτη εναντίωση των Κομμουνιστών στο Μάη του '68 (το Γαλλικό ΚΚ ήταν από την πρώτη στιγμή κατηγορηματικά αντίθετο) και η επίδραση που είχε η καταγγελία των “Γκούλαγκ” στη Σταλινική Ρωσία από τον Σολτζενίτσιν, όλα αυτά έσπασαν το δεσμό ανάμεσα στην Αριστερή δυτική διανόηση και τον επίσημο Μαρξισμό που είχε ως "θεματοφύλακά" του την ΕΣΣΔ.
Από αυτό το ρήγμα βγήκαν πολλά ρεύματα: Κυρίως, ο Ευρωκομμουνισμός στην Ευρώπη (που δεν πήγε πολύ μακριά) κι ένα "αμάλγαμα" ιδεολογικών ρευμάτων πασιφιστικών, οικολογικών και φεμινιστικών, χωρίς άμεση πολιτική εκπροσώπηση, με πανεπιστημιακή παρουσία ή/και ακτιβιστικό προσανατολισμό...
Τα επόμενα 20 χρόνια η κύρια "εκτόνωση" όλου αυτού το μορφώματος ήταν τα ειρηνευτικά-πασιφιστικά κινήματα που πάλευαν για "αφοπλισμό" της Δύσης!
Όχι για "παγκόσμιο αφοπλισμό", αλλά αφοπλισμό ειδικά της δυτικής Ευρώπης...
- Ήταν τότε που είχαν δαιμονοποιήσει τον Αμερικανό Πρόεδρο Ρέηγκαν, ως "αδίστακτο ακροδεξιό πολεμοκάπηλο", ο οποίος οδηγούσε, υποτίθεται τον κόσμο σε πυρηνικό ολοκαύτωμα! Και διαψεύστηκαν πανηγυρικά...
- Ήταν τότε που ο Σοσιαλδημοκράτης Καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας Χέλμουτ Σμίτ έφερνε τους αμερικανικούς πυραύλους μέσου βεληνεκούς Πέρσιγκ και Κρούζ στην Δυτική Ευρώπη, για να "αντιρροπήσει" τους Σοβιετικούς πυραύλους SS-20 που είχαν ήδη εγκατασταθεί "απέναντι"...
- Ήταν τότε που ο Σοσιαλιστής Γάλλος Πρόεδρος Φρανσουά Μιτεράν έλεγε ειρωνικά: η Ανατολική Ευρώπη έχει τους Σοβιετικούς πυραύλους και η Δυτική Ευρώπη έχει τα... κινήματα κατά των Αμερικανικών πυραύλων (που δεν είχαν εγκατασταθεί ακόμα)...
- Ήταν τότε που οι πασιφιστές στη Δυτική Γερμανία ("Πράσινοι") κραύγαζαν: "Καλύτερα Κόκκινοι παρά νεκροί" (better red than dead)!
Δηλαδή καλύτερα να υποταχθούμε στον Ρωσικό Κομμουνισμό, παρά να αντισταθούμε και να πεθάνουμε...
Ξαφνικά το 1989 πήραν τέλος όλα αυτά...
Τα κομμουνιστικά καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης κατέρρευσαν. Λίγο αργότερα κατέρρευσε και η ΕΣΣΔ, η οποία τελικά διαλύθηκε.
Το "Κομμουνιστικό ιδεώδες" κείτονταν σε ερείπια.
Communism was no more...
Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, τα "ειρηνευτικά κινήματα" (για τα οποία υπήρχαν ισχυρές ενδείξεις ότι ελέγχονταν από τους σοβιετικούς υπηρεσίες) έχασαν το αντικείμενο ενασχόλησης και ακτιβισμού.
Οπότε ανακάλυψαν αρχικά την... "Οικολογία"! (Όσο υπήρχε ΕΣΣΔ δεν μπορούσαν να πουν και πολλά, γιατί οι οικολογικές καταστροφές που είχε επιφέρει ο "υπαρκτός σοσιαλισμός" ήταν εφιαλτικές! Με αποκορύφωμα, βέβαια, το σοβαρότατο πυρηνικό ατύχημα στο Τσέρνομπιλ, το 1986)...
Στη δεκαετία του '90 η δυτική Αριστερά μετασχηματίστηκε θεαματικά.
Και μετά από λίγο πέρασε στην "αντεπίθεση" με νέα λάβαρα, νέα σύμβολα, νέο ακτιβισμό, νέο "ριζοσπαστισμό" - τελικά και νέα "κοσμοθεωρία".
Τέσσερα ρεύματα συνέθεσαν το νέο της πρόσωπο:
- Ο "δικαιωματισμός" η στήριξη των δικαιωμάτων όλων των μειονοτήτων και η ανάδειξη νέων "μειονοτήτων" που ζητούσαν την "απελευθέρωσή" τους από τις "πιέσεις" της δυτικής κοινωνικής ιεραρχίας...
- Η μάχη κατά της "ανθρωπογενούς" υπερθέρμανσης του πλανήτη! Που αργότερα (όταν σταμάτησε να καταγράφεται συνεχής άνοδος της παγκόσμιας θερμοκρασίας), έλαβε πιο ουδέτερο τίτλο: "κλιματικής αλλαγής"...
- Η μάχη για το άνοιγμα των εθνικών συνόρων στις δυτικές κοινωνίες, ώστε να εισρεύσουν μαζικά οι "πρόσφυγες" από τον Τρίτο Κόσμο. (Που δεν ήταν ακριβώς "πρόσφυγες"...)
- Η συνεχιζόμενη αντικληρικαλιστική μάχη να “αποχρωματιστούν” οι δυτικές κοινωνίες από το Χριστιανικό Πολιτιστικό τους υπόβαθρο...
Όλο αυτό το συνονθύλευμα ακτιβιστικών προταγμάτων στεγάστηκε - αλλά ΔΕΝ ομογενοποιήθηκε - κάτω από την γενική ιδεολογική ομπρέλα της παγκόσμιας "Πολιτικής Ορθότητας"...
Αυτή η νέα ταυτότητα της δυτικής Αριστεράς, έχανε σε "ομοιογένεια" συγκρινόμενη με τον Μαρξισμό της προηγούμενης περιόδου...
Ό,τι έχανε, όμως, σε ομοιογένεια, το κέρδιζε σε "διείσδυση". Κι έτσι στην "Πολιτική Ορθότητα" προσχώρησαν, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, τάσεις και ρεύματα της Σοσιαλδημοκρατίας (που δεν είχαν καλές σχέσεις με το Μαρξισμό, παλαιότερα), ακόμα και φιλελεύθερα ρεύματα (που είχαν παραδοσιακή αντιπαλότητα με τον Μαρξισμό), ακόμα και κάποια θρησκευτικής καταγωγής (όπως η "θεολογία της απελευθέρωσης").
Όλα τα επί μέρους συστατικά της νεοπαγούς "Πολιτικής Ορθότητας" ήταν πολύ παλαιότερα. Αλλά "αποστειρώθηκαν", ώστε να μπορούν να συνθέσουν την "ταυτότητα" της Νέας (μετα-κομμουνιστικής) Αριστεράς.
- Για παράδειγμα, το κίνημα για τα δικαιώματα των μαύρων είχε ξεσπάσει και είχε γιγαντωθεί ήδη από τη δεκαετία του '60. Αλλά στο κίνημα αυτό πρωτοστατούσαν κληρικοί, όπως ο Αιδεσιμότατος Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ και αργότερα ο Αιδεσιμότατος Τζέσσυ Τζάκσον στις ΗΠΑ και ο Αιδεσιμότατος Ντέζμον Τούτου στη Νότια Αφρική. Δεν είχαν κανένα αντικληρικαλιστικό χαρακτήρα τότε...
- Η πρώτη που υιοθέτησε ριζοσπαστική οικολογική πλατφόρμα στη Δύση ήταν η "δεξιά", "νεοφιλελεύθερη" Συντηρητική Μάργκαρετ Θάτσερ, που έκοψε την ενεργειακή εξάρτηση της χώρας της από το κάρβουνο, τσάκισε το πανίσχυρο συνδικάτο των ανθρακωρύχων και καθάρισε τον αέρα του Λονδίνου και τα νερά του Τάμεση! Οι αριστεροί τότε ήταν έξαλλοι εναντίον της...
- Η "νεοφιλελεύθερη" Συντηρητική Θάτσερ κατάργησε επίσης και τους τελευταίους νόμους που ποινικοποιούσαν την ομοφυλοφιλία στο Ηνωμένο Βασίλειο! (ή πρώτη αποποινικοποίηση, αρκετά περιορισμένη όμως, είχε γίνει στο ΗΒ το 1967. Στην Ελλάδα πολύ πιο πριν: το 1961...)
- Στο θέμα της ομοφυλοφιλίας τα πράγματα έχουν αντιστραφεί πλήρως: Το "ίνδαλμα" εκατομμυρίων αριστερών ιδιαίτερα στη Δύση - ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα - ήταν ορκισμένος διώκτης των ομοφυλοφίλων! Σχεδίαζε μάλιστα να κάνει ειδικά "στρατόπεδα"για να τους... "θεραπεύσει"! Θεωρούσε την ομοφυλοφιλία "νοσηρό σύμπτωμα της δυτικής παρακμής" και συζητούσε σε σοβιετικούς ηγέτες μεθόδους (βίαιης) "αναμόρφωσής" τους.
Αντίθετα, ιδιαίτερα στη δυτική Ευρώπη έχουμε τις τελευταίες δεκαετίες ομοφυλόφιλους πολιτικούς της Άκρας δεξιάς! Όπως ο Jorg Haider της Αυστρίας, ο δολοφονηθείς Pim Fortuyn στην Ολλανδία, ενώ και η Alice Wiedel ηγέτης σήμερα του ακροδεξιού ΑdD στη Γερμανία είναι δηλωμένη λεσβία. Όλους αυτούς τους μισούσαν και τους μισούν οι αριστεροί (τον Fortuyn τον δολοφόνησε αριστερός οικολόγος το 2002).
Τίποτε απ' όλα αυτά που συνθέτουν το σημερινό πρόσωπο της Νέας Αριστεράς δεν είναι ιστορικά "αριστερό"...
Η "ιστορία" τους ξαναγράφηκε, ωστόσο (πράγμα ιδιαίτερα προσφιλές στη σταλινική Αριστερά) και όλα μαζί συνθέτουν σήμερα κάτι που θυμίζει... καρικατούρα Μαρξισμού, αλλά δεν έχει καμία σχέση μαζί του...
- Ο Μαρξιστικός "Ιστορικός Υλισμός" επικαλείται ως "υπέρτατο θεωρητικό κλειδί" την Πάλη Των Τάξεων.
--Η Μεταμοντέρνα Μετά-μαρξιστική Αριστερά επικαλείται την πάλη ενάντια στις "ιεραρχικές δομές" των (ταξικών) κοινωνιών. Πατριαρχικές δομές, εθνικές, θρησκευτικές, πολιτιστικές, και ταξικές (εστιασμένες στην υπεροχή εισοδήματος και πλούτου).
- Ο Μαρξισμός καλεί τους προλεταρίους σε "ταξικό Πόλεμο".
--Η Μετακομμουνιστική Αριστερά καλεί τις πάσης φύσεως μειονότητες σε ανατροπή παραδοσιακών "ιεραρχιών".
- Ο Μαρξισμός θεωρεί πηγή των κοινωνικών ανισοτήτων την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και επιδιώκει να την καταργήσει...
-- Η Μετα-κομμουνιστική Αριστερά θεωρεί πηγή των ανισοτήτων τα ιδεολογικά στερεότυπα που αναπαράγουν τις ιεραρχικές δομές και καλλιεργούν "στις μάζες" την "υποταγή": δηλαδή συμπεριφορές παθητικής αποδοχής των "καταπιεστικών ιεραρχιών". Προσπαθεί λοιπόν, να τις εξαλείψει...
- Ο Μαρξισμός θεωρεί ότι ένα μεταβατικό στάδιο ανάμεσα στην αστική κοινωνία του τώρα και την ιδανική "αταξική κοινωνία" του αύριο είναι να πάρουν οι προλετάριοι από τους αστούς τα μέσα παραγωγής αντιστρέφοντας την καταπίεση που μέχρι τώρα έχουν υποστεί - μέχρι την πλήρη και οριστική κατάργηση των τάξεων...
Αυτό το μεταβατικό στάδιο το ονόμασαν "δικτατορία του Προλεταριάτου"!
- Η Μετακομμουνιστική Αριστερά θεωρεί ότι ένα μεταβατικό στάδιο ανάμεσα στη σημερινή και την "ουτοπική κοινωνία του μέλλοντος", είναι να αντιστραφούν τα στερεότυπα, να αναγκαστεί η τωρινή πλειοψηφία να απεμπολήσει τον εαυτό της! Οι ποικίλες "ταυτότητες" των μειονοτήτων να "καταβροχθίσουν" (devour) την ταυτότητα της πλειονότητας...
(Εξ ού και η μανία του ΣΥΡΙΖΑ τα 200 χρόνια του ‘21 να ΜΗΝ πάρουν χαρακτήρα "εθνικού αφηγήματος")
Αυτό το μεταβατικό στάδιο θα μπορούσε να ονομαστεί - κατ' αντιστοιχίαν - "δικτατορία των μειονοτήτων"!
Όμως δεν έκαναν το λάθος να το ονομάσουν έτσι, γιατί θα φαινόταν εντελώς αντί-δημοκρατικό...
Αντίθετα το ονόμασαν "πολυ-πολιτισμικότητα"! Δηλαδή την, υποτιθέμενη, "αρμονική συνύπαρξη", μέσα στις ίδιες κοινωνίες, διαφορετικών πολιτισμικών ταυτοτήτων χωρίς επιβολή ή ηγεμονία μιας πάνω στις υπόλοιπες.
(Όλη αυτή η μετάβαση από τον παραδοσιακό και "συμπαγή" Μαρξισμό, σε μια πιο χαλαρή "αναβίωσή" του ονομάστηκε από κάποιους: Πολιτιστικός Μαρξισμός)
- Έτσι, απώτερος στόχος της Μαρξιστικές Αριστεράς είναι η "δικτατορία του Προλεταριάτου" και η Αταξική κοινωνία.
--Αντίστοιχα ο απώτερο στόχος της Μετακομμουνιστικής Αριστεράς είναι η "Πολύ-πολιτισμικότητα" και η "Παγκόσμια Διακυβέρνηση"...
Αυτά τα "αθώα" - και εκ πρώτης όψεως "ελκυστικά" - ονόματα: Πολυ-πολιτισμικότητα" και "Παγκόσμια Διακυβέρνηση", κρύβουν, ωστόσο, εξ ίσου αντιδημοκρατικές επιδιώξεις. Εξ ίσου εφιαλτικές φενάκες. Εξ ίσου δραματικές εσωτερικές και νοηματικές αντιφάσεις...
Μπορεί να μοιάζει με καρικατούρα Μαρξισμού, αλλά είναι πλήρης μετενσάρκωση ενός "επίδοξου" (wannabe) νέου Σταλινισμού...
- Για την "Παγκόσμια Διακυβέρνηση" δεν θα πούμε τίποτε σήμερα. Μόνον αυτό: Είναι προφανές πως κάθε απόπειρα επιβολής ενός Παγκόσμιου Διευθυντηρίου, θα ελέγχεται πολύ πιο εύκολα "από τα πάνω" από ισχυρά και εγκαθιδρυμένα διεθνή-πολυεθνικά συμφέροντα - ΔΕΝ θα νομιμοποιείται με εκλογές-εκπροσώπηση και δημοκρατική λογοδοσία "από τα κάτω". Από τις επί μέρους κοινωνίες...
Εδώ το αίτημα "Παγκόσμιας Διακυβέρνησης" της Μεταμοντέρνας Αριστεράς είναι - όλως "συμπτωματικά" - προσφέρει την καλύτερη εξυπηρέτηση στα πιο ανεξέλεγκτα κέντρα διεθνούς ισχύος (συμπεριλαμβανομένων των "πολυεθνικών").
- Ας δούμε κυρίως την "Πολυ-πολιτισμικότητα": οι πολιτισμοί που γνωρίζουμε μέχρι τώρα έχουν έντονα εθνικά και θρησκευτικά χαρακτηριστικά.
--Πώς είναι δυνατόν να "συνυπάρχουν" αρμονικά μεταξύ τους, όταν... καταργούμε και τα έθνη και τις θρησκείες;
Όταν δηλαδή προσπαθούμε να "αποχρωματίσουμε" τις κοινωνίες από τις "κυρίαρχες" εθνικές και θρησκευτικές τους ταυτότητες, δεν προάγουμε την "αρμονική συνύπαρξη όλων των πολιτισμών", αλλά την ισοπέδωση όλων των γνωστών πολιτισμών! Στην... "καλύτερη περίπτωση".
Αλλά υπάρχει και η χειρότερη - και πιθανότερη - εκδοχή:
-- Μέχρι τώρα η ομαλή ενσωμάτωση των μειονοτήτων στις κοινωνίες όπου βρέθηκαν, έγινε πάντα όπου πέτυχε η προσχώρησή τους στην κυρίαρχη εθνική ταυτότητα των κοινωνιών που τις φιλοξενούσαν. Με παράλληλη διατήρηση κάποιων "ιδιαιτεροτήτων" τους (κυρίως θρησκευτικά έθιμα).
Η Πολυ-πολιτισμικότητα, όμως, δεν επιθυμεί "ενσωμάτωση" στην κυρίαρχη εθνική ταυτότητα. Θέλει την κατάργηση κάθε κυριαρχίας! Οπότε οι διαφορετικές "ταυτότητες" αναπαράγονται ΜΗ "ενσωματωμένες" και γκετοποιούνται!
Η ενσωμάτωση που θέλουν να ξεπεράσουν επιδιώκει να καταργήσει τα γκέτο.
Η "Πολυ-πολιτισμικότητα" πολλαπλασιάζει τα γκέτο...
Ουσιαστικά δημιουργεί παράλληλα γκέτο, που αναζητούν ασταθείς ισορροπίες επιβολής μεταξύ τους. Η δημοκρατία αρχίζει να υπονομεύεται...
- Πως είναι δυνατόν η ιδιαίτερη "ταυτότητα" μιας μειοψηφίας να προσπαθεί να επιβληθεί στην πολιτιστική ταυτότητα της εθνικής πλειοψηφίας;
- Πώς είναι δυνατόν οι Χριστιανικές εορτές να διώκονται στις μουσουλμανικές χώρες (για προφανείς λόγους), αλλά να διώκονται πλέον και στις δημοκρατικές χώρες της Δύσης "για να μη... θιγούν οι μουσουλμάνοι μειονοτικοί";
- Πώς είναι δυνατόν τα δημοκρατικά ήθη των χριστιανικών κοινωνιών, που αποδέχονται την πλήρη ελευθερία των γυναικών να διαλέξουν σύζυγο, καριέρα, τρόπο ζωής και επάγγελμα, να "συμβιώνουν αρμονικά" μέσα στην ίδια κοινωνία, με τα πολιτιστικά πρότυπα των ισλαμιστών που επιβάλλουν στη γυναίκα να κυκλοφορεί με μαντήλα (ή με...μπούργκα!), της απαγορεύουν να κυκλοφορούν μόνη της και βεβαίως, αν χάσει την "παρθενιά" της, αυτό δικαιολογεί και "εγκλήματα τιμής";
- Πώς είναι δυνατόν στην ίδια δημοκρατική Χριστιανική κοινωνία όπου ο Τύπος μπορεί να γράφει ελεύθερα ακόμα και την πιο "βλάσφημη κριτική" κατά των κυρίαρχων Χριστιανικών Συμβόλων, την ίδια στιγμή να απαγορεύεται κάθε εικαστική απεικόνιση του Προφήτη (γιατί αυτό το απαγορεύει ρητά το Κοράνι);
- Πως είναι δυνατόν σε μια παραδοσιακή Χριστιανική κοινωνία να θεωρείται πολύ "προοδευτικό" να ευχόμαστε επισήμως στους μουσουλμάνους συμπολίτες μας για το "Ραμαζάνι" ή το "Κουρμπάν Μπαϊραμ", αλλά ταυτόχρονα να θεωρείται πολύ "αντιδραστικό"... "ακροδεξιό" και "μισαλλόδοξο", να ευχόμαστε αντίστοιχα στους Χριστιανούς συμπολίτες μας "Καλό Πάσχα" ή "Καλά Χριστούγεννα";
- Πώς είναι δυνατόν οι ίδιοι άνθρωποι που προσπαθούν να μας κάνουν όλους ...vegan και εν πάση περιπτώσει κατακεραυνώνουν κάθε τόσο το παραδοσιακό έθιμο του Οβελία το Ορθόδοξο Πάσχα, να εύχονται εγκάρδια στους μουσουλμάνους συμπολίτες μας κατά τη δική τους εορτή όταν σφάζουν τελετουργικά ζώα;
- Μήπως το πρόβλημα δεν είναι να ζούμε "αρμονικά όλοι μαζί", αλλά να απο-Χριστιανοποιήσουμε τη Δύση - και μόνο;
Κι επειδή αυτό δεν αρκεί, προσπαθούν να φέρουν ανεξέλεγκτα κύματα λαθρομεταναστών - κυρίως από το ΜΗ Χριστιανικό κόσμο!
Οι οποίοι, ωστόσο, ΔΕΝ κάνουν σήμερα ό,τι συνέβη με όλα τα ρεύματα ομαλής μετανάστευσης στο παρελθόν: ΔΕΝ προσπαθούν να "ενσωματωθούν" στις (δυτικές) κοινωνίες όπου ήλθαν. Αντίθετα, προσπαθούν να επιβάλλουν τις δικές τους νόρμες - από τις κοινωνίες τις οποίες μόλις εγκατέλειψαν...
Γιατί όλα αυτά τα λένε ΜΟΝΟΝ οι Δυτικοί Μετά-μαρξιστές και προσπαθούν να τα επιβάλλουν ΜΟΝΟ στις Δυτικές κοινωνίες;
Γιατί δεν διανοούνται καν, να τα πουν στον Αραβικό κόσμο, στον ευρύτερο Ισλαμικό Κόσμο, στις χώρες τις Νοτιοανατολικής Ασίας, ή στην Κίνα ή στην Ιαπωνία;
Αυτό αρχίζει να φαίνεται πια ως ευθεία επίθεση στη Δύση!
Και ευθεία επίθεση στη δημοκρατία, η οποία γεννήθηκε και αναπτύχθηκε στη Δύση...
Η Μεταμοντέρνα Αριστερά, δεν προσπαθεί "να αλλάξει τον κόσμο", ούτε να "μετασχηματίσει" τις δυτικές κοινωνίες.
Προσπαθεί, στην πραγματικότητα να διαλύσει τις δυτικές κοινωνίες!
Δυστυχώς, σε αυτό την βοηθούν πολλοί αφελείς, όχι κατ' ανάγκην αριστερής προέλευσης...
Ευτυχώς, αυτό βλέπουν και γι' αυτό αφυπνίζονται πολλοί μέσα στις δυτικές κοινωνίες, όχι κατ' ανάγκην δεξιάς προέλευσης.
Όπως θα έλεγαν οι Κινέζοι, "θα ζήσουμε σε πολύ ενδιαφέρουσες εποχές"!
(Αν και οι Κινέζοι δεν το έλεγαν για καλό...)
https://www.facebook.com/notes/%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B7%CF%82-%CE%BA/%CE%B7-%CE%B4%CE%B7%CE%BB%CE%B7%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%B9%CF%8E%CE%B4%CE%B7%CF%82-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%BF%CF%81%CE%B8%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1-2-%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%B5%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CF%80%CE%AF%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%B4%CF%8D%CF%83%CE%B7/851232145261199/
=============================================
Η δηλητηριώδης "Πολιτική Ορθότητα" (1)...
Θανάσης Κ.
Ο γνωστός και ταλαντούχος γελοιογράφος ΑΡΚΑΣ έπεσε θύμα μιας "ορθοπολιτικής λογοκρισίας" στο διαδίκτυο.
Επειδή δημοσίευσε, λέει, ένα αθώο σκίτσο, όπου υποτίθεται ότι ειρωνευόταν τις "χοντρές"!
Να σημειωθεί ότι επί δεκαετίες ο Αρκάς μας ψυχαγωγούσε με σκίτσα "χοντρών" ηρώων, όπως η χοντρή και τριχωτή αντρογυναίκα "Θέκλα", το χοντρό "Καστράτο" και το σεξουαλικό αχόρταγο γουρούνι.
Όλα τα απολάμβαναν οι πάντες - τώρα ξαφνικά "θυμήθηκαν" κάποιοι την ευαισθησία για τα υπέρβαρα άτομα...
Όχι δεν "ενόχλησαν" τα "χοντρά αστεία" του ΑΡΚΑ. Ενόχλησε το ελεύθερο πνεύμα του. Όπως ενοχλεί πάντα, όλους τους, ανά τους αιώνες σκοταδιστές...
Η γνωστή θηλυκή... "Ροβεσπιέρα" της ελληνικής επιφυλλιδογραφίας, ο "πιο αδύνατος κρίκος" της ορθοπολιτικής φανατίλας, "ενοχλήθηκε" με ένα άλλο αθώο σκίτσο για την δυσλεξία. Δεν ξέρει, η καημένη, ότι η δυσλεξία ΔΕΝ είναι αναπηρία! Μεγάλα αναστήματα όπως ο Τζώρτζ Ουάσιγκτων, ο Αλβέρτος Αίνσταιν, ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, ο στρατηγός Πάττον, ο Πάμπλο Πικασό, ο Τζών Κέννεντυ, ο Τζών Λέννον και ο Άντυ Γουόρχολ ήταν δυσλεκτικοί...
Όμως, η κατακραυγή που προκάλεσε η προχθεσινή λογοκρισία σε βάρος του Αρκά για τα "χοντρά αστεία" του ήταν απροσδόκητα μεγάλη. Οπότε το "μπλοκάρισμα" κράτησε μιάμιση μέρα, αντί για μια βδομάδα, όπως είχε ανακοινωθεί αρχικά. Αυτή τη φορά, οι "πολιτικώς ορθοί" λογοκριτές το παράκαναν...
Αλλά επειδή τους έχουμε ήδη βρει μπροστά μας - και θα τους ξαναβρούμε - σήμερα δημοσιεύω ένα πρόχειρο οδηγό στα "δυσώδη μονοπάτια" αυτής τη νέας μάστιγας...
Η "Πολιτική Ορθότητα" είναι η σύγχρονη επιβεβαίωση της δυστοπίας που περιέγραψε ο Τζώρτζ Όργουελ στο συμβολικό του μυθιστόρημα "1984".
Η "Πολιτική Ορθότητα" είναι αντίστοιχο με το new talk του Όργουελ, είναι το όνομα του σύγχρονου Ολοκληρωτισμού.
Πρόκειται για ένα Ολοκληρωτισμό, που δεν επιβάλλεται (ακόμα τουλάχιστον) με τις ερπύστριες των τανκς, αλλά με ψυχολογικούς καταναγκασμούς και (απόπειρα) ελέγχου συνειδήσεων!
Η "Πολιτική Ορθότητα" είναι, πρώτα απ' όλα, λογοκρισία!
Για την ακρίβεια, απόπειρα επιβολής αυτολογοκρισίας...
Κάθε Ολοκληρωτισμός στηρίζεται στο φόβο που ενσταλάζει.
Στην περίπτωση της "Πολιτικής Ορθότητας", όμως, ο φόβος δεν προέρχεται από την εξουσία που βρίσκεται έξω από αυτόν, αλλά από τον ίδιο τον εαυτό του, από το υποσυνείδητό του.
Είναι ο φόβος μήπως πει κάτι "λάθος", κάτι παρερμηνεύσιμο, κάτι που μπορεί να εμπεριέχει αρνητικά υπονοούμενα σε βάρος τρίτων, ακόμα κι αν δεν τα εννοούσε ο ίδιος...
- Η Δημοκρατία επιτρέπει να διώκονται οι άνθρωποι για τις πράξεις τους μόνο, εφ' όσον είναι ευθέως παράνομες (όχι για τα φρονήματά τους)...
- Ο Ολοκληρωτισμός διώκει τους ανθρώπους για τις ιδέες τους (κι όχι μόνο για τις πράξεις τους), εφ' όσον στρέφονται ευθέως κατά του (ολοκληρωτικού) καθεστώτος...
- Η "Πολιτική Ορθότητα", όμως, καταδικάζει τους ανθρώπους όχι μόνο γι' αυτά που ενσυνειδήτως έκαναν, όχι μόνο για όσα ενσυνειδήτως πιστεύουν, αλλά γι' αυτά που ασυνείδητα υπονοούν! Για όσα βρίσκονται στο υποσυνείδητό τους...
Και γι' αυτό είναι ο υπέρτατος Ολοκληρωτισμός!
Είναι "υπέρτατος" με την έννοια ότι ακυρώνει την Ελευθερία στο χώρο που γεννιέται: στα βάθη της ανθρώπινης συνείδησης...
Με τον όρο "Πολιτική Ορθότητα" εννοούμε μια σειρά από κανόνες που υποδεικνύουν πώς πρέπει να εκφραζόμαστε, για να μη "θίξουμε" - υποτίθεται - κάποιες ομάδες συνανθρώπων μας.
Για την ακρίβεια, για να μην αναπαράγουμε σε βάρος τους, μια σειρά από "στερεότυπα" που τους κάνουν να νιώθουν "μειονεκτικά"...
Όχι για κάτι που θα πούμε σε βάρος κάποιοι προσωπικά. Αλλά για που οποιοσδήποτε μπορεί να ερμηνεύσει ότι τον "θίγει", ακόμα κι αν πρόκειται για γενικότερη αναφορά, ακόμα κι αν πρόκειται για ένα... σκίτσο!
Για παράδειγμα, απαγορεύεται η χρήση επιθέτων όπως "κοντός", "χοντρός", "τρελός", "χαζός", "κουτσός", "τυφλός" κλπ., όχι για να χαρακτηριστεί συγκεκριμένο άτομο, αλλά ακόμα και γενικά, για να μην προσβληθούν άτομα τα οποία νιώθουν ότι μπορεί να ανήκουν σε τέτοιες "κατηγορίες"...
Όπως απαγορεύεται και η χρήση λέξεων με θετικό φορτίο, όπως:
- "ανδρεία", για να μην θεωρηθεί ότι μόνον οι άνδρες μπορούν να δείχνουν γενναιότητα,
- "γυναικεία διαίσθηση", για να μη θεωρηθεί ότι οι γυναίκες προσλαμβάνουν έννοιες κυρίως διαισθητικά, γιατί δεν έχουν αρκετό... μυαλό,
- ή φράσεις όπως "φοράει παντελόνια", γιατί υπονοεί πως οι γυναίκες που φοράνε φουστάνια δεν έχουν ευθύτητα και εντιμότητα.
Κι ύστερα πάμε στην κατάχρηση της στερεοτυπικής ερμηνείαςτου "σημαινομένου". Δηλαδή στην αποφυγή όχι απλώς λέξεων ή εκφράσεων, αλλά ολόκληρων νοημάτων που θα μπορούσαν να αποδοθούν στην υιοθέτηση "στερεοτύπων"...
Ο,τιδήποτε παραπέμπει σε "ιεραρχικές δομές", δηλαδή στην κοινωνία όπως την γνωρίζουμε είναι καταδικαστέο. Διότι οι "ιεραρχίες" καταπιέζουν τα άτομα! Είτε πρόκειται για πολιτικές ιεραρχίες, είτε για κοινωνικές, είτε για οικογενειακές...
Όλες οι "ιεραρχίες" - υποτίθεται - εμπεδώνουν σχέσεις υποταγής και εξάρτησης, και συμπεριφορές και ήθη που διαιωνίζουν την υποταγή. Άρα πρέπει να αμφισβητηθούν και να αποδομηθούν...
- Ο Γαλλοαλγερινός φιλόσοφος Ζακ Ντεριντά εισήγαγε πρώτος συστηματικά την έννοια της "αποδόμησης" στερεοτύπων στη λογοτεχνική κριτική. Κι έκτοτε η αποδόμηση του Ντεριντά πήρε διαστάσεις φιλοσοφικού ρεύματος με πολιτικές προεκτάσεις και σάρωσε τα πάντα...
- Κι ο Γάλλος μετα-μαρξιστής φιλόσοφος Μισέλ Φουκώ, εισήγαγε τις "ιεραρχίες" ως κεντρικό στοιχείο στην κοινωνιολογική ανάλυση - και στην Πολιτική της Ανατροπής τους.
Από το συνδυασμό αυτών των δύο ιδεολογικών ρευμάτων, προέκυψε μια αληθινά ισοπεδωτική ανάλυση του Λόγου συνολικά, των κοινωνιών συνολικά, του ανθρώπινου Πολιτισμού, όπως τον ξέρουμε, συνολικά.
Ολόκληρη η ανθρώπινη Λογοτεχνία αποδομείται, γιατί αναπαράγει σχέσεις υποταγής, εξάρτησης, φασιστικές, σεξιστικές, ρατσιστικές!
- Ο "Θηβαϊκός κύκλος" των Αρχαίων Τραγωδιών, με κεντρικό πρόσωπο τον πατέρα- αφέντη-τύραννο Οιδίποδα.
- Τα Ομηρικά έπη, όπου η Ιλιάδα είναι ύμνος στη... "φαλλοκρατική μανία αλληλοεξόντωσης" των εμπολέμων (Αχαιών και Τρώων)!
- Και η Οδύσσεια είναι ύμνος, υποτίθεται, στον..."σεξιστή Οδυσσέα", που πασχίζει να πάει να επιβάλει την "πατριαρχική εξουσία" του στην ταλαίπωρη Πηνελόπη, η οποία τον περιμένει στην Ιθάκη. Και στο μεταξύ ο Οδυσσέας γεύεται τις "χάρες" διαφόρων εκμαυλιστικών θηλυκών (Καλυψώ-Κίρκη), αλλά τελικά ο ίδιος είναι επίκεντρο του έπους και όχι η Πηνελόπη, η οποία τον περιμένει καρτερικά - και του παραμένει - "πιστή" εν μέσω ακόλαστων μνηστήρων.
Με την ίδια λογική και η μυθιστοριογραφία του Αλέξανδρου Δουμά διαπλέκεται γύρω από τα κατορθώματα τριών αρσενικών ηρώων (σωματοφυλάκων του Γάλλου Βασιλιά) και αποτελεί ύμνο στις "ανδρικές αρετές" (γενναιότητα, αλληλεγγύη, πίστη στο καθήκον και στο Μονάρχη), απέναντι σε γυναίκες που περιορίζονται σε ρόλους σατανικών θηλυκών, έτοιμων να υπηρετήσουν με τα "κάλλη" τους άνομους σκοπούς και διεφθαρμένους επίορκους αξιωματούχους...
Όλη η κλασική Λογοτεχνία, παλαιότερη και πρόσφατη μπορεί να διαβαστεί μέσα από τα παραμορφωτικά γυαλιά της "στερεοτυπικής ανάγνωσης" και να απορριφθεί - ακριβέστερα να "αποδομηθεί" - με τον πιο απαξιωτικό τρόπο.
Όλα είναι, σε τελευταία ανάλυση, "ρατσιστικά", "σεξιστικά", "αυταρχικά" στερεότυπα.
Το ίδιο και όλοι οι αρχέγονοι μύθοι - αρχαιοελληνικοί και εβραϊκοί.
Τι να πει κανείς για τις περιπέτειες του αχόρταγου... "φαλλοκράτη" Δία;
Ή για του εβραϊκούς μύθους της Παλαιάς Διαθήκης που έχουν ως αρνητική αντιφεμινιστική αφετηρία την ίδια την Εύα, στην οποία φορτώνεται το "προπατορικό αμάρτημα"...
Για να μη μιλήσουμε για την τιμωρία της γυναικείας περιέργειας: και στην εβραϊκή μυθολογία (η σύζυγος του Λώτ που έγινε στήλη άλατος, γιατί γύρισε πίσω να κοιτάξει), αλλά και στην αρχαιοελληνική μυθολογία (η Πανδώρα που άνοιξε το κουτί που της είχαν παραγγείλει οι Θεοι να ΜΗΝ ανοίξει, και κληροδότησε στην ανθρωπότητα όλα τα δεινά).
Αλλά και πέρα από τους "ιερούς μύθους" που γέννησαν τις αρχαίες θρησκείες, ακόμα και τα πιο σύγχρονα παραμύθια θεωρούνται εντελώς πολιτικά ΜΗ "ορθά"...
Όπως η Σταχτοπούτα και η Χιονάτη, όπου το "κακό" είναι προσωποποιημένο πάντα από μια γυναικεία φιγούρα - μια μοχθηρή μητριά-μάγισσσα - και το "καλό" στο πρόσωπο ενός αρσενικού: του όμορφου πρίγκιπα που τελικά θα έλθει και θα "σώσει" τις ηρωίδες.
Ή όπως στα παραμύθια με δράκους, όπου ο ήρωας είναι πάντα αρσενικός, και το "έπαθλο" για τα κατορθώματά του είναι πάντα η όμορφη κοπέλα που θα την σώσει από τα δόντια του δράκου.
Η Πολιτική Ορθότητα απορρίπτει ως "ρατσιστικά, σεξιστικά και πατριαρχικά στερεότυπα", κυριολεκτικά τα ΠΑΝΤΑ: Κλασική Λογοτεχνία, αρχαίους μύθους που άντεξαν ως πυλώνες του σημερινού Πολιτισμού και παιδικά παραμύθια...
Όλα μπορεί να τα "διαβάσει" κανείς ανιχνεύοντας το υπονοούμενο στερεοτυπικά μήνυμά τους που είναι απολύτως ΜΗ "ορθό"...
Οπότε το λογικό συμπέρασμα είναι η απόρριψη ΟΛΟΥ του σύγχρονου Πολιτισμού! Η απόρριψη κάθε ιεραρχίας. Και κάθε ιεράρχησης...
Τέλος η Πολιτική Ορθότητα ισοδυναμεί με απόρριψη κάθε "διαφοροποίησης" μεταξύ των ατόμων.
Γιατί από τη στιγμή που "αποκλίνει" κάποιος από τους άλλους (είναι πιο κοντός από τον μέσον όρο, ή πιο χοντρός από τον μέσον όρο ή πιο άσχημος από τον μέσον όρο), θα πρέπει να απαγορευτεί στους υπόλοιπους να αναφέρονται, όχι μόνο στον ίδιο και στις "ιδιαιτερότητές" του, αλλά και στο ύψος των ανθρώπων γενικά (για να μη "θιγεί" κάποιος που είναι "κοντός") και στο "βάρος" γενικά (για να μη "θιγεί" κάποιος που είναι "χοντρός") και στην ομορφιά γενικά (για να μη "θιγεί" κάποιος που είναι ή νιώθει, "άσχημος")...
Και βεβαίως, με βάση τις στερεοτυπικές εμμονές της Πολιτικής ορθότητας, όλοι οι άνθρωποι νιώθουν ότι ανήκουν σε μια τουλάχιστον "αδικημένη μειονότητα" (είναι "χοντροί", ή "κοντοί", ή "άσχημοι" κλπ.), οπότε όλοι νιώθουν ότι τους "καταπιέζει" μια υποτιθέμενοι "τυραννική πλειοψηφία" (απ' όλους τους υπόλοιπους).
Κι εδώ είναι το "παράδοξο": Όλοι μπορούν να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους σε κάποια "μειονότητα" κι όλοι να αξιώσουν να μη γίνεται καμία γενική αναφορά σε αυτό που τους "θίγει". Δηλαδή όλοι επιβάλλουν τη σιωπή σε όλους!
Γιατί πόσοι άραγε, έχουν το τέλειο ύψος ΚΑΙ το τέλειο βάρος ΚΑΙ την τέλεια εμφάνιση ΚΑΙ το "τέλειο" χρώμα ματιών, μαλλιών ή δέρματος;
Στην πραγματικότητα, όλοι μπορούν να πιστεύουν ότι κάπου "υστερούν". Κι έτσι όλοι να απαγορεύουν σε όλους τους άλλους, να μιλάνε για ο,τιδήποτε - γιατί αυτό θα μπορούσε να θίξει "κάποιον"...
Αντί να μαθαίνουμε τους ανθρώπους να εκτιμούν και να σέβονται τον εαυτό τους γι' αυτό που είναι, και να κερδίζουν έτσι την εκτίμηση των γύρω τους, η "Πολιτική Ορθότητα" τους διδάσκει να θεωρούν την "ιδιαιτερότητα' ως "μειονεξία"! Και να απαιτούν την απαγόρευση κάθε σκέψης και κάθε έκφρασης που μπορεί να θίξει κάποιον - που δεν έχει συμφιλιωθεί με τον εαυτό του...
Η "Πολιτική Ορθότητα" αποδομεί τελικά την ανθρώπινη προσωπικότητα! Υποχρεώνει τους πάντες να μετρηθούν σε μια "Προκρούστεια Κλίνη" για όλους - και επιβάλλει μια άκρα σιωπή σε όλους, για ο,τιδήποτε!
Δεν θέλει ανθρώπους-πρόσωπα. Θέλει απρόσωπα... ανθρωπάκια του Γαϊτη, πανομοιότυπα και αδιαφοποίητα "άτομα", που δεν αποκλίνουν από τον μέσον όρο.
--Η "Πολιτική Ορθότητα" είναι απάνθρωπη, γιατί οι "ιδιαιτερότητες" θα υπάρχουν πάντα και οι άνθρωποι μαθαίνουν να ζουν με τις δικές τους και να συζητάνε γι' αυτές και να σχολιάζουν τις ιδιαιτερότητες των άλλων.
--Η "Πολιτική Ορθότητα" είναι απάνθρωπη και αντικοινωνική, γιατί οι κοινωνίες πάντα παράγουν και θα παράγουν "ιεραρχίες" κάθε είδους, αλλιώς δεν μπορούν να υπάρξουν σύγχρονες κοινωνίες.
--Η "Πολιτική Ορθότητα" είναι απάνθρωπη, αντικοινωνική και πνευματοκτόνα, γιατί το ανθρώπινο πνεύμα πάντα θα κατασκευάζει "στερεότυπα", για να καταλάβει τον πολύπλοκο κόσμο γύρω του, για να καταλάβει τη θέση του μέσα σε ένα πολυσύνθετο κόσμο και για να νιώσει ασφάλεια...
- Προσοχή εδώ: Είναι άλλο πράγμα να ΜΗΝ προσβάλουμε τους συνανθρώπους μας για οποιοδήποτε "κουσούρι" ή "μειονέκτημά" τους - ή για οποιαδήποτε "ιδιαιτερότητα" μπορεί να φαίνεται σε κάποιους ως "κουσούρι" - κι είναι εντελώς διαφορετικό να απαγορεύουμε κάθε γενική αναφορά σε ανθρώπινες ιδιότητες...
- Είναι άλλο πράγμα να ανατρέπουμε ιεραρχίες που έχουν καταντήσει τυραννικές, κι εντελώς διαφορετικό να ανατρέψουμε ΟΛΕΣ τις ιεραρχήσεις, αναζητώντας την ουτοπία μιας αναρχικής κοινωνίας. Που μπορεί να ισοδυναμεί με την υπέρτατη Τυραννία!
- Είναι άλλο πράγμα να καταδικάζουμε στερεότυπα που οδηγούν σε συμπεριφορές εχθροπάθειας και μισαλλοδοξίας, κι εντελώς διαφορετικό, να αποδομούμε κάθε συλλογισμό, κάθε αξιακό πρότυπο και κάθε λογοτεχνικό ή φιλοσοφικό νόημα ως "στερεοτυπικά".
Ίσως το βασικό "στερεότυπο" που πρέπει να αποδομήσουμε και να πετάξουμε στα σκουπίδια είναι η ίδια η "Πολιτική Ορθότητα"! Γιατί οδηγεί στην γενικευμένη καχυποψία και στην πνευματική ισοπέδωση. Μέχρι και να μπλοκάρουν τις... γελοιογραφίες του ΑΡΚΑ!
Ο δηλητηριώδης λαϊκισμός τελικά παίρνει δύο διαφορετικές μορφές.
- Για τους χαμηλού πνευματικού επιπέδου, έχει τη μορφή των "θεωριών συνομωσίας". Όπου πίσω από κάθε γεγονός ανιχνεύεται μια "συνομωσία" (των Εβραίων, των ιμπεριαλιστών, των πλουτοκρατών κλπ...)
- Για τους πιο μορφωμένους παίρνει το χαρακτήρα της "Πολιτικής Ορθότητας": Όπου πίσω από κάθε πνευματικό έργο ή απλό κειμήλιο πνευματικής κληρονομιάς, ανακαλύπτεται ένα "ιεραρχικό στερεότυπο"που πρέπει να "αποδομηθεί"...
Αλλά και τα δύο αποτελούν φαιό Λαϊκισμό! Που λειτουργεί εξ ίσου απλουστευτικά, εξ ίσου ισοπεδωτικά, εξ ίσου αντιπνευματικά.
Και με εξ ίσου δηλητηριώδη αποτελέσματα...
- Στα πιο σκοτεινά βάθη του Μεσαίωνα, τα πάντα λογοκρίνονταν από φανατικούς θρησκόληπτους στο όνομα της Πίστης.
- Σήμερα επιχειρείται μια επιστροφή σε νέου τύπου Μεσαίωνα, στο όνομα της "αποδόμησης ιεραρχικών στερεοτύπων".
Αλλά και τα δύο Μεσαίωνες είναι!
ΥΓ. Αναλογιστείτε μόνο: αν είχαν ζήσει σε εποχές "Πολιτικής Ορθότητας" ο Αριστοφάνης, ο Σαίξπηρ, ο Μπερναρ Σω ή ο Μάρκ Τουαίην, δεν θα υπήρχε το έργο τους! Ή δεν θα είχε επιβιώσει ως τις μέρες μας...
Σχόλια