Αναμάρτητοι στον χώρο της εξουσίας δεν υπάρχουν. Και αν υπήρξαν κάπου, κάποτε, το πιο πιθανό είναι ότι δεν κατάφεραν να παραμείνουν στην εξουσία για πολύ.
- Είναι πολλοί, ωστόσο, εκείνοι οι έχοντες εξουσία σήμερα διεθνώς που επιμένουν να συμπεριφέρονται ωσάν… αναμάρτητοι, θεωρώντας προφανώς ότι δεν απευθύνονται σε σκεπτόμενους ψηφοφόρους αλλά σε χρυσόψαρα. Κρίνοντας, βέβαια, από τα εκλογικά αποτελέσματα ανά την υφήλιο, ο ψηφοφόρος-χρυσόψαρο είναι πια ένας είδος που ευδοκιμεί διεθνώς, εκλέγοντας ηγέτες που διακρίνονται σε «αγωνίσματα» όπως είναι… η κυβίστηση ή το πέταγμα μπάλας στην εξέδρα. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Γνωστή η «καραμέλα» αλλά πλέον δεν πείθει ούτε τους αθεράπευτα γλυκατζήδες.
- Όχι, δεν ευθύνεται η ρωσική προπαγάνδα για την εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ, ούτε για το Brexit, ούτε για την επαπειλούμενη άνοδο του ευρωσκεπτικισμού στις επερχόμενες ευρωεκλογές. Εάν ευθύνονταν για όλα οι Ρώσοι, τότε στο μεταξύ, μετά το πρώτο σοκ, το τοπίο θα είχε ξεκαθαρίσει: οι Αμερικανοί θα είχαν πια αποπέμψει τον Τραμπ και οι Βρετανοί θα είχαν επιστρέψει μετανιωμένοι στις αγκάλες της ΕΕ.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι τα προβλήματα ξεκινούν από το σπίτι, όχι από τη Ρωσία με αγάπη.
Για το Brexit ευθύνεται εκείνη η συντηρητική πτέρυγα των Τόρις που έκανε καριέρα κατηγορώντας επί σειρά δεκαετιών την «κακή» ΕΕ και τον «Πολωνό υδραυλικό» για όλα τα δεινά των Βρετανών.
Για την απαξίωση των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών ευθύνεται ο Σρέντερ και η «ατζέντα» του.
Όσο για το φαινόμενο Τραμπ, εκείνο είναι βαθιά, αρχετυπικά αμερικανικό.
- Οι ευρωπαϊκές ελίτ ήταν εκείνες που δεν στάθηκαν όσο αλληλέγγυες έπρεπε, όταν έπρεπε, απέναντι στους λαούς της Ευρώπης (κρίση χρέους), και οι Ευρωπαίοι κυβερνώντες (βλέπε Μέρκελ) ήταν εκείνοι που επέλεξαν να προσεγγίσουν το μεταναστευτικό με όρους κάλυψης (γερμανικών) βιομηχανικών αναγκών, παρά τις επιφάσεις ανθρωπισμού.
Για την ιστορία και μόνο, σημειώνεται ότι το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα συνέχιζε να στηρίζει απροβλημάτιστα τον Όρμπαν όταν εκείνος έπλεκε μεγαλόφωνα το μανιφέστο της «ανελεύθερης δημοκρατίας».
- Και μετά, ο Τσίπρας συγκυβέρνησε με τον Καμμένο, καταπατώντας εν τοις πράγμασι όλες εκείνες τις πολιτικές διαχωριστικές γραμμές, στις οποίες τώρα θεωρητικά επιστρέφει μέσω των ευρωσοσιαλιστών.
Και τώρα που το σπίτι καίγεται, για όλα φταίνε οι άλλοι.
Υπάρχει, άραγε, μεγαλύτερος λαϊκισμός;
Ο ψηφοφόρος-χρυσόψαρο είχε απάντηση αλλά την έχει ήδη ξεχάσει…
Σχόλια