Ο δωδεκάλογος επιτυχίας για αλλαγή καθεστώτων - Όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε

Ο δωδεκάλογος επιτυχίας για αλλαγή καθεστώτων - Όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε 

Στις 15 Σεπτεμβρίου 1970, ο τότε Αμερικανός πρόεδρος Richard Nixon και ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας, Henry Kissinger  εξουσιοδότησαν την αμερικανική κυβέρνηση να καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να υπονομεύσει την νεοεκλεγμένη  κυβέρνηση του Σοσιαλιστικού Προέδρου της Χιλής Salvador Allende.
Ο Nixon και ο Kissinger, σύμφωνα με τις σημειώσεις του Διευθυντή της CIA Richard Helms, ήθελαν να «στραγγαλίσουν την οικονομία» στη Χιλή, αδιαφορώντας για τους κινδύνους.
Ο πόλεμος ήταν αποδεκτός εφόσον η κυβέρνηση του Allende θα έχανε την εξουσία.
Η CIA ξεκίνησε την επιχείρηση «FUBELT», με 10 εκατομμύρια δολάρια ως πρώτη δόση για να ξεκινήσει τη συγκεκαλυμμένη αποσταθεροποίηση της χώρας.

Υπόμνημα της CIA για την επιχείρηση «FUBELT», 16 Σεπτεμβρίου 1970

Οι αμερικανικές επιχειρήσεις, όπως ο τηλεπικοινωνιακός γίγαντας ITT, η Pepsi Cola και τα μονοπώλια χαλκού όπως η Anaconda και η Kennecott άσκησαν πίεση στην αμερικανική κυβέρνηση όταν ο Allende εθνικοποίησε τον τομέα του χαλκού της Χιλής στις 11 Ιουλίου 1971.
Οι Χιλιανοί γιόρτασαν αυτήν την ημέρα ως ημέρα «εθνικής αξιοπρέπειας» (Dia de la Dignidad Nacional).
Η CIA άρχισε να έρχεται σε επαφή με τμήματα του στρατού που θεωρούνταν ότι ήταν εναντίον του Allende.
Τρία χρόνια αργότερα, στις 11 Σεπτεμβρίου 1973, αυτοί οι στρατιωτικοί προχώρησαν σε πραξικόπημα εναντίον του Allende, ο οποίος πέθανε στην επιχείρηση αλλαγής καθεστώτος.
Οι ΗΠΑ «δημιούργησαν τις συνθήκες», όπως το έθεσε ο Αμερικανός Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας, Henry Kissinger, στον οποίο ο Αμερικανός πρόεδρος Richard Nixon απάντησε «έτσι παίζεται το παιχνίδι».

Τηλεφωνική κλήση μεταξύ Richard Nixon (P) και Henry Kissinger (K) στις 16 Σεπτεμβρίου 1973

Η Χιλή εισήλθε σε μια εποχή «σκοτεινής νύχτας» μιας στρατιωτικής δικτατορίας που παρέδωσε τη χώρα στις αμερικανικές μονοπωλιακές επιχειρήσεις.
Αμερικανοί σύμβουλοι έσπευσαν να ενισχύσουν το υπουργικό συμβουλίου του στρατηγού Augusto Pinochet.
Αυτό που συνέβη στη Χιλή το 1973 είναι ακριβώς αυτό που προσπάθησαν να κάνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες σε πολλές άλλες χώρες.
Ο πιο πρόσφατος στόχος της αμερικανικής κυβέρνησης είναι η Βενεζουέλα.
Αλλά αυτό που συμβαίνει στη Βενεζουέλα δεν είναι κάτι το μοναδικό.
Αντιμετωπίζει μια επίθεση από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους της, που είναι γνωστή σε χώρες όπως η Ινδονησία και η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό.
Ο τύπος είναι κλισέ.
Είναι συνηθισμένο σχέδιο δώδεκα σταδίων για την παραγωγή κλίματος πραξικοπήματος, για να δημιουργηθεί ένας κόσμος κάτω από την επιρροή της Δύσης και των μεγάλων πολυεθνικών εταιριών.

 

 

Βήμα πρώτο: Παγίδες αποικιοκρατίας

Το μεγαλύτερο μέρος του Νότιας Αμερικής παραμένει παγιδευμένο από τις δομές που δημιουργήθηκαν από την αποικιοκρατία.
Η αποικιοκρατία «περικύκλωσε» τα κράτη που είχαν την ατυχία να είναι μεμονωμένοι παραγωγοί εμπορευμάτων - είτε ζάχαρη για την Κούβα είτε πετρέλαιο για τη Βενεζουέλα.
Η αδυναμία διαφοροποίησης των οικονομιών τους σήμαινε ότι οι χώρες αυτές κέρδιζαν το μεγαλύτερο μέρος των εξαγωγικών εσόδων τους από τα μοναδικά τους εμπορεύματα (το 98% των εξαγωγικών εσόδων της Βενεζουέλας προέρχεται από το πετρέλαιο).
Όσο οι τιμές των εμπορευμάτων παρέμειναν υψηλές, τα έσοδα από εξαγωγές ήταν ασφαλή.
Όταν οι τιμές μειώνονταν, τα έσοδα κατέρρεαν.
Αυτή ήταν μια κληρονομιά της αποικιοκρατίας.
Οι τιμές του πετρελαίου μειώθηκαν από 160,72 δολάρια ανά βαρέλι (Ιούνιος 2008) στα 51,99 δολάρια το βαρέλι (Ιανουάριος 2019).
Τα έσοδα από τις εξαγωγές της Βενεζουέλας κατέρρευσαν αυτή τη δεκαετία.

Βήμα δεύτερο: Η ήττα της νέας Διεθνούς Οικονομικής Τάξης

Το 1974, οι χώρες της Νότιας Αμερικής επιχείρησαν να επαναλάβουν την αρχιτεκτονική της παγκόσμιας οικονομίας.
Ζήτησαν τη δημιουργία μιας νέας Διεθνούς Οικονομικής Τάξης (New International Economic Order,NIEO) που θα τους επέτρεπε να στρέψουν την αποικιοκρατική εξάρτηση από ένα εμπόρευμα και να διαφοροποιήσουν τις οικονομίες τους.
Θα δημιουργούνταν καρτέλ πρώτων υλών - όπως για το πετρέλαιο και το βωξίτη - έτσι ώστε η κάθε χώρα με ένα εμπόρευμα να μπορεί να ελέγχει τις τιμές του προϊόντος που παράγει.
Ο Οργανισμός Χώρων Εξαγωγών Πετρελαίου (ΟΠΕΚ), που ιδρύθηκε το 1960, ήταν πρωτοπόρος αυτών των καρτέλ εμπορευμάτων.
Άλλα εμπορικά καρτέλ δεν επετράπη να δημιουργηθούν.
Με την ήττα του ΟΠΕΚ τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, τα μέλη της - όπως η Βενεζουέλα (η οποία έχει τα μεγαλύτερα αποδεδειγμένα αποθέματα πετρελαίου παγκοσμίως) - δεν μπόρεσαν να ελέγξουν τις τιμές του πετρελαίου.
Είναι στο έλεος των ισχυρών χωρών του κόσμου.

Βήμα τρίτο: Ο «θάνατος» της γεωργίας

Τον Νοέμβριο του 2001, υπήρχαν περίπου τρία δισεκατομμύρια μικροί αγρότες στον κόσμο.
Εκείνο το μήνα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου συναντήθηκε στη Ντόχα (Κατάρ) για να «εξαπολύσει» την παραγωγικότητα της βόρειας αγροτοβιομηχανίας ενάντια στα δισεκατομμύρια μικρά αγρότες και τους αγρότες χωρίς γη στο  νότο.
Ο μηχανισμός και οι μεγάλες εκμεταλλεύσεις βιομηχανικής κλίμακας στη Βόρεια Αμερική και την Ευρώπη αύξησαν την παραγωγικότητα σε περίπου 1 έως 2 εκατομμύρια κιλά σιτηρών ανά αγρότη.
Οι μικροκαλλιεργητές στον υπόλοιπο κόσμο πάσχιζαν να καλλιεργήσουν 1.000 κιλά σιτηρών ανά αγρότη.
Δεν ήταν τόσο παραγωγικοί.
Η απόφαση της Ντόχα, όπως έγραψε ο Samir Amin, οδηγεί στην εκμηδένιση του μικρού αγρότη.
Τι πρέπει να κάνουν αυτοί οι άνδρες και οι γυναίκες; Η παραγωγή ανά εκτάριο είναι υψηλότερη στη Δύση, αλλά η εταιρική ανάληψη της γεωργίας οδηγεί σε αυξημένη πείνα καθώς ωθεί τους αγρότες εκτός της γης τους και τους αφήνει να λιμοκτονούν.

Τέταρτο βήμα: Πολιτισμός της λεηλασίας

Αναζωογονημένοι από τη δυτική κυριαρχία, οι μονοπωλιακές επιχειρήσεις δρουν αγνοώντας το νόμο.
Για παράδειγμα στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, από τον ετήσιο προϋπολογισμό ύψους 6 δισεκατομμυρίων δολαρίων «αποσύρονται» συνήθως τουλάχιστον 500 εκατ. δολάρια από μονοπωλιακές επιχειρήσεις εξόρυξης, κυρίως από τον Καναδά - η χώρα που τώρα είναι υπέρμαχος των κατηγοριών εναντίον της Βενεζουέλας.
Τα συστήματα φοροαποφυγής επιτρέπουν σε αυτές τις μεγάλες επιχειρήσεις (Agrium του Καναδά, Barrick και Suncor) να κλέβουν συνήθως δισεκατομμύρια δολάρια από φτωχές χώρες.

Βήμα πέντε: Το χρέος ως τρόπος ζωής

Αδυνατώντας να κερδίσουν χρήματα από τις πωλήσεις βασικών εμπορευμάτων, οι οποίες «γκρεμίστηκαν» από ένα κατακερματισμένο παγκόσμιο γεωργικό σύστημα, οι χώρες του Νότιου ημισφαιρίου αναγκάστηκαν να δανειστούν κεφάλαι από τις διεθνείς αγορές.
Κατά την τελευταία δεκαετία, το χρέος που κατέχουν τα κράτη του Νότιου ημισφαιρίου έχει αυξηθεί, ενώ οι πληρωμές των τοκοχρεολυσίων αυξήθηκαν κατά 60%.
Όταν οι τιμές των βασικών προϊόντων αυξάνονταν μεταξύ του 2000 και του 2010, το χρέος του χωρών του Νότιου ημισφαιρίου.
Καθώς οι τιμές των βασικών προϊόντων άρχισαν να μειώνονται από το 2010, τα χρέη αυξήθηκαν.
Το ΔΝΤ επισημαίνει ότι από τις 67 φτωχές χώρες που ακολουθούν, οι 30 βρίσκονται σε κατάσταση δυστυχίας, αριθμός που έχει διπλασιαστεί από το 2013.
Περισσότερο από το 55,4% των εσόδων από τις εξαγωγές της Αγκόλα καταβάλλεται για την εξυπηρέτηση του χρέους της.
Και η Αγκόλα, όπως και η Βενεζουέλα, είναι εξαγωγέας πετρελαίου.
Άλλοι εξαγωγείς πετρελαίου όπως η Γκάνα, το Τσαντ, η Γκαμπόν και η Βενεζουέλα υποφέρουν από υψηλά ποσοστά χρέους προς ΑΕΠ.
Δύο από τις πέντε χώρες χαμηλού εισοδήματος βρίσκονται σε σοβαρή οικονομική δυσπραγία.

Βήμα έξι: Χάος στα δημοσιονομικά

Με ελάχιστα εισερχόμενα έσοδα από εξαγωγές  και χαμηλά ποσοστά είσπραξης φόρων, τα δημόσια οικονομικά στις χώρες του Νότου έχουν πληγεί.
Όπως επισημαίνει η Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη, «τα δημόσια οικονομικά συνέχισαν να ασφυκτιούν».
Τα κράτη απλά δεν μπορούν να συγκεντρώσουν τα αναγκαία κεφάλαια για τη διατήρηση των βασικών λειτουργιών του κράτους.
Οι ισορροπημένοι κανόνες του προϋπολογισμού καθιστούν δύσκολο το δανεισμό, γεγονός που ενισχύεται από το γεγονός ότι οι τράπεζες χρεώνουν υψηλά επιτόκια για χρήματα, αντικατοπτρίζοντας  τους κινδύνους δανεισμού σε χρεωμένες χώρες.

Βήμα επτά: «Βαθιές» περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες

Αδυνατώντας να συγκεντρώσουν κεφάλαια, οι κυβερνήσεις αναγκάζονται να προβούν σε βαθιές περικοπές των κοινωνικών δαπανών.
Η εκπαίδευση και η υγεία, η διατροφική κυριαρχία και η οικονομική διαφοροποίηση – βρίσκονται στο στόχαστρο.
Διεθνείς οργανισμοί όπως το ΔΝΤ αναγκάζουν τις χώρες να προχωρήσουν σε «μεταρρυθμίσεις», μια λέξη που σημαίνει εξόντωση της ανεξαρτησίας.

Βήμα Οκτώ: H κοινωνική αναστάτωση οδηγεί στη μετανάστευση

Ο συνολικός αριθμός των μεταναστών στον κόσμο είναι τώρα τουλάχιστον 68,5 εκατομμύρια.
Αυτό καθιστά τη χώρα που ονομάζεται Μετανάστευση την 21η μεγαλύτερη χώρα στον κόσμο μετά την Ταϊλάνδη και μπροστά από το Ηνωμένο Βασίλειο.
Η μετανάστευση έχει γίνει μια παγκόσμια αντίδραση στην κατάρρευση των χωρών από το ένα άκρο του πλανήτη στο άλλο.
Η μετανάστευση από τη Βενεζουέλα δεν είναι μοναδική για τη χώρα αυτή, αλλά τώρα είναι απλώς η φυσιολογική αντίδραση στην παγκόσμια κρίση.
Οι μετανάστες από την Ονδούρα που πηγαίνουν προς τα βόρεια προς τις Ηνωμένες Πολιτείες ή μετανάστες από τη Δυτική Αφρική που πηγαίνουν προς την Ευρώπη μέσω της Λιβύης αποτελούν μέρος αυτής της παγκόσμιας έξωσης.

Βήμα εννέα: Ποιος ελέγχει την αφήγηση;

Τα μονοπώλια λαμβάνουν τις εντολές τους από την ελίτ.
Δεν υπάρχει συμπάθεια για τη διαρθρωτική κρίση που αντιμετωπίζουν οι κυβερνήσεις από το Αφγανιστάν έως τη Βενεζουέλα. Οι ηγέτες που ασπάζονται τη Δύση δέχονται «πάσο» από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Όσο διεξάγουν «μεταρρυθμίσεις», είναι ασφαλείς.
Οι χώρες εκείνες που διαφωνούν κατά των «μεταρρυθμίσεων» είναι ευάλωτες σε επιθέσεις.
Οι ηγέτες τους γίνονται «δικτάτορες», οι λαοί τους όμηροι.
Οι αμφισβητούμενες εκλογές στο Μπαγκλαντές ή στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό ή στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν αποτελούν αιτία αλλαγής του καθεστώτος.
Αυτή η ειδική μεταχείριση αφήνεται για τη Βενεζουέλα.

Βήμα δέκα: Ποιος είναι ο πραγματικός Πρόεδρος;

Οι πράξεις αλλαγής καθεστώτος ξεκινούν όταν οι ιμπεριαλιστές αμφισβητούν τη νομιμότητα της κυβέρνησης που βρίσκεται στην εξουσία.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες «στοιχίζονται» πίσω από ένα μη εκλεγμένο άτομο, αποκαλώντας τον νέο πρόεδρο και δημιουργώντας μια κατάσταση στην οποία υποτιμάται η εξουσία του εκλεγμένου ηγέτη.
Το πραξικόπημα πραγματοποιείται όταν μια ισχυρή χώρα αποφασίσει - χωρίς εκλογές - να χρίσει τον δικό της πληρεξούσιο ηγέτη.
Αυτό το άτομο - στην περίπτωση της Βενεζουέλας Juan Guaidó - πρέπει να καταστήσει σαφές ότι θα υποκύψει στην εξουσία των Ηνωμένων Πολιτειών.
Το υπουργικό του συμβούλιο θα είναι αποτελούμενο από πρώην κυβερνητικούς αξιωματούχους που έχουν στενούς δεσμούς με τις ΗΠΑ (όπως ο Ricardo Hausmann του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ και Moisés Naim του Carnegie) - θα καταστήσει σαφές ότι θέλουν να ιδιωτικοποιήσουν τα πάντα και να πουλήσουν τον λαό της Βενεζουέλας στο όνομα της «πολιτών της Βενεζουέλας».

Βήμα έντεκα: «Στραγγαλίστε» την οικονομία

Η Βενεζουέλα αντιμετώπισε σκληρές κυρώσεις από το 2014, όταν το αμερικανικό Κογκρέσο ξεκίνησε αυτόν τον δρόμο.
Την επόμενη χρονιά, ο Αμερικανός πρόεδρος Barack Obama έχρισε τη Βενεζουέλα ως «απειλή για την εθνική ασφάλεια».
Η οικονομία της Βενεζουέλας άρχισε να έχει σοβαρά προβλήματα.
Τις τελευταίες ημέρες, οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο «κατέσχεσαν» δισεκατομμύρια δολάρια της Βενεζουέλας, επέβαλλαν κυρώσεις στον μόνο τομέα παραγωγής της χώρας (πετρέλαιο) και παρακολουθούσαν τον «πόνο» που έπληξε τη χώρα.
Αυτό το έκαναν οι ΗΠΑ στο Ιράν και αυτό έκαναν και στην Κούβα.
Ο ΟΗΕ λέει ότι οι αμερικανικές κυρώσεις στην Κούβα έχουν κοστίσει στο μικρό νησί 130 δισεκατομμύρια δολάρια.
Η Βενεζουέλα έχασε 6 δισεκατομμύρια δολάρια για το πρώτο έτος των κυρώσεων του Trump, δεδομένου ότι ξεκίνησαν τον Αύγουστο του 2017.
Δεν είναι περίεργο ότι ο ειδικός εισηγητής των Ηνωμένων Εθνών, Idriss Jazairy, λέει ότι «οι κυρώσεις που μπορούν να οδηγήσουν σε λιμοκτονία και ιατρικές ελλείψεις δεν είναι η απάντηση στην κρίση στη Βενεζουέλα».
Είπε ότι οι κυρώσεις δεν είναι «βάσεις για την ειρηνική επίλυση των διαφορών».
Επιπλέον, ο κ. Jazairy είπε ότι «ανησυχώ ιδιαίτερα για τις εκθέσεις ότι αυτές οι κυρώσεις αποσκοπούν στην αλλαγή της κυβέρνησης της Βενεζουέλας».
Κάλεσε για «συμπόνια» για τον λαό της Βενεζουέλας.

Βήμα δώδεκα: Πόλεμος

Ο Αμερικανός Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας John Bolton κρατούσε ένα κίτρινο χαρτί με τις λέξεις 5.000 στρατιώτες στην Κολομβία γραμμένες πάνω του.
Πρόκειται για αμερικανικά στρατεύματα που έχουν ήδη αναπτυχθεί στη γείτονα της Βενεζουέλας.
Η αμερικανική κεντρική διοίκηση είναι έτοιμη.
Ζητούν από την Κολομβία και τη Βραζιλία να κάνουν το χρέος τους.
Καθώς δημιουργείται το κλίμα πραξικοπήματος,
Θα χρειαστεί μια ώθηση.
Θα πάνε σε πόλεμο.

www.bankingnews.gr ===ΠΗΓΗ