Η Ιταλία σώζει το πρόσωπο της Ευρώπης αποτρέποντας έναν ομαδικό εξευτελισμό
την
Λήψη συνδέσμου
Facebook
Twitter
Pinterest
Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο
Άλλες εφαρμογές
Γράφει ο Zero Hedge –
Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού
Είναι τραγελαφικό. Η Γαλλία ανακάλεσε τον πρεσβευτή της από την Ρώμη σε μιαν οξυνόμενη διαμάχη για την «επέμβαση» της Ιταλίας στις γαλλικές εσωτερικές υποθέσεις. Και αυτό την ίδια στιγμή που η Γαλλία και άλλα ευρωπαϊκά κράτη συντάσσονται με την ασύστολη εκστρατεία των ΗΠΑ για την ανατροπή του εκλεγμένου προέδρου της Βενεζουέλας, Νικόλα Μαδούρο. Καγχασμός πιο παταγώδης για την διπροσωπία είναι δύσκολο να προκληθεί. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Ο καυγάς μεταξύ Γαλλίας και Ιταλίας δεν είναι παρά το τελευταίο επεισόδιο μιας μακράς διαμάχης του Γάλλου Προέδρου Μακρόν και της νέας ιταλικής κυβέρνησης συνασπισμού. Η ιταλική κυβέρνηση συνδέει σε ασυνήθιστο συνασπισμό το αριστερής απόκλισης Κίνημα Πέντε Αστέρων (5SM) και ένα δεξιό κόμμα, (La Lega= Σύνδεσμος).
Και τα δυο κόμματα είναι σφοδροί αντίπαλοι του ευρω-ενωσιακού κατεστημένου και των νεοφιλελεύθερων καπιταλιστικών πολιτικών τις οποίες ενσαρκώνει ο πρώην τραπεζικός υπάλληλος του Ρώτσιλντ, μετουσιωμένος σε Πρόεδρο της Γαλλίας, Εμμάνουελ Μακρόν.
Η Ρώμη καταγγέλλει επίσης την Γαλλία ως υπεύθυνη για την πρόκληση των μεταναστευτικών προβλημάτων της Ευρώπης και της Ιταλίας. Ιδιαίτερα με τις εγκληματικές γαλλικές στρατιωτικές επεμβάσεις, μαζί με τις ΗΠΑ και άλλες χώρες του ΝΑΤΟ, στην Μέση Ανατολή και στην Βόρειο Αφρική.
Η σύγκρουση κορυφώθηκε την περασμένη εβδομάδα όταν έγινε γνωστό ότι ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Λουίτζι Ντι Μάγιο (ηγέτης του Κινήματος 5 Αστέρων) συναντήθηκε με μέλη του γαλλικού κινήματος Κίτρινα Γιλέκα στην Γαλλία. Το κίνημα των κίτρινων γιλέκων πραγματοποιεί διαδηλώσεις σε όλη την Γαλλία επί 12 (13) εβδομάδες, σε διαμαρτυρία για την οικονομική πολιτική του Μακρόν και το αριστοκρατικό στυλ διακυβέρνησης.
Η διένεξη οξύνθηκε
Ο Ντι Μάγιο και ο άλλος αντιπρόεδρος της ιταλικής κυβέρνησης Ματέο Σαλβίνι (ηγέτης της Λέγκα) υποστήριξαν απροκάλυπτα τους οπαδούς του γαλλικού κινήματος διαμαρτυρίας, τους οποίους αναγνωρίζουν ως τμήμα της λαϊκής εξέγερσης, που απλώνεται σε όλη την Ευρώπη, εναντίον των νεοφιλελεύθερων μέτρων λιτότητας σε βάρος των ασθενέστερων τάξεων.
Αντιδρώντας σε πληροφορίες για ιταλικές κυβερνητικές επαφές με το γαλλικό κίνημα διαμαρτυρίας, ο Γάλλος υπουργός των Εξωτερικών Λε Ντριάν δήλωσε ότι για μιαν «εξωφρενική επέμβαση» στις εσωτερικές υποθέσεις της χώρας. Η διένεξη οξύνθηκε περισσότερο όταν η Γαλλία απέσυρε τον πρεσβευτή της από την Ρώμη. Η τελευταία φορά που συνέβη αυτή η ενέργεια ήταν το 1940, κατά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Αυτό αποτελεί μια μείζονα ρήξη στις σχέσεις δύο από τα ιδρυτικά μέλη της ΕΕ. Και εδώ είναι όπου η ειρωνεία αποκτά τα χαρακτηριστικά φάρσας. Η Γαλλία αφρίζει από παροξυσμό οργής με την λεγόμενη ιταλική επέμβαση στα εσωτερικά της την ίδια ακριβώς στιγμή που η γαλλική κυβέρνηση συμμετέχει υπό την ηγεσία των ΗΠΑ σε μιαν ομαδική προσπάθεια επιβολής της αλλαγής του καθεστώτος στην Βενεζουέλα. Μια ανεκτίμητη περίπτωση υποκριτικής θρασύτητας.
Την περασμένη εβδομάδα, η Γαλλία και κάποια άλλα μέλη της Ε Ε, όπως η Βρετανία, η Γερμανία, η Ισπανία και η Ολλανδία, ανακοίνωσαν ότι «αναγνωρίζουν» έναν αυτό-ανακηρυγμένο πρόεδρο της Βενεζουέλας. Περιθωριακή φιγούρα της αντιπολίτευσης, ο Χουάν Γκουεϊντό ανακήρυξε τον εαυτό του «προσωρινό πρόεδρο» της Βενεζουέλας στις 23 Ιανουαρίου. Υπάρχουν αποδεδειγμένα στοιχεία που αποδεικνύουν τους δεσμούς του Γκουεϊντό και του ακροδεξιού κόμματός του με την αμερικανική CIA.
Η επιχείρηση για την απονομιμοποίηση του εκλεγμένου προέδρου Νικόλα Μαδούρο είχε ενορχηστρωθεί από την κυβέρνηση Τραμπ. Είναι ένας κατάφωρα παράνομος χειρισμός ανατροπής καθεστώτος, που παραβιάζει τον καταστατικό χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και το Διεθνές Δίκαιο. Η σοσιαλιστική κυβέρνηση Μαδούρο και ο φυσικός πετρελαϊκός πλούτος της χώρας –τα μεγαλύτερα γνωστά αποθέματα πετρελαίου στον κόσμο- είναι οι ολοφάνεροι στόχοι της Ουάσιγκτον και των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων που την ακολουθούν.
Η αξίωση της Ουάσιγκτον
Η Ρωσία, η Κίνα, το Ιράν, η Τουρκία και μερικές χώρες της Λατινικής Αμερικής, όπως το Μεξικό, η Νικαράγουα, η Βολιβία και η Κούβα, έχουν δικαίως καταγγείλει την ξένη επέμβαση στα εσωτερικά ζητήματα της Βενεζουέλας. Η αξίωση της Ουάσιγκτον να παραιτηθεί ο Μαδούρο, υπό την απειλή αμερικανικής στρατιωτικής εισβολής, αποτελεί μια συγκλονιστική επίδειξη ιμπεριαλιστικής επίθεσης.
Αλλά ο διεθνής γκαγκστερισμός είναι μια επίδοση στην οποία αρέσκονται ορισμένα ευρωπαϊκά κράτη, κυρίως η Γαλλία, που προσθέτουν ένα λουστρο νομιμότητας στην όλη απεχθέστατη μπίζνες. Η Ιταλία είναι ένα από τα λίγα κράτη της Ε Ε που αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στην εγκληματική εκστρατεία των ΗΠΑ για την αλλαγή καθεστώτος στην Βενεζουέλα.
Η ιταλική κυβέρνηση εμπόδισε, όπως αναφέρθηκε, την ΕΕ να εκδώσει κοινή ανακοίνωση, που θα καλούσε σε αναγνώριση του Γκουεϊντό ως «προέδρου», αντί του Μαδούρο. Αυτές οι χώρες της ΕΕ που συνεργούν με την Ουάσιγκτον στον βιασμό της Βενεζουέλας το κάνουν ως αυτόνομοι συνεργοί, όχι εξ ονόματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ηθική στάση της Ιταλίας, μαζί με την Ρωσία και την Κίνα, στην υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας της Βενεζουέλας διδάσκει μιαν αξιέπαινη προσήλωση στο Διεθνές Δίκαιο.
Η άρνηση στην ΕΕ της δυνατότητας να συμμετάσχει στην ατιμία, αποτέλεσε μιαν αποτυχία της αμερικανικής μηχανορραφίας. Έτσι η ιταλική κυβέρνηση έσωσε την ΕΕ από του να περιπέσει στην έσχατη ανυποληψία. Δεν είναι μικρό το στίγμα ότι ορισμένα μέλη της ΕΕ, όπως η Γαλλία, συμμετέχουν, υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, στην γκανγκστερική επιχείρηση κατά της Βενεζουέλας, αλλά τουλάχιστον η ιταλική χρήση του χαλινού εμπόδισε την Ευρωπαϊκή Ένωση να εμφανιστεί, ως σώμα, συνένοχος σε αυτήν.
Το όλο σύστημα του Διεθνούς Δικαίου καταρρέει
Εάν η θεμελιώδης αρχή της μη επέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις ενός κυρίαρχου έθνους/κράτους πάψει να γίνεται σεβαστό, τότε το όλο σύστημα του Διεθνούς Δικαίου καταρρέει. Η αρχή αυτή έχει παραβιασθεί πολλές φορές τα τελευταία χρόνια, εντυπωσιακότερα με του παράνομους πολέμους των ΗΠΑ και των Νατοϊκών συμμάχων τους στην Μέση Ανατολή και στην Βόρειο Αφρική.
Αλλά η τελευταία περίπτωση για την αλλαγή καθεστώτος στην Βενεζουέλα είναι ίσως η θρασύτερη μέχρι σήμερα. Η Ουάσιγκτον και οι Ευρωπαίοι υπηρέτες της βάλθηκαν να καταργήσουν την δημοκρατική εντολή στον Πρόεδρο Μαδούρο και την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Βενεζουέλας.
Η Ουάσιγκτον και οι αξιοθρήνητοι Ευρωπαίοι συνένοχοί της θα έχουν ανοίξει την Πυξίδα της Πανδώρας στην παγκόσμια ανομία, εάν τα καταφέρουν στον εγκληματικό τραμπουκισμό σε βάρος της Βενεζουέλας. Η Ρωσία, η Κίνα, η Ιταλία και άλλα έθνη στην ουσία επανδρώνουν το σύνορο ανάμεσα κάποιου ομοιώματος τάξεως και του αχαλίνωτου χάους.
Το λιγότερο, η Ιταλία δικαιούται επευφημίας και σεβασμού για το ότι επεσήμανε την υποκρισία της Γαλλίας και άλλων Ευρωπαίων υποψήφιων νέο-αποικιοκρατών. Μια πικρή πλευρά αυτού του ειρωνικού τραγέλαφου είναι ότι ο κ. Εμμανουέλ Μακρόν και άλλοι Ευρωπαίοι συνοδοιπόροι του περιφρονούν την Δημοκρατία και το Διεθνές Δίκαιο όχι μόνο για την Βενεζουέλα, αλλά και για τον ίδιο τον λαό τους.
Μετά
το λιβελογράφημά του στην "Καθημερινή" που θάβει τις συμμαχίες των
κίτρινων γιλέκων, ο έγκριτος... ψευτο-αριστερός Πέτρος Παπακωνσταντίνου
συντονίζει εκδήλωση της ΛΑΕ [δήθεν] υπέρ των κίτρινων γιλέκων.
Με την αφορμή του νέου λιβελογραφήματος που ο Π. Π. υπέγραψε από τις σελίδες της... Καθημερινής (Πρωτοφανής ρήξη Γαλλίας - Ιταλίας λόγω Κίτρινων Γιλέκων»), ο έγκριτος αναλυτής αρθρογράφος μας δίνει πολλές κορώνες παράλληλης μισής πληροφόρησης.
Ξεκινώντας από την εισαγωγή του, η κατ-αρχήν απαίτηση του "ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης να βρίσκεται στο Παλάτσο Τσίγκι που λέγεται Κίτζι" και είναι έδρα του πρωθυπουργού, (το
κυβερνητικό συμβούλιο που αναφέρεται έλαβε χώρο στις 12.14΄κι έληξε
στις 12.27΄και αφορούσε στην μετακίνηση του Πάολο Σαβόνα ως επικεφαλής
της Consob = http://www.governo.it/articolo/comunicato-stampa-del-consiglio-dei-ministri-n-42/10857) σαν το Μαξίμου ένα πράγμα, να τον πληροφορήσω λοιπόν πως ο Ντι Μάιο εκτός από αντιπρόεδρος της κυβέρνησης είναι και υπουργός με 2 υπέρ-υπουργεία αυτό της Εργασίας και Κοινωνικών Πολιτικών και αυτό της Οικονομικής Ανάπτυξης:
επομένως θα έπρεπε να βρίσκεται κατά το σκεπτικό του αρθρογράφου το
πολύ πολύ στο Παλάτσο Πιατσεντίνι, στη Βια Βένετο πάντως όπου είναι και
τα δυο υπουργεία...
Στο Μονταρζί (και σε κανέναν δεν ενδιαφέρει αν πήγε αεροπορικώς ή/και οδικώς) ο Ντι Μάιο δεν πήγε μόνος του και δεν το έκρυψε, πήγε όντως ως επικεφαλής αντιπροσωπείας του Κ5Α μαζί με τον Αλεσσάντρο Ντι Μπαττίστα και τους ευρωβουλευτές του κινήματος Φάμπιο Μάσσιμο Καστάλντο, Τιτσιάνα Μπεγκίν και Ινιάτσιο Κορράο, που βέβαια και δεν κρύφτηκαν και γι αυτό οι φωτογραφίες.
Η φράση του Ντι Μάιο “ο αέρας τις αλλαγής πνέει πέρα από τις Άλπεις” δεν είναι δα και κάτι που όλοι δεν σκεπτόμαστε.
Από δω και πέρα αρχίζει το παραλήρημα μισών ειδήσεων δηλητηριωδών σχολίων από το non paper των Ιλισίων.
Πάμε όμως να δούμε την πραγματικότητα, που διαφέρει πολύ από αυτή που μας περιγράφει ο κύριος Παπακωνσταντίνου.
Καταρχήν θα πρέπει να μιλήσουμε για την κόντρα μεταξύ Γαλλίας
και Ιταλίας που έχει προϊστορία και βασικά γεγονότα, που ο αρθρογράφος
δεν αναφέρει είτε γιατί αγνοεί (και τότε θα έπρεπε να επιλέξει καλύτερα την σιωπή) είτε γιατί δεν συμφέρουν το μονομερές του αφήγημα.
Εδώ να θυμίσω πως εκκρεμούν πάνω από 40 χρόνια πια απαντήσεις της
Γαλλικής Δημοκρατίας προς την Ιταλική Δημοκρατία για θέματα του
δόγματος Μιττεράν (παραχώρηση ασύλου σε μαύρους και κόκκινους τρομοκράτες των μολύβδινων χρόνων, καταδικασμένων τελεσίδικα) και κυρίως επεξηγήσεις για την κατάρριψη της πτήσης της Ιτάβια προς Ούστικα.
Ακολουθεί το θέμα της Λιβύης, με τους βομβαρδισμούς για το οποίο ο
αρθρογράφος μας αποσιωπά παντελώς τον ενεργό ρόλο του Σαρκοζί και της
Γαλλίας, το κλέψει κλέψει του βενεζουελάνικου και του λιβυκού χρυσού,
όπως και την σημερινή στήριξη στον Αφτάρ που παραδίδει τις
πετρελαιοπηγές. τις οποίες και τώρα που μιλάμε συνεχίζει να καταλαμβάνει
στα μουλωχτά και να τις παραδίδει στην γαλλική Total.
Περνώντας στο ευρωπαϊκό έδαφος, ήδη επί κυβέρνησης Τζεντιλόνι, η υπόθεση της Φινκαντιέρι (Fincantieri S.p.A.).
Επιγραμματικά να σας θυμίσω πως η ιστορία της διαμάχης ξεκινά το
Νοέμβριο 2016, πριν την εκλογή του Μακρόν, και αφορά στα ναυπηγεία του
Saint-Nazaire, τα οποία είχαν ιδιωτικοποιηθεί και τα αγόρασε μια
νοτιοκορεάτικη εταιρεία, που φαλίρισε και άρα ξαναπουλιόταν το ποσοστό
της.
Στο τέλος της προθεσμίας για την παρουσίαση στο εκδοτικό δικαστήριο της Σεούλ των εκδηλώσεων ενδιαφέροντος για τα ναυπηγεία Saint-Nazaire, η Fincantieri
που είναι ιταλική κρατική εταιρεία, είναι εκεί. Και ένα μήνα αργότερα,
κατά το άνοιγμα των φακέλων που περιέχουν τις επίσημες προσφορές, η
ιταλική είναι η μόνη που πραγματικά στέκει. Τον Απρίλιο του 2017, φθάνει
η υπογραφή της επιστολής προθέσεων μεταξύ της Fincantieri και
του γαλλικού κράτους, το οποίο κατέχει το 33% του κεφαλαίου. Αλλά τον
Ιούλιο του ίδιου έτους, μετά την εκλογή του Εμμανουήλ Μακρόν στην
Élysée, η υπόθεση γίνεται πιο περίπλοκη και ο Υπουργός Οικονομίας Bruno
Le Maire ανακοινώνει την απόφαση του Παρισιού να ασκήσει το δικαίωμα της
πρώτης άρνησης στο Stx με την επακόλουθη εθνικοποίηση των ναυπηγείων.
Αρχίζουν τρελές διαβουλεύσεις μεταξύ Μακρόν και κυβέρνησης
Τζεντιλόνι, που καταλήγουν σε συμφωνία τον Σεπτέμβριο του 2017. Η
Συμφωνία της Λυών, σύμφωνα με την οποία η Fincantieri μπορεί να
αποκτήσει το 50% του κεφαλαίου της Stx για 59,7 εκατομμύρια ευρώ. Η
συμφωνία προβλέπει ότι κατά τη λήξη της συναλλαγής υπογράφεται επίσης
σύμβαση δανείου στην ιταλική εταιρεία ύψους 1% του κεφαλαίου του
γαλλικού κράτους, για περίοδο δώδεκα ετών και με "δικαίωμα επιστροφής".
Τούτο σημαίνει ότι τα επόμενα 12 χρόνια η Γαλλία θα μπορέσει να
ανακτήσει το μερίδιο αυτό, το οποίο είναι καθοριστικό για τον έλεγχο της
εταιρείας, εάν η Fincantieri δεν τηρήσει τις δεσμεύσεις της. Κι ενώ όλα φαίνεται να παίρνουν τον δρόμο τους, έρχονται οι εκλογές στην Ιταλία, βγάζουν την κιτρινοκαφέ κυβέρνηση, η οποία βεβαίως μέσω του ταμείου παρακαταθηκών του Υπουργείου Οικονομικών ελέγχει την Fincantieri.
Τον Οκτώβριο η ίδια Fincantieri και η γαλλική ναυτική ομάδα
υπέγραψαν συμφωνία για την ταχεία υλοποίηση, από το 2019, μιας κοινής
επιχείρησης στον ναυτικό τομέα. Αλλά τότε κάτι σπάει. Και η κρίσιμη
ημερομηνία είναι η 22η Νοεμβρίου 2018, όταν η Γαλλία, αιτείται επίσημα
από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να εξετάσει την προτεινόμενη απόκτηση
εργοταξίων, μολονότι το έργο δεν υπερβαίνει τα κατώτατα όρια κύκλου
εργασιών που ορίζει ο ευρωπαϊκός κανονισμός για τις βιομηχανικές
συγχωνεύσεις, έφθασε "σχεδόν ένα χρόνο μετά την υπογραφή της συμφωνίας" τον Φεβρουάριο του 2018, κοντολογίς με "μη οικονομικό σκεπτικό" αλλά άκρως πολιτικό.
Η υπόθεση εξαγοράς ναυάγησε επίσημα στις 8 Ιανουαρίου 2019.
Από όταν η κυβέρνησηM5s-Lega ανέλαβε την
κυβερνητική ηγεσία της Ιταλίας, οι πολιτικές εντάσεις με τη Γαλλία
πολλαπλασιάστηκαν και η πρώτη κλήση του πρεσβευτή της Γαλλίας για
εξηγήσεις έγινε από την Ιταλική κυβέρνηση, με σύγχρονη διαμαρτυρία του
δικού της πρεσβευτή στο ΥΠΕΞ της Γαλλίας, με αφορμή την υπόθεση της
Bardonecchia.
Για άλλη μια φορά η σύγκρουση καταναλώνεται στο θέμα της
μετανάστευσης ή μάλλον στον έλεγχο των κοινών συνόρων. Την οργή της
κυβέρνησης και την αγανάκτηση όλων των ιταλικών πολιτικών κομμάτων
προκάλεσε το blitz που έγινε στις 30 Μαρτίου 2018 από πέντε
Γάλλους ένοπλους τελωνειακούς υπαλλήλους. Εισήλθαν σε ένα δωμάτιο στο
σταθμό Bardonecchia της Val di Susa, όπου λειτουργεί η μη κυβερνητική
οργάνωση Rainbow4Africa, για να εκτελέσει μιαν ανάλυση ούρων σε
έναν νόμιμο μετανάστη Νιγηριανό πολίτη, τον οποίο σταμάτησε στο τρένο
της γραμμής Παρίσι-Μιλάνο ως ύποπτο για εμπορία ναρκωτικών.
Η εισαγγελική αρχή του Τορίνο άνοιξε φάκελο για την κατάχρηση των
αρχείων γραφείου, της ιδιωτικής βίας κλπ αιτούμενη την ταυτοποίηση των
Γάλλων υπαλλήλων, στους οποίους το Παρίσι παρείχε πλήρη κάλυψη.
Εδώ θα πρέπει να θυμίσω πως στην συγκεκριμένη συνοριογραμμή, εκτός από το μεταναστευτικό υπάρχει κι άλλη μια διαμάχη η TAV,
η διέλευση δηλαδή μιας σιδηροδρομικής γραμμής -αποκλειστικά
εμπορευματικής- σε ύψιστη ταχύτητα που είναι μέρος της γραμμής Κίεβο
Λυών, η ποία με τούνελ θα πρέπει να διέλθει από την Κοιλάδα της Σούζα
ξεσκίζοντας την για 20 χιλιόμετρα, πράγμα στο οποίο αντιτίθενται οι
κάτοικοι της περιοχής.
Η Ιταλική κυβέρνηση, που εκτός των άλλων θα πρέπει να πληρώσει
και το κόστος των εργασιών, εκπόνησε μελέτη κόστους-πλεονασμάτων του
συγκεκριμένου έργου που κρίθηκε ασύμφορο προς τα συμφέροντα του ιταλικού
δημοσίου, μελέτη που αποδόθηκε στους Γάλλους ακριβώς πριν το νέο
διπλωματικό επεισόδιο.
Γυρνώντας στο μεταναστευτικό, είναι γνωστό πως τα σύνορα μεταξύ
Γαλλίας και Ιταλίας είναι ιδιαίτερα στεγανοποιημένα για να μην περνάει
ούτε κουνούπι, ενώ οι ιταλικές αρχές διαμαρτύρονται έντονα για την
παράτυπη απώθηση που γίνεται νύχτα, ακόμα και παιδιών κι εγκύων,
παρατώντας τους μέσα στο δάσος στην περιοχή Claviere, πράγμα που
τεκμηριώθηκε εντελώς αφού οι Γάλλοι πιάστηκαν στα πράσα με φωτογραφίες
και βίντεο να κάνουν την βρώμικη δουλειά.
Βέβαια για όλα αυτά ο αρθρογράφος/αναλυτής δεν λέει κουβέντα και περνάει στο προσφιλές βαρύ πυροβολικό του Μανωλάκη κατά του Σαλβίνι, που “έκλεισε τα λιμάνια”
αποσιωπώντας την υποκριτική ενιαία ευρωπαϊκή πολιτική του
μεταναστευτικού που βαφτίζει πρόσφυγες ή/και μετανάστες κατά το δοκούν,
έχοντας την απαίτηση να διασώζουν μεν όλους τους διασχίζοντες την
Μεσόγειο, αλλά αυτές να μην συμμετέχουν σε κατανομή όλων των
διασωθέντων, αλλά να παίρνουν αυτούς που είναι μόνον “νόμιμοι
πρόσφυγες”.
Το φαγοπότι που γινόταν με ΜΚΟ και προσφυγικό το έχω αναλύσει
διεξοδικά και δεν θα επανέλθω, ξέρουμε κι εμείς τι παίζεται και στη χώρα
μας... αλλά ρωτάω, εγώ η αφελής, αφού από αυτούς που φθάνουν ούτε το
10% δεν παίρνει την σφραγίδα του πρόσφυγα με τα μαγειρέματα τους, εμείς,
η Ισπανία, η Ιταλία, η Μάλτα, η Κύπρος, τους υπόλοιπους τι θα τους
κάνουμε; να τους πετάξουμε στη θάλασσα; Να διασώσουμε μόνον όσους είναι
πρόσφυγες, διαβατήριο στα δόντια και τους άλλους να τους αφήσουμε να
πνιγούν;
Προ δυο εβδομάδων μάλιστα η γερμανική βουλή αναγνώρισε και άλλες “ασφαλείς χώρες”
που έτσι περνάνε έμμεσα και στις υπόλοιπες της Ε.Ε. ώστε οι
προερχόμενοι από αυτές να μην αξιώνουν την προσφυγική ιδιότητα και -κοίτα να δεις-
που είναι όλες αφρικανικές από τα κράτη που χρησιμοποιούν ακριβώς το
γαλλικό αποικιακό φράγκο, μια γλυκιά και πονηρή παραχώρηση της
Αγγελικούλας στον Μανωλάκη...
Και βέβαια ο αρθογράφος δεν πήρε πρέφα πως λάδι στην φωτιά ο Ντι Μάιο και οι 5 Αστέρες έχουν ρίξει αρκετό (εκτός των διαβουλεύσεων με τα κίτρινα γιλέκα),
όπως για παράδειγμα κι ακριβώς για τον αποικιακό ρόλο της Γαλλίας στην
Αφρική και την εκμετάλλευση των χωρών μέσω του αποικιοκρατικού
νομίσματος, με την εκστρατεία για την πλήρη διαφάνεια των οικονομικών
μεγεθών των κονδυλίων που σπαταλά η Κομισιόν με αδιαφανείς όρους, και
όχι μόνο στο προσφυγικό, και την πανευρωπαϊκή εκστρατεία κατά του
αυξημένου κόστους των οργάνων της ΕΕ (κατάργηση της διπλής έδρας κλπ).
Ξεχνάει επίσης ο αρθρογράφος την διαμάχη των προϋπολογισμών του Μοσκοβισί, τις δηλώσεις του Μακρόν περί λεπρών Ιταλών, το ένα μέτωπο "από τον Μακρόν ως τον Τσίπρα", και κυρίως τουμπεκί για την προσφάτως υπογεγραμμένη Συνθήκη του Άαχεν (ή Aix-la-Chapelle γαλλιστί),
που μοιράζει μεταξύ Γερμανίας και Γαλλίας τη γηραιά ήπειρο χωρίς να μας
ρωτήσει, για την οποία δεν αναφέρει τις έντονες ιταλικές αντιδράσεις,
όπως επίσης δεν αναφέρει και την διένεξη με την μη αναγνώριση του Γκουαΐδο από την ιταλική κυβέρνηση, τόσο προσφιλή στον Μανωλάκη που τού 'μειναν τα τουίτ μετέωρα με τον άμεσο διαχωρισμό της Ιταλίας από το θέατρο της αναγνώρισης.
Ότι προεκλογικά μαχαίρια έχουν βγει δεν είναι μυστικό, αφού σε λιγότερο από 100 μέρες ψηφίζουμε, όπως και ότι όλοι θέλουν να βρουν συμμαχίες.
Επίσης, δεν είναι μυστικό πως το “ένα μέτωπο από τον Μακρόν ως τον Τσίπρα”, από άκρου σε άκρο θα φάει μαύρο στις εκλογές.
Από την άλλη πλευρά αυτό που με πικρία βλέπω είναι ότι οι
προεκλογικές διαβουλεύσεις ελληνικής αντιπροσωπείας με την συγκεκριμένη
ομάδα αμφισβήτησης του δόγματος Μακρόν στην οποία ο αρθρογράφος παίρνει
ενεργό μέρος, ενώ ο ίδιος σπεύδει άμεσα και συγχρόνως μέσω της
αρθρογραφίας του να ξεσκονίσει τον Μανωλάκη.
Και εις ανώτερα λοιπόν, να χαίρεστε τον σύντροφο, ελπίζω να μην το
δω κι αυτό αναδημοσιευμένο στην αριστερή ματιά στην ενημέρωση.
Σχόλια