"ΡΕΣΑΛΤΟ"
Του Γ. Σιώζου
«Είναι γελοίο να πιστεύουμε ότι η εργατική τάξη μπορεί να αποσχισθεί από το Έθνος.
Η σύγχρονη εργατική τάξη είναι ο πυρήνας των εθνών, όχι μόνο για την αριθμητική υπεροχή της, αλλά για την οικονομική και πολιτική λειτουργία της.
Το μέλλον του έθνους έγκειται πρωτίστως στους ώμους των εργατικών τάξεων.
Οι κομμουνιστές, οι οποίοι είναι το κόμμα της εργατικής τάξης, δεν μπορούν να αποσυνδεθούν από τα έθνη τους εάν δεν θέλουν να αποκόψουν τις... ζωτικές τους ρίζες.
Ο κοσμοπολιτισμός είναι μια ιδεολογία εντελώς ξένη προς την εργατική τάξη. Είναι αντ’ αυτού η χαρακτηριστική ιδεολογία των ανθρώπων της διεθνούς τράπεζας, των διεθνών καρτέλ και των διεθνών τραστ, των μεγάλων κερδοσκόπων των χρηματιστηρίων και των κατασκευαστών όπλων».
Και ο Παλμίρο Τολιάττι σωβινιστής;
Και πάμε τώρα σε έναν «Αστέρα του Διεθνισμού», που πολλοί δυστυχώς από την «Αριστερά» θα αναγνωρίσουν τον εαυτόν τους.
Πρόκειται για τον GEORGE SOROS και θα χρησιμοποιήσουμε ορισμένα αποσπάσματα από το βιβλίο του «Η κρίση του Παγκόσμιου Καπιταλισμού» υπότιτλος «Η Ανοιχτή Κοινωνία σε Κίνδυνο», εκδόσεις «Νέα Σύνορα-Λιβάνη».
Το συνιστούμε ανεπιφύλακτα στους «Διεθνιστές» που έχουν πέσει θύματα του Κοσμοπολισμού, αποτελώντας τον πολιορκιτικό κριό του εθνομηδενισμού, βεβαίως με «Αριστερό» πρόσημο.
«Η ανάπτυξη μιας παγκόσμιας οικονομίας δεν έχει συνδυαστεί με την ανάπτυξη μιας παγκόσμιας κοινωνίας. Η βασική μονάδα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής παραμένει το έθνος-κράτος».
Σελ. 29
Και συνεχίζει σελ. 39
«Θέλω να καταστήσω σαφές ότι δεν επιθυμώ να καταργηθεί ο καπιταλισμός. Παρά τις ανεπάρκειές του, είναι η καλύτερη από όλες τις εναλλακτικές λύσεις. Αντίθετα, θέλω να εμποδίσω την αυτοκαταστροφή του καπιταλιστικού συστήματος. Γι’ αυτό το σκοπό, χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ την έννοια της ανοιχτής κοινωνίας».
Και πάμε στη σελ. 224
Άνοδος / Πτώση
«Διστάζω να εφαρμόσω το μοντέλο ανόδου/πτώσης στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, διότι θεωρώ ότι το σύστημα είναι πολύ ανοιχτό και ατελές για να προσαρμόζεται σε φροντισμένα πρότυπα».
Όμως, σχεδόν ενάντια στην καλύτερή μου πρόθεση - δεν θέλω να δώσω την εντύπωση ότι το καθετί θα έπρεπε να ερμηνεύεται ως φαινόμενο ανόδου/πτώσης-, μπορώ να εξακριβώσω τη διαμόρφωση ενός προτύπου ανόδου/πτώσης, μια κυρίαρχη τάση, δηλαδή τον διεθνή ανταγωνισμό για κεφάλαιο, και μια επικρατούσα προτίμηση, δηλαδή την υπερβολική πίστη στο μηχανισμό αγοράς. Κατά την διάρκεια της ανόδου, τόσο η προτίμηση όσο και η τάση αλληλοενισχύονται. Κατά τη διάρκεια της πτώσης, και οι δύο πέφτουν ανεξάρτητα η μεν από τη δε. Τί επιφέρει την πτώση; Πιστεύω ότι η απάντηση μπορεί να βρεθεί στην ένταση ανάμεσα στο παγκόσμιο εύρος των χρηματοπιστωτικών αγορών και στο εθνικό εύρος της πολιτικής. Νωρίτερα περιέγραψα το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα ως ένα γιγαντιαίο σύστημα κυκλοφορίας που ωθεί κεφάλαιο προς το κέντρο και στην συνέχεια το διοχετεύει στην περιφέρεια. Τα εθνικά κράτη λειτουργούν σαν βαλβίδες μέσα στο σύστημα.
Ενόσω οι παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές αγορές εξαπλώνονται, οι βαλβίδες ανοίγουν, αλλά και όταν η ροή των κεφαλαίων αντιστρέφεται, γίνονται εμπόδιο προκαλώντας την κατάρρευση του συστήματος.
«Υπομονή» … Σελ. 236
«Έχω ήδη διαμορφώσει την εικόνα της τελικής κρίσης. Θα είναι πολιτική στον χαρακτήρα της. Είναι πιθανό να υπάρξουν πολιτικά κινήματα των ντόπιων πληθυσμών που θα επιδιώξουν να απαλλοτριώσουν τις πολυεθνικές εταιρίες και να πάρουν πίσω τον «εθνικό» πλούτο (Σ.Σ. Τα εισαγωγικά στο εθνικό δικά του). Μερικά από αυτά ίσως έχουν την ίδια μοίρα με την εξέγερση των Μπόξερ ή θα επιτύχουν ό,τι και η επανάσταση των Ζαπατίστας. Η επιτυχία τους είναι πιθανόν να κλονίσει την εμπιστοσύνη των χρηματοπιστωτικών αγορών, γεγονός που δημιουργεί κινδύνους μιας αυτοενισχυόμενης διαδικασίας με καθοδική κατεύθυνση. Εάν θα συμβεί αυτό σε αυτή την ευκαιρία ή στην επόμενη παραμένει ένα ερώτημα αναπάντητο».
Κουράγιο… σελ. 298
«Για να το πούμε έξω από τα δόντια, η επιλογή με την οποία είμαστε αντιμέτωποι είναι εάν θα ρυθμίσουμε τις παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές αγορές διεθνώς ή θα αφήσουμε σε κάθε κράτος να προστατεύσει τα δικά του συμφέροντα όσο καλύτερα μπορεί.
Η δεύτερη επιλογή θα οδηγήσει σίγουρα στη διάλυση του γιγάντιου κυκλοφορικού συστήματος που λειτουργεί με το όνομα του παγκόσμιου καπιταλισμού».
Και κάτι που αφορά άμεσα τη Χώρα μας.
Σελ. 216
«Τί συμβαίνει όταν μια χώρα αθετεί το χρέος της; Η απάντηση καλύπτεται από μυστήριο, επειδή η μη εκπλήρωση του χρέους εκ μέρους των κρατικών αρχών συνήθως αποφεύγεται. Υπάρχει η γενική εντύπωση ότι η ενδιαφερόμενη χώρα θα υποφέρει από ανεπανόρθωτη βλάβη, αλλά στην πραγματικότητα πολλές χώρες έχουν αποτύχει να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους και δεν έχουν βρεθεί τρόποι για να τις συμμορφώσουν».
Θα μπορούσα να παραθέσω και άλλα αποσπάσματα από το βιβλίο του κου SOROS, όπως για την κοινωνία των πολιτών, αποτελούμενη φυσικά από τις περίφημες Μ.Κ.Ο. ή την επέμβαση σε χώρες που κατά την άποψή του δεν ανταποκρίνονται στις δικές του «δημοκρατικές» προδιαγραφές.
Δικές του, τρόπος του λέγειν, στις ανάγκες του Διεθνοποιημένου Χρηματοπιστωτικού Κεφαλαίου.
Το Δίλλημα για την Αριστερά είναι ένα: Η με την Αριστερά του Τολιάττι και των εθνικών κοινωνικών και ταξικών αγώνων του Κ.Κ.Ε. και του EAM-EΛΛΑΣ, ή με τον Κοσμοπολιτισμό του SOROS.
Υ.Γ. 1 Εάν μου ανήκουν κάποια ποσοστά από την προβολή του πονήματος Σώρου, ας κατατεθούν στο ταμείο στήριξης του Σχεδίου Αννάν και της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Κα Αναγνωστοπούλου σ’ αυτόν τον αγώνα είμαστε συνοδοιπόροι!!!
Υ.Γ. 2 Η συγγραφή του κειμένου συμπίπτει με τα γεγονότα που εξελίσσονται στη Βενεζουέλα.
Πλήρης αφωνία από τις ποικιλώνυμες ομάδες των «Αναρχικών», «ΑΝΤΙΦΑ» κλπ.
Άκρα του Τάφου σιωπή από το Indymedia Ανεξήγητο; Απολύτως δεδομένο.
Εκείνο όμως που προκαλεί εντύπωση, είναι η συνδιοργάνωση «αντιεθνικιστικών» εκδηλώσεων με τέτοιου είδους «οργανώσεις» της λεγόμενης Επαναστατικής Αριστεράς.
Οι Σαβοναρόλες και Βισίνσκυ αυτών των οργανώσεων, ίσως οφείλουν κάποια εξήγηση.
«Είναι γελοίο να πιστεύουμε ότι η εργατική τάξη μπορεί να αποσχισθεί από το Έθνος.
Η σύγχρονη εργατική τάξη είναι ο πυρήνας των εθνών, όχι μόνο για την αριθμητική υπεροχή της, αλλά για την οικονομική και πολιτική λειτουργία της.
Το μέλλον του έθνους έγκειται πρωτίστως στους ώμους των εργατικών τάξεων.
Οι κομμουνιστές, οι οποίοι είναι το κόμμα της εργατικής τάξης, δεν μπορούν να αποσυνδεθούν από τα έθνη τους εάν δεν θέλουν να αποκόψουν τις... ζωτικές τους ρίζες.
Ο κοσμοπολιτισμός είναι μια ιδεολογία εντελώς ξένη προς την εργατική τάξη. Είναι αντ’ αυτού η χαρακτηριστική ιδεολογία των ανθρώπων της διεθνούς τράπεζας, των διεθνών καρτέλ και των διεθνών τραστ, των μεγάλων κερδοσκόπων των χρηματιστηρίων και των κατασκευαστών όπλων».
Palmiro Togliatti
Rinascita - Rassegna di politica e di a coultura Italiana
7-8 Ιούλης - Αύγουστος 1945
Rinascita - Rassegna di politica e di a coultura Italiana
7-8 Ιούλης - Αύγουστος 1945
Και πάμε τώρα σε έναν «Αστέρα του Διεθνισμού», που πολλοί δυστυχώς από την «Αριστερά» θα αναγνωρίσουν τον εαυτόν τους.
Πρόκειται για τον GEORGE SOROS και θα χρησιμοποιήσουμε ορισμένα αποσπάσματα από το βιβλίο του «Η κρίση του Παγκόσμιου Καπιταλισμού» υπότιτλος «Η Ανοιχτή Κοινωνία σε Κίνδυνο», εκδόσεις «Νέα Σύνορα-Λιβάνη».
Το συνιστούμε ανεπιφύλακτα στους «Διεθνιστές» που έχουν πέσει θύματα του Κοσμοπολισμού, αποτελώντας τον πολιορκιτικό κριό του εθνομηδενισμού, βεβαίως με «Αριστερό» πρόσημο.
«Η ανάπτυξη μιας παγκόσμιας οικονομίας δεν έχει συνδυαστεί με την ανάπτυξη μιας παγκόσμιας κοινωνίας. Η βασική μονάδα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής παραμένει το έθνος-κράτος».
Σελ. 29
Και συνεχίζει σελ. 39
«Θέλω να καταστήσω σαφές ότι δεν επιθυμώ να καταργηθεί ο καπιταλισμός. Παρά τις ανεπάρκειές του, είναι η καλύτερη από όλες τις εναλλακτικές λύσεις. Αντίθετα, θέλω να εμποδίσω την αυτοκαταστροφή του καπιταλιστικού συστήματος. Γι’ αυτό το σκοπό, χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ την έννοια της ανοιχτής κοινωνίας».
Και πάμε στη σελ. 224
Άνοδος / Πτώση
«Διστάζω να εφαρμόσω το μοντέλο ανόδου/πτώσης στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, διότι θεωρώ ότι το σύστημα είναι πολύ ανοιχτό και ατελές για να προσαρμόζεται σε φροντισμένα πρότυπα».
Όμως, σχεδόν ενάντια στην καλύτερή μου πρόθεση - δεν θέλω να δώσω την εντύπωση ότι το καθετί θα έπρεπε να ερμηνεύεται ως φαινόμενο ανόδου/πτώσης-, μπορώ να εξακριβώσω τη διαμόρφωση ενός προτύπου ανόδου/πτώσης, μια κυρίαρχη τάση, δηλαδή τον διεθνή ανταγωνισμό για κεφάλαιο, και μια επικρατούσα προτίμηση, δηλαδή την υπερβολική πίστη στο μηχανισμό αγοράς. Κατά την διάρκεια της ανόδου, τόσο η προτίμηση όσο και η τάση αλληλοενισχύονται. Κατά τη διάρκεια της πτώσης, και οι δύο πέφτουν ανεξάρτητα η μεν από τη δε. Τί επιφέρει την πτώση; Πιστεύω ότι η απάντηση μπορεί να βρεθεί στην ένταση ανάμεσα στο παγκόσμιο εύρος των χρηματοπιστωτικών αγορών και στο εθνικό εύρος της πολιτικής. Νωρίτερα περιέγραψα το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα ως ένα γιγαντιαίο σύστημα κυκλοφορίας που ωθεί κεφάλαιο προς το κέντρο και στην συνέχεια το διοχετεύει στην περιφέρεια. Τα εθνικά κράτη λειτουργούν σαν βαλβίδες μέσα στο σύστημα.
Ενόσω οι παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές αγορές εξαπλώνονται, οι βαλβίδες ανοίγουν, αλλά και όταν η ροή των κεφαλαίων αντιστρέφεται, γίνονται εμπόδιο προκαλώντας την κατάρρευση του συστήματος.
«Υπομονή» … Σελ. 236
«Έχω ήδη διαμορφώσει την εικόνα της τελικής κρίσης. Θα είναι πολιτική στον χαρακτήρα της. Είναι πιθανό να υπάρξουν πολιτικά κινήματα των ντόπιων πληθυσμών που θα επιδιώξουν να απαλλοτριώσουν τις πολυεθνικές εταιρίες και να πάρουν πίσω τον «εθνικό» πλούτο (Σ.Σ. Τα εισαγωγικά στο εθνικό δικά του). Μερικά από αυτά ίσως έχουν την ίδια μοίρα με την εξέγερση των Μπόξερ ή θα επιτύχουν ό,τι και η επανάσταση των Ζαπατίστας. Η επιτυχία τους είναι πιθανόν να κλονίσει την εμπιστοσύνη των χρηματοπιστωτικών αγορών, γεγονός που δημιουργεί κινδύνους μιας αυτοενισχυόμενης διαδικασίας με καθοδική κατεύθυνση. Εάν θα συμβεί αυτό σε αυτή την ευκαιρία ή στην επόμενη παραμένει ένα ερώτημα αναπάντητο».
Κουράγιο… σελ. 298
«Για να το πούμε έξω από τα δόντια, η επιλογή με την οποία είμαστε αντιμέτωποι είναι εάν θα ρυθμίσουμε τις παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές αγορές διεθνώς ή θα αφήσουμε σε κάθε κράτος να προστατεύσει τα δικά του συμφέροντα όσο καλύτερα μπορεί.
Η δεύτερη επιλογή θα οδηγήσει σίγουρα στη διάλυση του γιγάντιου κυκλοφορικού συστήματος που λειτουργεί με το όνομα του παγκόσμιου καπιταλισμού».
Και κάτι που αφορά άμεσα τη Χώρα μας.
Σελ. 216
«Τί συμβαίνει όταν μια χώρα αθετεί το χρέος της; Η απάντηση καλύπτεται από μυστήριο, επειδή η μη εκπλήρωση του χρέους εκ μέρους των κρατικών αρχών συνήθως αποφεύγεται. Υπάρχει η γενική εντύπωση ότι η ενδιαφερόμενη χώρα θα υποφέρει από ανεπανόρθωτη βλάβη, αλλά στην πραγματικότητα πολλές χώρες έχουν αποτύχει να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους και δεν έχουν βρεθεί τρόποι για να τις συμμορφώσουν».
Θα μπορούσα να παραθέσω και άλλα αποσπάσματα από το βιβλίο του κου SOROS, όπως για την κοινωνία των πολιτών, αποτελούμενη φυσικά από τις περίφημες Μ.Κ.Ο. ή την επέμβαση σε χώρες που κατά την άποψή του δεν ανταποκρίνονται στις δικές του «δημοκρατικές» προδιαγραφές.
Δικές του, τρόπος του λέγειν, στις ανάγκες του Διεθνοποιημένου Χρηματοπιστωτικού Κεφαλαίου.
Το Δίλλημα για την Αριστερά είναι ένα: Η με την Αριστερά του Τολιάττι και των εθνικών κοινωνικών και ταξικών αγώνων του Κ.Κ.Ε. και του EAM-EΛΛΑΣ, ή με τον Κοσμοπολιτισμό του SOROS.
Υ.Γ. 1 Εάν μου ανήκουν κάποια ποσοστά από την προβολή του πονήματος Σώρου, ας κατατεθούν στο ταμείο στήριξης του Σχεδίου Αννάν και της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Κα Αναγνωστοπούλου σ’ αυτόν τον αγώνα είμαστε συνοδοιπόροι!!!
Υ.Γ. 2 Η συγγραφή του κειμένου συμπίπτει με τα γεγονότα που εξελίσσονται στη Βενεζουέλα.
Πλήρης αφωνία από τις ποικιλώνυμες ομάδες των «Αναρχικών», «ΑΝΤΙΦΑ» κλπ.
Άκρα του Τάφου σιωπή από το Indymedia Ανεξήγητο; Απολύτως δεδομένο.
Εκείνο όμως που προκαλεί εντύπωση, είναι η συνδιοργάνωση «αντιεθνικιστικών» εκδηλώσεων με τέτοιου είδους «οργανώσεις» της λεγόμενης Επαναστατικής Αριστεράς.
Οι Σαβοναρόλες και Βισίνσκυ αυτών των οργανώσεων, ίσως οφείλουν κάποια εξήγηση.
=================================
Ο έσχατος θεός... για να αποκαταστήσει τους σώγαμπρους και τις σωγαμπρίνες...
Πόσους Συριζαίους, νυν βουλευτές και μέλλοντες υποψήφιους, πέπρωται να φάει ο Τσίπρας για να αποκαταστήσει τους σώγαμπρους και τις σωγαμπρίνες – όχι μόνον τους έξι, αλλά και όλα τα άλλα ρετάλια (προσοχή, κύριε διορθωτά, όχι ρεμάλια) του παλαιοκομματισμού, «εκσυγχρονιστικού» και όχι, που σπεύδουν να συμπλεχθούν στα ράκη με τα οποία ο Τσίπρας σκέφτεται να δώσει την... επόμενη εκλογική μάχη;
Το ερώτημα πλανάται (αναπάντητο για την ώρα) πάνω απ’ τους βάλτους της επικράτειας, καθώς νυχτώνει κι αρχίζουν να κοάζουν τα βατράχια.
Καλημέρα σας! είναι πλέον φανερό σε όλους, εκτός κι αν πρόκειται για φανατικούς ή εθελοτυφλούντες ιδιοτελείς, ότι στη χώρα πλέον κουμάντο (εκτός απ’ τους Αμερικανούς) κάνει η παρακμή.
Η παρακμή όμως δεν κάνει πλάκα.
Όπου εκδηλώνεται, αποδεικνύεται θανάσιμη.
Η σημειολογία της παρακμής είναι η ευτέλεια και τα ξεφτιλίκια, που τον τελευταίο καιρό κορυφώνονται. Με δραματικές συνέπειες για την πολιτική και το πολίτευμα.
Και μπορεί μεν τα βατράχια να κοάζουν στους βάλτους, αλλά στα καφενεία της επικράτειας οι πολίτες καγχάζουν, σηματοδοτώντας έτσι το τέλος της παρούσας κυβέρνησης, μιας κυβέρνησης που δεν είναι πια καν κουρελού, αλλά απλώς ρόμπα.
Η παρακμή ταλάνιζε την Ελλάδα πολύν καιρό τώρα (επί παλαιοκομματικού δικομματισμού), αλλά ο τρέχων νεοπαλαιοκομματισμός της ελεεινής, της ελεεινότατης μορφής, έχει δώσει στην παρακμή ακατανίκητες δυνάμεις. Η κυρίως αιτία
για το φούντωμα της ξεφτίλας (δηλαδή της εν τέλει κατίσχυσης της παρακμής) βρίσκεται στο γεγονός ότι ο Τσίπρας άλλα έλεγε και άλλα έκανε.
Ενώ στη συνέχεια, άλλα κάνει και άλλα λέει.
Το πρώτο (άλλα να λες κι άλλα να κάνεις) συνιστά εξαπάτηση. Το δεύτερο (άλλα να κάνεις και άλλα να λες) συνιστά τρέλα.
Στη μέγγενη της εξαπάτησης και της τρέλας μπορεί να επιβιώνει ο κ. Θανάσης Παπαχριστόπουλος ή η κυρία Μεγαλοοικονόμου, αλλά όχι η Ελλάδα.
Οι συνομιλίες για τη Συμφωνία των Πρεσπών (το περιεχόμενο των οποίων υπαγόρευσε ο κ. Πάιατ στον Τσίπρα ως εάν να απευθυνόταν σε πρόθυμο παιδάριο), καθώς και η αίολη διαδικασία για να «περάσει» απ’ τη Βουλή των Ελλήνων, ξεχαρβάλωσαν τελείως το σύστημα διακυβέρνησης Τσίπρα. Ο Τσίπρας εξεπλάγη (πιθανώς, αλλιώς να του παρουσίαζε τις συνέπειες μιας λύσης τύπου Ανάν για το Σκοπιανό ο κ. Πάιατ). Σημασία έχει ότι οι συνέπειες της Συμφωνίας των Πρεσπών κατέστησαν την πορεία του Τσίπρα μονόδρομο προς το τέλος του.
Πανικόβλητος ο πρωθυπουργός της κυρίας Παπακώστα θα διανύσει αυτή τη διαδρομή αλλόφρων. Αλλόφρων πάει στην Τουρκία και πριν καν φθάσει εκεί, ο κ. Ερντογάν του κρεμάει κουδούνια: την επικήρυξη των οχτώ!
Ο Τσίπρας μετέτρεψε την εντολή του λαού σε εντολή στην κυρία Μεγαλοοικονόμου. Η προεκλογική εξαπάτηση έπιασε, αλλά η μετεκλογική τρέλα δεν τραβάει.
Όμως η παρακμή δεν αστειεύεται.
Μπορεί τα βατράχια στους βάλτους να κοάζουν έως το τέλος των ημερών, αλλά τα καφενεία της επικράτειας για να υπάρχουν, προϋποθέτουν επικράτεια. Με την οποίαν επικράτεια το παιδάριο αυτό έπαιξε πολύ (Μνημόνια, Πρέσπες, Πολίτευμα). Συνήθισε τον θυμό, την περιφρόνηση, την παραίτηση των πολιτών, αλλά παραγνώρισε τον τρομερό θεό των καφενέδων – τον Γέλωτα.
Είναι, ο Γέλως, ο έσχατος των θεών. Όταν οι Ερινύες αποτυγχάνουν να οδηγήσουν τον κάθε αχρείο στη συναίσθηση των πεπραγμένων του, αναλαμβάνει ο Γέλως. Ο γέλωτας των άλλων…
ΠΗΓΗ: topontiki
=================
Το ερώτημα πλανάται (αναπάντητο για την ώρα) πάνω απ’ τους βάλτους της επικράτειας, καθώς νυχτώνει κι αρχίζουν να κοάζουν τα βατράχια.
Καλημέρα σας! είναι πλέον φανερό σε όλους, εκτός κι αν πρόκειται για φανατικούς ή εθελοτυφλούντες ιδιοτελείς, ότι στη χώρα πλέον κουμάντο (εκτός απ’ τους Αμερικανούς) κάνει η παρακμή.
Η παρακμή όμως δεν κάνει πλάκα.
Όπου εκδηλώνεται, αποδεικνύεται θανάσιμη.
Η σημειολογία της παρακμής είναι η ευτέλεια και τα ξεφτιλίκια, που τον τελευταίο καιρό κορυφώνονται. Με δραματικές συνέπειες για την πολιτική και το πολίτευμα.
Και μπορεί μεν τα βατράχια να κοάζουν στους βάλτους, αλλά στα καφενεία της επικράτειας οι πολίτες καγχάζουν, σηματοδοτώντας έτσι το τέλος της παρούσας κυβέρνησης, μιας κυβέρνησης που δεν είναι πια καν κουρελού, αλλά απλώς ρόμπα.
Η παρακμή ταλάνιζε την Ελλάδα πολύν καιρό τώρα (επί παλαιοκομματικού δικομματισμού), αλλά ο τρέχων νεοπαλαιοκομματισμός της ελεεινής, της ελεεινότατης μορφής, έχει δώσει στην παρακμή ακατανίκητες δυνάμεις. Η κυρίως αιτία
για το φούντωμα της ξεφτίλας (δηλαδή της εν τέλει κατίσχυσης της παρακμής) βρίσκεται στο γεγονός ότι ο Τσίπρας άλλα έλεγε και άλλα έκανε.
Ενώ στη συνέχεια, άλλα κάνει και άλλα λέει.
Το πρώτο (άλλα να λες κι άλλα να κάνεις) συνιστά εξαπάτηση. Το δεύτερο (άλλα να κάνεις και άλλα να λες) συνιστά τρέλα.
Στη μέγγενη της εξαπάτησης και της τρέλας μπορεί να επιβιώνει ο κ. Θανάσης Παπαχριστόπουλος ή η κυρία Μεγαλοοικονόμου, αλλά όχι η Ελλάδα.
Οι συνομιλίες για τη Συμφωνία των Πρεσπών (το περιεχόμενο των οποίων υπαγόρευσε ο κ. Πάιατ στον Τσίπρα ως εάν να απευθυνόταν σε πρόθυμο παιδάριο), καθώς και η αίολη διαδικασία για να «περάσει» απ’ τη Βουλή των Ελλήνων, ξεχαρβάλωσαν τελείως το σύστημα διακυβέρνησης Τσίπρα. Ο Τσίπρας εξεπλάγη (πιθανώς, αλλιώς να του παρουσίαζε τις συνέπειες μιας λύσης τύπου Ανάν για το Σκοπιανό ο κ. Πάιατ). Σημασία έχει ότι οι συνέπειες της Συμφωνίας των Πρεσπών κατέστησαν την πορεία του Τσίπρα μονόδρομο προς το τέλος του.
Πανικόβλητος ο πρωθυπουργός της κυρίας Παπακώστα θα διανύσει αυτή τη διαδρομή αλλόφρων. Αλλόφρων πάει στην Τουρκία και πριν καν φθάσει εκεί, ο κ. Ερντογάν του κρεμάει κουδούνια: την επικήρυξη των οχτώ!
Ο Τσίπρας μετέτρεψε την εντολή του λαού σε εντολή στην κυρία Μεγαλοοικονόμου. Η προεκλογική εξαπάτηση έπιασε, αλλά η μετεκλογική τρέλα δεν τραβάει.
Όμως η παρακμή δεν αστειεύεται.
Μπορεί τα βατράχια στους βάλτους να κοάζουν έως το τέλος των ημερών, αλλά τα καφενεία της επικράτειας για να υπάρχουν, προϋποθέτουν επικράτεια. Με την οποίαν επικράτεια το παιδάριο αυτό έπαιξε πολύ (Μνημόνια, Πρέσπες, Πολίτευμα). Συνήθισε τον θυμό, την περιφρόνηση, την παραίτηση των πολιτών, αλλά παραγνώρισε τον τρομερό θεό των καφενέδων – τον Γέλωτα.
Είναι, ο Γέλως, ο έσχατος των θεών. Όταν οι Ερινύες αποτυγχάνουν να οδηγήσουν τον κάθε αχρείο στη συναίσθηση των πεπραγμένων του, αναλαμβάνει ο Γέλως. Ο γέλωτας των άλλων…
ΠΗΓΗ: topontiki
=================
Σχόλια