Πας μη ΣΥΡΙΖΑίος ακροδεξιός!

Αντώνης Κουμιώτης

Οι αντι-δράσεις στις δράσεις της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ ήταν κάτι περισσότερο από αναμενόμενες και ως τέτοιες συμβαίνουν ανά την επικράτεια το τελευταίο χρονικό διάστημα. Η εξουσία, βλέπετε, ειδικά στην περίπτωση της μνημονιακής Ελλάδας, δεν έχει ιδεολογικό πρόσημο, όσο κι αν οι πρωθυπουργοί του Μνημονίου, της ίδιας δηλαδή οικονομικής συνταγής, προσπάθησαν να ιδεολογικοποιήσουν καθείς το δικό του αφήγημα. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Κι αν ο Γιώργος Παπανδρέου δεν πρόλαβε να καταλάβει και πολλά -αν και τούτο το σενάριο πολύ βολεύει τους «κηπουρούς» της αυλής του πρώην πρωθυπουργού και νυν συντρόφου του Αλέξη Τσίπρα και αφήνοντας στην άκρη την τεχνοκρατική αντίληψη του Λουκά Παπαδήμου, ο Αντώνης Σαμαράς ήξερε πολύ καλά τί έκανε. O τελευταίος αντιδρούσε μέσω διαφόρων παρα-πολιτικών τακτικισμών και συνάμα μετέτρεψε τη Χρυσή Αυγή σε τρίτη πολιτική δύναμη.

Με ένα σμπάρο πέτυχε δυο τρυγόνια, αφενός δημιουργώντας ένα «αμορτισέρ» απορρόφησης των κοινωνικών κραδασμών, από την δεξιά πλευρά του πολιτικού χάρτη, το οποίο τόσο είχε ανάγκη εκείνη την περίοδο το ίδιο το πολιτικό σύστημα. Aφετέρου προσπαθώντας να μετατοπίσει την κομματική βάση της ΝΔ ένα κλικ δεξιότερα, ώστε να δημιουργήσει τον δικό του κομματικό στρατό. Όσο για τον νυν πρωθυπουργό και το κοινωνικοπολιτικό μωσαϊκό που ανέλαβε να διαχειριστεί, Κυριακή κοντή γιορτή καταπώς λέει και ο θυμόσοφος λαός μας.
Σε κάθε περίπτωση, Αντώνης Σαμαράς και Αλέξης Τσίπρας, είναι εκείνοι που ουσιαστικά φιλοτέχνησαν και εν συνεχεία οριοθέτησαν την ιδεολογικοπολιτική σκακιέρα στην Ελλάδα των Mνημονίων. Δυο τους συνυπέγραψαν τον βηματισμό σε έναν δρόμο, τον μνημονιακό, που δια μέσω της κυβέρνησης Παπανδρέου είχε από τρίτους προς τη χώρα παράγοντες επιβληθεί. Μια χώρα, ο λαός της οποίας, λόγω ακριβώς αυτού του βηματισμού, φτωχοποιήθηκε βιαίως, καθώς βυθίστηκε και συνεχίζει σε έναν φαύλο κύκλο λιτότητας, με το πολιτικό του προσωπικό ανίκανο να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.

Όσο για τον λαό;

Όσο για τον λαό; Η μνημονιακή κωλοτούμπα του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί, πέραν όλων των άλλων, να κατάφερε το κυριότερο πλήγμα, οδηγώντας σε αγωνιστική απραξία όσους πίστευαν σε μία εναλλακτική πολιτική, ωστόσο, επειδή ακριβώς αυτές οι τακτικές έχουν κοντά ποδάρια, η κοινωνική έκρηξη ελλοχεύει.

Βλέπετε, το περιβάλλον του πρωθυπουργού αδυνατεί να καταλάβει, ότι την ίδια ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας εμφανίζεται από τον ευρωπαϊκό Τύπο ως ο κύριος εκφραστής μιας διαφορετικής πολιτικής κουλτούρας στην Ευρώπη, στο εσωτερικό οι κίνδυνοι που μπορούν να τινάξουν στον αέρα την κατσαρόλα που βράζει, είναι πολλοί και κυρίως αυτός… η έλλειψη κοινωνικής συνοχής.
Όσο οι κατοικοεδρεύοντες στο Μέγαρο του Μαξίμου, κλείνουν τα μάτια τους μπροστά στην πολιτική ανισορροπία που συντελείται από τους κατοικοεδρεύοντες στην πλατεία Κουμουνδούρου, οι οποίοι συνεχίζουν να λειτουργούν ως περιθωριακή κομματική οργάνωση του 3,5%, χαρακτηρίζοντας ακροδεξιούς ή ακόμα και φασίστες όσους αντιδρούν και δικαίως στην πολιτική τους μεταστροφή, ο κίνδυνος θα είναι υπαρκτός.
Και για να είμαστε ρεαλιστές. Όχι, κίνδυνο για την σημερινή κυβέρνηση δεν αποτελεί ούτε η ΝΔ, ούτε ο Κυριάκος ο Μητσοτάκης, αλλά η ίδια η ιδεολογικοπολιτική της μήτρα, την οποία θα πρέπει να αποτινάξει και να μετατραπεί σε μια κυβέρνηση για όλους τους πληγωμένους Έλληνες! Αν δεν τα καταφέρει και ως κοινωνία γλυτώσουμε τα χειρότερα, οι περιπέτειες θα είναι μεγάλες, σε συνέχειες και πάντα σε βάρος της ραχοκοκαλιάς της ολοένα και περισσότερο φτωχοποιημένης ελληνικής κοινωνίας.