του Γιώργου Καραμπελιά
Το ζήτημα της υπογραφής της συμφωνίας των Πρεσπών προκάλεσε μια νέα βαθιά διχοτόμηση της ελληνικής κοινωνίας, κατ’ εξοχήν ανάμεσα στις ελίτ και τον λαό.
Πράγματι, το μεγαλύτερο μέρος της αυτό-αποκαλούμενης ελίτ της χώρας, κατ’ εξοχήν της πολιτικής, αλλά και της ακαδημαϊκής, αντιμετωπίζει το Μακεδονικό κατ’ εξοχήν από την άποψη των διεθνών συσχετισμών, της γεωπολιτικής. Σε αυτά τα πλαίσια θεωρεί πως παρ’ ότι οι απαιτήσεις των Σκοπιανών είναι παράλογες, εν τούτοις, η Ελλάδα δεν μπορεί να σπαταλά «πολύτιμο διπλωματικό κεφάλαιο» σε ένα τέτοιο ζήτημα. Θα πρέπει λοιπόν, έστω και με κάποιες «αβαρίες» και υποχωρήσεις να κλείσουμε το ζήτημα, έτσι ώστε να μπορούμε να επικεντρωθούμε σε άλλα ζητήματα.
Μάλιστα, για όσους προέρχονται από την αριστερά, αυτό το σκεπτικό ενισχύεται με τη θετική προκατάληψη υπέρ των «Σλαβομακεδόνων αδελφών», που οδηγεί τα περισσότερα τμήματα της αριστερόστροφης ελίτ σε μια περιφρονητική αντιμετώπιση του «βουκεφαλισμού», δηλαδή του ενδιαφέροντος του ελληνικού λαού για την ιστορική Μακεδονία.
Όταν κατέρρευσε η ομοσπονδιακή Γιουγκοσλαβία και η «Ομόσπονδη Δημοκρατία της Μακεδονίας» διεκδίκησε τη μετατροπή της σε ανεξάρτητο κράτος, ήταν ακόμα δυνατός ένας συμβιβασμός, ίσως γύρω από το όνομα Σλαβομακεδονία, λαμβάνοντας υπ’ όψη πως η Ελλάδα διεκδικούσε με αξιώσεις τη μετατροπή της σε επίκεντρο των Βαλκανίων, μετά την κατάρρευση του Ανατολικού στρατοπέδου.
Τότε, μια ισχυρή, συγκριτικά με τα βαλκανικά μεγέθη της εποχής, Ελλάδα, θα μπορούσε να εντάξει την Αλβανία, τα Σκόπια, τη Βουλγαρία και ίσως και την Σερβία και τη Ρουμανία σε μια ομάδα χωρών που με επίκεντρο την Ελλάδα θα συγκροτούσαν έναν ευρωπαϊκό βαλκανικό πόλο, ικανό να αντιμετωπίσει την Τουρκία. Με αυτό το σκεπτικό τότε εγώ προσωπικά υποστήριζα τη δυνατότητα ενός τέτοιου συμβιβασμού με τα Σκόπια και τον Γκλιγκόροφ. Εξάλλου, ακόμα τα Σκόπια και οι Σλάβοι των Σκοπίων διεκδικούσαν τον «μακεδονισμό» ως μια σλαβική ταυτότητα και δεν είχε ακόμα συγκροτηθεί ο αλβανικός εθνικισμός. Η Αλβανία ήταν στα πρόθυρα της διάλυσης και το Κόσοβο αποτελούσε μέρος της Σερβίας.
Όμως, ήδη, ο ελληνικός λαός και εμβληματικές μορφές του πολιτικού και πνευματικού κόσμου της Ελλάδας, όπως ο Οδυσσέας Ελύτης ή ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αρνούνταν να εμπλακούν σε οποιαδήποτε διαπραγμάτευση, εάν στο όνομα του κράτους των Σκοπίων υπήρχε αναφορά στη λέξη Μακεδονία, η οποία είναι συνδεδεμένη στενά με την ελληνική διαχρονία. Η δε πρώτη πρόκληση ως προς την ιστορική διάσταση του ζητήματος είχε έλθει από την ίδια την πΓΔΜ, με την υιοθέτηση του αστεριού της Βεργίνας ως συμβόλου της σημαίας τους.
Και πάντως, έκτοτε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Κατ’ αρχάς το βαλκανικό όνειρο της Ελλάδας κατέρρευσε πριν καν σχηματιστεί και πριν καν οι δυτικόστροφες ελληνικές ελίτ το διατυπώσουν! Μέσα σε εικοσιπέντε χρόνια η Ελλάδα κατέβηκε πολλά σκαλοπάτια στην κλίμακα ισχύος και κύρους με αποκορύφωμα την διάλυση της οικονομικής βαλκανικής της παρουσίας, την οποία τόσο διακαώς επιθυμούσαν και επιδίωκαν οι Γερμανοί.
Η Αλβανία, και ο αλβανικός εθνικισμός απεδείχθη ο μεγάλος κερδισμένος της εικοσιπενταετίας πού πέρασε. Εξόντωσε σε μεγάλο βαθμό την ελληνική εθνική μειονότητα της Βορείου Ηπείρου, εξεδίωξε τους Σέρβους από το Κόσοβο και προχωρά στην ενσωμάτωση του Κοσόβου στο Αλβανικό κράτος, ανεδείχθη σε ισχυρό παράγοντα στο εσωτερικό των Σκοπίων ενώ παράλληλα έγινε κράτος-πελάτης του νέο-οθωμανισμού και εχθρός της Ελλάδας.
Αλλά και οι εξελίξεις στα Σκόπια υπήρξαν εξόχως αρνητικές.
Κατ’ αρχάς, για να διατηρήσει την ύπαρξή του, αυτό το εύθραυστο μόρφωμα
ανήγαγε τον μακεδονισμό στην αποκλειστική ιδεολογική του αναφορά. Και η
εντεινόμενη διαμάχη με τους Αλβανούς και τους Βουλγάρους δεν
λειτούργησε κατευναστικά, αλλά συνέβη το αντίθετο. Για να εντάξουν τους
Αλβανούς στον μακεδονισμό, και να διαφοριστούν από τους Σλάβους
Βουλγάρους έπαψαν πλέον να αναφέρονται κυρίως στον σλαβικό χαρακτήρα των
«Μακεδόνων», αλλά προσανατολίστηκαν προς την αρχαία Μακεδονία. Έτσι και
οι Αλβανοί των Σκοπίων ως «γηγενείς» μπορούν να αναγορευτούν σε
απογόνους του Αλεξάνδρου!
Η αναφορά στην ιστορική Μακεδονία και τους αρχαίους Μακεδόνες έγινε λόγος ύπαρξης του διχασμένου κράτους των Σκοπίων και ενέχει χαρακτήρα θεμελιώδους και ενοποιητικού μύθου, γι’ αυτό και είναι απαραίτητη. Και εάν οι Σλάβοι των Σκοπίων δεν είχαν κανένα πρόβλημα να υποκλέψουν την αρχαία μακεδονική ταυτότητα, γιατί άραγε να έχουν οι Αλβανοί, οι οποίοι μάλιστα ως απόγονοι των αρχαίων Ιλλυριών, όπως ισχυρίζονται, είναι αρχαιότεροι από τους Σλάβους στην περιοχή;!
Γι’ αυτό και τα αγάλματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου δεν αποτελούν απλώς ένα ανώδυνο «σκοπιανό κιτς», αλλά θεμελιώδες «επιχείρημα» ύπαρξης του σκοπιανού μορφώματος. Η δε «Βόρεια Μακεδονία» θα έχει κάθε λόγο στο μέλλον να διεκδικεί την «απελευθέρωση» της αλύτρωτης «νότιας Μακεδονίας». Όταν λοιπόν θα έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία της εισόδου στο ΝΑΤΟ, τα Σκόπια θα επανέλθουν πλησίστια στον... Μέγα Αλέξανδρο, γατί μόνο έτσι θα μπορούν να συντηρηθούν ως κράτος!
Έτσι λοιπόν, με το πέρασμα των χρόνων, μειώθηκαν και δεν αυξήθηκαν οι δυνατότητες να εξευρεθεί οποιαδήποτε συναινετική λύση, η οποία να περιλαμβάνει το συνθετικό Μακεδονία. Και η Ελλάδα, μια χώρα που πλέον κρατιέται σχεδόν αποκλειστικά από την ιστορία και τον πολιτισμό της, είναι υποχρεωμένη να τον περιφρουρήσει ως κόρη οφθαλμού, για να επιχειρήσει οποιαδήποτε ύστατη ανάκαμψη.
Γι’ αυτό και το μάτι του λαού βλέπει σωστά όταν προτάσσει την ελληνικότητα της Μακεδονίας ως το κεντρικό διακύβευμα της τρέχουσας αντιπαράθεσης και επιμένει πως δεν μπορεί να γίνει καμία υποχώρηση σήμερα. Όταν είσαι αδύναμος και υποχωρείς είναι βέβαιο πως θα χάσεις κατά κράτος, ακόμα και από τον πιο αδύναμο από σένα.
Ο εγχώριος εθνομηδενισμός έχει ως διακηρυγμένο στόχο και επί δεκαετίες προσπαθεί λυσσαλέα να αποσυνδέσει τους Έλληνες από την ιστορία, τη γλώσσα και την πολιτισμική τους διαχρονία, χαρακτηρίζοντάς την αναχρονισμό και εθνικισμό. Γι’ αυτό και οι εθνομηδενιστές όταν ανέβηκαν στην εξουσία ανέλαβαν αυτοί από τις ξένες πρεσβείες και ιδρύματα τύπου Σόρος το έργο της εκχώρησης της ιστορίας της Μακεδονίας.
Οι Έλληνες πρέπει να χάσουν οριστικά κάθε στοιχείο που τους συνδέει με την μεγάλη τους παράδοση και να αποδεχτούν την θέση τους ως ένα θλιβερό βαλκανικό προτεκτοράτο της Δύσης και της νέο-οθωμανικής Τουρκίας, στα ίδια επίπεδα με τα Σκόπια ή την Αλβανία. Οι Έλληνες πρέπει να χάσουν αυτό που οι εθνομηδενιστές αποκαλούν «μεγαλοϊδεατισμό» τους και να γίνουν οριστικά «ρεαλιστές» δηλαδή πειθήνια ανδράποδα.
Ευτυχώς όμως που υπάρχει και ο Ελληνικός λαός για να προστατεύει το εθνικό συμφέρον, που μεγάλο μέρος των ψευδο-ελίτ αδυνατεί να κατανοήσει.
ΠΗΓΗ
Το ζήτημα της υπογραφής της συμφωνίας των Πρεσπών προκάλεσε μια νέα βαθιά διχοτόμηση της ελληνικής κοινωνίας, κατ’ εξοχήν ανάμεσα στις ελίτ και τον λαό.
Πράγματι, το μεγαλύτερο μέρος της αυτό-αποκαλούμενης ελίτ της χώρας, κατ’ εξοχήν της πολιτικής, αλλά και της ακαδημαϊκής, αντιμετωπίζει το Μακεδονικό κατ’ εξοχήν από την άποψη των διεθνών συσχετισμών, της γεωπολιτικής. Σε αυτά τα πλαίσια θεωρεί πως παρ’ ότι οι απαιτήσεις των Σκοπιανών είναι παράλογες, εν τούτοις, η Ελλάδα δεν μπορεί να σπαταλά «πολύτιμο διπλωματικό κεφάλαιο» σε ένα τέτοιο ζήτημα. Θα πρέπει λοιπόν, έστω και με κάποιες «αβαρίες» και υποχωρήσεις να κλείσουμε το ζήτημα, έτσι ώστε να μπορούμε να επικεντρωθούμε σε άλλα ζητήματα.
Μάλιστα, για όσους προέρχονται από την αριστερά, αυτό το σκεπτικό ενισχύεται με τη θετική προκατάληψη υπέρ των «Σλαβομακεδόνων αδελφών», που οδηγεί τα περισσότερα τμήματα της αριστερόστροφης ελίτ σε μια περιφρονητική αντιμετώπιση του «βουκεφαλισμού», δηλαδή του ενδιαφέροντος του ελληνικού λαού για την ιστορική Μακεδονία.
Όταν κατέρρευσε η ομοσπονδιακή Γιουγκοσλαβία και η «Ομόσπονδη Δημοκρατία της Μακεδονίας» διεκδίκησε τη μετατροπή της σε ανεξάρτητο κράτος, ήταν ακόμα δυνατός ένας συμβιβασμός, ίσως γύρω από το όνομα Σλαβομακεδονία, λαμβάνοντας υπ’ όψη πως η Ελλάδα διεκδικούσε με αξιώσεις τη μετατροπή της σε επίκεντρο των Βαλκανίων, μετά την κατάρρευση του Ανατολικού στρατοπέδου.
Τότε, μια ισχυρή, συγκριτικά με τα βαλκανικά μεγέθη της εποχής, Ελλάδα, θα μπορούσε να εντάξει την Αλβανία, τα Σκόπια, τη Βουλγαρία και ίσως και την Σερβία και τη Ρουμανία σε μια ομάδα χωρών που με επίκεντρο την Ελλάδα θα συγκροτούσαν έναν ευρωπαϊκό βαλκανικό πόλο, ικανό να αντιμετωπίσει την Τουρκία. Με αυτό το σκεπτικό τότε εγώ προσωπικά υποστήριζα τη δυνατότητα ενός τέτοιου συμβιβασμού με τα Σκόπια και τον Γκλιγκόροφ. Εξάλλου, ακόμα τα Σκόπια και οι Σλάβοι των Σκοπίων διεκδικούσαν τον «μακεδονισμό» ως μια σλαβική ταυτότητα και δεν είχε ακόμα συγκροτηθεί ο αλβανικός εθνικισμός. Η Αλβανία ήταν στα πρόθυρα της διάλυσης και το Κόσοβο αποτελούσε μέρος της Σερβίας.
Όμως, ήδη, ο ελληνικός λαός και εμβληματικές μορφές του πολιτικού και πνευματικού κόσμου της Ελλάδας, όπως ο Οδυσσέας Ελύτης ή ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αρνούνταν να εμπλακούν σε οποιαδήποτε διαπραγμάτευση, εάν στο όνομα του κράτους των Σκοπίων υπήρχε αναφορά στη λέξη Μακεδονία, η οποία είναι συνδεδεμένη στενά με την ελληνική διαχρονία. Η δε πρώτη πρόκληση ως προς την ιστορική διάσταση του ζητήματος είχε έλθει από την ίδια την πΓΔΜ, με την υιοθέτηση του αστεριού της Βεργίνας ως συμβόλου της σημαίας τους.
Και πάντως, έκτοτε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Κατ’ αρχάς το βαλκανικό όνειρο της Ελλάδας κατέρρευσε πριν καν σχηματιστεί και πριν καν οι δυτικόστροφες ελληνικές ελίτ το διατυπώσουν! Μέσα σε εικοσιπέντε χρόνια η Ελλάδα κατέβηκε πολλά σκαλοπάτια στην κλίμακα ισχύος και κύρους με αποκορύφωμα την διάλυση της οικονομικής βαλκανικής της παρουσίας, την οποία τόσο διακαώς επιθυμούσαν και επιδίωκαν οι Γερμανοί.
Η Αλβανία, και ο αλβανικός εθνικισμός απεδείχθη ο μεγάλος κερδισμένος της εικοσιπενταετίας πού πέρασε. Εξόντωσε σε μεγάλο βαθμό την ελληνική εθνική μειονότητα της Βορείου Ηπείρου, εξεδίωξε τους Σέρβους από το Κόσοβο και προχωρά στην ενσωμάτωση του Κοσόβου στο Αλβανικό κράτος, ανεδείχθη σε ισχυρό παράγοντα στο εσωτερικό των Σκοπίων ενώ παράλληλα έγινε κράτος-πελάτης του νέο-οθωμανισμού και εχθρός της Ελλάδας.
Η αναφορά στην ιστορική Μακεδονία και τους αρχαίους Μακεδόνες έγινε λόγος ύπαρξης του διχασμένου κράτους των Σκοπίων και ενέχει χαρακτήρα θεμελιώδους και ενοποιητικού μύθου, γι’ αυτό και είναι απαραίτητη. Και εάν οι Σλάβοι των Σκοπίων δεν είχαν κανένα πρόβλημα να υποκλέψουν την αρχαία μακεδονική ταυτότητα, γιατί άραγε να έχουν οι Αλβανοί, οι οποίοι μάλιστα ως απόγονοι των αρχαίων Ιλλυριών, όπως ισχυρίζονται, είναι αρχαιότεροι από τους Σλάβους στην περιοχή;!
Γι’ αυτό και τα αγάλματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου δεν αποτελούν απλώς ένα ανώδυνο «σκοπιανό κιτς», αλλά θεμελιώδες «επιχείρημα» ύπαρξης του σκοπιανού μορφώματος. Η δε «Βόρεια Μακεδονία» θα έχει κάθε λόγο στο μέλλον να διεκδικεί την «απελευθέρωση» της αλύτρωτης «νότιας Μακεδονίας». Όταν λοιπόν θα έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία της εισόδου στο ΝΑΤΟ, τα Σκόπια θα επανέλθουν πλησίστια στον... Μέγα Αλέξανδρο, γατί μόνο έτσι θα μπορούν να συντηρηθούν ως κράτος!
Έτσι λοιπόν, με το πέρασμα των χρόνων, μειώθηκαν και δεν αυξήθηκαν οι δυνατότητες να εξευρεθεί οποιαδήποτε συναινετική λύση, η οποία να περιλαμβάνει το συνθετικό Μακεδονία. Και η Ελλάδα, μια χώρα που πλέον κρατιέται σχεδόν αποκλειστικά από την ιστορία και τον πολιτισμό της, είναι υποχρεωμένη να τον περιφρουρήσει ως κόρη οφθαλμού, για να επιχειρήσει οποιαδήποτε ύστατη ανάκαμψη.
Γι’ αυτό και το μάτι του λαού βλέπει σωστά όταν προτάσσει την ελληνικότητα της Μακεδονίας ως το κεντρικό διακύβευμα της τρέχουσας αντιπαράθεσης και επιμένει πως δεν μπορεί να γίνει καμία υποχώρηση σήμερα. Όταν είσαι αδύναμος και υποχωρείς είναι βέβαιο πως θα χάσεις κατά κράτος, ακόμα και από τον πιο αδύναμο από σένα.
Ο εγχώριος εθνομηδενισμός έχει ως διακηρυγμένο στόχο και επί δεκαετίες προσπαθεί λυσσαλέα να αποσυνδέσει τους Έλληνες από την ιστορία, τη γλώσσα και την πολιτισμική τους διαχρονία, χαρακτηρίζοντάς την αναχρονισμό και εθνικισμό. Γι’ αυτό και οι εθνομηδενιστές όταν ανέβηκαν στην εξουσία ανέλαβαν αυτοί από τις ξένες πρεσβείες και ιδρύματα τύπου Σόρος το έργο της εκχώρησης της ιστορίας της Μακεδονίας.
Οι Έλληνες πρέπει να χάσουν οριστικά κάθε στοιχείο που τους συνδέει με την μεγάλη τους παράδοση και να αποδεχτούν την θέση τους ως ένα θλιβερό βαλκανικό προτεκτοράτο της Δύσης και της νέο-οθωμανικής Τουρκίας, στα ίδια επίπεδα με τα Σκόπια ή την Αλβανία. Οι Έλληνες πρέπει να χάσουν αυτό που οι εθνομηδενιστές αποκαλούν «μεγαλοϊδεατισμό» τους και να γίνουν οριστικά «ρεαλιστές» δηλαδή πειθήνια ανδράποδα.
Ευτυχώς όμως που υπάρχει και ο Ελληνικός λαός για να προστατεύει το εθνικό συμφέρον, που μεγάλο μέρος των ψευδο-ελίτ αδυνατεί να κατανοήσει.
ΠΗΓΗ
Σχόλια