Απομαγνητοφώνιση του παραπάνω Video:
"Σε κάθε μου ομιλία και συνάντηση πάντα κάποιος με ρωτάει για το ζήτημα των milennials.
Ποιό είναι αυτό;
Προφανώς η γενιά των milennials η οποία είναι μια ομάδα ανθρώπων που γεννήθηκαν περίπου από το 1984 και μετά είναι δύσκολοι στη διαχείριση και κατηγορούνται ότι είναι εγωκεντρικοί και ναρκισσιστές, ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους,είναι μπερδεμένοι, τεμπέληδες.Αλλά το "εγωκεντρικοί" είναι το κυριώτερο. Και, επειδή συγχέουν την ηγεσία τόσο πολύ, αυτό που συμβαίνει είναι ότι οι ηγέτες ρωτούν τη γενιά της χιλιετίας: "Τί πραγματικά θέλεις;" και η η γενιά της χιλιετίας απαντά: "Θέλουμε να εργασθούμε σε κάποια θέση με σκοπό". Ωραίο αυτό. Θέλουμε να έχουν αντίκτυπο ό.τι και να σημαίνει αυτό. "θέλουμε δωράν φαγητό και πούφ" Κι έτσι...Κάποιος διατυπώνει κάποιο σκοπό. Υπάρχει άφρθονο δωρεάν φαγητό και πουφ. Και για κάποιο λόγο ακόμα δεν είναι ευτυχισμένοι. Και αυτό συμβαίνει γιατί λείπει κάποιο κομμάτι. Αυτό που έχω μάθει είναι ...μπορώ να το χωρίσω σε τέσσερα μέρη, έτσι;
Υπάρχουν τέσσερα πράγματα, τέσσερα χαρακτηριστικά.
Το πρώτο είναι οι γονείς
Το δεύτερο είναι η τεχνολογία,
Το τρίτο είναι η ανυπομονησία,
Το τέταρτο είναι το περιβάλλον.
Η γενιά, την οποία αποκαλούμε γενιά της χιλιετίας, υπερβολικά πολλοί από αυτούς μεγάλωσαν υπό, δεν είναι δικά μου λογια, "αποτυχημένες στρατηγικές ανατροφής". Όπου παραδείγματος χάριν, τους έλεγαν ότι είναι ξεχωριστοί η την ώρα... τους είπαν ότι μπορούν να έχουν ό,τι θέλουν στη ζωή, απλώς επειδή το θέλουν.
Τους είπαν...μερικοί απ' αυτούς τους μπήκαν σε τμήματα αριστούχων, όχι επειδή το άξιζαν, αλλά επειδή οι γονείς τους παραπονέθηκαν. Και μερικοί από αυτούς πήραν "Α" όχι επειδή τα κέρδισαν, αλλά επειδή οι δάσκαλοι δεν ήθελαν να τα βάλουν με τους γονείς.
Μερικά παιδιά πήραν μετάλλια συμμετοχής. Πήραν μετάλλιο γιατί ήρθαν τελευταίοι. Η επιστήμη μας λέει ξεκάθαρα ότι έτσι υποτιμάται το μετάλλιο και η ανταμοιβή για εκείνους που πραγματικά εργάζονται σκληρά και κάνει τον άνθρωπο που ήρθε τελευταίος να αισθάνεται αμήχανα, γιατί γνωρίζει ότι δεν το άξιζε και αισθάνεται χειρότερα. Έτσι παίρνεις αυτή την ομάδα ανθρώπων, και αποφοιτούν από το σχολείο και βρίσκουν μια δουλειά, και βγαίνουν στον πραγματικό κόσμο. Και μέσα σε μια στιγμή ανακαλύπτουν ότι δεν είναι ξεχωριστοί, οι μητέρες τους δεν μπορούν να τους εξασφαλίσουν προαγωγή, ότι δεν παίρνεις τίποτα αν βγεις τελευταίος. Δεν μπορείς απλώς να το έχεις επειδή το θέλεις.
Και σε μια στιγμή ολόκληρη η εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους γίνεται κομμάτια.
Έτσι μι ολόκληρη γενιά μεγαλώνει με τη μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση από τις προηγούμενες.
Σε συνδυασμό με ένα άλλο πρόβλημα που είναι ότι μεγαλώνουμε σε ένα κόσμο Facebook -Instagram. Με άλλα λόγια είμαστε καλοί στο να βάζουμε φίλτρα στα πράγματα. Είμαστε καλοί στο να δείχνουμε ότι η ζωή μας είναι εκπληκτική παρόλο που έχουμε κατάθλιψη.
'Ολοι ακούγονται σκληροί και σαν να τα ξέρουν όλα.
Στην πραγματικότητα λίγοι είναι σκληροί και οι περισσότεροι δεν ξέρουν τις τους γίνεται.
Κι έτσι όταν οι πιο έμπειροι τους λένε, "Ωραία τι να κάνουμε;" Λένε,"αυτό θα κάνουμε!"
Αλλά δεν έχουν ιδέα.
Μια ολόκληρη γενιά μεγαλώνει με την χαμηλότερη αυτοεκτίμηση από τις προηγούμενες. Χωρίς να φταίει.
Τους μοίρασαν κακό χαρτί.
Τώρα ας προσθέσουμε την τεχνολογία.
Ξέρουμε ότι η ενασχόλιση με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα κινητά μας απελευθερώνει ένα χημικό που ονομάζεται ντοπαμίνη. Αυτός είναι ο λόγος που όταν λαμβάνεις ένα μήνυμα αισθάνεσαι ωραία.
Όταν νιώθεις λίγο πεσμένος ή λίγο μόνος, στέλνεις δέκα μυνήματα σε φίλους, γειά, γειά,γειά, γειά, γειά, ...
Γιατί νιώθεις ωραία όταν παίρνεις μια απάντηση Γι' αυτό μετράμε τα Likes.
Γι' αυτό ξανακοιτάμε δέκα φορές για να δούμε αν ...έχει πέσει το Instagram μου;
Έκανα λάθος; Δεν τους αρέσω πια;
Είναι ψυχολογικό τραύμα για τα νέα παιδιά το να σε "σβήσουν" από φίλο.
Γιατί παίρνεις μια δόση ντοπαμίνης και νιώθεις ωραία. Γι΄αυτό αρέσει. Γι' αυτό το ξανακάνουμε.
Η ντοπαμίνη είναι ακριβώς το ίδιο χημικό που μας κάνει να αισθανόμαστε καλά όταν καπνίζουμε, όταν πίνουμε και όταν τζογάρουμε.
Με άλλα λόγια:
Είναι εξαιρετικά εθιστική.
Έχουμε όρια ηλικίας στο κάπνισμα, στον τζόγο και στο αλκοόλ.
Και δεν έχουμε όρια ηλικίας σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στα κινητά.
Είναι σαν ανοίγεις το ντουλάπι με τα ποτά και να λες στους έφηβους, "Αν σε πάρει από κάτω η εφηβεία, ορίστε". Αλλά βασικά αυτό συμβαίνει.
Αυτό συμβαίνει.
Μια ολόκληρη γενιά έχει πρόσβαση σε ένα εθιστικό χημικό που σε μουδιάζει, την Αλλά βασικά αυτό συμβαίνει.
Μια ολόκληρη γενιά έχει πρόσβαση σε ένα εθιστικό που σε μουδιάζει την ντοπαμίνη, μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και των κινητών καθώς περνούν το στρες της εφηβείας. Γιατί αυτό γίνεται σημαντικό;
Όπως οι αλκοολικοί ανακάλυψαν το αλκοόλ όταν ήταν έφηβοι.
Όταν είμαστε πολύ νέοι η μόνη έγκριση που χρειαζόμαστε είναι των γονιών μας.Στην εφηβεία κάνουμε αυτή τη μετάβαση όπου τώρα έχουμε ανάγκη των συνομιλίκων μας.
Πολύ εκνευριστικό για τους γονείς μας, πολύ σημαντικό για εμάς.
Αυτό μας επιτρέπει να αφομοιωθούμε πέρα από την άμεση οικογένειά μας, στην ευρύτερη φυλή.
Είναι μια εξαιρετική αγχωτική και ανήσυχη περίοδος της ζωής μας, που υποτίθεται ότι θα μάθουμε να βασιζόμαστε στους φίλους μας.
Μερικοί άνθρωποι, εντελώς τυχαία, ανακαλύπτουν το αλκοόλ και τα ερεθιστικά αποτελέσματα της ντοπαμίνης, για να του βοηθήσει να αντιμετωπήσουν το άγχος και τις ανησυχίες της εφηβείας.
Δυστυχώς αυτό εγκαθίσταται στο μυαλό τους και, για το υπόλοιπο της ζωής τους, όταν υποφέρουν από έντονο στρες, δεν θα στραφούν σε ένα άτομο, θα στραφούν στο μπουκάλι.
Κοινωνικό άγχος, οικονομικό άγχος, άγχος για την καριέρα.
Αυτοί είναι μάλλον οι κύριοι λόγοι για τους οποίους ένας αλκοολικός πίνει.
Αυτό που συμβαίνει είναι ότι επειδή επιτρέπουμε την ανεμπόδιστη πρόσβαση σε αυτές τις συσκευές και τα μέσα παραγωγής της ντοπαμίνης, γίνεται όλο και πιο ισχυρό. Και καθώς μεγαλώνουν υπερβολικά πολλά παιδιά δεν γνωρίζουν πως να δημιουργήσουν βαθιές σχέσεις με νόημα.
Είναι δικά τους λόγια, όχι δικά μου.
Παραδέχονται ότι πολλές φιλίες τους είναι επιφανειακές.
Ότι δεν υπολογίζουν στους φίλους τους, δεν βασίζονται στους φίλους τους. Διασκεδάζουν μαζί τους.
Αλλά γνωρίζουν ότι οι φίλοι τους θα τους παρατήσουν αν εμφανισθεί κάτι καλύτερο.
Οι βαθιές σχέσεις με νόημα δεν υπάρχουν διότι ποτέ δεν εξασκούν αυτές τις ιδιότητες και ακόμα χειρότερα, δεν έχουν τους μηχανισμούς αντιμετώπισης του στρες.
Έτσι όταν πιέζονται πολύ στη ζωή τους, δεν στρέφονται σε έναν άνθρωπο.
Στρέφονται σε μια συσκευή, στρέφονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στρέφονται σε αυτά τα πράγματα που προσφέρουν προσωρινή ανακούφηση.
Η επιστήμη είναι ξεκάθαρη, γνωρίζουμε ότι οι άνθρωποι που περνάνε περισσότερο χρόνο στο Facebook υποφέρουν από υψηλότερα ποσοστά κατάθλιψης απ΄ότι οι άνθρωποι που περνούν λιγότερο χρόνο στο Facebook.
Aυτά τα πράγματα πάνε μαζί.
Το αλκοόλ δεν είναι κακό, η υπερβολική κατανάλωση κάνει κακό.
Ο τζόγος είναι διασκεδαστικός, ο υπερβολικός τζόγος είναι επικίνδυνος.
Δεν υπάρχει κάτι κακό με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα κινητά.
Είναι η ανισσοροπία.
Αν γευματίζεις με τους φίλους σου, και γράφεις μύνημα σε κάποιον που δεν είναι εκεί αυτό είναι ένα πρόβλημα.
Αυτός είναι εθισμός.
Αν συμμετέχεις σε μια συνάντηση, με ανθρώπους που υποτίθεται ότι τους ακούς και τους μιλάς, και τοποθετείς το κινητό σου στο τραπέζι με την οθόνη πάνω ή επάνω ή ανάποδα, δεν με ενδιαφέρει αυτό στέλνει το υποσυνείδητο μήνυμα στην αίθουσα ότι "δεν είστε τόσο σημαντικοί για μένα τώρα".
Αυτό συμβαίνει.
Και το γεγονός ότι δεν μπορείς να το αποχωρισθείς αποδεικνύει ότι είσαι εθισμένος.
Αν ξυπνάς και ελέγχεις το κινητό σου πριν πεις καλημέρα στην φίλη σου, στον φίλο σου, ή στην σύζυγο, έχει εθισμό.
Και όπως όλοι οι εθισμοί, την κατάλληλη ώρα θα καταστρέψουν τις σχέσεις, θα σου κοστίσει χρόνο, και θα σου κοστίσει χρήματα και θα κάνει τη ζωή σου χειρότερη.
Έτσι έχετα μια γενιά που μεγαλώνει με χαμηλή αυτοεκτίμηση, που δεν έχει αναπτύξει τους μηχανισμούς αντιμετώπισης του άγχους.
Τώρα προσθέτεις την αίσθηση της ανυπομονησίας.
συνεχίζεται....
============
Η ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΟΥ ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΜΟΥ
Η ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΖΩΗ ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΜΕΙΟΥΜΕΝΩΝ ΠΡΟΣΔΟΚΙΩΝ
Παρουσίαση
[...] Το βιβλίο αυτό, ωστόσο, περιγράφει έναν τρόπο ζωής που πεθαίνει - την κουλτούρα του ανταγωνιστικού ατομικισμού, που στην παρακμή της έχει οδηγήσει τη λογική του ατομικισμού στο άκρο του πολέμου όλων εναντίον όλων, την επιδίωξη της ευτυχίας στο αδιέξοδο της ναρκισσιστικής ενασχόλησης του καθενός με τον εαυτό του. Οι στρατηγικές ναρκισσιστικής επιβίωσης παρουσιάζονται τώρα ως απελευθέρωση από τις καταπιεστικές συνθήκες του παρελθόντος, και προκαλούν έτσι μία «πολιτιστική επανάσταση», που αναπαράγει τα χειρότερα χαρακτηριστικά του καταρρέοντος πολιτισμού, τον οποίο ισχυρίζεται ότι επικρίνει. Ο πολιτισμικός ριζοσπαστισμός έχει γίνει τόσο του συρμού, και τόσο ολέθριος στην υποστήριξη που προσφέρει αθέλητα στο status quo (κατεστημένο), ώστε οποιαδήποτε κριτική της σύγχρονης κοινωνίας ελπίζει να εισδύσει κάτω από την επιφάνεια, πρέπει να ασκεί συγχρόνως κριτική και στα περισσότερα από όσα σήμερα παρουσιάζονται υπό το όνομα του ριζοσπαστισμού. [...] (Από τον πρόλογο της έκδοσης)Ένα βιβλίο που χτυπά ίσια στην καρδιά της κουλτούρας. Συλλαμβάνει θαρραλέα ορισμένα εκπληκτικά χαρακτηριστικά της κοινωνικής και ιδιωτικής ζωής", έγραψε ο καθηγητής Μ. Rogin του Πανεπιστημίου Μπέρκλεϋ. Όμως τώρα, που όλα έχουν φτάσει σ' ένα σημείο ακατανόητου αδιεξόδου, σε ποιο λιμάνι θα κατευθυνθούμε σ' έναν τόσο εφιαλτικό κόσμο; (Δημήτρης Κακαβελάκης, "Χανιώτικα Νέα", 23.6.2008. Κείμενο αφιερωμένο από τον Δ. Κακαβελάκη στη μνήμη τού αείμνηστου Μιχάλη Γρηγοράκη, που ήταν αντίμαχος στον ναρκισσισμό)
===============
Σχόλια