Boulevard Voltaire:
Για περίπου δέκα μέρες τώρα, η Γαλλία ζει την εποχή των κίτρινων γιλέκων και οι
απόψεις γι’ αυτήν ήδη πολλαπλασιάζονται. Πρόκειται για μια φωτοβολίδα ή είναι κάτι
βαθύτερο; Έχουμε μια νέα Fronde
[μια σειρά εμφυλίων πολέμων στη Γαλλία μεταξύ 1648 και 1653]; Ή μια νέα Jacquerie [μια
εξέγερση των αγροτών στη βόρεια Γαλλία το 1358]; Ποιο είναι η άποψή σας;
Alain de Benoist:
Πριν από πέντε χρόνια, σχεδόν ίδια ημέρα, στις 23 Νοεμβρίου 2013, με ρωτήσατε
για το κίνημα των κόκκινων καπέλων. Τότε επέστησα την προσοχή σας στο γεγονός ότι
"όλες οι διαμαρτυρίες ή εξεγέρσεις κάποιου μεγέθους που βιώνουμε σήμερα
γεννιούνται στο περιθώριο ή μακριά από τα κόμματα και τα συνδικάτα, τα οποία
προφανώς δεν είναι πλέον ικανά να ενσωματώνουν ή να μεταφέρουν τις προσδοκίες
των ανθρώπων". Το συμπέρασμά μου ήταν αυτό: "Μόνο μια λέξη-κλειδί:
κόκκινα καπέλα παντού!" Λοιπόν, εδώ είμαστε: τα κίτρινα γιλέκα είναι τα
κόκκινα καπέλα παντού. Μετά από χρόνια και χρόνια ταπείνωσης, εξαθλίωσης και
κοινωνικού και πολιτιστικού αποκλεισμού, απλώς ο λαός της Γαλλίας μιλά ξανά.
Ακόμα κι αν οι κατώτερες τάξεις και οι κατώτερες μεσαίες
τάξεις είναι η κινητήρια δύναμη - η οποία δίνει στο κίνημα μια εξαιρετική
ταξική διάσταση - τα κίτρινα γιλέκα προέρχονται από διαφορετικά υπόβαθρα.
Φέρνουν σε επαφή νέους και ηλικιωμένους, αγρότες και επιχειρηματίες, καθώς και
υπαλλήλους γραφείων, εργαζόμενους και διευθυντές. Γυναίκες και άνδρες (νομίζω
ότι αυτοί οι εβδομηντάρηδες συνταξιούχοι δεν διστάζουν, παρά το κρύο, να
κοιμούνται στα αυτοκίνητά τους, έτσι ώστε να μπορούν να πραγματοποιηθούν
οδοφράγματα γρήγορα, μέρα και νύχτα). Άνθρωποι που δεν ενδιαφέρονται για τη
Δεξιά ή την Αριστερά και οι οποίοι, ως επί το πλείστον, δεν συμμετείχαν ποτέ
στην πολιτική, αλλά πολεμούν με βάση το κοινό τους στοιχείο: το αίσθημα ότι τους
μεταχειρίζονται ως πολίτες δευτέρας κατηγορίας από την κάστα των ΜΜΕ, που θεωρούνται
ότι είναι εύκολοι και εκμεταλλεύσιμοι στο έλεος της αρπακτικής ολιγαρχίας των
πλουσίων και ισχυρών, που ποτέ δεν πρέπει να κάθεσαι να τους ακούς, αλλά πάντα να τους
εξαπατάς. Πράγματι, είναι οι "αποδιοπομπαίοι τράγοι" (François Bousquet) των υπολειμμάτων
της Γαλλίας, αυτή η «περιφερειακή Γαλλία» που σήμερα είναι αναμφισβήτητα η πιο
γαλλική στη Γαλλία, αλλά οι οποίοι δεν αποδέχονται την «μοίρα» τους να πέσουν
θύματα της ανεργίας, της μείωσης των μισθών, της μετανάστευσης - και μετά από
χρόνια υπομονής και ταλαιπωρίας, κατέληξαν λέγοντας: «Ως εδώ!» Αυτό είναι το κίνημα
των κίτρινων γιλέκων. Τους σέβομαι, τους σέβομαι όλους!
Boulevard Voltaire:
Τι σας "κτύπησε" περισσότερο σε αυτό το κίνημα;
Alain de Benoist:
Δύο πράγματα. Το πρώτο και σημαντικότερο είναι ο αυθόρμητος χαρακτήρας αυτού
του κινήματος, γιατί αυτό είναι το πιο τρομακτικό στις δημόσιες αρχές, που δεν
γνωρίζουν σε ποιον πρέπει να μιλήσουν, αλλά και στα κόμματα και τα συνδικάτα
που ανακαλύπτουν με έκπληξη ότι περίπου ένα εκατομμύριο άνδρες και γυναίκες
μπορούν να κινητοποιήσουν και να εξαπολύσουν ένα κίνημα αλληλεγγύης που σπάνια
έχουμε δει (το εβδομήντα έως ογδόντα τοις εκατό των πολιτών τους υποστηρίζει)
χωρίς να χρειάζεται να σκεφτούν πώς να απευθύνονται στον λαό. Τα κίτρινα γιλέκα
είναι ένα τέλειο παράδειγμα λαϊκής αυτο-οργάνωσης. Κανένας ηγέτης, μικρός ή
μεγάλος, ούτε Καίσαρας ούτε χιλίαρχος - μόνο ο λαός. Ο λαϊκισμός στην καθαρή
του μορφή. Δεν είναι ο λαϊκισμός των κομμάτων ή των κινημάτων που υποστηρίζουν
αυτόν τον χαρακτηρισμό, αλλά αυτό που ο Vincent Coussedière ονομάζει "λαϊκισμός του
λαού". Οι Frondeurs,
οι sans-culottes, οι communard, δεν έχει σημασία ποια
ταμπέλα θέλει κάποιος να τους βάλει. Ο λαός των κίτρινων γιλέκων δεν ανέθεσε σε
κανέναν να μιλήσει γι’ αυτούς. Ισχυρίζονται ότι αποτελούν ιστορικό θέμα και γι’
αυτό και πρέπει να γίνουν αποδεκτοί και να υποστηριχθούν.
Το άλλο σημείο που με ενόχλησε ήταν η απίστευτη ρητορική μίσους
που στρέφεται εναντίον των κίτρινων γιλέκων από τους υποστηρικτές της κυρίαρχης
ιδεολογίας, της θλιβερής συμμαχίας των γελοιοποιημένων μικρών τεχνοκρατών και
των χρηματοπιστωτικών αγορών. "Λευκά σκουπίδια", "κόπανοι"
και "φυτά" είναι οι λέξεις που ακούγονται συχνότερα (να μην
πούμε τίποτα για τους "φαιοχιτώνες"!). Διαβάστε τις επιστολές των
αναγνωστών της Le Monde
και ακούστε την ηθική Αριστερά - την αριστερή που ξερνάει χολή - και την καθωσπρέπει
Δεξιά. Μέχρι τώρα, αυτοί συγκρατιόντουσαν, αλλά όχι πια. Άφησαν τώρα τα προσχήματα,
και εκφράζουν την αλαζονεία και τον σνομπισμό τους με τον πιο άσεμνο τρόπο,
καθώς και τον πανικό τους καθώς οι ζητιάνοι ζητούν την άμεση απομάκρυνσή τους. Μετά
τη φοβερή συγκέντρωση στο Παρίσι, δεν έχουν πλέον την καρδιά να λένε σε όσους
διαμαρτύρονται για την τιμή του φυσικού αερίου ότι πρέπει να αγοράσουν μόνο ένα
ηλεκτρικό αυτοκίνητο (τη σύγχρονη εκδοχή του "Ας φάνε παντεσπάνι"!). Όταν
οι άνθρωποι γεμίζουν τους δρόμους της πρωτεύουσας, σηκώνουν τη γέφυρα! Αν εκφράζουν
το καθαρό μίσος τους για αυτή τη δημοφιλή Γαλλία - τη Γαλλία του Τζόνυ, εκείνου
που «καπνίζει τσιγάρα και οδηγεί ντίζελ» - της Γαλλίας που είναι ανεπαρκώς «diverse» (φυλετικά ανομοιογενής),
υπερβολικά γαλλική, εκείνους που ο Macron έχει χαρακτηρίσει ως αναλφάβητους, τεμπέληδες που θέλουν
να "πηδ… … στα πορνεία" - εν ολίγοις, για τους «μικρούς ανθρώπους», («τον λαουτζίκο!») ξέρουν ότι οι μέρες τους είναι μετρημένες.
Boulevard Voltaire:
Μπορούμε να δούμε πώς άρχισε το κίνημα, αλλά δεν είναι πολύ σαφές πώς θα
τελειώσει, υποθέτοντας, επιπλέον, ότι πρέπει να τελειώσει. Υπάρχουν στοιχεία
που επιτρέπουν να μετατραπεί η εξέγερση αυτή σε πολιτικούς όρους;
Alain de Benoist:
Δεν προκύπτει αυτό το πρόβλημα. Βρισκόμαστε στη μέση μιας βαθιάς λαϊκής εξέγερσης
που δεν πρόκειται να παρασυρθεί, διότι είναι το αντικειμενικό αποτέλεσμα μιας
ιστορικής κατάστασης η οποία είναι υποχρεωμένη να διαρκέσει. Το ζήτημα της
βενζίνης ήταν προφανώς μόνο το τελευταίο άχυρο που έσπασε την πλάτη της καμήλας
ή μάλλον η πτώση της βενζίνης που ανατίναξε το δοχείο. Πολύ γρήγορα, η
πραγματική απαίτηση έγινε: "Μακρόν, παραιτήσου!" Στο άμεσο μέλλον, η
κυβέρνηση θα χρησιμοποιήσει τους συνήθεις ελιγμούς: καταπίεση, δυσφήμηση,
δυσπιστία, διαίρεση και θα περιμένει να ξεφτίσει. Μπορεί να ξεφτίσει, αλλά οι
αιτίες θα είναι πάντα εκεί. Με τα κίτρινα γιλέκα, η Γαλλία έφτασε σε ένα
προ-επαναστατικό κράτος. Εάν ριζοσπαστικοποιηθούν ακόμα περισσότερο, τόσο το
καλύτερο. Αν όχι, αυτό θα εξακολουθεί να είναι ένα σημαντικό προειδοποιητικό
σημάδι. Που θα αξίζει να επαναληφθεί. Στην Ιταλία, το κίνημα των πέντε αστέρων,
το οποίο γεννήθηκε επίσης από μια «ημέρα θυμού», είναι τώρα στην εξουσία. Στη
Γαλλία, η τελική έκρηξη θα συμβεί σε λιγότερο από δέκα χρόνια.
Σχόλια