Η αντίδραση του πολιτικού προσωπικού της εξουσίας είναι αναμενόμενη αφού κανένας τους ποτέ δεν θα παραδεχτεί ότι οι πολιτικές επιλογές που πλέον εφαρμόζουν είναι αυτές που έχουν ξεστρατίσει τις κοινωνίες και τις οδηγούν σε καταστάσεις αβυσσαλέες με όχι καλή πρόγνωση για την κατάληξή τους. Ουσιαστικά, στην Ευρώπη, επί δεκαετίες συγκυβερνούν, άλλοτε μαζί, άλλοτε διαδοχικά, οι Δεξιοί της χριστιανοδημοκρατίας και οι Αριστεροί της σοσιαλδημοκρατίας. Κανένας δεν τους εμπόδισε να εφαρμόσουν τα προγράμματά τους. Αντιθέτως, οι συνθήκες ήταν ευνοϊκές. Και με βάση αυτά τα προγράμματα απολαύσανε αρκετές δεκαετίες συναίνεσης και αποδοχής εκ μέρους των πολιτών. Εάν δε, στη συνέχεια, η μεροληψία, η ιδιοτέλεια, η διάψευση, η υπαναχώρηση, η αθέτηση των δεσμεύσεων, η ανάκληση των κατακτημένων και η αναίρεση των υπεσχημένων δεν ανέτρεπαν τις ισορροπίες, το κύρος, η απήχηση και η κυριαρχία τους δεν θα έμπαιναν ποτέ σε αμφισβήτηση. Άρα τι φταίει και πώς συνέβη αυτό;
Αντεπαναστάσεις
Συνέβη με σειρά αντεπαναστάσεων. Πρώτα έγιναν οι αντεπαναστάσεις που ανέτρεψαν τα καθεστώτα στις χώρες του ανατολικού μπλοκ με τις ευλογίες των δυτικών, εν τίνι μέτρω και με τη συμβολή τους. Μετά, εκδηλώθηκαν ανεμπόδιστα και βρίσκονται σε εξέλιξη οι αντεπαναστάσεις στο δυτικό μπλοκ. Αν και οι δεύτερες είχαν ξεκινήσει νωρίτερα και είχαν πολιτικά εκφραστεί με σαφήνεια από τον καιρό της Θάτσερ, επηρεάζοντας και επισπεύδοντας τις πρώτες. Στόχος και των δύο ο περιορισμός του κοινωνικού κράτους και της δημοκρατίας και η μεγέθυνση του κέρδους των μειοψηφιών. Η πρώτη πραγματοποιήθηκε από τους μεταλλαγμένους ηγέτες των ΚΚ που ήταν στην εξουσία και η δεύτερη από τους κοινωνιστές της σοσιαλδημοκρατίας και τους κεντρώους της χριστιανοδημοκρατίας.
Ο Γέλτσιν, ο Ιλιέσκου, ο Βαλέσα, ο Χάβελ και οι άλλοι ανατολικοευρωπαίοι ηγέτες που πρωτοστάτησαν στις τοπικές αντεπαναστάσεις ήταν διαποτισμένοι από την κουλτούρα του δυτικού μοντέλου. Καμία νέα ιδέα δεν είχαν. Φαίνεται στα καθεστώτα που προκύψανε. Παλινόρθωση του επιθετικού καπιταλισμού. Ούτε πραγματοποιήθηκαν μαζικές εξεγέρσεις από τις κοινωνίες. Αμέτοχες έμειναν παρακολουθώντας κερωμένες τα τεκταινόμενα και τις μικροομάδες που πανηγύριζαν. Σε επίπεδο κορυφής έγιναν οι δράσεις και ανατροπές, γι’ αυτό περισσότερο σε πραξικοπήματα προσομοιάζουν. Ο βομβαρδισμός του Κοινοβουλίου στη Μόσχα από τα τανκς που έστειλε ο Γιέλτσιν και η -με συνοπτικές διαδικασίες σε δίκη παρωδία ολίγων λεπτών- εκτέλεση του Τσαουσέσκου και της συζύγου του (!) από τους ευνοούμενους τους είναι χαρακτηριστικές αποδείξεις των πραξικοπημάτων. Το αποτέλεσμα είναι προφανές. Πολωνία, Ουγγαρία, Βουλγαρία, Ουκρανία, Ρουμανία, Αλβανία, Λιθουανία, Λετονία, Εσθονία, Βοσνία, Κόσοβο, «Βόρεια Μακεδονία» κ.ά., χώρες όπου ευδοκιμούν μαφίες, διαφθορά, θρησκοληψία, συντηρητισμός, εξάρτηση, λεηλασία, φτώχεια, στασιμότητα, ξενοφοβία, αυταρχισμός, εικονική δημοκρατία και νεοφασισμός.
Μαζί με τα αρνητικά στοιχεία που είχαν τα προηγούμενα συστήματα και τα οποία οδήγησαν στην αυτοδιάλυσή τους, τα νέα καθεστώτα που επιβλήθηκαν -συνεπικουρούμενα από τις δυτικές μητροπόλεις- δυσφήμησαν και απαξίωσαν όλα τα θετικά στους τομείς της εξασφαλισμένης εργασίας, της δωρεάν παιδείας και των υπηρεσιών υγείας, της καθολικής στέγασης, της διαρκούς ειρήνης, της περιορισμένης κοινωνικής ανισότητας, της χαμηλής εγκληματικότητας κ.λπ.
Αλλά και στο δυτικό μπλοκ που πλεονεκτούσε στους τομείς της συμμετοχής των πολιτών στις πολιτικές διαδικασίες, της ελευθερίας στην έκφραση και τη διακίνηση ιδεών, στην αφθονία των καταναλωτικών προϊόντων κ.λπ., εξελίσσονται αντεπαναστάσεις λιγότερο θορυβώδεις, αλλά εξίσου αρνητικές. Το κοινωνικό κράτος που αποτέλεσε το μεγάλο επίτευγμα των μεταπολεμικών πολιτικών συστημάτων, βρίσκεται υπό διαρκή πίεση συρρίκνωσης και ανατροπής. Ο ευρύς διαμοιρασμός αξιοσημείωτης μερίδας του παραγόμενου πλούτου που πραγματοποιήθηκε στη μεταπολεμική δυτική Ευρώπη βρίσκεται σε αρνητική τροχιά με ραγδαία αύξηση των κοινωνικών ανισοτήτων, συμπίεση της μεσαίας τάξης, διεύρυνση της φτωχοποίησης και, εξίσου βασικό, επέκτασης της εντονότατης ανασφάλειας, οικονομικής, κοινωνικής, ψυχολογικής και πολιτισμικής σε πολύ πλατιά κοινωνικά στρώματα.
Κινούμενη άμμος
Οι πολίτες των ανατολικών χωρών που εντάχθηκαν στο δυτικό πολιτικό σύστημα, άλλοι με μεγάλες προσδοκίες και άλλοι με πολλές επιφυλάξεις, βρέθηκαν σε ένα κόσμο που ακόμα κι αν πλεονεκτεί σε επίπεδο υλικών αγαθών και δημοκρατικών θεσμών, κυριαρχείται από οξύτατους ανταγωνισμούς και αυξανόμενη ανασφάλεια. Κάθε δυτικός πολίτης, ακόμα κι αν είναι ευκατάστατος αισθάνεται ότι ζει με ένα αεράκι ελευθερίας, αλλά πάνω σε μία κινούμενη άμμο. Σήμερα εύπορος, αύριο φτωχός, μεθαύριο στα συσσίτια και τα επιδόματα για άνεργους και άστεγους. Ακόμα κι αν αυτό δεν ισχύει για όλους, ο φόβος είναι διάχυτος.
Κοινό στις δυτικές και ανατολικές χώρες είναι αυτό το αυξανόμενο αίσθημα ανασφάλειας, αβεβαιότητας και αδιεξόδου. Ακόμα και οι θεσμοί που κάποτε πρόσφεραν στους πολίτες ασφάλεια και σταθερότητα, γίνονται εύθραυστοι και ασταθείς. Και η τόσο πολύτιμη ψήφος -με την ομογενοποίηση των συστημάτων και την εξομοίωση των πολιτικών φορέων- έχασε το ειδικό της βάρος, είναι ελάχιστα αντιπροσωπευτική, δεν φέρνει το προσδοκώμενο αποτέλεσμα, δεν φέρνει αλλαγή, έχει σχεδόν απογυμνωθεί από την αξία της, γι’ αυτό και η εκτεταμένη αποχή.
Η διαφθορά είναι πλέον γενικευμένη. Αν στη Γερμανία που είναι από τις πιο συγκροτημένες κοινωνίες σε οικονομικό, αλλά και σε επίπεδο πειθαρχίας, αυστηρότητας και ελεγκτικών μηχανισμών, οι γερμανικές πολυεθνικές κάνουν τις δουλειές τους με δωροδοκίες αξιωματούχων και εξαπατώντας τους πελάτες τους, γίνεται αντιληπτό το μέγεθος της σήψης και του επακόλουθου κλονισμού της εμπιστοσύνης στο σύστημα. Η Siemens δεν δωροδόκησε αξιωματούχους με πολλά δισ. μόνο στην Ελλάδα, ούτε τα ελαττωματικά γερμανικά υποβρύχια που αγοράσαμε χάρη στις μίζες προορίζονται μόνο για τον ελληνικό στρατό. Ούτε η Volkswagen και η Mercedes είναι οι μόνες εταιρίες που εξαπάτησαν εκατομμύρια Ευρωπαίους και Αμερικάνους με τα συστήματα απόκρυψης των ρύπων που προκαλούν τα αυτοκίνητά τους. Ο Γερμανός που είναι νομοταγής, φρικάρει που αντιλαμβάνεται ότι στη χώρα του τα εγκλήματα είναι πελωρίων διαστάσεων και βρίσκονται στην καρδιά του συστήματος, στην κορυφή και στη δομή τής –φαινομενικά αδιάβλητης- ιεραρχίας. Και στη Γαλλία παρομοίως. Δεν είναι η εξαίρεση στον κανόνα η δωροδοκία του Παπαντωνίου για τις γαλλικές φρεγάτες. Είναι ο κανόνας.
Οι πόλεμοι, ακόμα κι όταν με διάφορα μέσα η εξουσία αποσπά τη συναίνεση ή έστω την ανοχή της κοινωνίας για την τέλεσή τους, διαβρώνουν και υποσκάπτουν τις κοινωνίες που διαμορφώθηκαν στις συνθήκες της μεταπολεμικής ειρήνης. Η επιστροφή στους πολέμους κλονίζει και αποηθικοποιεί τις κοινωνίες. Όταν οι πολίτες διδάσκονται να δικαιολογούν και να συνηθίζουν ξανά τους πολέμους, τις επιδρομές, τους βομβαρδισμούς, τους σκοτωμούς και τους ακρωτηριασμούς, τις ισοπεδώσεις χωρών, την καταστροφή πόλεων και χωριών, τη λεηλασία του πλούτου και τον αφανισμό μνημείων πολιτισμού, εθίζονται εκ νέου στη βία, την αδικία, την εξαθλίωση, το ρατσισμό, τον εθνικισμό, με όλα τα αρνητικά στοιχεία του πολέμου. Και οι κοινωνίες εκφυλίζονται.
Ο πολίτης γίνεται συνένοχος σε πράξεις που ούτε ηθικές, ούτε αμυντικές, ούτε δημοκρατικές, ούτε χριστιανικές είναι. Κι αυτό του ευτελίζει τα αντιφασιστικά, συλλογικά και φιλειρηνικά πρότυπα πάνω στα οποία οικοδομήθηκε το μεταπολεμικό κοινωνικό κράτος στην Ευρώπη. Απογοητεύεται και εκβαρβαρίζεται.
Ποιος φταίει;
Οι δυτικοί ηγέτες έκαναν πολύ ταρατατζούμ στο Παρίσι για τα 100 χρόνια από τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι διάδοχοι των ηγετών που αιματοκύλισαν την ανθρωπότητα. Οι εκπρόσωποι των συστημάτων που γέννησαν τον πόλεμο, των κρατών που τον πραγματοποίησαν, των βιομηχανικών κολοσσών που τον τροφοδότησαν με τανκς και χημικά αέρια, των αστών που επωφελήθηκαν, των στρατηγών που οδήγησαν στη σφαγή και τον ακρωτηριασμό πάνω από 20.000.000 ανθρώπους. Όπως πριν από τρία χρόνια, γιόρτασαν τα 70 χρόνια από τη λήξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου που τα θύματα, νεκροί και ακρωτηριασμένοι, ξεπέρασαν τα 60.000.000! Ούτε λέξη δεν είχαν να πουν ΓΙΑΤΙ έγιναν οι πόλεμοι, ποιοι τους έκαναν και σε τι αποσκοπούσαν. Να καταγγείλουν τι; Το καπιταλιστικό σύστημα; Τον ιμπεριαλισμό; Τα αφηγήματα, ότι ένας παρανοϊκός που σκότωσε έναν πρίγκιπα στο Σεράγεβο φταίει για τον Πρώτο και ένας παρανοϊκός που κέρδισε τις εκλογές στη Γερμανία είναι μόνος του υπεύθυνος για τον Δεύτερο, ξέφτισαν. Τα ιστορικά κατασκευάσματα ότι δύο φανατικοί ρήμαξαν την ανθρωπότητα με ανυπολόγιστες υλικές καταστροφές και 80.000.000 νεκρούς και ανάπηρους, δεν πείθουν. Τι να πουν, λοιπόν, η Μέρκελ και ο Μακρόν για να ξορκίσουν το κακό πέρα από ευχές και παραινέσεις για να μην επαναληφθούν; Ότι σε όλους τους σύγχρονους πολέμους είναι εταίροι;
Οι λαοί αποφάσισαν να διαμελιστούν εκ βάθρων η Γιουγκοσλαβία, η Λιβύη, το Ιράκ, η Συρία, η Υεμένη ή το Αφγανιστάν; Οι λαοί είναι ιδιοκτήτες των βιομηχανιών που κατασκευάζουν τα οπλικά συστήματα που πουλιούνται στη Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ; Οι λαοί έδωσαν εντολή στα γαλλικά Μιράζ να βομβαρδίσουν ανηλεώς τη Λιβύη και στα γερμανικά τεθωρακισμένα να σουλατσάρουν στο Ιράκ και το Αφγανιστάν; Οι λαοί παίρνουν τις αποφάσεις για την καταστροφή των δασών, τη ρύπανση των θαλασσών και το λιώσιμο των πάγων στο Βόρειο Πόλο;
Όμως, όταν παραπλανούν με σκευωρίες, πλαστά στοιχεία και μαγειρεμένα ψέματα, μολύνουν το ηθικό υπόβαθρο και διαταράσσουν το ψυχικό έρμα των κοινωνιών κάνοντας τους πολίτες ευάλωτους σε κάθε είδους αναταράξεις και απώλεια προσανατολισμού.
Ρίζες της ναζιστικής αναβίωσης
Οι Γερμανοί καταδίκασαν δημόσια το ναζιστικό τους παρελθόν, αλλά, ταυτόχρονα, υπονόμευσαν αυτή την προσπάθεια «αξιοποιώντας» σε θέσεις κλειδιά αξιωματούχους των ναζί. Ακολουθώντας τη γραμμή των Αμερικάνων που υιοθέτησαν τους εγκληματίες πολέμου, οι Γερμανοί τους άφησαν μέσα στο σύστημα διασφαλίζοντας την ατιμωρησία τους.
Ήδη από το 1960, υπήρχαν άνθρωποι που αντιδράσανε στην ενσωμάτωση των ναζί. Ο Ράινχαρτ Στρέκερ προσέφυγε στις αρχές με τους φακέλους 49 ναζί δικαστών που παρέμεναν στην έδρα. Στη συνέχεια, η λίστα μεγάλωνε στα ομόσπονδα κρατίδια. Οι Αρχές τού απαγόρευσαν την πρόσβαση στα αρχεία κι αναγκάστηκε να καταφύγει στην Πολωνία, την Αγγλία και το Ισραήλ. Ο καγκελάριος Αντενάουερ εμπόδισε την παραπομπή των ναζί στη δικαιοσύνη. Το 1963, είχε εγγράφως ζητήσει από το Ισραήλ να παύσει τη δίωξη των εγκληματιών. Γι’ αυτό, μετά τη δίκη στη Νυρεμβέργη, το 1945-49, κανένας ναζί δεν δικάστηκε τα επόμενα δεκαπέντε χρόνια. Αλλά και «στο υπουργείο Εξωτερικών εργάζονταν περισσότερα μέλη του ναζιστικού κόμματος από όσα επί Χίτλερ», αποκάλυψε ο Έκαρτ Χάιντσε. Τελικά, σε ομοσπονδιακό επίπεδο δεν δικάστηκαν οι ναζί. Μόνο στα κρατίδια έγιναν δίκες, σε πολύ περιορισμένη κλίμακα. Και, βέβαια, δεν θα ήταν δυνατόν να διωχτούν οι 500.000 Γερμανοί που υπολογίζεται ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πήραν μέρος στις μαζικές δολοφονίες, αλλά ούτε αυτοί που έδιναν τις εντολές, οι πιο φανατικοί ναζιστές οι οποίοι δεν λογοδότησαν ενώ κάποιοι χρησιμοποιήθηκαν σε νευραλγικές θέσεις της μεταπολεμικής Γερμανίας. Από τον Φον Κάραγιαν στη θέση του διευθυντή της Φιλαρμονικής του Βερολίνου αν και ήταν από το 1933 ενεργό μέλος του ναζιστικού κόμματος γνωστός ως «colonel SS Von Karajan» ως τον ναύαρχο Χέιε που έγινε βουλευτής του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος στη δεκαετία του ’50, τον στρατηγό Φον Κίλμανζεγκ που στη δεκαετία του ’60 διορίστηκε αρχηγός των συμμαχικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη και τον στρατάρχη Έριχ φον Μάνσταϊν, που καταδικάστηκε το 1949 από βρετανικό στρατοδικείο για εγκλήματα πολέμου στο ανατολικό μέτωπο, αλλά μετά την απόλυσή του το 1953 χρησιμοποιήθηκε ως σύμβουλος του νέου γερμανικού στρατού!
Εν ολίγοις, υπήρξε μια σιωπηρή συγχώρεση των ναζί και μία ομαλή ένταξή τους στο σύστημα που αντί να ξεριζώσει συντήρησε το καρκίνωμα υπό περιορισμό. Οπότε, η τρέχουσα επιθετική επανεμφάνιση του φασισμού στη γερμανική κοινωνία, μαζί με το ιδεολογικό υπόβαθρο έχει κοινωνικά ριζώματα. Πέρα από τη γενική απαξίωση των ναζιστικών εγκλημάτων, οι γόνοι των ναζί δεν βίωσαν την έμπρακτη αποδοκιμασία των γονιών τους που συμμετείχαν στα εγκλήματα. Αντιθέτως, το 1957, απαγορεύθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας και τα μέλη του -όσα είχαν επιζήσει από τα στρατόπεδα- αποκλείστηκαν επαγγελματικά από τις δημόσιες υπηρεσίες, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια κ.λπ.
Τέλμα
Μετά το 1989-90, δρυός πεσούσης, εξαπολύθηκε μια καταιγιστική πλύση εγκεφάλου για να δυσφημιστεί ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός, προκειμένου να εξαλειφτούν από τη δημόσια μνήμη οι θετικές πτυχές της άλλης πλευράς, παρουσιάζοντας τη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας –το έκανε και η Μέρκελ που είναι ανατολικογερμανίδα- ως χώρα επικίνδυνη για την ειρήνη, ενώ δεν απείλησε ποτέ καμία χώρα.
Η Γερμανία αφενός αφομοίωσε τους ναζί και αφετέρου μείωσε το κοινωνικό στάτους των προερχόμενων από το ανατολικό κράτος υποβαθμίζοντας τους σε πολίτες βήτα κατηγορίας. Αυτό δημιούργησε τις κατάλληλες συνθήκες για να αναβιώσει σε μεγάλη μερίδα του κοινωνικά στιγματισμένου κόσμου ένας τυφλός θυμός από την προσβολή και την απαξίωση.
Ακόμα και ο τρόπος που μεταχειρίστηκαν οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι την Ελλάδα υπονομεύει τις κοινωνίες τους. Οι Γερμανοί ιθύνοντες -με την βίαιη επιβολή των μνημονίων και την συναρτώμενη απαξίωση των Ελλήνων, έσπρωξαν ακόμα πιο βαθιά στο τέλμα τους πολίτες της Γερμανίας. Οι σκέψεις και οι πράξεις τους σε βάρος μας, ως αντανάκλαση της οικονομικής, πολιτικής, εθνικιστικής και αλαζονικής βίας των ισχυρών σε βάρος των πιο αδύναμων, δεν είχε θετική επίδραση στην κοσμοθεώρηση των Γερμανών. Τους αποπροσανατόλισε και τους έκανε πιο κλειστοφοβικούς. Γιατί οι αθλιότητες διαβρώνουν και δηλητηριάζουν πρωτίστως αυτούς που τις σκαρφίζονται και τις εφαρμόζουν και οι αισχρές συμπεριφορές μάλλον επιφέρουν το αντίθετο αποτέλεσμα σ’ αυτούς εναντίον των οποίων στρέφονται, καθώς τους ωθούν από αντίδραση σε ανώτερο επίπεδο σκέψης και δράσης. Πρώτα και περισσότερο εξαχρειώνεται ο θύτης.
Όλα αυτά, μαζί με άλλους παράγοντες, αποσαθρώνουν και κάνουν ευάλωτη τη γερμανική κοινωνία στη δημαγωγία και την οπισθοδρόμηση. Όπως, αντίστοιχα, διαταράσσουν κάθε ευρωπαϊκή κοινωνία που κινείται στο ίδιο μήκος κύματος και υφίσταται το στρες του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης.
Ισραηλινός αντισημιτισμός
Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί κάνουν τα στραβά μάτια στα τρομακτικά εγκλήματα που γίνονται κατά συρροή στην Παλαιστίνη και στηρίζουν δημόσια το ισραηλινό καθεστώς αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις που έχει αυτό στις κοινωνίες τους που δεν πείθονται βλέποντας το κακό και την αδικία. Δίνοντας άφεση στα εγκλήματα, οι δυτικές εξουσίες προσφέρουν πατήματα στην άκρα Δεξιά για να μεταφράσει την αντίθεση στις πολιτικές του Ισραήλ σε αντισημιτισμό που έχει βαθιές ρίζες στον αντιεβραϊσμό που κορυφώθηκε -μετά το πογκρόμ που εφάρμοσαν οι καθολικοί ηγεμόνες της Ισπανίας- στη ναζιστική Γερμανία.
Ο αντισημιτισμός ενισχύεται από τις πολιτικές του κράτους του Ισραήλ. Ο μεγαλύτερος παράγοντας αντισημιτισμού στον κόσμο είναι η ισραηλινή εξουσία. Με χιλιάδες Παλαιστίνιους δολοφονημένους, με χιλιάδες Παλαιστίνιους σε φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης, με απαρτχάιντ στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα, με συνεχείς βομβαρδισμούς αμάχων και την καταστροφή σχολείων, νοσοκομείων, υδραγωγείων, τζαμιών, τηλεοπτικών σταθμών και σπιτιών, με το πελώριο τείχος του αίσχους 700 χιλιομέτρων ενισχυμένο με πύργους και πολυβόλα, με καταπατήσεις και υφαρπαγή εδαφών, με ρατσιστική ρητορεία, με βομβαρδισμούς και δολοφονίες στα γειτονικά κράτη, με ανακήρυξη του Ισραήλ -στο οποίο το 20% των υπηκόων είναι Άραβες- σε «εβραϊκό κράτος», το ισραηλινό καθεστώς έχει ξεπεράσει το λευκό ρατσιστικό κράτος της Νότιας Αφρικής.
Για την απέχθεια των πολιτών προς τις πολιτικές τους, ευθύνονται οι Ισραηλινοί εθνικιστές και ρατσιστές, συνεπικουρούμενοι από τους Αμερικανούς σπόνσορες και τους Ευρωπαίους συμμάχους τους. Κι αυτό είναι άλλο ένα σημείο διάστασης ανάμεσα στην κοινή λογική και την επίσημη πολιτική στη Δύση. Οι κοινωνίες αντιλαμβάνονται πόσο απάνθρωπα λειτουργεί το Ισραήλ το οποίο φθείρει ανεπανόρθωτα τη σημασία του ολοκαυτώματος χρησιμοποιώντας το σαν ασπίδα και άλλοθι για να αποκρούει και να συγκαλύπτει τα ανοσιουργήματά του. Γι’ αυτό και το κίνημα BDS, για το μποϊκοτάζ, βρίσκει απήχηση στις πανεπιστημιακές κοινότητες της Αμερικής και της Βρετανίας. Γι’ αυτό πολλοί καλλιτέχνες αρνούνται να εμφανιστούν στο Ισραήλ, αλλά και πολλοί Εβραίοι στις ΗΠΑ και την Ευρώπη αποδοκιμάζουν την ιθύνουσα τάξη του Ισραήλ που με νύχια και με δόντια προσπαθεί να ταυτίσει την αντίθεση στις πολιτικές που εφαρμόζει με τον αντισημιτισμό.
Η συνενοχή στο διαρκές έγκλημα σε βάρος των Παλαιστινίων πλήττει ανεπανόρθωτα το κύρος των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και πολιτικών φορέων.
Ασύμμετρος πόλεμος
Η Δύση βρίσκεται σε ασύμμετρο πόλεμο. Ο εσωτερικός κατά του κοινωνικού κράτους και υπέρ της ανισότητας και ο εξωτερικός εναντίον λαών και κρατών με σκοπό τη λεηλασία, υποσκάπτουν το δημοκρατικό πολίτευμα, εξουδετερώνουν τις ηθικές αξίες που είναι απαραίτητες για να το στηρίζουν, διαβρώνουν την κοινωνική συνείδηση, αποδομούν και αποσυνθέτουν ολόκληρο το μεταπολεμικό ευρωπαϊκό οικοδόμημα του κοινωνικού κράτους και της ειρηνικής συνύπαρξης. Γι’ αυτό, σαν συνέπεια, ο εθνικισμός, ο αντιευρωπαϊσμός, η ξενοφοβία και ο αντισημιτισμός είναι σε έξαρση. Οι άπληστες ολιγαρχίες ξεχαρβαλώνουν τις κοινωνίες. Η Ευρώπη αυτοακυρώνεται.
Στέλιος Ελληνιάδης
Σχόλια