Λάθος η εξαίρεση του Αιγαίου από την επέκταση των χωρικών υδάτων

Άγγελος Συρίγος

Κατά την παράδοση-παραλαβή του υπουργείου Εξωτερικών ο απερχόμενος υπουργός Νίκος Κοτζιάς αναφέρθηκε (α) σε επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων ξεκινώντας από το Ιόνιο και (β) σε υιοθέτηση ευθειών γραμμών βάσεως και κλείσιμο κόλπων. Υπάρχουν πολλά σημεία που παραμένουν άγνωστα ως προς τον ακριβή σχεδιασμό. Πρέπει όμως να αναφερθούν κάποια σημεία: ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Εδώ και πολλά χρόνια είμαστε η μοναδική χώρα του κόσμου που έχει χωρικά ύδατα 6 μιλίων. Όλες οι υπόλοιπες χώρες έχουν 12 μίλια. Ο λόγος που η Ελλάδα παραμένει στα 6 μίλια είναι πολύ απλά διότι σε περίπτωση επεκτάσεως, οι Τούρκοι απειλούν με πόλεμο. Επιπλέον, έχουν ντύσει με νομικό ένδυμα την απαίτησή τους να μην αυξηθούν τα ελληνικά χωρικά ύδατα στο Αιγαίο. Λένε ότι ολόκληρο το Αιγαίο είναι μια θάλασσα όπου επικρατούν «ειδικές περιστάσεις». Επομένως, δεν επιτρέπεται επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων.

Το επιχείρημα είναι αστείο από πλευράς διεθνούς δικαίου. Σε όλο τον κόσμο έχουν αυξηθεί τα χωρικά ύδατα των κρατών σε 12 μίλια. Σε τελική ανάλυση, το Αιγαίο δεν μπορεί να έχει πιο στρατηγική σημασία από το θαλάσσιο στενό του Ορμούζ, από το οποίο περνά καθημερινώς ο μεγαλύτερος όγκος πετρελαίου προς τη Δύση. Το στενό του Ορμούζ ανήκει καθ’ ολοκληρίαν στα χωρικά ύδατα του Ιράν και του Ομάν. Όταν το Ιράν και το Ομάν επέκτειναν το 1978 τα χωρικά τους ύδατα στα 12 μίλια κανείς δεν εναντιώθηκε σε αυτή την κίνηση.
Έχοντας αυτά τα δεδομένα κατά νου, η επέκταση των χωρικών υδάτων είναι κατ’ αρχήν καλοδεχούμενη. Πρέπει, όμως, να γίνει σωστά. Η πρόταση για επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων σταδιακά, ξεκινώντας ως πρώτο βήμα το Ιόνιο (από τους Οθωνούς μέχρι τα Αντικύθηρα) είναι λανθασμένη. Επιβεβαιώνει ότι στο Αιγαίο ισχύουν οι «ειδικές περιστάσεις» των Τούρκων. Ούτε είναι σωστή η αντίληψη ότι σε πρώτο βήμα θα προχωρήσουμε στο Ιόνιο και σε δεύτερο βήμα θα πάμε και στο Αιγαίο. Λόγω των τουρκικών αντιδράσεων και πιέσεων, θα είναι δύσκολο να προχωρήσουμε μετά την πρώτη επέκταση στο Ιόνιο, σε άλλες επεκτάσεις σε άλλες περιοχές.
Το σωστό θα ήταν να υπάρξει με ένα μόνον βήμα επέκταση των χωρικών υδάτων στο Ιόνιο και μαζί κάπου στο Αιγαίο. Επί παραδείγματι, η επέκταση μπορεί να περιλαμβάνει ολόκληρη την Κρήτη ή ολόκληρη την Πελοπόννησο. Οι Τούρκοι δεν έχουν ποτέ διεκδικήσει θαλάσσιες περιοχές γύρω από την Κρήτη ή την Πελοπόννησο. Σίγουρα θα αντιδράσουν σε μία τέτοια επέκταση, αλλά δεν έχουν έδαφος να δημιουργήσουν επεισόδιο. Έτσι, όμως, αντιμετωπίζεται με ουσιαστικό τρόπο το επιχείρημά τους που λέει ότι δεν επεκτείνουμε χωρικά ύδατα οπουδήποτε στο Αιγαίο. Επομένως, ναι στην επέκταση των χωρικών υδάτων στο Ιόνιο μόνον εάν περιλαμβάνει και τμήμα του Αιγαίου.

Ευθείες γραμμές βάσης και κλείσιμο κόλπων

Το θέμα των γραμμών βάσεως αφορά στη διαχωριστική γραμμή μεταξύ ακτής και θάλασσας. Από εκείνο το σημείο που αποκαλείται «γραμμή βάσεως» αρχίζουν να μετρώνται όλες οι θαλάσσιες ζώνες (χωρικά ύδατα, υφαλοκρηπίδα, ΑΟΖ) Το διεθνές δίκαιο δέχεται δύο μεθόδους υπολογισμού των γραμμών βάσεως.
• Η πρώτη ονομάζεται κανονική (ή φυσική) γραμμή βάσεως και ακολουθεί σε γενικές γραμμές πιστά τη φυσική ακτογραμμή.
• Η δεύτερη ονομάζεται ευθεία γραμμή βάσεως και χρησιμοποιείται σε περιοχές όπου βαθιές κολπώσεις ή συστάδες νησιών και σκοπέλων σε κοντινή απόσταση από τις ακτές, εμποδίζουν την πιστή παρακολούθηση της φυσικής ακτογραμμής. Η ευθεία γραμμή βασίζεται σε νοητές γραμμές που ενώνουν διάφορα σημεία της ακτογραμμής. Αφήνουν προς τη μεριά της ξηράς όλες εκείνες τις γεωγραφικές ιδιοτροπίες που εμποδίζουν την πιστή παρακολούθηση της ακτογραμμής. Δεν πρέπει να αφίστανται σημαντικά από τη γενική κατεύθυνση της ακτής.

Οι ευθείες γραμμές βάσεως δίνουν πολύ μεγαλύτερη δυνατότητα στο παράκτιο κράτος να επεκτείνει τις θαλάσσιες ζώνες του. Όσο πιο μακριά επιλεγούν από τις ακτές τα σημεία χαράξεως των συγκεκριμένων γραμμών, τόσο μεγαλύτερες περιοχές θα προσπορισθεί η χώρα που επιλέγει το συγκεκριμένο σύστημα, υπό τη μορφή χωρικών υδάτων, υφαλοκρηπίδας κλπ. Επίσης, το διεθνές δίκαιο δίνει το δικαίωμα να κλείσουν τα ανοίγματα των κόλπων με γραμμές που φθάνουν στα 24 ναυτικά μίλια.
Η Ελλάδα, τουλάχιστον από το 1936, ακολουθεί το παραδοσιακό σύστημα των κανονικών γραμμών βάσεως. Επίσης, δεν έχει κλείσει τους κόλπους της. Η πολυσχιδής ελληνική ακτογραμμή (από τις μεγαλύτερες στον κόσμο) δίνει τη δυνατότητα διαφορετικής χαράξεως των ευθειών γραμμών βάσεως. Προς τον σκοπό αυτό, το 1983 και το 1988 δύο επιτροπές εμπειρογνωμόνων κατέγραψαν τους διαφορετικούς τρόπους μετρήσεως των ευθειών γραμμών βάσεως και αναφέρθηκαν στα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα των προτεινόμενων λύσεων. Ουδέποτε δόθηκε συνέχεια στο έργο εκείνων των επιτροπών.

Ταιριάζουν στην Ελλάδα

Η Τουρκία έχει από το 1964 θεσπίσει το σύστημα των ευθειών γραμμών βάσεως. Δεν είναι, όμως, βέβαιον ότι το χρησιμοποιεί. Πολλοί χάρτες που έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια φαίνεται ότι βασίζονται στη φυσική ακτογραμμή και όχι στις ευθείες γραμμές βάσεως.
Οι ευθείες γραμμές βάσεως ταιριάζουν στην ποικιλομορφία των ακτών της Ελλάδος. Η υιοθέτησή τους δεν θα οδηγήσει σε σημαντική αύξηση των ελληνικών υδάτων. Στο Αιγαίο, η αύξηση των θαλάσσιων χώρων υπό ελληνική εθνική κυριαρχία εκτιμάται ότι θα ανέλθει στο 3,3% ή σε 6.250 τετρ. χλμ. θαλάσσιου χώρου. Μπορεί να μην είναι σημαντικό, αλλά το συγκεκριμένο ποσοστό δεν είναι ευκαταφρόνητο.
Όπως και στο θέμα των χωρικών υδάτων, θα ήταν μεγάλο λάθος να μην περιλαμβάνονται και περιοχές του Αιγαίου στο κλείσιμο των κόλπων και στην υιοθέτηση ευθειών γραμμών βάσεων. Επιπλέον, δεν είναι κατανοητό για ποιο λόγο συνδέονται η αύξηση των χωρικών υδάτων με τις ευθείες γραμμές ή το κλείσιμο των κόλπων. Οι δύο τελευταίες κινήσεις μπορούν να γίνουν ανά πάσα στιγμή.
Οι Τούρκοι ουδέποτε έχουν αναφερθεί σε τέτοιες κινήσεις, ούτε τις έχουν θεωρήσει αιτία πολέμου. Η ισχυρή πιθανότητα τουρκικής διαμαρτυρίας δεν πρέπει να μας αποτρέπει από τη θέσπιση τους. Ως αρχή πρέπει να έχουμε ότι σε κάθε βήμα σχεδιασμού είτε αυτό αφορά σε υιοθέτηση ευθειών γραμμών βάσεων, είτε σε κλείσιμο κόλπων, είτε σε αύξηση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια πρέπει πάντα να περιλαμβάνονται και περιοχές του Αιγαίου.

======================

Χωρικά ύδατα: κάλλιο πέντε και στο χέρι, αλλά όχι μόνο στο Ιόνιο

Σταύρος Λυγερός

Όπως ανακοινώθηκε στην τελετή παράδοσης-παραλαβής του υπουργείου Εξωτερικών, το κύκνειο άσμα του υπουργού Κοτζιά είναι η απόφαση να επεκτείνει τα χωρικά ύδατα από τα έξι στα 12 μίλια από τους Οθωνιούς (βορείως της Κέρκυρας), μέχρι τα Αντικύθηρα (μεταξύ νοτίου Πελοποννήσου και βορειοδυτικής Κρήτης). Ο Κοτζιάς είχε δώσει στίγμα των προθέσεών του με μία αναφορά κατά τη διάρκεια συνέντευξής του στην ΕΡΤ τον περασμένο Δεκέμβριο. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Όπως είναι γνωστό, σύμφωνα με το Δίκαιο της Θάλασσας, κάθε παράκτιο κράτος έχει δικαίωμα να επεκτείνει μονομερώς τα χωρικά ύδατα μέχρι τα 12 μίλια. Εάν η Ελλάδα ασκούσε αυτό το δικαίωμά της, θα ακύρωνε σε πολύ μεγάλο βαθμό τις τουρκικές επεκτατικές διεκδικήσεις, επειδή το Αιγαίο θα άλλαζε μορφή. Τα διεθνή ύδατα θα περιορίζονταν δραστικά, άρα ένα πολύ μεγάλο τμήμα του πελάγους θα γινόταν ελληνική θάλασσα. Μεταξύ των άλλων, θα έλυνε πρακτικά και το ζήτημα της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας σ’ αυτή την περιοχή, αφού θα έμεναν σχετικά μικρές θαλάσσιες περιοχές (κυρίως στο βόρειο Αιγαίο και λιγότερο στα βόρεια της Κρήτης) προς οριοθέτηση.

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο οι Τούρκοι έσπευσαν να αποτρέψουν την Αθήνα από το να ασκήσει το νόμιμο συμβατικό δικαίωμά της, χαρακτηρίζοντας αιτία πολέμου (casus belli) την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 μίλια. Για την ακρίβεια, τον Ιούνιο του 1995 η τουρκική Εθνοσυνέλευση εξουσιοδότησε την κυβέρνηση να λάβει ακόμα και στρατιωτικά μέτρα για να εμποδίσει την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων. Είχαν επίγνωση ότι, εάν γινόταν η επέκταση, η επιχείρηση έγερσης μονομερών επεκτατικών διεκδικήσεων στο Αιγαίο, που προωθούν συστηματικά από το 1973, θα κατέρρεε.
Από τότε η Αθήνα ισχυρίζεται δημοσίως ότι διατηρεί ακέραιο το δικαίωμά της και θα το ασκήσει όποτε αυτή κρίνει. Πρόκειται για μια προσχηματική δήλωση, η οποία διατηρεί κάποια αξία. Είναι σαφές, ωστόσο, πως όταν ένα δικαίωμα δεν ασκείται για πολλά χρόνια, όπως στην περίπτωσή μας, χάνει την ισχύ του. Η άσκησή του γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη.

Διαπραγμάτευση για τα χωρικά ύδατα

Δεν είναι τυχαίο, βεβαίως, ότι κατά σειρά οι κυβερνήσεις Σημίτη, Κώστα Καραμανλή και Γιώργου Παπανδρέου, στο πλαίσιο των ελληνοτουρκικών διερευνητικών επαφών, έχουν διαπραγματευθεί με την Άγκυρα το εύρος των ελληνικών χωρικών υδάτων. Κι αυτό παρότι (σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο) πρόκειται για ένα δικαίωμα, το οποίο κάθε παράκτιο κράτος ασκεί μονομερώς και δεν έχει καμία υποχρέωση να το διαπραγματευθεί με τα γειτονικά κράτη. Όταν, άλλωστε, η απόσταση μεταξύ δύο κρατών είναι μικρότερη των 24 μιλίων, τότε εφαρμόζεται η αρχή της μέσης γραμμής.
Στο κέντρο εκείνων των διαπραγματεύσεων (στο πλαίσιο των διερευνητικών επαφών) ήταν μια φόρμουλα ελληνικών χωρικών υδάτων πολλαπλού εύρους. Συγκεκριμένα, σε περιοχές αδιάφορες για την Τουρκία (π.χ. στο Ιόνιο, στο Λιβυκό και στο Μυρτώο) η Ελλάδα θα επεκτείνει τα χωρικά ύδατά της στα 12 μίλια. Στις γειτνιάζουσες με την Τουρκία θαλάσσιες περιοχές τα ελληνικά χωρικά ύδατα θα παραμείνουν στα έξι μίλια. Ας σημειωθεί ότι –σύμφωνα πάντα με την ίδια φόρμουλα– ο ελληνικός εναέριος χώρος από 10 μίλια που είναι σήμερα θα προσαρμοσθεί για να ταυτίζεται με το κατά περιοχή εύρος των χωρικών υδάτων.
Πριν πολλά χρόνια, είχα γράψει: «Από τη στιγμή που η Αθήνα έχει κακώς επιλέξει να διαπραγματευθεί με την Άγκυρα το εύρος των ελληνικών χωρικών υδάτων, τουλάχιστον ας το διαπραγματευθεί σωστά. Η Αθήνα έπρεπε εξαρχής να έχει επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια σ’ όλες τις περιοχές που δεν γειτνιάζουν με την Τουρκία και στη συνέχεια να διαπραγματευθεί με την Άγκυρα ένα συμβιβασμό για το εύρος των ελληνικών χωρικών υδάτων στις περιοχές που γειτνιάζουν.
»Εάν το είχε κάνει, οι μη γειτνιάζουσες με την Τουρκία θαλάσσιες περιοχές θα είχαν βγει εκτός διαπραγμάτευσης, ενώ τώρα η Άγκυρα ζητάει να μην υπάρξει καμία επέκταση στο ανατολικό Αιγαίο, προσφέροντας(;) σαν αντάλλαγμα την αποδοχή της επέκτασης στο Ιόνιο και στο Λιβυκό! Προσφέρει, δηλαδή, αυτό που η Ελλάδα μπορεί να κάνει μόνη της, χωρίς η Τουρκία να έχει το παραμικρό πρόσχημα αντίδρασης, αφού δεν γειτνιάζει με τις θαλάσσιες αυτές περιοχές». Τη θέση αυτή είχα επανειλημμένως διατυπώσει σε άρθρα και την συμπεριέλαβα στην ενότητα “Δώδεκα μίλια και casus belli” στο βιβλίο “Μετά τον Ερντογάν τι;” (Απρίλιος 2013, εκδόσεις Πατάκη).

Προσχήματα και φοβικό σύνδρομο

Ο Κοτζιάς δεν είχε μιλήσει στην τότε συνέντευξή του τόσο καθαρά. Τώρα, ορίζεται η επέκταση των χωρικών υδάτων, όπως προαναφέραμε, στο τόξο Οθωνιοί-Αντικύθηρα. Δεν διευκρινίσθηκε τι θα πράξει η κυβέρνηση Τσίπρα στην Κρήτη, στο δυτικό Αιγαίο και βεβαίως στο ανατολικό. Προτίθεται να διαπραγματευτεί με την Άγκυρα το εύρος των χωρικών υδάτων στις ανωτέρω περιοχές; Θα το πράξει μόνο για τις περιοχές που γειτνιάζουν με την Τουρκία (ανατολικό Αιγαίο), ή απλώς θα αφήσει τα πράγματα ως έχουν σήμερα;
Η Αθήνα δεν είχε μέχρι τώρα προχωρήσει σε κατά περιοχή επέκταση στα 12 μίλια, με το επιχείρημα ότι, εάν το έκανε, θα ήταν σαν να παραδεχόταν ότι το Αιγαίο είναι ειδική θάλασσα. Ως εκ τούτου, θα έδινε υπόσταση στον τουρκικό ισχυρισμό ότι πρέπει να ισχύσουν ειδικές διευθετήσεις. Αυτό το επιχείρημα επικαλέσθηκε και ο Βαγγέλης Βενιζέλος για να ασκήσει κριτική στην εξαγγελία Κοτζιά-Τσίπρα.

Αυτό το επιχείρημα θα ήταν άξιο συζήτησης εάν η Αθήνα δεν είχε ήδη αποδεχθεί ως βάση διαπραγμάτευσης την προαναφερθείσα φόρμουλα των χωρικών υδάτων διαφορετικού εύρους και πραγματικά ήταν αποφασισμένη να ασκήσει το δικαίωμά της για επέκταση στα 12 μίλια. Ο Βενιζέλος, μάλιστα, ήταν υπουργός σε κυβερνήσεις που διαπραγματεύθηκαν με την Άγκυρα ένα δικαίωμα που σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο ασκείται μονομερώς από κάθε κράτος. Το γεγονός ότι η Αθήνα το διαπραγματεύθηκε δεν είναι έμπρακτη αναγνώριση ότι το Αιγαίο είναι ειδική θάλασσα, όπου δεν ισχύουν οι κανόνες του διεθνούς δικαίου;
Στην πραγματικότητα, οι ελληνικές κυβερνήσεις διαπραγματεύθηκαν με την Άγκυρα όχι επειδή θεωρούν το Αιγαίο ειδική θάλασσα, αλλά επειδή υπέκυψαν -έστω κι αν δεν το ομολογούν- στον εκβιασμό του τουρκικού casus belli. Αυτή είναι η πραγματικότητα και δεν αλλάζει από τη ρητορική ότι η Ελλάδα διατηρεί το δικαίωμά της να επεκτείνει τα χωρικά ύδατά της όποτε το κρίνει.

Προσχηματικό επιχείρημα

Από τη στιγμή που η Αθήνα δεν είναι αποφασισμένη να ασκήσει το δικαίωμά της και που έχει στο παρελθόν διαπραγματευθεί τη φόρμουλα των χωρικών υδάτων διαφορετικού εύρους, το επιχείρημα που επανέλαβε ο Βενιζέλος είναι προσχηματικό. Η πραγματική αιτία είναι το φοβικό σύνδρομο της ελληνικής πολιτικής ελίτ για ενδεχόμενο θερμό επεισόδιο και η συνακόλουθη απροθυμία της να κάνει οτιδήποτε δυνητικά θα ενοχλούσε την Άγκυρα.
Ας σημειωθεί ότι η Τουρκία στις βόρειες (Μαύρη Θάλασσα) και στις νότιες ακτές της (Ανατολική Μεσόγειο) έχει επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια. Δεν τα έχει, βεβαίως, επεκτείνει στις δυτικές ακτές της (Αιγαίο), επειδή η ίδια δεν θα είχε αξιόλογο όφελος και κυρίως γιατί εάν τα επέκτεινε δεν θα μπορούσε να εμποδίσει την Ελλάδα να πράξει το ίδιο.
Περιοχές, στις οποίες μπορεί η Αθήνα να επεκτείνει τα χωρικά ύδατα στα 12 μίλια δεν είναι μόνο το τόξο από τους Οθωνιούς μέχρι τα Αντικύθηρα. Είναι βεβαίως το Λιβυκό και κάλλιστα μπορούν να συμπεριληφθούν σ’ αυτή την κατηγορία οι βόρειες ακτές της Κρήτης και το δυτικό Αιγαίο (η γραμμή Θερμαϊκός-Εύβοια-Αττική-δυτική Πελοπόννησος). Εάν δεν προχωρήσει, έστω σε δεύτερη φάση αλλά όχι με χρονική καθυστέρηση, στην επέκταση σ’ αυτές τις περιοχές, η Αθήνα θα έχει εμμέσως πλην σαφώς αποδεχθεί ότι γι’ αυτές τις περιοχές η Άγκυρα έχει λόγο και ως εκ τούτου θα καταστούν κάποια στιγμή αντικείμενο διαπραγμάτευσης.
Αντιθέτως, εάν κατοχυρωθούν σύντομα χωρικά ύδατα 12 μιλίων σ’ όλες αυτές τις περιοχές, η όποια άτυπη διαπραγμάτευση με την Άγκυρα θα αφορούσε μόνο το ανατολικό και κεντρικό Αιγαίο, ουσιαστικά τα χωρικά ύδατα της Ανατολικής Μακεδονίας, της Θράκης και των νησιών. Και βεβαίως, η όποια ενδεχόμενη συμφωνία θα ήταν φυσιολογικά κάπου στη μέση δηλαδή στη ζώνη των 8-10 μιλίων.
Το βαθύ ρήγμα στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις προσφέρει μία ευκαιρία για την ανάληψη πρωτοβουλίας από την Αθήνα προς την κατεύθυνση επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια στις περιοχές που δεν γειτνιάζουν με την Τουρκία. Ειδικά εάν έχει προηγηθεί μία συνεννόηση και με την Ουάσιγκτον και με τους μεγάλους Ευρωπαίους εταίρους. Η Ελλάδα, άλλωστε, δεν έχει κανένα πρόβλημα να είναι γενναιόδωρη στην καθιέρωση διαδρόμων ελεύθερης ναυσιπλοΐας, ώστε να κάμψει ενδεχόμενες δυτικές αντιδράσεις τέτοιου χαρακτήρα.

=================

Το φοβικό σύνδρομο και η επέκταση της ντροπής – Απάντηση στον Κόλμερ

Γράφει ο Θεόδωρος Καρυώτης  –

Υπάρχουν σήμερα 195 χώρες στον κόσμο. Από αυτές 193 χώρες είναι μέλη των Ηνωμένων Εθνών και 2 χώρες είναι κράτη μέλη παρατηρητών: η Αγία Έδρα και το κράτος της Παλαιστίνης. Το σύνολο των κρατών που δεν διαθέτουν ακτές είναι σαράντα εννέα. Όλα τα παράκτια κράτη του πλανήτη Γη έχουν αιγιαλίτιδα ζώνη (χωρικά ύδατα) 12 ναυτικών μιλίων. Σε άρθρο του στο slpress.gr, με τίτλο «Χωρικά ύδατα: Σωστό βήμα η μερική επέκτασή τους» ο κύριος Κωνσταντίνος Κόλμερ επιχειρεί να υπερασπιστεί την τμηματική επέκταση των χωρικών μας υδάτων που αποτελεί μια παγκόσμια πρωτοτυπία, αφού δεν έχει επιχειρηθεί ποτέ από κανένα άλλο παράκτιο κράτος.

Ο κύριος Κόλμερ σε ένα άλλο σημείο δηλώνει ότι: «Η μερική επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια θα λύσει το πρόβλημα της υφαλοκρηπίδας με την Ιταλία και της ΑΟΖ με την Λιβύη. Άλλωστε και η Τουρκία «σοφά» διατηρεί μικτά χωρικά ύδατα και οροθετικές γραμμές (Μέση λ.χ. στην Σάμο από το 1947) και 12 μιλίων στην Μαύρη Θάλασσα και τη θάλασσα της Λυκίας. Γιατί όχι και η Ελλάδα από Λήμνου, Χίου, Ικαρίας και Καρπάθου; Είναι προτιμότερος ένας πόλεμος με την Τουρκία;».

Σίγουρα ο αρθρογράφος μπερδεύει τις έννοιες του Δίκαιου της Θάλασσας. Δηλαδή, πως ακριβώς λύνεται το πρόβλημα της υφαλοκρηπίδας με την Ιταλία; Το πρόβλημα λύνεται με την οριοθέτηση των ΑΟΖ των δύο κρατών και όχι με την επέκταση των χωρικών υδάτων. Η Κύπρος, που διαθέτει 12 ν.μ. αιγιαλίτιδα ζώνη, κέρδισε τα μέγιστα ανακηρύσσοντας και οριοθετώντας ΑΟΖ, διαθέτοντας 4 τανκς και 2 ελικόπτερα.

Ο κ. Κόλμερ αναφέρει, επίσης, ότι η Τουρκία δρώντας σοφά διαθέτει μικτά χωρικά ύδατα, και ζητά η Ελλάδα να κάνει μια τοπική, επιλεκτική και ντροπιαστική επέκταση των χωρικών της υδάτων σε ορισμένα νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Το φοβικό σύνδρομο σε όλη του την δόξα, με την κλασσική επωδό των οπαδών του φοβικού συνδρόμου: «Είναι προτιμότερος ένας πόλεμος με την Τουρκία;»

Ο καθηγητής Άγγελος Συρίγος, ένας έγκριτος αναλυτής των ελληνοτουρκικών σχέσεων, έγραψε στο slpress.gr: «Οι ευθείες γραμμές βάσεως ταιριάζουν στην ποικιλομορφία των ακτών της Ελλάδος. Η υιοθέτησή τους δεν θα οδηγήσει σε σημαντική αύξηση των ελληνικών υδάτων. Στο Αιγαίο, η αύξηση των θαλάσσιων χώρων υπό ελληνική εθνική κυριαρχία εκτιμάται ότι θα ανέλθει στο 3,3% ή σε 6.250 τετρ. χλμ. θαλάσσιου χώρου.

Μπορεί να μην είναι σημαντικό, αλλά το συγκεκριμένο ποσοστό δεν είναι ευκαταφρόνητο. Όπως και στο θέμα των χωρικών υδάτων, θα ήταν μεγάλο λάθος να μην περιλαμβάνονται και περιοχές του Αιγαίου στο κλείσιμο των κόλπων και στην υιοθέτηση ευθειών γραμμών βάσεων. Επιπλέον, δεν είναι κατανοητό για ποιο λόγο συνδέονται η αύξηση των χωρικών υδάτων με τις ευθείες γραμμές ή το κλείσιμο των κόλπων. Οι δύο τελευταίες κινήσεις μπορούν να γίνουν ανά πάσα στιγμή.

Οι Τούρκοι ουδέποτε έχουν αναφερθεί σε τέτοιες κινήσεις, ούτε τις έχουν θεωρήσει αιτία πολέμου. Η ισχυρή πιθανότητα τουρκικής διαμαρτυρίας δεν πρέπει να μας αποτρέπει από τη θέσπιση τους. Ως αρχή πρέπει να έχουμε ότι σε κάθε βήμα σχεδιασμού είτε αυτό αφορά σε υιοθέτηση ευθειών γραμμών βάσεων, είτε σε κλείσιμο κόλπων, είτε σε αύξηση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια πρέπει πάντα να περιλαμβάνονται και περιοχές του Αιγαίου».

Ποιοί λένε όχι στα 12 ν.μ.

Τέλος, ο κύριος Κόλμερ καυτηριάζει με ειρωνικό ύφος τους Έλληνες που διαφωνούν μαζί του, όπως ο Ευάγγελος Βενιζέλος, που στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, μεταξύ άλλων, εξήγησε:
«Γιατί άραγε επί τόσα χρόνια η Ελλάδα, υπό διάφορες κυβερνήσεις, δεν προέβη σε μερική επέκταση των χωρικών της υδάτων στα 12 ν.μ. στο Ιόνιο και ευρύτερα σε περιοχές εκτός τουρκικού ενδιαφέροντος; Προφανώς για να μη αποδεχθεί τον τουρκικό ισχυρισμό περί «ειδικών συνθηκών» στο Αιγαίο και να μη διαφοροποιήσει την άσκηση της κυριαρχίας της από περιοχή σε περιοχή είτε για λόγους «νομικούς» είτε για λόγους «πραγματικούς».

Ακολουθώντας την ίδια λογική, η Ελλάδα δεν αποδέχθηκε ποτέ τη διαφοροποίηση του μήκους των χωρικών της υδάτων μεταξύ χερσαίων περιοχών και νησιών στο Αιγαίο. Είναι προφανές ότι οποιοσδήποτε περιορισμός της αιγιαλίτιδας ζώνης των νησιών συνεπάγεται κατά μείζονα λόγο αποδοχή της μειωμένης επήρειας τους ως προς την έκταση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ».

Aναμφίβολα, ο κύριος Κόλμερ δεν γνωρίζει ότι αυτοί που αντιδρούν περισσότερο στην επέκταση των χωρικών μας υδάτων είναι οι Αμερικανοί και οι Ρώσοι! Ο λόγος είναι πολύ απλός. H επέκταση των χωρικών υδάτων της Ελλάδας από 6 ν.μ. σε 12 ν.μ. κλείνει το Αιγαίο Αρχιπέλαγος. Βέβαια αναφέρουν ότι η Ελλάδα, βάσει του UNCLOS, έχει μεν δικαίωμα χωρικών υδάτων πλάτους 12 ν.μ. αλλά δεν μπορεί να κλείσει με αυτή την ενέργεια θαλάσσιους διαδρόμους.

Η Ελλάδα υποστηρίζει ότι οι κανόνες της αβλαβούς διέλευσης δεν δημιουργεί προβλήματα στα τουρκικά πλοία και η Ελλάδα, που διαθέτει έναν ογκώδη εμπορικό στόλο, δεν έχει κανένα συμφέρον να περιορίσει την ελευθερία των θαλασσών. Η Αμερική υποστηρίζει ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να δημιουργήσει διαδρόμους των στενών της για να περνούν τα πλοία διότι το Αιγαίο, βάσει του Δίκαιου της Θάλασσας δεν είναι ένα αρχιπέλαγος και η Αμερική δεν αποδέχεται καθόλου το δικαίωμα της Ελλάδας να ορίσει στενά.

Σε κάποιο σημείο το Αιγαίο κλείνει με χωρικά ύδατα 12 ν.μ. και τα πολεμικά πλοία πρέπει να ακολουθήσουν τα άρθρα του UNCLOS που αναφέρονται στην αβλαβή διέλευση. Πιο συγκεκριμένα, το Τμήμα 3 Αβλαβής Διεύλευση στη Χωρική Θάλασσα μεταξύ άλλων αναφέρει:

Άρθρο 17 Δικαίωμα αβλαβούς διέλευσης
Υπό τους όρους της παρούσας σύμβασης, τα πλοία όλων των κρατών παρακτίων ή άνευ ακτών απολαμβάνουν του δικαιώματος της αβλαβούς διέλευσης μέσω της χωρικής θάλασσας.

Άρθρο 18 Έννοια διέλευσης

1. Διέλευση σημαίνει ναυσιπλοΐα μέσα από τη χωρική θάλασσα με σκοπό:
α) τον διάπλου της θάλασσας αυτής χωρίς είσοδο στα εσωτερικά ύδατα ή προσορμισμό σε αγκυροβόλιο ή λιμενικές εγκαταστάσεις έξω από τα εσωτερικά ύδατα ή
β) την πορεία προς ή την αναχώρηση από τα εσωτερικά ύδατα ή τον προσορμισμό σε αγκυροβόλιο ή λιμενική εγκατάσταση.

2. Η διέλευση θα είναι συνεχής και ταχεία. Εντούτοις, η διέλευση περιλαμβάνει το δικαίωμα κράτησης μηχανών και αγκυροβολίας, αλλά μόνον εφόσον αυτές αποτελούν συνήθη συμβάντα της ναυσιπλοΐας ή καθίστανται αναγκαίες λόγω ανωτέρας βίας ή κινδύνου ή προς τον σκοπό παροχής βοήθειας σε πρόσωπα, πλοία ή αεροσκάφη τα οποία βρίσκονται σε κίνδυνο.

Άρθρο 19 Έννοια της αβλαβούς διέλευσης

1. Η διέλευση είναι αβλαβής εφόσον δεν διαταράσσει την ειρήνη, την τάξη ή την ασφάλεια του παράκτιου κράτους. Η διέλευση θα λαμβάνει χώρα σύμφωνα με την παρούσα σύμβαση και τους άλλους κανόνες του διεθνούς δικαίου.
2. Η διέλευση ξένου πλοίου θεωρείται ότι διαταράσσει την ειρήνη, την τάξη ή την ασφάλεια του παράκτιου κράτους, εάν, ευρισκόμενο στη χωρική θάλασσα, προβεί σε οποιαδήποτε από τις ακόλουθες δραστηριότητες:

• α) σε κάθε απειλή ή χρήση βίας κατά της κυριαρχίας, της εδαφικής ακεραιότητας ή της πολιτικής ανεξαρτησίας του παράκτιου κράτους, ή κατά οποιοδήποτε άλλο τρόπο κατά παραβίαση των αρχών του διεθνούς δικαίου που περιέχονται στον χάρτη των Ηνωμένων Εθνών
• β) σε κάθε άσκηση ή γυμνάσια με όπλα οποιουδήποτε είδους
• γ) σε κάθε πράξη που αποσκοπεί στη συλλογή πληροφοριών προς βλάβη της άμυνας ή της ασφάλειας του παράκτιου κράτους
• δ) σε οποιαδήποτε προπαγανδιστική ενέργεια που αποσκοπεί στην προσβολή της άμυνας και της ασφάλειας του παράκτιου κράτους
• ε) στην απονήωση, προσνήωση ή φόρτωση σε πλοίο αεροσκαφών
  στ) στην εκτόξευση, εκφόρτωση ή φόρτωση οποιασδήποτε πολεμικής συσκευής
• ζ) στην φόρτωση ή εκφόρτωση οποιουδήποτε εμπορεύματος, χρημάτων ή προσώπων κατά παράβαση των τελωνειακών, δημοσιονομικών, μεταναστευτικών ή υγειονομικών νόμων και κανονισμών του παράκτιου κράτους
• η) σε οποιαδήποτε εκ προθέσεως σοβαρή ρύπανση κατά παράβαση της παρούσας σύμβασης
• ι) σε οποιεσδήποτε αλιευτικές δραστηριότητες
• κ) σε διεξαγωγή έρευνας ή υδρογραφικών εργασιών
• λ) σε κάθε πράξη που αποσκοπεί στην παρεμβολή σε οποιοδήποτε σύστημα επικοινωνίας ή οποιεσδήποτε διευκολύνσεις ή εγκαταστάσεις του παράκτιου κράτους
• μ) σε οποιαδήποτε άλλη ενέργεια που δεν έχει άμεση σχέση με τη διέλευση.

Άρθρο 20 Υποβρύχια και άλλα καταδυόμενα σκάφη

Στη χωρική θάλασσα τα υποβρύχια και οποιαδήποτε άλλα καταδυόμενα σκάφη οφείλουν να πλέουν στην επιφάνεια της θάλασσας και να έχουν επηρμένη την σημαία τους κατά τρόπο εμφανή.

Οι Τούρκοι παριστάνουν τους Κινέζους

Είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς γιατί η Τουρκία δεν ενθουσιάζεται με την ιδέα η Ελλάδα να αυξήσει τα χωρικά της ύδατα από 6 ν.μ. σε 12 ν.μ. Με χωρικά ύδατα 6 ν.μ. το 43,5% του Αιγαίου Πελάγους ανήκει στην Ελλάδα, το 7,5% στην Τουρκία και το υπόλοιπο 49% ανήκει στην ανοιχτή θάλασσα. Με χωρικά ύδατα 12 ν.μ. θα δώσει στην Ελλάδα 71,5% ενώ της Τουρκίας θα αυξηθεί μόνο κατά 1,3% και θα φτάσει μόνο στο 8,8% και η ανοιχτή θάλασσα θα κατέχει 19,7%.

Η Τουρκία με ασύστολο θράσος συνεχίζει για 44 χρόνια τώρα μια επιθετική και επεκτατική πολιτική στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο και, ιδιαίτερα, στο σύμπλεγμα του Καστελόριζου, προβάλλοντας συνεχώς διεκδικήσεις, όπως κάνουν οι Κινέζοι στη Σινική Θάλασσα, χωρίς να βασίζεται πουθενά, παραβιάζοντας όλους τους κανόνες του UNCLOS. Η απόδειξη ότι οι Τούρκοι παριστάνουν τους Κινέζους ήρθε πολύ γρήγορα, όταν μας φοβέρισαν με casus belli εάν επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα στο Ιόνιο Πέλαγος!

Έτσι, αυτή την χρονική περίοδο χρειάζεται ένας νέος σοβαρότερος συντονισμός στις σχέσεις Ελλάδας και Κύπρου. Όπως αναφέρει ο έγκριτος δημοσιογράφος της εφημερίδας Φιλελεύθερος της Κύπρου, Κώστας Βενιζέλος: «Το ουσιαστικό είναι να δημιουργηθεί ένας μόνιμος κοινός μηχανισμός αποτροπής. Μόνο έτσι θα αποτραπούν οι τουρκικές κινήσεις. Μόνο έτσι θα συνεχίσουν Ελλάδα και Κύπρος να αποτελούν σταθεροποιητικοί παράγοντες στην περιοχή. Διαφορετικά θα προσφέρουμε στην Τουρκία πεδίο εκπλήρωσης των επιδιώξεων της και παράλληλα θα τις δοθεί η δυνατότητα να νομιμοποιήσει όμως τις επιλογές της. Συνεπώς η επιλογή είναι μια: Συντονισμός και δράση. Ιδιαίτερα τώρα, μετά την παραίτηση Κοτζιά το πεδίο του συντονισμού και της συνεννόησης, στον τομέα της διπλωματίας, δυσκολεύει, και θα είναι προβληματικό».