“…αν η πατρίδα σωθεί…
θα είμαστε αθάνατοι χάρη σ’ αυτή
τη σωτηρία, αδιάφορο αν τα ονόματά
μας γίνουν ή όχι γνωστά”
(Από το δοκίμιο “Η Αθανασία” του Χόρχε Λούις Μπόρχες)
του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*
Μέχρι τα τέλη του 20ου αιώνα -όταν ενταχθήκαμε το 1981 στην τότε ΕΟΚ
και όταν μετά το ’90 μπήκαμε στο άρμα της “παγκοσμιοποίησης”- οι Έλληνες
απανταχού της Γης αισθάνονταν περήφανοι για την ιστορία τους, από τα
πανάρχαια χρόνια μέχρι σήμερα, την πνευματική τους παράδοση, που
γαλούχησε ολόκληρη την πολιτισμένη ανθρωπότητα και την γλώσσα τους που
οι λέξεις της ενυπάρχουν σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες και την
παγκόσμια επιστημονική ορολογία. Εδώ και μερικές δεκαετίες, όμως, ο
ελληνισμός έχει γίνει στόχος ενός τεράστιου όγκου αποδομητικής προπαγάνδας,
είτε με την μορφή των παγκοσμιοποιητικών ιδεολογημάτων που ισοπεδώνουν
την ιστορία και τα εθνικά αφηγήματα, είτε από μια εγχώρια ενδοτική
πολιτική αντίληψη που έχει κάνει σημαία της τον εθνομηδενισμό.
Αυτό έχει προκαλέσει μια μεγάλη
παραίτηση και σύγχυση στην ελληνική κοινωνία, έχει τρώσει την περηφάνια
των Ελλήνων και τους οδηγεί αναγκαστικά σε μια ενοχική και παθητική
συμπεριφορά, έτοιμους να αποδεχθούν μοιρολατρικά κάθε βρώμικο σχέδιο σαν
“λύση” στα μεγάλα κοινωνικά και εθνικά ζητήματα. Κάθε μέρα που περνάει
αντιλαμβανόμαστε ότι οι επιπτώσεις της μνημονιακής μετάλλαξης της χώρας,
ιδιαίτερα της τελευταίας περίπτωσης Τσίπρα, γίνονται ζοφερή
πραγματικότητα που προοιωνίζει ένα ασταθές και επικίνδυνο εθνικό τοπίο.
Αυτή η εικόνα δικαιολογείται εν πολλοίς από το
γεγονός ότι γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο για τον μέσο πολίτη να
διακρίνει το “σωστό” από το “λάθος” σε μια εποχή υπερπληροφόρησης που,
όμως, φαίνεται περισσότερο να είναι η “εποχή της εξαπάτησης”. Πιστεύουμε
ότι είμαστε περισσότερο πληροφορημένοι από κάθε άλλη περίοδο στην
ιστορία, αλλά ουσιαστικά η αληθινή γνώση χάνεται μέσα στον όγκο της
υπερ-πληροφορίας.
Πληροφόρηση, ναι, υπάρχει πολλή, αλλά από ποιους διοχετεύεται; Από ποιους διαχειρίζεται;
Ποιον εμπιστευόμαστε ότι θα ερμηνεύσει σωστά τον
τεράστιο όγκο των δεδομένων, τα οποία έχουν υποστεί επεξεργασία και
κυκλοφορούν εδώ κι εκεί από διάφορους και τελικά διοχετεύονται μέσα από
τα κοινωνικά δίκτυα στο Ίντερνετ, καθώς και μέσα από τα κατεστημένα
έντυπα; Σε μια εποχή που οι παραποιημένες ειδήσεις χρησιμοποιούνται
σταθερά για την χειραγώγηση της κοινής γνώμης και τον επηρεασμό των
πολιτικών αποτελεσμάτων, πώς διακρίνουμε την αλήθεια που είναι κρυμμένη
στα επιδέξια μαγειρεμένα ψέμματα των κύκλων εξουσίας;
Από την πρώτη στιγμή της κρίσης, έντιμοι
οικονομολόγοι, συνταγματολόγοι και ακτιβιστές, Έλληνες και ξένοι,
φώναζαν ότι η μόνη λύση απέναντι στον δρόμο της εθελούσιας υποταγής ήταν
η επιλογή της ρήξης με τους τοκογλύφους, της επιστροφής σε
εθνικό νόμισμα, έξοδος από τον ζουρλομανδύα της ευρωζώνης και διαμόρφωση
νέων γεωπολιτικών συμμαχιών στην βάση ανεξάρτητης, εθνικής, εξωτερικής
πολιτικής.
Οι φωνές αυτές φιμώθηκαν, δαιμονοποιήθηκαν και
γελοιοποιήθηκαν από τα συστημικά ΜΜΕ γιατί το μνημονιακό κατεστημένο δεν
φοβόταν τόσο τις διαδηλώσεις των Αγανακτισμένων – όσο ογκώδεις κι αν
ήταν, διαλύονταν εύκολα με τα ΜΑΤ και τα δακρυγόνα – όσο την συγκρότηση
ενός σοβαρού, αντιμνημονιακού πολιτικού χώρου.
Η αποτυχία αυτή και η παραμονή της χώρας στο
υπάρχον Ευρω-στάτους, μαζί με την μνημονιακή μετάλλαξη όλου του
πολιτικού συστήματος, δεν είναι μόνο οικονομίστικο ζήτημα.
Έχει ασύλληπτα μεγαλύτερες παραμέτρους, που αφορούν
το ίδιο το μέλλον της χώρας και του λαού μας, την γεωπολιτική της
επιρροή και την ίδια την εθνική μας ακεραιότητα και επιβίωση.
Ο περιορισμός της δημοκρατίας και της λαϊκής
βούλησης, εφ’ όσον έχουν χάσει το νόημα οι εκλογές και τα δημοψηφίσματα,
είναι πασιφανής και τα εθνικά θέματα που τίθενται στο τραπέζι
εκβιαστικά για “λύσεις” – κυπριακό, σκοπιανό κ.λπ. – μας οδηγούν,
μαθηματικά, από την μνημονιακή πληγή στον γεωγραφικό ακρωτηριασμό.
Πράγματι, ο μηχανισμός του εκμακεδονισμού, που
δούλευε χρόνια και δουλεύει εντατικά σήμερα, αυτό τον τελικό σκοπό
υπηρετεί. Η ΠΓΔΜ και οι κυβερνήσεις της ουδέποτε έκρυψαν αυτές τις προθέσεις, όπως τονίζουν Ακαδημαϊκοί από ολόκληρο τον κόσμο, του International Hellenic Association,
στην επιστολή τους που έστειλαν προς τους υπευθύνους του ΟΗΕ, των ΗΠΑ
και της ΕΕ. Τα αγάλματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου που έστησαν στα Σκόπια, η
μετονομασία του αεροδρομίου των Σκοπίων σε αεροδρόμιο “Μεγάλου
Αλεξάνδρου”, η έκδοση νομίσματος με τον Λευκό Πύργο της Θεσσαλονίκης, η
εισαγωγή άρθρων στο σύνταγμά τους που συνεπάγεται δικαιώματα σε όλο το
έδαφος της ιστορικής Μακεδονίας και τα αλυτρωτικά βίντεο που κυκλοφορούν
είναι μερικές τρανταχτές αποδείξεις για το παιχνίδι που στήνεται σε
βάρος της Ελλάδας. Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε επίσης τους στενούς
δεσμούς που αναπτύσσουν οι Σκοπιανοί με την τουρκική ηγεσία, είτε
κεμαλική είτε ισλαμιστική, η οποία σήμερα δια στόματος Ερντογάν θέτει
θέμα αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάννης.
Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ οι Σκοπιανοί στηρίζουν το
“εθνικό” τους αφήγημα στο ότι είναι απόγονοι των Αρχαίων Μακεδόνων και
ότι οι Έλληνες κατέχουν το μεγαλύτερο μέρος της πατρίδας τους.
Η επίσημη Ελλάδα, όμως, περί άλλα τυρβάζει, όπως
αδιαφορεί και για την τύχη των 200.000 ελληνικής καταγωγής κατοίκων που
απογράφονταν μέχρι το 1995 στο κρατίδιο των Σκοπίων.
Παρά ταύτα, ο ενδοτισμός και ο σταθερά φιλοδυτικός
προσανατολισμός των ελληνικών πολιτικών ηγεσιών, ανεξαρτήτως ιδεολογίας,
δεν μπορεί να συγκαλύψει τα συνεχώς εκπεμπόμενα σήματα κινδύνου από το ασταθές και πάντα εύφλεκτο τοπίο των νοτίων Βαλκανίων.
Η ζώνη πυρός των Βαλκανίων
Πριν από τρία χρόνια, ο τότε Αμερικανός υπουργός
Εξωτερικών Τζων Κέρρυ μας υπενθύμισε πόσο εύθραυστη είναι η ειρήνη στην
περιοχή. Τον Φεβρουάριο του 2015, αναφέρθηκε στις “χώρες στην ζώνη
πυρός” μεταξύ Ουάσιγκτων και Μόσχας, τονίζοντας: “Όσο για την Σερβία, το
Κόσοβο, το Μαυροβούνιο, την ΠΓΔΜ και άλλες, αυτές βρίσκονται στην ζώνη
πυρός”.
Μια ματιά στον χάρτη των σημερινών Βαλκανίων μετά
την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας μας θυμίζει κομμάτια από σπασμένο γυαλί:
αναγνωρισμένες χώρες που είναι περισσότερο “μπανανίες” και προτεκτοράτα
παρά σοβαρές κρατικές οντότητες, αδύναμα ψευδοκρατικά μορφώματα, όπως το
Κόσοβο, δημιουργημένα για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα του δυτικού
συνασπισμού τον καιρό της μονοκρατορίας του.
“Οι τρεις βασικοί παράγοντες που θα μπορούσαν να
αποσταθεροποιήσουν την περιοχή στο άμεσο μέλλον είναι η Βοσνία, το
Κόσοβο (Μεγάλη Αλβανία) και τα Σκόπια”, προειδοποιεί ο Steven Gajic, του Ινστιτούτου Ευρωπαϊκών Σπουδών του Βελιγραδίου.
Ένας άλλος αναλυτής, ο Βρετανός διπλωμάτης Τίμοθυ Λες, θεωρεί ότι το κράτος των Σκοπίων είναι έτοιμο να διαλυθεί μέσα
από ένα νέο κύμα συγκρούσεων ανάμεσα στην σλαβική πλειοψηφία και την
αλβανική μειοψηφία. Η πολιτική επικαιρότητα φαίνεται να τον δικαιώνει,
καθώς το κρίσιμο για την κυβερνητική συνοχή της σημερινής κυβέρνησης
θέμα είναι η συνταγματική αναθεώρηση που θα καθιερώσει ως δεύτερη
επίσημη γλώσσα του κρατιδίου την αλβανική. Η εθνικιστική αντιπολίτευση
δεν πρόκειται να το δεχθεί, πράγμα που καθιστά απίθανο να περάσει από το
Κοινοβούλιο, οπότε τα αλβανικά κόμματα πιθανόν να αποσύρουν την
εμπιστοσύνη τους από την κυβέρνηση Ζάεφ… Μ’ αυτούς δηλαδή που εμείς
συνδιαλεγόμαστε, θεωρώντας τους “υπεύθυνους” συνομιλητές, τους κυρίους
“είπα-ξείπα” που στηρίζονται από μαφιόζους “Ουτσεκάδες”.
Το περασμένο καλοκαίρι, το Κέντρο για τις Διεθνείς Σχέσεις και την Αειφόρο Ανάπτυξη (CIRSD)
οργάνωσε μια συζήτηση στο Βελιγράδι πάνω στο θέμα “Άνεμοι Αλλαγής” (οι
φίλοι μας οι Σέρβοι έχουν κι αυτοί τις αυταπάτες τους ακόμη, παρά τις
βόμβες του ΝΑΤΟ που δέχτηκαν στα κεφάλια τους). Εν πάση περιπτώσει, το
συμπόσιο αυτό είχε ενδιαφέρον κυρίως γιατί συμμετείχε ένας ξεχωριστός
προσκεκλημένος, ο Τζωρτζ Φρήντμαν (George Friedman) του Stratfor Institute,
ένας από τους πιο σημαντικούς Αμερικανούς αναλυτές των διεθνών σχέσεων.
Κατά την διάρκεια του συμποσίου θίχθηκαν πολλά θέματα-κλειδιά στην
σημερινή γεωπολιτική κατάσταση στην Ευρώπη και στα Βαλκάνια, αναφορικά
προς την νέα διακυβέρνηση του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ.
Λίγα χρόνια πριν, στις 13 Μαΐου 2014, σε ένα άλλο
συνέδριο στο Βελιγράδι, αφιερωμένο στην επέτειο των 100 χρόνων από τον
Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο διευθυντής του Stratfor είχε κάνει επίσης μια ενδιαφέρουσα ομιλία, με νύξεις για τις βαλκανικές χώρες.
Όπως είπε ο Φρήντμαν, είναι ξεκάθαρο στους Αμερικανούς ότι αυτός ο νέος Ψυχρός Πόλεμος θα μεταδοθεί, μεταξύ άλλων, και στα Βαλκάνια, πίσω από τις “buffer zones”
(συνοριακές ζώνες) των συμμάχων της Αμερικής, τις οποίες ο ίδιος
σχεδίασε σε έναν χάρτη, και τις χώρες μιας άλλης, φιλο-ρωσσικής
ενδιάμεσης ζώνης, που διακατέχονται από φόβο για την δική τους ασφάλεια.
Ένας πιθανός αγωγός φυσικού αερίου, ο “South Stream”, συνέδεε αρχικά αυτή την ζώνη, αλλά έχει ακυρωθεί και αντικατασταθεί από τον “Turkish Stream”.
Στις χώρες αυτής της “συνοριακής ζώνης” θα περιλαμβάνονται η Ελλάδα, η
ΠΓΔΜ, η Σερβία και η Ουγγαρία, και πιθανώς η Σλοβακία, η Αυστρία και η
Ιταλία.
Οι χώρες αυτές δεν θα συνδέονται μόνο μέσω του
φυσικού αερίου, αλλά επίσης από τον νέο κινεζικό σιδηρόδρομο, ο οποίος
προβλέπεται να συνδέσει τον Πειραιά με την Βουδαπέστη μέσω Σκοπίων και
Βελιγραδίου, μεγάλης σημασίας για την μεταφορά των κινεζικών προϊόντων (COSCO) στην Κεντρική Ευρώπη.
Η ανατροπή στο “παιχνίδι” αυτό, πιστεύει ο
Φρήντμαν, ήταν η απόφαση της Τουρκίας να κάνει μια μακροπρόθεσμη
ενεργειακή συμφωνία με την ρωσσική Gazprom, αμέσως αφ’ ότου η Βουλγαρία αποφάσισε να εγκαταλείψει τον South Stream,
υπό την τεράστια πίεση των ΗΠΑ και της ΕΕ. Κάνοντας αυτή την κίνηση, η
Τουρκία εντάχθηκε στην “φιλο-ρωσσική” ενδιάμεση ζώνη. Οι ΗΠΑ το
γνωρίζουν καλά, πρόσθεσε ο Φρήντμαν, γιατί η Τουρκία έχει ιδιαίτερη
σχέση με το κυρίαρχο μουσουλμανικό αλβανικό στοιχείο στα Βαλκάνια. Αυτό
σημαίνει ότι, αν μια από τις ορθόδοξες χώρες των Βαλκανίων -Ελλάδα,
Σερβία, Σκόπια, Βουλγαρία κ.ά.- για κάποιον λόγο έρθει σε σύγκρουση με
τους Αλβανούς ή με άλλους Μουσουλμάνους, η συμφωνία για το φυσικό αέριο
τίθεται σε κίνδυνο και η προοπτική γενικευμένου πολέμου με την
Τουρκία δεν είναι απίθανη… Αυτό που θα πρέπει να μας προβληματίζει είναι
αυτό που τόνισε ο καλά πληροφορημένος Αμερικανός αναλυτής:
“Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι στο Fort Monroe,
όταν διεξάγουμε τα πολεμικά παίγνια, όλοι οι συμμετέχοντες χαίρονται να
ανασύρουν παλιά πολεμικά παίγνια και να μελετούν τι πρέπει να γίνει,
και έτσι η ιστορία επιστρέφει, δεν έχει τελειώσει τίποτα (…) και όλοι έχουμε τους παλιούς χάρτες”.
Αυτά λένε οι σοβαροί αναλυτές και όσοι
αντιλαμβάνονται τα υπόγεια ρεύματα της γεωπολιτικής πραγματικότητας, την
ώρα που η εγχώρια ενδοτική ελίτ αρέσκεται να μιλάει για “το τέλος της
ιστορίας” και για “ανοιχτά σύνορα”, σπεύδοντας να κλείσει άρον-άρον τα
εθνικά θέματα με “έντιμους συμβιβασμούς”, οι οποίοι ενέχουν τις
καταστροφές του μέλλοντος. Το τραγικό προηγούμενο των συμφωνιών της
Ζυρίχης για το Κυπριακό, που ήταν η αφετηρία για την μετά από 14 χρόνια
εισβολή και κατοχή, δεν μας έβαλε μυαλό. Όσο κι αν, όμως, οι πολιτικοί
μας προσπαθούν να είναι οι πειθήνιες μαριονέττες των ευρω-ατλαντικών
κέντρων εξουσίας, εκεί που λαμβάνονται οι αποφάσεις την Ελλάδα θα την θεωρούν πάντα εν δυνάμει μέρος του “ορθόδοξου τόξου”. Γιατί κρίνουν με βάση το πολιτισμικό και ιστορικό παρελθόν, όπως ο Σάμιουελ Χάντιγκτον στην “Σύγκρουση των Πολιτισμών” του.
Δυστυχώς, “η έλλειψη εθνικής συνείδησης, η πλεονεξία, ο τυχοδιωκτισμός, η απουσία αστικής πατίνας, παιδείας και πολιτισμού” της ελληνικής ελίτ, κάθε απόχρωσης, μας οδηγεί για άλλη μια φορά σε εθνική μειοδοσία.
Οι παραπάνω χαρακτηρισμοί δεν προέρχονται από
κάποιον “λαϊκιστή” -όπως είναι της μόδας η έκφραση από τους λογοκριτές
των μίντια- αλλά από τον πιο διάσημο Έλληνα μπίζνεσμαν, τον Αριστοτέλη
Ωνάση. Περιέχονται στο μοναδικό βιβλίο του, που κυκλοφόρησε πρόσφατα
(“Το Εγχειρίδιο του Έλληνα εφοπλιστή”, εκδ. Άριστον) και το οποίο
παρέμενε θαμμένο, σκοπίμως και επιμελώς, επί σχεδόν 70 χρόνια. Το βιβλίο
αποτελεί ένα κατηγορώ κατά της ελληνικής μεγαλοαστικής τάξης για τους
χειρισμούς της μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Οι απόγονοί τους, γαλουχημένοι όλοι με την
εθελοδουλία, την ξένη παιδεία, τον επίπλαστο “ευρωπαϊσμό” και τα
ψευτο-εκσυγχρονιστικά ιδεολογήματα, μας οδηγούν σήμερα στην ολοκληρωτική
καταστροφή, που δεν θάναι μόνο οικονομική, κοινωνική, δημογραφική, αλλά
και εθνική.
Ο ελληνικός λαός, όμως, πρέπει να είναι αυτός που
θα πει την τελευταία λέξη, αγνοώντας τις απειλές τους, και δεν θα
επιτρέψει να ανοίξουν τον ασκό του Αιόλου.
*Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.127 – Φεβρουάριος 2018
**Σκίτσο του ΣΤΑΘΗ
==============================
Απεργάζονται την απόσπαση της Μακεδονίας από την Ελλάδα.
Η φασαρία με το όνομα των Σκοπίων δεν γίνεται μόνο για τη
νομιμοποίηση ενός ανύπαρκτου ουσιαστικά κρατιδίου στην καρδιά των
Βαλκανίων με το όνομα Μακεδονία. Ο στόχος είναι ευρύτερος και αφορά
πρώτα και κύρια στην απόσπαση της Μακεδονίας από την Ελλάδα. Όχι ως
«σλαβική», αλλά ως «ελληνική».
Δηλαδή επιδιώκουν όχι ένα μεγάλο «Μακεδονικό» κράτος των Σκοπίων,
αλλά να δημιουργηθεί δίπλα στα Σκόπια, μια ακόμη ανεξάρτητη Μακεδονία, η
«ελληνική». Με ανεξάρτητη υπόσταση και αποσπασμένη από τον εθνικό
κορμό, από την υπόλοιπη Ελλάδα. Όχι απαραίτητα με ανεξάρτητη κρατική
υπόσταση, αλλά ως περιφέρεια υπό υπερεθνικό πλαίσιο. Ένα είδος
ανεξάρτητης ηγεμονίας, όπως τα παλιά χρόνια ήταν η Σάμος, ή όπως οι
Βρετανοί ήθελαν την Κρήτη μέχρι την ένωσή της με την Ελλάδα.
Ή όπως προέβλεπε η Συμφωνία της Μυρστέγης (Mürzsteg Agreement) την
οποία αρχικά συνομολόγησαν η Αυστροουγγαρία και η Ρωσία στην πόλη
Μύρτζστεγκ (Μυρστέγη) της Αυστρίας στις 3 Οκτωβρίου του 1903, ως
συνέχεια του Προγράμματος της Βιέννης που είχε συνομολογηθεί ένα χρόνο
πριν, τον Δεκέμβριο του 1902, από τους υπουργούς εξωτερικών Ρωσίας και
Αυστρίας στη Βιέννη. Η Συμφωνία της Μυρστέγης αποτελούσε ένα σχέδιο
μεταρρυθμίσεων για τη ειρήνευση της Μακεδονίας, και ειδικότερα για την
μεταφορά των βιαλετιών της Θεσσαλονίκης, του Μοναστηρίου και των Σκοπίων
υπό τον έλεγχο της Αυστροουγγαρίας και της Ρωσίας.
Ήδη πλασάρεται έντεχνα και η σημαία, το «εθνικό» σύμβολο αυτής της
ανεξάρτητης ηγεμονίας, της «ελληνικής» Μακεδονίας. Ο ελληνικός σταυρός
με το αστέρι της Βεργίνας. Και μάλιστα πλασάρεται ως σύμβολο αντίστασης
και διαμαρτυρίας έναντι του εγκλήματος που επιχειρείται επίσημα με την
ονοματοδοσία των Σκοπίων. Ο κόσμος, ειδικά της Μακεδονίας, θα πρέπει να
συνηθίσει να βλέπει και να αποδέχεται αυτό το «εθνικό» σύμβολο έναντι
της ελληνικής σημαίας και των εθνικών συμβόλων του ελληνικού κράτους.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και το ΝΑΤΟ δεν θέλουν οργανωμένα και
συγκροτημένα κράτη στα Βαλκάνια. Ακόμη κι αν τα έχουν δημιουργήσει οι
ίδιοι. Ακόμη και αν είναι υπό τον πλήρη έλεγχό τους. Αυτό που θέλουν
είναι ανεξάρτητες, αυτόνομες, ή ημιαυτόνομες περιφέρειες, των οποίων η
βιωσιμότητα να εξαρτάται από τα δάνεια, τις επενδύσεις και την
στρατιωτικοπολιτική αρωγή τη δική τους.
Το σχέδιο απόσπασης της Μακεδονίας από τον εθνικό κορμό,
εξυφαίνεται ήδη από την εποχή της επιβολής του Καλλικράτη. Το Πρόγραμμα
Καλλικράτης, ακριβέστερα Νέα Αρχιτεκτονική της Αυτοδιοίκησης και της
Αποκεντρωμένης Διοίκησης – Πρόγραμμα Καλλικράτης, ονομάστηκε ο νόμος
3852/2010, με τον οποίο μεταρρυθμίστηκε η διοικητική διαίρεση της
Ελλάδας αρχής γενομένης από το 2011 και επανακαθορίστηκαν τα όρια και οι
λειτουργίες των ΟΤΑ.
Δεν είναι τυχαίο ότι το πρόγραμμα ψηφίστηκε από την Ελληνική Βουλή
τον Μάιο του 2010. Την ίδια ακριβώς περίοδο που ερχόταν η επιβολή του
πρώτου μνημονίου και η χώρα έμπαινε υπό καθεστώς κατοχής των Ευρωπαίων
δανειστών. Στόχος του συγκεκριμένου προγράμματος ήταν να οργανώσει τις
περιφέρειες με τέτοιον τρόπο ώστε να μπορούν να αποσπαστούν διοικητικά,
οργανωτικά και χρηματοδοτικά από το κεντρικό κράτος. Έτσι ώστε οι
περιφέρειες να μπορούν να αναζητήσουν χρηματοδότηση, αλλά και πολιτική
στήριξη εκτός του ελληνικού κράτους. Και να συμπράττουν σε «διεδαφικές
δομές συνεργασίας», οι οποίες δεν θα περιορίζονται από τα εθνικά σύνορα
της χώρας.
Στα πλαίσια αυτά κατέφθασε στην Ελλάδα κι ο Φούχτελ, ως υφυπουργός
της Γερμανικής Καγκελαρίας επί Ελληνικών Θεμάτων. Ο πρώτος μετά τη
ναζιστική κατοχή υφυπουργός ξένης κυβέρνησης για την Ελλάδα.
Την προετοιμασία του εδάφους για την ανεξαρτητοποίηση της
Μακεδονίας ανέλαβε πρωτοποριακά ο κ. Μπουτάρης, ο οποίος συνοδεύει όλα
αυτά τα χρόνια τον κ. Φούχτελ σ’ ολόκληρη τη Μακεδονία και τον
εξοικειώνει με τους «θησαυρούς» της Μακεδονικής γης. Η Θεσσαλονίκη
προορίζεται να ανακτήσει το ρόλο που είχε επί ιδρύσεως της Οθωμανικής
Τράπεζας στα τέλη του 19ου αιώνα ως «μητροπολιτικό κέντρο» ή «κοσμόπολη»
κατά τους Ευρωπαίους αποικιοκράτες της εποχής εκείνης.
Η στρατηγική σημασία της Μακεδονίας για την Ευρωπαϊκή Ένωση και το
ΝΑΤΟ έχει γίνει κρίσιμης σημασίας από την στιγμή που αποφασίστηκε να
περάσει από τα εδάφη της ο Διαδριατικός Αγωγός Φυσικού Αερίου (TAP AG). Ο
μοναδικός αγωγός φυσικού αερίου για την τροφοδοσία της Ευρώπης
εναλλακτικά με τους Ρωσικούς αγωγούς.
Η ελληνική κυβέρνηση έχει ήδη από την υπογραφή της συμφωνίας του
συγκεκριμένου αγωγού αρνηθεί την άσκηση κυριαρχίας της υπέρ της
κοινοπραξίας. Δεν διεκδίκησε ούτε καν την καταβολή τελών διέλευσης,
προκειμένου έτσι να πιστοποιηθεί έναντι τρίτων πώς η Ελλάδα ασκεί
κυριαρχία στα εδάφη απ’ όπου περνά ο αγωγός. Ενώ το ΝΑΤΟ έχει αναλάβει
την ασφάλεια του αγωγού είτε με ιδιωτικές εταιρείες υπηρεσιών ασφαλείας
(μισθοφόρων) είτε με εγκατάσταση απευθείας δυνάμεων της Συμμαχίας.
Ταυτόχρονα, η Εγνατία Οδός ΑΕ με συνολικό μετοχικό κεφάλαιο ύψους
6,9 δις ευρώ προβλέπεται να πουληθεί εντός του 2018 έναντι αντιτίμου 50
εκατομμυρίων ευρώ. Η πώληση της Εγνατίας καθώς και των βασικών λιμενικών
εγκαταστάσεων της Θράκης και της Μακεδονίας σε ξένους ιδιώτες
επενδυτές, αποτελεί μέρος του σχεδίου για αυτονόμηση της Μακεδονίας.
Όμως μην ανησυχείτε. Οι νέοι ιδιοκτήτες των δικαιωμάτων επιφανείας
της Μακεδονίας, δεν έχουν κανένα, μα κανένα πρόβλημα να την
χαρακτηρίζουν «ελληνική». Ούτε θα αρνούνται θεωρητικά τα κυριαρχικά
δικαιώματα του ελληνικού κράτους στη γη της Μακεδονίας. Απλά η Ελλάδα
δεν θα μπορεί να τα ασκήσει. Στο όνομα πάντα της ευρωπαϊκής και νατοϊκής
ολοκλήρωσης.
Το σχέδιο αυτό θα το δούμε να εκτυλίσσεται στις τελευταίες φάσεις
του τα αμέσως επόμενα 2-3 χρόνια. Αν και εφόσον ο ελληνικός λαός δεν
ανατρέψει το καθεστώς κατοχής της πατρίδας του.
Και για να ολοκληρωθεί δεν αρκούν μόνο οι απάτριδες δωσίλογοι όπως
αυτοί που μας κυβερνούν, αλλά και το «αντίπαλο δέος». Εκείνοι δηλαδή που
πουλάνε – με τις πλάτες των Αλαφουζαίων, των Μαρινάκιδων, των
Κοντομηνάδων, κοκ – φτηνό πατριτισμό μιλώντας μόνο και αποκλειστικά για
«ελληνική Μακεδονία». Όχι για μία, ενιαία και αδιαίρετη Ελλάδα, ούτε για
καθεστώς κατοχής. Μόνο για «ελληνική Μακεδονία», θέλοντας να
εκμεταλλευθούν το συναίσθημα του απλού κόσμου.
Ήδη του πλασάρουν και το νέο «εθνικό» σύμβολο της «ελληνικής
Μακεδονίας». Κι αφού οδηγήσουν τον απλό κόσμο από ήττα σε ήττα, από
εκτόνωση σε εκτόνωση της διαμαρτυρίας του. Τότε θα εμφανιστούν κι ως
«μακεδονικό» κόμμα. Μιας και αυτονόμηση της «ελληνικής Μακεδονίας» χωρίς
«μακεδονικά» κόμματα δεν μπορεί δεν γίνει. Βλέπετε οι Μπουτάριδες δεν
μπορούν να νομιμοποιηθούν χωρίς τους «μακεδονομάχους».
Πεδίο αναμέτρησης; Όχι βέβαια τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα της
Ελλάδας. Ούτε η θεμελιώδης για την χάραξη των συνόρων στα Βαλκάνια,
συνθήκη του Βουκουρεστίου του 1913, που προβλέπει οριστικά και
αμετάκλητα τη ρύθμιση του Μακεδονικού ζητήματος. Οι κατσαπλιάδες του
δωσιλογισμού είτε με το προσωπείο αυτών που κυβερνάνε, είτε με το
προσωπείο των πατριδοκάπηλων δουλεύουν από κοινού για την ριζική
αναθεώρηση των συνόρων στα Βαλκάνια προς όφελος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.
Η οριστική ρύθμιση των εθνικών ζητημάτων στα Βαλκάνια με τη Συνθήκη
του Βουκουρεστίου το 1913, μπορεί να την χαιρέτησε όλη η προοδευτική
Ευρώπη της εποχής, αλλά ποτέ δεν την αποδέχθηκαν τα επιτελεία των
μεγάλων δυνάμεων και των αποικιοκρατών. Ποτέ δεν ήθελαν Βαλκάνια με
μεγάλα συγκροτημένα εθνικά κράτη στη βάση της δημοσιονομικής και
στρατιωτικής αυτάρκειας.
Σήμερα θέλουν να επαναφέρουν τα Βαλκάνια στην εποχή του διαμελισμού
τους σε ημιαυτόνομες περιοχές και περιφέρειες υπό την κηδεμονία της
Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ. Οι επίγονοι του παλιού Κονσέρτου των
μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης, που οδήγησαν τα Βαλκάνια μετά το 1880 σε
τυφλές αναμετρήσεις σωβινισμών για τα δικά τους συμφέροντα.
Ας μην πέσουμε στην παγίδα τους. Ας μην επιτρέψουμε να μας
παρασύρουν σε ανιστόρητους σικέ ανταγωνισμούς για την αρχαία και νεότερη
Μακεδονία. Ας υπερασπιστούμε όχι απλά το όνομα της Μακεδονίας, αλλά
πρώτα και κύρια τα κυριαρχικά δικαιώματα της μίας, ενιαίας και
αδιαίρετης Ελλάδας. Μιας Ελλάδας που δεν υποχωρεί και δεν παραχωρεί
τίποτε που την οδηγεί πίσω από τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου του 1913.
Μόνο αυτή μπορεί να αποτελέσει το θεμέλιο λίθο και την αφετηρία μιας νέας βαλκανικής συνεννόησης. Μακριά από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
================
Η ιστορία διδάσκει ότι “τα έθνη που ηττώνται σε πόλεμο αναγεννώνται, αλλά εκείνα που παραδίδονται αμαχητί αφανίζονται”, όπως μας θυμίζει η πρόσφατη ταινία-σταθμός για τον βρετανικό λαό στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, “The Darkest Hour”, που τιμήθηκε με το φετινό Όσκαρ.
Στις
8 Φεβρουαρίου 2005, η Άννα Ψαρούδα-Μπενάκη, τότε πρόεδρος της Βουλής,
προσφωνώντας τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια,
είπε: “….Τα Εθνικά σύνορα και ένα μέρος της Εθνικής κυριαρχίας θα
περιοριστούν χάριν της ειρήνης…”.
Αρνησιπάτριδες και Αρνησίθρησκοι
“…ούτω την χώρα νέμεται
η στρατιά της ήττης,
του λαού την απόφασιν,
άτεγκτον, φοβεράν,
περιφρονούσα.”
(Κώστας Καρυωτάκης, Ελεγεία και Σάτιρες, 1927)
του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*
Πριν δεκατέσσερα χρόνια, το 2004, προειδοποιούσαμε, παρά την ευφορία
των ημερών και με αφορμή τις εξελίξεις στο Κυπριακό (σχέδιο Ανάν), ότι η
περιβόητη “ελληνοτουρκική φιλία”, την οποία υιοθετούσε το ελληνικό
πολιτικό κατεστημένο ήταν ένα φληνάφημα, ότι οι Τούρκοι γαλονάδες και το
βαθυκράτος στοχεύουν πάντα στο Αιγαίο και την οριστική άλωση της Κύπρου
και, τέλος, ότι δεν υπάρχει καμμία σιγουριά με την “ευρωπαϊκή πορεία”
της Τουρκίας. Κατά την ίδια χρονιά, που ήταν και εκλογική, μέσα στον
ορυμαγδό των “εκτάκτων” και “αποκλειστικών” προεκλογικών παραθύρων,
πέρασε “στο ντούκου” μια κουβέντα του απερχόμενου πρωθυπουργού που είχε
πολύ ψαχνό: “Εγώ είμαι τσακάλι”, είχε πει ο Σημίτης, “και αν πιαστώ στο δόκανο, τότε θα κόψω μόνος το πόδι μου και θα ξεφύγω”.
Αυτά ειπώθηκαν μερικές εβδομάδες πριν την παραίτησή του, λίγο πριν
στήσει ο ίδιος το επικοινωνιακό τρυκ για να τραβηχτεί πίσω από το
αδιάφανο πέπλο που συγκαλύπτει την πολιτική πραγματικότητα στην χώρα
μας.
Ποιο είναι αυτό το δόκανο; Και τι συμβαίνει πίσω από το πέπλο;
Τα χρόνια που μεσολάβησαν από τότε, και όσα έγιναν, επέτρεψαν στους
περισσότερους Έλληνες να δουν και να καταλάβουν πολλά, έστω και σαν
Επιμηθείς… Χρειάστηκε άλλος ένας πρωθυπουργός να αποχωρήσει
“οικειοθελώς”, με το πιστόλι στον κρόταφο, ώστε να έρθει ο “κατάλληλος”
εκτελεστής της χώρας για να βρεθούμε χειροπόδαρα δεμένοι “χωρίς
κωλυσιεργίες”, και με την συμπαιγνία όλης της εγχώριας ελίτ, σε μια
μακροχρόνια πορεία αποσάρθρωσης και καταστροφής.
Καινούργιες απειλές, παλιές μεθοδεύσεις
Για να φθάσουμε στη σημερινή αίσθηση ότι “έρημος
εστίν ο τόπος” και ότι η Ελλάδα βρίσκεται ακυβέρνητη στον διεθνή
γεωπολιτικό ωκεανό, προηγήθηκαν πολλά επεισόδια ενός εσωτερικού πολέμου
για να υπονομευθούν οι περισσότεροι συντελεστές ισχύος της χώρας (στην
οικονομία, τον πολιτισμό, την άμυνα) και να καμφθεί το εθνικό φρόνημα
του ελληνικού λαού. Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους, και οι ευθύνες των
μεταπολεμικών ελίτ είναι καταφανείς. Εγκλωβισμένες …“στον δρόμο που
χάραζε” το ΝΑΤΟ, η ΕΟΚ, η ΟΝΕ, η ΕΕ, τα Μνημόνια χάραξαν τελικά την εποχή της ηττοπάθειας, του ενδοτισμού και του εθνομηδενισμού. Ας θυμηθούμε μερικά τρανταχτά παραδείγματα:
-
Με τη Συνθήκη της Λωζάννης (1923), η Τουρκία είχε παραιτηθεί από κάθε διεκδίκηση στην Κύπρο, όμως η ελληνική πολιτική ηγεσία την ξανάβαλε στο παιχνίδι, με την υπογραφή της στις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου (1959), αναγνωρίζοντάς την ως “εγγυήτρια δύναμη”. Η κοντόφθαλμη ελίτ θριαμβολογούσε, μάλιστα, γι’ αυτό το γεγονός. Έκτοτε τα πράγματα οδηγούσαν νομοτελειακά στην εφαρμογή του διχοτομικού σχεδίου στην Κύπρο, που ευνοούσε όλη η “σύμμαχος” Δύση και η πλειονότητα της εδώ πολιτικοστρατιωτικής ηγεσίας, οι ευθύνες της οποίας για την προδοσία του 1974, την εισβολή και κατοχή επί 44 χρόνια στην Κύπρο ουδέποτε αποδόθηκαν. Τα στοιχεία για τα “μυστήρια” της μεταπολίτευσης ποτέ δεν βγήκαν στην επιφάνεια.
-
Με βάση το ανεδαφικό στην ουσία δόγμα του “Από Βορράν Κινδύνου” μετά τον Εμφύλιο, οι πολιτικές ηγεσίες ανέχτηκαν, για να μην πούμε ότι υποδαύλισαν, τον εκτουρκισμό της μουσουλμανικής μειονότητας στην Θράκη, δεν αντέδρασαν -έστω και με συμβολική προσφυγή στον ΟΗΕ- απέναντι στον βίαιο αφελληνισμό της Ίμβρου και της Τενέδου, ούτε έκαναν τίποτα ώστε ν’ αποτρέψουν την εξόντωση του ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης.
-
Επιπλέον, ούτε για “την τιμή των όπλων” δεν επιχειρούσαμε για δεκαετίες να διεθνοποιήσουμε το ζήτημα των Γενοκτονιών (Ποντίων και Μικρασιατών) για να είμαστε αρεστοί στους νατοϊκούς “συμμάχους” μας.
-
Με τα διάφορα επεισόδια τύπου “Χόρα”, “Σισμίκ” κ.λπ. διολισθαίναμε συνεχώς σε υποχωρήσεις στο Αιγαίο, στο ζήτημα της υφαλοκρηπίδας και μετά το “Νταβός” (1988) παραιτηθήκαμε αμαχητί του δικαιώματος ερευνών για πετρέλαιο σε ολόκληρο το Αρχιπέλαγος.
-
Μετά τα Ίμια, οι πολιτικές ηγεσίες έχουν δεσμευθεί, με ευθύνη της τότε κυβέρνησης, στο καθεστώς των “γκρίζων ζωνών” με την προτροπή “φίλων” και “συμμάχων”… ευχαριστώντας μάλιστα τους Αμερικανούς γι’ αυτό. Στην συνέχεια, χωρίς κανένα αντάλλαγμα, παραχωρήσαμε στην Τουρκία το καθεστώς υποψήφιας για ένταξη στην ΕΕ χώρας.
Σήμερα, μέσα σ’ ένα εξίσου παράλογο σκηνικό, είναι
έτοιμοι να χαρίσουν την Μακεδονία προκειμένου να μπουν τα Σκόπια στο
ΝΑΤΟ. Μάλιστα, οι “πολιτικοί διαφωτιστές”, νεοφιλελεύθεροι και
αριστεροί, στην υπηρεσία του Βερολίνου, του ΝΑΤΟ και των υποδείξεων
Νίμιτς, προκρίνουν την “ευκαιρία για λύση” του Μακεδονικού ως μείζονα
μάχη κατά του εθνικισμού!
Θέλουν, όπως φαίνεται από σωρεία σχετικών
δημοσιευμάτων, να δημιουργήσουν τετελεσμένα αλλαγής εθνικής ταυτότητας
των Ελλήνων μετά την αναθεώρηση της ιστορίας στα βιβλία και τις
συνταγματικές αλλαγές που έγιναν και θα γίνουν.
Το ιδεολόγημα της ήττας που υπηρετούν σύσσωμες οι
ελίτ, ανθυπο-ελίτ καθώς και η ψευτο-ελίτ των “ιντελιγκέντσηδων” -όπως
τους αποκάλεσε ο Μίκης- είναι η λογική του “ευρωπαϊκού τόξου”, του
αντιλαϊκισμού και των μεταρρυθμίσεων (βλ. ξεπουλήματος). Όλα αυτά,
βέβαια, μπορεί ν’ ακούγονται όμορφα, με το κατάλληλο πασπάλισμα της
μιντιακής πλύσης εγκεφάλου, αλλά στην πράξη δρουν κατά του αληθινού
λαϊκού αισθήματος και των πραγματικών συμφερόντων του έθνους.
Είναι χαρακτηριστική της κατάστασης η προ διετίας κυνική δήλωση του Γενικού Γραμματέα του ΝΑΤΟ στο CNN,
ότι “η Ελλάδα δεν έχει δικαίωμα να καταρρίψει τουρκικά μαχητικά, καθώς
δεν είναι κυρίαρχο κράτος”… Ανάλογη στάση κράτησε ο ίδιος και το ΝΑΤΟ
στο θέμα των δύο συλληφθέντων στρατιωτικών στον Έβρο: “Βρείτε τα μόνοι
σας”.
Με αυτή την ιδεολογική νάρκωση και την ανικανότητα
να σχεδιασθεί μια ρεαλιστική, εθνική στρατηγική οδηγηθήκαμε στην τωρινή
κατάντια, να μας απειλεί ο ψευτο-Σουλτάνος με …“σαλαμούρα” και να
αντιδρούμε υποτονικά χωρίς καμμία αξιοπρέπεια και αληθινό ένστικτο
επιβίωσης.
 |
|
Ο συγγραφέας Αλέξανδρος Κοτζιάς είχε γράψει ότι:
“Ούτε υπάρχει πιο σίγουρος θάνατος για ένα έθνος, πλην να παραδώσεις
την πολιτική στους συμμάχους σου” (Πολιορκία, 1953). Η ιστορία το
αποδεικνύει με την Μικρασιατική καταστροφή, τον Εμφύλιο, την προδοσία
της Κύπρου (1960, 1974) κ.λπ. Ο συνεπώνυμός του, σημερινός υπουργός
Εξωτερικών, Νίκος Κοτζιάς φαίνεται να το αγνοεί…
|
Θερμοκήπιο αυταπατών
Από την δεκαετία του ’60, όταν οι “εθνικόφρονες”
ηγεσίες πανηγύριζαν για την “ανεξαρτησία” της Κύπρου, μέχρι τα πρόσφατα
διεθνιστικά κρεσέντο για “ανοιχτά” και “ευρωπαϊκά” σύνορα, ή την
καλλιεργούμενη ευπιστία ότι θα έρθουν… οι «στόλοι» της Total και της Exxon
για να μας σώσουν, βομβαρδιζόμαστε διαρκώς με καθεστωτικές αυταπάτες
προκειμένου να μην μπορούμε να διαφεντεύουμε τις ζωές μας, τον τόπο μας
και το μέλλον μας.
Τώρα, οι επιθετικές αμφισβητήσεις της Νεο-Οθωμανικής Τουρκίας
και το δόγμα των 2 ½ πολέμων, μαζί με τις εδαφικές αλλαγές που προωθεί
το ΝΑΤΟ -πάνω στο μοντέλο της Σερβίας και της Συρίας-, έκαναν θρύψαλα
τον τεχνητό εφησυχασμό που επέβαλε η καλολαδωμένη μηχανή του μιντιακού
πολέμου.
Ο ηλεκτρονικός έλεγχος της ψυχικής διάθεσης και της
πολιτικής συμπεριφοράς του ελληνικού πληθυσμού ήταν μια από τις βασικές
παραμέτρους των όσων ζούσαμε: ένας ανελέητος πόλεμος για την εκμηδένιση κάθε τι ελληνικού.
Είναι ενδεικτικό το παράδειγμα της κατάληψης πολλών
πανεπιστημιακών θέσεων από εκπροσώπους της εθνομηδενιστικής σχολής, που
πρωτοστάτησαν στην πολυπολιτισμική αναθεώρηση της ιστορίας, στην
εκστρατεία υπέρ της ΟΝΕ, στο “Μένουμε Ευρώπη” και στην στήριξη των
τελεσιγράφων των τραπεζιτών μετά τα μνημόνια.
Το ποια είναι και πώς «διαμορφώθηκε, με όρους
καρριέρας» αυτή η «ελίτ» που εμφανίζει μια «εκπλήσσουσα σύγκλιση» με
κάθε νεοταξικό εγχείρημα, περιγράφει ο καθηγητής κ. Χρήστος Γιανναράς: «Διαπλέχθηκε η “ελίτ” με πρόσωπα από ολόκληρο το πολιτικό φάσμα, κατέληξε να είναι ένα ποτ-πουρί διασημοτήτων που ανήκουν στις πιο αντιθετικές πολιτικές παρατάξεις – από τη “συνασπισμένη” Αριστερά ώς τον ακραίο Νεοφιλελευθερισμό. Εμφανίζουν όμως μιαν εκπληκτικά πειθαρχημένη ομογνωμία όταν πρόκειται για ιδεολογικές θέσεις του ΝΑΤΟ (τουλάχιστον όπως τις εξέφρασε ο πολύς Χάντινγκτον) και της στρατηγικής των ΗΠΑ.
Ήταν και είναι όλοι τους υπέρμαχοι του Σχεδίου
Ανάν. Όλοι τους φανατικά αντι-Σέρβοι. Όλοι υπέρ του αδιάλλακτου χωρισμού
Εκκλησίας και κράτους. Υπέρ της απάλειψης του θρησκεύματος από τις
ταυτότητες. Υπέρ των οποιωνδήποτε παραχωρήσεων προς την Τουρκία. Υπέρ
της “διόρθωσης” των σχολικών βιβλίων της Ιστορίας ώστε να μην
“προκαλούνται” οι Τούρκοι. Όλοι τους υπερασπίζουν τα “δίκαια” του
κράτους των Σκοπίων και χλευάζουν την ευαισθησία των Ελλήνων για το
όνομα “Μακεδονία”. Όλοι φανατικά υπέρμαχοι των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Κ.λπ., κ.λπ.». (Χρήστος Γιανναράς, Καθημερινή, 11/02/2007)
Όσο για την αλλοπρόσαλλη και καταστροφική στάση της
εγχώριας μαρξιστικής Αριστεράς στο “Μακεδονικό” υπάρχει η σημαντική
αναφορά ενός σπουδαίου Έλληνα διανοούμενου και στελέχους του
κομμουνιστικού κινήματος, του ιστορικού Γιάννη Κορδάτου, ο οποίος, όταν
το ΚΚΕ υιοθέτησε την γραμμή για την αυτονόμηση της Μακεδονίας,
αντιτάχθηκε στην απόφαση αυτή και αποχώρησε από το κόμμα. Στην σχετική
αναφορά που έκανε προειδοποιούσε, μάλιστα, ότι η εξτρεμιστική αυτή θέση
θα αποδεικνυόταν καταστροφή για τους κομμουνιστές στην Ελλάδα γιατί από
πρωτοπορία του εργαζόμενου λαού θα τους μετέβαλε σε αποσχιστική δύναμη
των “σλαβομακεδόνων” χωρίς καν αυτοί να το ζητήσουν… Το κείμενο του
Κορδάτου περιλαμβάνεται στο βιβλίο του Βλάσση Καραβά για το ΚΚΕ και το
Μακεδονικό (εκδόσεις Εκάτη, 2004) με τον τίτλο “Γιώργος Νίκολης, η
μαρτυρία για ΚΚΕ και Μακεδονικό”. Η ιστορία δικαίωσε τον Κορδάτο καθόσον
η αδυναμία ανάπτυξης ενός υπολογίσιμου, αριστερού, επαναστατικού
κινήματος στην χώρα μας σε όλη την διάρκεια του μεσοπολέμου είχε τις
ρίζες της στην θέση για την Μακεδονία, η οποία θεωρείτο “αντεθνική” και
απωθούσε πολλούς Έλληνες που θα ήθελαν να ενταχθούν σ’ αυτό τον χώρο.
Μόνο μετά την γερμανική κατοχή και την ίδρυση του ΕΑΜ η πατριωτική στάση
του ΚΚΕ επέτρεψε σε πολλούς διανοούμενους να προσχωρήσουν στις τάξεις
του. Αυτό είναι χαρακτηριστικό του πόσο δίκιο είχε ο Κορδάτος στις
επισημάνσεις του.
Και καταλήγει ο Γιάννης Κορδάτος: “Επειδή οι
απόψεις μου δεν έγιναν δεκτές κατά το Συνέδριο του κόμματος που έγινε
μυστικά τον Οκτώβριο του 1924, αποχώρησα από το κόμμα γιατί έβλεπα πως
είχαν επικρατήσει οι εξτρεμιστές που οδηγούσαν το κόμμα στην καταστροφή και εξάρθρωσή του…” (από τις σελίδες 21-23 του ως άνω βιβλίου).
Οι σημερινοί αντίστοιχοι “εξτρεμιστές” της
εθνο-διάλυσης είναι αυτοί που, όπως έγραψε ο συνθέτης Ηλίας Ανδριόπουλος
στην επιστολή συμπαράστασης στον Μίκη Θεοδωράκη, “Τους μιλάς για
πατρίδα και καμώνονται πως δεν καταλαβαίνουν, γιατί την μισούν.
Λοιδορούν και συκοφαντούν ως εθνικιστές τον Σολωμό, τον Κάλβο, τον
Μακρυγιάννη, τον Κολοκοτρώνη, τον Ελύτη, τον Σεφέρη, εσένα, τον
Χατζηδάκι, περιφρονούν, διακωμωδούν την παράδοση, τη μνήμη, την ιστορία,
την αρχαία σκέψη, τα πάντα”.
Οι σύμμαχοι-κατακτητές…
Εδώ και καιρό λέγαμε ότι οι ελίτ της
παγκοσμιοποίησης και της ΕΕ είναι τυχοδιωκτικές, χωρίς τσίπα, χωρίς
αίσθηση ιστορίας και κοινωνίας, αλλά η ευρωαριστερά τα θεωρούσε
τραβηγμένα και έσχιζε τα ιμάτιά της για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Τελικά
υποτάχτηκε στους οικονομικούς δολοφόνους…
Πού είναι τώρα οι περίφημοι “εταίροι” της
γερμανοκρατούμενης ΕΕ που μας θέλουν μόνο σαν “μπανανία” της Ευρώπης; Η
Φράου Μέρκελ υποδέχεται σαν “αδελφό Μακεδόνα” τον απερίγραπτο Ζάεφ και
μας συνιστά “να τα βρούμε” με τον ψυχοπαθή Ερντογάν. Όλοι κρατούν
αποστάσεις και η γαλλική Le Monde γράφει ότι ζητάμε βοήθεια, οι Έλληνες, και παίρνουμε μόνο ευχές!
Νατοϊκοί, Βρυξελλιώτες και ΟΗΕδες, κάτι αστεία
πρόσωπα σαν τον Τουσκ και τον Γκουτιέρες, εμφανίζονται μόνο σαν “Τρόϊκα”
της χρεοκρατίας και της οικονομικής κατοχής.
Όχι απλώς δεν συμπαρίστανται στα ελληνικά δίκαια
αλλά δίνουν στην Άγκυρα συνεχή οικονομική και διπλωματική στήριξη, κι
αυτό η διακομματική ελίτ του ενδοτισμού αρνείται να το δει.
Όμως, όσοι λαοί αρνούνται την ιστορία τους, είναι υποχρεωμένοι να την ξαναζήσουν σε χειρότερη μορφή, μάλιστα.
Στην διάρκεια της γερμανικής κατοχής, τον ίδιο ρόλο έπαιξε ο τότε «ελληνικός» τύπος των δωσιλογικών συγκροτημάτων… Πόνταραν στην παραπλάνηση και στον φόβο για να κάμψουν το αντιστασιακό φρόνημα του ελληνικού λαού, όπως δείχνουν τα παρακάτω αποσπάσματα ενός σχετικού δημοσιεύματος με τίτλο «Να προσγειωθώμεν», της 18ης
Ιουνίου 1941 (77 χρόνια πριν), που καλούσε τους Έλληνες να αρνηθούν τον
«ανόητον» πατριωτισμόν τους και το πνεύμα της Αντίστασης για να
ενσωματωθούν στον «κοινό ευρωπαϊκό χάρτη», αλλιώς διακυβεύεται «αυτή ταύτη η ύπαρξίς μας»:
«Αι περιστάσεις τας οποίας διέρχεται σήμερον η
Ελλάς, εις την δύσκολον αυτήν καμπήν της Ευρωπαϊκής ιστορίας, είναι
εξαιρετικαί. Όλαι αι εκδηλώσεις της ζωής μας έχουν καταφανή τα δείγματα
μιας πρωτοφανούς κρίσεως…
»Δεν είναι καιρός δια μεμψιμοιρίας ούτε αι
στιγμαί επιτρέπουν παρανοήσεις. Η θέσις μας είναι σαφής: Η Ελλάς του κ.
Μέχρις Εσχάτων [σ.σ.: εννοεί το Έπος του ΟΧΙ] ετάφη μετά μια συντριπτικήν ήτταν. Εις την θέσιν της εγεννήθη η Ελλάς του «ζωτικού χώρου της Ιταλίας». Η πρώτη όζει πτωμαΐνης. Η
δευτέρα έχει την δρόσον μιας νέας ζωής. Ας την αγκαλιάσωμεν σφιχτά.
Ίσως με την νέαν τάξιν πραγμάτων ατενίσωμεν καλύτερας ημέρας. Ίσως
εξέλθομεν εκ της δεινής θέσεως εις την οποίαν ευρεθήκαμεν την επομένην
της στρατιωτικής καταρρεύσεως. Ίσως μας δοθούν τα μέσα να ζήσωμεν…
»Το επιβάλλει το εθνικόν συμφέρον μας. Διατί,
λοιπόν, να διακυβεύωμεν το παν, αυτήν ταύτην την ύπαρξιν μας, εις
ανοήτους εκδηλώσεις κατ’ εκείνων οι οποίοι είναι σε θέσιν σήμερον να μας
δώσουν χείρα βοηθείας; [δηλ. οι κατακτητές…]
» Οφείλομεν να προσγειωθώμεν. Άλλως ας πάρωμεν σφουγγάρι και ας σβύσωμεν εκ του Ευρωπαϊκού χάρτου και την Ελλάδα και την ιστορίαν και τα ιδανικά μας…».
Τάχουμε δώσει όλα στην Δύση, ακόμα και την ψυχή μας
θέλουν να πάρουν, και την κρίσιμη στιγμή που διακυβεύονται τα ζωτικά
μας συμφέροντα στο Αιγαίο, την ΑΟΖ, τον Έβρο και την Κύπρο αυτοί δεν
βγάζουν τσιμουδιά. Αποδεικνύουν για άλλη μια φορά ότι είναι πάντα
“Έμποροι”, στο DNA τους είναι η λεηλασία, και
ότι δεν πρόκειται ποτέ ν’ αφήσουν την Τουρκία των 80 εκατομ. πελατών
τους, ακόμα κι αν χρειαστεί να ανατρέψουν τον Ερντογάν.
Η αποδόμηση όλων των αυταπατών που έσυραν την χώρα
στον αργό θάνατο και η εγκατάλειψη των εκτός τόπου και χρόνου
ιδεολογημάτων είναι επιτακτική, έστω και καθυστερημένα, μπροστά στην
αναβαθμισμένη τουρκική επιθετικότητα. Ο Τούρκος δεν αντιμετωπίζεται με
την υστέρηση κατανόησης της κατάστασης, την έλλειψη στρατηγικού στόχου
και την λάθος αντίληψη περί φίλιων δυνάμεων. Αυτά είναι τα θανάσιμα
αμαρτήματα της “ελίτ της ήττας” που, ανίκανη να αντιδράσει ή ενεργώντας
με δόλο, συνιστά στρατηγική ψυχραιμία απέναντι στην …“νευρική” Τουρκία.
Άλλωστε, από τους πρώτους χρόνους της παρουσίας
τους στην περιοχή μας, από τον Οσμάν έως και τον Μωάμεθ τον Πορθητή, οι
Οθωμανοί (Οσμανλήδες) κατάφερναν να εδραιωθούν στον χώρο της άλλοτε
τρανής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας χάρη στην συνεργασία των Ελλήνων
(Βυζαντινών) που πέρναγαν στο πλευρό τους με αντάλλαγμα θέσεις, αξιώματα
ή και την ίδια την ζωή τους. Η δυναμική και πρωταγωνιστική παρουσία των
Ελλήνων στην ανάπτυξη και στην επέκταση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας
έχει καταγραφεί σε πολλές μελέτες, Ελλήνων και ξένων συγγραφέων.
“Οι πανούργοι και άξεστοι Οσμανλήδες δεν θα είχαν
κάνει τίποτα χωρίς το μυαλό και τις ικανότητες αυτών των ανθρώπων, που
υπήρξαν σάρκα απ’ τη σάρκα μας κι αίμα από το αίμα μας”, γράφει η
ιστορικός Σούλα Ροδοπούλου στο δοκίμιό της “Έλληνες σε θέσεις κλειδιά
της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας” (Εκδ. Αγγελίδη, Αθήνα 2008).
Αρκετοί μεγάλοι βεζύρηδες, διοικητές περιοχών,
στρατηγοί και ναύαρχοι, το επίλεκτο σώμα των γενιτσάρων, το ισχυρό
ιππικό των σπαχήδων ήταν ελληνικής καταγωγής.
Αρνησιπάτριδες και αρνησίθρησκοι
Οι αρχικές τακτικές που ακολούθησε ο Οσμάν,
αδίστακτες και κυνικές για να εξοντώσει τους αντιπάλους του και να
κτίσει την εξουσία του στα μικρασιατικά εδάφη, οφείλονταν στις
“μακιαβελλικές” συμβουλές του Μιχαήλ Κότσυφα, βυζαντινού διοικητή της
Νικομήδειας. Ο αξιωματούχος αυτός, που γνώριζε τα ήθη και τη νοοτροπία
των κατοίκων της περιοχής της Μικρασίας, παραδόθηκε στον Οσμάν και έγινε
μυστικοσύμβουλός του.
Οι πιο ανελέητοι εχθροί μας ήταν πάντα οι εξωμότες
αρνησιπάτριδες, όπως ο Καρά Χαλήλ Τσανταρελή, που είχε γεννηθεί στην
Κύμη της Αιολίδας σε χριστιανική οικογένεια Ελλήνων. Αυτός έγινε ο
υψηλόβαθμος Αστυνόμος του Οθωμανικού στρατού και, όπως αφηγείται η
συγγραφέας Σούλα Ροδοπούλου, παρουσιάστηκε στον Σουλτάνο και του είπε:
“Σε κάποιο σημείο το Κοράνι λέει, πως κάθε άνθρωπος που γεννιέται είναι “μουσλίμ”,
προσκεκλημένος απ’ το Θεό να γίνει οπαδός του Ισλάμ. Επειδή ο άνθρωπος
μέχρι τα δεκαπέντε του χρόνια δεν είναι ικανός να διαλέξει, να κρίνει
και να αποφασίσει ποια θρησκεία ν’ ακολουθήσει, αυτό μπορεί να το κάνει
κάθε μεγαλύτερος, που θέλει το καλό του Ισλάμ. Θα ήταν θεάρεστο έργο η
ενέργεια αυτή”. Έτσι άρχισε το εξοντωτικό για τους ελληνικούς πληθυσμούς
“παιδομάζωμα”, που μηχανεύτηκε ο σατανικός αυτός εξωμότης.
Φθάνοντας στα 1453, όταν ο Μωάμεθ Β΄ πολιορκεί την
Πόλη και βρίσκεται σε δύσκολη θέση, έτοιμος να εγκαταλείψει την
πολιορκία γιατί οι επιθέσεις του αποκρούονται και τα τείχη αντέχουν στα
κανόνια του, βλέπουμε την ιστορία να επαναλαμβάνεται.
Ένας μεγάλος αριθμός ανάμεσα στους στρατηγούς του
είναι νέοι και εξισλαμισμένοι Έλληνες, με προεξέχοντα έναν σπουδαίο
Τούρκο αξιωματούχο, τον Ζαγανό. Ο Έλληνας αυτός, αφού εξισλαμίστηκε,
κέρδισε την φιλία και την εμπιστοσύνη του Μουράτ Β΄, πατέρα του Μωάμεθ,
έγινε γαμπρός του και έφθασε στην κορυφή της στρατιωτικής ιεραρχίας.
Ο Ζαγανός, ως σύμβουλος του Μωάμεθ, και οι νεαροί
Έλληνες στρατηγοί του ήταν οι πρωτοστατήσαντες στην τελική έφοδο κατά
της Κωνσταντινούπολης, αφού έπεισαν τον Μωάμεθ να μην εγκαταλείψει την
πολιορκία, όπως του συνιστούσαν οι συνετότεροι και γηραιότεροι εκ των
συμβούλων του. Ο Ζαγανός του έβαλε στο μυαλό την “προφητεία”, που έλεγε
ότι ο Θεός τού είχε τάξει την Πόλη και τα ψωμιά του Βυζαντίου είχαν
τελειώσει. Ο Έλληνας Ζαγανός και οι νεαροί Έλληνες στρατηγοί του ήταν οι
πιο ανυπόμονοι να μπουν νικητές στην Αγια-Σοφιά, και δεν ήταν οι μόνοι…
Η Πόλη τελικά πέφτει με προδοσία από μέσα (Κερκόπορτα), ο Ζαγανός
ρίχνει με λύσσα τα λεφούσια του πάνω στα τείχη και μετά από δύο μέρες
γίνεται Μέγας Βεζύρης και διοικητής της Ρούμελης. Την ίδια ώρα στον
Μυστρά, οι Θωμάς και Δημήτριος Παλαιολόγος συγκρούονταν μεταξύ τους για
την βυζαντινή εξουσία που έχει απομείνει στην Πελοπόννησο.
Η προδοσία, η πέμπτη φάλαγγα μέσα κι έξω από την
πατρίδα, η εμφύλια διαμάχη και η “βοήθεια” που δεν ήρθε ποτέ είναι
μόνιμες σταθερές στην ελληνική ιστορία: “ούτε βοήθεια φάνηκε κι ούτε
βοήθεια φτάνει”, λέει η δημοτική μας παράδοση για το Μεσολόγγι, μερικούς
αιώνες αργότερα.
- Την ιστορική τιμή διέσωζαν πάντα οι άνθρωποι της θυσίας και του καθήκοντος, όπως ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος.
- Η ιστορία διδάσκει ότι “τα έθνη που ηττώνται σε πόλεμο αναγεννώνται, αλλά εκείνα που παραδίδονται αμαχητί αφανίζονται”, όπως μας θυμίζει η πρόσφατη ταινία-σταθμός για τον βρετανικό λαό στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, “The Darkest Hour”, που τιμήθηκε με το φετινό Όσκαρ.
- Αυτά, για να διδασκόμαστε και σήμερα, την ώρα που η Μεσόγειος φλέγεται, η εθνική μας κυριαρχία παραβιάζεται θρασύτατα, η ΕΕ είναι σε οικονομικό πόλεμο με τις ΗΠΑ και στο εσωτερικό μέτωπο επικρατεί ο αποπροσανατολισμός, η υποταγή και η ηττοπάθεια.
*Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.129 – Απρίλιος 2018
Σχόλια