Βιώσιμο το χρέος, νεκρή η χώρα

Ο αγώνας (τους) τώρα δικαιώνεται, φίλε μου Πιτσιρίκο.
Ένας αγώνας που ξεκίνησε από ένα καπρίτσιο, από ένα στοίχημα του Τσίπρα με τον Γιούνκερ ξεκίνησαν όλα.

Σε κάποιο διάλειμμα ενός από τα Eurogroup που ακολούθησαν το ποδοπάτημα του δημοψηφίσματος και την επανεκλογή του Τσίπρα από τον σοφό ελληνικό λαό, ο Γιούγκερ, εκεί που έπαιζε με το τρυφερό μαγουλάκι του Αλέξη, γυρνάει ξαφνικά και τον ρωτάει τρυφερά: «εσύ μικρό μου πότε θα φορέσεις γραβάτα;».
«Όταν γίνει το χρέος της χώρας μου βιώσιμο, θειούλη», απάντησε με χαμηλή φωνή ο πάλαι ποτέ Γκεβάρα της Μεσογείου.
«Πρόσεξε τι εύχεσαι, μικρέ» του είπε ο Γιούνκερ, βαδίζοντας προς την αίθουσα των συνεδριάσεων, όπου είχε πάει να πλύνει τα πόδια της Γερμανίδας καγκελαρίου.
Το χρέος θα είναι βιώσιμο όταν εμείς πούμε πως είναι, σκέφτηκε η γριά αλεπού του Μεγάλου Δουκάτου.
Είναι ηλίθιο να βάζεις στοιχήματα για ζητήματα στα οποία οι άλλοι είναι εκείνοι που έχουν τον τελευταίο λόγο και παίρνουν τις αποφάσεις αντί για εσένα.
Σήμερα λοιπόν το χρέος της χώρας μας έγινε και επισήμως βιώσιμο.
Για την ακρίβεια, θα παραμείνει βιώσιμο για τα επόμενα 10 χρόνια, όσα και η παράταση της αποπληρωμής των δανείων του EFSF.
Μετά βλέπουμε.
Άλλωστε, ποιος ζει, ποιος πεθαίνει σε 10 χρόνια από σήμερα;
Δεν έχει καμία σημασία που δεν κούρεψαν ούτε ένα ευρώ από το δυσθεώρητο δημόσιο χρέος της χώρας.
Ούτε έχουν καμία σημασία τα δημοσιονομικά πλεονάσματα που προβλέπονται, 3.5% μέχρι το 2022 και 2.5% μέχρι το 2060.
Ευτυχώς, θα παραμείνουν όλα τα μνημονιακά μέτρα και θα συνεχιστούν οι μειώσεις των συντάξεων και των μισθών χωρίς να μειωθεί καθόλου η φορολογία.
Η Ελλάδα ετοιμάζεται να γίνει η πρώτη και η μοναδική χώρα στην παγκόσμια ιστορία που θα καταγράφει συνεχή υψηλά δημοσιονομικά πλεονάσματα για 42 συνεχόμενα χρόνια.
Το 2060, το μόνο ελληνικό που θα έχει απομείνει στην Ελλάδα, θα είναι το δημόσιο χρέος της.
Το βιώσιμο χρέος μιας νεκρής χώρας. 
Η Ελλάδα πεθαίνει ήσυχα.
Φιλιά πολλά από την Εσπερία
Ηλίας

ΠΗΓΗ

==================

 

Ο Γκάτσος στο Χάρβαρντ

  Τι δουλειά έχει ο Γκάτσος στη χώρα του Survivor; Έφυγε.

  Η Ελλάδα ζει πιο καλά στο Χάρβαρντ, παρά στα χώματα που χόρεψαν ο Διγενής και ο γιος της Άννας της Κομνηνής.

  Το Χάρβαρντ απέκτησε το Αρχείο του Γκάτσου. Εύγε στο Χάρβαρντ! Η Ελλάδα μεταξύ Καρανίκα, Κουφοντίνα, Καμμένου και Γεωργιάδη στένεψε ακόμα πιο πολύ την πνευματική της επικράτεια.

  Ο Γκάτσος, ένας μεγάλος ποιητής που η αξία του θα αναγνωρίζεται μέσα στα βάθη του χρόνου που έρχεται όλο και πιο πολύ, μετακόμισε στο Χάρβαρντ, όπως μεταναστεύουν οι νεαροί Έλληνες στην Εσπερία, αφήνοντας πίσω τους την Ελλάδα χωρίς τους θησαυρούς της.

  Ο ρωμαίικος στέρεος Γκάτσος και ως εκ τούτου οικουμενικός πάει στη Βιβλιοθήκη του Χάρβαρντ (η οποία μόνο σε μεταβυζαντινά ελληνικά έργα φθάνει τα 300.000 βιβλία) να φέγγει από ’κεί στον κόσμο. Και μιλώντας για αυτά τα 300.000 βιβλία που κατέχει το Χάρβαρντ (ανάμεσά τους σπάνιες εκδόσεις πολύτιμες) αναφερόμαστε σε μια γραμματολογία μιας γραμματείας που κατά τους εθνοαποδομιστές (Λιάκο, Μπαλτά, Γαβρόγλου, Αναγνωστοπούλου και Σία) δεν υπήρχε, καθότι ούτε οι Έλληνες υπήρχαν κατ’ αυτούς τους αιώνες, ώσπου να τους… επινοήσει εκ νέου ο Διαφωτισμός. Αλλά τι ξέρει το Χάρβαρντ μπροστά στους Ιούς και την εφημερίδα των Συριζιστών;

  Στη μικρή Ασέα, ιδιαίτερη πατρίδα του Γκάτσου, εδώ στη γλυκιά πατρίδα των αιματοβαμμένων πλεονασμάτων, κάθε καλοκαίρι ο μεγάλος Μανώλης Μητσιάς τραγουδά στη μνήμη του ποιητή και προς χάριν του μέλλοντός μας, την υψηλή ποίηση που έγινε μουσική για τις μάζες. Αυτό μόνο – κανένα από τα εγχώρια πολύφερνα Ιδρύματα που άλλωστε προωθούν μόνον τον επιδοτούμενο πολιτισμό των εταιρειών δεν αξιώθηκε να ασχοληθεί με το Αρχείο του Γκάτσου. Από μιαν άποψη καλύτερα για την οικουμενική αξία του Ελληνισμού, αλλά από κάθε άποψη χειρότερα για την τύχη της Ελλάδας του Airbnb Αμοργού και περιχώρων.

  Τι τα γκρεμίσαμε τα αγάλματα τα ελληνικά, θρηνούσε ο άλλος μέγας ποιητής ο Αλεξανδρινός κι άλλες στιγμές εθαύμαζε τους Έλληνες που άποικοι σε μια χώρα της μακρινής Δύσης, έχοντας πια ξεχάσει τα ελληνικά, μια μέρα κάθε χρόνο μαζεύονταν στους πατρογονικούς τάφους, έτρωγαν, έπιναν, απήγγελλαν λέξεις ελληνικές, ξεκάρφωτες, όσες ενθυμούντο κι έκλαιγαν.

  Αλλά δεν είναι πια αυτά για μας, εδώ και χρόνια. Εδώ δεν είναι των Γραικών, εδώ είναι των αγροίκων. Εδώ είναι του γραικύλου και του μνημονίτη. Εδώ είναι του Βυρσοδέψη που θέλει τον λαό «τεμπέλη», «διεφθαρμένο» και «ετερόκλητο όχλο». Δόξα και τιμή στο Χάρβαρντ και στα γράμματα που μεταλαμπαδεύει, εδώ να σωπαίνουμε, να μη μιλάμε πολύ και όταν μιλάμε να πανηγυρίζουμε για τις γραβάτες του Τσίπρα, τους μπάφους του Καρανίκα και τα game of love.

  Όμως, ας μην μεμψιμοιρώ, όπως ένας ατράνταχτος ηλίθιος θα ένιωθε με τέτοιες σκέψεις, δεν έχουμε χαθεί ακόμα, αδέρφια. Πρέπει να μείνουμε ζωντανοί ώς το 2060, να βγάζουμε πλεονάσματα. Κι αν κάποιος νομίζει ότι Έλληνας σημαίνει κάτι διαφορετικό από είλωτας, μην ανησυχείτε, υπάρχουν τόσα Μουσεία στον κόσμο για να τον εκθέσουν. Ανάμεσα στα τόσα ωραία ελληνικά εκθέματα όπου Γης, μπορούν να εκτίθενται και ορισμένοι Έλληνες που τραγουδάνε ακόμα…    

email: stathispontiki@gmail.com