Η Πατρίδα... επέστρεψε!

την
Του Γιάννη Σιδέρη
Σημαδιακές οι μέρες. Αύριο 25η Μαρτίου. Το «Τέλος της Ιστορίας» δεν ήρθε όπως προμήνυαν με ανιστόρητη κομπορρημοσύνη οι προφήτες της επιθετικότητας των αγορών. Η «φιλελεύθερη» δημοκρατία δεν ήταν τελικά το ακροτελεύτιο στάδιο της ιδεολογικής εξέλιξης της ανθρωπότητας.
Και δεν υπονομεύτηκαν από τα μέσα, από τις πρόσκαιρες θνησιγενείς εξεγέρσεις που τελικά ο καπιταλισμός μπορεί και ενσωματώνει (όπως ας πούμε το Occupy Wall Street), αλλά γιατί τα εθνικά κράτη με επίμονη ξεροκεφαλιά δε λένε να καταργηθούν, επειδή κάποιοι τα εξέλαβαν μόνο ως μηχανιστική κατασκευή.
  • Προς Θεού, δεν κοινωνιολογούμε, δεν είμαστε οι πλέον ειδήμονες, κάθε άλλο. Απλοί  παρατηρητές της επικαιρότητας είμαστε, και διαπιστώνουμε ότι οι συκοφαντημένες έννοιες πατρίδα και κράτος, βγάζουν με αναίδεια τη γλώσσα τους και ορθώνουν το ανάστημά τους, στην πυρεόυσσα προσπάθεια των νεοφιλελεύθερων (στο όνομα των αγορών χωρίς σύνορα) και των αριστερών διεθνιστών (στο όνομα των λαών χωρίς σύνορα), να τα εξαφανίσουν.
Η συλλογικές μνήμες, οι κοινές παραδόσεις, οι κοινοί ήρωες, τα παλιά κοινά οράματα, το αίμα που χύθηκε, ο δεδομένος τόπος και οι επιβουλεύσεις που υφίσταται, είναι εδώ και θα είναι έως ότου η ανθρωπότητα φτάσει  – οψέποτε – στο σημείο της συναδέλφωσης, και τα εθνικά κράτη, οι εθνικοί μύθοι και οι εθνικές προσδοκίες, μαραθούν και εξαφανιστούν.
Και θα πει κανείς όλα αυτά τα λέμε λόγω Ερντογάν; Ναι λόγω Ερντογάν: Ο Τούρκος ηγέτης που έχει δηλώσει ότι νοσταλγεί τα σύνορα της τουρκικής καρδιάς, μάλλον φέρει βαρέως το γεγονός ότι «οι οχτώ» αυτομόλησαν στον προαιώνιο εχθρό, την Ελλάδα. Πολλαπλάσιοι έχουν αυτομολήσει στη Γερμανία, αλλά δεν κάνει φασαρία. Ισως επειδή η Γερμανία είναι μεγάλη. Ισως όμως και επειδή η αυτομόληση στον «προαιώνιο εχθρό», βιώνεται ως ήττα, ως εθνική ντροπή!  
Ο Ερντογάν μας αναγκάζει να ξανασκεφτούμε την έννοια των συνόρων, την έννοια του συγκροτημένου κράτους, την έννοια της Εθνικής Αμυνας. Μας  αναγκάζει να κατανοήσουμε ότι αυτά δεν είναι θεωρητικές κατασκευές, δεν είναι λογύδρια των εμπόρων του πατριωτισμού (προς αγοράν σπιτιών με θέα την Ακρόπολη), ούτε των κηρύκων – επαγγελματιών του πατριωτισμού (που τακιμιάζουν με τους εθνομηδενιστές χάριν εξουσίας). Είναι ζώσα πραγματικότητα και ζέουσα ανάγκη.
Η Τουρκία επέστρεψε και επέστρεψε θεριεμένη από την μετάλλαξη ενός πρώην μετριοπαθούς ισλαμιστή ηγέτη, που όσοι τον έχουν γνωρίσει δηλώνουν ότι πλέον είναι διαφορετικός. Δεν μας αφορούν οι αιτίες, μας αφορούν τα αποτελέσματα. Κατόρθωσε την οικονομική ενδυνάμωση της χώρας του, την οποία και επέβαλε ως περιφερειακή υπερδύναμη (που τυπικώς ήταν), με διεκδικητικό πλέον λόγο και ρόλο.
Στο πλέον ασταθές γεωπολιτικό τοπίο του πλανήτη, όπου δεκαετίες ρέει το αίμα και θερίζει ο θάνατος (τελευταία και εξαιτίας του), διεκδικεί αυτά που θεωρεί ως ζωτικά  συμφέροντα ου έθνους του,  επειδή γνωρίζει ότι έχει και τη δύναμη να τα επιβάλει.
Η Ελλάδα, λόγω της επιθετικότητάς του, θυμήθηκε ότι τα σύνορά της είναι και ευρωπαϊκά σύνορα. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας το υπενθυμίζει συνέχεια, ενώ ακόμη και ο κ. Καμμένος το θυμήθηκε – αυτός που απειλούσε να γεμίσει την Ευρώπη με τζιχαντιστές. Φευ, έζησαν την ψευδαίσθηση! Ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί μέσα στην ανώριμη φαντασιόπληκτη αριστεροσύνη του (λέμε τώρα) να μην άλλαξε την Ευρώπη όπως ήθελε, αλλά ο Ερντογάν, στο μέτρο που του αναλογούσε, το κατάφερε. Στην προς τα χείρω αλλαγή της βέβαια, αλλά αυτά δεν παραγγέλλονται.   
Πέραν της οικονομικής ενδυνάμωσης που κατόρθωσε, η οποία εξ ορισμού είναι εργαλείο επιβολής, η άφρων τυχοδιωκτική πολιτική της Δύσης του «πρόσφερε» διπλωματικό εργαλείο πίεσης και το προσφυγικό. Τα νότια σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και γενικώς της Ευρώπης, δεν είναι τα νότια και ανατολικά σύνορα της Ελλάδας. Ως τέτοια οριοθετήθηκαν πλέον τα νότια σύνορα των Σκοπίων, της Βουλγαρίας και της Αλβανίας. Τα συρματοπλέγματα που υψώθηκαν εκεί, ο έρημος τώρα «βαλκανικός διάδρομος», είναι  έργο Ερντογάν, ο οποίος χρησιμοποίησε ως διεθνοπολιτικό εργαλείο τους κολασμένους των πολέμων – αλλά και τους απόκληρους της τυχοδιωκτικής αναζήτησης του δυτικού ονείρου (Μην ξεχνιόμαστε. Ο Μουζάλας είχε καταγράψει ότι το 80% των εισροών τελευταία, αφορούσαν οικονομικούς μετανάστες).
Η επιρροή του όμως δεν καθηλώθηκε εκεί. Οι χώρες του Βίσεγκραντ συνέπηξαν τους δεσμούς τους αλλά και τα σύνορά τους για να αποκρούσουν τις μεταναστευτικές ροές. Ειδικά η Πολωνία και η Ουγγαρία απέρριψαν τις ρυθμίσεις του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου σε  βαθμό «αντάρτικου», ενώ στη Γερμανία, την Αυστρία και την Σουηδία, αυξήθηκαν τα ποσοστά της ακροδεξιάς. Θα πει κανείς ότι οι δύο πρώτες άλλο που δεν ήθελαν. Θα συμφωνήσουμε, μόνο που έλειπε το ερέθισμα. Ο Ερντογάν τους το πρόσφερε.
Δεν θα απαξιώσουμε την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη όπως αυτή εκφράστηκε στα συμπεράσματα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, ούτε θα αρνηθούμε τον βερμαπλισμό του πρωθυπουργού ότι αυτά ήταν… «το πιο ισχυρό μήνυμα στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ενωσης για το Αιγαίο». Πρωθυπουργός είναι, ας πάρει τηλέφωνο τον Ερντογάν να το διαπιστώσει, ζητώντας  να απελευθερωθούν οι δύο στρατιωτικοί μας, και να μην προβάλει απαιτήσεις στην ελληνική ΑΟΖ.
Σαφώς στην Σύνοδο Κορυφής Ευρώπης-Τουρκίας στη Βάρνα τη Δευτέρα δεν αποκλείεται ο Ερντογάν να προβεί σε μια κίνηση καλής θέλησης, υποσχόμενος την απελευθέρωση των δύο στρατιωτικών μας.
Δουλειά όμως του δικού μας πρωθυπουργού είναι αυτό που ο ίδιος είπε, ότι «Η Ελλάδα προασπίζει και θα συνεχίσει να προασπίζει στο ακέραιο και με αποφασιστικότητα τα κυριαρχικά της δικαιώματα έναντι οποιασδήποτε αμφισβήτησης».
Δυστυχώς με τη ροή των πραγμάτων ίσως εντός του έτους χρειαστεί να το αποδείξει…
ΥΓ: Επειδή στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθούν να υπάρχουν αντικρατιστές και αντιμιλιταριστές (δικαίωμά τους), με εμβληματικό τον γνωστό πρωθυπουργικό σύμβουλο, θα υπενθυμίσουμε την αλήθεια της διαχρονικής ρήσης, ότι για να τα αμφισβητείς κάτι, αυτό πρέπει πρωτίστως να υφίσταται…
Φωτογραφία: shutterstock.com
------------------------------------- 
 blogger: Mέρες που είναι, αξίζει η υπενθύμιση βασικών. Τα όποια ατομικά δικαιώματα υπάρχουν εντός των πολιτικών  δικαιωμάτων που με τη σειρά τους υπάρχουν εντός ενός πλαισίου (χωροχρονικού), αυτού που ονομάζουμε κράτος, με όλα τα του τα κουσούρια, ενός θεσμού που πολλοί προσπάθησαν να ..θάψουν πρόωρα. Και στους πιο αδαείς είναι πια ορατό. Το εθνικό κράτος επιστρέφει....και για να μην βιάζονται μερικοί: Το εθνικό κράτος δεν είναι απαραίτητα "εθνικιστικό"  στα χέρια "εμπόρων - πατριωτισμού". Υπάρχει και η Δημοκρατία! (Με τόσες κυβιστήσεις και μεταμορφώσεις είναι αναγκαία η επιστροφή στα .βασικά!)
  • Αν η Ιστορία δημιουργεί όρια για τη συλλογική συνείδηση, άρα της δίνει μορφή, τότε πού θα ξεκινάει και πού θα σταματάει η δική μας Ιστορία; Η διάπλαση ευρωπαϊκής συνείδησης, όχι μόνον δεν καταργεί, αλλά επικυρώνει και εκσυγχρονίζει την ανάγκη της εθνικής συνείδησης. 
  • Ο ευρωπαϊκός αποπροσανατολισμός ξεκίνησε από τότε που εγκαταλείφθηκε η ιδέα της Ενωσης των ευρωπαϊκών Εθνών προς χάριν μιας πολυπολιτισμικότητας η οποία δημιουργεί και συμβολικές αλλά και πραγματικές εκρήξεις. 
  • Η Ευρώπη οφείλει να βρει τα όρια της δικής της Ιστορίας, να χαράξει βαθιά τα πολιτισμικά της σύνορα ώστε να εντάξει μέσα σ’ αυτά τις Ιστορίες των Εθνών της. 
  • Οσο παραμένει στην αοριστία της πολυπολιτισμικής ισοπέδωσης τόσο περισσότερο θα μοιάζει με ασπόνδυλο μαλάκιο του οποίου τα όρια περιορίζονται από τον χώρο και μόνον.
  • Η διδασκαλία της Ιστορίας ξεκινά από τη διδασκαλία της αξίας των συνόρων, είτε στον χρόνο είτε στον χώρο. Σύνορα που κλείνουν, περιορίζουν, αλλά και ανοίγουν συγχρόνως, δημιουργούν προοπτική. Το κέντρο της Αθήνας δίνει μια εύγλωττη εικόνα του εφιάλτη που είναι ο κόσμος χωρίς σύνορα. Συνύπαρξη στον ίδιο χώρο ανθρώπων που δεν καταλαβαίνουν και δεν θέλουν να καταλάβουν ο ένας τον άλλον. 
Αντιγραφή από τον

 -------------------------

  1. Εγκώμιο των συνόρων

  2. «Εγκώμιο των συνόρων», σ’ έναν κόσμο «δίχως όρια»

     

    Σχόλια

    Δημοσίευση σχολίου