«Μαγειρεμένες» οι γερμανικές στατιστικές για την ανεργία;

την
Με μόλις 5,7% το ποσοστό της ανεργίας στη Γερμανία υποχώρησε στα χαμηλότερα επίπεδα των τελευταίων τριών δεκαετιών. Πόσο αξιόπιστα είναι όμως τα στοιχεία που δημοσιεύονται;

Η απάντηση του γερμανού οικονομολόγου Χάιντς-Γιόζεφ Μπόντρουπ στο εν λόγω ερώτημα είναι σαφής: τα στοιχεία για την ανεργία στη Γερμανία είναι αναξιόπιστα. Ο λόγος; «Διότι είναι παραποιημένα. Όχι από την Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Εργασίας, η οποία καταγράφει και δημοσιεύει τα στοιχεία. Η πολιτική είναι εκείνη που μέσα από σειρά νόμων άλλαξε τον ορισμό της ανεργίας […]. Με αποτέλεσμα οι αριθμοί να μην αποτυπώνουν πλέον την πραγματικότητα και να μην εκφράζεται ο κοινωνικός αντίκτυπος της ανεργίας στη Γερμανία».
Γιατί όμως ισχυρίζεται ο ειδικός ότι τα στατιστικά στοιχεία είναι «μαγειρεμένα»; Τι είναι αυτό που λείπει από τα επίσημα στοιχεία; «Από τη στατιστική λείπουν για παράδειγμα οι άνθρωποι άνω των 58 ετών. Η πολιτική ισχυρίζεται ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν μεγάλες πιθανότητες να βρουν δουλειά και γι΄ αυτό μπορούν να εξαιρεθούν. Οι άνεργοι που μετεκπαιδεύονται μέσω της Υπηρεσίας Εργασίας δεν καταγράφονται επίσης ως άνεργοι. Επίσης, όταν ένας άνεργος δηλώνεται το πρωί άρρωστος στην Υπηρεσία Εργασίας όπου ανήκει, τότε δεν καταγράφεται πλέον ως άνεργος. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις πρόκειται για ανθρώπους που στην πραγματικότητα είναι άνεργοι, αλλά εξαιρούνται από τη στατιστική. Πρόκειται για μια τεράστια παραποίηση για την οποία ευθύνεται η πολιτική».
Πολύ υψηλότερος ο πραγματικός αριθμός
Στην πραγματικότητα κατά πολύ υψηλότερος ο πραγματικός αριθμός των ανέργων;
Στην πραγματικότητα κατά πολύ υψηλότερος ο πραγματικός αριθμός των ανέργων;
Σύμφωνα με τον καθηγητή Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Γκελζενκίρχεν, εάν συνυπολογίζονταν όλοι αυτοί, τότε ο αριθμός των ανέργων δεν θα βρίσκονταν στους επίσημα καταγεγραμμένους 2,4 εκατομμύρια, αλλά στα 3,4 εκατομμύρια, δηλαδή ένα ολόκληρο εκατομμύριο παραπάνω. Το ένα αυτό εκατομμύριο των ουσιαστικά ανέργων αναφέρονται από τη στατιστική υπηρεσία υπό τον όρο «υποαπασχολούμενοι», που φυσικά σημαίνει κάτι άλλο, σύμφωνα με τον καθηγητή, και όχι άνεργοι.
Γεγονός είναι ότι στη Γερμανία έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια όντως και σε μεγάλο βαθμό η απασχόληση. Εντούτοις έχει αλλάξει εκ βάθρων και η δομή της: η αύξηση της μερικής απασχόλησης είναι αντιστρόφως ανάλογη της εξέλιξης της πλήρους απασχόλησης. Ενώ το 1991 το ποσοστό της μερικής απασχόλησης ανέρχονταν στο 17,9%, το 2016 έφτασε το 37,5%. Το ίδιο διάστημα το μερίδιο της πλήρους απασχόλησης μειώθηκε από το 82,1% στο 62,5%.
Θεμιτή η ευελιξία;
Ο καθηγητής Χάιντς-Γιόζεφ Μπόντρουπ διδάσκει στο Γκελζενκίρχεν
Ο καθηγητής Χάιντς-Γιόζεφ Μπόντρουπ διδάσκει στο Γκελζενκίρχεν
Η εξέλιξη αυτή αντικατοπτρίζει τη λεγόμενη «ευελιξία» στην αγορά εργασίας. Μάλλον θεμιτή αφού δεν μπορούν και δεν θέλουν όλοι να έχουν μια θέση πλήρους απασχόλησης; «Αυτό ισχύει. Υπάρχουν όμως έρευνες σύμφωνα με τις οποίες περίπου 3 εκατομμύρια άνθρωποι που εργάζονται σε καθεστώς μερικής απασχόλησης θα προτιμούσαν να έχουν πλήρεις θέσεις. Εάν προσθέσουμε αυτούς στα πραγματικά 3,4 εκατομμύρια των ανέργων, τότε ο συνολικός αριθμός των ανέργων και υποαπασχολούμενων ανέρχεται στα 6,5 εκατομμύρια. Αυτό δείχνει την απόλυτη καταστροφή στη γερμανική αγορά εργασίας».
Σύμφωνα με τον ειδικό, το δημοσιονομικό κόστος αυτής της «μαζικής», όπως τη χαρακτηρίζει, ανεργίας στη Γερμανία ανερχόταν μεταξύ 2001 και 2015 στα 69 δις ευρώ ετησίως.
Όπως επισημαίνει ο Χάιντς-Γιόζεφ Μπόντρουπ πάντως οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες ακολουθούν την ίδια πολιτική όσον αφορά τα επίσημα στατιστικά στοιχεία για την ανεργία. Τα δε στοιχεία της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ILO), όπως λέει, είναι ακόμη χειρότερα και ακόμη πιο παραποιημένα. Η διεθνής οργάνωση δεν προσμετρά στους ανέργους όποιον εργάζεται τουλάχιστον μια ώρα την εβδομάδα.
Αντρέας Μπέκερ / Κώστας Συμεωνίδης
ΠΗΓΗ 
Blogger: 
Καλώς τα δεχθήκαμε! 
1. Τώρα μπορείτε να πεισθείτε ότι με τον ίδιο τρόπο οι Γερμανοί σε συνεργασία με το ΔΝΤ - είναι καλά παιδιά, πάντα στην υπηρεσία του νταβατζή, αρκεί να κερδίζουν και οι ίδιοι - μεγείρεψαν μέσω Γεωργίου & ΡΑΝΤΕΡΜΑΧΕΡ τα στατιστικά στοιχεία για να επιβάλλουν στη χώρα τα μνημόνια και φυσικά να αλυσοδέσουν τη χώρα. Υπηρετώντας με τον τρόπο αυτό έναν ευρύτερο στόχο - τώρα το βλέπουν όλοι καθαρά - μετατροπής μέρους της ΕΕ σε ειδική οικονομική ζώνη και την διάλυση του όποιου κράτους πρόνοιας. (Ακούστε εδώ την ανάλυση του Greg Palast  για το ρόλο του ευρώ σε μια προφητική συνέντευξη τον Μιχ. Νευραδάκη την 1/2/2015 - εναλλακτικά και εδώ).
2.Ελάτε τώρα πιο κοντά. Το ίδιο μαγείρεμα θα γίνεται και με τα δικά μας στατιστικά στοιχεία, για να εξυπηρετούνται οι εξής στόχοι.
α. Αφού θα έχουμε πλεονάσματα, δεν πρέπει να γίνει τίποτα με το χρέος (Σήμερα που το χρέος είναι μεγαλύτερο του 180% ΑΕΠ το αγνοούμε, ενώ έπρεπε να γίνουν όλα αυτά που ζούμε όταν αυτό ήταν μικρότερο από το 120% του ΑΕΠ! Έχουμε τρελαθεί εντελώς!) <130 nbsp="" span="">
β. Αφού θα έχουμε πλεονάσματα μπορούμε να τα δίνουμε στους δανειστάς!
Βέβαια το τι θα γίνεται στο εσωτερικό της χώρας είναι μια άλλη ιστορία. Οι εργαζόμενοι όσο και να δουλεύουν, αν βρίσκουν δουλειά θα είναι και θα παραμένουν φτωχοί, απλά τα φυτωζωούν, οι αριθμοί όμως θα ευημερούν! Μα τι λέτε θα μου πείτε! Μπορούν  να συμβούν αυτά; Η απάντηση είναι προφανής. Και βέβαια, γιατί έχουν ξανασυμβεί και συμβαίνουν τώρα! Και για να μην κάνετε τον ανήξερο, σας τα έλεγα:

...και τέλος δεν έχει τελειωμό αυτό; δεν θα ξεφύγουμε κάποια στιγμή, από την λαβή θανάτου; Η απάντηση είναι στις ...Φιλιππίνες!

  • Γιατί οι Φιλιππινέζοι παραμένουν φτωχοί 

    • Ρίτσαρντ Γουλφ: Ψευδείς οι αναφορές περί ανάκαμψης που βρίσκεται καθ’ οδόν 

      Πυλώνες και πύλες της κόλασης 

      Η ευελιξία που «σκοτώνει»… 

      και για να το κλείνουμε... Ο Μassimo D' Alema περιγράφει πως καταληστεύεται η Ελλάδα από τη Γερμανία  (και έτσι αντί να κλείνει η ψαλίδα, αυτή θα ανοίγει, πάντα σε βάρος των Ελλήνων που μετατρέπονται σε δουλοπάροικους... εσαεί χρεωμένοι!)

       

      Δεν σας φτάνουν οι αποδείξεις, πάρτε!

      Πώς ο νεο-μερκαντιλισμός της Γερμανίας, με όπλο το ΕΥΡΩ καταστρέφει την Ευρώπη 

      Ο μερκαντιλισμός κυριάρχησε στην Ευρώπη τον 18ο αιώνα. Στον πυρήνα του συγκεκριμένου οικονομικού μοντέλου βρίσκεται το πλεόνασμα τρεχουσών συναλλαγών, δηλαδή να πουλάω περισσότερα από όσα αγοράζω στο διεθνές εμπόριο. Σκοπός αυτής της τακτικής ήταν η συγκέντρωση ολοένα και αυξανόμενων αποθεμάτων σε πολύτιμα μέταλλα, κυρίως χρυσό, μιας και το πλεόνασμα τρεχουσών συναλλαγών αποτυπωνόταν στη πράξη σε χρυσό και ασήμι· μεγαλύτερο το πλεόνασμα, περισσότερος χρυσός για τα θησαυροφυλάκια των βασιλιάδων, μεγαλύτερα περιθώρια για επεκτατικές πολεμικές επιχειρήσεις. Εκείνη την εποχή νόμισμα ήταν ουσιαστικά ο χρυσός.
      Ο νεο-μερκαντιλισμός της Γερμανίας
      Στη σημερινή εποχή η τιμή των νομισμάτων εξαρτάται από την προσφορά και τη ζήτησή τους στις διεθνείς αγορές, όπως κάθε άλλου εμπορεύματος. Εάν ένα νόμισμα ζητείται για συναλλαγές, η τιμή του συγκριτικά με τα υπόλοιπα νομίσματα αυξάνεται. Αν πάλι η οικονομία δεν είναι εξαγωγική ή διεθνής χρηματοπιστωτικός πόλος με συνέπεια το νόμισμά της να μην έχει ζήτηση, είτε για εμπόριο, είτε για αγορά χρεογράφων, μετοχών, παραγώγων και λοιπών αξιογράφων, η σχετική τιμή του με τα υπόλοιπα διεθνή νομίσματα θα είναι υποτιμημένη. Τα επιχειρήματα που επιδιώκουν να τεκμηριώσουν τη θέση που υποστηρίζει το άρθρο περί μερκαντιλισμού στην Ευρωζώνη έχουν να κάνουν με δύο οικονομικά γεγονότα, με το δεύτερο να τινάζει την συμβατική οικονομική επιστήμη στον αέρα, καθώς εξηγείται μονάχα μέσω της πολιτικής οικονομίας. Η υπό εξέταση οικονομία δεν είναι η Ευρωζώνη, αλλά η παραγωγική ατμομηχανή της που προσδίδει διεθνή ζήτηση στο κοινό νόμισμα: πρόκειται για την οικονομία της Γερμανίας. Το πρώτο γεγονός έχει να κάνει με το τραπεζικό σύστημα της Γερμανίας όπου συμβαίνει ήδη από το 2010 το εξής πρωτοφανές: Οι γερμανικές τράπεζες να αντλούν όλη την καταθετική βάση της Ευρωζώνης, από όλες τις χώρες-μέλη. Γιατί συμβαίνει αυτό; Η απάντηση είναι η ευρωκρίση.
      Πως η Γερμανία μαζεύει μετρητά
      Από την απαρχή της ακόμα, προκάλεσε τεράστια εκροή καταθέσεων από την περιφέρεια με κατεύθυνση τη Γερμανία. Εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ έφυγαν από την Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ελλάδα αλλά και σχεδόν από όλες τις υπόλοιπες ευρωζωνικές χώρες και κατευθύνθηκαν στη Γερμανία. Ο λόγος είναι πως αν καταρρεύσει η ευρωζώνη και όλες οι συμμετέχουσες οικονομίες επιστρέψουν στα εθνικά τους νομίσματα, αυτά θα υποτιμηθούν, πλην ενός: του γερμανικού μάρκου, του μοναδικού με μεγάλη ζήτηση στις διεθνείς αγορές. Το αυτόματο σύστημα εκκαθάρισης συναλλαγών της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (Target2), μας παρέχει σημαντικά στοιχεία προς επίρρωση της παραπάνω θέσης. Το target2 καταγράφει όλες τις συναλλαγές (ιδιωτικές και δημόσιες, εμπορευμάτων και χρήματος) που ολοκληρώνονται μέσω του τραπεζικού συστήματος κάθε χώρας της Ευρωζώνης και ως εκ τούτου, αποδίδει με σαφή τρόπο την κίνηση κεφαλαίων από και προς άλλες χώρες. Όπως γίνεται σαφές, η ροή κεφαλαίων προς τη Γερμανία έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο και αντισταθμίζει περίπου το σύνολο των καταγεγραμμένων τραπεζικών πράξεων από τις χώρες του Νότου. Με εξαίρεση τη Γαλλία, η οποία επιδεικνύει έναν σχετικό έλεγχο στις εκροές αξιών από τη χώρα, η Ιταλία και η Ισπανία να βρίσκονται σε εξαιρετικά δεινή θέση, ενώ η Πορτογαλία και η Ελλάδα –αναλογικά με το μέγεθός τους– παραμένουν σημαντικοί εκροείς κεφαλαίων.
      Όλος αυτός λοιπόν ο πακτωλός αξιών πλημμύρισε τις γερμανικές εμπορικές τράπεζες με πλεονάζουσα ρευστότητα. Συμβατικά αυτό θα σήμαινε εγχώρια πιστωτική επέκταση. Η πάγια πολιτική της Γερμανίας όμως μετά τον σχηματισμό της Ευρωζώνης είναι περιορισμός της εγχώριας ζήτησης ώστε να μεγιστοποιείται ο μερκαντιλιστικός στόχος με διττό τρόπο: και περιορίζοντας τις εισαγωγές και διατηρώντας την περιφέρεια σε κρίση μην αυξάνοντας τις εισαγωγές από αυτήν.
      Ρευστότητα για τη Γερμανία, Χρεοκοπίες για τους άλλους
      Το οικονομικό αποτέλεσμα που συνέβη στην Ευρωζώνη ήταν ο παραγωγικός πυρήνας να σκά από ρευστότητα, ενώ η περιφέρεια να αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα ρευστότητας, προβλήματα που κλόνιζαν συθέμελα τα τραπεζικά τους συστήματα, οδηγώντας σε νέες εκροές καταθέσεων, εντονότερα προβλήματα ρευστότητας κοκ, αυτοτροφοδοτώντας την κρίση.
      Πλεονάσματα Συναλλαγών
      Το δεύτερο γεγονός έχει να κάνει με τα πλεονάσματα τρεχουσών συναλλαγών που επιτυγχάνει η γερμανική οικονομία. Η Γερμανία για έβδομη συνεχόμενη χρονιά, θα εμφανίσει μέσα στο 2017 πλεόνασμα τρεχουσών συναλλαγών άνω του 6% του ΑΕΠ της. Συγκεκριμένα, οι προβλέψεις για το 2017 ανέρχονται σε ποσοστό 7,9% του ΑΕΠ, ενώ για το 2016, το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών έφτασε το 8,3%  του ΑΕΠ.
      Είναι πρωτοφανές οικονομικά φιλελεύθερη οικονομία, όπως η γερμανική, που αφήνει το νόμισμά της να έχει ελεύθερες από κρατικές παρεμβάσεις διακυμάνσεις στις διεθνείς αγορές, να εμφανίζει τέτοιου ύψους εμπορικά πλεονάσματα και δη απανωτά, πηγαίνοντας από ρεκόρ σε ρεκόρ. Σύμφωνα με την οικονομική θεωρία αυτό δεν στέκει.
      Με το ΕΥΡΩ , η Γερμανία κλέβει άλλες οικονομίες
      Η οικονομική θεωρία μας λέει πως εφόσον μια οικονομία πραγματοποιεί τέτοιας έκτασης εμπορικά πλεονάσματα, το νόμισμά της θα ανατιμηθεί, καθώς θα έχει αυξημένη ζήτηση έναντι των άλλων, με συνέπεια απώλεια ανταγωνιστικότητας των προϊόντων της λόγω αυξημένης συναλλαγματικής ισοτιμίας, άρα και φθίνουσα τάση για το εμπορικό πλεόνασμα. Κι όμως, η πραγματικότητα διαψεύδει την οικονομική θεωρία. Γιατί συμβαίνει λοιπόν αυτό το πρωτοφανές γεγονός; Απλούστατα επειδή η Γερμανία δεν έχει δικό της νόμισμα. Μπορεί να ζητείται το ευρώ στις διεθνείς αγορές για να αγοραστούν τα περίφημα γερμανικά προϊόντα αλλά αυτό είναι η μία όψη. Η άλλη όψη είναι η αδύναμη, ελλειμματική περιφέρεια, με τον κίνδυνο της ευρωκρίσης να υφέρπει. Η Γερμανία έχει μασκαρέψει το μάρκο σε ευρώ και αντλεί νομισματική ανταγωνιστικότητα, σε βάρος της περιφέρειας. Η Γερμανία παίζει με την ευρωζωνική περιφέρεια, διατηρώντας την ελλειμματική, παρά τις διαρκείς παραινέσεις ακόμα και από το ΔΝΤ να τονώσει την εγχώρια ζήτησή της για να μικρύνει η ψαλίδα στο εμπορικό ισοζύγιο, είναι η ίδια υποτίθεται που προωθεί τα διάφορα -exit, απολαμβάνοντας τη στρέβλωση των εξαιρετικά υψηλών εμπορικών πλεονασμάτων χωρίς να της ανατιμάται το νόμισμα.
      Συμπέρασμα
      Η γερμανική οικονομία είναι ο μερκαντιλιστικός πυρήνας της ΟΝΕ: συγκεντρώνει όλη τη ρευστότητα της ευρωζώνης και απολαμβάνει τεράστια εμπορικά πλεονάσματα επι σειρά ετών χωρίς να της ανατιμάται το νόμισμα, χωρίς να χάνει δηλαδή σε ανταγωνιστικότητα. Τα συμφέροντά της έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με εκείνα όλων των άλλων.

      Αλέξης Σμυρλής, Οικονομολόγος

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου