του Σταύρου Λυγερού –
Η πολιτική της μονοδιάστατης λιτότητας που υπαγορεύουν οι δανειστές και εφάρμοσαν/εφαρμόζουν κατά σειρά οι κυβερνήσεις Γιώργου Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά και Τσίπρα επιχειρεί να εξυγιάνει τα δημόσια οικονομικά αφυδατώνοντας την πραγματική οικονομία. Αυτό, όμως, είναι αδύνατον. Η εισροή δημοσίων εσόδων έχει διάρκεια μόνο όταν προέρχεται από λογική φορολόγηση των εισοδημάτων και της κατανάλωσης, εάν δηλαδή προέρχεται από τον παραγόμενο πλούτο. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Η λεηλασία της ιδιωτικής περιουσίας, μέσω της υπερφορολόγησης, μόνο προσωρινά μπορεί να δημιουργήσει πρωτογενές πλεόνασμα και μάλιστα τέτοιου ύψους (3,5% μέχρι το 2022). Η δραστική μείωση των εισοδημάτων, σε συνδυασμό με την υπερφορολόγηση, αναπόφευκτα πολλαπλασιάζει όχι μόνο τα κόκκινα δάνεια, αλλά και τις ληξιπρόθεσμες οφειλές προς τα ασφαλιστικά ταμεία και προς το δημόσιο.
Με άλλα λόγια, επιβεβαιώνεται ότι δεν μπορεί πραγματικά να εξυγιανθούν τα δημόσια οικονομικά όταν η πραγματική οικονομία, μετά από την πρωτοφανή συρρίκνωση στα χρόνια των Μνημονίων (περίπου -27%), σέρνεται. Βιώσιμη λύση θα προκύψει μόνο εάν η πραγματική οικονομία ορθοποδήσει και αποκτήσει αναπτυξιακή δυναμική. Η ασκούμενη πολιτική, όμως, αποδομεί την πραγματική οικονομία. Δεν είναι τυχαίο ότι οι προβλέψεις για το ύψος της μεγέθυνσης το 2017 έχουν αναθεωρηθεί προς τα κάτω.
Τα παραπάνω είναι στοιχειώδη και προφανή, αλλά αυτό που ενδιαφέρει τους δανειστές δεν είναι τόσο να εισέλθει η ελληνική οικονομία σε αναπτυξιακή τροχιά, αλλά να απομυζούν πόρους για την αποπληρωμή των δανείων. Το πρόβλημα είναι τι πράττουν οι ελληνικές κυβερνήσεις. Όλες οι κυβερνήσεις από το 2010 και μετά, τελικώς αποδέχθηκαν τα Μνημόνια σαν μονόδρομο για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση. Λειτούργησαν/λειτουργούν ως εφαρμοστές των έξωθεν εντολών. Καμία από αυτές δεν διέθετε/διαθέτει σχέδιο.
Χώρα φθηνών ευκαιριών
Το Βερολίνο και το ευρωιερατείο, όμως, διαθέτουν. Επιδιώκουν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε χώρα φθηνών ευκαιριών για το μεγάλο ευρωπαϊκό κεφάλαιο (ειδικότερα για το γερμανικό) σ’ όλα τα επίπεδα.- Γι’ αυτό και επιβάλλουν μέτρα που κατακρημνίζουν τις τιμές των ακινήτων και οδηγούν στη μαζική εκποίησή τους.
- Γι’ αυτό και περικόπτουν δραστικά μισθούς και συντάξεις.
- Γι’ αυτό και καταργούν το νομικό πλέγμα προστασίας της εργασίας.
- Γι’ αυτό και καταλύουν τα υπολείμματα του Κράτους Πρόνοιας.
- Γι’ αυτό και καταδικάζουν σε ασφυξία μικρομεσαίες, αλλά και μεγαλύτερες επιχειρήσεις, ώστε να καταστούν εύκολη και φθηνή λεία.
Εάν το Μνημόνιο ήταν απλώς ένα λάθος καλοπροαίρετων εταίρων, τα καταστροφικά αποτελέσματα θα έπρεπε να τους έχουν προ πολλού ωθήσει σε μία αναθεώρηση της ασκούμενης πολιτικής. Αντ’ αυτού όχι μόνο εμμένουν στην ίδια γραμμή πλεύσης, αλλά και έχουν φροντίσει να δεσμεύσουν πολλαπλώς τις ελληνικές κυβερνήσεις και μετά τη λήξη του 3ου Μνημονίου το καλοκαίρι του 2018.
Αυτό σημαίνει ότι πίσω από την επίσημη ρητορική των δανειστών υπάρχει κρυφή ατζέντα. Στην πραγματικότητα, μέσω των πρωτοκόλλων οικονομικής πολιτικής του ΔΝΤ έχουν ως στόχο την κατάλυση του μικροϊδιοκτητικού χαρακτήρα της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Πρόκειται για ένα πρωτοφανές σε έκταση και ένταση πείραμα «κοινωνικής μηχανικής», το οποίο αλλοιώνει τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού.
Η διαδικασία αυτή έχει ήδη προχωρήσει σε σημαντικό βαθμό. Η ελληνική οικονομία-κοινωνία έχει τοποθετηθεί σε προκρούστεια κλίνη και έχει ήδη δεχθεί δραστικές παρεμβάσεις. Αναμφίβολα, κάποιες είναι πράγματι εξυγιαντικές, αλλά ο κορμός τους έχει καταστροφικά αποτελέσματα.
Η εξάρτηση των αρχουσών ελίτ
Δεν έχει πρακτική σημασία εάν οι κυβερνήσεις είχαν/έχουν πλήρη συνείδηση για το αποτέλεσμα των πράξεών τους, ή πίστευαν/πιστεύουν τη ρητορική τους ότι σώζουν την Ελλάδα. Πρακτική σημασία έχει πως οι ίδιες θεωρούν μονόδρομο την υποταγή στις εντολές του ευρωιερατείου, γεγονός που τις κατέστησε/καθιστά ανίκανες να εγγυηθούν την έξοδο της χώρας από τον φαύλο κύκλο, χωρίς ανήκεστες βλάβες.Αρχικά το ΠΑΣΟΚ, στη συνέχεια η ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ και από το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είχαν συμπεριφερθεί όπως συμπεριφέρθηκαν εάν συνολικά οι εγχώριες άρχουσες ελίτ δεν ήταν τόσο εξαρτημένες, τόσο ταξικά ιδιοτελείς και τόσο πολιτικά κοντόθωρες. Η πικρή αλήθεια είναι ότι αυτές οι ελίτ ουσιαστικά αποδέχθηκαν και στήριξαν φανατικά μία πολιτική που συσσωρεύει οικονομικά και κοινωνικά ερείπια, με την (αμφίβολη) προσδοκία ότι οι ίδιες θα διατηρήσουν τα προνόμια τους ως τοποτηρητές των νέων προστατών. Αυτή είναι η αιτία που αποδείχθηκαν ανίκανες να αναλάβουν πρωτοβουλίες εθνικής και κοινωνικής σωτηρίας.
Με την αμέριστη βοήθεια των κατεστημένων ΜΜΕ εξωράιζαν/εξωραΐζουν χοντροκομμένα την πραγματικότητα. Συμπολίτευση (ΣΥΡΙΖΑ) και αντιπολίτευση (ΝΔ και Δημοκρατική Συμπαράταξη) ταυτίζονται όσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν, επειδή ακριβώς αποδέχονται το Μνημόνιο σαν μονόδρομο. Παρόλα αυτά, καλλιεργούν μία σχεδόν υστερική πόλωση, φροντίζοντας να μετατρέπουν συνήθως δευτερεύουσας σημασίας ζητήματα σε αντικείμενο υψηλότονων μικροκομματικών καυγάδων.
---------------
Σχόλια