Τα ελληνικά αδιέξοδα και ο νόμος του Okun

.«Η Ελλάδα δεν έχει βιώσιμο δημόσιο και ιδιωτικό χρέος, δεν έχει βιώσιμα πρωτογενή πλεονάσματα, δεν έχει βιώσιμο ασφαλιστικό, δεν έχει βιώσιμο κοινωνικό κράτος, δεν έχει βιώσιμο δημόσιο τομέα, δεν έχει βιώσιμο φορολογικό σύστημα, δεν έχει βιώσιμο πολιτικό σύστημα, δεν έχει βιώσιμο παραγωγικό μοντέλο και δεν διαθέτει ούτε βιώσιμες τράπεζες» (πηγή).

Άποψη

Με την Ελλάδα δεν έχει πλέον νόημα να ασχολείται κανείς, αφού έχει παγιδευτεί σε ένα πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο άνευ προηγουμένου στην ιστορία της. Όσον αφορά το πρώτο, έχει εκλεγεί μία ακόμη κατοχική κυβέρνηση, η οποία διακρίνεται από πολύ μεγαλύτερο καιροσκοπισμό συγκριτικά με τις προηγούμενες – αφού οι κυβιστήσεις της δεν έχουν ντροπή και όρια, αλλάζει απόψεις πιο συχνά και από τον καιρό, ενώ η μοναδική «ιδεολογική πυξίδα» της είναι πλέον η διαφύλαξη των ιδιοτελών της συμφερόντων, με αποκλειστικό στόχο την παραμονή στην εξουσία και τη νομή της.

Κατά τη διάρκεια της θητείας της πάντως προκάλεσε ανυπολόγιστες ζημίες στη χώρα, δεν τήρησε απολύτως καμία προεκλογική της δέσμευση, δολοφόνησε την τελευταία ελπίδα των Πολιτών, ενώ συνεχίζει να τους εξευτελίζει διεθνώς – υιοθετώντας χωρίς ίχνος ντροπής την πολιτική του ικέτη, της υποτέλειας και των υποκλίσεων.  

Εκτός αυτού, επισφράγισε πανηγυρικά τη μετατροπή της Ελλάδας σε προτεκτοράτο – αναγκάζοντας/εκβιάζοντας για πρώτη φορά την πλειοψηφία των κομμάτων να ψηφίσει το τρίτο μνημόνιο, το οποίο κατοχύρωσε όλα τα προηγούμενα, ολοκληρώνοντας την καταστροφή.

Η εκλογή πάντως μίας επόμενης κυβέρνησης, της αξιωματικής αντιπολίτευσης ίσως, η οποία φαίνεται να τα έχει χάσει διαπιστώνοντας πως η σημερινή έχει αντιγράψει τη δική της ιδεολογία στην πιο ακραία της μορφή, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα – αφού έχουν πέσει πια οριστικά οι τίτλοι τέλους, ειδικά από την πλευρά της οικονομίας.

Άλλωστε κανένας σοβαρός οικονομολόγος δεν πιστεύει πια ότι, μπορεί να τα καταφέρει η Ελλάδα χωρίς μία ονομαστική διαγραφή χρέους και εφαρμόζοντας τα μνημόνια – ούτε φυσικά η Γερμανία και το ΔΝΤ, έχοντας αποφασίσει να διατηρήσουν τη χώρα μας στην καραντίνα, στην απομόνωση, τυπικά μόνο μέλος της Ευρωζώνης και της ΕΕ, παράλληλα με την υφαρπαγή του συνόλου του πλούτου της.

Το τρίτο αδιέξοδο, ίσως το σημαντικότερο, είναι το κοινωνικό, αφού διαπιστώνεται πως η πλειοψηφία έχει σκύψει υποταγμένη το κεφάλι, αποδεχόμενη τον υποβιβασμό της Ελλάδας σε μία χώρα δεύτερης κατηγορίας – χωρίς δικό της παραγωγικό μηχανισμό και εξαρτώμενη σχεδόν εξ ολοκλήρου από τον τουρισμό, με μία φτωχή μεσαία τάξη ως δύστυχο φορολογικό υποζύγιο, καθώς επίσης με μία εξαθλιωμένη κατώτερη, οι οποίες θα ξημεροβραδιάζονται στις ουρές για ρυθμίσεις χρεών και στα συσσίτια.

Ειδικά όσον αφορά τον τουρισμό το γεγονός ότι, τα ελληνικά ξενοδοχεία καταναλώνουν κατά 15% περίπου ελληνικά προϊόντα έναντι 75% των ιταλικών, τεκμηριώνει πως βοηθάει σε πολύ μικρότερο βαθμό από ότι θα μπορούσε την ελληνική οικονομία – ενώ πολύ δύσκολα θα αλλάξει η εικόνα, αφού δεν διενεργούνται επενδύσεις λόγω της υπερβολικής φορολόγησης, της αδυναμίας δανεισμού, του αναποτελεσματικού κρατικού μηχανισμού κοκ. Στο πολιτισμικό αδιέξοδο δεν έχει βέβαια κανένα νόημα να αναφερθεί κανείς – αφού η κατάρρευση του πνευματικού επιπέδου της πλειοψηφίας είναι τόσο μεγάλη που δημιουργεί την ανάγκη της φυγής από τη χώρα.

Ο νόμος του Okun  

Περαιτέρω, στο θέμα της ανεργίας που αποτελεί μεγάλη μάστιγα ακόμη και για μία αποικία χρέους, ο νόμος του Okun δίνει κάποιες απαντήσεις – τις οποίες ίσως ωφελεί να γνωρίζουμε. Ειδικότερα, ο συγκεκριμένος οικονομολόγος έχει ερευνήσει τη σχέση μεταξύ της αύξησης της παραγωγής και της ανεργίας σε μία οικονομία – με στοιχεία από τις Η.Π.Α.

Η ουσία του νόμου, το κεντρικό του νόημα δηλαδή, έχει σχέση με το ότι η ανάπτυξη πάνω από ένα ορισμένο ποσοστό, το οποίο χαρακτηρίζεται ως φυσιολογική αύξηση της παραγωγής ή ως κατώτατο όριο απασχόλησης, συνοδεύεται από τη μείωση της ανεργίας – ενώ όταν η ανάπτυξη της οικονομίας είναι χαμηλότερη από την φυσιολογική αύξηση της παραγωγής, η ανεργία αυξάνεται. Σε γενικές γραμμές λοιπόν απέδειξε εμπειρικά πως μία μείωση της ανεργίας κατά 1% στις Η.Π.Α. είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση του πραγματικού ΑΕΠ κατά 3% – με το κόστος της ανεργίας να είναι η αντίστοιχη απώλεια εισοδήματος.

Φυσικά τα ποσοστά αυτά είναι διαφορετικά για κάθε χώρα, ανάλογα με το είδος της οικονομίας της. Εν τούτοις, είναι αδύνατον να μειώνεται η ανεργία όταν ταυτόχρονα μειώνεται το ΑΕΠ – γεγονός που σημαίνει ότι, τα στατιστικά στοιχεία της Ελλάδας, σύμφωνα με τα οποία η ανεργία μειώθηκε από 28% το 2013 στο 21% πρόσφατα (γράφημα), ταυτόχρονα με τη μείωση του ΑΕΠ, δεν έχουν προφανώς καμία σχέση με την πραγματικότητα.

Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη του ποσοστού ανεργίας στην Ελλάδα (μπλε στήλες, αριστερή κάθετος), σε σχέση με το ΑΕΠ (διακεκομμένη γραμμή, δεξιά κάθετος).

.

Συνεχίζοντας, σύμφωνα με τα αναθεωρημένα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, το 2016 η χώρα ήταν σε ύφεση -0,2% αντί σε ανάπτυξη, όπως είχε αναφέρει στο παρελθόν (πηγή) – με το ΑΕΠ της να έχει για μία ακόμη φορά μειωθεί στα 174,2 δις € από 176,3 δις € το 2015 (226 δις € το 2010). Πώς είναι δυνατόν λοιπόν να μειώθηκε ταυτόχρονα η ανεργία;

Από την άλλη πλευρά, εάν ισχύουν τα συμπεράσματα του Okun, κατά τα οποία το κόστος της ανεργίας είναι ίσο με την απώλεια του ΑΕΠ, όπου η Ελλάδα έχει χάσει 52 δις € σε σχέση με το 2010 (πολύ περισσότερα από το 2008), χωρίς κανένα απολύτως δείγμα ανάκαμψης μετά από οκτώ χρόνια βαθιάς κρίσης, η κατάσταση της οικονομίας μας είναι πολύ πιο δραματική από όσο νομίζουμε – γεγονός που θα εμφανιστεί στο μέλλον, με οδυνηρά επακόλουθα για τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων.

Ο οικονομολόγος αναφέρθηκε επί πλέον στο δείκτη φτώχειας μίας χώρας, τον οποίο όρισε ως το άθροισμα του ποσοστού ανεργίας με τον πληθωρισμό την ίδια χρονική περίοδο – εκφράζοντας το κοινωνικό κόστος που επιβαρύνει τους Πολίτες. Στην περίπτωση της Ελλάδας, ο πληθωρισμός αυξήθηκε μετά το 2009 ως αποτέλεσμα κυρίως των φόρων, εξελίχθηκε σε αποπληθωρισμό από το 2013 έως πρόσφατα (γράφημα) εξαιτίας της δραματικής μείωσης των εισοδημάτων, ενώ το τελευταίο χρονικό διάστημα ο πληθωρισμός σε ετήσια βάση διαμορφώθηκε στο 1%.

Στα πλαίσια αυτά, ο κατά τον Okun δείκτης φτώχειας είναι αδύνατον να μειώθηκε στην Ελλάδα, με κριτήριο τη δήθεν πτώση της ανεργίας – ενώ αρκεί να κοιτάξει κανείς γύρω του για να το καταλάβει. Με δεδομένο όμως το ότι, ο πληθωρισμός είναι απαραίτητος για τον περιορισμό του πραγματικού χρέους, οδηγείται κανείς σε ένα ακόμη οικονομικό αδιέξοδο – αφού η άνοδος του αυξάνει το δείκτη φτώχειας, ειδικά όταν υποχωρεί το ΑΕΠ (οπότε αυξάνεται η ανεργία) και άρα δεν μπορεί να τον επιδιώκει κανείς, με στόχο τη μείωση του πραγματικού χρέους.

Τέλος, το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας, κυρίως η υπογεννητικότητα (γράφημα) και η φυγή των νέων στο εξωτερικό, οδηγεί επίσης στην οικονομική της συρρίκνωση – αφού όσο μειώνεται ο πληθυσμός, τόσο περιορίζεται το ΑΕΠ. Εκτός αυτού η μαζική εισροή μεταναστών το τελευταίο χρονικό διάστημα, παρά το ότι είναι ανεύθυνο και απαράδεκτο για μία χώρα με τουλάχιστον 1.400.000 ανέργους να υποδέχεται μετανάστες, θα δημιουργήσει μία πάμφτωχη πολυπολιτισμική κοινωνία – η οποία δεν θα έχει την παραμικρή συνοχή, οπότε θα είναι έρμαιο των ξένων.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις θα ήταν αιθεροβάμων αυτός που θα ήθελε να προτείνει ειρηνικές λύσεις σήμερα, εάν φυσικά δεν είχε ιδιοτελή συμφέροντα ή τέτοιου είδους πολιτικές φιλοδοξίες  – ειδικά όταν γνωρίζει σε ποιό βαθμό έχει υποβαθμιστεί η χώρα στο εξωτερικό, πρόσφατα θλιβερά στις Η.Π.Α., έχοντας χάσει εντελώς την εθνική της αξιοπρέπεια και την αξιοπιστία της, κυρίως όσον αφορά την πολιτική της ηγεσία.

Γνωρίζουμε βέβαια πως η αλήθεια δεν βρίσκει πρόθυμους ανθρώπους να την ακούσουν, ιδίως όταν είναι τόσο οδυνηρή, αλλά κατά την άποψη μας τα ψέματα δεν ωφελούν την Ελλάδα – η οποία βιώνει τη χειρότερη μορφή χρεοκοπίας που μπορεί να συμβεί, την κυλιόμενη, χωρίς καμία απολύτως προοπτική για τους ιθαγενείς. Ως εκ τούτου, δεν υπάρχει λόγος να γράφουμε συχνά – έχοντας την πεποίθηση πως έχουν πέσει οριστικά οι τίτλοι τέλους.

ΠΗΓΗ