- "Σήμερα η Ευρωπαϊκή ταυτότητα έχει κλονιστεί σοβαρά [...] Όλη η σημερινή Ευρώπη είναι μια κατασκευασμένη αφήγηση, δεν είναι μια πραγματικότητα. Το αφήγημα ότι υπάρχει Ευρώπη, με αυτό το κατασκεύασμα που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι μια απάτη, μια κοροϊδία.
- Κι αυτό το αφήγημα, δεν στέκεται πλέον.
Και που θα το
βρούνε αυτό το αφήγημα; Στον Όμηρο!"
Ο ποιητής Νάνος Βαλαωρίτης μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη και το Tvxs, σχολιάζοντας την πολιτική κατάσταση στην Ευρώπη, με φόντο τα γεγονότα στην Καταλωνία αλλά και τη νέα γερμανική βουλή με 94 ακροδεξιούς βουλευτές καθισμένους στα έδρανά της:
Ο ποιητής Νάνος Βαλαωρίτης μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη και το Tvxs, σχολιάζοντας την πολιτική κατάσταση στην Ευρώπη, με φόντο τα γεγονότα στην Καταλωνία αλλά και τη νέα γερμανική βουλή με 94 ακροδεξιούς βουλευτές καθισμένους στα έδρανά της:
N.B.: Σήμερα
η Ευρωπαϊκή ταυτότητα έχει κλονιστεί σοβαρά, λόγω της γενικής κρίσης
αλλά και της επιδρομής μεταναστών από παντού. Βλέπουμε τι γίνεται και
στην Καταλωνία, και ενώ η Γερμανία κατέληξε στις εκλογές με τους
ακροδεξιούς να παίρνουν 94 έδρες. Όλα αυτά έχουν στρέψει την προσοχή των
Ευρωπαίων στο γιατί ονομάζονται Ευρωπαίοι και τι είναι η Ευρώπη.
Οι Βάσκοι, ή οι Καταλωνοί, προσπαθούν από χρόνια να αποσχιστούν από τη Μαδρίτη, αλλά οι Βάσκοι με μεγάλες θυσίες και με πολύ βίαια και τρομοκρατικά μέσα, όπως και με βασανιστήρια, τελικά υπέκυψαν. Τώρα η Μαδρίτη προσπαθεί να υποτάξει την Καταλωνία, αλλά αυτό θα χρειαστεί άλλου είδους δύναμη, διότι οι Καταλανοί έχουν γερό dna. Εμείς υποφέραμε πολλά απ’ αυτούς το Μεσαίωνα. Το τι μας έχουν κάνει με επιθέσεις στο Βυζάντιο, δε λέγεται. Οι Καταλανοί πολεμιστές ήταν οι πιο φοβεροί. Λοιπόν, αυτοί, δεν πρόκειται να υποκύψουν. Αλλά αυτό το θέμα, είναι μια λεπτομέρεια μέσα στην αποσχιστική τάση της Ευρώπης, αυτή τη στιγμή.
Η Ευρώπη, φτιαγμένη από διάφορα μικρά έθνη και διαφορετικές γλώσσες, κυρίως χωρισμένη σε τρία τμήματα, το ένα οι Σλάβοι ανατολικά, το άλλο οι αγγλοσάξωνες και Γερμανοί δυτικά, και νότια οι γλώσσες με λατινική ρίζα, όπως τα ιταλικά, τα γαλλικά, τα ισπανικά.
Αυτή τη στιγμή επιστρέφουν για να δικαιολογήσουν αυτό το αφήγημα που λέγεται Ευρώπη. Το ότι είναι Ευρωπαίοι. Γιατί είσαστε Ευρωπαίοι; Γιατί το 15ο-16ο αιώνα, ανακαλύψαμε τον ελληνικό πολιτισμό! Και από εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε ο δυτικός πολιτισμός, που τον ονομάζουμε ευρωπαϊκό. Δηλαδή για να υπάρξει μια Ευρώπη η οποία να έχει νόημα με το όνομα αυτό, πρέπει να ανατρέξει πάλι στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό.
Αυτή η αφήγηση, ενώ στην αρχή ήταν πολύ ισχυρή, άρχισε να μειώνεται σιγά σιγά και πρώτα πρώτα να απορρίπτεται το ελληνικό στοιχείο υπέρ του λατινικού, που ήταν απλώς η αντιγραφή του ελληνικού, και τελικά στη σημερινή κατάσταση που βλέπουμε μια πληθώρα από αφρικανούς και ασιάτες από όλες τις μεριές να πλημμυρίζουν την Ευρώπη, αρχίζει και κλονίζεται η όποια ταυτότητα. Και μάλιστα, πάρα πολύ επηρεασμένη και από την θέληση, ακόμα, την φιλελεύθερη, να δέχονται ξένες θρησκείες, μεταξύ των οποίων ο ισλαμισμός, ο οποίος πλέον εκφραζόμενος από τους τζιχαντιστές, δεν είναι θρησκεία, αλλά πολιτική τρομοκρατία, ως μέσο-όπλο κατάκτησης της Ευρώπης.
Στην Ευρώπη, το ομηρικό αφήγημα το οποίο εστιάζεται σε ορισμένους ήρωες, μεταξύ των οποίων ο Αχιλλέας και ο Οδυσσέας, έχουν γίνει σύμβολα και των ακροδεξιών και των φιλελεύθερων. Ιδίως ο Οδυσσέας, είναι ένα σύμβολο έρευνας και ανακάλυψης. Κι αυτά τα δύο ομηρικά αφηγήματα, είναι εκείνα τα οποία χρειάζονται αυτή τη στιγμή οι Ευρωπαίοι για να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους ως ένα κομμάτι του πολιτισμού που γέννησε η Αναγέννηση, με την ανακάλυψη του ελληνικού πολιτισμού.
Βέβαια, μέσα στην φοβερή τεχνολογική ανάπτυξη έχει γίνει και η θεωρία και η πρακτική, απάνθρωπη. Δηλαδή, υπάρχει μία τάση στην Ευρωπαϊκή Ένωση που είχε ως αρχικό σκοπό να δημιουργήσει μια Ευρώπη αλληλεγγύης, αλλά έφτασε να ισοπεδώσει τα πάντα, οικονομικά και ψυχολογικά, και να υποτιμήσει ή να εξοστρακίσει τις εθνικές οντότητες, δηλαδή όλα τα εθνικά κράτη τα οποία αποτελούν τη δυτική Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης βέβαια και της Ρωσίας, η οποία όμως δεν υποτάσσεται εύκολα, γιατί είναι μεγάλη και έχει δύναμη.
Πιστεύω ότι η επιστροφή στον ελληνικό πολιτισμό τα τελευταία χρόνια είχε υποβαθμιστεί και λόγω του ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα μεγάλων εθνών, όπως η Αγγλία, η Γαλλία, η Ισπανία, κλπ., στο ρόλο της αποικιακής κατάκτησης του πλανήτη. Δηλαδή, η υποδούλωση όλου του πλανήτη, από τους Ινδιάνους μέχρι τους Αφρικανούς.
Η Ευρώπη προσέβλεπε στην Αμερική για υποστήριξη. Και όσο υπήρχε ο Ομπάμα, αυτή η υποστήριξη ήταν ορατή. Ξαφνικά εμφανίζεται ένας καραγκιόζης, όπως είναι ο Τραμπ, ο οποίος έχει αντίθετες απόψεις και ενισχύει τις διαχωριστικές τάσεις στην Ευρώπη και την ακροδεξιά, ενώ όλα τα ακροδεξιά ευρωπαϊκά κόμματα τον χειροκροτούν.
Από κει και πέρα, βλέπουμε ότι το σύμβολο της ΕΕ αρχίζει και υπονομεύεται σοβαρά από τους αμερικάνους. Επίσης, επειδή οι ευρωπαίοι δεν θέλουν να δεχτούν τους Ρώσους στην ΕΕ, όπως και η Γερμανία, για ευνόητους λόγους αφού τη νίκησαν και κατά κράτος όταν τους επιτέθηκε. Εν τω μεταξύ χάνουν και την Αμερική, και έτσι απομένει η Ευρώπη, πολύ συρρικνωμένη, γύρω από τη Γερμανία.
Και τώρα ξαφνικά η Γερμανία, μετά τις τελευταίες εκλογές, όπου μπήκε στη βουλή το ακροδεξιό και αντιευρωπαϊκό AfD, θα τα βρει πολύ άσχημα, γιατί θ’ αρχίσει να αναβιώνει ένας άλλος γερμανικός ιμπεριαλισμός, όπως ήταν του Βίσμαρκ με κατακτητικό υπόβαθρο. Η Μέρκελ και ο Σόιμπλε, ήδη παραμερίζονται όπως βλέπουμε, ενώ στο νέο υπουργό οικονομικών αναγκαστικά θα του υπαγορεύονται πολλές αποφάσεις από τους ακροδεξιούς μέσα στη βουλή.
Μέσα σ’ αυτή την αναμπουμπούλα και την τρικυμία που έχει ξεσπάσει ξαφνικά, βλέπουμε τούς πολύ συντηρητικούς και έξυπνους Βρετανούς να φεύγουν από την ΕΕ, πριν γίνει χαμός. Διότι οι πολύ πονηροί Βρετανοί, πάντα υποψιάζονταν τους Γερμανούς, ότι ήθελαν μέσω της οικονομίας να ξανακυριαρχήσουν.
Τι απομένει, λοιπόν, μέσα σε όλα αυτά; Διότι μέχρι τώρα είδαμε ότι η Γερμανία και η ΕΕ αφενός ισοπεδώνουν τις οικονομίες, αφετέρου τις εκμεταλλεύονταν. Δηλαδή, τα δικά μας προϊόντα, π.χ. το λάδι ή τα νέα καλά κρασιά, ήθελαν να τα ανακόψουν από την ευρωπαϊκή αγορά, όπως ήθελαν να κόψουν και τα ελαιόδεντρα, που ευτυχώς κάποιοι, π.χ. στην Κρήτη, αντιστάθηκαν.
Λοιπόν, θα ξεκινήσουν κι άλλες αποσχιστικές τάσεις στην Ευρώπη και μπορεί να αποσχιστεί και η ίδια η Γερμανία, δηλαδή η Βαυαρία να χωριστεί από την Πρωσία και τη Σαξονία και να επιστρέψουν στη διαίρεση. Άλλωστε η Γερμανία των μικρών βασιλείων, ήταν πολύ πιο πολιτισμένη απ’ ότι είναι σήμερα και είχε πολύ σπουδαίους ανθρώπους, καλλιτέχνες και στοχαστές, κλπ. Αλλά μόλις ενώθηκαν, βγήκε αυτός ο εθνικισμός από το υποσυνείδητο, ότι δεν είχαν μοιραστεί τον πλανήτη ίσα -ως υπερδύναμη πλέον- με τις άλλες υπερδυνάμεις, τους Γάλλους, τους Άγγλους, αλλά και τους Αμερικάνους. Και τους βγήκε ένας πικραμένος και διαστρεβλωμένος εθνικισμός που εκπροσωπήθηκε από τον Χίτλερ, ο οποίος προσπάθησε να υποτάξει και τη Ρωσία, το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο για μια ευρωπαϊκή χώρα, γιατί έχει αποδειχθεί ότι η Ρωσία έχει αντισταθεί σε τρεις παρόμοιες επιθέσεις στο παρελθόν, από το Μεσαίωνα. Αλλά σήμερα, προσπαθούν πάλι, με άλλα μέσα, να αποκτήσουν κάτι τέτοιο.
Όμως, ο Τραμπ δεν καταλαβαίνει από αυτά, διότι είναι άνθρωπος των επιχειρήσεων, προσανατολισμένος προς το κέρδος, και τον ενδιαφέρει η Γερμανία μόνο στο βαθμό που μπορεί να του αποδώσει κάτι. Δηλαδή, να έχει κέρδη. Δε θέλει να πληρώσει δεκάρα, ούτε για τον αμυντικό προϋπολογισμό της Γερμανίας, ούτε για κανέναν άλλον. Οπότε, αυτό, έχει δημιουργήσει μεγάλο σοκ στην μέχρι τώρα πολιτική Μέρκελ – Σόιμπλε.
Εν τω μεταξύ εμείς, πρέπει όλα αυτά να τα εκμεταλλευτούμε. Δηλαδή, μπορεί να βελτιώσουμε την κατάστασή μας, η οποία είναι φοβερή αυτή τη στιγμή, γιατί εκτός των άλλων έχουν φύγει χιλιάδες επιχειρήσεις και έχουν πάει αλλού, όπως π.χ. στη Βουλγαρία, όπου εκεί, πλέον, έχει δημιουργηθεί μία ολόκληρη ελληνική κοινότητα. Τί να κάνουμε; Πρώτα πρώτα να μην πέφτουμε στην παγίδα, συνεχώς, να μη μας δίνουν ούτε μία αποζημίωση. Το άλλο είναι να θυμίσουμε στους Γερμανούς το φρικτό παρελθόν τους.
Οι Βάσκοι, ή οι Καταλωνοί, προσπαθούν από χρόνια να αποσχιστούν από τη Μαδρίτη, αλλά οι Βάσκοι με μεγάλες θυσίες και με πολύ βίαια και τρομοκρατικά μέσα, όπως και με βασανιστήρια, τελικά υπέκυψαν. Τώρα η Μαδρίτη προσπαθεί να υποτάξει την Καταλωνία, αλλά αυτό θα χρειαστεί άλλου είδους δύναμη, διότι οι Καταλανοί έχουν γερό dna. Εμείς υποφέραμε πολλά απ’ αυτούς το Μεσαίωνα. Το τι μας έχουν κάνει με επιθέσεις στο Βυζάντιο, δε λέγεται. Οι Καταλανοί πολεμιστές ήταν οι πιο φοβεροί. Λοιπόν, αυτοί, δεν πρόκειται να υποκύψουν. Αλλά αυτό το θέμα, είναι μια λεπτομέρεια μέσα στην αποσχιστική τάση της Ευρώπης, αυτή τη στιγμή.
Η Ευρώπη, φτιαγμένη από διάφορα μικρά έθνη και διαφορετικές γλώσσες, κυρίως χωρισμένη σε τρία τμήματα, το ένα οι Σλάβοι ανατολικά, το άλλο οι αγγλοσάξωνες και Γερμανοί δυτικά, και νότια οι γλώσσες με λατινική ρίζα, όπως τα ιταλικά, τα γαλλικά, τα ισπανικά.
Αυτή τη στιγμή επιστρέφουν για να δικαιολογήσουν αυτό το αφήγημα που λέγεται Ευρώπη. Το ότι είναι Ευρωπαίοι. Γιατί είσαστε Ευρωπαίοι; Γιατί το 15ο-16ο αιώνα, ανακαλύψαμε τον ελληνικό πολιτισμό! Και από εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε ο δυτικός πολιτισμός, που τον ονομάζουμε ευρωπαϊκό. Δηλαδή για να υπάρξει μια Ευρώπη η οποία να έχει νόημα με το όνομα αυτό, πρέπει να ανατρέξει πάλι στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό.
Αυτή η αφήγηση, ενώ στην αρχή ήταν πολύ ισχυρή, άρχισε να μειώνεται σιγά σιγά και πρώτα πρώτα να απορρίπτεται το ελληνικό στοιχείο υπέρ του λατινικού, που ήταν απλώς η αντιγραφή του ελληνικού, και τελικά στη σημερινή κατάσταση που βλέπουμε μια πληθώρα από αφρικανούς και ασιάτες από όλες τις μεριές να πλημμυρίζουν την Ευρώπη, αρχίζει και κλονίζεται η όποια ταυτότητα. Και μάλιστα, πάρα πολύ επηρεασμένη και από την θέληση, ακόμα, την φιλελεύθερη, να δέχονται ξένες θρησκείες, μεταξύ των οποίων ο ισλαμισμός, ο οποίος πλέον εκφραζόμενος από τους τζιχαντιστές, δεν είναι θρησκεία, αλλά πολιτική τρομοκρατία, ως μέσο-όπλο κατάκτησης της Ευρώπης.
Στην Ευρώπη, το ομηρικό αφήγημα το οποίο εστιάζεται σε ορισμένους ήρωες, μεταξύ των οποίων ο Αχιλλέας και ο Οδυσσέας, έχουν γίνει σύμβολα και των ακροδεξιών και των φιλελεύθερων. Ιδίως ο Οδυσσέας, είναι ένα σύμβολο έρευνας και ανακάλυψης. Κι αυτά τα δύο ομηρικά αφηγήματα, είναι εκείνα τα οποία χρειάζονται αυτή τη στιγμή οι Ευρωπαίοι για να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους ως ένα κομμάτι του πολιτισμού που γέννησε η Αναγέννηση, με την ανακάλυψη του ελληνικού πολιτισμού.
Βέβαια, μέσα στην φοβερή τεχνολογική ανάπτυξη έχει γίνει και η θεωρία και η πρακτική, απάνθρωπη. Δηλαδή, υπάρχει μία τάση στην Ευρωπαϊκή Ένωση που είχε ως αρχικό σκοπό να δημιουργήσει μια Ευρώπη αλληλεγγύης, αλλά έφτασε να ισοπεδώσει τα πάντα, οικονομικά και ψυχολογικά, και να υποτιμήσει ή να εξοστρακίσει τις εθνικές οντότητες, δηλαδή όλα τα εθνικά κράτη τα οποία αποτελούν τη δυτική Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης βέβαια και της Ρωσίας, η οποία όμως δεν υποτάσσεται εύκολα, γιατί είναι μεγάλη και έχει δύναμη.
Πιστεύω ότι η επιστροφή στον ελληνικό πολιτισμό τα τελευταία χρόνια είχε υποβαθμιστεί και λόγω του ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα μεγάλων εθνών, όπως η Αγγλία, η Γαλλία, η Ισπανία, κλπ., στο ρόλο της αποικιακής κατάκτησης του πλανήτη. Δηλαδή, η υποδούλωση όλου του πλανήτη, από τους Ινδιάνους μέχρι τους Αφρικανούς.
Η Ευρώπη προσέβλεπε στην Αμερική για υποστήριξη. Και όσο υπήρχε ο Ομπάμα, αυτή η υποστήριξη ήταν ορατή. Ξαφνικά εμφανίζεται ένας καραγκιόζης, όπως είναι ο Τραμπ, ο οποίος έχει αντίθετες απόψεις και ενισχύει τις διαχωριστικές τάσεις στην Ευρώπη και την ακροδεξιά, ενώ όλα τα ακροδεξιά ευρωπαϊκά κόμματα τον χειροκροτούν.
Από κει και πέρα, βλέπουμε ότι το σύμβολο της ΕΕ αρχίζει και υπονομεύεται σοβαρά από τους αμερικάνους. Επίσης, επειδή οι ευρωπαίοι δεν θέλουν να δεχτούν τους Ρώσους στην ΕΕ, όπως και η Γερμανία, για ευνόητους λόγους αφού τη νίκησαν και κατά κράτος όταν τους επιτέθηκε. Εν τω μεταξύ χάνουν και την Αμερική, και έτσι απομένει η Ευρώπη, πολύ συρρικνωμένη, γύρω από τη Γερμανία.
Και τώρα ξαφνικά η Γερμανία, μετά τις τελευταίες εκλογές, όπου μπήκε στη βουλή το ακροδεξιό και αντιευρωπαϊκό AfD, θα τα βρει πολύ άσχημα, γιατί θ’ αρχίσει να αναβιώνει ένας άλλος γερμανικός ιμπεριαλισμός, όπως ήταν του Βίσμαρκ με κατακτητικό υπόβαθρο. Η Μέρκελ και ο Σόιμπλε, ήδη παραμερίζονται όπως βλέπουμε, ενώ στο νέο υπουργό οικονομικών αναγκαστικά θα του υπαγορεύονται πολλές αποφάσεις από τους ακροδεξιούς μέσα στη βουλή.
Μέσα σ’ αυτή την αναμπουμπούλα και την τρικυμία που έχει ξεσπάσει ξαφνικά, βλέπουμε τούς πολύ συντηρητικούς και έξυπνους Βρετανούς να φεύγουν από την ΕΕ, πριν γίνει χαμός. Διότι οι πολύ πονηροί Βρετανοί, πάντα υποψιάζονταν τους Γερμανούς, ότι ήθελαν μέσω της οικονομίας να ξανακυριαρχήσουν.
Τι απομένει, λοιπόν, μέσα σε όλα αυτά; Διότι μέχρι τώρα είδαμε ότι η Γερμανία και η ΕΕ αφενός ισοπεδώνουν τις οικονομίες, αφετέρου τις εκμεταλλεύονταν. Δηλαδή, τα δικά μας προϊόντα, π.χ. το λάδι ή τα νέα καλά κρασιά, ήθελαν να τα ανακόψουν από την ευρωπαϊκή αγορά, όπως ήθελαν να κόψουν και τα ελαιόδεντρα, που ευτυχώς κάποιοι, π.χ. στην Κρήτη, αντιστάθηκαν.
Λοιπόν, θα ξεκινήσουν κι άλλες αποσχιστικές τάσεις στην Ευρώπη και μπορεί να αποσχιστεί και η ίδια η Γερμανία, δηλαδή η Βαυαρία να χωριστεί από την Πρωσία και τη Σαξονία και να επιστρέψουν στη διαίρεση. Άλλωστε η Γερμανία των μικρών βασιλείων, ήταν πολύ πιο πολιτισμένη απ’ ότι είναι σήμερα και είχε πολύ σπουδαίους ανθρώπους, καλλιτέχνες και στοχαστές, κλπ. Αλλά μόλις ενώθηκαν, βγήκε αυτός ο εθνικισμός από το υποσυνείδητο, ότι δεν είχαν μοιραστεί τον πλανήτη ίσα -ως υπερδύναμη πλέον- με τις άλλες υπερδυνάμεις, τους Γάλλους, τους Άγγλους, αλλά και τους Αμερικάνους. Και τους βγήκε ένας πικραμένος και διαστρεβλωμένος εθνικισμός που εκπροσωπήθηκε από τον Χίτλερ, ο οποίος προσπάθησε να υποτάξει και τη Ρωσία, το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο για μια ευρωπαϊκή χώρα, γιατί έχει αποδειχθεί ότι η Ρωσία έχει αντισταθεί σε τρεις παρόμοιες επιθέσεις στο παρελθόν, από το Μεσαίωνα. Αλλά σήμερα, προσπαθούν πάλι, με άλλα μέσα, να αποκτήσουν κάτι τέτοιο.
Όμως, ο Τραμπ δεν καταλαβαίνει από αυτά, διότι είναι άνθρωπος των επιχειρήσεων, προσανατολισμένος προς το κέρδος, και τον ενδιαφέρει η Γερμανία μόνο στο βαθμό που μπορεί να του αποδώσει κάτι. Δηλαδή, να έχει κέρδη. Δε θέλει να πληρώσει δεκάρα, ούτε για τον αμυντικό προϋπολογισμό της Γερμανίας, ούτε για κανέναν άλλον. Οπότε, αυτό, έχει δημιουργήσει μεγάλο σοκ στην μέχρι τώρα πολιτική Μέρκελ – Σόιμπλε.
Εν τω μεταξύ εμείς, πρέπει όλα αυτά να τα εκμεταλλευτούμε. Δηλαδή, μπορεί να βελτιώσουμε την κατάστασή μας, η οποία είναι φοβερή αυτή τη στιγμή, γιατί εκτός των άλλων έχουν φύγει χιλιάδες επιχειρήσεις και έχουν πάει αλλού, όπως π.χ. στη Βουλγαρία, όπου εκεί, πλέον, έχει δημιουργηθεί μία ολόκληρη ελληνική κοινότητα. Τί να κάνουμε; Πρώτα πρώτα να μην πέφτουμε στην παγίδα, συνεχώς, να μη μας δίνουν ούτε μία αποζημίωση. Το άλλο είναι να θυμίσουμε στους Γερμανούς το φρικτό παρελθόν τους.
Διότι
οι Γερμανοί, και ειδικά οι νέοι, όπως έδειξε και μια τελευταία έρευνα,
δεν έχουν σχεδόν ιδέα για τα φρικιαστικά που έκανε ο Χίτλερ. Δεν τους τα
διδάσκουν καθόλου. Στην αρχή και οι Γάλλοι έκαναν το ίδιο για την
Κυβέρνηση του Βισύ, αλλά αντιλήφτηκαν ότι είναι πολύ κακό για τη γαλλική
ψυχολογία και γράφτηκαν πολλά βιβλία τα οποία άρχισαν να αποκαλύπτουν
το ρόλο των φιλογερμανών Γάλλων. Διότι το Βισύ, ήταν αντισημιτικό και
στείλαν ένα σωρό Εβραίους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης για εξόντωση. Αυτό
το κρύβανε οι Γάλλοι για πολύ καιρό, αλλά τώρα βγήκαν στη φόρα όλα,
γιατί κατάλαβαν οι Γάλλοι ότι πρέπει να εξιλεωθούν και οι ίδιοι, για το
ρόλο τους. Ενώ στη Γερμανία ακόμα αντιστέκονται πολύ πεισματικά, δεν
θέλουν με κανέναν τρόπο να το δεχτούν ότι και οι ίδιοι –διότι δεν είναι
μόνο ο Χίτλερ αλλά και οι ίδιοι- έχουν ευθύνη.
Πρέπει, λοιπόν, να
θυμίσουμε στους Γερμανούς το φρικτό παρελθόν τους, διότι πρέπει να
εξιλεωθούν πρώτα για να το ξεπεράσουν, όπως θα έλεγε ένας Γιουνγκ ή ένας
Φρόυντ.
Κι εμείς οι Έλληνες επειδή ήμασταν διαιρεμένοι μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο ανάμεσα στους κομμουνιστές και στους χίτες, δεν μπορέσαμε να θέσουμε καλούς όρους στις ειρηνικές συνεννοήσεις που έγιναν μετά τον πόλεμο. Ο Καραμανλής τα έδωσε όλα για το τίποτε.
Και θα είχαν πολύ περισσότερους σύμμαχους οι Γερμανοί στην Ευρώπη αν δίνανε αποζημιώσεις από τα λεφτά που έχουν μαζέψει, γιατί έχουν μαζέψει θησαυρό. Δεν δικαιολογείται καθόλου λοιπόν να μη δίνουν αποζημιώσεις και να θέλουν να μας αρμέξουν μέχρι τέλους.
Αλλά το θέμα είναι πως σ’ αυτό δεν έχουμε την επαρκή υποστήριξη, ούτε των ευρωπαίων, ούτε αμερικανών. Οι αμερικάνοι απλώς μας υποστηρίζουν επειδή είμαστε σε μία γεωπολιτική θέση αναγκαία σ' αυτούς για τις στρατιωτικές, κυρίως, βάσεις τους. Γι’ αυτό μας θέλουν, και ελπίζω να μας θέλουν μέχρι τέλους, γιατί αλλιώς μπορεί να έχουμε και μεις αποσχιστικά κινήματα, όπως στη Θράκη. Είναι κι αυτός ένας κίνδυνος, να κομματιαστούμε κι εμείς μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση.
Εδώ βλέπουμε ότι σήμερα αλλάζει πάρα πολύ το γενικό σκηνικό της Ευρώπης, και προς το παρόν μπορεί να μη ξέρουμε τι θα συμβεί ακριβώς, αλλά μπορούμε να προβλέψουμε π.χ. ότι η νέα βουλή των Γερμανών θα τα βρούνε μπαστούνια με τους ακροδεξιούς.
Οι δε Γάλλοι, οι οποίοι είναι πιο πολιτισμένοι κι έξυπνοι από τους σημερινούς Γερμανούς, επειδή έχουν διατηρήσει τον πολιτισμό τους διότι ήταν οι ηττημένοι, προσπαθούν τώρα να επιστρέψουν στις ρίζες τους, και ξαναέβαλαν τα αρχαία ελληνικά στα σχολεία τους. Έγινε δεκτό αυτό το αίτημα, 90%. Είναι ένα σημάδι αυτό, μαζί με την πρόσθεση του Ομήρου στο Magazine Litteraire, όπως μου είπαν.
Όλη η σημερινή Ευρώπη είναι μια κατασκευασμένη αφήγηση, δεν είναι μια πραγματικότητα. Η πραγματικότητα είναι ότι η Ευρώπη είναι ένα συνονθύλευμα από διάφορα μικρά έθνη, με διαφορετικούς πολιτισμούς, γλώσσες και οικονομίες. Το αφήγημα ότι υπάρχει Ευρώπη με αυτό το κατασκεύασμα που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι μια απάτη, μια κοροϊδία. Κι αυτό το αφήγημα, δεν στέκεται πλέον. Πρέπει λοιπόν να βρούνε τις ρίζες τους, για να φτιάξουν ένα νέο αφήγημα, όλοι αυτοί οι Ευρωπαίοι, οι οποίοι έχουν συμμετάσχει οι περισσότεροι στην Αναγέννηση –μη βλέπεις εμάς κάτω από το ζυγό των Τούρκων, οι άλλες χώρες μοιράστηκαν την Αναγέννηση. Ακόμα και η Γερμανία και οι Σλαβικές χώρες, έχουν ωφεληθεί πάρα πολύ από την Αναγέννηση.
Λοιπόν, πιστεύω, ότι αυτό το αφήγημα που λέγεται Ευρώπη, δεν στέκεται πλέον έτσι όπως είναι. Και οι πρώτοι που το κατάλαβαν, βέβαια, είναι οι Άγγλοι. Οι οποίοι είναι πολύ πονηροί. Αρχικά, κράτησαν το νόμισμά τους, γιατί ήταν επιφυλακτικοί, και τώρα φύγανε…
Η επιστροφή σε ένα αφήγημα καινούργιο, το οποίο θα έχει ως βάση τον ελληνικό πολιτισμό, επανέρχεται δριμύτερο, μέσα από αυτή την ανάδυση, την απίθανη, των ακροδεξιών κομμάτων, και στη Γαλλία, και στη Γερμανία, αλλά και στην Αγγλία, και φοβάμαι και στη Ρωσία. Και βέβαια στην Ελλάδα, που πρωτοστάτησε στο είδος, εξ’ αιτίας και της γερμανικής Κατοχής, η οποία ευνόησε πάρα πολύ τους ακροδεξιούς που έχουν δημιουργήσει ένα πιστό αντίγραφο του χιτλερισμού, γελοίο, όπως αυτό που κάνουν οι μαύροι με τους αποικιοκράτες κατακτητές τους σε μια ταινία του Ζαν Ρους. Και με μια ΝΔ η οποία φλέρταρε με την ακροδεξιά, και ακόμα τη φλερτάρει, διότι έχουν βάλει τον Βορίδη αντιπρόεδρο, για ψήφους. Είναι δυνατόν;
Βλέπουμε λοιπόν ότι έχουμε μπολιαστεί σε αυτά τα θέματα, και οι Σκανδιναβοί που θεωρούν τους εαυτούς τους τόσο δίκαιους και φιλελεύθερους, την έχουν πάθει και αυτοί με τους ισλαμιστές. Ας πούμε ο καθαρός γερμανικός τους εαυτός, ο σκανδιναβικός, έχει υπονομευτεί πάρα πολύ τα τελευταία αυτά χρόνια.
Παρατηρούμε, λοιπόν, μία διάσπαση σε όλη την Ευρώπη. Διάσπαση, πρώτα πρώτα, του αφηγήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και φυσικά όλο το υπόλοιπο οικοδόμημα το οποίο στήσανε για την εκμετάλλευση των μικρών και αδύναμων λαών οι πιο ισχυροί, όπως εμάς που έχουμε ποιότητα προϊόντων τα οποία μας τα παίρνουν για το τίποτα και τα ανακατεύουν με τα δικά τους. Για να μη μιλήσουμε για τη Μοσάντο με τα υβρίδια που φτιάχνουν διάφορα λαχανικά κ.ά., μια εταιρεία εγκληματική.
Όμως, είναι ελπιδοφόρα, θα έλεγα, αυτή η προσπάθεια νέου αφηγήματος, με την επιστροφή στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, που ξεκινάει από τους Γάλλους, και είναι κάτι που μπορεί να μεταδοθεί και σε άλλες χώρες, θα δούμε στο μέλλον ποιες θα είναι, αν είναι η Ιταλία, ή η Ισπανία που ήδη υπάρχει ένας φιλελληνισμός από πολύ καιρό, αν και σήμερα ο Ραχόι είναι ένα ακροδεξιό κόμμα, συνέχεια του Φράνκο. Όμως, οι αριστερίζοντες κι εκεί τσακώθηκαν μεταξύ τους και δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτα.
Κρ.Π.: Οπότε τι αισιόδοξο βλέπετε να γίνεται; Γιατί δυσκολεύομαι να το δω…
Ν.Β.: (γέλια) Βέβαια, τα σύννεφα είναι μαύρα, αλλά πίσω από τα σύννεφα είναι ο καθαρός ουρανός. Εμείς οι Έλληνες έχουμε πάθει μια μεγάλη καθίζηση με την επίθεση που μας κάνανε οι Γερμανοί. Και βέβαια έχω πληγωθεί και εγώ βαθύτατα από το 2010 και πέρα με αυτήν την επίθεση τη φοβερή και τελείως ρατσιστική και ανθελληνική, βαθύτατα ανθελληνική.
Κρ.Π.: Τώρα όμως τα βρίσκουν σιγά σιγά μπροστά τους, όλα αυτά που χτύπαγαν σε μας.
Ν.Β.: Μα, ναι, αυτό λέω. Δηλαδή ξανάρθε μπούμερανγκ σ’ αυτούς. Καλά να πάθουν. Αλλά το θέμα είναι, ότι για να βρεθεί μια λύση πρέπει να βρούνε ένα αφήγημα. Και που θα το βρούνε αυτό το αφήγημα; (γέλια) Στον Όμηρο! (γέλια).
Κρ.Π.: Ναι αλλά ο πολιτισμός έτσι όπως είναι αυτή τη στιγμή, δεν ευνοεί γενικά ούτε καν τη λέξη «αφήγημα», ούτε την αφηγηματικότητα. Οι νέοι λένε μια λέξη π.χ. «σούπερ!», βάζουν και μια φωτογραφία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και ξεμπερδεύουνε. Οπότε πως θα μπορέσει να φτιάξει ένα νέο αφήγημα μια Ευρώπη που σχεδόν πολεμάει την αφήγηση;
Ν.Β.: Ναι, κοίταξε να δεις, πρέπει πρώτα οι ειδικές ανθρώπινες περιπτώσεις να υπογραμμιστούν. Οι ειδικές περιπτώσεις είναι τα μικρά αφηγήματα. Ήδη οι Γάλλοι έχουν κάνει μία διακριτική θεωρητική κριτική στο μεγάλο αφήγημα. Το μεγάλο αφήγημα δεν στέκεται, όπως οι μεγάλες ιδεολογίες. Δεν στέκονται. Τα μικροαφηγήματα είναι εκείνα στα οποία στράφηκαν ήδη από πολύ καιρό. Αυτά τα μικροαφηγήματα μπορεί σιγά σιγά να δημιουργήσουν ένα πιο αυθεντικό αφήγημα από τα μεγάλα ψευδοαφηγήματα που έχουμε μέχρι σήμερα.
Κι όταν λέω μικροαφηγήματα, εννοώ τις καθημερινές περιπτώσεις ανθρωπισμού, από άνθρωπο σε άνθρωπο, από γυναίκα σε γυναίκα, από άντρα σε γυναίκα, τα οποία βρίθουν, π.χ. μέσα στους πολέμους.
Υπάρχουν πάρα πολλές τέτοιες ιστορίες, που κάθε τόσο έρχονται στην επιφάνεια, όπως ενός αμερικάνου στρατιώτη στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος βρέθηκε στον αέρα από μία έκρηξη εναντίον των Γερμανών κι έπεσε σε ένα μέρος που δεν γνώριζε. Κρύφτηκε μέσα στην κουφάλα ενός δέντρου, βλέποντας να περνά μία ατέλειωτη σειρά από γαλλικά τανκς. Ένα από αυτά τα τανκ που ο διοικητής ήταν γυναίκα, σταμάτησε και τον πήρε μέσα και πολέμησαν μαζί τους Γερμανούς. Ο ίδιος ήταν ειδικός στις εκρήξεις και βοήθησε πάρα πολύ τους Ρώσους και γι’ αυτό και ο τότε στρατάρχης τον γέμισε με παράσημα.
Κι εμείς οι Έλληνες επειδή ήμασταν διαιρεμένοι μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο ανάμεσα στους κομμουνιστές και στους χίτες, δεν μπορέσαμε να θέσουμε καλούς όρους στις ειρηνικές συνεννοήσεις που έγιναν μετά τον πόλεμο. Ο Καραμανλής τα έδωσε όλα για το τίποτε.
Και θα είχαν πολύ περισσότερους σύμμαχους οι Γερμανοί στην Ευρώπη αν δίνανε αποζημιώσεις από τα λεφτά που έχουν μαζέψει, γιατί έχουν μαζέψει θησαυρό. Δεν δικαιολογείται καθόλου λοιπόν να μη δίνουν αποζημιώσεις και να θέλουν να μας αρμέξουν μέχρι τέλους.
Αλλά το θέμα είναι πως σ’ αυτό δεν έχουμε την επαρκή υποστήριξη, ούτε των ευρωπαίων, ούτε αμερικανών. Οι αμερικάνοι απλώς μας υποστηρίζουν επειδή είμαστε σε μία γεωπολιτική θέση αναγκαία σ' αυτούς για τις στρατιωτικές, κυρίως, βάσεις τους. Γι’ αυτό μας θέλουν, και ελπίζω να μας θέλουν μέχρι τέλους, γιατί αλλιώς μπορεί να έχουμε και μεις αποσχιστικά κινήματα, όπως στη Θράκη. Είναι κι αυτός ένας κίνδυνος, να κομματιαστούμε κι εμείς μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση.
Εδώ βλέπουμε ότι σήμερα αλλάζει πάρα πολύ το γενικό σκηνικό της Ευρώπης, και προς το παρόν μπορεί να μη ξέρουμε τι θα συμβεί ακριβώς, αλλά μπορούμε να προβλέψουμε π.χ. ότι η νέα βουλή των Γερμανών θα τα βρούνε μπαστούνια με τους ακροδεξιούς.
Οι δε Γάλλοι, οι οποίοι είναι πιο πολιτισμένοι κι έξυπνοι από τους σημερινούς Γερμανούς, επειδή έχουν διατηρήσει τον πολιτισμό τους διότι ήταν οι ηττημένοι, προσπαθούν τώρα να επιστρέψουν στις ρίζες τους, και ξαναέβαλαν τα αρχαία ελληνικά στα σχολεία τους. Έγινε δεκτό αυτό το αίτημα, 90%. Είναι ένα σημάδι αυτό, μαζί με την πρόσθεση του Ομήρου στο Magazine Litteraire, όπως μου είπαν.
Όλη η σημερινή Ευρώπη είναι μια κατασκευασμένη αφήγηση, δεν είναι μια πραγματικότητα. Η πραγματικότητα είναι ότι η Ευρώπη είναι ένα συνονθύλευμα από διάφορα μικρά έθνη, με διαφορετικούς πολιτισμούς, γλώσσες και οικονομίες. Το αφήγημα ότι υπάρχει Ευρώπη με αυτό το κατασκεύασμα που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι μια απάτη, μια κοροϊδία. Κι αυτό το αφήγημα, δεν στέκεται πλέον. Πρέπει λοιπόν να βρούνε τις ρίζες τους, για να φτιάξουν ένα νέο αφήγημα, όλοι αυτοί οι Ευρωπαίοι, οι οποίοι έχουν συμμετάσχει οι περισσότεροι στην Αναγέννηση –μη βλέπεις εμάς κάτω από το ζυγό των Τούρκων, οι άλλες χώρες μοιράστηκαν την Αναγέννηση. Ακόμα και η Γερμανία και οι Σλαβικές χώρες, έχουν ωφεληθεί πάρα πολύ από την Αναγέννηση.
Λοιπόν, πιστεύω, ότι αυτό το αφήγημα που λέγεται Ευρώπη, δεν στέκεται πλέον έτσι όπως είναι. Και οι πρώτοι που το κατάλαβαν, βέβαια, είναι οι Άγγλοι. Οι οποίοι είναι πολύ πονηροί. Αρχικά, κράτησαν το νόμισμά τους, γιατί ήταν επιφυλακτικοί, και τώρα φύγανε…
Η επιστροφή σε ένα αφήγημα καινούργιο, το οποίο θα έχει ως βάση τον ελληνικό πολιτισμό, επανέρχεται δριμύτερο, μέσα από αυτή την ανάδυση, την απίθανη, των ακροδεξιών κομμάτων, και στη Γαλλία, και στη Γερμανία, αλλά και στην Αγγλία, και φοβάμαι και στη Ρωσία. Και βέβαια στην Ελλάδα, που πρωτοστάτησε στο είδος, εξ’ αιτίας και της γερμανικής Κατοχής, η οποία ευνόησε πάρα πολύ τους ακροδεξιούς που έχουν δημιουργήσει ένα πιστό αντίγραφο του χιτλερισμού, γελοίο, όπως αυτό που κάνουν οι μαύροι με τους αποικιοκράτες κατακτητές τους σε μια ταινία του Ζαν Ρους. Και με μια ΝΔ η οποία φλέρταρε με την ακροδεξιά, και ακόμα τη φλερτάρει, διότι έχουν βάλει τον Βορίδη αντιπρόεδρο, για ψήφους. Είναι δυνατόν;
Βλέπουμε λοιπόν ότι έχουμε μπολιαστεί σε αυτά τα θέματα, και οι Σκανδιναβοί που θεωρούν τους εαυτούς τους τόσο δίκαιους και φιλελεύθερους, την έχουν πάθει και αυτοί με τους ισλαμιστές. Ας πούμε ο καθαρός γερμανικός τους εαυτός, ο σκανδιναβικός, έχει υπονομευτεί πάρα πολύ τα τελευταία αυτά χρόνια.
Παρατηρούμε, λοιπόν, μία διάσπαση σε όλη την Ευρώπη. Διάσπαση, πρώτα πρώτα, του αφηγήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και φυσικά όλο το υπόλοιπο οικοδόμημα το οποίο στήσανε για την εκμετάλλευση των μικρών και αδύναμων λαών οι πιο ισχυροί, όπως εμάς που έχουμε ποιότητα προϊόντων τα οποία μας τα παίρνουν για το τίποτα και τα ανακατεύουν με τα δικά τους. Για να μη μιλήσουμε για τη Μοσάντο με τα υβρίδια που φτιάχνουν διάφορα λαχανικά κ.ά., μια εταιρεία εγκληματική.
Όμως, είναι ελπιδοφόρα, θα έλεγα, αυτή η προσπάθεια νέου αφηγήματος, με την επιστροφή στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, που ξεκινάει από τους Γάλλους, και είναι κάτι που μπορεί να μεταδοθεί και σε άλλες χώρες, θα δούμε στο μέλλον ποιες θα είναι, αν είναι η Ιταλία, ή η Ισπανία που ήδη υπάρχει ένας φιλελληνισμός από πολύ καιρό, αν και σήμερα ο Ραχόι είναι ένα ακροδεξιό κόμμα, συνέχεια του Φράνκο. Όμως, οι αριστερίζοντες κι εκεί τσακώθηκαν μεταξύ τους και δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτα.
Κρ.Π.: Οπότε τι αισιόδοξο βλέπετε να γίνεται; Γιατί δυσκολεύομαι να το δω…
Ν.Β.: (γέλια) Βέβαια, τα σύννεφα είναι μαύρα, αλλά πίσω από τα σύννεφα είναι ο καθαρός ουρανός. Εμείς οι Έλληνες έχουμε πάθει μια μεγάλη καθίζηση με την επίθεση που μας κάνανε οι Γερμανοί. Και βέβαια έχω πληγωθεί και εγώ βαθύτατα από το 2010 και πέρα με αυτήν την επίθεση τη φοβερή και τελείως ρατσιστική και ανθελληνική, βαθύτατα ανθελληνική.
Κρ.Π.: Τώρα όμως τα βρίσκουν σιγά σιγά μπροστά τους, όλα αυτά που χτύπαγαν σε μας.
Ν.Β.: Μα, ναι, αυτό λέω. Δηλαδή ξανάρθε μπούμερανγκ σ’ αυτούς. Καλά να πάθουν. Αλλά το θέμα είναι, ότι για να βρεθεί μια λύση πρέπει να βρούνε ένα αφήγημα. Και που θα το βρούνε αυτό το αφήγημα; (γέλια) Στον Όμηρο! (γέλια).
Κρ.Π.: Ναι αλλά ο πολιτισμός έτσι όπως είναι αυτή τη στιγμή, δεν ευνοεί γενικά ούτε καν τη λέξη «αφήγημα», ούτε την αφηγηματικότητα. Οι νέοι λένε μια λέξη π.χ. «σούπερ!», βάζουν και μια φωτογραφία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και ξεμπερδεύουνε. Οπότε πως θα μπορέσει να φτιάξει ένα νέο αφήγημα μια Ευρώπη που σχεδόν πολεμάει την αφήγηση;
Ν.Β.: Ναι, κοίταξε να δεις, πρέπει πρώτα οι ειδικές ανθρώπινες περιπτώσεις να υπογραμμιστούν. Οι ειδικές περιπτώσεις είναι τα μικρά αφηγήματα. Ήδη οι Γάλλοι έχουν κάνει μία διακριτική θεωρητική κριτική στο μεγάλο αφήγημα. Το μεγάλο αφήγημα δεν στέκεται, όπως οι μεγάλες ιδεολογίες. Δεν στέκονται. Τα μικροαφηγήματα είναι εκείνα στα οποία στράφηκαν ήδη από πολύ καιρό. Αυτά τα μικροαφηγήματα μπορεί σιγά σιγά να δημιουργήσουν ένα πιο αυθεντικό αφήγημα από τα μεγάλα ψευδοαφηγήματα που έχουμε μέχρι σήμερα.
Κι όταν λέω μικροαφηγήματα, εννοώ τις καθημερινές περιπτώσεις ανθρωπισμού, από άνθρωπο σε άνθρωπο, από γυναίκα σε γυναίκα, από άντρα σε γυναίκα, τα οποία βρίθουν, π.χ. μέσα στους πολέμους.
Υπάρχουν πάρα πολλές τέτοιες ιστορίες, που κάθε τόσο έρχονται στην επιφάνεια, όπως ενός αμερικάνου στρατιώτη στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος βρέθηκε στον αέρα από μία έκρηξη εναντίον των Γερμανών κι έπεσε σε ένα μέρος που δεν γνώριζε. Κρύφτηκε μέσα στην κουφάλα ενός δέντρου, βλέποντας να περνά μία ατέλειωτη σειρά από γαλλικά τανκς. Ένα από αυτά τα τανκ που ο διοικητής ήταν γυναίκα, σταμάτησε και τον πήρε μέσα και πολέμησαν μαζί τους Γερμανούς. Ο ίδιος ήταν ειδικός στις εκρήξεις και βοήθησε πάρα πολύ τους Ρώσους και γι’ αυτό και ο τότε στρατάρχης τον γέμισε με παράσημα.
Μια τέτοια ιστορία η οποία έχει και
συναισθηματική διάσταση, γιατί και οι δύο ήταν πολύ νέοι και όμορφοι,
και πιθανώς να τον ερωτεύτηκε και η γυναίκα, πριν σκοτωθούν και οι δύο
μαζί, καθώς έκαναν επίθεση για να καταλάβουν το Βερολίνο. Αυτός μπορούσε
να είχε σώσει τη ζωή του γιατί θα τον έπαιρναν οι Αμερικανοί, αλλά αυτή
δεν είχε επιλογή, έπρεπε να συνεχίσει. Και φαίνεται ότι εκεί σε κάποια
σύγκρουση, σκοτώθηκαν κι οι δύο.
Αυτές οι μικροϊστορίες, πάνε αντίθετα με τα δήθεν μεγάλα δόγματα και τις μεγάλες αφηγήσεις, ότι οι εχθροί μας σήμερα είναι οι Ρώσοι, ή οι Αμερικάνοι, ή τούτοι, ή εκείνοι. Οι άνθρωποι δεν είναι εχθροί μεταξύ τους. Άμα ψάξεις τις περιπτώσεις ατόμων που σχετίζονται, βλέπεις ότι εκεί αναδύεται μία ανθρωπιά, η οποία είναι σαν ένα θαύμα! Γι’ αυτό μιλάω για τα μικροαφηγήματα. Αυτά πρέπει να προσέξουμε τώρα και να τα ψάχνουμε.
Κρ.Π.: Όπου τα μεγάλα αφηγήματα, κατασκευάζονται από τις εξουσίες;
Ν.Β.: Ε, βέβαια. Τα μικροαφηγήματα βγαίνουν φυσικά από μόνα τους, από την καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Και δυστυχώς λίγοι συγγραφείς ερευνούν την καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Διότι είναι κι αυτοί παγιδευμένοι μέσα στα μεγάλα αφηγήματα. Όσο για τους ποιητές, ούτε να το συζητάμε. Οι ποιητές είναι τυφλοί και κουφοί, δεν βλέπουν παρά μόνο τον εαυτό τους. Και είναι ένα είδος ναρκισσισμού, συχνά με πολύ φτωχή γλώσσα.
Από πολύ καιρό παρακολούθησα έναν μεγάλο κοινωνιολόγο, ο οποίος έδινε έμφαση στην προσωπική καθημερινή ζωή των ανθρώπων, εναντίον των κατασκευασμένων Ιστοριών, γενικά. Αυτός έχει εμπνεύσει και τον Σαρτρ και τους λεγόμενους Καταστασιακούς. Τον διάβαζα με μεγάλο ενδιαφέρον διότι ανέτρεπε τελείως τα μεγάλα ιστορικά αφηγήματα ως κατασκευές.
Κρ.Π.: Όπως για παράδειγμα, ο συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης στο βιβλίο με τις προσωπικές αφηγήσεις των προσφύγων στη Μέση Ανατολή, ή η ιστορικός Τασούλα Βερβενιώτη με τις Ομάδες Προφορικής Ιστορίας...
Αυτές οι μικροϊστορίες, πάνε αντίθετα με τα δήθεν μεγάλα δόγματα και τις μεγάλες αφηγήσεις, ότι οι εχθροί μας σήμερα είναι οι Ρώσοι, ή οι Αμερικάνοι, ή τούτοι, ή εκείνοι. Οι άνθρωποι δεν είναι εχθροί μεταξύ τους. Άμα ψάξεις τις περιπτώσεις ατόμων που σχετίζονται, βλέπεις ότι εκεί αναδύεται μία ανθρωπιά, η οποία είναι σαν ένα θαύμα! Γι’ αυτό μιλάω για τα μικροαφηγήματα. Αυτά πρέπει να προσέξουμε τώρα και να τα ψάχνουμε.
Κρ.Π.: Όπου τα μεγάλα αφηγήματα, κατασκευάζονται από τις εξουσίες;
Ν.Β.: Ε, βέβαια. Τα μικροαφηγήματα βγαίνουν φυσικά από μόνα τους, από την καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Και δυστυχώς λίγοι συγγραφείς ερευνούν την καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Διότι είναι κι αυτοί παγιδευμένοι μέσα στα μεγάλα αφηγήματα. Όσο για τους ποιητές, ούτε να το συζητάμε. Οι ποιητές είναι τυφλοί και κουφοί, δεν βλέπουν παρά μόνο τον εαυτό τους. Και είναι ένα είδος ναρκισσισμού, συχνά με πολύ φτωχή γλώσσα.
Από πολύ καιρό παρακολούθησα έναν μεγάλο κοινωνιολόγο, ο οποίος έδινε έμφαση στην προσωπική καθημερινή ζωή των ανθρώπων, εναντίον των κατασκευασμένων Ιστοριών, γενικά. Αυτός έχει εμπνεύσει και τον Σαρτρ και τους λεγόμενους Καταστασιακούς. Τον διάβαζα με μεγάλο ενδιαφέρον διότι ανέτρεπε τελείως τα μεγάλα ιστορικά αφηγήματα ως κατασκευές.
Κρ.Π.: Όπως για παράδειγμα, ο συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης στο βιβλίο με τις προσωπικές αφηγήσεις των προσφύγων στη Μέση Ανατολή, ή η ιστορικός Τασούλα Βερβενιώτη με τις Ομάδες Προφορικής Ιστορίας...
Ν.Β.
Ναι, είναι πολύ σημαντικό αυτό. Κι είναι ένα μέρος καταφρονημένο, αυτό
των προφορικών αφηγήσεων. Αυτό έχει κάνει και ο Λεωνίδας Εμπειρίκος, και
ο Μάρκος Δραγούμης. Πολλές έρευνες και στα αφηγήματα, και στα
τραγούδια, κλπ..
Κρ.Π.: Κι όπως ο Χρόνης Μίσσιος είχε πει
ότι «Δεν ξέρω, αλλά νομίζω πως όταν ο άνθρωπος ξανακαταχτήσει την
ανθρωπιά του, όταν ξαναρχίσει να δημιουργεί ανθρώπινο πολιτισμό, να
γράφει πια την ιστορία κάθετα, όχι για λαούς και για μάζες, αλλά για τον
Παύλο, για τη Ρηνιώ, για την Ελένη, για το μαστρο-Στέφανο… τότε μονάχα
οι άνθρωποι θα ξέρουν τι κοστίζει η ιστορία, τι κοστίζει η συμμετοχή».
Ν.Β.: Ε, Βέβαια, ο Χρόνης Μίσσιος ήταν πολύ σπουδαίος συγγραφέας, και περίπτωση εκπληκτική, ενός ανθρώπου ο οποίος ήταν τόσα χρόνια στη φυλακή και το μυαλό του έμεινε ακέραιο και δημιουργικό. Και κατάλαβε αμέσως τι γίνεται εκεί μέσα, δηλαδή την τρομοκρατία που προερχόταν κι από τις δύο πλευρές.-
ΠΗΓΗ
Ν.Β.: Ε, Βέβαια, ο Χρόνης Μίσσιος ήταν πολύ σπουδαίος συγγραφέας, και περίπτωση εκπληκτική, ενός ανθρώπου ο οποίος ήταν τόσα χρόνια στη φυλακή και το μυαλό του έμεινε ακέραιο και δημιουργικό. Και κατάλαβε αμέσως τι γίνεται εκεί μέσα, δηλαδή την τρομοκρατία που προερχόταν κι από τις δύο πλευρές.-
ΠΗΓΗ
Σχόλια