Η Ελλάδα χρειάζεται μια νέα γενιά ηγετών
Το πραγματικό στοίχημα της χώρας και γιατί δεν εξυπηρετείται από τη συζήτηση για το παρελθόν. Η ανάγκη να καλύψουμε το χαμένο έδαφος με άλματα και οι αποπροσανατολιστικές συζητήσεις. Τι πρέπει να αλλάξει. Γράφει ο Π. Πικραμμένος.
Ένα ρητό λέει «μην αφήσεις το
χθες να ξοδέψει πάρα πολύ από το σήμερα». Παρακολουθώντας όμως τη
δημόσια συζήτηση τον τελευταίο μήνα στην Ελλάδα, διαπιστώνει κανείς ότι
συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Τη στιγμή που η χώρα έχει ανάγκη να «τρέξει» για
να βγει από τα προβλήματα και να καλύψει το έδαφος που έχει χάσει τα
τελευταία χρόνια, ξοδεύουμε παρά πολύ από το σήμερα για συζητήσεις για
το χθες.
Στάλιν, εμφύλιος, Ανδρέας Παπαδρέου, έχουν καλύψει τον χώρο που θα έπρεπε να καλύπτουν γόνιμες αντιπαραθέσεις
για το μέλλον της χώρας: για τη θέση της Ελλάδας στον σύγχρονο κόσμο,
για την προσέλκυση επενδύσεων, για τον εκσυγχρονισμό του κράτους, για
την αντιμετώπιση της ανεργίας και της ακραίας φτώχειας. Τη στιγμή που
πρέπει να σχεδιάσουμε το μέλλον και να δημιουργήσουμε, κάποιοι ανοίγουν
πληγές του μακρινού παρελθόντος, προσπαθώντας να χρησιμοποιήσουν την
ιστορία ως πολιτικό εργαλείο και να διχάσουν.
Η τεχνητή ευφυΐα, η ρομποτική, οι ενεργειακές τεχνολογίες, η βιοτεχνολογία, η κωδικοποίηση του χρήματος, οι ψηφιακοί πόλεμοι, η νέα γεωγραφία των αγορών βρίσκονται στις προτεραιότητες των χωρών που θέλουν να ενισχύσουν τη θέση τους στον κόσμο. Να αξιοποιήσουν τις ευκαιρίες και να αντιμετωπίσουν τις νέες προκλήσεις. Η συζήτηση λοιπόν μεταξύ των κομμάτων που μιλούν στο όνομα της προόδου θα έπρεπε να είναι πώς θα μπορέσει η Ελλάδα να συγχρονίσει τα βήματά της με τον υπόλοιπο κόσμο και όχι να αναλώνεται στο χθες.
Κάθε εποχή έχει τα προτάγματά της. Για τις αρχές του 20ού αιώνα, το πρόταγμα ήταν η αναδιοργάνωση και ο θεσμικός εκσυγχρονισμός της χώρας, έργο που επετέλεσε με μεγάλη επιτυχία ο Ελευθέριος Βενιζέλος.
Για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, το πρόταγμα ήταν η αποκατάσταση της δημοκρατίας και η ένταξη της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Πέτυχε και τα δύο.
Για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, το πρόταγμα ήταν η είσοδος της Ελλάδας στο κόσμο των μεταρρυθμίσεων. Για τον Ανδρέα Παπανδρέου, ήταν το κλείσιμο των πληγών του εμφυλίου και η άρση του αποκλεισμού μεγάλου τμήματος των πολιτών.
Σήμερα, το πραγματικό στοίχημα της χώρας είναι η έξοδος από την κρίση και ο συγχρονισμός των βημάτων της με τον υπόλοιπο κόσμο, κυρίως δε με την Ευρώπη. Γι΄αυτό απαιτείται η προώθηση μεταρρυθμίσεων με στόχο την προσέλκυση επενδύσεων, την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, της καινοτομίας, της απασχόλησης.
Παράλληλα πρέπει να είναι σαφές ότι το μέλλον δεν μπορεί να χτιστεί με ένα μικρό τμήμα που θα προχωράει και θα ευημερεί, όταν μια μεγάλη ομάδα συμπολιτών μας βρίσκεται στο περιθώριο. Η δημιουργία ενός αξιόπιστου κοινωνικού κράτους είναι όρος sine qua non για να προχωρήσει η χώρα.
Η Ελλάδα έχει χάσει πολύ χρόνο. Πρέπει να καλύψει το χαμένο έδαφος όχι με μικρά βήματα και πολλές φορές αντιφατικά, όπως βλέπουμε τον τελευταίο καιρό, αλλά με άλματα. Αυτό μπορεί να το πετύχει μόνο μια νέα γενιά ηγετών με μόρφωση, εμπειρία και εντιμότητα. Χρειαζόμαστε στο τιμόνι της χώρας ανθρώπους που έχουν γνώση του κόσμου. Που έχουν πλήρη συνείδηση ότι τα προβλήματα της χώρας δεν θα λυθούν από το κλείσιμο στον εαυτό της αλλά όταν μπορεί να κοιτάξει κατάματα τις προκλήσεις. Με τόλμη και αυτοπεποίθηση και έχει τις δυνάμεις να το κάνει.
Η Ελλάδα μπορεί. Αυτό που χρειάζεται είναι μία νέα ηγεσία. Τώρα που αυταπάτες ετών κατέρρευσαν, είναι ευθύνη των πολιτών, όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή, να επιλέξουν εκείνους που μπορούν να οδηγήσουν τη χώρα στη νέα εποχή. Που θα χτίσουν την Ελλάδα του 21ου αιώνα. Να επιλέξουν μία ηγεσία που θα κοιτάζει μπροστά και δεν θα υπολογίζει το πολιτικό κόστος. Που θα κοιτάζει μόνο το καλό της χώρας και όχι το πώς θα εξασφαλιστεί.
Με δυο κουβέντες, που θα κοιτάζει να πραγματοποιήσει αυτά που έχει υποσχεθεί. Το παρελθόν δεν αλλάζει. Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε για το μέλλον είναι να το δημιουργήσουμε. ΠΗΓΗ
* O Παναγιώτης Πικραμμένος είναι Επίτιμος Πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας και πρώην Υπηρεσιακός Πρωθυπουργός.
blogger: Να σας το πω με δικά μου λόγια τι θέλει να μας πει ο ..ποιητής... "Μην ψάχνετε ψύλλους στ' άχυρα. Τον ήπιατε αυτό ήταν! Πάρτε το χαμπάρι. Σας έχουμε πουλήσει μαζί με τη χώρα. Όπως πουλάει κανείς ένα διαμέρισμα με τα έπιπλά του, τα ηλεκτρικά του..τόσο απλά για να το καταλάβετε. Είστε οι χαμένοι της ιστορίας. Ποιός να ψάχνει τώρα για το ποιος φταίει, τί πήγε λάθος και το καράβι έπεσε στα βράχια. Εμείς οι ίδιοι που μέχρι τώρα είχαμε το πηδάλιο και άρα οι κύρια υπεύθυνοι για την καταστροφή θα συνεχίσουμε να κυβερνάμε. Εμείς ξέρουμε! Ξέραμε από πάντα γιατί είμαστε η ράτσα των έξυπνων και είστε τα κορόϊδα. Αυτοκριτική! Ποιά αυτοκριτική και ποιος αναστοχασμός για το τι πήγε στραβά, τις πταίει! Όλα αυτά είναι περιττά στον νέο περιβάλλον. Ζητάτε επιτροπές για την αναζήτηση των υπευθύνων. Αστεία πράγματα! Σιγά μην αφήσουμε το μέλλον της χώρας στα χέρια κάποιων ανίδεων επιτροπών... Επιτέλους απολαύστε το! Είστε οι ευνοημένοι, τυχεροί δούλοι μιας νέας τάξης που έχει ανατείλει...Δείτε κι' αλλιώς: παλιότερα οι χαμένοι έχαναν και το κεφάλι τους... από σας ζητάμε να χάσετε μόνο το μυαλό σας... και να υπακούτε επιτέλους χωρίς περιττές γκρίνιες!" blogger: Σας το έλεγα! Κάποιοι προετοιμάζουν την "νέα κανονικότητα" Αυτό που έχει συμβεί, αυτό που ζείτε είναι αμετάκλητο! πάρτε το χαμπάρι! Θα ψηφίζετε μέχρις ότου συμφωνήσετε μαζί μας! Είδατε πόσο δημοκράτες είμαστε. Αν δεν το καταλαβαίνετε έχουμε και άλλα εργαλεία ...μέχρι να το καταλάβετε..
Υ.Γ. Ποιος είπαμε ότι όρισε πρωθυπουργό τον κ. Πικραμμένο; O συναγελασμός του για χρόνια με τον Κων/νο Μητσοτάκη φαίνεται να ενίσχυσε την άποψή του ότι η μνήμη είναι μια άχρηστη εγκεφαλική διαδικασία από την οποία πρέπει να απαλλαγούμε! (Αφορά προφανώς μόνο εκείνους στους οποίους έχει απομείνει λίγο μυαλό!). Θα πικράνω τον κ. Πικραμμένο και θα επιμείνω στη θέση μου: Χωρίς μνήμη ένα σύστημα, ένα όν, μια κοινωνία, δεν μαθαίνει και δεν εξελίσσεται και καταρρέει!) ΥΓ 2: Μόνο πικραμένοι δεν μπορεί να είναι οι ..φίλοι του κ. Πικραμμένου.. Διαβάστε τώρα το άλλο κείμενο που εμφανίστηκε σ' έναν περίεργο συνχρονισμό...
============
Η νέα κανονικότητα και η ανάγκη για Hγέτη
Οι δε κρίσεις γίνονται πιο σοβαρές λόγω του ότι οι ανεπαρκείς ηγεσίες επιχειρούν να ανταποκριθούν, συνήθως λαϊκίζοντας. Ενδεικτικώς μπορούμε να θυμηθούμε την περίπτωση του Δημητρίου Ράλλη με τη συνέχιση του πολέμου το 1897 που κατέληξε σε συνθηκολόγηση. Το οίκαδε των Βασιλοφρόνων το 1920 που αντικαταστάθηκε με υπερδιπλασιασμό του στρατού μας στη Μικρά Ασία. Την εκδίκηση μετά το 1945 (σε συνδυασμό με τις συνθήκες εμφυλίου πολέμου). Και σ’ αυτά τα χρόνια την κατάργηση της μνημονιακής μιζέριας με ένα άρθρο, ένα νόμο.
Ενώ κατά τη στιγμή της κρίσεως δεν υπάρχουν ικανές πολιτικές ηγεσίες, αυτές εμφανίζονται μετά από κάποιο χρονικό διάστημα και κατά κανόνα ωθούν τη χώρα πολύ πέραν των θεωρητικών της δυνατοτήτων. Πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν ο Ελευθέριος Βενιζέλος 12 χρόνια μετά την ατιμωτική ήττα του 1897 και ο Καραμανλής έξι χρόνια μετά το τέλος του εμφυλίου και ακολούθως μετά την κυπριακή τραγωδία.
Η εμφάνιση σοβαρών ηγεσιών μετά την κρίση είναι ευεξήγητη. Οι ηγέτες εμφανίζονται όταν τους αναζητά ο λαός. Για την ακρίβεια εμφανίζονται, επειδή ακριβώς τους αναζητά ο λαός. Τί πιθανότητες είχε να εκλεγεί πριν το 2010 ένα άτομο με ηγετικές ικανότητες που θα μπορούσε να βάλει σε τάξη τα δημοσιονομικά πράγματα της χώρας; Μηδενικές. Σήμερα, όμως, αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε ότι η λύση στα προβλήματά μας δεν μπορεί να έλθει δια νομοθετικών πρωτοβουλιών αλλά μόνον μέσα από σκληρή δουλειά.
Στην πραγματικότητα το δάσος που θα ξαναβγεί, θα είναι εντελώς διαφορετικό από το παλαιό. Θα είναι ένα νέο δάσος. Όπως συμβαίνει και με τις πυρκαγιές, κάποια λίγα δένδρα (δηλαδή κάποιοι πολιτικοί) από το παλαιό δάσος θα επιβιώσουν. Τα υπόλοιπα, όμως, θα εξαφανισθούν για πάντα.
Έχοντας αυτές τις ιστορικές εμπειρίες υπ’ όψιν, η ακριβοπληρωμένη αποτυχία της κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μας φέρνει πιο κοντά στην αντιμετώπιση της πραγματικότητας. Είναι ενδεικτικό ότι μετά από τόσα χρόνια εξακολουθούμε να λέμε ότι περνάμε κρίση. Η κρίση υπονοεί ότι βρισκόμαστε για ένα σχετικώς σύντομο χρονικό διάστημα σε μία εξαιρετική και δύσκολη φάση που έχει διαταράξει την ομαλή μας πορεία.
-------------
Blogger: Το πραγματικό στοίχημα της χώρας και γιατί δεν εξυπηρετείται από τη συζήτηση για το παρελθόν. Η ανάγκη να καλύψουμε το χαμένο έδαφος με άλματα και οι αποπροσανατολιστικές συζητήσεις. Τι πρέπει να αλλάξει. Γράφει ο Π. Πικραμμένος.
Η τεχνητή ευφυΐα, η ρομποτική, οι ενεργειακές τεχνολογίες, η βιοτεχνολογία, η κωδικοποίηση του χρήματος, οι ψηφιακοί πόλεμοι, η νέα γεωγραφία των αγορών βρίσκονται στις προτεραιότητες των χωρών που θέλουν να ενισχύσουν τη θέση τους στον κόσμο. Να αξιοποιήσουν τις ευκαιρίες και να αντιμετωπίσουν τις νέες προκλήσεις. Η συζήτηση λοιπόν μεταξύ των κομμάτων που μιλούν στο όνομα της προόδου θα έπρεπε να είναι πώς θα μπορέσει η Ελλάδα να συγχρονίσει τα βήματά της με τον υπόλοιπο κόσμο και όχι να αναλώνεται στο χθες.
Κάθε εποχή έχει τα προτάγματά της. Για τις αρχές του 20ού αιώνα, το πρόταγμα ήταν η αναδιοργάνωση και ο θεσμικός εκσυγχρονισμός της χώρας, έργο που επετέλεσε με μεγάλη επιτυχία ο Ελευθέριος Βενιζέλος.
Για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, το πρόταγμα ήταν η αποκατάσταση της δημοκρατίας και η ένταξη της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Πέτυχε και τα δύο.
Για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, το πρόταγμα ήταν η είσοδος της Ελλάδας στο κόσμο των μεταρρυθμίσεων.
Σήμερα, το πραγματικό στοίχημα της χώρας είναι η έξοδος από την κρίση και ο συγχρονισμός των βημάτων της με τον υπόλοιπο κόσμο, κυρίως δε με την Ευρώπη. Γι΄αυτό απαιτείται η προώθηση μεταρρυθμίσεων με στόχο την προσέλκυση επενδύσεων, την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, της καινοτομίας, της απασχόλησης.
Παράλληλα πρέπει να είναι σαφές ότι το μέλλον δεν μπορεί να χτιστεί με ένα μικρό τμήμα που θα προχωράει και θα ευημερεί, όταν μια μεγάλη ομάδα συμπολιτών μας βρίσκεται στο περιθώριο. Η δημιουργία ενός αξιόπιστου κοινωνικού κράτους είναι όρος sine qua non για να προχωρήσει η χώρα.
Η Ελλάδα έχει χάσει πολύ χρόνο. Πρέπει να καλύψει το χαμένο έδαφος όχι με μικρά βήματα και πολλές φορές αντιφατικά, όπως βλέπουμε τον τελευταίο καιρό, αλλά με άλματα. Αυτό μπορεί να το πετύχει μόνο μια νέα γενιά ηγετών με μόρφωση, εμπειρία και εντιμότητα. Χρειαζόμαστε στο τιμόνι της χώρας ανθρώπους που έχουν γνώση του κόσμου. Που έχουν πλήρη συνείδηση ότι τα προβλήματα της χώρας δεν θα λυθούν από το κλείσιμο στον εαυτό της αλλά όταν μπορεί να κοιτάξει κατάματα τις προκλήσεις. Με τόλμη και αυτοπεποίθηση και έχει τις δυνάμεις να το κάνει.
Η Ελλάδα μπορεί. Αυτό που χρειάζεται είναι μία νέα ηγεσία. Τώρα που αυταπάτες ετών κατέρρευσαν, είναι ευθύνη των πολιτών, όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή, να επιλέξουν εκείνους που μπορούν να οδηγήσουν τη χώρα στη νέα εποχή. Που θα χτίσουν την Ελλάδα του 21ου αιώνα. Να επιλέξουν μία ηγεσία που θα κοιτάζει μπροστά και δεν θα υπολογίζει το πολιτικό κόστος. Που θα κοιτάζει μόνο το καλό της χώρας και όχι το πώς θα εξασφαλιστεί.
Με δυο κουβέντες, που θα κοιτάζει να πραγματοποιήσει αυτά που έχει υποσχεθεί. Το παρελθόν δεν αλλάζει. Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε για το μέλλον είναι να το δημιουργήσουμε. ΠΗΓΗ
* O Παναγιώτης Πικραμμένος είναι Επίτιμος Πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας και πρώην Υπηρεσιακός Πρωθυπουργός.
blogger: Να σας το πω με δικά μου λόγια τι θέλει να μας πει ο ..ποιητής...
Σεισάχθεια για τους εγκληματίες
============
Η νέα κανονικότητα και η ανάγκη για Hγέτη
του Άγγελου Συρίγου –
Το σύνηθες ερώτημα που ακούγεται ανά την Ελλάδα είναι: γιατί δεν έχουμε πολιτικούς ηγέτες που να εμπνέουν και να εκφράζουν μεγάλες ιδέες; Ουσιαστικά υπονοείται ότι κάπου πρέπει να υπάρχει μία πεφωτισμένη ηγεσία που θα έλθει και θα τα αλλάξει-διορθώσει όλα. Η απάντηση είναι απλή: Η πολιτική ηγεσία αντανακλά αυτό που είναι ο λαός, ή ορθότερα, αυτό που θέλει ο λαός. Δεν μπορεί να προκύψει πεφωτισμένη ηγεσία από έναν λαό που δεν ψηφίζει με υψηλόφρονα κριτήρια.
Ένα από τα πράγματα που έχουμε επιτύχει ύστερα από χρόνια επίσημης ανεξαρτησίας είναι ότι η πολιτική ηγεσία δεν μας προκύπτει, αλλά εκλέγεται. Παρά τα φημολογούμενα (και συχνά βάσιμα) περί εκλεκτικών προτιμήσεων κάποιων πρεσβειών προς Έλληνες πολιτικούς ηγέτες, οι εκλογείς δεν πιέζονται από κάποιον Αμερικανό, Γερμανό ή Ρώσο κατά την επιλογή του τοπικού βουλευτή τους.
Κατώτερες των περιστάσεων
Δεν είναι τυχαίο ότι, τουλάχιστον στη νεότερη ελληνική ιστορία, κατά τη χρονική στιγμή που ξεσπούν οι σοβαρές κρίσεις, οι πολιτικές μας ηγεσίες είναι κατώτερες των περιστάσεων. Έχουν εκλεγεί για άλλο σκοπό, κατά κανόνα για την ικανοποίηση των μικροκομματικών, απολύτως ωφελιμιστικών σε ατομικό επίπεδο προσδοκιών των ψηφοφόρων: για το διορισμό (διαχρονικό αίτημα), για την μείωση των φόρων (επίσης διαχρονικό με πλέον εμβληματική την περίοδο Θεόδωρου Δηλιγιάννη πριν το 1897), για την τοποθέτηση του δημοσίου υπαλλήλου σε καλύτερη υπηρεσία, για τη μετάθεση του στρατευμένου, για να γυρίσει το παιδί από τον πολυετή πόλεμο (βλ. 1920), για το σβήσιμο της κλήσεως κ.λ.π.Οι δε κρίσεις γίνονται πιο σοβαρές λόγω του ότι οι ανεπαρκείς ηγεσίες επιχειρούν να ανταποκριθούν, συνήθως λαϊκίζοντας. Ενδεικτικώς μπορούμε να θυμηθούμε την περίπτωση του Δημητρίου Ράλλη με τη συνέχιση του πολέμου το 1897 που κατέληξε σε συνθηκολόγηση. Το οίκαδε των Βασιλοφρόνων το 1920 που αντικαταστάθηκε με υπερδιπλασιασμό του στρατού μας στη Μικρά Ασία. Την εκδίκηση μετά το 1945 (σε συνδυασμό με τις συνθήκες εμφυλίου πολέμου). Και σ’ αυτά τα χρόνια την κατάργηση της μνημονιακής μιζέριας με ένα άρθρο, ένα νόμο.
Ενώ κατά τη στιγμή της κρίσεως δεν υπάρχουν ικανές πολιτικές ηγεσίες, αυτές εμφανίζονται μετά από κάποιο χρονικό διάστημα και κατά κανόνα ωθούν τη χώρα πολύ πέραν των θεωρητικών της δυνατοτήτων. Πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν ο Ελευθέριος Βενιζέλος 12 χρόνια μετά την ατιμωτική ήττα του 1897 και ο Καραμανλής έξι χρόνια μετά το τέλος του εμφυλίου και ακολούθως μετά την κυπριακή τραγωδία.
Η εμφάνιση σοβαρών ηγεσιών μετά την κρίση είναι ευεξήγητη. Οι ηγέτες εμφανίζονται όταν τους αναζητά ο λαός. Για την ακρίβεια εμφανίζονται, επειδή ακριβώς τους αναζητά ο λαός. Τί πιθανότητες είχε να εκλεγεί πριν το 2010 ένα άτομο με ηγετικές ικανότητες που θα μπορούσε να βάλει σε τάξη τα δημοσιονομικά πράγματα της χώρας; Μηδενικές. Σήμερα, όμως, αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε ότι η λύση στα προβλήματά μας δεν μπορεί να έλθει δια νομοθετικών πρωτοβουλιών αλλά μόνον μέσα από σκληρή δουλειά.
Η νέα κανονικότητα
Ποιός θα είναι αυτός ο πολιτικός ηγέτης; Η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι δεν προκύπτει εκ παρθενογενέσεως. Προέρχεται από το υπάρχον πολιτικό σύστημα και έχει αφήσει αξιομνημόνευτο αποτύπωμα σοβαρότητας στη δουλειά του. Οι λοιποί ανεπαρκείς πολιτικοί αντιδρούν με την αντίληψη του μεσογειακού δάσους που καίγεται από τις φλόγες: θεωρούν ότι θα αναγεννηθούν (όπως και το μεσογειακό δάσος).Στην πραγματικότητα το δάσος που θα ξαναβγεί, θα είναι εντελώς διαφορετικό από το παλαιό. Θα είναι ένα νέο δάσος. Όπως συμβαίνει και με τις πυρκαγιές, κάποια λίγα δένδρα (δηλαδή κάποιοι πολιτικοί) από το παλαιό δάσος θα επιβιώσουν. Τα υπόλοιπα, όμως, θα εξαφανισθούν για πάντα.
Έχοντας αυτές τις ιστορικές εμπειρίες υπ’ όψιν, η ακριβοπληρωμένη αποτυχία της κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μας φέρνει πιο κοντά στην αντιμετώπιση της πραγματικότητας. Είναι ενδεικτικό ότι μετά από τόσα χρόνια εξακολουθούμε να λέμε ότι περνάμε κρίση. Η κρίση υπονοεί ότι βρισκόμαστε για ένα σχετικώς σύντομο χρονικό διάστημα σε μία εξαιρετική και δύσκολη φάση που έχει διαταράξει την ομαλή μας πορεία.
- Αυτό, όμως, που ζούμε δεν είναι πλέον κρίση.
Είναι η νέα μας κανονικότητα, στην οποία θα ζούμε τα επόμενα πολλά χρόνια. - Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε, τόσο πιο γρήγορα θα προβάλλει η απαίτηση για σοβαρή λύση των προβλημάτων μας.
-------------
Δηλαδή κύριε μου ζητάτε να αποδεχθώ το καθεστώς της δουλοπαροικίας ως κανονικότητα;
Δεν μας κάνει τη χάρη ο κ. Συρίγος να αναλύσει λιγάκι το πλαίσιο που ορίζει η νέα κανονικότητα.
Τι εννοεί ακριβώς;
Τσιμουδιά ο κ. Συρίγος:
1. Για το προδομένο δημοψήφισμα.
2. Για την κολοβή δημοκρατία όπου ο λαός καλείται να επιλέξει μεταξύ ήδη ..επιλεγμένων σε άλλα κέντρα.
3. Τσιμουδιά για τις παραβιάσεις του Συντάγματος!
Είναι λεπτομέρειες που πρέπει να αποσιωπηθούν για να μην κάψουμε τους υπάκουους κοτζαμπάσηδες.
Μας φωνάζει και μας νουθετεί:
"Πάρτε το χαμπάρι! Ότι έγινε - έγινε! Η νέα κατάσταση είναι αυτή και δεν αλλάζει με τίποτα!"
Μπορεί το κείμενο να θεωρηθεί ότι είναι κατασκευασμένο για να απευθυνθεί σε ανυπάκουους ιθαγενείς που επιμένουν να μην κατανοούν τη νέα "κανονικότητα" της εξάρτησης και "βαυκαλίζονται" με ιδέες για απαλλαγή από το καθεστώς της πεονίας που τους έχει επιβληθεί.
--------
blogger: Aντί άλλων σχολίων για τα δυο παραπάνω πονήματα:
Σχόλια