Η ήττα της αστικής Ελλάδας.

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Ο​​ταν τη δεκαετία του ενενήντα οι πρώην μαοϊκοί, «καταστασιακοί» και το κακό συναπάντημα του Μάη του ’68 μεγάλωσαν κι έκαναν οικογένειες, άρχισαν να σκέφτονται το μέλλον τους. Χίμηξαν στα χρηματιστήρια, με την ίδια ζέση που χιμάει στον μπουφέ και στα καναπεδάκια του το κοινό των λογοτεχνικών εκδηλώσεων. Λες και δεν έχουν φάει για μέρες.
  • Αυτοί είχαν με το μέρος τους το ηθικό πλεονέκτημα της ιδεολογίας τους. 
  • Έφεραν τη φαντασία στην εξουσία του καπιταλισμού και εφάρμοσαν με συνέπεια την αρχή «απαγορεύεται το απαγορεύεται». 
  • Κοινώς, δεν νοιάστηκαν ούτε για νόμους ούτε για κανόνες. 
  • Άρπαζαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους, αφού είχαν μάθει από τα νιάτα τους πως οφείλεις να τα θέλεις όλα «εδώ και τώρα». 
  • Ούτως ή άλλως, ο καπιταλισμός είναι κλοπή, κατά τους κλασικούς, οπότε αν θέλεις να γίνεις κι εσύ καπιταλιστής πρέπει να κλέψεις. 
  • Κορόιδο είσαι;
Για το μυαλό του μέσου Ελληνα αριστερού η εξουσία στην αστική δημοκρατία είναι κάτι ανάμεσα σε οίκο ανοχής που λειτουργεί χωρίς υγειονομικό έλεγχο και ορνιθώνα με κλιματισμό και σωματοφύλακες. Ο,τι περίπου για τους οπαδούς της Χρυσής Αυγής και τα αστέρια των ΑΝΕΛ. Ο,τι περίπου και ο καπιταλισμός για τους πρώην μαοϊκούς γιάπηδες που αντικατέστησαν τις αφίσες στους τοίχους με έργα του Γουόρχολ – πρωτότυπα ει δυνατόν. Η διαφορά της εξουσίας από το πολιτικό περιθώριο όπου σπούδασαν, γι’ αυτούς συνίσταται στη δυνατότητα να παρκάρεις το αυτοκίνητό σου όπου θέλεις. 
  • Κάποιοι απ’ αυτούς διάβασαν Μπουρντιέ και Ντεριντά και προχώρησαν ακόμη περισσότερο τη σκέψη τους. 
  • Η αλήθεια δεν υπάρχει, ή κι αν υπάρχει είναι τόσο σχετική που είναι σαν να μην υπάρχει, οπότε όλα είναι προπαγάνδα. 
  • Η εκπαίδευση είναι ένας μηχανισμός εξουσίας, σαν την αστυνομία, αφού αναπαράγει την κυρίαρχη ιδεολογία.
Ετσι πολιτεύθηκαν μέχρι σήμερα και έτσι θα πολιτευθούν ώς το τέλος. Εχοντας πάντα κατά νουν ότι μια αριστερή κυβέρνηση δεν παραδίδει ποτέ την εξουσία που κατέκτησε έστω και με κοινοβουλευτικά μέσα. Τη χάνει, όπως την έχασε ο Αλιέντε και δεν την έχασε ο Τσάβες ή ο Κάστρο. Γι’ αυτό και μια αριστερή κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται για την ισχνή δύναμή της στο Κοινοβούλιο και δεν προσαρμόζει τη συμπεριφορά της σε αυτήν. Οπως και δεν ενδιαφέρεται για την αποτελεσματικότητα της πολιτικής της. Γι’ αυτήν η πραγματικότητα είναι σαν την αλήθεια. Είναι αρμοδιότητα της προπαγάνδας. Αυτός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά ξέρουν και αυτά κάνουν.

Παιδιά της αστικής Ελλάδας, όπως ο Τσίπρας, ο Καμμένος, ο Γαβρόγλου, ή η Κωνσταντοπούλου, ενσαρκώνουν την ήττα της. Αυτή η ρηχή δημοκρατία ούτε τα απολύτως χρειώδη της δεν μπόρεσε να προστατεύσει. Εκπαίδευσε τους υπονομευτές της. Το μόνο αισιόδοξο είναι ότι τους εκπαίδευσε με τον τρόπο της. Τόσο άτσαλα και πρόχειρα, που αντί να την υπονομεύσουν υπονομεύουν εαυτούς.

Πηγή: kathimerini.gr
--------------

     Στον δίσκο  "Ο Αριστοφάνης Που Γύρισε Από Τα Θυμαράκια", που πολλοί (και το blog μαζί) θεωρούν ως την κορυφαία δουλειά του Διονύση Σαββόπουλου,
     ..( πριν ο ίδιος τελικά θεωρήσει σωστό να ξεφτιλίσει στα γεράματά του την νεανική του ορμή και επαναστατικότητα, γενόμενος στα στερνά δεκανίκι κι ακόλουθος
του συστήματος (είναι πολλά τα λεφτά Νιόνιο) ),
     ..στην "Παράβαση" της κωμωδίας ( αφού όλος ο δίσκος δεν είναι παρά η μουσική επένδυση για τους Αχαρνής του Αριστοφάνη ) ο εμπνευσμένος καταπληκτικός του στίχος κάπου λέει:
     "..Ποιος μας γηροκομεί, τη σήμερον ημέρα
       ψηστιέρα καρβουνιέρα, μούσα Δεκεμβριανή;

      Πολέμησα καιρό σε όλα τα πεδία
      και με τυφλή μανία, ξέσκιζα τον εχθρό.

      Τώρα με χειρουργεί, μια αλλήθωρη νεολαία
     
μια τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική.."

     Αυτό, ακριβώς αυτό, μιά τσογλανοπαρέα που έκανε κριτική, μας κυβερνάει σήμερα.

     Όταν πριν δυόμιση χρόνια ο ελληνικός λαός απελπισμένος από την προδοσία των μνημονίων και θέλοντας να αποτινάξει πιά από πάνω του την σκόνη του δωσιλογισμού της Κατοχής, που είτε με την μία είτε με την άλλη κομματική μορφή και πολιτικό προσωπικό κυβέρνησαν την χώρα από τότε ως και τις μέρες μας για 70 συναπτά χρόνια,
     ..στράφηκε στην αριστερά, έχοντας στο μυαλό του εκείνο το στερεότυπο του έντιμου, συνεπή αριστερού ιδεολόγου που προτιμούσε να εξοριστεί, να βασανιστεί και να πεθάνει, παρά να προδώσει και να εγκαταλείψει τις ιδέες του.
     Αυτό αποτελούσε και το περίφημο "ηθικό πλεονέκτημα" της αριστεράς.

     Δεν πρόσεξε όμως τότε ο απελπισμένος ψηφοφόρος, ποιοί ήταν αυτοί που ενσάρκωναν την "νέα Αριστερά" του -όχι τυχαία στάσιμου- 4% που κάλεσε για να τον κυβερνήσει.
     Δεν κατάλαβε πως πρόκειται για μια αλλήθωρη, ημιαγράμματη νεολαία, σπουδασμένη και καλοζωϊσμένη με τα λεφτά του μπαμπά,
     ..άσχετη από δουλειά, ανίκανη να σχεδιάσει κάτι παραπάνω από πλακίτσες και "events",
     ..παρέα με κάποιους λίγους ηλικιωμένους αριστερούς, μονομανείς με την εξουσία που την έβλεπαν σαν δικαίωση κι εκδίκηση μαζί,
     ..και με κάποια μεσόκοπα λυκόρνια που η μόνη σχέση που είχαν κατά βάθος με τη αριστερά ήταν -και είναι- να καπηλεύονται το όνομά της, να την χρησιμοποιούν ως φερετζέ για να πλουτίζουν.

     Όλος αυτός ο συρφετός βρισκόταν βολεμένος στο 4% με τις κρατικές επιχορηγήσεις, με τις βουλευτικές αποζημιώσεις,
     ..και με ανέξοδη, ακίνδυνη για τους ίδιους ρητορική κριτική,
     ..αφού κανείς τους δεν φανταζόταν πως θα μπορούσαν κάποτε να κυβερνήσουν.

     Το χειρότερο είναι πως στην προσπάθειά τους να σταθούν τάχα "αντάξιοι" των παλιών αριστερών ιδεολόγων αγωνιστών,
     ..και αντί για γνήσια επαναστατικότητα και αντίδραση προς το σύστημα,
     ..ο ντεμέκ αριστερός συρφετός του ΤΣΥΡΙΖΑ ανέπτυξε μία θρασύτητα, μία κοινωνική αγένεια, μία προσβλητική στάση προς τους ιδεολογικούς του αντίπαλους εφάμιλλη φασιστικών προτύπων,
     ..μιά γλώσσα και έκφραση χυδαία, τάχα λαϊκή αλλά στην πραγματικότητα λαϊκίστικη, πεζοδρομιακή, περιθωριακή (με την έννοια του περιθωρίου της παρανομίας, και όχι του περιθωρίου της ιδεολογίας, ή της σκέψης, ή των τεχνών).
     Η συμπεριφορά τους αυτή, που σήμερα έχει μεταφερθεί ατόφια στην κυβερνητική τους πολιτική έχει την ρίζα της στο σύμπλεγμα κατωτερότητας που σέρνουν όλοι αυτοί πίσω τους,
     ..γνωρίζοντας ενδόμυχα ο καθένας τους το βάθος της ανικανότητάς τους,
     ..το έρεβος της ημιαγραμματοσύνης τους, και προπαντός
     ..το κρυφό και ένοχο μυστικό της απατεωνιάς τους και της ακόρεστης δίψας τους για εξουσία και χρήμα.

     Πρόκειται ακριβώς γι αυτό: μιά τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική,
     ..γιατί αυτό μόνο ξέρει να κάνει. Μόνο αυτό μπορεί.
     Αυτό, και να καταστρέφει με οίηση, θράσος, και απύθμενη αλαζονεία τις όποιες παρακαταθήκες είχαν αφήσει πίσω τους με αγώνες και προσωπικές θυσίες άνθρωποι που πίστεψαν -σωστά ή όχι- αλλά δεν πρόδωσαν ποτέ, τις αριστερές ιδέες.

     Οι τσογλανοπαρέες αποτελούνται συνήθως από κ@λοπαιδάκια που τα σπασμένα τους τα πληρώνει ο μπαμπάς τους.
     Σε εμάς εδώ, τα πληρώνει ο λαός.
     Ο λαός.  "Ο παραγγέλων και υπεύθυνος"!..

Σχόλια