Είναι η Ελλάδα συμβατή με το ευρώ;

Το καθεστώς που επιβλήθηκε στην Ελλάδα μέσα από τα τρία διαδοχικά Μνημόνια, τα οποία συνυπέγραψαν εκ των συνθηκών οι νόμιμες κυβερνήσεις της, είχε ουσιαστικά αναστείλει την ιδιότητα του κυρίαρχου κράτους και τα δικαιώματα που απορρέουν από αυτή την ιδιότητα. Η Ελλάδα θα πρέπει να  αναλάβει και πάλι την ευθύνη διακυβέρνησης. Θα πρέπει να πάψει να είναι ευρωπαϊκό (ουσιαστικά γερμανικό)  προτεκτοράτο. Το τρίτο Μνημόνιο έχει ημερομηνία λήξης τον Αύγουστο 2018. Η Ελλάδα, δρώντας ως καλόπιστος εταίρος στην Ευρωζώνη, ενσωμάτωσε στο εσωτερικό […]
Συνέχεια εδώ
    Το καθεστώς που επιβλήθηκε στην Ελλάδα μέσα από τα τρία διαδοχικά Μνημόνια, τα οποία συνυπέγραψαν εκ των συνθηκών οι νόμιμες κυβερνήσεις της, είχε ουσιαστικά αναστείλει την ιδιότητα του κυρίαρχου κράτους και τα δικαιώματα που απορρέουν από αυτή την ιδιότητα. Η Ελλάδα θα πρέπει να  αναλάβει και πάλι την ευθύνη διακυβέρνησής. Θα πρέπει να πάψει να είναι ευρωπαϊκό (ουσιαστικά γερμανικό)  προτεκτοράτο.

Το τρίτο Μνημόνιο έχει ημερομηνία λήξης τον Αύγουστο 2018. Η Ελλάδα, δρώντας ως καλόπιστος εταίρος στην Ευρωζώνη, ενσωμάτωσε στο εσωτερικό της δίκαιο όλα εκείνα τα μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής που της υπαγόρευσαν οι δανειστές. Η ελπίδα ήταν μέσα από αυτή διαδικασία να επανέλθει σε  διαδρομή θετικών ρυθμών ανάπτυξης εντός της ζώνης του ευρώ.

Εύλογα, η Ελλάδα είχε και έχει κάθε λόγο να υπολογίζει -ως ενδεχόμενο bridge finance- τα αδιάθετα κεφάλαια του τρίτου Μνημονίου, ύψους περίπου 40 δισ ευρώ, τα αδιάθετα κεφάλαια από την ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος ύψους περίπου 15 δισ ευρώ και  τα κέρδη των ευρωπαϊκών κεντρικών τραπεζών από την κερδοσκοπία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας επί των ελληνικών ομολόγων. Θυμίζουμε ότι τα είχε αγοράσει με μεγάλη έκπτωση στην δευτερογενή αγορά και τα πληρώνεται στο ακέραιο, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη, τα οποία διανέμει στις κεντρικές τράπεζες των χωρών-μελών της Ευρωζώνης που είναι οι μέτοχοί της.
Η βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους

Η πορεία της Ελλάδας προς τη έξοδο από τα Μνημόνια θα μπορούσε να είναι αρκετά διασφαλισμένη στην περίπτωση που η Ευρωζώνη και το ΔΝΤ συμφωνούσαν μεταξύ τους στην αναδιάρθρωση που θα καθιστούσε το ελληνικό χρέος βιώσιμο. Αυτό θα έπρεπε να είχε επιτευχθεί στο προηγούμενο Eurogroup. Υπάρχει ακόμα η ευκαιρία να συμφωνηθεί στην επόμενη σύνοδό του στις 15 Ιουνίου.

Σε μια πρώτη φάση είναι απαραίτητο να διακηρυχθεί ρητά ότι το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο, ώστε μέσω της αγοράς ελληνικών ομολόγων από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να εμπεδωθεί ένα θετικό κλίμα για την προοπτική της ελληνικής οικονομίας στις διεθνείς αγορές. Αυτή θα είναι η αρχή της εξόδου από το «σπιράλ θανάτου».

Η Γερμανία, όμως, προβάλει εμπόδια. Αρνείται την υπόδειξη του ΔΝΤ για γενναία ελάφρυνση και για μειωμένα πρωτογενή πλεονάσματα, επιδιώκοντας ουσιαστικά να οδηγήσει την Ελλάδα σε νέο δάνειο και σε νέο Μνημόνιο, που πιθανότατα δεν θα ονομαστεί έτσι αλλά θα είναι το ίδιο.
Η χρεοκοπία περιμένει στη γωνία

Η χρεοκοπία, όμως, είναι στη γωνία και αυτό στο Βερολίνο το γνωρίζουν. Το φθινόπωρο του  2021 το ύψος των τόκων που θα πρέπει η Ελλάδα να καταβάλει διπλασιάζεται σε σχέση με το 2020 και διπλασιάζεται εκ νέου το 2022 σε σχέση με το 2021. Η οικονομία δεν μπορεί να αντέξει τέτοιο βάρος, όταν βρίσκεται στην κατάσταση που βρίσκεται, όταν η ανεργία θα παραμείνει σε πολύ υψηλά επίπεδα, γεγονός που εκτός από τις κοινωνικές επιπτώσεις συνιστά και απειλή κατάρρευσης του ασφαλιστικού συστήματος.

Η Ελλάδα προφανώς βρίσκεται προ στρατηγικού αδιεξόδου, εντός φαύλου κύκλου. Το κρίσιμο ορόσημο είναι ο Αύγουστος 2018. Η έξοδος από τον κύκλο των Μνημονίων θα πρέπει να εξελιχθεί είτε εντός της Ευρωζώνης, είτε με απαρχή διαπραγματεύσεων για αποχώρηση από το ευρώ και σύναψηα ειδικής συμβατικής σχέσης με την ΕΕ.

Σε περίπτωση που επιλεγεί η αποχώρηση περίπου το 2021-2022 θα πρέπει να υπάρχει η δυνατότητα του bridge finance ύψους περίπου 50 δισ. Αυτή την πρόταση είχε κάνει το 2012 ο Σόιμπλε στον Βενιζέλο, αλλά αυτός την είχε απορρίψει, χωρίς να μεσολαβήσει οποιοδήποτε ζύγισμα των θετικών και των αρνητικών. Το 2017, όμως, οι συνθήκες και διεθνώς και στην Ελλάδα είναι πολύ διαφορετικές από το 2012.
«Σπιράλ χρεοκοπίας»

Το κρίσιμο ερώτημα που τίθεται με ολοένα και μεγαλύτερη ένταση είναι συμβατότητα της ελληνικής οικονομίας με το ευρώ. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, η απάντηση που δινόταν πριν την κρίση, ήταν σχεδόν αυτονόητα καταφατική. Τώρα πια, όμως, οι πολίτες άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι η Ελλάδα έχει εγκλωβισθεί σε «σπιράλ χρεοκοπίας», με αποτέλεσμα τη σταδιακή αλλά σταθερή αλλαγή του κλίματος.

Ολοένα και περισσότεροι Έλληνες δίνουν πλέον αρνητική απάντηση στο παραπάνω ερώτημα. Σ’ αυτή τη μεταστροφή έχει συμβάλει αποφασιστικά η στάση του Βερολίνου και των άλλων ισχυρών της Ευρωζώνης. Έχει συμβάλει ο παραλογισμός για επιβολή πρωτογενών πλεονασμάτων της τάξης του 3% για 20 χρόνια, όπως προβλέπει ένα σενάριο του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας!

Αυτό το σενάριο, αλλά και όσα άλλα είναι στο τραπέζι, συνεπάγονται την καταστροφή της οικονομίας και μόνιμη λιτότητα για τους Έλληνες επί δεκαετίες. Ουσιαστικά δεν μιλάμε πλέον για απλή λιτότητα, ούτε για περιοριστικά δημοσιονομικά μέτρα. Ο λόγος είναι για μια διαδικασία μαζικής φτωχοποίησης των Ελλήνων. Η υπανάπτυξη, η καχεξία, η παρακμή θα είναι οι μόνιμοι σύντροφοι του μέσου νοικοκυριού στην κόλαση της γερμανικής οικονομικής –ή μήπως βήμα-βήμα και γεωπολιτικής– ζώνης επιρροής που θα κρύβεται υπό τον ευρωπαϊκό μανδύα.
Εμποδίζουν την επιστροφή στην «κανονικότητα»

Η σύνοδος των υπουργών Οικονομικών στις 22 Μαΐου υπήρξε εξόχως διαφωτιστική. Παρά την αμφισβήτηση των προθέσεων του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ εκ μέρους των νεοφιλελεύθερων, των “εκσυγχρονιστών” και των σταυροφόρων του “ευρωπαϊκού μονόδρομου”, η αλήθεια είναι ότι αυτή η κυβέρνηση τα έχει κάνει όλα. Έχει ψηφίσει προκαταβολικά όλα τα μέτρα για το 2019-2020, έχει ψηφίσει μνημονιακές δεσμεύσεις που εκκρεμούσαν από το πρώτο Μνημόνιο.

Εκτός αυτού, έχει δομήσει συμμαχίες και στην ΕΕ και στις ΗΠΑ. Ο λαός επιδεικνύει καρτερία και αποδέχθηκε τις υπερβολικές απαιτήσεις των δανειστών, ελπίζοντας ότι κατ’ αυτό τον τρόπο προετοιμαζόταν η επιστροφή στην «κανονικότητα». Κι όμως τίποτα αισιόδοξο δεν προέκυψε από το Eurogroup.

Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών επέβαλε την ατζέντα του. Τι σημαίνει αυτή; Μόνιμη φτώχεια και υπανάπτυξη. Αδυναμία επιστροφής στις αγορές και επανένταξης στην διεθνή οικονομία. Εγκλωβισμός στην ιδιότυπη γερμανικών προδιαγραφών “Σοβιετία”.

Στην προηγούμενη στροφή της Ιστορίας είχαμε αποφύγει να βρεθούμε στη σοβιετική σφαίρα επιρροής. Στην παρούσα φάση, δυστυχώς, η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε ιδιότυπη αποικία των Γερμανών. Με τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει, πολύ δύσκολα θα βρεθεί στις «ανοιχτές θάλασσες» που είναι η φύση και η θέση της.
ΠΗΓΗ
------------
blogger: 
Δυστυχώς το σύνολο της πολιτικής σκηνής στην Ελλάδα, ανίκανο και εταιροκαθοριζόμενο, βολεύεται στην υπάρχουσα κατάσταση της εξάρτησης, του προτεκτοράτου. Ως νήσιοι κοτσαμπάσηδες εκτελούν εντολάς και τους αρκεί που αμείβονται γι' αυτό. Δεν έχουν μεγαλύτερα σχέδια. Μάλιστα με το νεο καθεστώς μπορούν να τα "ρίχνουν" όλα στους κακούς ξένους και να ξεμπερδεύουν. Για τη δοτή και εξαγορασμένη "ελίτ" το να βρίσκεται η χώρα σε διαρκές μνημόνιο είναι ότι καλύτερο για τους ίδιους, αφού δεν απαιτεί από τους ίδιους καμία προσπάθεια...
---------------------------------- 
Kαι για να μην έχετε καμία αμφιβολία για τις προθέσεις των Γερμανών:
---------------------

Γιατί ο Σόιμπλε δεν θέλει την Ελλάδα στις αγορές.

Με το βλέμμα στραμμένο και στην εποχή μετά το μνημόνιο χαράσσει τη στρατηγική του στη διαπραγμάτευση για το ελληνικό χρέος ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Επιδιώκει να μπλοκάρει τη γρήγορη έξοδο της Ελλάδας στις αγορές, μεθοδεύοντας τη μετάπτωση μετά τη λήξη του μνημονίου σε ένα νέο καθεστώς επιτήρησης της ελληνικής οικονομίας, που δεν θα διαφέρει πολύ από το σημερινό.

Ο χρόνος εξόδου της Ελλάδας στις αγορές και η λύση για τη βιωσιμότητα του χρέους έχει μεγάλη σημασία για τη διαμόρφωση της συμφωνίας υποστήριξης της χώρας από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM) μετά τη λήξη του παρόντος προγράμματος.

Βέβαιο θεωρείται ότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να κάνει μια «καθαρή» έξοδο από το μνημόνιο, χρηματοδοτούμενη αποκλειστικά από τις αγορές, αλλά θα χρειασθεί ένα προληπτικό μηχανισμό χρηματοδότησης, που θα την προστατεύει από τον κίνδυνο να αντλεί δανεισμό με υπερβολικά υψηλά επιτόκια, ή και να αποκλεισθεί εντελώς από την αγορά ομολόγων, στη χειρότερη περίπτωση.

Ο σχεδιασμός που έχει ήδη γίνει από τον ESM προβλέπει ότι τα κεφάλαια του τρίτου μνημονίου που δεν θα απορροφηθούν από την Ελλάδα ως τη λήξη του προγράμματος και υπολογίζεται ότι μπορεί να φθάσουν τα 30 δισ. ευρώ, θα αξιοποιηθούν για αυτή την προληπτική χρηματοδοτική γραμμή, χωρίς να χρειασθεί να εγκριθεί από τις κυβερνήσεις της ευρωζώνης ένα νέο δάνειο.

Το ερώτημα που τίθεται και συνδέεται άμεσα με τις διαπραγματεύσεις για το χρέος είναι ποιο από τα δύο εργαλεία προληπτικής χρηματοδότησης που προβλέπει το καταστατικό του ESM θα χρησιμοποιηθεί στην περίπτωση της Ελλάδας:

1. Η κυβέρνηση (όπως και η κυβέρνηση Σαμαρά, το 2014) είναι σαφές ότι προτιμά το χρηματοδοτικό εργαλείο PCCL: Precautionary Conditioned Credit Line. Αυτή η προληπτική χρηματοδοτική γραμμή προσφέρεται από τον ESM, βάσει του καταστατικού, σε χώρες που έχουν πρόσβαση στις αγορές, το χρέος τους έχει κριθεί ως βιώσιμο και έχουν ολοκληρώσει την εφαρμογή προγραμμάτων δημοσιονομικής προσαρμογής. Η PCCL μπορεί να αξιοποιείται για 12 μήνες για συμπληρωματικό δανεισμό, εάν αυτό κρίνεται σκόπιμο, λόγω των συνθηκών στις αγορές και δεν προβλέπεται επιβολή πρόσθετων όρων ή εφαρμογή νέων μέτρων υπό επιτήρηση.

2. Το δεύτερο χρηματοδοτικό εργαλείο είχε προσφερθεί και στην κυβέρνηση Σαμαρά το 2014 και ο Β. Σόιμπλε σχεδιάζει να το προσφέρει και στην κυβέρνηση Τσίπρα. Πρόκειται για το ECCL (Enhanced Conditions Credit Line), που, όπως φαίνεται και από την ονομασία του, προβλέπει ενισχυμένους όρους για την παροχή χρηματοδοτικής υποστήριξης. Ειδικότερα, αν η κυβέρνηση υποχρεωθεί να το χρησιμοποιήσει, θα πρέπει να συνομολογήσει ένα νέο μνημόνιο με τους Θεσμούς των δανειστών, 12μηνης διάρκειας, το οποίο θα εφαρμοσθεί με «κλασικές» διαδικασίες επιτήρησης από την τρόικα. Ένας λόγος που ο Α. Σαμαράς είχε προτιμήσει να μην κλείσει την τελευταία αξιολόγηση του δεύτερου προγράμματος ήταν ακριβώς αυτός: θα ήταν υποχρεωμένος να διαπραγματευθεί ένα νέο πρόγραμμα. Υπενθυμίζεται ότι στις 10 Νοεμβρίου, παρά την προσπάθεια της τότε κυβέρνησης να ενταχθεί στο PCCL (αυτός ήταν και ο λόγος που είχε σπεύσει να προχωρήσει σε εκδόσεις ομολόγων την άνοιξη του 2014), το Eurogroup είχε αποφασίσει ότι το κατάλληλο χρηματοδοτικό εργαλείο για την Ελλάδα ήταν το ECCL.

Η ελληνική πλευρά δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι επιμένει σε μια λύση που θα οδηγεί τη χώρα στις αγορές και θα λύνει το πρόβλημα της βιωσιμότητας του χρέους: μόνο με αυτή τη λύση θα γίνει δυνατή η έξοδος από το μνημόνιο το 2018 με μια χρηματοδοτική «ασπίδα» από τον ESM χωρίς σκληρούς όρους.

Αντίθετα, αν οι σχετικές αποφάσεις αναβληθούν, όπως μεθοδεύει ο Β. Σόιμπλε με την ανοχή του Ταμείου, η κυβέρνηση κινδυνεύει το 2018, αντί να εξέλθει πανηγυρικά η χώρα από το μνημόνιο με μια προληπτική χρηματοδότηση με «χαλαρούς» όρους από τον ESM, να βρεθεί μπροστά στην ανάγκη να διαπραγματευθεί ένα νέο μνημόνιο, για να έχει πρόσβαση στη χρηματοδότηση από το ECCL. Προφανώς, αν χρειασθεί αυτό να γίνει, το πολιτικό αποτέλεσμα για την κυβέρνηση θα ήταν ολέθριο...

Πηγή: sofokleousin.gr
-----------------------

(…περί grexit II)
Αλήθεια, τι θεωρούσαν οι Γερμανοί ως το πιο πιθανό σενάριο μετά το ξέσπασμα της ελληνικής κρίσης?
Το grexit ή την διάλυση της Ευρωζώνης?
Εάν όντως θεωρούσαν το grexit τότε λογικά, το πιο πιθανό θα ήταν, οι εταιρείες γερμανικών συμφερόντων να αποσύρονταν από την Ελλάδα ή τουλάχιστον μην επένδυαν σ’ αυτήν τον καιρό της κρίσης.
Παρατηρήσαμε όμως να πράττουν το ακριβώς αντίθετο:
Εταιρείες, όπως η κρατικής συμφερόντων fraport να “μπαίνουν” στα ελληνικά αεροδρόμια ή διάφορες άλλες, να συμμετέχουν σε “fast track” ιδιωτικοποιήσεις. Εμμέσως πλην σαφώς, αυτό υποδηλώνει ότι αν και χρησιμοποίησαν την αποπομπή της Ελλάδος ως μοχλό πίεσης, ποτέ δεν πίστευαν σ’ αυτήν καθ' αυτήν: Φοβόντουσαν περισσότερο την διάλυση της Ευρωζώνη ως απόρροια ενός grexit.
Μα γιατί τρέμουν οι Γερμανοί την διάλυση?
Η εξήγηση βρίσκεται απλά στο ακάλυπτο πολιτικό χρήμα.
Πακτωλός χρημάτων, περί τα 800 δις, αποτυπωμένα λογιστικά στο ενεργητικό της Μπούντεσμπανκ (target2-κωδικός 9.4), έχουν εισρεύσει καθαρά στην Γερμανία από τ' άλλα μέρη της ζώνης του ευρώ από την στιγμή της δημιουργίας του. Τα χρήματα αυτά προέρχονται κυρίως από πωλήσεις γερμανικών προϊόντων στην Ευρωπαϊκή περιφέρεια.
Έχοντας λοιπόν μια τεράστια ρευστότητα θα περίμενε κανείς να την διοχετεύσουν στο εσωτερικό της χώρας, αυξάνοντας π.χ. τους μισθούς. Όμως δεν το πράττουν διότι φοβούνται μήπως ο πληθωρισμός θέσει σε κίνδυνο την εξαγωγική ισχύ της χώρας. Αντίθετα μέσω υψηλής φορολογίας την μαζεύουν σε κυβερνητικούς λογαριασμούς και από εκεί την διοχετεύουν σε εταιρείες κρατικών συμφερόντων. Πριν την κρίση, γερμανικές τράπεζες ήταν πίσω από πιστωτικές φούσκες στην Ευρώπη
Στην Ελλάδα σαν δανειστής του υπέρογκου δημοσίου, στην Ισπανία πίσω από την στεγαστική φούσκα. Μετά το ξέσπασμα της κρίσης απέσυραν τα κεφάλαια από την περιφέρεια, πχ κατάφεραν, με την ευγενή βοήθεια του δικού μας εγχώριου πολιτικού κατεστημένου, να ξεφορτωθούν τα ελληνικά σκουπίδια-ομόλογα.
Όσο η ευρωζώνη παραμένει συμπαγής δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιος κίνδυνος γι αυτούς. Εάν όμως διαλυθεί τότε βγαίνουν στην επιφάνεια όλα τα προβλήματα του ακάλυπτου πολιτικού χρήματος: Οι Έλληνες θα μείνουν να έχουν στην κατοχή τους τα ωραία γερμανικά αμάξια και τα ιατρικά μηχανήματα της Siemens, ενώ οι Γερμανοί θα κοιτούν τα χωρίς καμία αξία πλέον ευρώ που τους έμειναν στα χέρια, θα κτυπούν το κεφάλι τους στον τοίχο και θα αλληλοκατηγορούνται ποιος φταίει που δούλευαν τόσα χρόνια τζάμπα για τους “τεμπέλες” του ευρωπαϊκού νότου.
Και γι αυτό προσπαθούν να ανταλλάξουν τα νομισματικά πλεονάσματα. Και αφού μέσω μνημονίων απαξίωσαν την ελληνική εσωτερική αγορά, ήδη ανταλλάσσουν ευρώ με πραγματικές αξίες και θωρακίζουν την άμυνά τους, για παν ενδεχόμενο, με “εθνικά υπερταμεία αποκρατικοποιήσεων”, με νομικό πλαίσιο υπαγωγής αυτό του δουκάτου του Λουξεμβούργου.
(M.J.K.)
========================
  • Ιδιαίτερα αρνητικές επιπτώσεις από ένα Grexit προβλέπει σε συνέντευξή του στην ιταλική εφημερίδα «Λα Ρεπούμπλικα», ο Αμερικανός οικονομολόγος, κάτοχος βραβείο Νόμπελ, Τζόζεφ Στίγκλιτς, μιλώντας μάλιστα για τρομακτικό επίπεδο ασυνειδησίας, κυρίως στη Γερμανία, σε ό,τι αφορά ενδεχόμενη ελληνική έξοδο από το ευρώ.
    «Το επίπεδο ασυνειδησίας που έχει διαδοθεί, κυρίως στη Γερμανία, είναι τρομακτικό. Κάποιοι φτάνουν να δηλώνουν, χαλαρά, ότι οι αγορές πλήρωσαν ήδη τη ρήξη του ευρώ και, μάλιστα, ότι η έξοδος της Ελλάδας θα ήταν κάτι το θετικό για τη Νομισματική Ένωση. Το θεωρώ παραφροσύνη, ίδια αν όχι μεγαλύτερη από την τύφλωση που επικράτησε κατά την αντιμετώπιση της κρίσης της Lehman Brothers, τον Σεπτέμβριο του 2008».
    Σύμφωνα με τον Στίγκλιτς, «με την πρώτη κερδοσκοπική επίθεση τα επιτόκια των ευρωπαϊκών ομολόγων θα εκτοξεύονταν σε δυσθεώρητα επίπεδα, αρχίζοντας από τις ασθενέστερες χώρες, όπως την Ιταλία». Όπως λέει, «το ότι στην περίπτωση αυτή θα υπάρξει μια επίθεση και μια κρίση σαφώς πιο βαθιά από τις προηγούμενες, είναι αναπόσπαστο στοιχείο των καπιταλιστικών κοινωνιών».
    Σε ό,τι αφορά τα όσα ζητήθηκαν από την Ελλάδα στο πλαίσιο των προγραμμάτων στήριξης, σημειώνει:
    «Χρόνια δεινών δείχνουν να μην δίδαξαν τίποτα. Ετέθη ο εξωπραγματικός στόχος να πιεσθεί η Ελλάδα να φτάσει σε πρωτογενές πλεόνασμα του 4,5%. Καταλαβαίνεται για τι μιλάμε; Η Ευρώπη έχασε μια δεκαετία και κινδυνεύει σοβαρά να χάσει άλλη μια, όσο συνεχίζει να δηλώνει ικανοποιημένη από μια ανάπτυξη της τάξης του 1%».
    Σχετικά με την Ιταλία, ο νομπελίστας οικονομολόγος τονίζει ότι «αυτό που λείπει είναι η ζήτηση, η οποία συνεχίζει να συμπιέζεται από την κατεύθυνση που έχει ακολουθήσει η Γερμανία, με την εμμονή στην λιτότητα».

Σχόλια