Γιατί οι Φιλιππινέζοι παραμένουν φτωχοί

Του Panos Mourdoukoutas

Οι σκληρά εργαζόμενοι Φιλιππινέζοι παραμένουν φτωχοί, παρακολουθώντας τους πολίτες γειτονικών χωρών να πλουτίζουν. Οι επαναστάσεις διαδέχονται η μία την άλλη, αλλά τα παλαιά δεινά -διαφθορά και πολιτική καταπίεση- παραμένουν ανέπαφα, εμποδίζοντας τους Φιλιππινέζους να προχωρήσουν από τη φτώχεια στα πλούτη.

Αυτό συμβαίνει για έναν γνωστό λόγο: κάθε νέο καθεστώς χρησιμοποιεί τους παλαιούς μηχανισμούς, τους οποίους είχε προκαλέσει πριν αναλάβει εξουσία, για να προωθήσει τα δικά του συμφέροντα και όχι του λαού.

Οι Φιλιππίνες είναι μια χώρα πλούσια σε φυσικούς πόρους (π.χ. νικέλιο, χαλκός, χρυσός, ασήμι, χρώμιο), αλλά και ανθρώπινους πόρους (περίπου 104 εκατ. άνθρωποι), αλλά παραμένει φτωχή. Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της χώρας το 2015 ήταν 2.639,90 δολάρια, σύμφωνα με το Tradingeconomics.com. Αυτό είναι μόνο το 21% του μέσου όρου του κόσμου και πολύ χαμηλότερο από το κατά κεφαλήν ΑΕΠ αυτών των γειτονικών χωρών, όπως η Ινδονησία και ιδιαίτερα η Σιγκαπούρη, η οποία έχει γίνει μια πλούσια χώρα.

Αυτό δεν αποτελεί έκπληξη για όσους παρακολουθούν αναδυόμενες αγορές προσεκτικά, αν και η αγορά μετοχών των Φιλιππίνων υπερέβη τις επιδόσεις της Ινδονησίας και της Σιγκαπούρης τα τελευταία δέκα χρόνια. Ούτε αποτέλεσε έκπληξη ότι οι Φιλιππίνες αφήνουν πίσω τους τις παλιές ημέρες δόξας της δεκαετίας του 1960, παραμένοντας φτωχές έξι δεκαετίες αργότερα.

Τι εμποδίζει τους Φιλιππινέζους να γίνουν πλούσιοι; Εξορυκτικά ιδρύματα -τα οποία επιτρέπουν σε μια μικρή ομάδα να αποκομίσει εισοδήματα και πλούτο από την υπόλοιπη κοινωνία και εμποδίζει την οικονομική ανάπτυξη όταν απειλούνται τα συμφέροντά της.

"Ισχυρές ομάδες συχνά αντιτίθενται στις κινητήριες δυνάμεις της ευημερίας", γράφουν ο Daron Acemoglu και ο James A. Robinson στο Γιατί οι χώρες αποτυγχάνουν: η προέλευση της εξουσίας, της ευημερίας και της φτώχειας. Η οικονομική ανάπτυξη δεν είναι μόνο μια διαδικασία περισσότερων και καλύτερων μηχανών και περισσότερων και καλύτερα μορφωμένων ανθρώπων, αλλά και μια μετασχηματιστική και αποσταθεροποιητική διαδικασία που συνδέεται με την ευρεία δημιουργική καταστροφή. Συνεπώς, η ανάπτυξη κινείται προς τα εμπρός μόνο εάν δεν εμποδιστεί από τους οικονομικούς ηττημένους που προβλέπουν ότι τα οικονομικά τους προνόμια θα χαθούν και ότι οι πολιτικοί ηττημένοι που φοβούνται την πολιτική εξουσία τους θα διαβρωθούν".

Ακόμη χειρότερα, τα εξορυκτικά ιδρύματα δημιουργούν διαφθορά και πολιτική καταπίεση.

Οι Φιλιππίνες είναι η 101η λιγότερο διεφθαρμένη χώρα από τις 175 χώρες, σύμφωνα με τον Δείκτη Αντίληψης της Διαφθοράς του 2016 που ανέφερε η Transparency International. Η κατάταξη της διαφθοράς στις Φιλιππίνες ήταν κατά μέσο όρο 92,09 από το 1995 έως το 2016, φθάνοντας σε ένα υψηλό όλων των εποχών, το 141, το 2008, και το χαμηλό ρεκόρ των 36, το 1995. Εν τω μεταξύ, η χώρα είναι στραμμένη στον στρατιωτικό νόμο, αλλά και στις παραβιάσεις του συντάγματος. Αυτό συνέβη πρόσφατα, όταν ο Πρόεδρος Duterte αγνόησε το Κογκρέσο και το Ανώτατο Δικαστήριο και κήρυξε τον στρατιωτικό νόμο στο Mindanao.

Αυτά είναι κακά νέα για το μέλλον των Φιλιππίνων. "Τα έθνη αποτυγχάνουν όταν έχουν ιδρύματα εξόρυξης, υποστηριζόμενα από πολιτικούς θεσμούς που παρεμποδίζουν την οικονομική ανάπτυξη", προσθέτουν οι Acemoglu και Robinson. ΠΗΓΗ

=====================

Βlogger: Το καλοκαίρι του 2010, μερικές μέρες μετά την παράδοση της χώρας στο ΔΝΤ, και στους άλλους δανειστές, είχαμε μαζευτεί στη οδό Σίνα σε ένα από τα αμφιθέατρα της Νομικής. Μίλησε ο Ερικ Τουσέν για το τι μας περιμένει. Μίλησε λαύρος και ο μαντηλάκιας - τότε φορούσε τη μουτσούνα του αντιμνημονιακού - και άλλοι πολλοί. Στο τέλος πήρε το λόγο μια κυρία από τις Φιλιππίνες. Μας ζήτησε να είμαστε ευγενικοί με τις Φιλιππινέζες που δουλεύουν στη χώρα μας, αφού οι σχεδιασμοί του ΔΝΤ στη χώρα της τις ανάγκασαν να φύγουν για να συντηρήσουν τις οικογένειές τους. Επτά χρόνια μετά η Ελλάδα έχει διώξει τις 500.000 χιλιάδες δικές της "Φιλιππινέζες" και έπεται η συνέχεια. 
Η ανάπτυξη δεν θα έρθει ποτέ για τους πολίτες αυτής της χώρας. 
Η ανάπτυξη, η αύξηση του ΑΕΠ, θα αφορά τις επιχειρήσεις που θα δραστηριοποιούνται στη χώρα, αλλά δεν αφήνουν κανένα όφελος στη χώρα. (Βλέπε σχετικά: Ο κ. Κασιμάτης περιγράφει με ακρίβεια την "ανάπτυξη" που θα ...ζήσουμε(;))

 ΠΗΓΗ

Οι Φιλιππίνες, σύµφωνα µε τις πληροφορίες που δηµοσίευσε τον Ιανουάριο του 2011 το γερµανικό περιοδικό Spiegel, είναι η χώρα την οποία οι διεθνείς δανειστές και «φίλοι» της Ελλάδας, προεξάρχοντος του κ. Κλάους Ρέγκλινγκ – που τυγχάνει επικεφαλής του λεγόµενου «Ευρωπαϊκού Μηχανισµού Στήριξης» – υποδείκνυαν ως «µοντέλο» για την αντιµετώπιση των οικονοµικών προβληµάτων της Αθήνας. Σηµειωτέον, ότι ο κ. Ρέγκλινγκ ήταν εκείνος που προΐστατο της «θεραπείας» που εφάρµοσε το ΔΝΤ στις Φιλιππίνες.

Τα αποτελέσµατα εκείνης της «θεραπείας» µετέτρεψαν τις Φιλιππίνες σε µια χώρα όπου:

• Ενας στους τρεις κατοίκους της ζει µε λιγότερο από ένα δολάριο την ηµέρα.
• Πάνω από ένα εκατοµµύριο παιδιά ζουν στους δρόµους.
• Οι Φιλιππίνες είναι µια χώρα όπου εδώ και τριάντα χρόνια η δική της πλουτοκρατία την έθεσε υπό την εποπτεία του ΔΝΤ και της Παγκόσµιας Τράπεζας, κι ο λαός της βιώνει τη µέχρις εσχάτων πολιτική της «νεοφιλελεύθερης αναδόµησης».

Φυσικά και εκεί για την επιβληθείσα πολιτική από το ΔΝΤ και από τους εγχώριους κρατούντες το πρόσχηµα που χρησιµοποιήθηκε ήταν η εξόφληση του χρέους της χώρας.

Σε πολιτικό «ευαγγέλιο» κατά τη διάρκεια της «σωτηρίας» των Φιλιππίνων από το ΔΝΤ αναγορεύτηκαν

• οι µεγάλες περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες,
• οι αθρόες ιδιωτικοποιήσεις,
• το καθεστώς γενικευµένης λήψης µέτρων στην κατεύθυνση της λεγόµενης «απελευθέρωσης» της αγοράς,
• η κατάργηση κάθε ελέγχου στο ξένο συνάλλαγµα και στις κερδοσκοπικές «επενδύσεις».

Οι συνέπειες ήταν οι αναµενόµενες:

• Καταστροφή στη βιοµηχανία και στη γεωργία της χώρας (οι Φιλιππίνες από χώρα εξαγωγέας αγροτικών προϊόντων µετατράπηκε σε χώρα εισαγωγής αγροτικών προϊόντων),
• πλήρης κατάρρευση της οικονοµίας όταν επήλθε η µαζική φυγή κεφαλαίων κατά τη διάρκεια της χρηµατιστηριακής κρίσης που έπληξε τις ασιατικές χώρες το 1997,
• διεύρυνση της µαζικής φτώχειας και της κοινωνικής αποστέρησης,
• τετραπλασιασµός από το 1980 – και µέσα σε µια δεκαπενταετία – των τοκοχρεολυσίων που ήταν υποχρεωµένες να πληρώνουν οι Φιλιππίνες στους δανειστές τους.

Όσον αφορά τη «ρύθµιση» που έγινε για την αποπληρωµή του δηµόσιου χρέους των Φιλιππίνων (στα ελληνικά αυτό κατά καιρούς λέγεται «αναδιάρθρωση», «επιµήκυνση», «ευρωοµόλογο», «επαναγορά», «κούρεµα», κ.ο.κ.) είχε ως αποτέλεσµα, αφενός, τη σε µόνιµη βάση καταλήστευση του 1/4 του ετήσιου προϋπολογισµού της χώρας για την αποπληρωµή του δηµόσιου χρέους, αφετέρου, την αύξηση του χρέους µέσω του πολλαπλασιασµού των δανείων που συνάφθηκαν για την εξόφληση των προηγούµενων δανείων.

Αυτά τα νέα χρέη κλήθηκαν να τα επωµιστούν και πάλι οι φτωχοί και οι απόκληροι, µέσω αυξήσεων τόσο στους φόρους επί των εισοδηµάτων τους, όσο και µέσω της εκτίναξης των έµµεσων φόρων.

Το τελικό αποτέλεσµα του «σχεδίου Μανίλα», το οποίο «προτάθηκε» στο πλαίσιο του «µηχανισµού στήριξης» των Βρυξελών για την Ελλάδα και για το οποίο η ελληνική πλουτοκρατία ποτέ δε µίλησε ευθέως στον ελληνικό λαό, είχε τα εξής «σωτήρια» επιτεύγµατα στις Φιλιππίνες:

Το ποσοστό του πληθυσµού που – σύµφωνα µε την Παγκόσµια Τράπεζα – οδηγήθηκε στη φτώχεια ανήλθε από το 2003 και µέσα σε µια τριετία στο 33%. Δηλαδή, µέχρι το έτος 2006 υπήρχαν περισσότεροι φτωχοί στις Φιλιππίνες από κάθε άλλη περίοδο στην ιστορία της χώρας αυτής.

===================== 

Όπως Φιλιππίνες ?

από kapetanios Μας λένε ότι εάν είμαστε καλά παιδιά θα μας δανείσουν με ένα επιτόκιο (3,5-4,5%)  κοντά 40 δις ευρά για να αγοράσουμε μέρος του δικού μας χρέους σε σημερινές τιμές (- ~22%). Με αυτόν τον τρόπο, λένε, ότι θα αναδιαρθρώσουμε το χρέος μας ξεγελώντας τα κορόιδα των αγορών που θα τρέξουν να μας δώσουν τα χρυσοφόρα Ελληνικά ομόλογα πίσω κοψοχρονιά. Η μεγαλοφυής ιδέα λέει ανήκει στον Κλάους Ρέγκλινγκ που την επεξεργάστηκε το 1985 για λογαριασμό του ΔΝΤ στην περίπτωση των Φιλιππίνων . H Deutsche Welle μάλιστα του κάνει και ειδικό αφιέρωμα . Η πρόταση του καρνάγιου είναι κάπως διαφορετική αλλά σίγουρα με καλύτερα(και όχι μόνο για το χρέος)  αποτελέσματα .  Σήμερα η συνολική κεφαλαιοποίηση των Ελληνικών χρεωστικών και ουχί πιστωτικών  ιδρυμάτων ανέρχεται κοντά στα 17-18 δις ευρώ. Δεδομένου ότι:

• οι τράπεζες αυτές κατέχουν κοντά στα 50δις Ελληνικά ομόλογα

• και μας απορροφούν μιλιούνια από εγγυήσεις( μέχρι τα τώρα τους έχουμε δώσει κοντά στα 80δις παρακαλώ και έρχονται  κι άλλα)

προτείνουμε στο Ελληνικό δημόσιο να αγοράσει τις ίδιες τις τράπεζες . Με 10-12 όλο κι όλο δισεκατομμυριάκια θα πάρει πίσω και μεγάλο μέρος του χρέους αλλά και μεγάλο μέρος των εγγυήσεων. Χρησιμοποιώντας δε την τζάμπα (με επιτόκια 1%) παροχή ρευστότητα της ΕΚΤ προς αυτές τις τράπεζες να κάνει παιχνίδι και με ομόλογα άλλων κρατών. Θα γίνουμε ο μεγαλύτερος κερδοσκόπος της ΕΕ και των περιχώρων λέμεεε
Ακολουθεί μια ανάλυση _είχε δημοσιευτεί παλαιότερα στην «Καλύβα»_ της περίπτωσης των Φιλιππίνων( φιρι φιρί το πάνε αντι να μας κάνουν νότια Δανία να μας κάνουν τις Φιλιππινέζες της Ευρώπης  γμτ!) γιατί με αυτούς του διθυράμβους για την δήθεν πρόταση θα νομίσουμε ότι η δύστυχη αυτή χώρα ευημερεί.
Πάντως σε πολλά , πάρα πολλά σημεία, της παρακάτω περιγραφής  θαρρεί κανείς  ότι περιγράφεται η ακριβής κατάσταση που βιώνουμε σήμερα στην χώρα μας- αλλά και αυτή που μας περιμένει …
@@@@@@@@@@@@
ΠΗΓΗ
Η περίπτωση των Φιλιππίνων από το έτος 1986 και μετέπειτα μας δείχνει ξεκάθαρα την αξία που έχει η θεωρία ότι «μια λανθασμένη πολιτική διακυβέρνηση» είναι η βασική αιτία για τη χρεοκοπία μιας χώρας παρά  η θεωρία «της διαφθοράς».   Σύμφωνα λοιπόν, με τη δεύτερη,  μη  αν-ιστόρητη άποψη, η μαζική διαφθορά  οδήγησε στο θάνατο την υπόσχεση για μια καλύτερη ζωή που είχε υποσχεθεί η μετά τον Μάρκο Δημοκρατία. Αντίθετα, κατά τη γνώμη μου, η θεωρία-κλειδί  που αποδίδει καλύτερα τις αιτίες της εκπτώχευσης και της υπανάπτυξης αυτής της χώρας είναι αυτή που αποδίδει ευθύνες   στις αποτυχημένες πολιτικές –πάνω σε κεφαλαιώδη ζητήματα και συγκεκριμένα μέτρα – των κυβερνήσεων των Φιλιππίνων.
Ο συνδυασμός των πολιτικών που ώθησαν τις Φιλιππίνες σε ένα οικονομικό αδιέξοδο  κατά τα τελευταία 30 χρόνια, μπορεί να αποδοθεί με τον τρομερό όρο: «δομική μεταρρύθμιση».   Είναι επίσης γνωστός και ως «νεοφιλελεύθερη αναδόμηση», η οποία θέτει ως προτεραιότητα την εξόφληση του χρέους, μια διευθέτηση των μακροοικονομικών μεγεθών σε συντηρητική κατεύθυνση, μεγάλες περικοπές στα έξοδα της κυβέρνησης, απελευθέρωση της οικονομίας και του εμπορίου, ιδιωτικοποιήσεις και απελευθέρωση της αγοράς και παραγωγή που θα είναι προσανατολισμένη προς τις εξαγωγές. Αυτή η δομική μεταρρύθμιση κατέφθασε στις Φιλιππίνες με την ευγενή «βοήθεια» της Παγκόσμιας Τράπεζας, του ΔΝΤ και του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου. Στη συνέχεια οι ντόπιοι τεχνοκράτες και οικονομολόγοι ενσωμάτωσαν και διέδωσαν αυτό το δόγμα  σε όλη την κοινωνία.
Η Κορασόν Ακίνο σε προσωπικό επίπεδο ήταν έντιμη –ήταν πράγματι το πρότυπο της ενάρετης διακυβέρνησης- και η συνεισφορά της στην επανίδρυση της δημοκρατίας ήταν οπωσδήποτε αδιαμφισβήτητη. Αλλά η αποδοχή εκ μέρους της ως πρώτης προτεραιότητας της αποπληρωμής του χρέους  έναντι της προσπάθειας για ανάπτυξη, έφερε μια περίοδο στασιμότητας και επιδεινούμενης φτώχειας που είχε διάρκεια 10 ετών. Τα τοκοχρεολύσια ως ποσοστό επι τοις 100 του συνόλου των κυβερνητικών δαπανών έφτασε από το 7% που ήταν το 1980 στο 28% κατά το 1994. Οι κεφαλαιακές της δαπάνες από την άλλη μεριά έπεσαν απότομα από το 26% στο 16%. Επειδή δε, η κυβέρνηση είναι ο μεγαλύτερος επενδυτής μέσα στις Φιλιππίνες -σε κάθε τομέα της οικονομίας- η ριζική αποστέρηση της κοινωνίας από αυτές τις κεφαλαιακές δαπάνες μας βοηθά να καταλάβουμε τη στασιμότητα του Εγχώριου Εθνικού Προϊόντος  που παρέμενε σταθερά στο 1% κατά μέσο όρο καθ` όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, και στο 2,3% κατά το πρώτο ήμιση της δεκαετίας του 1990.
Αντίθετα, οι γείτονες των Φιλιππίνων στη Νοτιοανατολική Ασία αγνόησαν τις εντολές του ΔΝΤ. Μείωσαν την εξυπηρέτηση του χρέους τους, ενώ διέθεσαν τα κρατικά κονδύλια για να προωθήσουν την ανάπτυξη. Έτσι δεν είναι παράξενο που αυτά αυξήθηκαν από το 6%  (το 1985)  στο 10% (το 1995), πράγμα το οποίο οδήγησε στην μαζική εισβολή ιαπωνικών επενδύσεων, που οδήγησαν σε κάποια ανάπτυξη στις Φιλιππίνες  και στην απόκτηση της αξιοπιστίας εκείνης που είχε χάσει η μέχρι πρότινος στάσιμη αγορά της, η οποία απωθούσε τους επενδυτές.
Όταν ανέλαβε την εξουσία ο διάδοχός της Ακουίνο,  Φιντέλ Ράμος  το 1992, ο κύριος στόχος των τεχνοκρατών  του ήταν να μειώσουν τους φόρους από το 0% στο 5% και να οδηγήσουν τις Φιλιππίνες στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και στην Ζώνη Ελεύθερου Εμπορίου της Ασίας. Με αυτές τις κινήσεις σκόπευαν  να καταστήσουν  την απελευθέρωση του εμπορίου μη αντιστρέψιμη.  Μια μικρή άνοδος  στην ανάπτυξη της οικονομίας κατά  τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης του Ράμος αναπτέρωσε τις ελπίδες του λαού, αλλά αυτές οι πρώτες αναλαμπές δεν είχαν συνέχεια. Ακόμη ένα μείγμα  μιας νεοφιλελεύθερης πολιτικής και της απελευθέρωσης της οικονομίας οδήγησε σε ναυάγιο τις πρώτες  ελπιδοφόρες υποσχέσεις της.  Η παύση των ελέγχων επί του ξένου συναλλάγματος και οι περιορισμοί επί των κερδοσκοπικών επενδύσεων έγιναν οι αφορμές για να προσελκυσθούν δισεκατομμύρια δολαρίων από το 1993 έως το έτος 1997. Αυτό βέβαια, σήμαινε ότι, όταν ο πανικός χτύπησε τους επενδυτές των Ασιατικών αγορών, το καλοκαίρι του 1997, η ίδια αυτή έλλειψη ελέγχου επί των κεφαλαίων διευκόλυνε την μαζική φυγή δις δολαρίων από τη χώρα αυτή  μέσα σε λίγες εβδομάδες.  Αυτή η φυγή των κεφαλαίων ώθησε την οικονομία σε μια βαθιά ύφεση και σε μια στασιμότητα μέσα στα αμέσως επόμενα χρόνια.
Η διακυβέρνηση του επόμενου προέδρου Ιωσήφ Εστράντα, δεν μπόρεσε να αντιστρέψει την πορεία και κάτω από την προεδρία της κ. Γλόρια Μακάπαγκαλ Αρόγιο, οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές συνέχισαν να εφαρμόζονται. Κατά τα αμέσως επόμενα χρόνια, η κυβέρνηση των Φιλιππίνων θέσπισε νέα μέτρα απελευθέρωσης της αγοράς-αυτή τη φορά στον τομέα του εμπορίου,  προσχωρώντας σε συμφωνίες για ελεύθερο εμπόριο με την Ιαπωνία και την Κίνα, σε πείσμα των ξεκάθαρων πλέον αποδεικτικών στοιχείων ότι η απελευθέρωση του εμπορίου  οδηγούσε στην πλήρη καταστροφή των δύο πυλώνων της οικονομίας της χώρας αυτής: Της βιομηχανίας και της γεωργίας.  Η μονόπλευρη αυτή και  ακραία απελευθέρωση του εμπορίου είχε οδηγήσει στην πλήρη αποσάθρωση του   τομέα της βιομηχανίας. Ο αριθμός των εταιριών υφάσματος και ένδυσης για παράδειγμα, μειώθηκε δραστικά και έφτασε από τις 200 (του 1970) στις 10 μόνο, κατά τα τελευταία έτη. Όπως παραδέχτηκε ένας υπουργός επί των οικονομικών, «υπήρξε μια άδικη εφαρμογή της απελευθέρωσης του εμπορίου, η οποία  μας προξένησε μεγάλη ζημιά».  Και ενώ παρατήρησε πως οι καταναλωτές μπορεί να επωφελήθηκαν από τη μείωση των εισαγωγικών  δασμών, αναγνώρισε ότι « αυτό όμως οδήγησε στην δολοφονία πολλών, πάρα  πολλών τοπικών βιομηχανιών».
Όσον αφορά δε στο θέμα της γεωργίας, η απελευθέρωση του εμπορίου των αγροτικών προϊόντων, αφ` ότου αυτή η χώρα έγινε μέλος του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου το 1995, μεταμόρφωσε τις Φιλιππίνες από μια χώρα που ήταν καθαρά μια χώρα εξαγωγός τροφίμων σε μια χώρα  καθαρά εισαγωγό  τροφίμων –μετά τα μέσα της δεκαετίας του 1990. Κατά το έτος αυτό, δηλαδή, κατά  το 1995,  η Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου των Φιλιππίνων με την Κίνα,  η οποία υπογράφτηκε κατά την πρωθυπουργία της κ. Arroyo, είχε ως αποτέλεσμα την εισβολή μιας παλίρροιας φτηνών   κινεζικών προϊόντων   στις Φιλιππίνες και οδήγησε τους αγρότες της   στα πρόθυρα αυτοκτονίας.
Κατά την περίοδο της μακράς διακυβέρνησης της  κ.   Αρόγιο, έγινε μια  ρύθμιση του χρέους της χώρας της, που είχε ως στόχο την αποπληρωμή του στα πλαίσια ενός μακροπρόθεσμου διακανονισμού. Επίσης οι δομικές μεταρρυθμίσεις  που είχε κάνει η κ. Αρόγιο οδήγησαν  την οικονομία σε μια  δυσκαμψία. Με το ποσοστό του 20-25% του εθνικού προϋπολογισμού να διατίθεται για την αποπληρωμή του δημοσίου χρέους, εξ αιτίας του δρακόντιου Νόμου για την Αυτόματη Κατανομή των δαπανών (draconian Automatic Appropriations Law), τα οικονομικά της κυβέρνησης ήταν πάντοτε σε μια μόνιμη –και συνεχώς διευρυνόμενη –  κατάσταση  ελλείμματος, το οποίο η κυβέρνηση προσπάθησε να καλύψει με την σύναψη ολοένα και μεγαλύτερων δανείων. Πράγματι, η κυβέρνηση της Αρόγιο συνήψε τα περισσότερα δάνεια  και από το σύνολο των δανείων που είχαν συνάψει και οι  3 προηγηθείσες κυβερνήσεις.
Όταν αυτό το έλλειμμα έφτασε σε δυσθεώρητα ύψη, η κυβέρνηση αρνήθηκε να δηλώσει μια ανάπαυλα πληρωμών ( moratorium) ή τουλάχιστον να επαναδιαπραγματευτεί τα περιθώρια αποπληρωμής του χρέους της, ώστε να το κάνει πιο αντιμετωπίσιμο. Το ίδιο χρονικό διάστημα η κυβέρνησή της δεν είχε την πολιτική βούληση να εξαναγκάσει τους πλούσιους να αναλάβουν το βάρος ενός μέρους του χρέους, μέσω της αύξησης των φόρων του εισοδήματός τους και μέσω της βελτίωσης  του τρόπου της είσπραξης των φόρων. Κάτω δε και από την πίεση του ΔΝΤ, η κυβέρνηση φόρτωσε τα βάρη στους φτωχούς και στη μεσαία τάξη μέσα από την υιοθέτηση ενός ΦΠΑ που ανέρχονταν στο 12% επί της τιμής πώλησης. Οι εμπορικές εταιρίες πέρασαν αυτό το φόρο στις πλάτες των φτωχών κοινωνικών στρωμάτων και της μεσαίας τάξης,  αναγκάζοντάς τους να περικόψουν τις καταναλωτικές τους δαπάνες. Αυτό με τη σειρά του είχε σαν αποτέλεσμα να την πληρώσουν οι μικροί έμποροι και επιχειρηματίες, καθώς μειώνονταν τα κέρδη τους, και τελικά να φτάνουν να εγκαταλείψουν το επάγγελμά τους.
Η υπάκουη υιοθέτηση μιας συντηρητικής μακροοικονομικής μεταρρύθμισης, που απελευθέρωσε το εμπόριο και την οικονομία και που στόχευε  αποκλειστικά στη  δουλική αποπληρωμή του δημοσίου χρέους, οδήγησε τελικά  την οικονομία της χώρας  αυτής μακράν της αναπτυξιακής της πορείας. Ως αποτέλεσμα, το ποσοστό του πληθυσμού που οδηγήθηκε στη φτώχεια ανήλθε από το 30 στο 33% ανάμεσα στα έτη 2003  και 2006, σύμφωνα με τα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας. Μέχρι το έτος 2006 υπήρχαν περισσότεροι φτωχοί  μέσα στις Φιλιππίνες, από κάθε άλλη περίοδο στην ιστορία της χώρας αυτής.
ΠΗΓΗ