Φίλε μου Πιτσιρίκο, λυπάμαι που παρέλειψα να καταδικάσω την βία από όπου κι αν προέρχεται στο προηγούμενο κείμενό μου. Για αυτό λέω σε αυτό να επανορθώσω κατά κάποιον τρόπο.
Ο Λουκάς Παπαδήμος, άξιο τέκνο του διεθνούς και εγχώριου τραπεζοχρηματιστηριακού συστήματος έπαιξε πρόθυμα τον ρόλο του δοτού πρωθυπουργού, προκειμένου να ευεργετήσει τις γαλλικές και γερμανικές τράπεζες που κινδύνευαν από τα Ελληνικά ομόλογα τα οποία είχαν στο χαρτοφυλάκιο τους.
Ήταν ο τύπος που έβγαλε εις πέρας το PSI –το μεγαλύτερο σκάνδαλο στην παγκόσμια ιστορία του καπιταλισμού– και οδήγησε τα Ελληνικά τραπεζικά ιδρύματα και τα ασφαλιστικά ταμεία στην ουσιαστική και μόνιμη τους πτώχευση.
Με τις ενέργειές του, έβαλε το ελληνικό δημόσιο χρέος κάτω από την Δαμόκλειο σπάθη του Αγγλικού δικαίου και υποθήκευσε το μέλλον πολλών γενεών.
Μετά αποσύρθηκε βέβαια από τας επάλξεις και βρέθηκε μήνες αργότερα να υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον από την θέση του Προέδρου της Ακαδημίας Αθηνών.
Οι υποτιθέμενοι πνευματικότεροι άνθρωποι του τόπου τον έκριναν ως τον πλέον κατάλληλο για αυτή την θέση, αν και είναι ηλίου φαεινότερο πως πρόκειται στην ουσία για έναν ακόμα διορισμό ημετέρων του συστήματος σε θέσεις κύρους, για μια ακόμη εξόφληση ενός παλιού γραμματίου.
Για μένα είναι προφανές ότι άνθρωποι σαν τον Παπαδήμο, τον Παπανδρέου, τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο, τον Στουρνάρα, τον Τσίπρα και τον Τσακαλώτο, που έχουν διαπράξει εγκλήματα εσχάτης προδοσίας εις βάρος της πατρίδας μας, θα έπρεπε να λογοδοτήσουν στην δικαιοσύνη.
Δεν είναι μόνο όσοι έχουν βάναυσα φτωχοποιηθεί, όσοι έχουν αυτοκτονήσει πνιγμένοι μέσα στην απελπισία, όσοι έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό και ξεριζωθεί από τις εστίες τους χωρίς ποτέ τους να το ήθελαν.
Οι άνθρωποι αυτοί έχουν επίσης εγκληματήσει, αφού, εξαιτίας των πολιτικών τους επιλογών, οδηγούν το έθνος των Ελλήνων στην εθνοκάθαρση και στον αφανισμό.
Δεν είναι μονάχα ο αριθμός των θανάτων που έχει αυξηθεί, είναι και ο αριθμός των γεννήσεων που έχει επίσης καταβαραθρωθεί.
Περίπου 80-100 χιλιάδες λιγότερες από τις αναμενόμενες γεννήσεις μέσα στα επτά χρόνια των μνημονίων.
Μια πόλη ολόκληρη.
Ξεχύθηκαν τα μνημονιακά καθάρματα και ξεκλήρισαν μια ολόκληρη πόλη, χωρίς να λογοδοτήσουν ποτέ.
Τους πρέπει καταδίκη για τα εγκλήματα που έχουν διαπράξει.
Με νόμιμο τρόπο να είναι η καταδίκη τους και η ποινή τους ας είναι κι ο θάνατος.
Με δικαστήριο όμως. Όχι με τρομοκρατική ενέργεια.
Γιατί μόνο τότε θα μπορέσει η ελληνική κοινωνία να συνειδητοποιήσει το πόσο σημαντική είναι η απονομή της δικαιοσύνης για την σωτηρία και την ευημερία της.
Το λες και το ξαναλές, χωρίς δικαιοσύνη δεν υπάρχει μέλλον για την Ελλάδα.
Κι έχεις δίκιο.
Μονάχα που η δικαιοσύνη είναι μια κατάσταση την οποία επιβάλλει η κοινωνία, είναι το φως σε μια μέρα που ξημερώνει.
Αντίθετα, η κάθε τρομοκρατική ενέργεια –ακόμα κι όταν φαίνεται πως είναι δικαιολογημένη– μοιάζει με μια μικρή λάμψη μέσα στο σκοτάδι της νύχτας.
Μια στιγμή και μετά ξανά βυθισμένη η πλάση στο έρεβος της ανομίας, της αδικίας και της εκμετάλλευσης.
Η καταδίκη της βίας είναι δεδομένη, ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι, αν θέλουμε να ζούμε μέσα σε οργανωμένες ανθρώπινες κοινότητες.
Όμως ποιας βίας ακριβώς;
Στην καταδίκη περιλαμβάνουμε και την οποιαδήποτε βία που ασκεί ο ισχυρός στον ανίσχυρο;
Το bulling της ισχυρής Γερμανίας στην ανίσχυρη Ελλάδα;
Την βία του πανίσχυρου κράτους στην μάζα των ανήμπορων πληβείων;
Την βία που ασκεί το εκπληκτικά πλούσιο 1% του πληθυσμού στο υπόλοιπο 99%;
Την βία της αέναης «ανάπτυξης» -καπιταλιστικής ή μη– απέναντι σε όλα τα πλάσματα του πλανήτη γη, τα οποία και εξοντώνουμε το ένα μετά το άλλο;
Τι λέμε για όλα αυτά;
Καταδικάζουμε ή σιωπούμε;
Μάλλον το δεύτερο.
Η μεγαλύτερη βία είναι η φτώχεια και για το ζήτημα αυτό όλοι –ή σχεδόν όλοι– κάνουν τον Αλέκο.
Όταν πεθαίνει ένας, κλαίνε εκατομμύρια χορτάτοι και νηστικοί σε ολόκληρο τον πλανήτη, αρκεί να είναι αυτός ο ιδρυτής της Apple και να τον λένε Steve Jobs.
Όταν πεθαίνουν εκατομμύρια στην Αφρική, δεν νοιάζεται και δεν δακρύζει κανείς.
Αυτό δεν είναι βία;
Αυτά σκέφτομαι όταν καταδικάζω την ατομική βία –και όχι την βία των μαζών–, ως μορφή διεκδίκησης σε μια κοινωνία.
Από την άλλη, όμως, δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ ότι, όταν ακούω πως κάποιο εξέχον μέλος της ολιγαρχίας βρήκε τον μπελά του σε μια τρομοκρατική επίθεση, ένα κομμάτι του εαυτού μου καταδικάζει την επίθεση ως πράξη άχρηστη, συχνά ανόητη και σίγουρα αναποτελεσματική.
Ένα άλλο, όμως, κομμάτι του εαυτού μου –το πιο άγριο και το πιο πρωτόγονο– ουρλιάζει από χαρά.
Όταν απουσιάζουν οι νόμοι και η ανομία γίνεται ο κανόνας για τον πλούσιο και τον ισχυρό, η αυτοδικία και η τυφλή εκδίκηση έρχεται ως η φυσική συνέχεια μιας κοινωνίας που χάνει τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά της.
Μια κοινωνία έχει μέλλον και μπορεί να ελπίζει, όταν οι εγκληματικές συμπεριφορές κατονομάζονται και τιμωρούνται.
Όσο κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας και αρνούμαστε να δούμε την πραγματικότητα και τις ευθύνες που μας αναλογούν, οι μαφιόζοι θα αλωνίζουν φορώντας την μάσκα του «δημοκράτη».
Πάντως, πουθενά στον κόσμο η μαφία δεν πείστηκε να εγκαταλείψει τα προνόμια της.
Παντού χρειάστηκε να δοθεί σκληρή μάχη, κι από όσο γνωρίζω δεν ήταν ούτε πόλεμος με τούρτες ούτε γιαουρτοπόλεμος.
Φιλιά από την Εσπερία
Ηλίας
Υ.Γ.1 Βρίσκομαι πια τέσσερα γεμάτα χρόνια μακριά από την Ελλάδα και η συνολική εικόνα της χώρας όλο και περισσότερο μου θυμίζει «δημοκρατία» της Κεντρικής Αμερικής την δεκαετία του 1970. Σήμερα το ΔΝΤ δήλωσε ότι θα είχε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στο πρόγραμμα της Ελλάδας αν στα ηνία της χώρας υπήρχε κάποιος σαν τον Γάλλο πρόεδρο Μακρόν. Μάλλον δύσκολο το βλέπω αυτό. Ίσως το ΔΝΤ θα πρέπει να βολευτεί με κάποιον που θα αποτελεί το alter ego του Μακρόν. Κάποιον που θα φέρνει περισσότερο σε Πινοσέτ. Τα εναλλακτικά σενάρια για μια διαλυμένη χώρα που θα παραμείνει υπό καθεστώς σκληρής λιτότητας και ξένης κηδεμονίας μέχρι το 2060 -και βλέπουμε- δεν είναι πολλά.
Υ.Γ.2 Ο φίλος ο Jo Di παρουσιάζει τα ζητήματα περίφημα και συνοπτικά. Τον ευχαριστώ πολύ.
(Αγαπητέ Ηλία, είναι παράλογο να καταγγέλλουν την βία αυτοί που την προκαλούν. Αλλά αυτό ακριβώς συμβαίνει. Η πείνα είναι η πιο άγρια δικτατορία. Και η αδικία το μεγαλύτερο έγκλημα. Κατά τα άλλα, αυτά που λέγονται τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα μου θυμίζουν διαρκώς εκείνο το ανέκδοτο που λέει «εμένα, πoύστηδες, πιρόγα δεν θα με κάνετε». Δηλαδή, είναι ολοφάνερο πως μας περνάνε για ηλίθιους αλλά, προφανώς, πολλοί Έλληνες είναι εντελώς ηλίθιοι. Επίσης, τους σιχάθηκα όλους αυτούς τους «καταδικαστές» της βίας που θα καταδικάσουν σύντομα Ελληνική και Γαλλική επανάσταση. Και απορώ πώς δεν έχουν σιχαθεί ακόμα τους εαυτούς τους. Πάντως, εγώ θα καταδικάσω την υπογεννητικότητα στην Ελλάδα. Αν την καταδικάσουν κι αυτοί που καταδικάζουν τη βία, μπορεί να αρχίσουν οι Ελληνίδες να γεννοβολάνε σαν κουνέλες. Να είσαι καλά, Ηλία. Την αγάπη μου.)
Σχόλια