O Mπελογάννης, η Αμαλιάδα και ο ...

Τί θα κάνει η Αμαλιάδα!... ή πηγαίνοντας στην Αμαλιάδα. 

Κομμουνιστική Νεολαία της Ιταλίας: ««Αυτός που πρόδωσε τον λαό του δεν είναι ευπρόσδεκτος» 

Ανεπιθύμητο στο πανεπιστήμιο της Σαπιέντζα στη Ρώμη, κήρυξε τον Αλέξη Τσίπρα, το Μέτωπο Κομμουνιστικής Νεολαίας –  Ιταλία, με σύνθημα «Αυτός που πρόδωσε τον λαό του δεν είναι ευπρόσδεκτος».

Η αξέχαστη ‘θερμή’ υποδοχή του Τσίπρα από φοιτητές στη Ρώμη (και σε video)

Ο πρωθυπουργός, αναμένεται να... μιλήσει στις 20.30 στο πανεπιστήμιο της Σαπιέντζα, στην εκδήλωση που διοργανώνει το δίκτυο «Transform! Europe» του ΚΕΑ, με θέμα «Μια Ευρώπη για τον Λαό από τον Λαό».
Το Μέτωπο Κομμουνιστικής Νεολαίας – Ιταλίας, στην ανακοίνωσή του αναφέρει:
«Την Πέμπτη 23 Μάρτη ο Τσίπρας θα είναι στο Σαπιέντζα για να μιλήσει για την Ευρώπη και για να διασπείρει κι άλλες αυταπάτες με τις οποίες στην Ελλάδα η κυβέρνησή του έχει προωθήσει -σε συνέχεια των προκατόχων του- αντιλαϊκά μέτρα και κοινωνική σφαγή για να εξασφαλίσει τα κέρδη των καπιταλιστών, εκτελώντας το 3ο μνημόνιο και προετοιμάζοντας ένα 4ο.
Πίσω από μια μάσκα «λαϊκή» και «της αριστεράς» έχει θέσει τις ελληνικές στρατιωτικές βάσεις στη διάθεση των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, συμμετέχοντας ενεργά στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Ο Τσίπρας και οι δυνάμεις της νέας σοσιαλδημοκρατίας, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, αποδυναμώνουν τη λαϊκή αντίσταση και αποπροσανατολίζουν τη νεολαία και τους εργαζόμενους αποκρύπτοντας την ιμπεριαλιστική φύση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενισχύοντας την αυταπάτη ότι μέσα σε αυτήν και μέσα στον καπιταλισμό μπορεί να υπάρξει μια πολιτική που να είναι σε θέση να ικανοποιήσει τις βασικές ανάγκες των λαϊκών τάξεων και να εξασφαλίσει ένα αξιοπρεπές μέλλον.
Δεν έχει σημασία πίσω από ποια μάσκα κρύβεται, ένας υπηρέτης των αφεντικών δεν έχει να μας δώσει μαθήματα, δεν είναι ευπρόσδεκτος. Έξω ο Τσίπρας από το πανεπιστήμιο!».
via "βαθύ κόκκινο"   ΠΗΓΗ

----------------------------

Έλα .ουνί στον τόπο σου... ο Τσίπρας σε εκδήλωση για τον Ν. Μπελογιάννη!

  Τιμώντας τον Μπελογιάννη όπως τίμησε τον Κάστρο.

Πάρτε μάτι από την επίσκεψη - σταυροπόδι - στην Αβάνα για την κηδεία του Κάστρο. Ο ..τύπος είναι άπαιχτος! Δεν κολώνει πουθενά!  

Τώρα ξανά στην Αμαλιάδα. 

Μου θυμίζει έναν φουκαρά έλληνα ροκά, που δεν το είχε στη σκηνή, αλλά για να παίρνει κουράγιο και λάμψη - έτσι νόμιζε - που και που στη διαλλείματα της σκηνικής του παρουσίας φώναζε: "Ευχαριστώ!!!! τον Michael Jackson, !!!!!! τον John Lee Hooker!!!, !!!!τον B.B. King και μεις γελούσαμε γιατί όλοι ξέραμε ότι ο John Lee Hooker και οι άλλοι ούτε που θατον έφτυναν και όχι να συναγελασθούν μαζί'του...

• Μόνο που εδώ  έχουμε να κάνουμε με τον πρωθυπουργό μιας χώρας και δεν είναι για γέλια....

Υ.Γ. Το μόνο του άγχος είναι να παραμείνει στο πολιτικό παιχνίδι πάσει θυσία. Θα κάνει τα πάντα γι' αυτό και ο σύντροφος Παπα (-μούλος) έδωσε γραμμή. 

Σε λίγο θα έχουν προσχωρήσει πλήρως στις απόψεις περί άχρηστων εκλογών..... Κάποιος να το σταματήσει αυτό. Είναι πρώτα απ όλα πρόβλημα αισθητικό! (Εντάξει το πήραμε χαμπάρι, θολώνει την εικόνα, αυτό που έκανε πάντα για να ψαρεύει σε θολά νερά. Αρκετά μ' αυτή την τραβεστί ιστορία!) 

ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΜΑ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΔΕΝ ΠΑΙΖΟΥΝ ΚΑΝΕΝΑ ΡΟΛΟ

Ο κ. Σόϊμπλε, μιλώντας σε Γερμανούς δημοσιογράφους, είπε ότι τα μέτρα για την Ελλάδα, θα πρέπει να διατυπωθούν νομοθετικά με τέτοιο τρόπο, ώστε να παραμένουν ανεξάρτητα από τα εκλογικά αποτελέσματα.

Αφού λοιπόν ο νόμος (δηλαδή η απόφαση των δανειστών) που θα επιβάλει

τα όποια μέτρα, θα τα καταστήσει ανεξάρτητα από τις εκλογές στην Ελλάδα, τότε τι νόημα έχει να γίνονται εκλογές; Ειλικρινά τι νόημα έχουν οι εκλογές πλέον στην Ελλάδα;

Αν δεν μπορούν να αλλάξουν πολιτικές και νόμοι, γιατί να γίνονται εκλογές; Απλά δηλαδή για να ικανοποιούνται οι προσωπικές φιλοδοξίας της καρέκλας για κάποιους, ώστε να έχουν ήσυχο το κεφάλι τους οι δανειστές;

Αλήθεια υπάρχει Σύνταγμα σ΄ αυτή εδώ τη δύστυχη χώρα; Προφανώς δεν υπάρχει. Σύνταγμα της Ελλάδας είναι πλέον τα συμφέροντα των δανειστών. Και αυτό έγινε γιατί το ίδιο το "Σύνταγμα" το επέτρεψε. Εδώ λοιπόν έχουμε και συνταγματικό πρόβλημα. 

Να λοιπόν γιατί, δανειστές και εγχώριο καθεστώς, εξορκίζουν τον κίνδυνο δημοψηφίσματος στην Ελλάδα. Γι' αυτό και παραβιάστηκε το τελευταίο δημοψήφισμα. Γιατί θέλουν να περιορίσουν το «δημοκρατικό» παιχνίδι μόνο μεταξύ των «ελεγχόμενων» πρόθυμων μνημονιακών κομμάτων.

Αυτή όμως η παράδοση της χώρας στους δανειστές, διαλύει την Ελλάδα και εξευτελίζει τον ελληνικό λαό.

Πιστεύω πως αυτό που είπε ο κ. Σόϊμπλε για τα μέτρα και τις εκλογές στην Ελλάδα, αν το έλεγε για τη Γερμανία, αυτή τη στιγμή θα είχαν βγει στους δρόμους εκατομμύρια Γερμανοί και θα ζητούσαν την άμεση απομάκρυνσή του. Αντίθετα εδώ δεν ενόχλησε κανέναν μας, το δε πολιτικό σύστημα άρχισε ήδη να συζητάει το θέμα στα καθεστωτικά ΜΜΕ. Κανένας από το πολιτικό προσωπικό δεν τόλμησε να πει το ελάχιστο εναντίον του κ. Σόϊμπλε. Αντίθετα, κάποια πρόθυμα «παπαγαλάκια» ήδη άρχισαν να προπαγανδίζουν ότι ο άνθρωπος είπε τάχα το αυτονόητο.

Φίλοι μου κάτι σάπιο έχουμε ανάμεσά μας. Κάποια «πέμπτη φάλαγγα» λειτουργεί σε βάρος της χώρας μας και της ζωής μας. Δεν μπορούμε να πάμε παραπέρα έτσι.
Τέλος...

Πέτρος Χασάπης

-----------------

Αναζητούσε… «ρωμαϊκό θρίαμβο», εισέπραξε ήττα «Εάν εκλείψει η αξιολόγηση, τελειώνει και το… θαρραλέο αντιστασιακό αφήγημά τους....»

Τα ράκη της αριστερής του περηφάνιας και της πάλαι ποτέ ηγεμονίας του στο εσωτερικό πολιτικό στερέωμα, τα οποία είχε περικλείσει στην επιστολή του προς τους ευρωπαίους ηγέτες, μαζεύει ο πρωθυπουργός.

Το αίτημα του ήταν να ενταχθεί στο κείμενο της νέας ευρωπαϊκής συνθήκης, η αναφορά στο ευρωπαϊκό κεκτημένο  σχετικά με τα εργασιακά, προκειμένου να επανέλθουν δια της πλαγίας οι συλλογικές συμβάσεις και να λυθεί ο γόρδιος δεσμός εμπλοκής με το ΔΝΤ.

Ο Γιούνκερ όμως του απάντησε ότι, το κοινοτικό κεκτημένο της ΕΕ εφαρμόζεται στην Ελλάδα. Απλώς «δεν υπάρχει ένα μέγεθος που να ταιριάζει σε όλους».

• Ο κ. Τσίπρας υπέστη στρατηγική ήττα, καθώς η επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, είχε καταστεί ένας από τους ελάχιστους εναπομείναντες ακρογωνιαίους λίθους αντίστασής του. Όπως υψιπετώς είχε αναφέρει το βράδυ της Πέμπτης στη Ρώμη, στην εκδήλωση του δικτύου transform! Europe:
• «Είμαστε αποφασισμένοι να είμαστε η κυβέρνηση που θα επαναφέρει τις συλλογικές διαπραγματεύσεις».

Ούτως ή άλλως, ήταν ένα όνειρο απατηλό, γιατί ακόμη και να γινόταν κάποια αναφορά στο κείμενο, δεν προείκαζε κάποια δέσμευση εκ μέρους των δανειστών ως προς το θέμα. Όπως θα έλεγε και κάποιος αριστερός – όχι συριζαίος αριστερός – οι εργασιακές σχέσεις είναι απόρροια των αντίστοιχων παραγωγικών, και αυτές στη χώρα μας είναι αμφότερες κατεστραμμένες, με τη θηριώδη ανεργία, που επισήμως ξεπερνά το 23% και κατά τη ΓΣΕΕ αγγίζει το 29%.  Στην ουσία ο κ. Τσίπρας αναζητούσε  ένα θεσμικό κέλυφος για άγραν εντυπώσεων, χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο.

Ωστόσο πέραν της απόρριψης του αιτήματος, το οποίο αποτελούσε ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα, περισσότερο πρόσβαρη και αξιοπρόσεκτη, ήταν η ομιλία του κ. Τσίπρα  την Πέμπτη στη Ρώμη. Εκεί μεταξύ άλλων, έκανε τη διαπίστωση ότι η  Ευρώπη έχει παραδοθεί στο ΔΝΤ,  και αυτό – κατ΄ αυτόν – εξηγεί γιατί αντιμετωπίζει υπαρξιακή κρίση. Αφελής προσπάθεια γενίκευσης ενός ειδικού προβλήματος.

Απ’ όσο ξέρουμε τον μόνο που έχει παραδώσει η Ευρώπη στο ΔΝΤ, είναι η Ελλάδα (και κάναμε ό,τι μπορούμε για να παρατείνουμε την παραμονή του). Τα υπόλοιπα υπαρξιακά της Ευρώπης είναι προβλήματα των ανοιχτών συνόρων, μαζικής εισόδου μεταναστών, (το αντίθετο δηλαδή απ΄ ό,τι πιστεύει ο κ. Τσίπρας) και περιορισμού του κοινωνικού κράτους, λόγω υστέρησης κρατικών πόρων, αφού η παγκοσμιοποίηση επέτρεψε σε επιχειρήσεις να μετοικίσουν σε πλέον προσοδοφόρα μέρη. Αλλά δεν είναι ευκόλως κατανοητά στην αριστερά του κ. Τσίπρα, η οποία προσπαθεί μια ατυχή σύζευξη των θεωρητικών δοξασιών της, με την άβολη ευρωπαϊκή πραγματικότητα.

Αν κάτι αξιολογείται πάντως από την μέχρι τώρα παρουσία του πρωθυπουργού στη Ρώμη, πέραν της αποτυχίας στην συγγραφή της διακήρυξης, είναι δύο διαβεβαιώσεις στην ομιλία της Πέμπτης:

Α)  «Είμαστε αποφασισμένοι να είμαστε η κυβέρνηση που θα οδηγήσει την Ελλάδα έξω από τα Μνημόνια». Αυτό αποτελεί και απάντηση σε όσους νομίζουν ότι θα εγκαταλείψει την προσπάθεια μακροημέρευσης και θα προσφύγει σε εκλογές. Οι εκλογές μπορεί να γίνουν από ατύχημα, αλλά δεδομένου ότι η κυβερνητική πλειοψηφία είναι οριακή, είναι ενδιαφέρον αν θα βρεθούν εκείνοι οι λίγοι που θα τολμήσουν να ρίξουν την κυβέρνηση της «Πρώτης Φοράς Αριστεράς». Θα τους περιμένει ο στιγματισμός, και το ξέρουν.

Β) Μπορεί κανείς να μειδιάσει ευφροσύνως, διαβάζοντας στην ομιλία του πρωθυπουργού ότι «τερματίσαμε την ύφεση, η οικονομία υπεραπέδωσε πέρυσι και τώρα κάνει στροφή στην ανάκαμψη και την ανάπτυξη», ωστόσο χρήζει προβληματισμού ο κάτωθι κλαυσίγελως: «Δεν θα παραδώσουμε τον λαό στους yes-men των δυνάμεων που θέλουν την Ελλάδα στον ζουρλομανδύα της λιτότητας».

Έχουν υπογράψει σχεδόν τα πάντα, συμφώνησαν με περικοπές συντάξεων και μειώσεις αφορολόγητου, έχουν αποτύχει σε όλα, αλλά εξακολουθούν χωρίς αυτογνωσία, να χαρακτηρίζουν τους αντιπάλους τους «yes-men»! Και αυτό δεν είναι επικοινωνιακή καταφυγή. Είναι ζυμωμένο με την κουλτούρα τους και το πιστεύουν. Άλλωστε χθες ο βουλευτής Γ. Κυρίτσης, δήλωσε «αν υπήρχε αξιωματική αντιπολίτευση που να ήθελε να προστατεύσει τα λαϊκά στρώματα, ας φεύγαμε». (Ορίζουν εαυτούς μοναδικούς προστάτες των λαϊκών στρωμάτων, και ας επιτείνουν τη φτώχεια τους).

Τα ανωτέρω, αφενός αποκαλύπτουν τον κραυγαλέο μεσσιανισμό που τους διακατέχει, αφετέρου την πρόθεσή τους να παραμείνουν, να κλείσουν με κάποιο τρόπο και σε όποιο χρόνο, την αξιολόγηση, (κάτι για το οποίο επιμένει η στήλη από αρχές Ιανουαρίου). Απλώς με τη διαπραγμάτευση απωθούν τα δύσκολα, διαιωνίζουν τον χρόνο παραμονής στην εξουσία, και – κάτι στο οποίο δεν έχει δοθεί σημασία – εκπέμπουν την εικόνα αναγκαιότητας της εξουσίας τους.

Εάν εκλείψει η αξιολόγηση, τελειώνει και το… θαρραλέο αντιστασιακό αφήγημά τους και θα πρέπει να ξεδιπλώσουν το κυβερνητικό τους πρόγραμμα – και το μόνο που έχουν στα μπαγκάζια τους, με ενιαία και «συγκροτημένη» έκφραση, είναι μόνο εκείνο… της Θεσσαλονίκης!

 Του Γιάννη Σιδέρη-liberal.gr
---------

Μια φιλόσοφος για τον ΣΥΡΙΖΑ

===========

A. Τσίπρας: "ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ"!

(είπα κι'γω γιατί με τρώνε τα @ρχιδια)

via Apostolos Bellos

...είπε χθες, χωρίς ντροπή και μας θύμισε τον σοσιαΛηστή Γιωργάκη

Ορισμένες φορές, σήμερα στην μνημονιακή εποχή της Μερκελικής "αριστεράς" νομίζεις πως σε περνούν για μεγάλο μαλάκα, ή...
χρυσόψαρο...

 

 http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr/2017/03/a_28.html

-----------------

Τι νόημα έχει να σέβεσαι τους νεκρούς, όταν δεν σέβεσαι τους ζωντανούς;

11 Οκτ, ’16 6:01 ΜΜ

Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει αλλά ο δημόσιος διάλογος στην Ελλάδα ανάβει και γίνεται εκρηκτικός, όταν γίνεται αναφορά σε νεκρούς.

Όταν γίνεται αναφορά σε νεκρούς, γίνεται πόλεμος.
«Να σεβαστείτε τον νεκρό!» λένε αυτοί που, επί χρόνια, μοίραζαν «Ψόφο!» σε όλους.
«Απόβρασμα» ο νεκρός λένε αυτοί που κατηγορούσαν τους άλλους πως δεν σέβονταν τους νεκρούς.
Το θέμα, για να σέβεσαι τον νεκρό, είναι ο νεκρός να είναι με τη δική σου …παρέα ή να μπορείς να τον χρησιμοποιήσεις, για να κερδίσεις κάτι.
Αν ο νεκρός είναι των απέναντι, δεν χρειάζεται να τον σέβεσαι καθόλου.
Μεταξύ μας, χέστηκαν οι νεκροί αν τους σεβόμαστε ή όχι. Σκασίλα τους μεγάλη.

• Επίσης, δεν καταλαβαίνω τι νόημα έχει να σέβεσαι τους νεκρούς και να μη σέβεσαι τους ζωντανούς.
• Δηλαδή, δεν σέβεσαι τον άνθρωπο που ζει δίπλα σου και σέβεσαι τον άλλον που τον τρώνε τα σκουλήκια.
• Και δεν είναι μόνο οι πρόσφατοι νεκροί που πρέπει να σεβόμαστε.
• Είναι και οι παλιότεροι.
• Ο νεκρός είναι ιερό πρόσωπο.

Ο ζωντανός να ψοφήσει, για να τον σεβόμαστε.
Δηλαδή, απαραίτητη προϋπόθεση στην Ελλάδα για να σε σέβονται, είναι να πεθάνεις.
Αν πεθάνεις, έχεις το σεβασμό όλων.
Κρίμα που δεν θα το μάθεις ποτέ, το πόσο σε σέβονται τώρα που πέθανες.
Χαμός λοιπόν με τους νεκρούς στην Ελλάδα.
Μόνο οι νεκροί ζωντανεύουν τη συζήτηση.
Ξέρετε γιατί οι νεκροί προκαλούν τόσο θόρυβο σήμερα στην Ελλάδα;
Γιατί στη σημερινή Ελλάδα, οι μόνοι ζωντανοί είναι οι νεκροί.
(Από τον πολύ σεβασμό για τους νεκρούς, κάποιοι βγάζουν βόλτα ένα πτώμα, αφού το έχουν δέσει πρώτα πάνω σε μια καρέκλα.)

ΠΗΓΗ
------------------------------

Περί της ουτοπίας...

 

Συντάκτης: 

Γιώργος Μαργαρίτης*

Πολύς λόγος γίνεται στις μέρες μας για την έννοια της ουτοπίας και τη βαρύτητά της στην πολιτική. Δεν είναι η πρώτη φορά που η έννοια ανασύρεται από τη λήθη και παίρνει τη θέση της στον πολιτικό λόγο και από εκεί στο πολιτικό σκηνικό.
Σχεδόν κάθε φορά που οι υποθέσεις της ζωής, της κοινωνίας και της πολιτικής περιπλέκονται η έννοια εμφανίζεται από το πουθενά για να διαχωρίσει το εφικτό από το ανέφικτο, το λογικό από το παράλογο, το προσλήψιμο από το αδιανόητο και τελικά, ίσως εδώ βρίσκεται η ουσία, το επιτρεπτό από το ανεπίτρεπτο.
Οπως συμβαίνει με την κάθε έννοια της γλώσσας και της γραμματείας, η πραγματική σημασία της έννοιας, ο τρόπος που γίνεται κατανοητή, εξαρτάται συνήθως από τη θέση στην οποία βρίσκεται εκείνος που την προσλαμβάνει. Τη θέση του μέσα στο πραγματικό οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό πλέγμα που ορίζει τη ζωή του.
Η ίδια λέξη μπορεί να έχει χαρακτήρα απαξιωτικό, να μηδενίζει, να εξατμίζει την ουσία όσων η έννοια θα περιλάβει. Η ίδια όμως μπορεί να έχει χαρακτήρα απελευθερωτικό, να είναι το πρώτο στοιχείο ενός μεγαλόπνοου σχεδίου, μια σπίθα από όπου ξεκινά το φως που θα σκορπίσει τα σκοτάδια.
Ο καπιταλισμός χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί, ώς την κατάχρηση, την αμφίσημη αυτή έννοια. Πόσες ταινίες του Χόλιγουντ δεν εξυμνούν «τον άνθρωπο και το όνειρό του».
Πόσα σενάρια δεν έχουν γραφτεί –και μεταφερθεί σε οθόνες– πάνω στο μοτίβο του ταπεινού που ασπάζεται ένα όραμα, που περνά μέσα από δοκιμασίες και μαρτύρια, από θυσίες κάθε μορφής και είδους, για να κάνει πραγματικότητα αυτό που όλοι οι γύρω του θεωρούσαν μια φαντασίωση, μια εμμονή, μια ουτοπία.
Δεν είναι μάλλον τυχαίο που, στην περίπτωση του Χόλιγουντ, η ουτοπία αυτή έχει συνήθως υπόστρωμα την «επιχειρηματική» –την καπιταλιστική δηλαδή– ιδέα, είτε ως επαγγελματική επιτυχία είτε ως προσωπική δικαίωση απέναντι στους δυστροπούντες, σε όσους δηλαδή αρνούνται να δουν και να αδράξουν τις άφθονες «ευκαιρίες» που ο καπιταλισμός προσφέρει στους ανθρώπους.
Από την άλλη πλευρά, στον ίδιο τον καπιταλιστικό κόσμο και στο πνεύμα του, η ουτοπία έχει τη σκοτεινή, την αρνητική της πλευρά. Η τελευταία συλλήβδην περιλαμβάνει όλα τα όνειρα, όλες τις ιδέες, όλα τα σχέδια, όλες τις θέσεις, προτάσεις, αποφάσεις που αντιβαίνουν τον ορισμό τής εντός του καπιταλισμού επιτυχίας.
Περιλαμβάνει δηλαδή όσα δεν αφορούν «τον ΕΝΑΝ άνθρωπο και το όνειρό του», αλλά αφορούν τον πόθο πολλών, πάρα πολλών, κοινωνικών ομάδων, τάξεων, εθνών, ανθρώπων να ζήσουν σε έναν κόσμο που θα ενδιαφέρεται γι’ αυτούς, που θα φροντίζει γι’ αυτούς, που θα υπάρχει γι’ αυτούς, που θα λειτουργεί γι’ αυτούς, για τις ανάγκες τους, για τα παιδιά τους.
Στον καπιταλισμό υπάρχει, βλέπετε, θέση μόνο για τον έναν: τον «πετυχημένο». Για να υπάρξει αυτός, για να ανθήσει η θετική ουτοπία του, πρέπει να αποτύχουν όλοι οι άλλοι. Πάνω στη δική τους αποτυχία θα στηριχθεί η επιτυχία του, θα θεμελιωθεί το «όνειρό» του.
Είναι γνωστά αυτά, πολλοί τα έχουν πει, εμείς απλά τα ξαναλέμε. Είναι αυτά τα τόσο απλά που με τον τηλεοπτικό του τρόπο μάς αναλύει η με τον τίτλο «Survivor» ιδεολογικά πολιτική παραγωγή γνωστού καναλιού. Διά της αέναης επαναλήψεως μπορεί και να τα εμπεδώσουμε... Ας είναι.
Το ενθαρρυντικό έρχεται από αλλού. Ερχεται από μια ωμή παραδοχή αδυναμίας και ήττας. Από τον πρωθυπουργό της χώρας προέρχεται και ως εκ τούτου ουδείς μπορεί να την προσπεράσει ως επουσιώδη ως προς το πολιτικό βάρος και τη σημασία της.

• Η άνοδος του εν λόγω πρωθυπουργού στην εξουσία θα μπορούσε να γίνει ταινία του Χόλιγουντ, χωρίς κανένα ιδεολογικό ή πολιτικό πρόβλημα. Ενα παιδί με ένα όνειρο: να κυβερνήσει τη χώρα. 
• Το όνειρο έγινε πραγματικότητα χάρη στον πιο αμοραλιστικό πολιτικό ρεαλισμό που γνώρισε ώς τώρα ο πολιτικός βίος ετούτου του τόπου.
• Ο ανερχόμενος πρόδωσε, ξεγέλασε, εξαπάτησε, κορόιδεψε, πούλησε εχθρούς, φίλους, ιδέες, αρχές. 
• Κατέκτησε κορυφές απάτητες στο ψεύδος και στην ατιμία. Και φυσικά πέτυχε –ομόλογες του καπιταλισμού οι «αξίες» του– και έγινε πρωθυπουργός. 
• Για το καλό το δικό του και για τη συμφορά των πολλών.
• Ετούτες τις ημέρες όμως, στον δεύτερο χρόνο πλέον της επιτυχίας του, αποφάσισε να κάνει κάτι που ο ίδιος μάλλον το αποτίμησε ως νέο σκαλοπάτι «επιτυχίας» – δηλαδή εξαπάτησης.
• Αποφάσισε λοιπόν να εκμεταλλευτεί τη μνήμη του Νίκου Μπελογιάννη. Να «τιμήσει» έναν υπέρμαχο της ουτοπίας με την έννοια που οι κυρίαρχοι, οι καπιταλιστές, την απεχθάνονται, την ουτοπία ως όνειρο των πολλών, ως σχέδιο για την ανατροπή του κόσμου της αδικίας και της εκμετάλλευσης.
• Οποία ταπείνωση! 
• Ο πρωταγωνιστής του Survivor της πολιτικής και της καπιταλιστικής περί «επιτυχίας» αφήγησης, προσκυνητής στον υπέρμαχο της ουτοπίας των πολλών, σε εκείνον που πέθανε ώστε να μη χρειάζονται πλέον ουτοπίες!
• Αλήθεια, πιστεύει ο κ. Τσίπρας ότι οδηγεί κάπου ο συνδυασμός ύβρεως και δικής του ταπείνωσης;

* καθηγητής σύγχρονης Ιστορίας ΑΠΘ