Μια Νιρεμβέργη για τους οικονομικούς εγκληματίες

Λίγοι ίσως θυμούνται σήμερα ότι η περίφημη δίκη της Νιρεμβέργης, στην οποία δικάστηκαν κάποιοι από τους ναζί πρωτεργάτες των φρικαλεοτήτων του φασισμού, δεν αφορούσε μόνο τα «εγκλήματα πολέμου», τα «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» και τη «συνωμοσία», αλλά υπήρχε και μια τέταρτη ομάδα στο κατηγορητήριο, η οποία ήταν τα «εγκλήματα κατά της ειρήνης».
Επίσης, ότι στο εδώλιο δεν βρέθηκαν μόνο τα 24 πρόσωπα, αλλά και οκτώ οργανώσεις (ή θεσμοί), όπως η κυβέρνηση του Τρίτου Ράιχ, η ηγεσία του Εθνικοσοσιαλιστικού (ναζιστικού) Κόμματος, η Γκεστάπο, τα Ες Ες και τα Τάγματα Εφόδου.

Οσο και εάν σε κάποιους ακουστεί παράξενο, η συμπεριφορά και η δράση των σημερινών «ηγετών» της νεοφιλελεύθερης επέλασης, όπως και η στάση των «θεσμών», θα μπορούσαν δυνητικά στο μέλλον να βρεθούν σε μια παρόμοια θέση για «εγκλήματα σε καιρό ειρήνης», αφού οι μακροπρόθεσμες συνέπειες των πολιτικών τους σε εκατοντάδες εκατομμύρια πολιτών και χωρών ολόκληρων είναι δραματικές: μαζική φτώχεια, πρόωροι θάνατοι, αδυναμία αντιμετώπισης ασθενειών, υποσιτισμός, κατάθλιψη, υπερφορολόγηση, εργασιακή υπερεκμετάλλευση, σφετερισμός κυριαρχίας, «εκτόπιση» πληθυσμών μέσω της αναγκαστικής μετανάστευσης, πόλεμοι χαμηλής (ή υψηλότερης έντασης).
Οσο για τους δράστες; Υπεξαίρεση (με συνοπτικές διαδικασίες) δημόσιου πλούτου, αθέμιτος πλουτισμός, μεταφορά των οικονομικών συνεπειών της κρίσης που οι ίδιοι προκάλεσαν στους ασθενέστερους, μαζική φοροδιαφυγή, προκλητικά προνόμια και αθέμιτη πολιτική επιρροή.
Η δε κατηγορία της «συνωμοσίας» επίσης θα μπορούσε να σταθεί, στον βαθμό που η «νεοφιλελεύθερη συναίνεση» χρειάστηκε περίπου 45 χρόνια για να υλοποιηθεί, από τότε που συγκροτήθηκε ως σχέδιο και εκτελέστηκε επί δεκαετίες, με τη συμμετοχή τραπεζών, ινστιτούτων, πανεπιστημίων, ιδρυμάτων, ΜΜΕ και «διανοουμένων», έτσι όπως το στοιχειοθετεί ο Ντέιβιντ Χάρβεϊ στο αποκαλυπτικό του βιβλίο «Νεοφιλελευθερισμός: Ιστορία και παρόν» (εκδ. Καστανιώτη).
Να μην ξεχνάμε ότι το ναζιστικό σχέδιο, το οποίο οδήγησε στα μαζικά εγκλήματα, ξεκίνησε ήδη από τη δεκαετία του 1920 και εκδηλώθηκε με το «πραξικόπημα της μπιραρίας» (1923) του Χίτλερ, για το οποίο και φυλακίστηκε.
Ολα αυτά δεν εμπίπτουν σε κάποια συνωμοσιολογική προσέγγιση της Ιστορίας, αλλά σε μια απολύτως τεκμηριωμένη (για όσους θέλουν να τη μάθουν) ιστορική καταγραφή, η οποία απλώς συσκοτίζεται από τους κυρίαρχους ιδεολογικούς και επικοινωνιακούς μηχανισμούς, οι οποίοι (για να μην ξεχνιόμαστε) χρηματοδοτούνται από τους κάθε είδους νεοφιλελεύθερους «θεσμούς» και την «αγορά».
Η «τελική λύση» των ναζιστών αφορούσε έναν και μόνο λαό (Εβραίους) και έκανε τόσο μεγάλη αίσθηση επειδή οι φασίστες διαλαλούσαν τον ρατσισμό τους και τον επέβαλαν με την ωμή βία.
  • Οι νεοφιλελεύθεροι ταλιμπάν εφαρμόζουν τη δική τους «τελική λύση», καταστρέφοντας μεθοδικά το κράτος πρόνοιας και κάθε είδους κοινωνική κατάκτηση, καταδικάζοντας δεκάδες λαούς στη μιζέρια και στη δυστυχία. 
  • Και, φυσικά, στρώνουν με τις πράξεις τους τον δρόμο στους πραγματικούς φασίστες και ρατσιστές, απόγονους και πολιτικούς κληρονόμους των ναζιστών.
  • Ο κάθε Πολ Τόμσεν, ως άλλος στρατοπεδάρχης του θανάτου, φροντίζει να μην ξεφύγει κανένας λαός από τα δεσμά του και φυσικά, εάν ποτέ δικαζόταν, θα δήλωνε όπως και οι ψυχροί τεχνοκράτες δολοφόνοι των στρατοπέδων συγκέντρωσης, «μα εγώ μόνο εντολές εκτελούσα...».
Πηγή
 

Σχόλια