Το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής που επιβλήθηκε στην Ελλάδα ,αλλά και
όλες οι πολιτικές αποφάσεις που πάρθηκαν κατά την περίοδο εφαρμογής του και
αφορούσαν πχ. στο PSI ή
στη νομισματική πολιτική της ΕΚΤ, θα πρέπει να διδάσκονται στις οικονομικές
σχολές ως παράδειγμα προς αποφυγή ή πως οι λανθασμένες οικονομικές πολιτικές
οδηγούν μια χώρα στην κατάρρευση. (Blogger: Αυτό το ξέρει ο Βενι;)
Σήμερα θα αναφερθούμε στο περίφημο PSI του 2012 που πραγματοποίησαν οι δανειστές με την απλή παρακολούθηση – συγκατάθεση της κυβέρνησης Παπαδήμου.
Κατ’ αρχάς θα πρέπει να ειπωθεί ότι ήταν περιορισμένο το καθαρό όφελος από τα δύο «hair cut» του ελληνικού χρέους που πραγματοποιήθηκαν το 2012, σύμφωνα με τη μελέτη της Τράπεζας της Ελλάδος «Το χρονικό της μεγάλης κρίσης 2008-2013».
Από τη συνολική μείωση του χρέους κατά 137,9 δισ. ευρώ που επιτεύχθηκε με το PSI του Φεβρουαρίου του 2012 και την επαναγορά ομολόγων το Δεκέμβριο του ίδιου έτους, το καθαρό όφελος ήταν μόλις 51,2 δισ. ευρώ.
Αυτό οφείλεται στην ιδιομορφία της διαδικασίας του PSI, στις πρόσθετες ανάγκες δανεισμού που δημιούργησαν οι ίδιες οι διαδικασίες (ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών), καθώς και στην ανάγκη χρηματοδότησης των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού.
Το ύψος των παλαιών δανείων (ομολόγων) προς τους ιδιώτες επενδυτές μειώθηκε το Φεβρουάριο κατά 106 δισ. ευρώ περίπου. Επίσης, με την επαναγορά χρέους το Δεκέμβριο του 2012, το χρέος μειώθηκε περαιτέρω κατά 31,9 δισ. ευρώ, δηλαδή συνολικά κατά 137,9 δισ. ευρώ.
Το καθαρό όφελος από την αναδιάρθρωση του χρέους μετριάστηκε σημαντικά, κυρίως λόγω:
1. Της ανάγκης για ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών με έκδοση νέου χρέους (ύψους 41 δισ. ευρώ εντός του 2012).
2. Του δανεισμού ύψους 11,3 δισ. ευρώ για την επαναγορά χρέους (το Δεκέμβριο).
3. Του γεγονότος ότι η μείωση της αξίας των ομολόγων που διακρατούσαν τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία ή άλλοι φορείς (ύψους 16,2 δισ. ευρώ) δεν οδήγησε σε μείωση του χρέους, επειδή επρόκειτο για ενδοκυβερνητικό χρέος.
4. Του δανεισμού 4,5 δισ. ευρώ για την παροχή ομολόγων του EFSF στα ασφαλιστικά ταμεία ως αντισταθμιστικού οφέλους έναντι της μείωσης των απαιτήσεων που υπέστησαν.
5. Της ανάγκης για δανεισμό 11,9 δισ. ευρώ για την κάλυψη του ελλείμματος του 2012 (συμπεριλαμβανομένης της πληρωμής δεδουλευμένων τόκων το Φεβρουάριο, αλλά όχι και της επίπτωσης από τη στήριξη τραπεζικών ιδρυμάτων).
6. Της ανάγκης κάλυψης λοιπών υποχρεώσεων του Δημοσίου (π.χ. πληρωμές στον ΕΜΣ, πληρωμές παλαιών οφειλών κ.λπ.) συνολικού ύψους 1,9 δισ. ευρώ.
Στο πλαίσιο αυτό το καθαρό τελικό αποτέλεσμα όλων των συναλλαγών ήταν η μείωση του χρέους εντός του 2012 μόνο κατά 51,2 δισ. Ευρώ.
Πέρα από τα παραπάνω, στην περίπτωση του ελληνικού PSI γίναμε μάρτυρες ενός πρωτοφανούς γεγονότος: η λεγόμενη ελάφρυνση του ελληνικού δημοσίου χρέους συμπερίλαβε και τα ομόλογα που διακρατούσαν εγχώρια θεσμικά και φυσικά πρόσωπα.
Σκεφτείται, απλά, ακόμη και με το παρόν μνημονιακό πρόγραμμα, πως θα είχαν εξελιχθεί τα οικονομικά μακροοικονομικά μεγέθη, αν τα ασφαλιστικά ταμεία, τα πανεπιστήμια, τα νοσοκομεία, οι τράπεζες και τα φυσικά πρόσωπα δεν υποστεί τη βάσανο του κουρέματος των ομολόγων που κατείχαν.
Η μεγέθυνση του ΑΕΠ σίγουρα θα ήταν υψηλότερη με αποτέλεσμα ο λόγος ΔΧ/ΑΕΠ , που ήταν και είναι το ζητούμενο, να βαίνει μειούμενος. Το μοναδικό γεγονός του κουρέματος των ομολόγων που κατείχαν οι εγχώριοι φορείς έσπρωξε ακόμη περισσότερο την οικονομία στην ύφεση και στην αύξηση του λόγου ΔΧ/ΑΕΠ προκαλώντας συνεχώς νέα μέτρα δημοσιονομικής πολιτικής.
Πηγή
Βlogger: Καλά αυτός ο Μελάς είναι εντελώς ανάγωγος! Τα βάζει με τον Βενι τον μέγιστο οικονομολόγο, τον τιτανοτεράστιο διανοητή της οικονομικής επιστήμης - (ο μόνος που έχει μείνει να υπερασπίζεται σήμερα το PSI!)
----------------
Σήμερα θα αναφερθούμε στο περίφημο PSI του 2012 που πραγματοποίησαν οι δανειστές με την απλή παρακολούθηση – συγκατάθεση της κυβέρνησης Παπαδήμου.
Κατ’ αρχάς θα πρέπει να ειπωθεί ότι ήταν περιορισμένο το καθαρό όφελος από τα δύο «hair cut» του ελληνικού χρέους που πραγματοποιήθηκαν το 2012, σύμφωνα με τη μελέτη της Τράπεζας της Ελλάδος «Το χρονικό της μεγάλης κρίσης 2008-2013».
Από τη συνολική μείωση του χρέους κατά 137,9 δισ. ευρώ που επιτεύχθηκε με το PSI του Φεβρουαρίου του 2012 και την επαναγορά ομολόγων το Δεκέμβριο του ίδιου έτους, το καθαρό όφελος ήταν μόλις 51,2 δισ. ευρώ.
Αυτό οφείλεται στην ιδιομορφία της διαδικασίας του PSI, στις πρόσθετες ανάγκες δανεισμού που δημιούργησαν οι ίδιες οι διαδικασίες (ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών), καθώς και στην ανάγκη χρηματοδότησης των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού.
Το ύψος των παλαιών δανείων (ομολόγων) προς τους ιδιώτες επενδυτές μειώθηκε το Φεβρουάριο κατά 106 δισ. ευρώ περίπου. Επίσης, με την επαναγορά χρέους το Δεκέμβριο του 2012, το χρέος μειώθηκε περαιτέρω κατά 31,9 δισ. ευρώ, δηλαδή συνολικά κατά 137,9 δισ. ευρώ.
Το καθαρό όφελος από την αναδιάρθρωση του χρέους μετριάστηκε σημαντικά, κυρίως λόγω:
1. Της ανάγκης για ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών με έκδοση νέου χρέους (ύψους 41 δισ. ευρώ εντός του 2012).
2. Του δανεισμού ύψους 11,3 δισ. ευρώ για την επαναγορά χρέους (το Δεκέμβριο).
3. Του γεγονότος ότι η μείωση της αξίας των ομολόγων που διακρατούσαν τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία ή άλλοι φορείς (ύψους 16,2 δισ. ευρώ) δεν οδήγησε σε μείωση του χρέους, επειδή επρόκειτο για ενδοκυβερνητικό χρέος.
4. Του δανεισμού 4,5 δισ. ευρώ για την παροχή ομολόγων του EFSF στα ασφαλιστικά ταμεία ως αντισταθμιστικού οφέλους έναντι της μείωσης των απαιτήσεων που υπέστησαν.
5. Της ανάγκης για δανεισμό 11,9 δισ. ευρώ για την κάλυψη του ελλείμματος του 2012 (συμπεριλαμβανομένης της πληρωμής δεδουλευμένων τόκων το Φεβρουάριο, αλλά όχι και της επίπτωσης από τη στήριξη τραπεζικών ιδρυμάτων).
6. Της ανάγκης κάλυψης λοιπών υποχρεώσεων του Δημοσίου (π.χ. πληρωμές στον ΕΜΣ, πληρωμές παλαιών οφειλών κ.λπ.) συνολικού ύψους 1,9 δισ. ευρώ.
Στο πλαίσιο αυτό το καθαρό τελικό αποτέλεσμα όλων των συναλλαγών ήταν η μείωση του χρέους εντός του 2012 μόνο κατά 51,2 δισ. Ευρώ.
Πέρα από τα παραπάνω, στην περίπτωση του ελληνικού PSI γίναμε μάρτυρες ενός πρωτοφανούς γεγονότος: η λεγόμενη ελάφρυνση του ελληνικού δημοσίου χρέους συμπερίλαβε και τα ομόλογα που διακρατούσαν εγχώρια θεσμικά και φυσικά πρόσωπα.
- Οι δικαιολογίες που προβλήθηκαν, κυρίως νομικής φύσεως (*b) (σίγουρα μαχητές: για να εφαρμοστεί το PSI και να κουρέφτεί το χρέος, έπρεπε να εφαρμοστούν οι ρήτρες συλλογικής δράσης (CACs) που μέχρι το τέλος του 2011 δεν προβλεπόντουσαν στο ελληνικό δίκαιο ενώ προβλέπονται στο αγγλικό και αλλά ολοκληρωμένα σε ζητήματα ομολόγων δίκαια.
- Οι ρήτρες συλλογικής δράσης εισήχθησαν αναδρομικά το 2011 για να καταστεί δυνατό το κούρεμα.), άρα πολιτικές στην γενικότητά τους, δεν λαμβάνουν υπόψη τους καθόλου την οικονομική πλευρά του προβλήματος.
Σκεφτείται, απλά, ακόμη και με το παρόν μνημονιακό πρόγραμμα, πως θα είχαν εξελιχθεί τα οικονομικά μακροοικονομικά μεγέθη, αν τα ασφαλιστικά ταμεία, τα πανεπιστήμια, τα νοσοκομεία, οι τράπεζες και τα φυσικά πρόσωπα δεν υποστεί τη βάσανο του κουρέματος των ομολόγων που κατείχαν.
Η μεγέθυνση του ΑΕΠ σίγουρα θα ήταν υψηλότερη με αποτέλεσμα ο λόγος ΔΧ/ΑΕΠ , που ήταν και είναι το ζητούμενο, να βαίνει μειούμενος. Το μοναδικό γεγονός του κουρέματος των ομολόγων που κατείχαν οι εγχώριοι φορείς έσπρωξε ακόμη περισσότερο την οικονομία στην ύφεση και στην αύξηση του λόγου ΔΧ/ΑΕΠ προκαλώντας συνεχώς νέα μέτρα δημοσιονομικής πολιτικής.
Πηγή
Βlogger: Καλά αυτός ο Μελάς είναι εντελώς ανάγωγος! Τα βάζει με τον Βενι τον μέγιστο οικονομολόγο, τον τιτανοτεράστιο διανοητή της οικονομικής επιστήμης - (ο μόνος που έχει μείνει να υπερασπίζεται σήμερα το PSI!)
----------------
*blogger: ... "oι δικαιολογίες που προβλήθηκαν, κυρίως νομικής φύσεως". Νάμαστε στο κλειδί του προβλήματος: Η Τραπεζική στο σύνολό της έχει οικοδομήσει ένα λαβύρινθο νόμων, νομολογιών που πλασσάρονται ως θέσφατα στους αδαείς. Στην πραγματικότητα υπηρετούν συμφέροντα, απλά και καθαρά. Κρατείστε την ανάδειξη ως τραπεζίτη - αμφιλεγόμενου, αλλά με ορατές επιτυχίες, παίζοντας στα όρια της νομιμότητας - τον νομικό Βγενόπουλο(+). Το όλο οικοδόμημα είναι σαθρό και μοιάζει στην τεκμηρίωσή του με θρησκευτική αίρεση. Αν δεν αμφισβητηθεί στη ρίζα του δεν υπάρχει λύση. (Σχετικά με τη θεολογία των αγορών που έχει ενσκήψει...)
Δες:
Deutsche Bank και Ντράγκι τώρα συνεταίροι και στις πλαστογραφίες;
Είναι ο μεγαλοτραπεζίτης Ντράγκι λύση, ή αποτελεί το πρόβλημα;
...Ακούστε πόσες τράπεζες έχει η Γερμανία και τι συμφωνία έχει κάνει από την ίδρυση του ευρώ για κρατική χρηματοδότηση των τραπεζών της, ενώ αυτό απαγορεύεται στην Ελλάδα!.
και εδώ μια περιεκτική προσέγγιση από τον Παν. Γενηματά
Γ.Κοντογιώργης & Παν Γενηματάς: Η πολιτική Ευρώπη σε αδιέξοδο. Η Ελλάδα στη μέγγενη της δυναστικής κομματοκρατίας και της διεθνούς ολιγαρχίας
Γεννηματάς:η ανικανότητα διαχείρισης διογκούμενων προβλημάτων,ίσως φέρει εξελίξεις τον χειμώνα!
αλλά και:
Ο ένοχος της χρεοκοπίας
Beni o ψεύτης
Σ.Ρομπόλης: Μιλάμε για ακραία φτώχεια - Θα δουλεύουμε για ένα πιάτο φαγητό (Ηχητικό) (με πολλά links για το PSI)
Nα γιατί η οικονομική κρίση στην Ελλάδα είναι πριν απ' όλα πολιτική κρίση..
.......
Ακόμη χειρότερα, ο πρωθυπουργός ανατράπηκε μετά από τις πιέσεις που ασκήθηκαν εκ μέρους της γερμανίδας καγκελαρίου, καθώς επίσης του Γάλλου προέδρου – ενώ ο «Βρούτος» ήταν ο τότε υπουργός οικονομικών του, ο οποίος έβαλλε ουσιαστικά την ταφόπλακα στην Ελλάδα.
Εν προκειμένω ο άνθρωπος αυτός, χωρίς να γνωρίζουμε βέβαια γιατί έκανε το αποτρόπαιο έγκλημα, υπεξαίρεσε την εξουσία και συμμάχησε με τους δανειστές – υπογράφοντας την υπαγωγή των ομολόγων της χώρας στο αγγλικό δίκαιο, την απαγόρευση της μετατροπής του εξωτερικού χρέους σε εθνικό νόμισμα, καθώς επίσης την υποθήκευση ολόκληρης της Ελλάδας. Όλα αυτά σε μία χρονική στιγμή που οι δανειστές φοβόντουσαν όσο τίποτα άλλο μία ελληνική χρεοκοπία – η οποία μπορεί μεν να ήταν επώδυνη, αλλά θα οδηγούσε τη χώρα στην έξοδο από την κρίση, ενδεχομένως με ένα δικό της εθνικό νόμισμα.
Ειδικότερα, τότε θα μπορούσε η χώρα να προβεί σε αναβολή πληρωμών, να μετατρέψει όλο το εξωτερικό χρέος της σε δραχμές και στη συνέχεια να το πληρώνει στο δικό της νόμισμα – οπότε η υποτίμηση του δεν θα επιβάρυνε μόνο την ίδια αλλά, επίσης, τους δανειστές της, ενώ το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος θα μειωνόταν πληθωριστικά.
Επομένως, αυτός που δολοφόνησε τελικά την Ελλάδα ή, καλύτερα, αυτός που της έδωσε τη χαριστική βολή, δεν ήταν ούτε ο κ. Παπανδρέου, ούτε οι προηγούμενες κυβερνήσεις – αλλά ο υπουργός που τον ανέτρεψε, για λόγους που μόνο ο ίδιος γνωρίζει (φυσικά πρόκειται για την υποκειμενική μας άποψη).
Έκτοτε η Ελλάδα ήταν και θα είναι έρμαιο των δανειστών, χάθηκε εντελώς η εθνική της κυριαρχία, η οικονομία της πηγαίνει και θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, ενώ μόνο τυχόν μαζική εξέγερση των Πολιτών της θα μπορούσε ίσως να αλλάξει τα δεδομένα – κάτι που όμως πολύ δύσκολα θα συμβεί, αφού πλέον οι Έλληνες ελέγχονται πλήρως από τις δυνάμεις κατοχής, έχοντας πια συμβιβαστεί και σκύψει το κεφάλι.
Η τελευταία ευκαιρία της πατρίδας μας πάντως χάθηκε το 2014, όπου ακόμη θα μπορούσε να σωθεί ρυθμίζοντας τα χρέη της, εάν υπήρχε πολιτική σταθερότητα – κάτι που δυστυχώς δεν σεβάσθηκε η κυβέρνηση που ανέτρεψε την προηγούμενη, υπεξαιρώντας με τη σειρά της την εξουσία, αναιρώντας όλες τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, αντιστρέφοντας το δημοψήφισμα και υπογράφοντας ένα ακόμη θανατηφόρο μνημόνιο.
Υστερόγραφο: Όπως συμπεραίνεται από το παραπάνω γράφημα, μετά το 2010 το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος μειώθηκε μεν αισθητά από την πολιτική των μνημονίων, κάτω από αυτό της Ιταλίας, αλλά μόνο εις βάρος των μισθών των εργαζομένων – αφού έπαψαν να γίνονται εκείνες οι επενδύσεις που αυξάνουν επί πλέον την ανταγωνιστικότητα.
Εκτός αυτού, τα εισοδήματα των Ελλήνων εξαϋλώθηκαν από τις υπερβολικές αυξήσεις των φόρων – οπότε η εγχώρια κατανάλωση κατέρρευσε, η ύφεση βάθυνε και χάθηκαν εντελώς τα όποια πλεονεκτήματα του περιορισμού του εργατικού κόστους, όπως τεκμηριώνεται από τη συνεχή μείωση των εξαγωγών.
Βασίλης Βιλιάρδος
Σχόλια