του Θάνου Καμήλαλη
Η ελληνική κυβέρνηση, παρά το
γεγονός ότι έβαλε την υπογραφή της τον Ιούλιο σε μια συμφωνία που
προέβλεπε ευρύ πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων, προσπάθησε να το κρατήσει
κρυφό. Το παράρτημα του τρίτου μνημονίου με την κρατική περιουσία προς
ιδιωτικοποίηση δεν εμφανίστηκε ποτέ στη Βουλή. Έπρεπε να συνεδριάσει το
ολλανδικό κοινοβούλιο για τη συμμετοχή της χώρας στο ελληνικό πρόγραμμα,
ώστε να μάθουμε την
πλήρη λίστα των αποκρατικοποιήσεων 
στις οποίες έχει δεσμευτεί η χώρα. Κι όμως ο ΣΥΡΙΖΑ επέμενε, πριν τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, να
μιλάει μόνο για 9 ιδιωτικοποιήσεις.
Πλέον δεν τίθεται καμία αμφιβολία. Στο προσχέδιο του νέου Μνημονίου («
Μνημόνιο 3,5», όπως το λέμε στο OpenProject )
μεταξύ Ελλάδας και Κομισιόν, η ελληνική κυβέρνηση δεσμεύεται αφενός να
προχωρήσει και να ολοκληρώσει τις σε εξέλιξη πωλήσεις (ΟΛΠ, αεροδρόμια,
ΟΛΘ, Ελληνικό), αφετέρου να εφαρμόσει ένα ακόμα πιο εκτεταμένο πρόγραμμα
ιδιωτικοποιήσεων από τη συμφωνία του Ιουλίου. Στο νέο πρόγραμμα δεν
βρίσκεται μόνο η παραπάνω λίστα, αλλά όλη η περιουσία της Εταιρείας
Ακινήτων Δημοσίου και μια «αρχική λίστα» από ΔΕΚΟ (σίγουρα ΔΕΗ, ΟΤΕ,
ΕΛΠΕ, ΔΕΠΑ, πιθανότατα και άλλες). Άλλωστε στο νέο μνημόνιο υπάρχουν
ειδικοί όροι για ενέργεια και ύδρευση. Όλα αυτά θα μπουν σε εφαρμογή με
τη δημιουργία του νέου Ταμείου Ιδιωτικοποιήσεων, του «υπερΤΑΙΠΕΔ» όπως
έχει αναφερθεί, το οποίο στο προσχέδιο του νέου μνημονίου τίθεται ως
προαπαιτούμενο.
Τι είναι το νέο Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων
Το
νέο Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων προβλέπεται από το τρίτο μνημόνιο του
Ιουλίου του 2015. H τότε συμφωνία περιείχε τη δέσμευση της Ελλάδας να
προχωρήσει σε ιδιωτικοποιήσεις 50 δις , έσοδα τα οποία, όπως αναφερόταν
ρητά, θα μοιράζονταν ως εξής: 25 δις για την ανακεφαλαιοποίηση των
τραπεζών και άλλων περιουσιακών στοιχείων και από τα εναπομείναντα
έσοδα, 12,5 δις. θα πήγαινε στην αποπληρωμή μέρους του δημοσίου χρέους
της χώρας και 12,5 δις σε επενδύσεις. Μολονότι το «Υπερταμείο» θεωρήθηκε
ίσως ο πιο ακραίος όρος της συμφωνίας του Ιουλίου, η κυβέρνηση
υποστήριξε ότι είχε κερδίσει μέσω τις διαπραγμάτευσης τα εξής: τη
χρησιμοποίηση σημαντικού μέρους των εσόδων για την ανάπτυξη της
οικονομίας (αντί για τη μέχρι τότε δέσμευση ότι κάθε ευρώ θα πήγαινε
στην αποπληρωμή του χρέους) και τον έλεγχο του νέου Ταμείου από την
Ελλάδα. Με το νέο μνημόνιο τίποτα από αυτά δεν θα ισχύει
Το
προσχέδιο του νέου μνημονίου μεταξύ Ελλάδας και Κομισιόν που δημοσιεύει
το TPP, περιέχει λεπτομερώς τα χαρακτηριστικά του νέου Ταμείου.
Συγκεκριμένα:
- Τη διοίκηση αναλαμβάνει ένα Διοικητικό Συμβούλιο,
με μέλη επιλεγμένα από την ελληνική κυβέρνηση. Τον έλεγχο όμως θα τον
έχει ένα Εποπτικό Συμβούλιο, τα μέλη του οποίου θα ορίζονται με τη
σύμφωνη γνώμη των πιστωτών
- Σε αυτό θα μεταφερθούν για πώληση:
α)τα 27 περιουσιακά στοιχεία του ΤΑΙΠΕΔ β) όλα τα assets της ΕΤΑΔ και γ)
κάποιες ΔΕΚΟ. Από το κείμενο προκύπτει ότι υπάρχει διαπραγμάτευση
μεταξύ κυβέρνησης και Κομισιόν για το ποιος θα είναι ο αρμόδιος να
επιλέξει τις ΔΕΚΟ προς ιδιωτικοποίηση.
- Θα είναι απόλυτα ανεξάρτητο από το ελληνικό κράτος
- Οι
οικονομικοί στόχοι του παραμένουν οι ίδιοι με τη συμφωνία του Ιουλίου:
έσοδα 1,4 δις, 3,7 δις. και 1,3 δις. Ευρώ για το 2016, 2017 και 2018
αντίστοιχα
- Τελευταίο και σημαντικότερο: Η
ρήτρα ότι μέρος των εσόδων θα πηγαίνει για την ανάπτυξη δεν υπάρχει
πλέον. Το μόνο που αναφέρεται στο κείμενο είναι ότι τα έσοδα από τις
πωλήσεις θα πηγαίνουν για την αποπληρωμή του δανείου του Ευρωπαϊκού
Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM). Παρόμοια διάταξη υπήρχε στο ιδρυτικό νόμο
του ΤΑΙΠΕΔ, που οριζόταν ρητά ότι τα έσοδα πηγαίνουν αποκλειστικά για
την αποπληρωμή του δημοσίου χρέους της χώρας.
Η δημιουργία του
νέου Ταμείου βρίσκεται στα προαπαιτούμενα της συμφωνίας Ελλάδας –
Κομισιόν, μαζί με τη συνέχιση του υπάρχοντος προγράμματος και την νέα
έγκριση του «Asset Development Plan» του ΤΑΙΠΕΔ με τις 27
ιδιωτικοποιήσεις. Το χρονοδιάγραμμα, μολονότι μοιάζει αδύνατο να
εφαρμοστεί καθότι η συμφωνία με το κουαρτέτο φαίνεται ότι αργεί, είναι
ιδιαίτερα αυστηρό. Η ελληνική κυβέρνηση υποχρεώνεται να νομοθετήσει, να
ορίσει Διοικητικό και Ελεγκτικό Συμβούλιο και να προχωρήσει σε όλες τις
υπόλοιπες αναγκαίες ενέργειες μέσα σε ελάχιστους μήνες.
Είναι τόσο κακές οι ιδιωτικοποιήσεις;
Στη
δημόσια συζήτηση διεξάγεται μία συνεχιζόμενη αντιπαράθεση για το ρόλο
που μπορούν να παίξουν οι ιδιωτικοποιήσεις στην προσπάθεια ανάπτυξης της
οικονομίας. Ίσως το καλύτερο θα ήταν, αντί για ιδεολογικές
τοποθετήσεις, να εξετάζαμε περισσότερο το πώς γίνονται οι
ιδιωτικοποιήσεις στην Ελλάδα της κρίσης.
Το ΤΑΙΠΕΔ απέτυχε. Μέλη της προηγούμενης διοίκησης του διώκονται για κ
ακουργηματικές πράξεις που προκάλεσαν στο Δημόσιο ζημία 500 εκατ. ευρώ .
Προσέλαβε, ως συμβούλους για να βοηθήσουν στις πωλήσεις περιουσιακών
στοιχείων, θυγατρικές εταιρείες των μετέπειτα αγοραστών (βλ. Lufthansa
στα αεροδρόμια, Eurobank και Εθνική στα 28 ακίνητα). Προκήρυξε
«ανοιχτούς» διαγωνισμούς,
προκατασκευασμένους στην πραγματικότητα .
Τα περιουσιακά στοιχεία του Δημοσίου που βγάζει σε πλειστηριασμό, είναι
στη συντριπτική πλειοψηφία τους κερδοφόρα (ΟΛΠ, αεροδρόμια, ΟΛΘ κ.α.).
Μάλιστα έφτασε στο σημείο να
εμποδίζει αναγκαίες επενδύσεις ,
που ήταν αντίθετες στα συμφέροντα του. Ξεπούλησε το λιμάνι του Πειραιά
με ελάχιστο αντίτιμο, το οποίο βάσει του ιδρυτικού του νόμου θα πάει
αποκλειστικά στην αποπληρωμή του χρέους.Φυσικά αυτό δεν ισχύει μόνο στην
περίπτωση του λιμανιού του Πειραιά. Ούτε ένα ευρώ από τις
ιδιωτικοποιήσεις δεν έχει πάει σε κάτι άλλο εκτός από την εξυπηρέτηση
του (μη βιώσιμου) δημοσίου χρέους.
Δημιούργησε σκανδαλώδεις και
πρωτοφανείς συμβάσεις παραχώρησης με επαχθείς όρους για το ελληνικό
Δημόσιο και σκανδαλώδεις ασυλίες για τους «επενδυτές» (το TPP αποκάλυψε
τα κείμενα με
COSCO και
Fraport ).
Με αποικιοκρατικές ρυθμίσεις, υποχρέωση για έμμεσες κρατικές ενισχύσεις
και αποζημιώσεις που θα μπορεί να διεκδικήσει ο επενδυτής με την
παραμικρή αφορμή. Παράλληλα δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για θέσεις
εργασίας και για εργασιακές συνθήκες. Πρόκειται για κείμενα που ακόμα
και τώρα θεωρούνται απόρρητα και δεν έχουν παρουσιαστεί επίσημα στους
πολίτες, ούτε από το Ταμείο, ούτε από την κυβέρνηση.
Όλα αυτά
προσπάθησε να τα καλύψει με δελτία Τύπου (που έγιναν «ρεπορτάζ» από
φιλικά προς αυτό ΜΜΕ) η με τον πρόεδρο του να περιφέρεται από κανάλι σε
κανάλι κάνοντας ιδεοληπτικές αναλύσεις για την αναγκαιότητα των
ιδιωτικοποιήσεων, άνευ στοιχείων και ουσίας. Χρησιμοποιώντας απλές
υποσχέσεις που θυμίζουν «καθρεφτάκια για ιθαγενείς» (όπως ο στόχος για
1,5 δις έσοδα από τον ΟΛΠ… το 2052), ενώ τα πραγματικά οικονομικά
δεδομένα είναι πολύ διαφορετικά (π.χ. τα 350 εκατ που θα πάρει άμεσα η
Ελλάδα για τον ΟΛΠ
αποπληρώνουν δύο εβδομάδες χρέους ).
Συνεχίζει απτόητο το έργο του με την ανοχή της εκάστοτε ελληνικής
κυβέρνησης, που είτε δεν μπορεί, είτε δεν θέλει να ελέγξει το Ταμείο. Η
κόντρα με τον υπουργό Ναυτιλίας, Θόδωρο Δρίτσα και η άτακτη υποχώρηση
του δεύτερου είναι ενδεικτική της κατάστασης.
Τώρα με τα νέα
δεδομένα η εκποίηση των περιουσιακών στοιχείων του ελληνικού κράτους θα
συνεχιστεί, πιο γρήγορα και μαζικά από ποτέ. Άλλωστε βάσει της μέχρι
τώρα εμπειρίας, τι μπορεί να πάει στραβά;
===========================
του Γιώργου Κασιμάτη
ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΑΘΗΝΩΝ
Ξεκινώντας είναι καλό να κάνουμε κάποιες σημαντικές επισημάνσεις:
1. Τα ΜΜΕ έχουν περάσει πλέον στα χέρια των εξουσιαστών και αποτελούν το μεγάλο όπλο τους για την προώθηση των απεχθών πολιτικών τους.
2. Εσείς τα κινήματα είστε οι τελευταίοι φρουροί για μια καλύτερη πολιτική κατάσταση για έναν καλύτερο κόσμο.
Ερχόμενοι στο προκείμενο για το οποίο δίνεται η συνέντευξη αυτή, πρέπει αρχικά να διευκρινίσουμε ότι η Γ Δανειακή σύμβαση που υπογράφτηκε το καλοκαίρι αλυσοδένει τον λαό, επειδή:
1. Ως επακόλουθο της δανειακής σύμβασης ψηφίστηκε στη βουλή το Γ' μνημόνιο με μεγάλη πλειοψηφία.
2. Οι όροι της είναι πιο σκληροί και άρα πιο βαριές οι αλυσίδες του λαού.
3. Επαναφέρει τον έλεγχο και την απόλυτη πραγματοποίηση όλων των όρων των προηγούμενων μνημονίων.
4. Ορίζει ότι ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης - ΕΜΣ (γνωστός ως ESM) θα ελέγχει την εφαρμογή και των τριών μνημονίων.
5. Διαπλέκει όλα τα παραπάνω με πολλά και ύποπτα συμφέροντα, κάνοντας κάθε προσπάθεια αποτίναξης του ζυγού ακόμη δυσκολότερη.
6. Ελέγχει εντελώς
όλα μέσα από το χρηματοπιστωτικό σύστημα, θεσμοποιεί και εντάσσει τα
διάφορα funs και μη εκλεγμένα «κέντρα - δίκτυα» παραγωγής «πολιτικής»
και λήψης αποφάσεων. Γι αυτό και τελικά λειτουργεί ως Λερναία Ύδρα της
οποίας όταν και όποτε προσπαθήσουμε να κόψουμε ένα κεφάλι, θα
εμφανίζεται άλλο ένα χειρότερο.
7. Έχουμε τη δέσμευση του
συνόλου της περιουσίας του λαού (Δημόσιας και Ιδιωτικής) και την
απογύμνωση από όλες τις ασυλίες του Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Δικαίου.
Παράδειγμα: για τον Έβρο δεν έχουμε πια τη δυνατότητα σαν κράτος να
αξιώσουμε τη μη εφαρμογή ή την μερική εφαρμογή των μνημονίων, επειδή
κρίνουμε ότι ως παραμεθόριο περιοχή πρέπει να διαφυλαχτούν κάποιες
ευαίσθητες παράμετροι που θέλουν προσοχή.
Συνεπώς, από τα παραπάνω καταλαβαίνουμε ότι η προδοσία με την υπογραφή της Γ' Δανειακής σύμβασης είναι η χειρότερη.
Το ΤΑΙΠΕΔ έχω
πει και στο παρελθόν ότι είναι ένας εγκληματικός οργανισμός. Δεν τους
αρκούσε όμως αυτό και έφτιαξαν το υπερ ΤΑΙΠΕΔ στο οποίο ο ΕΜΣ (EMS) και
όλα τα συμφέροντα είναι μέσα και τα οποία θα ελέγχουν τα πάντα. Επειδή,
ενώ στο προηγούμενο ΤΑΙΠΕΔ η Διοίκηση
ανήκε στην εκάστοτε κυβέρνηση τώρα με το νέο υπερΤΑΙΠΕΔ θα διοικείται
απ' ευθείας απ' αυτούς και θα έχουν βέτο για τα πάντα. Οπότε τέλος στην Εθνική Κυριαρχία μας.
Αυτό το τέρας εμπεριέχει τα πάντα, ΔΕΚΟ δηλαδή επιχειρήσεις κοινής
ωφέλειας και άρα δεν παραμένει πια καμιά έννοια κοινωνική αδέσμευτη, όλα
είναι δεμένα. Ούτε νερό πια δεν εγγυούνται ότι θα έχουμε! Δεν είναι
μόνο ότι θα πωλούνται όλα, αλλά θα πωλούνται άμεσα και χωρίς κανέναν
ενδοιασμό. Ο ΕΜΣ (EMS) θα πουλά αμέσως την περιουσία του Ελληνικού λαού με άμεση ρευστοποίησή της και όλα θα εισέρχονται πια στην ιδιωτική οικονομία.
Πρέπει να
σημειωθεί ότι όλα τα παραπάνω τα πραγματοποιεί μια αριστερή κυβέρνηση,
στην οποία ο Ελληνικός λαός είχε πιστέψει ότι στα ανθρωπιστικά θέματα θα
έκανε πίσω.
Σημειώνω ότι ο όρος ιδιωτικοποίηση είχε
εμφανιστεί στις αρχές της δεκαετίας του 80 και είχε μοναδικό στόχο την
εξυγίανση των δημοσίων εταιρειών. Αυτό το ζητούμενο, η έννοια της
ιδιωτικοποίησης, το έχασε αμέσως. Και πλέον σημαίνει το πέρασμα της
περιουσίας του λαού σε ιδιωτικά χέρια, χωρίς κράτος το οποίο μ' αυτόν
τον τρόπο εξαφανίζεται.
Τι σημαίνει
αυτό; Όταν ένα αγαθό ιδιωτικοποιείται, ως μονάδα παραγωγής και θεσμικός
πλούτος περνά σε ιδιωτικά χέρια, σε Ανώνυμες Εταιρείες (Α.Ε.) μη
ελεγχόμενες. Αυτήν την εξέλιξη την είχε προβλέψει και ο Μαρξ στον Γ' τόμο, πλην όμως ελάχιστοι το αναφέρουν: ότι δηλαδή η εμφάνιση των Α.Ε. σημαίνει και το τέλος της ιδιοκτησίας και του ταξικού αγώνα.
Όταν λοιπόν
αυτά τα κέντρα μιλούν για ιδιωτικοποιήσεις, δηλαδή στοχεύουν μια
Ελληνική τράπεζα ή μια Ελληνική επιχείρηση (πχ εταιρείες συμφερόντων
Στασινόπουλου) τότε μέσω των ανωνύμων μετοχών τους (Α.Ε.) δημιουργούν
πρόβλημα ρευστότητας σ' αυτήν, υποβαθμίζουν την αξία της μετοχής της
μέσω του χρηματοπιστωτικού συστήματος το οποίο ελέγχουν και έτσι τις
μετατρέπουν σε πραγματικά ανώνυμες. Τα κέρδη αυτών των Α.Ε. θα
καταγράφονται στο ΑΕΠ της Ελλάδας και θα φαίνεται ότι πάμε καλά. Πλην
όμως δεν θα ξέρουμε που επενδύονται αυτά. Με άλλα λόγια θα πεινάμε αλλά
οι δείκτες ανάπτυξης θα είναι ψηλοί! Ο Ελληνικός λαός δεν θα έχει καμιά
ωφέλεια απ' αυτήν την τακτικήεξαγοράς, της Δημόσιας και
Ιδιωτικής του περιουσίας. Οι φιλελεύθεροι μας λένε βέβαια ότι θα
δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, πηγαίνοντας όμως σε ένα καθεστώς
δουλείας, αυτές στην πραγματικότητα θα είναι θέσεις δουλείας. Αυτό το
καθεστώς που μας επιβάλλεται τους χτυπά όλους, και τον εργάτη και τον
μεσαίο και τον επιχειρηματία. Και φυσικά δεν θα υπάρξει ανάπτυξη που να
είναι για το λαό, να σέβεται την κοινωνική δικαιοσύνη και το περιβάλλον.
Ποιες επενδύσεις;
Όλες καθορίζονται απ' έξω. Δεν μένει πια τίποτα. Τελικά δεν έχει
σημασία ποιος θα είναι καλύτερος δούλος από τον άλλον και θα λέγεται Τσίπρας ή Μητσοτάκης.
Από την άλλη οι «διανοούμενοι»
(ο διανοουμενισμός) δεν μπορούν να απαντήσουν αν η εθνική κυριαρχία
παραβιάζεται από αυτά που γίνονται ή αν παραβιάζονται οι Διεθνείς
Συνθήκες.
Το βόλεμα πολλών από μας ενισχύεται από το καθεστώς δανεισμού.
Είναι η τάση να συμβιβαστείς με την πείνα, την δουλεία προκειμένου να
πεθάνεις μια ώρα αργότερα. Επιπροσθέτως αγωνιζόμαστε ξεχωριστά,
επικρατεί τελικά το διαίρει και βασίλευε. Την συστημική αντιπολίτευση
θέλουν και αυτά τα μεμονωμένα κινήματα τους βολεύουν πολύ. Άρα πρέπει
όλα τα κινήματα να ενωθούν σε έναν απελευθερωτικό αγώνα.
Ο κυριότερος
εχθρός είναι το χρέος. Άρα η έννοια βιώσιμο χρέος καθορίζεται από α) το
αν μπορεί αυτό να εξοικονομηθεί μόνο με οικονομικά κριτήρια, β) από τη
μη παραβίαση των δικαιωμάτων του ανθρώπου και γ) την μη παραβίαση της
εθνικής κυριαρχίας. Όπως και βιώσιμη ανάπτυξη μπορεί να υπάρχει μόνο αν
δεν καταστρέφεται το περιβάλλον.
Στο ΔΝΤ, στη παγκόσμια τράπεζα, στο Διεθνή οργανισμό Εμπορίου απαγορεύεται να τίθεται θέμα νομιμότητας με το διεθνές δίκαιο. Το αυτό απαγορεύεται και στις κυβερνήσεις να το θέτουν. Οπότε ο Τσίπρας έπρεπε
να τους πει, να ρωτήσουμε τον ΟΗΕ ή το Συμβούλιο της Ευρώπης μήπως αυτά
που μας επιβάλλετε είναι παράνομα. Αυτά είναι τα όπλα μας στην Διεθνή
σκηνή. Πρέπει να θέσουμε και να επιδιώξουμε να πάρουμε μια επίσημη
διαβεβαίωση για τη νομιμότητα αυτών των πράξεων που μας επιβάλλονται,
αλλιώς να προχωρήσουμε σε αναστολή πληρωμών. Σημειώνω δε ότι αυτό σε
καμία περίπτωση δεν σημαίνει πτώχευση. Άλλωστε γι αυτό στην περίπτωση
της Αργεντινής το χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν πάει στα
δικαστήρια να κερδίσει! Όμως συγχρόνως με αυτές τις κινήσεις χρειάζεται
άμεσο αναπτυξιακό πρόγραμμα. Με άλλα λόγια απαιτείται μια νέα πολιτική
σκέψη, μια νέα ηγεσία.
Σήμερα ο ΟΗΕ πάει
να καθορίσει ένα Διεθνές Όργανο ελέγχου του χρέους. Τα νομικά όργανα
του ΟΗΕ ήδη έχουν διαμαρτυρηθεί για τη νομιμότητα αυτών των δανειακών
συμβάσεων. Επειδή δεν ελέγχεται η νομιμότητά τους, αυτό αποτελεί τον
στυλοβάτη του καπιταλισμού. Συνεπώς αυτό είναι το βασικό μας όπλο, η
νομιμότητα όλων αυτών που μας μετατρέπουν γοργά σε δούλους, αποικία
χρέους, σε μη κυρίαρχη χώρα. Πρέπει λοιπόν να απαγκιστρωθούμε απ' αυτούς
τους δεσμούς και τότε μόνο θα δούμε την επόμενη μέρα. Να εγκαταλείψουμε
το βόλεμα. Να αντιληφθούμε ότι δεν υπάρχει μονόδρομος όπως μας λεν. Να
καταλάβουμε τις αδυναμίες της κακιάς Ευρώπης. Να αντιληφθούμε ότι
υπάρχει και η Ευρώπη του εγκλήματος, της δουλείας, του ιμπεριαλισμού
κλπ.
Ένας λοιπόν είναι ο αγώνας, αυτό που επιβάλλει ο καταστατικός χάρτης του ΟΗΕ:
-
Δεν υπάρχει υποχρέωση κράτους αν παραβιάζονται τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και της Εθνικής του Κυριαρχίας.
-
Συνεπώς οφείλουμε να προχωρήσουμε απελευθερωτικά εναντίον του χρέους.
-
Σήμερα
υπάρχουν πολλές ομάδες, όμως επιβάλλεται να ενωθούν για να δώσουν από
κοινού τοναγώνα απελευθέρωσης από το καθεστώς χρέους.
Τρίτη 19 Απριλίου 2016
Πηγή:http://iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=24072:kath-kasimatis&catid=71:dr-kinitopoiisis&Itemid=278
=============
-
----------
ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥ ΛΙΜΑΝΙΟΥ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ ΑΠΟ ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ
Η δωσίλογη κυβέρνηση Σύριζα/Ανελ προχωράει ακάθεκτη, παρά τη λαϊκή
γενική κατακραυγή, στην ιδιωτικοποίηση του λιμανιού του Πειραιά –και όχι
μόνο–όπως πριν είχε ξεπουλήσει τα αεροδρόμια[1]
και αύριο των τρένων της χώρας, σαν να ήταν κάποια δικά τους προσωπικά
αντικείμενα που τα βγάζουν στο «σφυρί» και όχι ιδιοκτησία του Ελληνικού
λαού. Είναι βέβαια περιττό να υπενθυμίσουμε τις βαρύγδουπες
απατεωνίστικες φανφάρες των σημερινών δοσίλογων λίγο πριν ανέβουν στην
εξουσία περί του αντιθέτου, που εκτελώντας τις εντολές των αφεντικών
τους έχουν βαλθεί να ξεπουλήσουν όλους τους στρατηγικούς τομείς της
οικονομίας, ώστε τα λαϊκά στρώματα να μη μπορέσουν να ξανασηκώσουν ποτέ
κεφάλι απέναντι στην οικονομική κατοχή που τους επιβάλει η παραμονή τους
μέσα στους μηχανισμούς της παγκοσμιοποίησης.
Έτσι πριν ανέλθουν στη εξουσία, έσκουζαν ως προστάτες του δημόσιου
χαρακτήρα των πλουτοπαραγωγικών πόρων της χώρας όπως ακριβώς έκαναν με
το λιμάνι του Πειραιά. Αντίστοιχα η τυχάρπαστη προπαγάνδα από το
μηχανισμό του Σύριζα –τους βολεμένους «αριστερούς» της παγκοσμιοποίησης–
που κατέκλυζε από τα ΜΜΕ μέχρι τα μέσα «κοινωνικής δικτύωσης» για τη
«ριζοσπαστικοποίηση» του κόσμου που ψήφισε τους άθλιους αυτούς, έδινε
και έπαιρνε. Κάποιοι είχαν μάλιστα και το θράσος να στοχοποιούν άτομα
και οργανώσεις που προειδοποιούσαν ανοιχτά τι περιμένει τον λαό από την
ανέλιξη στην εξουσία του Σύριζα. Μετά τα πρώτα μέτρα βέβαια λούφαξαν
στις τρύπες τους, γιατί όπως και να έχει, δοσίλογοι απέναντι στον
Ελληνικό λαό δεν είναι μόνο οι «αριστεροί» της κυβέρνησης, αλλά και όλοι
όσοι τους υποστήριξαν, ανοίγοντας τον δρόμο προς την πλήρη εξαθλίωση
του λαού. Τα νερά της κολυμβήθρας των «πλατειών» βρώμισαν πια, και η
απατεωνίστικη λίγδα των πολιτικάντηδων της παγκοσμιοποίησης ήρθε και
ξανάκατσε πάνω στο τομάρι τους βρωμώντας και ζέχνοντας ραγιαδισμό. Γιατί
πράγματι η ευρωδουλεία είναι η χειρότερη μορφή ραγιαδισμού.[2]
Δημοσιεύματα επί δημοσιευμάτων στις νεοταξίτικες φυλλάδες και στους
ιστότοπους της παγκοσμιοποιητικής «αριστεράς», για τον δημόσιο χαρακτήρα
των λιμανιών, για «για ν’ αποτραπεί μια ιδιωτικοποίηση που παραδίδει
όχι μόνο την εμπορευματική λειτουργία του, αλλά και την ακτοπλοΐα, τις
κρουαζιέρες, τη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη, την ίδια τη δημόσια
λειτουργία και κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, σε ξένο μονοπώλιο».
Ακόμη και «ευθύνες» έδειχναν οι απατεώνες αυτοί για την πώληση του
λιμανιού του Πειραιά: «ότι σε περίπτωση όπου αυτή επικυρωθεί, θα
αναζητηθούν ευθύνες για την εφαρμογή της, προς κάθε κατεύθυνση»[3].
Στις 8-Απρ υπογράφτηκε μεταξύ του Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής
Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ) και της China COSCO Shipping
Corporation, στο Μέγαρο Μαξίμου η πώληση του λιμανιού, συνοδευόμενη από
τις γνωστές εξαγγελίες μέσω Τσίπρα που προφανώς νομίζει ότι αναφέρεται
σε κάφρους βαφτίζοντας κάθε πώληση δημόσιας περιουσίας «αξιοποίηση» ή
«παραχώρηση» και την ιδιωτικοποίηση, «ανάπτυξη» και «νέες θέσεις
εργασίας», ενώ ανακοίνωνε άλλο ένα «κατόρθωμα» της διαδικασίας
ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας που έχει αναλάβει η κυβέρνηση.
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΕΤΑΠΡΑΤΙΚΗ ΕΛΙΤ
Αναφέρονται όμως πράγματι σε «κάφρους» ή τελικά στην παρασιτική
μεταπρατική Ελληνική ελίτ –η οποία υποστήριζε και θα υποστηρίζει κάθε
κοινοβουλευτική χούντα, «αριστερή» ή μη-, που επωφελείται από την
συνεχιζόμενη προτεκταριοποίηση της χώρας, την ιδιωτικοποίηση των
δημόσιων στρατηγικών πόρων και τη συνεχιζόμενη εξαθλίωση των λαϊκών
στρωμάτων;
Έτσι π.χ. ο Σύνδεσμος Εξαγωγέων Βορείου Ελλάδος (ΣΕΒΕ) με επιστολή
του στον Πρόεδρο του ΤΑΙΠΕΔ Στέργιο Πιτσιόρλα τον «συγχαίρει» για την
υπογραφή της συμφωνίας πώλησης του 67% του ΟΛΠ, ενώ ταυτόχρονα καλεί να
επιταχυνθεί η διαδικασία πώλησης και του λιμανιού της Θεσσαλονίκης:
«Έτσι θα μπορέσουμε να εκμεταλλευτούμε τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα
και να καταστήσουμε την χώρα γέφυρα Ανατολής και Δύσης. Ιστορικά όταν
συνέβη αυτό, η χώρα ευημέρησε».
Έχουμε κατ’ επανάληψη αναλύσει ότι σε μια εξαρτημένη οικονομία όπως
στην Ελληνική περίπτωση, η οποία παραμένει μέσα στα πλαίσια των ανοιχτών
και απελευθερωμένων αγορών της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης που μας
ενσωματώνει η ΕΕ, θα υπάρχει πάντα μια οικονομική και πολιτική ελίτ που
τα συμφέροντά της αντικειμενικά είναι επενδυμένα στα συμφέροντα της
Υπερεθνικής Ελίτ (ΥΕ). Αυτά δεν είναι παρά οι γνωστές «4 ελευθερίες» που
καθιερώθηκαν στην ΕΕ με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και αυτές που την
ακολούθησαν, και αποτελούν την πεμπτουσία της διεθνοποιημένης
καπιταλιστικής οικονομίας, (ελευθερία κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων
και εργασίας — ανοικτά σύνορα) δηλ. αυτό που ονομάζουμε
«Παγκοσμιοποίηση».
Το συμφέρον του «ΣΕΒΕ» λοιπόν, ή των μεγαλο-γαιοκτημόνων με τα 500,
1000 και βάλε στρέμματα, ή των μεταπρατών εισαγωγέων προϊόντων των
πολυεθνικών κλπ… είναι να συνεχίσει να υφίσταται το μοντέλο της
εξωστρεφούς οικονομίας και η ανεμπόδιστη ροή βασικά προϊόντων και
εργασίας. Ο «σύνδεσμος εξαγωγέων» φυσικά ποσώς κόπτεται για το αν ο λαός
σήμερα έχει πρόσβαση σε βασικά αγαθά επιβίωσης. Το μέλημά του είναι να
πουλήσει στην εξωτερική αγορά, και αν τα λιμάνια λειτουργούν ως
διαμετακομιστικά κέντρα για την ανεμπόδιστη ροή προϊόντων που
καταναλώνονται όχι με βάση τις ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων, αλλά με
βάση αυτών που έχουν για να καταναλώσουν, ακόμα καλύτερα γι αυτούς. Οι
μεγαλο-γαιοκτήμονες που συγκεντρώνουν σιγά-σιγά όλο και περισσότερη γη
από τον διαρκώς συρρικνούμενο αγροτικό πληθυσμό της Ελλάδας, ποσώς
ενδιαφέρονται για το κόστος της αγροτικής παραγωγής που δεν μπορεί να
σηκώσει ένας φτωχός ή μικρομεσαίος αγρότης, και ακόμη περισσότερο για το
αν η παραγωγή του –η οποία είναι κατά βάση επιδοτούμενη– θα καταλήξει
στην εσωτερική αγορά για τις διατροφικές ανάγκες του πληθυσμού, ή όπως
πραγματικά γίνεται σήμερα θα καταλήξει κύρια στις εξωτερικές αγορές.
Αντίστοιχα από τους εισαγωγείς δεν περιμένουμε βέβαια να αγωνιστούν για
την ανασυγκρότηση της ντόπιας παραγωγής και για την προστασία των
εγχώριων προϊόντων έναντι των εισαγόμενων, που μόνο εκτός ΕΕ/ΟΝΕ και
τους υπόλοιπους μηχανισμούς της παγκοσμιοποίησης είναι δυνατή.
Απεναντίας, τα κέρδη των σημερινών μεταπρατών της Ελληνικής
παρασιτικής οικονομικής ελίτ είναι συνυφασμένα με τα κέρδη των
πολυεθνικών που ορίζουν την οικονομική παγκοσμιοποίηση, δηλ. την
ελεύθερη διακίνηση προϊόντων, υπηρεσιών, εργασίας και κεφαλαίων.
Αυτός είναι ο λόγος που η οικονομική ελίτ της Ελλάδας –η οποία
καθολικά υπερασπίζεται σήμερα την, κατά γράμμα, εφαρμογή των δεσμευτικών
νόμων των μνημονίων που καθιστούν την Ελλάδα ως την πρώτη Ευρωπαϊκή
χώρα που κατάντησε και τυπικά προτεκτοράτο της (ΥΕ), όπως και το
πολιτικό προσωπικό που έχει αναλάβει να κρατήσει με νύχια και με δόντια
έναν ολόκληρο λαό που έχει καταστραφεί από την ΕΕ/ΟΝΕ, μέσα στην ΕΕ– δεν
πρόκειται ποτέ να παρεκκλίνει από τις επιταγές της ΥΕ.
Άλλωστε κανένα πολιτικό κόμμα, όσο «αριστερό» και να δηλώνει, δεν
μπορεί ποτέ να εφαρμόσει μια πραγματική αναπτυξιακή πολιτική μέσα στα
πλαίσια της ΕΕ/ΟΝΕ, όπως αποπροσανατολιστικά επί χρόνια εξαπατούσε η
«αριστερά» της παγκοσμιοποίησης τα λαϊκά στρώματα.
ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΚΑΙ ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟΠΟΙΗΣΗ
Καμία χώρα δεν «ευημέρησε» με ιδιωτικοποιημένους τους
πλουτοπαραγωγικούς πόρους της όπως ισχυρίζεται ο κάθε ΣΕΒΕ και τα
ευρώ-δουλα κόμματα της βουλής. Το αντίθετο, χώρες με ξεπουλημένη τη
δημόσια περιουσία τους στο υπερ-εθνικό κεφάλαιο είναι χώρες με λαούς
εξαθλιωμένους, τύπου λατινικής Αμερικής. Χώρες που έχουν καταντήσει
χαβούζες των πολυεθνικών, με ανύπαρκτη παραγωγική βάση και ανύπαρκτη
νομοθεσία που να προστατεύει τα λαϊκά στρώματα από τις αγορές, αφού ο
βασικός νόμος που ορίζει την παγκοσμιοποιημένη οικονομία είναι αυτός της
ανεμπόδιστης λειτουργίας της αγοράς από προστατευτικούς νόμους και
εργασιακές διεκδικήσεις για την μεγιστοποίηση του κέρδους των
πολυεθνικών. Οι μόνοι που μπορεί να επωφελούνται από την ενσωμάτωση των
λαών στην Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης δεν είναι
άλλοι από την (ΥΕ) και τις παρασιτικές ελίτ που εφαρμόζουν την
ενσωμάτωση των λαϊκών στρωμάτων μέσα στο οικονομικό πλαίσιο των ανοιχτών
και απελευθερωμένων αγορών, το οποίο αντικειμενικά συνεπάγεται τη μη
δυνατότητα εφαρμογής αυτοδύναμης οικονομικής πολιτικής. Ιδιαίτερα για
τις χώρες τις περιφέρειας –όπως η Ελλάδα- αυτό σημαίνει τη σταδιακή τους
προτεκταριοποίηση λόγω της ένταξης σε ένα οικονομικό μπλοκ –εν
προκειμένω την ΕΕ–, όπου τα επίπεδα παραγωγικότητας/ανταγωνιστικότητας
είναι άνισα μεταξύ των μητροπολιτικών χωρών και των χωρών του Νότου που
μετέχουν στο μπλοκ.
Ήταν λοιπόν τα δομικά προβλήματα της Ελληνικής οικονομίας –εξαρτημένη ανάπτυξη[4]–,
που οδήγησαν στην παγίδα του χρέους και στη μεγέθυνση των ελλειμάτων
στο ισοζύγιο πληρωμών και στα δημοσιονομικά ελλείματα, τα οποία
εκτοξεύτηκαν με την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ[5],
αφού το θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ προϋποθέτει την άρση κάθε μέτρου
προστασίας της εγχώριας παραγωγής έναντι των εισαγόμενων, με αποτέλεσμα
τα εισαγόμενα να κατακλύσουν την Ελληνική αγορά.
Αργότερα με την εισαγωγή του ευρώ, οι αποκλίσεις στην ευρωζώνη μεταξύ
παραγωγικότητας/ανταγωνιστικότητας παγιώθηκαν και ο δανεισμός έγινε
ευκολότερος, ενώ η απελευθέρωση των αγορών που θεσμοποιήθηκε μέσω της ΕΕ
επέβαλε κοινή πολιτική για την αντιμετώπιση των αποκλίσεων. Δηλ ενώ
στις ισχυρές οικονομίες όπως η Γερμανική αρκούσε το πάγωμα μισθών για να
επιτευχθούν τα επιθυμητά επίπεδα ανταγωνιστικότητας των γερμανικών
προϊόντων, σε χώρες της περιφέρειας όπως η Ελλάδα, η συμπίεση του
εργατικού κόστους συμβάδιζε με την υποτυπώδη ή ανύπαρκτη παραγωγική
βάση, γεγονός που εκτόξευε τα επίπεδα της ανεργίας και της
υποαπασχόλησης, ενώ η σταδιακή ανυπαρξία ρευστότητας στην αγορά ακύρωνε
και όποια πιθανότητα χρηματοδότησης για ανασυγκρότηση της παραγωγικής
βάσης. Το αποτέλεσμα ήταν η ΕΕ να λειτουργεί ως «οικονομικός μηχανισμός
μεταφοράς πλεονάσματος από τις χώρες του Νότου στις χώρες του Βορρά και
κυρίως την Γερμανία»[6],
το οποίο σήμανε την καθολική εξάρτηση της Ελληνικής οικονομίας από τους
μηχανισμούς της παγκοσμιοποίησης και την αναπόφευκτη απώλεια της
οικονομικής κυριαρχίας της χώρας.
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ
Χωρίς όμως οικονομική κυριαρχία δεν υπάρχει και εθνική κυριαρχία ενός
λαού, και κατ’ επέκταση η προοπτική για περαιτέρω κοινωνική
απελευθέρωση καταντά πια υποκριτική φανφαρολογία και «φύλο συκής» για
πολιτικές οργανώσεις που έχουν βολέψει την «αντισυστημικότητά» τους στα
έδρανα της βουλής ή στα πρότζεκτ της συστημικής προπαγάνδας. Η
οικονομική/εθνική κυριαρχία ενός λαού είναι προϋπόθεση για την κοινωνική
του απελευθέρωση. Και παρότι σε εποχές του έθνους-κράτους, πριν την
θεσμοποίηση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, αντισυστημικά κινήματα
σε κρίσιμες στιγμές συγκροτούσαν εθνικά λαϊκά μέτωπα για να
αντιμετωπίσουν την κατά μέτωπο επίθεση των ιμπεριαλιστών και την κατοχή
του λαού τους, σήμερα αδρανούν, ενώ είναι ακόμα σημαντικότερος και πιο
επιτακτικός ο αγώνας για οικονομική και εθνική κυριαρχία των λαών. Και
είναι πιο επιτακτικός από ποτέ διότι η κατοχή των λαών σήμερα στα
πλαίσια της παγκοσμιοποίησης επιτυγχάνεται μέσω της οικονομικής κατοχής,
της οποίας το πλαίσιο και τους μηχανισμούς – ΕΕ/ΟΝΕ, ΠΟΕ,ΔΝΤ,ΕΚΤ, TTIP
κλπ…– διαχειρίζεται η (ΥΕ). Οι χώρες που ενσωματώνονται στη Νέα Διεθνή
Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης απεμπολούν καταρχήν την
οικονομική τους κυριαρχία και το τι παράγεται, πόσο και από ποιόν,
ορίζεται από τις πολυεθνικές και όχι από κυρίαρχους λαούς. Η κατοχή
λοιπόν στο σημερινό πλαίσιο των ανοιχτών και απελευθερωμένων αγορών
είναι οικονομική και εσωτερική.
Συμπερασματικά, η μόνη λύση δεν είναι βέβαια ο «μονόδρομος» της
παραμονής της χώρας μέσα στην ΕΕ/ΟΝΕ όπως κηρύττουν τα ευρώδουλα κόμματα
και τα επιτελεία τους ή κάποια απατεωνίστικα μισόλογα για έξοδο μόνο
από το ευρώ και παραμονή στους υπόλοιπους μηχανισμούς της
παγκοσμιοποίησης, όπως ο ΠΟΕ –βλ. λ.χ. τις αντίστοιχες θέσεις της ΛΑΕ.
Πραγματικό μονόδρομο για την απελευθέρωση του λαού από τα δεσμά της
παγκοσμιοποίησης αποτελεί η σύμπηξη Μετώπου για την κοινωνική και εθνική
απελευθέρωση (ΜΕ.Κ.Ε.Α.)
με απώτερο στόχο την οικονομική αυτοδυναμία της χώρας. Και οι
προϋποθέσεις για την οικονομική αυτοδυναμία είναι καταρχήν η μονομερής
έξοδος από την ΕΕ/ΟΝΕ και τους υπόλοιπους μηχανισμούς της
παγκοσμιοποίησης όπως ο ΠΟΕ, με συγκεκριμένα μέτρα και πρόγραμμα.[7]
.
[1]
Το ξεπούλημα των Ελληνικών περιφερειακών αεροδρομίων – τα οποία ήταν
όλα κερδοφόρα – ήταν η πρώτη μαζική ιδιωτικοποίηση δημόσιας περιουσίας
από την «αριστερή» κοινοβουλευτική χούντα. Η πώληση έγινε στην
Γερμανική κοινοπραξία Fraport / Slentel .
[2] «Η ευρωδουλεία είναι η χειρότερη μορφή ραγιαδισμού», Τάκης Φωτόπουλος.
[4] Τάκης Φωτόπουλος, «Εξαρτημένη Ανάπτυξη, Η Ελληνική περίπτωση» (1985, υπό επανέκδοση από τις εκδόσεις Κουκκίδα)
[5] Του ιδίου, «Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ», εκδ. Γόρδιος
[6] Τάκης Φωτόπουλος, «Το Χρονικό της Καταστροφής 2010-2015» εκδ. Γόρδιος.
[7] Οι 10 Θέσεις του ΜΕΚΕΑ – Λαϊκό Μέτωπο Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης (ΜΕΚΕΑ)
Σχόλια