Του ΖΑΝ ΠΙΕΡ- ΣΕΒΕΝΕΜΑΝ*
H ελληνική
κρίση είναι ένα μάθημα για όλους τους Ευρωπαίους. Τους αποκαλύπτει, αν
δεν το είχαν ακόμη αντιληφθεί, το αληθινό πρόσωπο της Ευρώπης όπως
οικοδομήθηκε τις τρεις τελευταίες δεκαετίες: Ένα τρομακτικό εργαλείο
ελέγχου των πιο αδύναμων οικονομιών και κηδεμονίας της δημοκρατίας στο
εθνικό πλαίσιο, το μοναδικό πλαίσιο στο οποίο μπορεί να εκφραστεί
πραγματικά. Ο Ζαν- Κλοντ Γιούνκερ το είπε καθαρά: «Δεν μπορεί να υπάρξει
δημοκρατία ενάντια στις ευρωπαϊκές συνθήκες».
- Η ελληνική οικονομία βαθμιαία έπαθε ασφυξία, η βιομηχανία της διαλύθηκε, η γεωργία δέχθηκε αποφασιστικό πλήγμα από το απότομο άνοιγμα στον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και ο δανεισμός με χαμηλά επιτόκια έκαναν αυτή τη διαδικασία να φαίνεται στην αρχή ανώδυνη. Δεν πρέπει κανείς να ξεχνά εδώ, τη διαφθορά και την πελατειοκρατία, προϊόντα ενός αρχαϊκού πολιτικού συστήματος. Όμως η Ελλάδα είναι το δέντρο που κρύβει το δάσος. Το δάσος είναι ένα ενιαίο νόμισμα που προκαλεί αναιμία στις περισσότερες ευρωπαϊκές οικονομίες και που αντί να οδηγεί στη σύγκλισή τους, αυξάνει τις διαφορές τους και δεν μπορεί να επιζήσει παρά με όλο και μεγαλύτερες μεταφορές πόρων, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων δεν θα επιστραφεί ποτέ.
Η
ελληνική κρίση αποκαλύπτει τα όρια της χρηματοπιστωτικής αλληλεγγύης που
οι ευρωπαϊκοί λαοί, και πρώτα απ? όλα οι Γερμανοί, είναι διατεθειμένοι
να δείξουν απέναντι σ' εκείνους που αφέθηκαν να παγιδευτούν από τον
δανεισμό. Πράγματι, οι φορολογούμενοι έχουν βγει σήμερα στην πρώτη
γραμμή στη Γερμανία, στη Γαλλία, στην Ιταλία ή στην Ισπανία, καθώς
γνωρίζουν ή διαισθάνονται ότι θα χάσουν συνολικά τουλάχιστον 500
δισεκατομμύρια ευρώ.
Τα ποσά
αυτά πρέπει φυσικά να υπολογίζονται σε σχέση με το συνολικό ΑΕΠ της
ευρωζώνης, που είναι 7 τρισεκατομμύρια ευρώ τον χρόνο. Σε κάθε περίπτωση
είναι σημαντικά, αν τα προσθέσουμε στα χρέη που έχουν ήδη δημιουργηθεί
για να στηριχθεί το ευρώ. Προκειμένου να υποστηρίξει, για παράδειγμα, η
Γαλλία την Ελλάδα, επιβαρύνει με 85 δισεκατομμύρια ένα χρέος που είναι
ήδη 2,03 τρισεκατομμύρια ευρώ.
Το
μεγαλύτερο πρόβλημα απ? όλα όμως, είναι η επιβράδυνση της ανάπτυξης της
ευρωζώνης (στάσιμο ΑΕΠ από τοΖαν- Πιερ Σεβενεμάν 2007, έναντι ετήσιας αύξησης 2% του ΑΕΠ
των Ηνωμένων Πολιτειών). Από τότε που δημιουργήθηκε το ευρώ, η
βιομηχανική παραγωγή μειώθηκε στη Γαλλία κατά 12% και στην Ιταλία και
την Ελλάδα κατά 20%, ενώ αυξήθηκε στη Γερμανία κατά 34%. Το χάσμα που
δημιουργείται στην Ευρώπη είναι αφόρητο. Αντί να φέρνει πιο κοντά τους
λαούς, το ευρώ τους απομακρύνει και τους διχάζει.
Η
κηδεμονία της Ελλάδας δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή. Οι λαοί θέλουν να
παραμείνουν κυρίαρχοι. Η άρνηση της δημοκρατίας από την πλευρά των
ευρωπαϊκών θεσμών οδηγεί σε επανειλημμένες πολιτικές κρίσεις. Η ελληνική
κρίση αποκαλύπτει το πραγματικό και ανελέητο πρόσωπο των ολιγαρχιών που
κυριαρχούν στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, τόσο στις Βρυξέλλες όσο και στο
Βερολίνο. Ο καθαρά τεχνοκρατικός χαρακτήρας αυτών των θεσμών έρχεται στο
φως όταν κανείς στο ίδιο το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο δεν τολμά να τα βάλει
με τη μοναδική δύναμη που λαμβάνει αποφάσεις: Τη Γερμανία.
- Τα περιθώρια ελιγμών του Αλέξη Τσίπρα περιορίστηκαν ανάμεσα στον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και την Άγκελα Μέρκελ. Η Γαλλία το μόνο που έκανε ήταν να ταχθεί εναντίον ενός μη οργανωμένου Grexit. Απομονωμένη, η Ελλάδα δέχθηκε έναν πραγματικό οικονομικό πόλεμο από τη Γερμανία και τους δορυφόρους της. Μέσω της Ελλάδας, οι «ευρωπαϊκοί θεσμοί» θέλησαν να παραδειγματίσουν άλλους λαούς, και πρώτα απ?όλα τον ισπανικό που ετοιμάζεται να ψηφίσει το Podemos. Ο οικονομικός αυτός πόλεμος δικαιώνει μια φράση του Τζον Ανταμς, δεύτερου προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών: «Υπάρχουν δύο τρόποι να αφαιρέσεις την εθνική κυριαρχία μιας χώρας, το σπαθί και το χρέος».
Το κουτί
της Πανδώρας που άνοιξε με την ελληνική κρίση δεν θα κλείσει σύντομα. Ο
κίνδυνος για τη Γαλλία είναι να παγιδευτεί στον «σκληρό πυρήνα» για τον
οποίο ο Σόιμπλε και ο Λάμερς μιλούσαν από το 1994: Μία ευρωζώνη που θα
περιορίζεται στη Γερμανία, τη Γαλλία και τις χώρες της Μπενελούξ. Αυτό
που πρέπει να κάνει, αντίθετα, είναι να εργαστεί για μια Ευρώπη πιο
ευέλικτη, που σέβεται τους λαούς που την απαρτίζουν.
(Πηγή: Marianne)
* O Ζαν- Πιερ Σεβενεμάν υπήρξε υπουργός σε σειρά κυβερνήσεων της Γαλλίας και ιδρυτής του Κινήματος Πολιτών
================
================
Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ, ΕΝΑΣ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣ «ΓΥΠΑΣ» ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ
Tων RENAUD VIVIEN ΚΑΙ OLIVIER BONFOND (1)
Στις 20 Αυγούστου 2015, η Ευρωπαϊκή
Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) έλαβε από την Ελλάδα νέα πληρωμή ύψους 3,2
δισεκατομμυρίων ευρώ. Άλλες πληρωμές προβλέπονται στο μέλλον.
Χρησιμοποιώντας τα συμπεράσματα του πορίσματος της Επιτροπής Αλήθειας
για το Δημόσιο Χρέος της Ελλάδος(2), η ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να
αρνηθεί να πληρώσει αυτόν τον δανειστή, ο οποίος έχει ενεργήσει σε
καθεστώς παρανομίας και συμπεριφέρεται σαν πραγματικός χρηματοδότης
«γύπας».
Στα
πλαίσια του προγράμματος Securities Market Program (SMP) το οποίο
τέθηκε σε ισχύ από τον Μάιο του 2010 έως τον Σεπτέμβριο του 2012, η ΕΚΤ
απέκτησε ελληνικούς τίτλους σε χαμηλότερη τιμή από την ονομαστική τους
αξία στην δευτερογενή αγορά ομολόγων, μια αγορά «ευκαιρίας», όπου οι
τίτλοι του χρέους αγοράζονται εκ νέου και μεταπωλούνται σύμφωνα με την
προσφορά και τη ζήτηση. Η ΕΚΤ, η οποία ενήργησε σαν χρηματοδότης
«γύπας», εξαγόρασε ελληνικούς τίτλους αξίας 40 δισ ευρώ από μικρό αριθμό
ιδιωτικών τραπεζών και σήμερα απαιτεί την εξόφληση του συνόλου της
ονομαστικής αξίας των τίτλων, δηλαδή 55 δισ συν τους τόκους(3).
Ένα
δεύτερο χαρακτηριστικό στοιχείο της στρατηγικής του χρηματοδότη «γύπα»
είναι πως αρνείται συστηματικά να λάβει μέρος στην αναδιάρθρωση χρεών.
Αυτό ακριβώς συνέβη με την ΕΚΤ, η οποία απέκλεισε την περίπτωση
συμμετοχής της στην αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, το 2012. Άσκησε
μάλιστα πίεση, προκειμένου να παρεμποδίσει τη μείωση του χρέους το 2010,
παρόλο που το χρέος ήταν ήδη μη-βιώσιμο. Κατά τα λεγόμενα του τότε
αντιπροσώπου της Ελλάδος στο ΔΝΤ, Παναγιώτη Ρουμελιώτη, ο οποίος
κατέθεσε στο ελληνικό Κοινοβούλιο, ο τότε πρόεδρος της ΕΚΤ - ο Γάλλος
Jean Claude Trichet - ήταν «από κείνους που έδωσαν μάχη ενάντια στην
αναδιάρθρωση, εκφοβίζοντας την Ελλάδα με διακοπή χορήγησης ρευστότητας.
Στην πραγματικότητα, ο κύριος Trichet μπλόφαρε προκειμένου να σώσει τις
γαλλικές και γερμανικές τράπεζες»(4). Στόχος ήταν να δοθεί χρόνος στις
τράπεζες αυτές, έτσι ώστε να μπορέσουν να αποζημιωθούν χάρη στο δάνειο
της τρόικας, αλλά και να ξεφορτωθούν τους ελληνικούς τίτλους στην
δευτερογενή αγορά, χάρη στο πρόγραμμα SMP. Ας θυμηθούμε πως το 2010,
μόνο 7 τράπεζες - 3 γαλλικές και 4 γερμανικές - αποτελούσαν τους
βασικούς δανειστές της Ελλάδας πριν την παρέμβαση της τρόικας, που
αναβαπτίστηκε έκτοτε ως «Θεσμοί» και περικλείει το ΔΝΤ, την ΕΚΤ, την
Κομισιόν και τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας.
Η έκθεση
της επιτροπής μας, η οποία διενέργησε λογιστικό έλεγχο του χρέους,
συμπέρανε ότι περισσότερο από το 80% των 240 δισ των δανείων που δόθηκαν
από την Τρόικα το 2010 και 2012, επέστρεψαν απευθείας στην αποζημίωση
μιας εικοσαριάς ιδιωτικών τραπεζών. Μάλιστα, μεγάλο μέρος αυτών των
χρημάτων ούτε που έφτασε ποτέ στην Ελλάδα. Τα χρήματα κινήθηκαν μέσω
ενός ειδικού λογαριασμού, ο οποίος δημιουργήθηκε από την ΕΚΤ.
Επιτρέποντας στις τράπεζες να γλυτώσουν από την ανατίναξη της φούσκας
του ιδιωτικού δανεισμού, τον οποίο οι ίδιες είχαν δημιουργήσει, η
επιχείρηση διάσωσης των δανειστών του ιδιωτικού τομέα από δημόσιους
οργανισμούς οδήγησε σε δημιουργία ενός παράνομου για τον λαό χρέους.
Τρίτο
κοινό σημείο με τον χρηματοδότη «γύπα»: η ΕΚΤ χρησιμοποίησε την αδυναμία
του Κράτους οφειλέτη για να «διαπραγματευτεί» συμφωνίες με εμφανείς
ανισορροπίες. Οι «Θεσμοί» επέβαλαν στην Ελλάδα μνημόνια, τα οποία
παραβιάζουν τα δικαιώματα του ελληνικού λαού και επιβαρύνουν το χρέος.
Ακόμα χειρότερα, το κάνανε έχοντας επίγνωση των παραπάνω. Σε απόρρητο
εσωτερικό έγγραφο του τον Μάρτιο του 2010, το ΔΝΤ ανέφερε πως το
μνημόνιο στο οποίο θα συμμετείχε, θα είχε δραματικές επιπτώσεις σε
κοινωνικό επίπεδο και θα οδηγούσε σε περαιτέρω αύξηση του ελληνικού
χρέους(5).
Πέραν
τούτου, οι συμφωνίες οι οποίες κλείστηκαν από το 2010 και μετά,
περιέχουν καταχρηστικούς όρους οι οποίοι αποδεικνύουν πως η Ελλάδα
αναγκάστηκε να παραχωρήσει σημαντικές πτυχές της εθνικής της κυριαρχίας.
Το αγγλικό δίκαιο, το οποίο προστατεύει κατά κύριο λόγο τους δανειστές –
και το οποίο επιλέγεται πάντα ως προνομιούχο δίκαιο από τους «γύπες»
χρηματοδότες – είναι πλέον εφαρμόσιμο σε περίπτωση δικαστικής αγωγής της
Ελλάδος. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα παραιτείται από το όποιο μέσο
υπεράσπισης της ενάντια στους δανειστές, οι οποίοι θα μπορούν στο εξής,
όπως το συνηθίζουν οι χρηματοδότες «γύπες», να κατάσχουν οποιοδήποτε
δημόσιο αγαθό, προκειμένου να αποπληρωθούν τα χρέη. Για να προστατεύσουν
περαιτέρω τον εαυτό τους, οι δανειστές έφτασαν στο σημείο να εισάγουν
στη συμφωνία έναν όρο που εγγυάται πως η Ελλάδα θα πρέπει να τηρήσει τις
δεσμεύσεις της, ακόμα κι αν οι υπογραφείσες συμφωνίες αποδειχθούν
παράνομες!
Πράγματι
πρόκειται εδώ για καθεστώς ανομίας. Τα μέτρα λιτότητας, τα οποία
καταγράφονται στα μνημόνια, παραβιάζουν ευθέως μια σειρά διατάξεων του
ελληνικού, του ευρωπαϊκού και του διεθνούς δικαίου. Οι παραβιάσεις αυτές
ενοχοποιούν τους «Θεσμούς», μεταξύ άλλων, την ΕΚΤ, η οποία δρα
καταστρατηγώντας τους κανονισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το ίδιο το
καταστατικό της. Για παράδειγμα, το πρόγραμμα SMP, εφόσον συμβαδίζει με
τον προγραμματισμό μέτρων λιτότητας, οδηγεί σε παραβίαση του
καταστατικού της ΕΚΤ, καταργώντας στην ουσία την ίδια την αρχή
ανεξαρτησίας της, όπως εκείνη μνημονεύεται στο άρθρο 130 του Κανονισμού
Λειτουργίας της ΕΕ.. Ασκώντας αυτόν τον πολιτικό εκβιασμό, η ΕΚΤ
καταπατεί στην πραγματικότητα το ίδιο το καταστατικό της,
διαφοροποιώντας σε αυτό τον εαυτό της από τον χρηματοδότη «γύπα», που
μένει προσηλωμένος στο στόχο του: το κέρδος. Πρόσφατα, η ΕΚΤ διέπραξε κι
άλλες καταχρήσεις εξουσίας, οδηγώντας σε ασφυξία ρευστότητας τις
ελληνικές τράπεζες, με στόχο να λυγίσει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Ως
κεντρική ευρωπαϊκή τράπεζα, ο ρόλος της είναι να είναι ο «δανειστής της
τελευταίας ευκαιρίας», παρεμποδίζοντας την αστάθεια και τον τραπεζικό
πανικό. Από την θέση της αυτή, ρόλος της ήταν να εξασφαλίσει την
απαραίτητη ρευστότητα στους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς της Ελλάδος.
Οι εν λόγω πράξεις και πιέσεις της αντιβαίνουν το καταστατικό της και
ακυρώνουν πλήρως τις δεσμεύσεις της Ελλάδος απέναντί της.
Σημειώσεις
(1)
Αντίστοιχα γενικός συν-γραμματέας του CADTM Βελγίου και οικονομολόγος
στο CEPAG, και οι δυο τους μέλη της Επιτροπής Αλήθειας Δημόσιου Χρέους.
(2) Διαβάστε το πόρισμα εδώ : http://cadtm.org/IMG/pdf/Raport_FR_23-07.pdf
(3) Atkins R. (2012). ECB Moves to Help Fund Greece Bail-Out. Financial Times
(4) PAUMARD Emilie, Κατάθεση του Παναγιώτη Ρουμελιώτη (15 Ιουνίου 2015), 17 Ιουνίου 2015, www.cadtm.org
(5)
Ποινικό μητρώο το οποίο μεταβιβάστηκε στο ελληνικό Κοινοβούλιο από τον
εισαγγελέα που διερευνά οικονομικά εγκλήματα τα οποία σχετίζονται με τις
δηλώσεις του πρώην εκπροσώπου της Ελλάδος στο Δ.Ν.Τ.: http://gesd.free.fr/imfinter2010.pdf
Μετάφραση: Ελένη Πανούση - Μωϋσής Λίτσης
ΠΗΓΗ: www.contra-xreos.gr
Σχόλια