Αποικία!

Λάθος! Το καθεστώς που θα βιώσουμε είναι: "Αποικία χρέους" και καλό είναι να φρεσκάρουμε την έννοια: "Καθεστώς πεονίας"

Βασίλης Δημ. Χασιώτης

  Στα ΜΜΕ σήμερα (9/7/2015), αναφέρεται δήλωση του Γερμανού υπουργού οικονομικών Βόλφκανγκ Σόϊμπλε** προς τον Αμερικανό ομόλογό του Τζακ Λιου, με την οποία ο πρώτος είπε στον δεύτερο, ότι η Γερμανία θα ήταν έτοιμη να δεχθεί το Πουέρτο Ρίκο στην Ευρωζώνη, που κι αυτό αντιμετωπίζει κρίση χρέους, εάν οι ΗΠΑ δέχονταν την Ελλάδα στην περιοχή του δολαρίου, και για να μη αφεθεί καμία αμφιβολία για τη σοβαρότητα της δήλωσής του, πρόσθεσε : «Νόμιζε ότι αστειευόμουν».
Πρώτα απ’ όλα να υπενθυμίσουμε ότι το Πουέρτο Ρίκο, είναι ουσιαστικά τμήμα της αμερικανικής επικράτειας, ένα κράτος (περισσότερο «περιοχή» θάλεγα) ημικυρίαρχο, υπό την πολιτική και οικονομική επιρροή των ΗΠΑ, και οι κάτοικοί του έχουν την αμερικάνικη ιθαγένεια.
Το γεγονός ότι ο Σόιμπλε επέλεξε να παραλληλίσει την Ελλάδα με το Πουέρτο Ρίκο, ασφαλώς, αντανακλά το πώς ουσιαστικά μας βλέπει, πώς μας αντιμετωπίζει : όχι ως «κράτος» μα ως «περιοχή», και ακόμα χειρότερα, ούτε καν ως «περιοχή», μα ως ένα «κινητό πράγμα» που μπορεί να το ανταλλάσσει με ένα άλλο «πράγμα» : Σας δίνω «Ελλάδα», μου δίνετε «Πουέρτο Ρίκο».
Αυτή δεν είναι μια απλή αθλιότητα.
Το έχω ξαναπεί, πως τη σημερινή Γερμανία, μπορώ να την ερμηνεύω ολοένα και περισσότερο με όρους της δεκαετίας του 1930.
Όμως με αυτή τη δήλωση του πλέον πέραν κάθε ορίων στοιχειώδους πολιτικής ευπρέπειας και έστω πολιτικά υποκριτικής δήθεν δημοκρατικής ευαισθησίας, κυρίου Σόιμπλε, αρχίζω να πιστεύω πως ούτε η βαρβαρότητα της δεκαετίας του 1930 είναι αρκετή για να ερμηνεύσω τέτοιου είδους αντιλήψεις και συμπεριφορές.
Αναμφίβολα, τέτοιες συμπεριφορές, φιλοδοξούν να υπερβούν κάθε προηγούμενη Αθλιότητα και Βαρβαρότητα, κάτι που αν συνεχιστεί με αυτό το «πάθος», είναι βέβαιο ότι θα το «πετύχουν».
Αυτός ο άνθρωπος, δεν πρέπει να έχει καμία θέση σε καμία δημοκρατική κυβέρνηση. Μπορεί να κάνει θαυμάσια καριέρα σε άλλους τομείς, όμως όχι στο δημόσιο τομέα. Είναι θα μου πείτε όμως ένας εκλεγμένος πολιτικός. Δεν διαφωνώ. Όμως, και ο Γιάννης Βαρουφάκης που ήταν κι αυτός ένας εκλεγμένος πολιτικός, έχασε το υπουργείο του όχι διότι ο Έλληνας πρωθυπουργός το αποφάσισε, μα διότι το επέβαλε ο παραπάνω Γερμανός υπουργός οικονομικών. Και το αν «δικαίως» ή όχι αντικαταστάθηκε, αυτό είναι κάτι που έπρεπε να αποτελεί ζήτημα δικό μας, και όχι κάτι που να επιβάλλεται από ξένους.
Και τελειώνοντας να πω στον κύριο Σόιμπλε : κύριε Σόιμπλε, προσέξτε διότι έρχονται ιστορικές συγκυρίες που και που, κατά τις οποίες με οδυνηρό τρόπο η τύχη εγκαταλείπει και τους πιο τυχερούς. Διότι χάρη στην εξαιρετική για σας «τύχη», η Ευρώπη έχει ένα βαθύτατο έλλειμμα ηγεσίας σε άλλα μεγάλα κράτη της Ένωσης, από το οποίο έλλειμμα αντλείτε την τωρινή σας ισχύ, και θα έλεγα και στη περίπτωσή σας, το θράσος και την απροσχημάτιστη αντιδημοκρατική συμπεριφορά. Όμως, συνήθως η τύχη δεν διαρκεί για πάντα. Προσέξτε λοιπόν, μήπως κάποια στιγμή, κάποιοι άλλοι, πιο ισχυροί από εσάς, σας αντιμετωπίσουν σαν «ανταλλάξιμο πράγμα», όπως μας αντιμετωπίζετε εσείς σήμερα. Είναι κάτι που στο παρελθόν θα μπορούσε να συμβεί, αν ήταν το ίδιο αλαζόνες οι τότε ισχυροί, όσο εσείς τότε και σήμερα. Όμως, μην το υπογράφετε ότι θα ηττάσθε πάντα από συμμαχίες δημοκρατικών εθνών, όπως είναι και η Ελλάδα. Πηγή

----------------

Τι είναι το καθεστώς πεονίας;
Πεονία ονομάζεται το καθεστώς όπου ο εργαζόμενος ασκεί ελάχιστο έως καθόλου έλεγχο στις συνθήκες και τους όρους της εργασίας του διότι είναι υπόχρεος στον δανειστή του. Σύμφωνα με τον ιστορικό Τζέιμς Ράσσελ, «ανάμεσα στους δυο πόλους της δουλείας και της ελεύθερης εργασίας υπάρχουν ενδιάμεσοι τύποι ανελεύθερης εργασίας – δουλοπαροικία, πεονία, καταναγκαστική εργασία...
Οι πεόν ήταν αγρότες ή εργάτες γης δεμένοι με συγκεκριμένους γαιοκτήμονες ή εργοδότες λόγω των δανείων που τους χρωστούσαν. Στη θεωρία, ήταν υποχρεωμένοι να δουλέψουν μέχρι το χρέος να αποπληρωθεί. Στην πράξη, ο δανειστής παραποιούσε συχνά τους λογαριασμούς, ώστε το χρέος να μην αποπληρώνεται ποτέ και να συνεχίζει να αυξάνεται. Το χρέος μπορούσε να μεταβιβαστεί ως υποχρέωση και στα παιδιά του οφειλέτη... Η πεονία υπήρχε από την αρχαιότητα έως, λίγο ώς πολύ, τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα σε μεγάλο αριθμό χωρών». Σύμφωνα με το δίκαιο των ΗΠΑ, «πεονία είναι μια κατάσταση ή συνθήκη υποχρεωτικής υπηρεσίας βασισμένη πάνω στο χρέος ενός προσώπου προς ένα άλλο».
Επίσημη δουλοπαροικία
Οι διεθνείς τοκογλύφοι και δανειστές δεν είναι η πρώτη φορά που επιβάλλουν καθεστώς πεονίας πάνω σε μια χώρα και στον λαό της με τη βοήθεια του ΔΝΤ.
Σύμφωνα με τον Μίλτον Φισκ, «το φαινόμενο της πεονίας του χρέους σημαίνει ότι οι εργάτες δαπανούν ένα σημαντικό μέρος της εργασίας τους όχι για την εθνική ανάπτυξη, αλλά για τις διεθνείς τράπεζες». Τον Οκτώβριο του 1985 στη Νέα Υόρκη, σε μια διεθνή συνδιάσκεψη υπό την αιγίδα του ΟΗΕ με αντικείμενο «Δημοκρατία στις διεθνείς σχέσεις», έγινε ιδιαίτερη μνεία στην επιβολή καθεστώτων πεονίας στις υπερχρεωμένες χώρες. Ο Τζόρτζ Γουόρντ (Νόμπελ Ιατρικής, 1967) είχε πει στη συνδιάσκεψη τα εξής:
«Όσο ζηλότυπα και αν τα υπερχρεωμένα έθνη αντιμετωπίζουν την ανεξαρτησία και την κυριαρχία τους, έχουν καταστεί λόγω της υπερχρέωσής τους κάθε άλλο παρά ανεξάρτητα ή κυρίαρχα. Βρίσκονται σε μια κατάσταση την οποία θεωρώ ως εθνική πεονία. Μια αποικία, όπως ένας δούλος, βρίσκεται υπό κατοχή λόγω ιδιοκτησίας, όμως ένας πεόν βρίσκεται υπό κατοχή λόγω χρέους. Πεονία σημαίνει δουλεία λόγω χρέους».
Όμως, μέχρι σήμερα, αυτό το καθεστώς πεονίας πάνω σε κράτη και λαούς ήταν άτυπο. Με τη δανειακή σύμβαση της Ελλάδας, χάρη στο ευρώ και στους σχεδιασμούς της Ε.Ε. για το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και την «οικονομική διακυβέρνηση», για πρώτη φορά το καθεστώς πεονίας που επιβάλλεται σ’ έναν λαό είναι καθ’ όλα θεσμοθετημένο. Αυτό το νόημα έχουν, αφενός, οι συζητήσεις για επιμήκυνση και, αφετέρου, οι προτροπές για αναθεώρηση του Συντάγματος. Ένα κράτος - πεόν χρειάζεται και το αντίστοιχο Σύνταγμα.
Το ενδιαφέρον λοιπόν δεν είναι γιατί ενεργεί έτσι η κυβέρνηση. Ούτε γιατί η αξιωματική αντιπολίτευση διαφωνεί μόνο με τον τρόπο διαχείρισης. Αλλά γιατί όλοι οι άλλοι στην Αριστερά συμπεριφέρονται λες και δεν συμβαίνει τίποτε σημαντικό. Λες και πρόκειται για μια από τα ίδια. Κι έτσι ασκούν την ίδια αντιπολίτευση όπως και πριν. Αρνούνται να δουν – σκοπίμως ή όχι, αδιάφορο – ότι έχουμε τη θεσμοθέτηση ενός πρωτοφανούς καθεστώτος πεονίας, δηλαδή μια δουλοπαροικία χρέους. Ποιον εξυπηρετεί αυτή η τύφλωση; Ποια συμφέροντα προάγει;
Πηγή
**
Ο Σόϊμπλε δρα σαν προβοκάτορας! Εκτραχύνει τα πράγματα και καταστρέφει τον ορθό λόγο! Αν δεν τον σταματήσουν οι Γερμανοί θα τους παρασύρει, αφού βέβαια καταστρέψει εμάς. Ο Σόιμπλε χρειάζεται "μεγάλα γεγονότα" για να "φτιαχτεί". Έχοντας κρίσεις μεγαλείου δεν αποκλείεται να κοιμάται και να ξυπνά με τα κατορθώματα των Μεγάλων Γερμανών! (Είναι οι Γερμανοί που έκαναν δυο πολέμους, κατέστρεψαν την Γιουγκοσλαβία, κ.λ.π. ....)