Η Ελληνική οικονομία πέθανε, ας ενημερωθούν οι στενοί συγγενείς…

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος

Τον θάνατο της ελληνικής οικονομίας γνωστοποίει η νέα έκθεση του ΔΝΤ (:«Η προσαρμογή στις ελλειμματικές χώρες της ευρωζώνης: Πρόοδος, Προκλήσεις και Πολιτικές»). Ο οικονομικός κύκλος κατά την διαδικασία «σοκ και δέος» για την δημοσιονομική και εμπορική προσαρμογή της Ελλάδας, οδήγησε στον οικονομικό θάνατο της χώρας, ενώ παράλληλα η στρατηγική του νεοηγεμονισμού στην ΕΕ που βασίζεται στον αντιπληθωρισμό και τα προγράμματα λιτότητας, αυξάνει τις ανισότητες μεταξύ ελλειμματικών χωρών του νότου και πλεονασματικών χωρών του βορρά, εγκλωβίζοντας πρωτίστως την ευρωζώνη σε μια κρίση στην παραγωγή της και στην κεφαλαιαγορά της.

Εάν η ΕΕ δεν υποστεί αμέσως ριζική, θεσμική αναθεώρηση με στόχο την...οικονομική ολοκλήρωση, οι Ιρλανδία, Πορτογαλία και Ισπανία  θα κινδυνεύσουν να πεθάνουν όπως η Ελλάδα και οι Ιταλία, Γαλλία να βιώσουν φαινόμενα αποσταθεροποίησης εξ αιτίας της ύφεσης που τις απειλεί. Αυτό εκτιμούν σήμερα στελέχη του ΔΝΤ, προτρέποντας για ολοκλήρωση της τραπεζικής ένωσης και την εκπόνηση ενός ευρωπαϊκού σχεδίου για την ανάπτυξη των κεφαλαιαγορών. Δίχως δημοσιονομική ενοποίηση οι επιμέρους προσαρμογές χωρών στην ζώνη του ευρώ θίγουν ευθέως την παραγωγή στις χώρες του νότου, προκαλώντας ταυτόχρονα κινδύνους υπερπαραγωγής στις χώρες του βορρά. Αυτή είναι η γενική εικόνα που έχει σήμερα όχι απλώς το ΔΝΤ, αλλά η διεθνής οικονομική κοινότητα για την προοπτική της ΕΕ και ιδιαίτερα για τις απειλές που η ίδια η λειτουργία της ευρωζώνης δημιουργεί εις βάρος του εαυτού της (της δομής της) και των υπολοίπων χωρών της ΕΕ. Και ποια είναι η είδηση; 

• Μία και μοναδική: πως όσα ισχυριζόμαστε και εκτιμούσαμε κάμποσοι πραγματιστές αντικαθεστωτικοί στην Ελλάδα και σε όλες σχεδόν τις χώρες της ευρωζώνης, ήταν απολύτως ακριβή και δεν περιείχαν ίχνος υπερβολής. Αντίθετα αποδεικνύεται εσφαλμένη ολόκληρη η φιλολογία περί προσαρμογής των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων στις χώρες αυτές και από την πλευρά των παραγόντων της τρόικας στην Ελλάδα. Σε ο, τι αφορά μάλιστα στην Ελλάδα, η υπόθεση ξεφεύγει από τους κανόνες της λογικής και την επιστήμη της εθνικής οικονομίας, για να μετατραπεί σε θέατρο του παραλόγου που «ανέβασε» και ακόμα «παίζει» μία απολύτως τυχοδιωκτική πολιτικοεπιχειρηματική ελίτ διαπλεκομένων με τα «success stories» τους και άλλα απιθάνως διαστροφικά και παραπλανητικά!

Έρχεται σήμερα το ΔΝΤ να σου πει αυτό που προ πενταετίας με επιμονή και με αδρή ανάλυση των οικονομικών δεδομένων εξηγούσα. Πως η συγκεκριμένη διαδικασία εσωτερικής υποτίμησης που ακολουθήθηκε – και ακολουθείται – στην Ελλάδα θα οδηγούσε στα αντίθετα ακριβώς αποτελέσματα από αυτά που προδίκαζε το σύνολο της δεξιάς, κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς. Πως ούτε την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας θα βελτίωναν, ούτε την παραγωγικότητά της θα αύξαναν. Αυτήν την δραματική για την ελληνική κοινωνία «αστοχία» του προγράμματος προσαρμογής δια του «ατομικού μηχανισμού σωτηρίας» της Ελλάδας, έρχεται σήμερα να επισημάνει ως παράδοξο μάλλον, το ΔΝΤ. Καθόλου παράδοξο! Το αντίθετο θα ήταν παράδοξο για όσους μελετούν σοβαρά την επιστήμη της εθνικής οικονομίας και έχουν επαφή με την εξέλιξη της ιστορίας της πολιτικής οικονομίας.
Είναι αλήθεια ότι πολλά παράδοξα συνέβησαν μέχρι να οδηγηθούμε στον θάνατο της ελληνικής οικονομίας, αλλά ο ίδιος ο θάνατος της εθνικής μας οικονομίας, που διαπιστούται σήμερα, δεν ήταν καθόλου παράδοξο. Τι συμβαίνει εδώ; Είμαστε οι αντικαθεστωτικοί στην Ελλάδα ικανότεροι των υπολοίπων στα ζητήματα της εθνικής οικονομίας και βαθύτεροι γνώστες των πολιτικών και κοινωνικών σχέσεων που συνδέονται με αυτήν, ή κάτι άλλο;

• Δεν πιστεύω ότι είμαστε σοφότεροι, αλλά μάλλον σοβαρότεροι, πραγματιστές αντί για ρεαλιστές και νεορεαλιστές του οικονομισμού και κυρίως ικανοί να πολιτικοποιούμε κρίσεις σαν και αυτήν της ευρωζώνης και της ελληνικής οικονομίας, αντί να σεκιουριτοποιούμε οικονομικές περιοχές και εθνικές οικονομίες υπό το χυδαιότερο μεταπολεμικό σύνθημα στην Ευρώπη: «πάση θυσία στο ευρώ»! Πρόσεξε την διαφορά: όσοι πολιτικοποιήσαμε την ελληνική κρίση, αναλύαμε με απόλυτο σεβασμό στα εργαλεία και στις μεθόδους της πολιτικής οικονομίας την εθνική μας οικονομία (ως σύνολο), ενώ όσοι επιχείρησαν να σεκιουριτοποιήσουν την ελληνική κρίση απομονώνοντάς την – απομονώνοντας ουσιαστικά την Ελλάδα εντός της ευρωζώνης – ανέλυαν και εκτιμούσαν με πολιτικά κριτήρια οικονομικές σχέσεις, καταλήγοντας να εμφανίζουν ως οικονομικές εκτιμήσεις «ευσεβείς πόθους»! Δες και το παράδοξο: ενώ αυτοί στην πραγματικότητα «προφήτευαν» ενισχύοντας κερδοσκοπικά παιχνίδια και διευρύνοντας έναν φαύλο οικονομικό κύκλο με χαρακτηριστικά χαοτικής απορρύθμισης, εμάς ειρωνεύονταν και υποτιμούσαν με τους χαρακτηρισμούς «προφήτες», «κινδυνολόγοι» κ. α.!

Σήμερα που το ίδιο το ΔΝΤ παρουσιάζει τον θάνατο της  ελληνικής οικονομίας, καλό είναι να ενημερωθούν οι συγγενείς που δομούν την μεγάλη κυβερνητική οικογένεια ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και παραφυάδων τους, όπως και οι κρατικοδίαιτοι μεγαλοεπιχειρηματίες που αποτελούν, με πολιτικούς όρους τους εξ αγχιστείας συγγενείς, πως έφτασε και ο δικός τους (πολιτικός) θάνατος. Η διαδικασία συντεταγμένης πτώχευσης που επέλεξαν, διότι αυτοί την επέλεξαν και δεν τους επεβλήθη από τον θεό ή μετά από κάποια πολεμική ήττα και κατάληψη, θα οδηγούσε ασφαλώς και στον δικό τους πολιτικό θάνατο. Αυτόν επιχείρησαν να τρενάρουν «πάση θυσία» εις βάρος του ελληνικού λαού. Και πράγματι, όντες κλινικά νεκροί την τελευταία διετία-τριετία, κατάφεραν να παραμείνουν ζωντανοί. Μόνον που αυτή η μορφή διατήρησης στην ζωή του πολιτικού καθεστώτος στην Ελλάδα επιτάχυνε την διαδικασία ολοκληρωτικού θανάτου της ελληνικής οικονομίας, πέραν της σοβαρής δηλητηρίασης της συνταγματικής τάξης, του κοινοβουλευτισμού και της πολιτικής κουλτούρας στον τόπο μας.

• Ο κύκλος της ελληνικής οικονομίας δεν μπορεί πλέον παρά να αντιστραφεί για να συνεχίσει να υφίσταται ελληνική κοινωνία και αγορά. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει εάν η Ελλάδα δεν προχωρήσει σε ριζική πολιτική μεταβολή, η οποία είτε θα υποστηριχθεί από μία ριζική αναθεώρηση στον δημοσιονομικό και χρηματοπιστωτικό προσανατολισμό της ευρωζώνης, είτε από την έξοδο της χώρας από αυτήν. 
• Κάτι που αν συμβεί (προσθέτοντας εξωτερική υποτίμηση στην εσωτερική) μετά από τόσα χρόνια ύφεσης και εσωτερικής υποτίμησης γύρω στο 30%, θα οδηγήσει σε μια τραγική για τον ελληνικό λαό οικονομική υποβάθμιση. 
• Σε μια βαθιά βουτιά στην υπανάπτυξη, για να ξεκινήσει ξανά ο αναπτυξιακός κύκλος της οικονομίας. Αν έχει έννοια η λέξη «αδιέξοδο», είναι βέβαιον πως αυτή η ανελαστική πλέον σχέση που δομεί τις βασικές πτυχές που χαρακτηρίζουν τον θάνατο της ελληνικής οικονομίας, την αποδίδει με τον καλύτερο τρόπο. Το κυρίαρχο πολιτικό καθεστώς της Ελλάδας φρόντισε να εγκλωβίσει τον ελληνικό λαό σε ένα πλήρες αδιέξοδο για να «ελπίζει» πλέον είτε στην βοήθεια του θεού, είτε σε ένα αντι-νεοηγεμονικό πανευρωπαϊκό κίνημα, το οποίο δυστυχώς δεν φαίνεται να δομείται με πολιτικούς όρους αυτήν την περίοδο στην ήπειρό μας!

Είναι βέβαιο πως αν είχε εγκαίρως διαμορφωθεί ένα τέτοιο κίνημα στην Ελλάδα, οι πολιτικές εξελίξεις θα ήταν διαφορετικές και ο θάνατος της κυρίαρχης πολιτικοεπιχειρηματικής ελίτ θα είχε προηγηθεί, ώστε να υπήρχε ελπίδα πολιτικής διαπραγμάτευσης στα κέντρα των αποφάσεων της ΕΕ και ελπίδα διάσωσης της ελληνικής οικονομίας, η οποία έτσι αντί για εσωτερική υποτίμηση θα έπρεπε να ενταχθεί σε ένα μακροχρόνιο πρόγραμμα δημοσιονομικού εξορθολογισμού και παραγωγικής ανασυγκρότησης με έμφαση στον δευτερογενή και πρωτογενή τομέα, το οποίο με την σειρά του θα έπρεπε να σχεδιαστεί έτσι ώστε να αντλήσει άμεσες ξένες επενδύσεις δίχως διομολογήσεις και ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, χωρίς ίχνος στρατηγικής βιομηχανικής ανάπτυξης.

• Τώρα είναι ο θάνατος της ελληνικής οικονομίας που θα επιφέρει τον θάνατο του πολιτικού συστήματος της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας! 
• Η καθυστέρηση του θανάτου αυτών που αποτέλεσαν την αιτία της ελληνικής οικονομικής κατάρρευσης, υπήρξε το μεγαλύτερο πλήγμα για την κοινωνική πρόοδο και το εθνικό συμφέρον της Ελλάδας. 
• Μόνον που ευθύνη για την έλλειψη ενός κινήματος ανατροπής και αναδιοργάνωσης της χώρας σε μία δημοκρατική και παραγωγική βάση, έχουν όλοι οι έλληνες ανεξαιρέτως και ιδιαίτερα οι πλέον ευαισθητοποιημένοι πολιτικά εξ αυτών. 
• Ο άνθρωπος όταν δέχεται να μεταβληθεί σε πρόβατο, δεν είναι θύμα, αλλά άνθρωπος χαμηλής ηθικής συγκρότησης, που έχει υποκαταστήσει την τελευταία με τον ηθικισμό, το μικροσυμφέρον του, το ψυχολογικό του σύμπλεγμα και την πίστη του σε μεταφυσικές και μεταπολιτικές δυνάμεις!  

Πηγή
==============================================
Blogger: Κι' αν το παραπάνω άρθρο σας φαίνεται υπερβολικό από "κάποιον Γιαννακόπουλο", δείτε τι γράφει ο Βεργόπουλος πριν μερικούς μήνες: {Καλώς ή κακώς  ακούγοντας ακόμα τον κ. καθηγητή - τον όποιο φέρει τον τίτλο - αμέσως τα λεγόμενά του αποκτούν αξία. Μα εκεί βασίσθηκε το κόλπο: εξαγόρασε: την εκπαίδευση την πνευματική ελίτ, ώστε άκοπα να "περάσει" την απάτη: Να μια τυπική περίπτωση "έγκυρου καθηγητή". 
Ονόμασαν του σφαγείς, σωτήρες για να κρατήσουν το ποίμνιο σε ύπνωση, να ελαχιστοποιήσουν τις αντιστάσεις πάντα  με την αγαστή συνεργασία τωνΜέσων Μαζικής Εξαπάτησης (ΜΜΕ) φυσικά που έχουν πρωτεύοντα ρόλο στην επίθεση αυτή.} 

• Η χώρα εγκαθίσταται οριστικά σε αιώνια ύφεση και ανεργία!

=========================================
Blogger: Μετά τα παραπάνω κείμενα έχει αξία να διαβάσετε και το παρακάτω - συμπληρωματικό κατά την γνώμη μου.

«Μία νέα μεταπολίτευση, Μία νέα ελίτ».

Του Βασίλη Ξυδιά
Η χώρα έχει ανάγκη μια νέα μεταπολίτευση.
Αυτό είναι παραπάνω από βέβαιο. Είναι άλλωστε η σταθερή επωδός που συνοδεύει εδώ και αρκετά χρόνια τις επετειακές αναφορές στην πτώση της δικτατορίας την 24η Ιουλίου 1974. Παρ’ όλα αυτά η χώρα εξακολουθεί – μέρα με τη μέρα, μήνα με τον μήνα, χρόνο με τον χρόνο – να βουλιάζει στον βάλτο του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος. Φαίνεται ότι ο τεσσαρακονταετής μεταπολιτευτικός κύκλος δεν μπορεί να κλείσει αν μαζί μ’ αυτόν δεν κλείσει ένας ακόμα μεγαλύτερος, η αρχή του οποίου βρίσκεται στην ίδια τη φαύλη σύσταση του νεοελληνικού κράτους.

Είναι κοινό μυστικό ότι το σύγχρονο ελλαδικό κράτος χτίστηκε πατώντας πάνω στην απουσία πραγματικής ελίτ. Αντ’ αυτής, εν είδει υποκατάστατου, σε όλα αυτά τα 180 χρόνια ελεύθερου κράτους, την εξουσία νέμονταν διάφορες κατά εποχές παρασιτικές ολιγαρχίες, απολύτως εξαρτημένες από τους εκάστοτε ξένους επικυρίαρχους. Πρόσφατα μάλιστα συνειδητοποιήσαμε κάτι που δεν το είχαμε μάθει στο σχολείο. Ότι ένας απ’ τους βασικούς μηχανισμούς της εξάρτησης και της υποτέλειας ήταν τα δάνεια.

Προς στιγμήν φάνηκε – ή έτσι νομίσαμε – ότι η μεταπολίτευση θα έβγαζε την Ελλάδα απ’ αυτή τη συφοριασμένη μοίρα και θα την επέστρεφε στους Έλληνες, αλλά αποδείχθηκε για μια ακόμα φορά ότι τα μεταξωτά βρακιά θέλουν επιδέξιους Κολοκοτρωναίους. Αντ’ αυτών, μας έτυχαν Γουλιμήδες – επιδεξιότατοι κατά τα άλλα στην παραγωγή και κατανάλωση πακέτων ντελόρ, μεγάλων έργων, ολυμπιακών αγώνων και ούτω καθ’ εξής. Κι ακόμα πιο επιδεξιότατοι στη σύναψη κοινωνικών συμβολαίων του τύπου «άρτος και θεάματα» για τον λαό. Η προτελευταία φάση του δράματος ήταν το έργο «ο Καραγκιόζης εκσυγχρονιστής» και η αυλαία κλείνει όπως φαίνεται με το «οι Γερμανοί ξανάρχονται». Και πίσω απ’ όλα την ορχήστρα διευθύνει η νέα μετά το 90 παρασιτική ολιγαρχία, που μαζί με το μεταπολιτευτικό πολιτικό προσωπικό καμώνονται την ελίτ – που ποτέ δεν ήταν.

• Κάνοντας το αναγκαίο ιστορικό φλας μπακ βλέπουμε ότι η ανυπαρξία της ελίτ είναι η μαύρη τρύπα του νεοελληνικού κράτους. Ούτε το παλάτι έφτιαξε ελίτ, ούτε η αγορά, ούτε τα πανεπιστήμια. Ούτε και οι μεταπολιτευτικές πολιτικές δομές που παρήγαγαν τα στελέχη του μεταπολιτευτικού κράτους. Υπάρχει κάτι στο νεοελληνικό κρατικό μόρφωμα που καταπίνει με μεγάλη ευκολία και μεταλλάσσει κατ’ εικόνα και ομοίωσή του, κάθε εκκολαπτόμενη ηθική αριστοκρατία. 

Η μόνη ίσως περίοδος που εξαιρείται απ’ αυτόν τον θλιβερό κανόνα είναι η περίοδος της κατοχής και της Εθνικής Αντίστασης, όπου μέσα απ’ τα σπλάχνα του ταπεινού ελληνικού λαού προέκυψαν νέα πρόσωπα και νέες κοινωνικές και πολιτικές δομές, που εξέφραζαν ένα αλλιώτικο ήθος, εντελώς ξένο προς τις δομές και το ήθος του επίσημου κράτους. Κι ίσως γι’ αυτό ακριβώς, μόλις το κράτος πήρε να ξανασταθεί στα πόδια του, το τότε πολιτικό σύστημα έδωσε τον υπέρ πάντων αγώνα επιστρατεύοντας ακόμα και τους εξοστρακισμένος δωσίλογους. Τους επέβαλαν οι τότε επικυρίαρχοι Εγγλέζοι, όχι τόσο γιατί τους χρειάζονταν σαν ποσοτικό συμπλήρωμα ισχύος, αλλά γιατί διέβλεπαν ότι αυτό που διακυβευόταν ήταν κάτι βαθύτερο από τη σύγκρουση εθνικοφρόνων και κομμουνιστών. Καταλάβαιναν ενστικτωδώς ότι ο ανθρωπολογικός τύπος του δωσίλογου είναι το πιο σίγουρο ηθικό θεμέλιο του καθεστώτος της εξάρτησης και της υποτέλειας. Και δυστυχώς, το πρόβλημα δεν αφορούσε μόνο την παράταξη των νικητών. Θα τολμούσα να πω ότι στην τύχη που είχε ο Άρης Βελουχιώτης, ή αργότερα ο Ν. Μπελογιάννης, ο Δημ. Μπάτσης και ο Ν. Πλουμπίδης φάνηκε η αδήλωτη συνενοχή και των δύο αντιμαχομένων πλευρών του εμφυλίου στην εκκαθάριση του πολιτικού συστήματος απ’ τους ουσιαστικούς του αντιπάλους. Αυτό που παίχτηκε και χάθηκε στην εθνική αντίσταση δεν ήταν η επικράτηση της μιας ή της άλλης ιδεολογίας. Ήταν η ιστορική ανάδυση μιας ελίτ που έβγαινε μέσα από τα σπλάχνα, όχι της ολιγαρχίας, αλλά του λαού, και που είχε τάξει τον εαυτό της στην υπηρεσία της λαϊκής κυριαρχίας.

• Από την άποψη αυτή η ιστορική αγωνία της Ελλάδας ταιριάζει πολύ περισσότερο με τη μοίρα των συγχρόνων λατινοαμερικανών δημοκρατιών, που ιδίως την τελευταία δεκαετία δείχνουν να απαντούν κουτσά-στραβά και με τον δικό τους τρόπο στο ιστορικό αίτημα για μια ελίτ άλλου τύπου, όχι ολιγαρχική και όχι ιδιοτελή· μια ελίτ που αυτοαναγνωρίζεται στην ιστορία, το ήθος, τα συμφέροντα και τον πόνο του λαού απ’ τον οποίο προέρχεται. Κι επομένως, ίσως η μικρή Ελλάδα να αποτελεί ένα ιδιότυπο εργαστήριο της ιστορίας, αφού η δική της ιστορική επιβίωση την υποχρεώνει να εμβολιάσει τον σύγχρονο δυτικό κόσμο με αυτήν την απολύτως ξένη προς αυτόν ιδέα μιας λαϊκής ελίτ. ... Ή μπορεί να κάνω και λάθος· και, όπως λέει ο Κώστας Βεργόπουλος, να μην είναι σήμερα «η πρώτη φορά στην ιστορία που οι κοινωνίες διασώζονται από τα κάτω, παρά την αυτοκαταστροφική εμμονή και το αδιέξοδο των από τα επάνω» («Οι Αγανακτισμένοι κατέβασαν την πολιτική στην κοινωνία», συνέντευξη στην Κρυσταλία Πατούλη, tvxs 3/7/2014). 

Είτε έτσι, είτε αλλιώς, είτε σαν κάτι εντελώς πρωτότυπο, είτε σαν επανανακάλυψη ξεχασμένων παλιών δυνατοτήτων, η χώρα χρειάζεται αυτή τη νέα ελίτ, που δεν θα είναι απλώς η εσωτερική αντιπολίτευση της αναπαλαιωμένης ολιγαρχίας, αλλά ο πυρήνας μιας αυθεντικής εθνικής ανασύστασης ... για τη νέα μεταπολίτευση που θα αποκαταστήσει επιτέλους τη λαϊκή κυριαρχία χωρίς τους αστερίσκους και τις υποσημειώσεις των 180 ετών νεοελληνικού κράτους (ή αλλιώς, κάπου εδώ τελειώνουμε).
Πηγή