Το μέλλον της αφήγησης (storytelling)

Ενστικτωδώς ξέρετε ότι οι άνθρωποι αγαπούν τις ιστορίες και αντιδρούν καμιά φορά σ” αυτές με έντονη συναισθηματική φόρτιση. Το αρχικό κινούμενο σχέδιο στο βίντεο που ακολουθεί αφηγείται την ιστορία ενός παιδιού 2 ετών με καρκίνο σε τελική φάση, και του πατέρα του. Αποτέλεσε το πλαίσιο μιας μελέτης για τον τρόπο που ανταποκρίνεται ο ανθρώπινος εγκέφαλος σε μια αποτελεσματική αφήγηση. Ο βασικός ερευνητής, ο Δρ Πωλ Zακ, πρωτοπόρος στον ανερχόμενο τομέα της νευροοικονομίας, εξερεύνησε την αντίδραση του εγκεφάλου εκατοντάδων ανθρώπων και ποια ήταν η νευρωνική δραστηριότητά τους ως αντίδραση στην ιστορία του μικρού Μπεν.

Αυτό που ανακάλυψε είναι απλό: ακόμα και αν η αφήγηση δεν είναι σύνθετη, ακόμα και αν η ιστορία είναι ελκυστική, αν ακολουθεί την κλασσική δραματική καμπύλη (που περιγράφει ο Γερμανός δραματουργός Gustav Freytag), μπορεί να προκληθούν έντονα συναισθήματα ενσυναίσθησης που συνδέονται με την έκκριση νευροχημικών ουσιών όπως είναι η κορτιζόλη και η οξυτοκίνη (περιγράφονται συνήθως ως ορμόνες της ευχαρίστησης, της αγάπης και της ενσυναίσθησης). Αυτές οι εγκεφαλικές αντιδράσεις με τη σειρά τους μεταφράζονται σε πράξη και στη μελέτη του Δρ Ζακ, σε γενναιόδωρες χρηματικές δωρεές.
Αντιθέτως, οι ιστορίες που δεν ακολουθούν το δραματικό τόξο της δράσης, κορύφωσης, επιλόγου και ανεξάρτητα του αν είναι εξαιρετικά χαρούμενες, προκαλούν λίγη ή καθόλου συναισθηματική ή χημική αντίδραση και μεταφράζονται σε ανάλογη έλλειψη δράσης.

Τα συμπεράσματα αυτά έχουν φυσικά σημαντικές επιπτώσεις για τον ρόλο της αφήγησης σε πολλούς επαγγελματικούς ή δημόσιους τομείς.
Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν…
πηγή