Τα παραμύθια της Ευρωζώνης και οι επικίνδυνοι (Έλληνες) πολιτικοί

Τα παραμύθια της Ευρωζώνης και οι επικίνδυνοι (Έλληνες) πολιτικοί


"Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να βάλεις στο χέρι έναν αθώο. Η μόνη εξουσία μιας κυβέρνησης είναι να διώκει τους εγκληματίες... Βέβαια, εγκληματίες μπορείς να δημιουργήσεις. Μπορείς να θεωρήσεις ως έγκλημα τόσα πολλά πράγματα, έτσι ώστε να καθίσταται αδύνατο να ζήσει κάποιος χωρίς να παραβιάσει το νόμο"                

 Ayn Rand

Επανερχόμαστε. Σε συνεργασία με την Elen Brown σας παρουσιάζουμε συνοπτικά, μια άλλη πρόταση για την οικονομική κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα και στην "Ευρώπη του Ευρώ". Λύσεις που οι Έλληνες πολιτικοί και οι Ευρωπαίοι «αξιωματούχοι» «παρέβλεψαν», αυτοί που καθ’ ημάς, δεν μπήκαν φυσικά καν στον κόπο να διαβάσουν (πόσο μάλλον κατανοήσουν) τα "Μνημόνια", που "παρασύρθηκαν" σε εντελώς ουτοπικά διλλήματα στην "προεκλογική μαστροπεία".

Αυτοί που εφαρμόζουν πιστά, κάθε «λύση» που τους υποδεικνύουν, στον δρόμο για την τελική λύση. Το Ευρώπη εάλω, δεν θα αργήσει. Και έχει ασφαλώς, ήδη δρομολογηθεί. Το λαγουδάκι – Ελλάς, έτρεξε τις θεσμικές αλλαγές που χρειάζονταν στην Ευρώπη, προκειμένου να χτιστεί το νέο Αμερικανοτραφές μονεταριστικό πριγκιπάτο στον ανεπτυγμένο κόσμο. Αυτό της ενιαίας διακυβέρνησης όλων των Ευρωπαϊκών κρατών, δια του ελέγχου των δημοσιονομικών τους, δηλαδή τον έλεγχο του χρέους τους. Διακινδυνεύουμε την πρόβλεψη, ότι η σύντομα η μπάλα θα πάρει ακόμα και τους ψευδο-ισχυρούς της Ευρώπης, Γαλλία, Γερμανία, Βρετανία, ενώ η τελική λύση που αναφέραμε, θα περιλαμβάνει τον Αμερικανικό παράγοντα ως "σωτήρα", ενδεχομένως την ίδια την FED.

Καταλήξαμε στον περιβόητο Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM). Εκεί προβλέπονται τέρατα και σημεία.

Οι διοικητές του νέου οργάνου, απολαμβάνουν πλήρους δικαστικής ασυλίας (παρεμπιπτόντως και συμπτωματικά, τέτοια ασυλία απολαμβάνουν και οι Αμερικανοί υπήκοοι (μόνο) ενώπιον του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου). ΔΕΝ επιτρέπεται σε καμία δικαστική αρχή να τους ζητήσει να λογοδοτήσουν!

Έχουν κεφάλαιο 700 δις στα χέρια τους. Όμως, με μια απλή απόφαση τους, μπορούν να το αυξήσουν όσο θέλουν. Όποια τράπεζα το ζητήσει, μπορεί να λάβει όσα χρήματα ζητήσει. Δημιουργούν χρήμα από το μηδέν. Και επειδή πρέπει να υπάρχει «αντίκρισμα» ποιος εγγυάται για όλα αυτά; Τα Ευρωπαϊκά κράτη! Όλα; Όλα! Και η Ελλάδα και η Ιταλία και η Ιρλανδία και η Ισπανία και, και… Δηλαδή αυτοί που ήδη είναι επισήμως αναξιόχρεοι! Εγγυώνται, διότι θα πρέπει να είναι υπέγγυοι, όπως όλοι πλέον, με τα περιουσιακά τους στοιχεία και τα χρήματα των φορολογούμενων τους. Δηλαδή μια μηχανή χρήματος για τους τραπεζίτες, που λειτουργεί με τις πλάτες των Ευρωπαίων πολιτών και την λεηλατημένη εθνική τους ανεξαρτησία/κυριαρχία.

Και αυτό τα ΜΜΕ το βαφτίζουν ως πρώτο βήμα «να αποκοπεί ο ομφάλιος λώρος μεταξύ τραπεζών και κρατών», ενώ είναι το ακριβώς αντίθετο. Η θεσμοθέτηση της πλήρους, ακώλυτης, ανεξέλεγκτης παραχώρησης της εξουσίας, στους ολιγάρχες με εγγύηση της πολύ πλατιάς μάζας των πολιτών.

Δείτε το videο (ενεργοποιήστε ελληνικούς υπότιτλους μέσω youtube αν θέλετε)


                                                                                                                                         


Στην Δημοκρατία, υπάρχουν κάποιες θεμελιώδεις αρχές. Μία από αυτές είναι η διάκριση των εξουσιών, σε νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική. Το τραπεζικό σύστημα έχει καταπατήσει σύμπαντα τα δημοκρατικά θεμέλια. Διότι είναι και νομοθετική και εκτελεστική εξουσία μαζί, χωρίς δικαστικό έλεγχο. Είτε το καταστατικό της Eυρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) δεις, της FED ή της ΤτΕ, ή του ESM κλπ, πανομοιότυπες διατάξεις προστατεύουν τα αρπακτικά: ασυλία, απόρρητο, ανέλεγκτο, έλλειψη δημοσιότητας, αδιαφάνεια, ασυδοσία.

Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα, «διακεκριμένοι» «αντί», «οικονομολόγοι» ή οικονομολογούντες, προτείνουν ο καθένας το δικό του, χωρίς καν να θέτουν το πρόβλημα της έκδοσης του νομίσματος, το προνόμιο όπως λέγεται  και την ρύθμιση της κυκλοφορίας του ως το πρώτιστο, το βασικό, το κύριο, το αδιαπραγμάτευτο.

Έχουμε στον Επίκουρο, ήδη συνταχθεί με 3 λύσεις που θα επέλυαν το ψευδοπρόβλημα/γρίφο της Σφίγγας :

α) την ΛΥΣΗ – ΣΤΟΧΟ: έκδοση χρήματος από τα κράτη, αποπληρωμή/διαγραφή των χρεών τους και παύση του κρατικού δανεισμού δια παντός, ρύθμιση της κυκλοφορίας του από αυτά, υπό ένα νέο θεσμικό πλαίσιο

β) εξίσωση των όρων δανεισμού των κρατών της Ε.Ε. με αυτούς των τραπεζών από την ΕΚΤ, δηλαδή 1% επιτόκιο για 3 χρόνια, σαν μια μεταβατική εξυγιαντική λύση,

γ) επιβολή παγκόσμιου φόρου επί των χρηματιστηριακών συναλλαγών και των μερισμάτων της τάξης (ακόμα και) του 0,1% (παλιότερη εκδοχή ο "φόρος Tobin"), ο οποίος δύναται να συγκεντρώσει πακτωλό (τρις) οικονομικής βοήθειας και αρκεί για την πλήρη χρηματοδότηση ενός Παγκόσμιου Ταμείου Αλληλεγγύης και την οριστική επίλυση του προβλήματος χωρίς καμία περαιτέρω ανάγκη μνημονίων, πακέτων διάσωσης, ESM, EFSF και άλλα κουραφέξαλα. Μια λύση ΑΜΕΣΗ, καθώς είναι απλά θέμα μιας (συν)απόφασης.

Σήμερα θα προσθέσουμε κάποιες επιμέρους - εξαιρετικής σημασίας - λεπτομέρειες, που εξηγούν αναλυτικότερα το πως.

Πριν από αυτό θα εισάγουμε μάλλον καταχρηστικά, 2 νέες μονάδες σύγκρισης, αυτής της «μέσης σύνταξης προς» και «επιδόματος ανεργίας προς». Η μέση σύνταξη στην Ελλάδα ανέρχεται στα 228,38 ευρώ. Και το επίδομα ανεργίας στα 360 ευρώ. Αυτό θα μας προσφέρει τη δυνατότητα να δούμε πόσο δραματικά ολιγαρχικό και αντιδημοκρατικό είναι το ισχύον σύστημα, πόσο μακριά από το κοινό συμφέρον.

α. Πιο συγκεκριμένα, έχουμε εκτενώς αναφερθεί στον τελικό στόχο, αυτόν της πλήρους και απόλυτης απαγόρευσης του δανεισμού των κρατών από τρίτους και της άνευ όρων και περιορισμών, ανεμπόδιστης ρύθμισης της έκδοσης και κυκλοφορίας του χρήματος από αυτά. Και ότι τότε και μόνον τότε θα είχε νόημα μια ουσιαστική "Ένωση" κρατών και όχι αρπακτικών. Ο λόγος (και αν ακόμα ιστορικά, υπήρχε κάποτε) δανεισμού των κρατών από τους κεφαλαιούχους, όπως εφαρμόστηκε τον 18ο και 19ο αιώνα, εξέλιπε. Δεν υπάρχει πλέον. Τα κράτη και αυτάρκη είναι και περιουσία έχουν και υποδομές και αυτοτελή αναπτυξιακή δυνατότητα. Μπορούν να σταθούν μόνα τους, έχουν πλούτο και δημιουργούν/παράγουν πλούτο. Δεν χρειάζονται έξωθεν βοήθεια, δεν  έχουν ανάγκη τα δανειακα κεφάλαια.

Επαναλαμβάνουμε: αυτό και μόνο, οδηγεί στην πλήρη αποκλιμάκωση της φορολόγησης (την εξάλειψη της ουσιαστικά), καθώς το ίδιο το κράτος χρηματοδοτεί τις ανάγκες του και δεν υφίσταται χρεία (βασικής; μοναδικής;) χρηματοδότησης του από τους πολίτες/φορολογούμενους. Δαπάνες για τόκους δεν υφίστανται, επίσης.

Θα υποχρεωθούμε σε μια ιστορική αναδρομή. Βρισκόμαστε στην «Αμερική» του 1751 και συγκεκριμένα στην προπάτορα της «Νέα Αγγλία» (τα ονόματα έχουν την ιστορική σημασία τους), της οποίας ηγείται ο Βενιαμίν Φραγκλίνος. Η Νέα Αγγλία εκδίδει η ίδια το νόμισμα της. Ο Βρετανός Βασιλιάς Γεώργιος ο 2ος, εκδίδει διάταγμα που απαγορεύει στη Νέα Αγγλία να εκδίδει περαιτέρω το νόμισμα της (προσέχτε από πού ξεκινούν όλα). Αντ’ αυτού την υποχρεώνει να δανείζεται από τους Βρετανούς τραπεζίτες. Την ίδια «πολιτική» ακολουθεί και ο διάδοχος του Γεώργιος ο 3ος.  Το 1764 ο Φραγκλίνος επισκέπτεται διαμαρτυρόμενος, το Λονδίνο, προκειμένου να ζητήσει την άρση του μέτρου, ενώπιον του Βρετανικού Κοινοβουλίου. Ο Φραγκλίνος μένει έκπληκτος από τους επαίτες και τους άστεγους που αντικρίζει στους δρόμους του Λονδίνου. Του λένε ότι οι πλούσιοι δεν μπορούν πλέον να πληρώνουν τους φόρους τους και να χρηματοδοτούν την εργατική τάξη. «Έχουμε πολλούς εργάτες», προσθέτουν. Έπειτα τον ρωτάνε: «εσείς, στις αποικίες (μετέπειτα ΗΠΑ) πως εισπράττετε χρήματα για να βοηθήσετε τους φτωχούς να ανοικοδομήσουν τα φτωχά σπίτια τους;».

Ο Φραγκλίνος απαντα: «Δεν υπάρχουν φτωχά σπίτια στις αποικίες. Και αν υπήρχαν, κανείς δεν θα τα κατοικούσε, αφού δεν υπάρχει ούτε ένα άνεργος, επαίτης ή άστεγος». Όταν τον ρώτησαν πως είναι αυτό εφικτό, απάντησε: «Απλό. Στις αποικίες εκδίδουμε οι ίδιοι το χρήμα μας. Το ονομάζουμε «Colonial Scrip». Το εκδίδουμε για να πληρώνουμε τα εγκεκριμένα έξοδα του κράτους και τις φιλανθρωπίες. Βεβαιωνόμαστε ότι εκδίδεται στις σωστές ποσότητες για να μπορούν τα προϊόντα να καταλήγουν ευκολότερα από τους παραγωγούς στους καταναλωτές. Με τον τρόπο αυτό δημιουργώντας εμείς το χαρτονόμισμα μας, ελέγχουμε την αγοραστική του δύναμη, και δεν οφείλουμε τόκο σε κανέναν. Βλέπετε, μια νομιμόφρων κυβέρνηση, μπορεί εξίσου να ξοδεύει και να δανείζει το χρήμα σε κυκλοφορία, ενώ οι τράπεζες μπορούν μόνο να δανείζουν ένα σεβαστό ποσό από τις «υποσχετικές» τους (σημ. Επικ: το χρήμα που «κατέχουν»), καθώς δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν ή να ξοδέψουν, παρά ένα μικρό ποσό από το χρήμα που διαθέτουν. Κάθε φορά συνεπώς, που οι τραπεζίτες σας εδώ στην Αγγλία θέτουν χρήμα σε κυκλοφορία, υπάρχει πάντα η αρχή του χρέους το οποίο θα πρέπει να επιστραφεί και του τόκου που πρέπει να πληρωθεί. Το αποτέλεσμα είναι ότι, το χρήμα σε κυκλοφορία είναι πολύ λίγο σε σχέση με τους εργάτες που θα πρέπει να απασχολήσετε πλήρως. Δεν είναι ότι έχετε πολλούς εργάτες, έχετε πολύ λίγο χρήμα σε κυκλοφορία και αυτό που κυκλοφορεί, υφίσταται το αβάστακτο φορτίο της αποπληρωμής των τόκων και του χρέους».

Αυτές οι αλήθειες είναι διαχρονικές. Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στο πραγματικό χρήμα που κυκλοφορεί στην Ευρώπη. Είναι κάτι παραπάνω από 900 δις Ευρώ (Μάιος 2012).

Τα δάνεια ανέρχονται σε 18,6 τρις (Μάιος 2012). Στα νοικοκυριά ειδικά, αντιστοιχούν 5,1 τρις ευρώ.

Και εδώ ερχόμαστε στα λεγόμενα του Φραγκλίνου 2 ½ αιώνες πίσω.

«Κάθε φορά συνεπώς, που οι τραπεζίτες σας εδώ στην Αγγλία θέτουν χρήμα σε κυκλοφορία, υπάρχει πάντα η αρχή του χρέους το οποίο θα πρέπει να επιστραφεί και του τόκου που πρέπει να πληρωθεί. Το αποτέλεσμα είναι ότι, το χρήμα σε κυκλοφορία είναι πολύ λίγο σε σχέση με τους εργάτες που θα πρέπει να απασχολήσετε πλήρως. Δεν είναι ότι έχετε πολλούς εργάτες, έχετε πολύ λίγο χρήμα σε κυκλοφορία και αυτό που κυκλοφορεί, υφίσταται το αβάστακτο φορτίο της αποπληρωμής των τόκων και του χρέους».

Όταν στην πραγματική οικονομία το κυκλοφορούν χρήμα είναι το 5% περίπου των δανειακών κεφαλαίων που πρέπει να αποπληρωθούν από πού θα προέλθει το υπόλοιπο 95%; Δεν είναι ζήτημα λογιστικό, είναι πραγματικό. Αποπληθωρισμός.

Οι μονεταριστές, κρέμασαν τον Φραγκλίνο στο 100δολάρο. Δεδομένου του τρόπου λειτουργίας του χρήματος σήμερα, αυτό είναι αναμφίβολα μια γκιλοτίνα αιώνιας χλεύης. Ένας αντι-μονεταριστής, στο κάδρο των συμβόλων τους.

Αυτό όμως είναι σύνηθες και καθόλου συμπτωματικό. Ο Πρόεδρος Lincoln, o oποίος ανέκτησε για λογαριασμό του κράτους το εκδοτικό προνόμιο, κατά την διάρκεια του Αμερικάνικου εμφυλίου, στη συνέχεια είχε κακή τύχη. Δολοφονήθηκε και το προνόμιο επέστρεψε στους Τραπεζίτες. Τον βάλανε στο 5δόλλαρο.

Ο Πρόεδρος Jefferson, που έλεγε ότι οι τραπεζίτες είναι πιο επικίνδυνοι από τους ένοπλους στρατούς και ότι η εξουσία που τους δόθηκε πρέπει να επιστραφεί στον λαό στον οποίο ανήκει, κοσμεί το χαρτονόμισμα των 2$.



Ο John Kennedy, τον Ιούνιο του 1963  υπέγραψε ένα Διάταγμα, το με αριθμό 11110. Αυτό του επέτρεπε να τυπώνει και να κυκλοφορεί ως κράτος χρήματα. Τύπωσε μάλιστα, όπως λένε και περί τα $4,292,893,825. Πέντε μήνες αργότερα, το Νοέμβριο, δολοφονήθηκε. Αυτόν τον βάλενε στο νόμισμα των 50c.Όπως γράφαμε το 2008 ("Ένα ψέμα που το έλεγαν αλήθεια", 29/11/2008) "Το Διάταγμα του ποτέ δεν εφαρμόστηκε (αν και ισχύει ακόμα και σήμερα) και τα χρήματα που είχαν τυπωθεί καταστράφηκαν. Έκτοτε το Έλλειμα και το Χρέος των ΗΠΑ εκτινάχθηκαν."

 Τυχαία.

Στις 7/10/2008, στην ανάρτηση «Η οικονομία σε λεπτό πάγο» γράφαμε: «Ο Ludwig Heinrich Edler von Mises, o
πρόδρομος της σημαντικής για τον φιλελευθερισμό Αυστριακής Σχολής είχε τονίσει: "Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να αποφευχθεί η τελική κατάρρευση μιας έκρηξης προερχόμενης από πιστωτική επέκταση. Η εναλλακτική είναι μόνο να επέλθει νωρίτερα η κρίση, ως αποτέλεσμα μιας εθελοντικής εγκατάλειψης μιας περαιτέρω πιστωτικής επέκτασης, ή αργότερα ως μια τελική και ολική καταστροφή του νομισματικού συστήματος, που εμπλέκεται"

Ο Bill Gross, ο μεγαλύτερος διαχειριστής-Trader κεφαλαίων σε ομόλογα,(συνολικά $1,82 τρις σήμερα) έχεi από το 2006 δείξει τον δρόμο :

"Ο μόνος τρόπος για ένα έθνος με μεγάλες οικονομικές υποχρεώσεις να ξεφύγει από το βάρος τους είναι να δημιουργήσει πληθωρισμό, να απαξιώσει και να φορολογήσει".

Συνεπώς, καθόλου μυστικό δεν είναι ότι οι καπιταλιστικές/μονεταριστικές κρίσεις τρέφονται από την απληστία και τον απάνθρωπο παραλογισμό τους. Στα λόγια των Αμερικανών πολιτικών προπατόρων, βλέπετε πως το εκδοτικό προνόμιο, υπήρξε καίριο. Στα λόγια δε του Gross, βλέπετε ότι κάποιοι ξέρουν ακριβώς τι κάνουν. Η απαξίωση και η φορολόγηση έχουν ήδη επιβληθεί, με δραματικό τρόπο στην χώρα μας και αλλού. Απομένει ο πληθωρισμός, τον οποίο με νύχια και με δόντια προστατεύουν και προσπαθούν να δημιουργήσουν, με τους τόνους φτηνού χρήματος (πάντα δανεικού, βεβαίως) οι Κεντρικές Τράπεζες.

Το διάγραμμα από την τελευταία έκδοση της ΕΚΤ (Ιούλιος 2012 σελ.9) δείχνει ακριβώς τούτο. Τον μηδενικό πληθωρισμό του 2009, τον οποίο η ΕΚΤ προσπαθεί έκτοτε να αναθερμάνει, με μονεταριστικά καράβια χρηματοπυραύλων αέρος – αέρος. Τα ονομάζει "γραμμή ρευστότητος".

Το χρήμα σε κυκλοφορία, δηλαδή το σύνολο των αποτιμώμενων σε χρήμα προϊόντων  (δείκτης Μ3),  υφίσταται πλέον, δραματική μείωση στην επαύξηση του, ενώ πρώτη φορά για κάποιους μήνες παρουσίασε απομείωση (το χρήμα άρχισε να λιγοστεύει), μια ένδειξη συστημικής κατάρρευσης (καθότι σύστημα = χρέος, δανεισμός, τόκοι) και αποπληθωρισμού, ο οποίος πολύ απλά σημαίνει ότι το χρήμα μειώνεται, γίνεται πολύτιμο και δυσεύρετο και τα αγαθά, οι υπηρεσίες και τα περιουσιακά στοιχεία απαξιώνονται – το αντίθετο μιας πιστωτικής μανίας, όπου βρέχει (δανεικά) και οι τιμές εκτινάσσονται, σε ένα εντελώς και πάντα κατασκευασμένο και ψεύτικο περιβάλλον ευημερίας. Τώρα κυριαρχεί ο ΦΟΒΟΣ, και αυτό είναι όλο. Το πιστωτικό σύστημα, είναι εντελώς εκτός πραγματικότητας, χωρίς αντίκρισμα. Έτσι το παιχνίδι είναι καθαρά συναισθηματικό. Στην χρηματοοικονομική κερδοσκοπία, δύο είναι οι τρόποι να δημιουργήσεις τρελά κέρδη. Είτε παίζοντας με τον φόβο, είτε με την ελπίδα.

Ο λόγος των συνεχόμενων νέων «πακέτων  βοηθείας» και των νέων θυμάτων στην Ευρώπη σήμερα, μεταξύ άλλων, είναι ότι κάπου πρέπει να απορροφηθεί (σε κλίμα φόβου και ενίοτε πανικού), η τεράστια ρευστότητα που παρέχει με μηδενικά επιτόκια για 30 ημέρες (ξεχειλώνοντας τα ΔΗΘΕΝ 24ωρο “overnight”) η ΕΚΤ (ή Τράπεζα Draghi), προς τις ιδιωτικές τράπεζες. Κάπου πρέπει να δοθούν τα 3,1 τρις του ισολογισμού – ρεκόρ της ΕΚΤ.

Κάποιος επιτέλους πρέπει να δανειστεί, διότι αν δεν το κάνει, δεν υπάρχει το πιστωτικό σύστημα, ο ίδιος ο μονεταρισμός. Συνεπώς πάντα, κάπου, κάποιος θα πρέπει να έχει την ανάγκη να δανείζεται, κι αν δεν την έχει την δημιουργούμε.

Είναι η απόλυτη δικαίωση των όσων λέγαμε προ 2-3 ετών, ότι αυτό είναι ένα σύστημα που τρέφεται από τα καρκινώματα του, είναι άρρωστο και αλυσιτελές, είναι επαίσχυντο και απάνθρωπο. Ιδού οι αποδείξεις. Αυτό που ζούμε κάθε μέρα είναι αυτά τα 2 βασικά στοιχεία που εξαρχής οριοθετήσαμε ως καίρια στον Επίκουρο: Αποπληθωρισμός και sentiment - παιχνίδια πανικού και ελπίδας.

Έτσι λοιπόν, υπάρχουν μόνο 2 κύκλοι που εναλλάσσονται στο μονεταριστικό μοντέλο. Η ελπίδα, η ευφορία στις ύπουλες περιόδους υποδούλωσης, όπου τα θύματα της πλαστικής ευτυχίας, πέφτουν με χαρά στα δίκτυα των οργάνων του μονεταρισμού («οίκοι» και «πιστωτικά ιδρύματα» στην Οργουελική ορολογία).

Ο φόβος και ο πανικός αφετέρου, κυριαρχούν στις εποχές της υφαρπαγής μεγαλύτερης εξουσίας στο όνομα πάντα κάποιων νέων μέτρων, ρυθμίσεων, κανόνων, συμβάσεων, συνθηκών, οργάνων και οργανισμών.

Κάθε οικονομική κρίση, ισχυροποίησε ιστορικά τα τζάκια του μονεταρισμού. Σήμερα, ζούμε την μητέρα των κρίσεων και συνεπώς την μητέρα της επιβολής και της απαγωγής της ωραίας Ελένης.

Πλησιάζουμε σε ένα τελικό στάδιο, αυτό της οριστικής άνευ όρων παράδοσης της εξουσίας και της απόλυτης ασυδοσίας, στο ανεξέλεγκτο, των μονεταριστών, της παγκόσμιας ελίτ.

Τώρα, όσον αφορά τις «αποικίες». Όλοι ξέρουμε τι απέγινε η «Νέα Αγγλία» και οι Φραγκλίνοι, οι Λίνκολν, οι Άνταμς, Τζέφερσον, Μπράιαν, Γκάρφιλντ οι οποίοι φιγουράρουν με τον Γερουσιαστή Charles Binderup, στο εξώφυλλο του περιοδικού Social Justice, εν έτει 1938.

Το 1941 ο Γερουσιαστής Binderup, συγγράφει το Unrobing the ghosts of Wall street (σε ελεύθερη απόδοση «Παίρνοντας πίσω τα κλεμμένα από τα φαντάσματα της Wall Street»). Εκεί παραθέτει τα θαμμένα ιστορικά γεγονότα σχετικά με τον Φραγκλίνο και την ιστορική αλήθεια της έκδοσης και κυκλοφορίας του χρήματος από τη Νέα Αγγλία, που προαναφέρθηκαν.

Ο Binderup ουσιαστικά αφιέρωσε την ζωή του στο θέμα, επί 65 έτη, μελετώντας τις πτυχές του. Τα συμπεράσματα του, είναι «δια μαγείας» τα όσα και σήμερα διαπιστώνουμε, 70 και πλέον χρόνια μετά. Η δε λύση, βρίσκεται 2 και πλέον αιώνες πίσω.

Κρίνετε τώρα εσείς, το πόσο έχουμε πνευματικά, πολιτειακά, κοινωνικά προοδεύσει.

Μέσα στην δίνη της ιστορικής αλήθειας, αναλογιζόμαστε με μοιρολατρική μελαγχολία, τα οφέλη ενός υγιούς συστήματος, όπου το ίδιο το κράτος μεριμνά για την σταθερότητα των τιμών και τον έλεγχο του πληθωρισμού (ό,τι θεωρητικά τώρα κάνει η «ειδήμων» ΕΚΤ) σε καθεστώς απόλυτης και θεσμικά κατοχυρωμένης λογοδοσίας, διαφάνειας και ελέγχου (ό,τι δεν κάνει η ΕΚΤ), αξίες δημοκρατικές οι οποίες δεν διαπραγματεύονται. Διότι δημοκρατία δεν μπορεί να είναι οι κλειστές πόρτες, ο φόβος του ισχυρού αλλά το συμφέρον των πολλών.

Αν το κράτος διαφθείρεται αυτό είναι πρόβλημα του κράτους, όχι του state money theory. Το υγιές κράτος χρηματοδοτεί "εξ ιδίων" τις υποδομές του, το μισθολόγιο των υπαλλήλων του, τις υποχρεώσεις του σε πρόνοια και κοινωνική ασφάλιση. Το κράτος εκδίδει το χρήμα. Δεν πτωχεύει ποτέ, δεν δανείζεται, απλά μεριμνά και επαγρυπνεί να μην του φύγει ο έλεγχος (στην λεγόμενη «κυκλοφορία» του χρήματος) – αυτό εξάλλου εννοούσε ο Φραγκλίνος αναφερόμενος σε μια «νομιμόφρων κυβέρνηση». Αλλά όσο και αν έχανε τον έλεγχο το κράτος, ίσως εξαιτίας μιας υπερπαραγωγής χρήματος με δημιουργία πληθωριστικών πιέσεων (καθόλου απίθανο στις εποχές της ζωώδους απληστίας που ζούμε), πραγματικά πολύ δύσκολα πιστεύουμε θα κατόρθωνε να ξεπεράσει το ρεκόρ υπερπροσφοράς χρήματος, ασυδοσίας, ατιμωρησίας και ανεξέλεγκτου του χρηματοπιστωτικού συστήματος σήμερα.

Από την εισαγωγή του Ευρώ τα δανεικά, το ψευδο-χρήμα, οι χρηματοοικονομικές απάτες, απογειώθηκαν και πλέον η ανθρωπιστική κρίση είναι προ των πυλών.

Πώς είναι δυνατόν να αγνοούμε ένα σύστημα όπου το κράτος δεν θα στερούνταν ποτέ την δυνατότητα για ένα ιδανικό (ιδεατό;) σύστημα ασφάλισης, υγείας, παιδείας, υποδομών τα οποία αναγκαία θα διέθετε, αφού θα επιφύλασσε την όποια "ασυδοσία" (σπατάλη) του ΥΠΕΡ των πολιτών του; Δεδομένου, ότι αυτών τις ανάγκες βασικά θα χρηματοδοτούσε και έτσι θα στήριζε όχι μόνο την ανάπτυξη με την πιο καθαρή της μορφή αλλά και ένα άλλο επίπεδο διαβίωσης, που μόνο στα άπιαστα ουτοπικά όνειρα τύπου Jacque Fresco και στα παραμύθια της Χαλιμάς (και ούτε) υπάρχει σήμερα. Ή, όπως είδαμε, στο χρονοντούλαπο της μακράς ιστορίας, κάποιους αιώνες πίσω.

Ας δούμε όμως τι έγινε στον Καναδά. Μια σύγχρονη ιστορία κλοπής του εκδοτικού προνομίου. Αυτόν τον καιρό, το κίνημα για ένα δημόσιο σύστημα έκδοσης και κυκλοφορίας του χρήματος, βρίσκεται στο προσκήνιο, όχι φυσικά των "ΜΜΕ κύρους". Δείτε


                                                                                         
Σας υπενθυμίζουμε διαρκώς, ότι το χρήμα δημιουργείται με την πίστωση, δηλαδή με τον δανεισμό και καταλήξαμε εξαρχής στον Επίκουρο, στο αβίαστο συμπέρασμα ότι το σύστημα είναι στρεβλό εξορισμού, αφού για να θεωρείται «υγιές», θα πρέπει εσαεί να εκδίδονται νέα δάνεια, δηλαδή η υγεία του συστήματος εξαρτάται από μια παθογένεια του. Ο ορισμός του φαύλου κύκλου, δηλαδή.

Είπαμε εξαρχής, ότι κάθε νέο δάνειο προσθέτει "χρήμα" στο σύστημα. Και όταν τα δανεικά στερεύουν, καταρρέουμε. Ότι το πραγματικό χρήμα σε κυκλοφορία δεν είναι ούτε το 5% αυτού που έχει δημιουργηθεί σε υπολογιστές. Αυτά όταν τα "ΜΜΕ κύρους" βαυκαλίζονταν για το πόσο δυνατό και ανθεκτικό είναι το Ελληνικό τραπεζικό σύστημα.

Δεν κομίσαμε γλαύκας εις Αθήνας.

Διότι, ξέρετε, αυτό το σύστημα (το καπιταλιστικό – μονεταριστικό μοντέλο), είναι εργαλείο που ευνοεί την παραγωγή χρήματος υπέρ μιας ολιγαρχίας.  Δεν είναι αναπτυξιακό. Καμία σχέση. Είναι μοντέλο παραγωγής χρήματος, ολιγοπωλιακής εξουσίας και κρίσεων με ανθρώπινα πειραματόζωα. Και είναι ταμπού, αφού ο άνθρωπος γεννιέται με 2 παραδοχές.

Ότι υπάρχει Θεός και επί γης το χρήμα.

Το καπιταλιστικό – μονεταριστικό μοντέλο είναι συνεπώς μεθοδολογικά και συστημικά άκυρο και τοξικό για την ανθρώπινη εξέλιξη. Ζει στην ουτοπία της παραδοχής ότι το χρήμα μπορεί να έρθει μόνο μέσα από την «πιστωτική επέκταση», δηλαδή τον αέναα αυξανόμενο δανεισμό – σύμφωνα και με τον von Mises αυτό πάντα θα καταλήγει σε τραγωδίες. 360 χρόνια μετά, οι ιστορικές μονεταριστικές κρίσεις, μόνο δικαιώνουν τον Mises.

Δεν υπάρχει συνεπώς καμία ιδεολογία ή θεώρηση που να είναι βιώσιμη, όταν αποσιωπά ή αποδέχεται το αδιαμφισβήτητο γεγονός, ότι όταν δανεισμός ελαττώνεται ή παύει, "αναπόφευκτα" θα δημιουργούνται ανθρωπιστικές κρίσεις. Ότι δηλαδή ανάπτυξη  μπορούμε να έχουμε μόνο μέσα από έναν αργό θάνατο.

Μα, είναι δυνατόν να πιστεύουμε ότι πάντα θα ζούμε σε ένα περιβάλλον δανεισμού, αυξανόμενου δανεισμού, προκειμένου να υπάρχει ανάπτυξη; Πως γίνεται; "Γίνεται" λένε οι μονεταριστές. Διότι το χρήμα, δεν είναι πλέον ένα συναλλακτικό μέσο. Είναι προϊόν. Και ως τέτοιο πρέπει να υπερκαταναλωθεί για να κερδίζουν αυτοί που το υπερπαράγουν. Σαν τις φουσκωμένες ντομάτες και τα κολοκύθια θερμοκηπίου, τα φάρμακα – δολοφόνους, τα πιο θανατηφόρα ναρκωτικά, τη νικοτίνη και το αλκοόλ που κυκλοφορούν "νόμιμα". Ένας ατέλειωτος ιστός συμφεροντολογίας, απάτης και κερδοσκοπίας που αποτελεί τον πυρήνα κάθε δραστηριότητας, στην εποχή μας.

Επαίρονται οι μαριονέτες, ότι το σύστημα τους τρέφεται από την θεωρία της "δημιουργικής καταστροφής" (έτσι την έχουν ονομάσει). Εννοούν δηλαδή, μέσα από την καταστροφή των πολλών, δημιουργούν εκ νέου οι λίγοι. Μέσα από τις στάχτες, αναδύονται οι γοργόνες του κεφαλαίου.

Σημειωτέον δε, οι συνθήκες μέσα στις οποίες καλείται να επιβιώσει αυτή η πρακτική, είναι άμεσα συνδεδεμένες με την απληστία. Η απληστία είναι το πιο θανατηφόρο μικρόβιο της εποχής μας. Τα συμπτώματα της ασθένειας, είναι ευδιάκριτα. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, "κεφαλαιούχοι". Η διόγκωση του τραπεζικού δανεισμού (της πίστωσης) δημιουργεί προνόμια, μερίσματα, bonus και επιστροφές κεφαλαίου, δημιουργεί μια πλαστική και φουσκωτή ευημερία στηριζόμενη σε πήλινα πόδια καθώς και άπειρες ευκαιρίες παράπλευρων προσόδων, αμφίβολης νομιμότητας για τους σφουγγοκωλάριους χαρτογιακάδες της πιστωτικής μανίας και τους αυλικούς της. Ποιος θα τους σταματήσει;

Χωρίς κανονιστικό πλαίσιο και με το νόμο του ισχυρού να επιβάλλεται με μια μασονικού τύπου ιεραρχία στην «χάραξη πολιτικών» εκ μέρους του δικτύου - καρτέλ που νέμεται παγκόσμια τον πλούτο (πολυεθνικές αγκαζέ με τράπεζες και ΜΜΕ – κράχτες, με τζίρους – μαμούθ, υπερπολλαπλάσιους του ΑΕΠ κρατών και χρηματοοικονομικά στοιχήματα υπερδεκαπλάσια του παγκόσμιου ΑΕΠ), είναι πολύ δύσκολο ΠΟΤΕ, η απληστία αυτή και η ασυδοσία αυτή να λάβουν ένα τέλος. Οι υπαίτιοι είναι πάντοτε πολύ μακριά από τον τόπο του εγκλήματος και όταν χρειαστεί, απλά «διασώζονται» είτε οι ίδιοι είτε τα κεφάλαια τους, από το ολιγαρχικό, ολιγοπωλιακό μοντέλο που κυριαρχεί, από τους καλούς τους συντρόφους που υπάρχουν παντού.

Ας παραλληλίσουμε λοιπόν την εποχή μας, με ένα πλατύστομο χωνί, όπου ξαφνικά οι γνωστοί-άγνωστοι αφαιρούν το πώμα και το υγρό «συρρικνώνεται» προς τον σωλήνα απορροής. Σε μια τέτοια περιδίνηση βρισκόμαστε, μια φάση συγκέντρωσης όπου πολύ γρήγορα  θα ικανοποιηθεί η συνθήκη που θέτουν όλα τα απολυταρχικά καθεστώτα όπου γης και παντός καιρού: Εκκαθαρίσεις πληθυσμών.

Αυτήν την στιγμή μπαίνουμε στον πειραματικό σωλήνα μιας πλανητικής/παγκόσμιας κυριαρχίας που δεν είναι πια για χάχανα και ειρωνείες. Λίγοι πολύ ισχυροί (κάπου 147 εταιρείες να κατέχουν το 40% του παγκόσμιου πλούτου, το 1% από αυτές κατέχει το 40% του δικτύου,  κλπ όπως διερεύνησε το περιοδικό New Scientist), που έχουν υπό τον απόλυτο έλεγχο τις πολιτικές ηγεσίες, τα ΜΜΕ και ιδιωτικούς στρατούς τεχνοκρατών – κομάντο, έτοιμων ανά πάσα στιγμή να επέμβουν για την επιβολή της τάξης τους, υπό τον μανδύα «διεθνών οργανισμών». Επίσης έχουν μια νομοθεσία που τους θέτει στο απυρόβλητο. Είναι η παγκόσμια κυβέρνηση της Εταιρειοκρατίας. Και πάνω απ’ όλα έχουν όσο χρήμα θέλουν.

«Οι αγορές» είναι πλέον αδιαμφισβήτητα ο δούρειος ίππος της εξουσίασης, όπως κατ’ επανάληψη τονίζουμε, το πιο ισχυρό τους όπλο. Με τον έλεγχο των αγορών, επιτυγχάνεται ο απόλυτος ψυχολογικός έλεγχος των λαών. Επιτυγχάνεται επίσης, ο άμεσος έλεγχος της κατανάλωσης δια της χειραγώγησης των τιμών των υπηρεσιών και προϊόντων (το πετρέλαιο, το σιτάρι, το καλαμπόκι, το βαμβάκι και σχεδόν το σύνολο των εμπορευμάτων το 2007-8 - θυμίζουμε τα σχετικά στοιχεία για την φούσκα του πετρελαίου που παραθέσαμε "Η κρίση της ζωής μας" 12/11/2008). Προϊόντα μιας βιομηχανίας που διαρκώς «αυτοματοποιείται» (υποβαθμίζεται) ποιοτικά στα πλαίσια της μαζικής πλαστικής παραγωγής. Όσα πλην λίγα χρόνια ήταν δήθεν "γραφικότητες" σήμερα είναι "πραγματικότητες". Προϊόντα που βρίσκονται πάντα «στα επιθυμητά» επίπεδα υψηλής τιμολόγησης, συχνά
κατόπιν προσυνεννόησης των δήθεν ανταγωνιστών με δημιουργία καρτέλ που κανείς δεν αγγίζει - παραδείγματα όπως η ιδιωτική ενέργεια στην Γερμανία, οι ιδιωτικοί σιδηρόδρομοι στην Βρετανία, η ιδιωτική ύδρευση στην Χιλή, η ιδιωτική εξόρυξη μετάλλων στο Περού, είναι ενδεικτικά των «αξιών» που ορίζουν το modus operandi αυτών των πειρατών.

Μιας και αναφερθήκαμε στο πετρέλαιο, κανείς δεν συγκινείται λόγου χάρη από το γεγονός ότι η παγκόσμια παραγωγή πετρελαίου εξαρτάται από αποφάσεις που παίρνει το επισήμως αποκαλούμενο καρτέλ του ΟΠΕΚ. Θα πρέπει να θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι αυτή η πρακτική είναι διάχυτη. Εξάλλου, ήδη στην Ελλάδα έχουμε δείγματα γραφής.

Η μεγαλύτερη εκδοτική εταιρεία του κόσμου PEARSON (εκδότρια εταιρεία των Financial Times), κατηγορήθηκε και καταδικάστηκε για παραβίαση της νομοθεσίας περί ανταγωνισμού στην Ελλάδα κατά την περίοδο 2002-2007. Το πρόστιμο ήταν 1,5 εκατ. ευρώ.  Η γνωστή πολυεθνική στα τρόφιμα NESTLE κατηγορήθηκε για κατάχρηση δεσπόζουσας θέσης στην περίοδο 2002-2006 και πλήρωσε πρόστιμο 30 εκατ. ευρώ. Τα κέρδη της κατά την ίδια περίοδο στην ελληνική αγορά ήταν κοντά στα 460 εκατ. ευρώ. Η COCA COLA HELLAS (του πολύ κ. Δαυίδ) καταδικάστηκε για δραστηριότητες που αφορούν το διάστημα από το 1991 ως το 2006. Η εταιρεία κατέβαλε 11 εκατ. ευρώ, ενώ τα κέρδη της ήταν 2 δις ευρώ στην περίοδο αυτή.  Η BRITISH PETROLEUM (BP) and ROYAL DUTCH SHELL πλήρωσαν πρόστιμο 50 εκατ. ευρώ για συμμετοχή σε καρτέλ το 2003. Την ίδια στιγμή, οι πωλήσεις τους έφταναν τα 3 δις ευρώ.  Αποφάσισαν δε, να «αποχωρήσουν» σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Η UNILEVER μια από τις πιο μεγάλες εταιρείες πανευρωπαϊκά σε ότι έχει σχέση με τα είδη supermarket, πλήρωσε 6.946.588 ευρώ για παράνομες πρακτικές το έτος 2001-02, όταν και σημείωσε πωλήσεις 520 εκατ. ευρώ.   Η CARREFOUR πλήρωσε 12,5 εκατ. ευρώ για την περίοδο 2003-08, ενώ είχε πωλήσεις 8,69 δις ευρώ. Τα στοιχεία εδώ.

Μόλις πρόσφατα, αποκαλύφθηκε εξάλλου, το σκάνδαλο της χειραγώγησης του επιτοκίου LIBOR από το νο.1 του παγκόσμιου δικτύου διαπλοκής (βλ. έρευνα New Scientist, παραπάνω), την τράπεζα Barclays. H τράπεζα, με συνεταίρους όλα τα πιράνχας, από την μία χειραγωγούσε το επιτόκιο και από την άλλη στοιχημάτιζε στην άνοδο και την πτώση του. Έντρομοι οι Βρετανοί βουλευτές, αφαίρεσαν την έρευνα από την δικαστική εξουσία με την αιτιολογία της αποτροπής πιθανής "καθυστέρησης". Στην ουσία, προκειμένου να την κουκουλώσουν. Έπειτα, η τράπεζα, για μια δραστηριότητα τρισεκατομμυρίων, μια απάτη τρισεκατομμυρίων, κλήθηκε να καταβάλει πρόστιμο 400 εκ. ευρώ περίπου για να σταματήσουν οι έρευνες. Αποτελεί πεποίθηση μας ότι ΤΙΠΟΤΑ, μα ΤΙΠΟΤΑ σε αυτόν τον μπερντέ δεν είναι χειραφετημένο, δημοκρατικό, διάφανο. Συνεπώς δεν προκαλεί έκπληξη ό,τι και αν ακούσουμε. Έκπληξη προκαλεί ότι ο κόσμος δεν αντιδρά σε αυτόν τον ωμό φασισμό. Είτε συνήθισε είτε δεν καταλαβαίνει. Μπορεί και κάποιοι να αδιαφορούν.

Παρόλαυτά, το συμπέρασμα είναι πολύ οδυνηρό.

Οι άνθρωποι αυτοί, είναι εξίσου επικίνδυνοι με τους πιο αιμοσταγείς σφαγιαστές και κατακτητές της ανθρώπινης ιστορίας. Μπροστά στην μανία τους για κέρδος και εξουσία δεν λογαριάζουν κανέναν και τίποτα. Κυριολεκτικά. Σα σύγχρονοι Αττίλες.

Δυστυχώς, στην ιστορία, δεν υπάρχει πουθενά ένα αξιόπιστο μοντέλο ιδιωτικής ηγεμονίας, που μας δίνει έστω κάποια μικρή ελπίδα ότι οι ατέλειωτες εξουσίες και η αυξανόμενη δύναμη στα χέρια των λίγων, των πολυεθνικών και των τραπεζιτών, μπορούν να επιβιώσουν σε ένα κράτος δικαίου. Αντίθετα, είναι η βασική αιτία της διαφθοράς και της παρακμής σε όλα τα επίπεδα.

Όλα αυτά ασφαλώς συμβαίνουν, διότι οι repeaters όπως πλέον αποκαλούνται οι λειτουργοί του τύπου, δεν αναφέρουν ποτέ κάτι σχετικό με την ταμπακιέρα. Και δεν το πράττουν, γιατί κανείς δεν επιτρέπεται να το αναφέρει.

Δεν λένε, εν προκειμένω, για να κλείσουμε αυτήν την μακρά ενότητα, ότι χρήμα δημιουργείται και με την ΑΝΑΠΤΥΞΗ αυτή καθεαυτή, από το κράτος απευθείας και ότι ο δανεισμός απλά, φαίνεται πως είναι ένα παρακλάδι, ένα αναπτυξιακό εργαλείο και επ’ ουδενί η καρδιά του μαρουλιού. Ένα σύστημα κρατικής εξουσίας που πραγματικά θα ανήκε στο κοινωνικό σύνολο είναι μια τέτοια εκδοχή. Όταν το αυτονόητο δηλαδή, γίνεται ΟΥΤΟΠΙΑ. Εδώ φτάσαμε να ονοματίζουμε την έξοδο από το Ευρώ ως "θάνατο".



Αυτοί που τα λένε αυτά, δεν ξέρουν καν ποιες είναι οι βασικές Συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πόσο μάλλον, τι προβλέπουν. Δεν ξέρουν τίποτα για την ΕΣΔΑ και την Magna Carta, που δικαιοπολιτικά κατισχύουν όλων των άλλων συνθηκών «δημοσιονομικού πυρήνα». Δεν ξέρουν καν τι σύστημα υπηρετούν. Δεν έχουν ιδέα για εναλλακτικές προτάσεις.

 β. Ακόμα κι ΑΝ λοιπόν, το κράτος-εκδότης και ρυθμιστής, είναι (προς το παρόν) "μακριά", το κράτος θα μπορούσε (και μπορεί πάντα) να είχε ακολουθήσει μια άλλη διαδρομή, το παράδειγμα της Αργεντινής: Λειτουργία σε καθεστώς διπλού νομίσματος. Η ύπαρξη 2 νομισμάτων δεν απαγορεύεται από πουθενά νομικά, στην Ευρώπη, όπως επισημαίνει ο βετεράνος J. Skinner. Η χώρα μας επί παραδείγματι, θα μπορούσε να τυπώνει δραχμές για να εξυπηρετεί τις εσωτερικές της ανάγκες, χρησιμοποιώντας παράλληλα το ευρώ ως νόμισμα για τις εξωτερικές της δοσοληψίες και συναλλαγές, στα πλαίσια μιας ισοτιμίας. Η περίοδος προσαρμογής (δηλ. άμυνας στην άγρια πολεμική των κερδοσκόπων του μονεταρισμού) ήταν στην Αργεντινή τριετής. Οι ρυθμοί ανάπτυξης που ακολούθησαν ήταν της τάξης του 8%. Η ανεργία σημείωσε πτώση.  Ακόμα κι αν αυτή η λύση είναι η μάλλον πιο προβληματική (ψυχολογικά περισσότερο), καθώς όπως θα δείτε υπάρχουν άλλες ακόμα απλούστερες και ακόμα πιο αποτελεσματικές σε βαθμό που θα έπειθαν τον κάθε αδαή, φαντάζεστε εντούτοις, ότι η ταπεινή εφαρμογή της προσδίδει την προοπτική διεξόδου σε βάθος τριετίας (λύση = αληθινό όραμα). Τούτο και μόνο, παρασάγγας απέχει από την βύθιση που υφιστάμεθα την τελευταία πενταετία στην χώρα μας - και αλλού πλέον (παντού σύντομα, όπως θεωρούμε) - εξαιτίας της πυρηνικής επίθεσης από την λαίλαπα του αχόρταγου μονεταρισμού.

Δεν επελέγη. Δεν προτάθηκε.

Kάποιοι Γερμανοί οικονομολόγοι το "θυμήθηκαν" στις 15/7/2012. "Θυμήθηκαν" αυτήν την λύση μετά από 3 χρόνια πραξικοπηματικής επιβολής μέτρων εξαθλίωσης. Ας είναι.

Εμείς παραμένουμε προσκολλημένοι στην βαθιά πεποίθηση μας. Δεν υπάρχει καμία ελπίδα διαφυγής ή αναστροφής, επ' ωφελεία του κοινωνικού συνόλου ή λαού ή πολιτών ή έθνους ή όπως θέλετε πείτε το από "αυτό" που τώρα ακολουθείται. Η κρίση αυτή δεν τελειώνει με την επαναφορά των πραγμάτων στην «προτέρα κατάσταση». Δεν είναι αυτό, ας μην γελιόμαστε. Αυτό που βιώνουμε είναι η προσπάθεια προσαρμογής σε μια επαχθέστερη κατάσταση για τις μάζες και μια ακόμα μεγαλύτερη προστασία και εύνοια των ολίγων, που ήρθε για να μείνει. Με ευνουχισμένες ελευθερίες και δικαιώματα, περισσότερο έλεγχο και εξουσία, ένθεν κακείθεν, μια παγκόσμια εδραίωση των απλήστων, με τους πολίτες απλά πιόνια στην σκακιέρα.

Η κρίση θα τελειώσει, όταν θα έχεις συνηθίσει στη μιζέρια που (προς το παρόν) ακόμα σε ενοχλεί. Το αποτέλεσμα δεν θα έχει καμία σχέση με τον άνθρωπο. Θα έχει με τα κεφάλαια και μόνο.

Έτσι, αν παρ' ελπίδα αγαπητέ αναγνώστη, τα «διπλά νομίσματα» σε ενοχλούν και λες «συνωμοσίες», γιατί οι άλλοι σε ποτίζουν με λωτο-χυμούς μιας «άσπρης μέρας» που όλο έρχεται, κι όλο κάπου κολλάει - και έτσι περιμένεις ένα «καλύτερο αύριο», 3 χρόνια ήδη αναμονής αυτού του αύριο, σύντομα θα έρθει η στιγμή που θα μακαρίζεις την τύχη σου, αν τα πράγματα σταματήσουν απλά να χειροτερεύουν. Όταν θα σου αρκεί το έστω σκάρτο σήμερα.

Έπρεπε να γίνουμε βάτραχοι στο νερό που βράζει και αυτό επελέγη, αυτό εφαρμόζεται.. Ήδη τα στιγμιότυπα της Ελλάδας του 2004, μοιάζουν πιο μακρινά και από την επανάσταση του 1821.



γ. ΑΝ λοιπόν το διπλό νόμισμα δεν ακούγεται καλά, για τους παραπάνω λόγους, αναζητώντας κι άλλες λύσεις στην «κρίση χρέους» (ΚΡΙΣΗ ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ, ΚΡΙΣΗ ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ, ΚΡΙΣΗ ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ), ας θυμηθούμε αυτό που έχει ήδη επισημανθεί:

ότι βάσει της συνθήκης, η ΕΚΤ απαγορεύεται να δανείζει σε κάθε κρατική οντότητα εντός της Ένωσης, πλην των δημοσίων τραπεζών.

Και λέγαμε πως είναι δυνατόν να ισχύει κάτι τέτοιο; Ποια αρχή εξυπηρετεί; Της ισότητας; Της ευνομίας; Της αναλογικότητας; Της κοινωνικής συνοχής; Μάλλον, της εσωτερικής αγοράς…

Και με νόημα προσθέσαμε ότι τώρα ίσως φαίνεται και μια εκδοχή της ιδιωτικοποίησης όλων των Ελληνικών κρατικών τραπεζών τα τελευταία χρόνια (υπό τις ευλογίες του πανταχού παρόντα Αλογοσκούφη). Ή σχεδόν;

Οι (τραπεζικοί) νομοθέτες του Ευρώ, έδωσαν φαινομενικά στις Δημόσιες Τράπεζες, ίσα όπλα με τις ιδιωτικές. Μια μαζική ιδιωτικοποίηση των κρατικών τραπεζών ήταν μη ώριμη την δεκαετία 1990 - 2001. Μια οικονομική 11η Σεπτεμβρίου μόνο, θα μπορούσε να την "επιβάλλει".

Ακόμα κι έτσι, κανένα έγκλημα δεν είναι τέλειο. Οι Ελληνικές δημόσιες τράπεζες, κύριοι, έχουν την νόμιμη δυνατότητα σήμερα, να δανείζονται απευθείας από την ΕΚΤ, με 1% για 3 χρόνια αλλά και την ΤΤΕ (το γνωστό “ELA”).

Ερωτάται: θα μπορούσαν στην συνέχεια οι ΙΔΙΕΣ να αποτελούν λύση, να δάνειζαν δηλαδή τα κράτη TOYΣ, με ΙΣΟΥΣ ΟΡΟΥΣ λόγω ΥΠΕΡΤΑΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΣ, βλ. με 1% για 3 χρόνια, μια εξέλιξη που, όπως είναι ευνόητο και προφανές,  θα σταθεροποιούσε "δια μιας" το δημόσιο χρέος και θα πάγωνε τα
τοκοχρεολύσια ενώ θα λειτουργούσε εξαιρετικά εξυγιαντικά αφού θα τροφοδοτούσε με άμεση ρευστότητα το σύστημα (διότι απλούστατα, τα δανεικά του κράτους πάνε κάθετα σε δαπάνες υπέρ του πολίτη - κι όχι μόνο σε τόκους όπως θέλουν να μας εκπαιδεύσουν να πιστεύουμε, τα δανεικά των τραπεζών πάνε μόνο για να βουλώσουν τις τρύπες τους, άρα δεν καταλήγουν ποτέ στην πραγματική οικονομία).

Είναι αστείο και το να μπούμε σε συγκρίσεις με το τι σήμερα ισχύει στον κρατικό δανεισμό σε αντιπαραβολή με την λύση που προαναφέραμε.

Το κράτος θα μπορούσε στην συνέχεια, με συνετή διαχείριση, δηλαδή με πλεονασματικούς προϋπολογισμούς, χωρίς να αναλαμβάνει συνεχώς νέες επαχθέστερες υποχρεώσεις, αν ήθελε, να ΜΕΙΩΣΕΙ το χρέος του, ένα άπιαστο όνειρο - στόχος για όλα τα υπερχρεωμένα Ευρωπαϊκά κράτη υπό τις παρούσες συνθήκες τα οποία βλέπουν την γάγγραινα να εξαπλώνεται (και μόνο, ασφαλώς), δηλαδή τα χρέη τους να αυξάνονται γεωμετρικά και όλους να ψάλλουν ευλαβικά τα 12 Ευαγγέλια από το πηγάδι.

Λέμε «αν ήθελε», διότι πιο επιθετικά, ΑΝ (το Ελληνικό κράτος επί παραδείγματι), επέλεγε να επιβάλει συμπληρωματικά, έναν ταπεινό και ευτελή φόρο επί των Χρηματιστηριακών Συναλλαγών, θα μπορούσε μόνο μέσα από αυτό να τροφοδοτήσει τις υποχρεώσεις του.

Την 10ετία 1998 – 2008, όπως προκύπτει από τα στοιχεία της World Federation of Exchanges, η συνολική συναλλακτική δραστηριότητα επί Ελληνικών μετοχών ανερχόταν στο συνολικό ποσό των 933 δις δολαρίων. Ένας έκτακτος (ειδικός) φόρος υπέρ του Δημοσίου Χρέους, της τάξης του 8%, θα μπορούσε να συνεισφέρει περί τα 75 δις στα κρατικά ταμεία. Μόνο από τις μετοχές.

40 χώρες ήδη τον εφαρμόζουν τον ρημάδι.

Αν θέλετε να το δούμε πανευρωπαϊκά, 20 τρις δολάρια υπήρξε η συνολική συναλλακτική αξία επί μετοχών μόνο την διετία 2009 – 2010. Ένας έκτακτος φόρος 8% επιβαλλόμενος για 2 έτη, επί των συναλλαγών αυτών θα απέφερε άμεσα έσοδα 1,6 τρις δολάρια για τα Ευρωπαϊκά κράτη που δήθεν μαστίζονται από την "κρίση χρέους". Χωρίς να εξετάζουμε τις αγορές παραγώγων ή ομολόγων.

Αντ' αυτού η Κομισιόν "εξετάζει" την επιβολή φόρου 0,1% επί μετοχών και 0,01% επί παραγώγων, με έσοδα, λένε 57 δις Ευρώ. Δεν έχουμε λόγο να μην τους πιστέψουμε. Άρα ένας φόρος επί των Ευρωπαϊκών χρηματοοικονομικών προϊόντων της τάξης του 1% σε μετοχές και 0,1% σε παράγωγα, με τους υπολογισμούς της Κομισιόν, θα μας απέφερε έσοδα 570 δις ετησίως, με βάση τα μαθηματικά τους. Και το παιχνίδι του πανικού και του τρόμου θα έσκαγε στα χέρια τους και η "κρίση χρέους" θα πήγαινε στον αγύριστο. Ας είναι καλά όμως ο κ. Μπαρόζο. Όσο το παιχνίδι διαρκεί, η Κομισιόν κρατά τα σκυλιά δεμένα. Από το 2014 λέει. Σήμερα πλερώνουν οι πολίται, μαντάμ.

Τάδε έφη, Τρόϊκα. ΔΝΤ – ΕΚΤ και ΕΕ, ή Λαγκάρντ – Ντράγκι – Βαν Ρομπάϊ και φυσικά, Μπαρόζο.

Ρεν, Γιούνκερ, Σόιμπλε, Ρέσλερ.

Mega Channel.

ΝΕΑ/Βήμα, Πρώτο Θέμα και Καθημερινή.

Financial Times, Spiegel, κλπ.

Μην ξεχνιόμαστε. Την «Ευρωπαϊκή προοπτική» και τα μάτια μας…

Ούτε αυτή η λύση (φυσικά) προτάθηκε.

Και τώρα ας αναρωτηθούμε: γιατί; γιατί οι Ελληνικές Δημόσιες Τράπεζες, η ΑΤΕ και το Ταχ Ταμιευτήριο δεν δανείστηκαν λχ από την ΕΚΤ με 1% και έπειτα να ανατροφοδοτήσουν οι ίδιες, το ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ, αγοράζοντας οι ίδιες  κρατικά ομόλογα/έντοκα γραμμάτια μέσω της απαξιωμένης ΗΔΑΤ ή στις OTC αγορές; Δεν είναι τα ομόλογα επένδυση; (όπως θα διαπιστώσουμε είναι και παραείναι). Δεν θα τις στήριζε η καλή μας Ευρώπη που θέλει να μας δει πάλι στα πόδια μας;

Ξέρετε άραγε ότι τα ελληνικά ομόλογα αυτήν την στιγμή κοστίζουν έως και το 15% της αξίας τους στην Δευτερογενή αγορά;

Παρακαλούμε την προσοχή σας.

Αντλούμε στοιχεία από τον ΟΔΔΗΧ και την ΤτΕ.

Δείτε στο διάγραμμα μας την τιμή των (ΟΕΔ) Ομολόγων Ελληνικού Δημοσίου (στοιχεία Μαΐου 2012). To 100 ισοδυναμεί με την ονομαστική τους αξία. Άρα, τιμές κάτω από το 100, σημαίνουν ότι τα ΟΕΔ πωλούνται/αξίζουν λιγότερο την δεδομένη χρονική στιγμή σε σχέση με την αξία τους. Και να λοιπόν τι έχει συμβεί. Η μέση τιμή/αξία των ΟΕΔ τον Μάιο του 2012 ήταν στο 16% της ονομαστικής τους αξίας, κατά μέσο όρο. Πρακτικά, χρέος 100 ευρώ κάποιος μπορούσε να το αγοράσει δίνοντας 16...



Η ΤτΕ δεν μας λέει σε τι ποσό αντιστοιχούν τα ΟΕΔ. Σε τι ποσό χρεους. Με πολύ προσπάθεια αντλήσαμε το σχετικό στοιχείο από τον ΟΔΔΗΧ.  Βρήκαμε τα ποσά αναφοράς για τα ομόλογα 5ετους, 10ετους, 20ετους και 30ετους διάρκειας.

Τα συγκεκριμένα ομόλογα λοιπόν αντιστοιχούν σε χρέος ίσο με 102,3 δις ευρώ. Δείτε την μέση τιμή όλων των ΟΕΔ σε σχέση με την ονομαστική τους αξία.


Με την τιμή τους στο 16% της ονομαστικής τους αξίας, το ποσό εξαγοράς χρέους ίσου με 102,3 δις θα ήταν περίπου 16,5 δις Ευρώ! Με 16,5 δις Ευρώ θα μπορούσαμε ΝΟΜΙΜΑ και με ΨΗΛΑ το κεφάλι να ΔΙΑΓΡΑΨΟΥΜΕ χρέος ίσο με το 1/3 του συνολικού δημόσιου χρέους μας!

Αντ' αυτού προτιμήθηκαν το φοβερό και τρομερό PSI που χρέωσε το Ελληνικό Δημόσιο με 30 δις για τις τράπεζες και άλλα 10 δις για τα ασφαλιστικά του ταμεία, ας πούμε. Προτιμήθηκαν σειρά από έκτακτα (μάλλον διαρκή) φοροεισπρακτικά μέτρα αποτιμώμενα στα περί 25 δις (δεν ξέρουμε τελικά πόσα εισπράχτηκαν) τα οποία κατέληξαν στις τσέπες ως επί το πλείστον των δανειστών μας, για την αποπληρωμή τόκων.

Τι θα λέγατε αν τα 25 δις αυτά, τα 20, τα 15 δεν πήγαιναν στους τόκους αλλά στην αποπληρωμή κεφαλαίου χρέους ίσου με το μισό σχεδόν ΑΕΠ; 16 ψωροδις όσο περίπου το 10% του πακέτου της τραπεζικής σωτηρίας.

Για την ακρίβεια, όμως, η ψευτοκρατική κρίση, πέτυχε και κάτι άλλο. Την μεταφορά όλου του χρέους σε μια πλάτη. Ως γνωστόν, ομόλογα πλέον δεν εκδίδει το Ελληνικό δημόσιο. Δανείζεται γρήγορα με επιτόκια φωτιά. Με τα επιτόκια που δανειζόταν κάποτε για εκδόσεις 10 ή 20 ή 30 ετών (ετησιοποιημένη απόδοση), δανείζεται τώρα για λίγες εβδομάδες. Εξ ου και η εκτόξευση του χρέους όπως την "προβλέπει" το ΔΝΤ. Που βέβαια δεν λέει που οφείλεται. Ότι οφείλεται σε ΑΥΤΟΥΣ και μόνο ΑΥΤΟΥΣ και στα τοκογλυφικά επιτόκια που έχουν επιβάλλει. ΤΑ ΕΛΛΕΙΜΑΤΑ ΕΚΤΡΟΧΙΑΖΟΝΤΑΙ, ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΕΚΤΟΞΕΥΕΤΑΙ, ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΑΠΟΤΥΓΧΑΝΟΥΝ, Η ΧΩΡΑ ΞΕΠΟΥΛΙΕΤΑΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΛΟΓΟ: ΓΙΑΤΙ ΔΑΝΕΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΚΟΓΛΥΦΙΚΑ ΕΠΙΤΟΚΙΑ.

Και ιδού. Ένας κοτζαμπάσης κάνει πλέον κουμάντο όλο και περισσότερο. Είναι πολύ βολικό αυτό. Όσο λιγότεροι κάνουν κουμάντο, τόσο πιο εύκολα χειραγωγούνται οι δούλοι και τα ξωτικά. "Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας" (ΕΤΧΣ) και ΔΝΤ, το 80% του νέου χρέους. Το 80% των κερδών, της εξουσίας, της δημόσιας περιουσίας. Σύντομα, απλά και εύκολα.




Υπάρχει όμως και ένα άλλο κερδοσκοπικό παιχνίδι. Είπαμε παραπάνω για τα ομόλογα που έφτασαν να κοστίζουν το 15% της αξίας τους. Την ίδια ώρα τα ομόλογα αυτά εκτόξευσαν τις αποδόσεις τους. Είναι απλό, η αξία του ομολόγου μικραίνει, διότι πιθανολογείται ότι δεν θα πληρωθεί ποτέ. Η απόδοση του εκτοξεύεται διότι επίσης πιθανολογείται ότι η διακράτηση του είναι επικίνδυνη. Άρα το ρίσκο ανταμείβεται.

Τι είναι η απόδοση; Ένα τοκομερίδιο ("κουπόνι"), αυτό που εισπράττει κάθε χρόνο ένας ομολογιούχος, ας πούμε ως "μέρισμα". Άρα ομόλογο με απόδοση 5%, 5ετους διάρκειας σημαίνει ότι ο ομολογιούχος θα λαμβάνει 5% ετησίως ως απόδοση συν το κεφάλαιο του ομολόγου κατά την λήξη του. Εν προκειμένω, το ελληνικό κράτος δανείζεται με (5 x 5%) 25% για 5 χρόνια.

Για να χρησιμοποιήσουμε ένα πραγματικό παράδειγμα, τον Αύγουστο του 2012 (20 Αυγούστου συγκεκριμένα) λήγουν 5ετη ομόλογα αξίας 8 δις ευρώ περίπου (στοιχεία ΟΔΔΗΧ). Αυτά τα ομόλογα, τα οποία εκδόθηκαν το 2007, είχαν κουπόνι (τοκομερίδιο) μέσης αξίας περίπου 4,1%. Άρα ο ομολογιούχος θα εισέπραττε 4,1% τόκο ετησίως.Συνολικά 5 (έτη) x 4,1% = 20,5% απόδοση στο κεφάλαιο του επί της τιμής έκδοσης. Άρα χονδρικά πάντα, για 8 δις δάνειο, 1,6 δις τόκος. Τα ομόλογα αυτά, λόγω της "κρίσης" έφτασαν να έχουν  απόδοση 50%! Αν κάποιος το αγόραζε τον Ιανουάριο του 2011 θα είχε πέρυσι μόνο, ως τοκομερίδιο 22% κέρδος, δηλαδή πήρε σε ένα χρόνο τόσα όσα θα έπαιρνε σε "κανονικές συνθήκες" σε 5. Και όχι μόνο αυτό. Αυτός που το αγόρασε τον Ιανουάριο του 2011, θα το αγόραζε τότε στο 82% της αξίας του. Άρα φέτος τον Αύγουστο, με την λήξη του εν λόγω ομολόγου, ο αγοραστής του παραδείγματος (Ιανουάριος 2011) τσέπωσε (22% (τοκομερίδιο 2011) + 22% (τοκομερίδιο 2012) + 18% (risk premium)=) 58% των χρημάτων του + το κεφάλαιο του. Από ένα κρατικό ομόλογο!

Δείτε τέλος ότι η πολύμηνη σταθερή απόδοση του ομολόγου (όπως και όλων των ΟΕΔ), σταματά στα τέλη Σεπτεμβρίου του 2009, λίγο πριν αρχίσουν οι κορώνες για Τιτανικούς και διπλάσια ελλείμματα. Το τρελό ράλι αρχίζει. Καθώς και τα τρελά κέρδη. Ομόλογα, σορταρισμένες μετοχές, CDS που αρπάξαμε από το ΤαχΤαμ και από τις αγορές με τον τσαμπουκά σε τιμές ξεφτίλας, έντοκα γραμμάτια με επιτόκια στον Θεό, ουσιαστικά ένας ανατοκισμός του χρέους. Όχι κι άσχημα δεν συμφωνείτε; Τα 3 χρόνια που μιλάμε για χρεοκοπία, και χρεοκοπία δεν βλέπουμε ποιον ωφέλησαν; Ποιοι ακροβατώντας στο σχοινί του τρόμου και του πανικού ωφελήθηκαν από τις κραυγές των παραμυθάδων;



Τα παραμύθια της Ευρωζώνης δεν έχουν τέλος.

Και κάπως έτσι, το Ταχ. Ταμιευτήριο και η ΑΤΕ, οι πολύφερνες δημόσιες τραπεζικές νύφες - πρώτες στην λίστα προς πώληση-εξαγορά, θα μπορούσαν να είναι οι λευκοί ιππότες του Ελληνικού έθνους.

Φυσικά, το λογικό όχι μόνο δεν συνέβη, αλλά συνέβη το ακριβώς αντίθετο.

Αφού οι δημόσιες τράπεζες αποκλείστηκαν από κάθε είδους βοήθεια ή ανακεφαλαιοποίηση (!), η Τράπεζα Πειραιώς, ένα penny stock, πρώτα κατέθεσε πρόταση εξαγοράς αυτών των τραπεζών (αντί 700 εκ ευρώ) και τώρα απορροφά την μία από αυτές. Με τι λεφτά;

Μα με ξένα κόλλυβα φυσικά. Με τα λεφτά που δανείζεται από την ΕΚΤ ή την ΤτΕ, με εγγύηση δικιά μας..; Αλλά ποιος θυμάται για την ΑΤΕ, τον τότε υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης να δημοσιοποιεί από πολιτική αφέλεια, τις αβάσταχτες πιέσεις του τρίο-ινφέρνο, της "τρόικας", οι οποίοι επιτακτικά ζητούσαν εξαρχής "να κλείσει η ΑΤΕ" για καταστρατήγηση κανονισμών !! Η ΑΤΕ που είναι από τις πρώτες προς ιδιωτικοποίηση και ΔΕΝ χρηματοδοτούνταν από την ΕΚΤ ως αφερέγγυα αλλά και ούτε από την ΤτΕ λόγω μη έγκρισης του bussiness plan της! Ο νέος τραπεζικός εκπρόσωπος, κ. Στουρνάρας είχε σαν πρώτο μέλημα την ΑΤΕ, το ίδιο και οι καρχαρίες.

Τελικά, η ΑΤΕ παραδίδεται στην Τράπεζα Πειραιώς. Για την ακρίβεια παραδίδεται το φιλέτο, δηλαδή τα ενήμερα δάνεια και οι καταθέσεις περίπου 15 δις. Αυτά τα 15 δις είναι ζεστό χρήμα αφού μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως collateral για να πάρει η Πειραιώς κι άλλα δανεικά από την ΕΚΤ ή την ΤτΕ.

Στην περίπτωση της ΑΤΕ, εκχωρούνται τα προνόμια της ; Διότι η ΑΤΕ με βάση νόμους του 1920-1930 έχει ειδικά προνόμια ως κρατική τράπεζα. Θα είναι η πρώτη φορά που θεσμικά, μια ιδιωτική εμπορική εταιρεία θα αναλαμβάνει εξουσίες δημόσιου χαρακτήρα.

Γιατί όμως δανείζει και η ΕΚΤ και η ΤτΕ; Διότι η ΕΚΤ ζητά κάποιες - υποτυπώδεις - εγγυήσεις. Όταν οι εγγυήσεις αυτές τελειώνουν, έρχεται η ΤτΕ (όπως συνέβη και με την Ιρλανδική Κεντρική Τράπεζα) και δανείζει παραπάνω χρήμα, ουσιαστικά ανασφάλιστο! Όπερ σημαίνει, αν δεν επιστραφεί, δεν υπάρχει αντίκρισμα. 59 δις στον αέρα, από αέρα, για τον αέρα. Δείτε πάλι την τρομακτική υποκρισία. Το κράτος δίνει περιουσιακά στοιχεία πολλαπλάσιας αξίας, έναντι πινακίου φακής, για δάνεια πολύ μικρότερα της αξίας αυτών των περιουσιακών στοιχείων. Οι Τράπεζες, λαμβάνουν ποταμούς δις από το τίποτα, πολλαπλάσιους των περιουσιακών τους στοιχείων, έναντι μηδενικής ή διάτρητης εξασφάλισης. Και ποιος θα πληρώσει, αν η ΤτΕ εμφανίσει αύριο μια τρύπα δεκάδων δις Ευρώ στον "Ισολογισμό" της; Το Ελληνικό Κράτος, εμείς! Όπως μας αποκάλυψε ο συνταγματολόγος - οικονομολόγος, (Νοέμβριος 2011) "μετά από μακρά συζήτηση με τον Διοικητή της ΤτΕ", τελικά το κράτος εγγυήθηκε για λογαριασμό της ΤτΕ το ποσό των 60 δις ευρώ! Να λοιπόν τα 59 δις. Σε αυτά τα λεφτά δεν υπολογίζουμε τα 30 δις που πήραν οι τράπεζες για την ανακεφαλαιοποίηση τους από το κούρεμα τάχα των ομολόγων που διακατείχαν. Αυτά είναι έξτρα! Και όπως τώρα εκτιμάται οι 4 τράπεζες (Σάλλας - Λάτσης - Κωστόπουλος - Ετε) θα είναι οι μόνες που θα ανακεφαλαιοποιηθούν με ένα ποσό κοντά στα 50 δις... Αυτά τα λεφτά λοιπόν δόθηκαν τάχαμου για την τρύπα των ομολόγων τους. Αλλά πως είναι αυτό δυνατόν; Οι Ελληνικές τράπεζες φέρονταν να έχουν στην κατοχή τους, ομόλογα αξίας 70 δις. Το κούρεμα ήταν της τάξης του 50%. Άρα η χασούρα ήταν 35 δις, χονδρικά (αν θεωρήσουμε ότι κουρεύτηκαν όλα τα ομόλογα τους, που δεν είναι έτσι). Γιατί 50 δις; Άλλα +15 δις από το παράθυρο;

Είναι ή όχι αυτό το παίγνιο, στο οποίο συμμετέχει η ΤτΕ ενεργά και με τα τέσσερα, ένα αδιανόητο στοίχημα, δυσανάλογο της περιουσίας της, των δυνατοτήτων των δανειζομένων και της περιρρέουσας ατμόσφαιρας οικονομικής ασφυξίας; Σιγά τα ωά, μήπως σε αυτές ακριβώς τις "αρχές" δεν στηρίχτηκε όλο το καταρρέον τραπεζικό οικοδόμημα; Κόβεται η πόρνη η συνήθεια; Φούσκα στην φούσκα λοιπόν, για να σωθούμε και λεφτά μόνο για τους εκλεκτούς. Ναι, γι αυτούς λεφτά πάντα υπάρχουν. Και όλα αυτά γιατί; Για να μπορέσουν κάποια στιγμή, μετά από έναν σκασμό χρημάτων, να μας ξαναδανείσουν. Αυτός είναι ο στόχος. Αυτό είναι το όνειρο όσων τους τρέχουν τα σάλια με την προοπτική να "ορθοποδήσει το τραπεζικό σύστημα". Ένα reboot στην κόλαση. Να μπορούμε πάλι να δανείζουμε "όπως παλιά".

Φυσικά και δεν μας ενδιαφέρουν αυτά. Αλίμονο.

Όπως και να έχει, η Τράπεζα Πειραιώς, η οποία με βάση τις αναφορές της υπαλλήλου της Αγούλου, που αναπαρήγαγε το Reuters, βρίσκεται σε μια δίνη σοβαρών καταγγελιών για "ενδοομιλικές" συναλλαγές - απάτη, λογικά δεν θα έπρεπε να αποτελεί σε καμία περίπτωση υποψήφιο αγοραστή κανενός δημόσιου στοιχείου. Έστω και λόγω αμφιβολιών. Και όμως. Ο πρώην αντιπρόεδρος της, πρώην μέτοχος της, πρώην πρόεδρος εταιρείας  με δάνεια εκατομμυρίων από την ΠΕΙΡΑΙΩΣ και με μετοχική σχέση με αυτή, νυν Διοιηκητής της ΤτΕ, επικροτεί (βλ. έρευνα κατωτέρω). Δεν υπάρχει κανένα ασυμβίβαστο. Την ώρα που το ΣΔΟΕ και οι ανακριτικές αρχές "θεωρητικά" ερευνούν τις σοβαρές καταγγελίες κατά τις τράπεζας, η οποία ζει μόνο και μόνο λόγω των δανεικών της με εγγύηση του Έλληνα φορολογούμενου και υποθήκη την Δημόσια Περιουσία, σύμφωνα με το πλαίσιο των μνημονιακών συμβάσεων - η τράπεζα "εξαγοράζει". Αυτό είναι πραγματικά αδιανόητο. Μια επιχείρηση σε στάδιο εξυγίανσης, απαγορεύεται να προβαίνει σε "επενδύσεις". Και μάλιστα επενδύσεις με περιουσία τίνος; Του εγγυητή της!

Όχι. Σχεδόν τίποτα δεν απαγορεύεται, όταν πρόκειται για τράπεζα.

Η Τράπεζα Πειραιώς, απαντά σε επιστολή της προς τον Κώστα Βαξεβάνη (Hotdoc, τεύχος 3) για τις σχετικές καταγγελίες και τα προαναφερθέντα, ότι θα παραμείνει μουγγή, διότι πρέπει να σεβαστεί την ανακριτική διαδικασία. Χαρακτηρίζει "προχειρογραφήματα" την έρευνα του Reuters. Μια έρευνα που έθαψαν τα ΜΜΕ της χώρας. Διαβάστε την και βγάλτε τα συμπεράσματα σας. Προχειρογραφήματα πάντως, από το κορυφαίο ειδησεογραφικό δίκτυο, είναι εξαρχής μια υπερβολική αξιολόγηση.  Ειδικά όταν ο συντάκτης της Stephen Gray, είναι ο άνθρωπος που

       αποκάλυψε τις παράνομες μεταγωγές της CIA (τις λεγόμενες εκτοπίσεις, βλ. απαγωγές) "υπόπτων για τρομοκρατία". Αν δεν έχετε υπόψιν περί τίνος πρόκειται, διαβάστε για την χαρακτηριστική περίπτωση του Abu Omar, ενός μουσουλμάνου που απήχθη το 2003 στους δρόμους του Μιλάνο και κρατήθηκε χωρίς κατηγορία μυστικά, για 4 χρόνια! Ενός "υπόπτου" ο οποίος τελικά αποδείχθηκε αθώος... Ο Gray βραβεύτηκε 2 φορές για αυτήν και μόνο την έρευνα του και του είμαστε ευγνώμονες.

Άλλη μια τέτοια, υπήρξε η αποκάλυψη σχετικά με τους Αμερικανούς στο Ιράκ και το Αφγανιστάν και το γεγονός ότι υποστηρίζουν υλικά τους αντάρτες. Σε κάθε περίπτωση ο Gray, πολύ λίγη σχέση φαίνεται να έχει, με τους εγχώριους και διεθνείς λιβελογράφους. Αντιθέτως. Ο Gray έχει ήδη προηγουμένως ανοίξει και τον φάκελο Λαυρεντιάδη - Proton. H Proton παρουσιάζεται να έχει στενότατους δεσμούς με την Πειραιώς σύμφωνα με την έρευνα Βαξεβάνη. Έχοντας κατά νου την αξιοπιστία του δικτύου που εκπροσωπεί ο Gray και το πρότερο παρελθόν του καθώς και τις σαφείς κατά ριπάς ενδείξεις ενός σάπιου τραπεζικού συστήματος, όπως τόσα χρόνια επισημαίνουμε με στοιχεία, κάθε άλλο παρά "προχειρογραφήματα" φαίνονται εκ πρώτης τα όσα αναφέρει η έρευνα.

Η Τράπεζα, υποστηρίζει , ότι "δεν δικαιούται να διατυπώνει σχόλια και να δίνει απαντήσεις εκτός δίκης για ζητήματα που εκκρεμούν στη Δικαιοσύνη". Λέει δε περαιτέρω η Αγία Τράπεζα όπως την αποκαλεί ο Βαξεβάνης, ότι "δεν υποκαθιστά τη Δικαιοσύνη με δημοσιογραφικούς διαλόγους. Αυτό δεν αναιρείται από το γεγονός ότι η λειτουργία των Τραπεζών ενδιαφέρει γενικότερα και το δημόσιο συμφέρον. Το εάν μία Τράπεζα λειτουργεί ή όχι σωστά πάλι οι δικαστικές και εποπτικές αρχές θα το κρίνουν. Μόνο στους θεσμικούς αυτούς φορείς η Τράπεζα Πειραιώς οφείλει να παρέχει και παρέχει στοιχεία."

Ο Βαξεβάνης αντιλέγει "Η αλήθεια όσων καταγγέλλει η Αγούλου μπορεί να επιβεβαιωθεί πλήρως μόνο από την τράπεζα, η οποία έως τώρα έχει αρνηθεί να δώσει στο ΣΔΟΕ στοιχεία για τις εταιρίες."

Αλλά αυτό είναι μόνο μια περίπτωση κακής συνεργασίας με τις αρχές. Είναι γνωστόν τοις πάσι, ότι οι Τράπεζες υπήρξαν πολύ "επιφυλακτικές" στο να παράσχουν στοιχεία στην αμαρτωλή υπόθεση των ομολόγων, ας πούμε, επί κυβερνήσεως του μεταρρυθμιστή - ανασυγκροτητή Καραμανλή. Οι τράπεζες καλύπτονται πίσω από το "τραπεζικό απόρρητο" το οποίο μέχρι πριν λίγα χρόνια, κάλυπτε και όσους εγκληματούσαν ή χρωστούσαν ανεξαρτήτως ποσού. Είναι απορίας άξιον ποιον εξυπηρετεί το απόρρητο των τραπεζών. Έχει αναχθεί ως ο ακρογωνιαίος λίθος της "δημοκρατίας" μας.

Εντελώς δευτερεύουσες έννοιες, όπως το τραπεζικό απόρρητο ή η συκοφαντική δυσφήμηση καθίστανται στην εποχή μας, το Ευαγγέλιο κάθε νομιμοφανή. Στην ουσία, είναι το νόμιμα όπλα εκβιασμού και σκολοπισμού της ελεύθερης έκφρασης και της διαφάνειας. Δεν μπορείς να μας ψάξεις, λόγω απορρήτου. Μην αναφέρεσαι σε εμάς, μας συκοφαντείς και μας δυσφημείς. Συχνά, η εξιχνίαση τραπεζικών εγκλημάτων περνά μέσα από στοιχεία που μπορούν να δώσουν μόνο οι τραπεζίτες. Τα οποία και φυσικά δεν δίνουν. Έτσι, ελλείψει στοιχείων, οι ισχυρισμοί καθίστανται δυσφημιστικοί... Στο πλαίσιο αυτό, εγκλήματα μεγαλύτερης απαξίας, όπως οι οικονομικές απάτες καθώς και  ζωτικής σημασίας ελευθερίες, θάβονται στο όνομα ενός κωλοαπορρήτου ή μιας κωλοδυσφήμησης.

Θα κλείσουμε αυτήν την παρένθεση, "θυμίζοντας" τι συνέβη με την λίστα των μεγαλοοφειλετών του Δημοσίου, όπως η ιστορία είχε δημοσιευτεί στο blog athenspost (μάλλον δεν υπάρχει πια). Ο οικονομολόγος - συνταγματολόγος, την κρατούσε ανά χείρας για κάποιο καιρό και τελικά, όταν έπρεπε η Βουλή να ενημερωθεί, λέει ο μύθος, ότι ο Σ-Οικ. παρείχε μόνο ένα αντίγραφο, και αυτό κρυμμένο σε ένα καμαράκι στην Βουλή, το οποίο ο βουλευτής που ήθελε να ενημερωθεί, επισκεπτόταν πάντα με συνοδεία. Ως γνωστόν από το έλλασσον μπορείς να πας στο μείζον.

Ας γυρίσουμε όμως στα περί Πειραιώς, Η Τράπεζα αναφέρει το εξής "γνωρίζετε ασφαλώς ότι η τράπεζα Πειραιώς συμπεριλαμβάνεται στις 4 ελληνικές τράπεζες οι οποίες μετά από εξονυχιστικούς ελέγχους κρίθηκαν και βιώσιμες και συστημικές. Και γνωρίζετε επίσης ότι η βοήθεια του ελληνικού δημοσίου σε όλες τις ελληνικές τράπεζες είναι το αντιστάθμισμα για τη μη πληρωμή των ελληνικών ομολόγων. Είναι προφανές ότι οι ελληνικές τράπεζες δεν θα χρειαζόταν οποιαδήποτε ενίσχυση εάν τα ομόλογα του δημοσίου πληρώνονταν σ´ αυτές κανονικά."

Καταρχήν, όχι. Δεν ήταν εξονυχιστικοί οι έλεγχοι. Ποιοι έλεγχοι; Από ποιους; Μήπως από κάποια Δημόσια Αρχή; Και εν πάση περιπτώσει, οι έλεγχοι αυτοί δεν μπόρεσαν να διαγνώσουν ότι τράπεζες με υποπολλαπλάσια αξία παγίων και κεφαλαίων, χρειάστηκαν να χρηματοδοτηθούν με υπερπολλαπλάσια κεφάλαια για να επιβιώσουν. Κοινώς πτώχευσαν. Άρα μιλάμε για εικονικούς, εντελώς άστοχους, ελέγχους. Και εξάλλου, ο τραπεζίτης κ. Γεννηματάς, αντιπρόεδρος της ΕτΕΠ όλα αυτά τα  υπέροχα κηρύγματα περί τραπεζικής νομιμότητας, τα είχε χαρακτηρίσει ευθέως "ψέματα" και συμπτωματικά, ανέφερε δειγματοληπτικά τότε (2011) τον Στουρνάρα, την Ξιαφά και τον Προβόπουλο ως "τσιράκια" του τραπεζικού συστήματος:

"Ό,τι ακούτε είναι ψέματα, οι Ισολογισμοί των Τραπεζών, οι Ελεγκτές της ΤτΕ, τα πολιτικά - αν τους πεις μια μικρή αλήθεια τσινάνε. Εδώ είναι Ανατολική Εκκλησία, παραμύθι, η Αγία Τριάδα, το Θαύμα, τα πετεινά του ουρανού, ο Θεός τα τρέφει, μαζί σου θα τα πάρεις; τα σάβανα έχουνε τσέπες; έλα καημένε, πάλι ωραίοι είμαστε.
Ένα σύστημα που παράγει την αμαρτία για να συγχωρεί την αμαρτία" ("Ένας κούκος", 4/3/2011)

(...) "Σε τελευταία ανάλυση όλοι αυτοί οι οποίοι μιλάνε είτε εξ ονόματος τους είτε για λογαριασμό άλλων είναι τσιράκια των τραπεζών, είναι πουλημένοι όλοι στο σύστημα.Ποιοι μιλάνε στην Ελλάδα για τα οικονομικά, πέστε μου. Είναι όλοι υπάλληλοι τραπεζών ή πρώην τραπεζίτες οι οποίοι διατηρούν οργανική σχέση με τις τράπεζες. Όλοι. Και σας το λέω εγώ που είμαι τραπεζίτης".

Βρείτε τα μεταξύ σας λοιπόν.

Για το εάν οι τράπεζες θα χρειάζονταν ή όχι βοήθεια, αν δεν υπήρχαν τα ομόλογα, από που προκύπτει παρακαλώ; Η ζημιά από την αναδιάρθρωση ανήλθε σε 35 δις. Έλαβαν οι τράπεζαι, 150 δις + 30 δις ανακεφαλαιοποίησης. Σύνολο 180 δις μείον 35 δις ίσον 145 δις. Αυτό εννοείτε όταν λέτε "οι ελληνικές τράπεζες δεν θα χρειαζόταν οποιαδήποτε ενίσχυση εάν τα ομόλογα του δημοσίου πληρώνονταν σ´ αυτές κανονικά.";

Ότι χρειαστήκατε μόνο 145 δις; Τελικά είναι ίσως καλύτερο να μην μιλάτε, πράγματι.

Αναφερόμαστε σχετικά παρακάτω.

Γιατί λοιπόν φτάνουμε ως εδώ; ΓΙΑΤΙ επί της ουσίας ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ δημόσιες τράπεζες κύριοι. Θέλουμε την ηγεμονία των ιδιωτικών τραπεζών, της εγχώριας ελίτ, της παγκόσμιας ελίτ. Αυτής που η κυβέρνηση Σημίτη, ανέδειξε. Θυμίζουμε ότι η κυβέρνηση Σημίτη είναι η πιο διεφθαρμένη ιστορικά κυβέρνηση της χώρας, μετά λόγου γνώσεως. Ο πιο στενός συνεργάτης του, ονόματι Τσουκάτος και ένα πνευματικό του παιδι, ονόματι Μαντέλης, αποδείχτηκε ότι υπήρξαν μιζαδόροι και βαποράκια χρήματος. Το αντίπαλον δεος, ο βασιλιάς της ζειμπεκιάς, Άκης Τσοχατζόπουλος, είναι στα σίδερα. Το ημερολόγιο Τσοχατζόπουλου είναι μνημείο διαφθοράς. Τα ΜΜΕ το αποκρύπτουν. Ήδη ξεχάστηκε.

Και όμως, στο ημερολόγιο Τσοχατζόπουλου αποκαλύπτεται με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι α. υπάρχει ένα ολόκληρο (διεθνές) δίκτυο μεσαζόντων που προσεγγίζει τους εκάστοτε κυβερνώντες προκειμένου από κοινού, να κάνουν μπίζνες με τις δημόσιες προμήθειες, β. το θέμα δεν είναι αν θα τους επιλέξουν οι κυβερνώντες, αλλά ποιον θα επιλέξουν, γ. υπάρχει ένα αόρατο δίκτυο ΜΜΕ, δημοσιογράφων και διαφημιστικών εταιρειών, το οποίο παζαρεύει θέματα υπόληψης, τιμής, ιδιωτικής ζωής, κατασκευάζει ειδήσεις και προφίλ ή το αντίθετο, δ. υπάρχει ένα δίκτυο προστασίας "υψηλών προσώπων" έτοιμο να ενεργοποιηθεί, αν κάποιος το παρακάνει και κινδυνεύει να εκτεθεί ή να δικαστεί ή να καταδικαστεί.

ε. Αν σε αυτό προσθέσουμε, ότι σύμφωνα με τις σοβαρότατες καταγγελίες περί κατασκευασμένων στοιχείων το 2009, ενδέχεται να υπάρχει και ένα δίκτυο σε ανώτατο επίπεδο που μπορεί και παρεισφρέει σε πολύ ευαίσθητα για το κράτος ζητήματα και να οδηγεί τις εξελίξεις, δημιουργώντας στοιχεία, στ. Αν προσθέσουμε ότι οι δικαστικές αρχές, οι οποίες αρέσκονται να πετάνε το γάντι στο "σαθρό πολιτικό σύστημα", όταν πρόκειται για πολιτικά πρόσωπα (και να νίπτουν τας χείρας τους για την απραξία τους στα εγκλήματα τελούμενα από πολιτικούς ελέω της ασυλίας), έχουν την ίδια στιγμή πλήρως αδρανήσει για τα κραυγαλέα εθνικά εγκλήματα που τελέστηκαν από τους τραπεζίτες τα τελευταία χρόνια, συνεπώς υπάρχει μια μη θεσμοθετημένη πραξικοπηματική ασυλία κάποιων και σαφές πρόβλημα ισονομίας και ευθυδικίας, ζ. Αν λάβουμε σοβαρά τις καταγγελίες αρχείου πλέον, των εισαγγελέων Μουζακίτη - Πεπόνη όπου αναφέρονται ειδικά σε πολιτικές παρεμβάσεις, φιλικά χτυπήματα στην πλάτη, απειλές και εκβιασμούς, παράνομες παρακολουθήσεις, "επί τω έργω", οπότε δεδομένα, έχουμε μια λοβοτομημένη ποινική δικαιοσύνη, η. Αν αναπαράγουμε τις σκηνές ωμής παρακρατικής βίας στο κέντρο της Αθήνας, με στόχο  εκατοντάδες χιλιάδες αθώους, βομβαρδιζόμενους με τοξικά χημικά, που επαναβαπτίστηκαν από Έλληνες πολίτες σε "περιθωριακούς των blogs", "Αγανακτισμένους", "Κομμουνιστές" και "Μαλάκες" (κατά τον Θ. Πάγκαλο), θ. Αν θυμηθούμε την εν τοις πράγμασιν κατάλυση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μας, με ψήφιση νομοθετημάτων υπό ασφυκτικό κλίμα έξωθεν απειλών, ωμών παρεμβάσεων και έσωθεν πανικού, με πρωθυπουργό ένα διορισμένο όργανο του τραπεζικού συστήματος που εν γνώσει του ζητούσε στο απόγειο της δόξης του, από την Ευρώπη του Μπαρόζο, να σφίξει και άλλο τον κλοιό στην Ελλάδα καθώς, σύμφωνα με το βρομερό και σιχαμένο Reuters, κατόπιν τηλεφωνήματος - προτροπή  του Λουκά Παπαδήμου έγιναν οι μετεκλογικές δηλώσεις  Μπαρόζο, στις 11 Μαΐου, ότι «εάν ένα μέλος μιας ομάδας δεν σέβεται τους κανόνες, είναι καλύτερα να βγει από την ομάδα». Ο κ. Παπαδήμος, ένας τραπεζίτης που δεν σπούδασε ποτέ οικονομικά, ένας Έλληνας που μένει - δεν μένει στην Ελλάδα, προτιμώντας την Βοστώνη, εκεί από όπου προήλθαν, οι Σαμαράς, Παπανδρέου και ο Ανδρέας Γεωργίου της αμαρτωλής ΕΛΣΤΑΤ.

Αν έτσι είναι όπως έτσι φαίνεται, τότε για ποια νομιμότητα μιλάμε; Για ποιους θεσμούς; Για ποιο πολιτικό σύστημα; Για ποια δημοκρατία; Νίψον ανομήματα, μη μόναν όψιν, αγαπητοί.

Το μόνο που έχει ενδιαφέρον είναι ποιοι έχουν το χρήμα για να κινούν όλα αυτά τα αφανή νήματα. Διεθνώς, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ποιοι είναι αυτοί. Είναι οι εταιρειοκράτες, μονεταριστές, τα μεγαλοστελέχη του χρηματοπιστωτικού συστήματος, που συντονίζουν το "δίκτυο". Δεν πιστεύουμε να διαφέρει η Ελλάδα σε αυτό. Δε νομίζουμε και να υπάρχει κάποιος πλην των ιδίων που να υποστηρίζει το αντίθετο.

Θαυμάστε τον Jamie Dimon, CEO της JP Morgan, όταν κλήθηκε να καταθέσει ενώπιον επιτροπής του Κογκρέσου για την χασούρα της τράπεζας ύψους $2 δις (έχει ήδη αναπροσαρμοστεί σε $7 δις, και βλέπουμε...) φόρεσε επιδεικτικά τα μανικετόκουμπα που φοράει μόνο ο Πρόεδρος των ΗΠΑ,τα οποία και επεδείκνυε συνεχώς.

Θαυμάστε στυλ.

Κι όμως. Στις εποχές που ζούμε, υπάρχουν ακόμη τρόποι να αναχαιτίσει κάποιος τη μονεταριστική λαίλαπα. Στις εποχές που έρχονται δεν θα υπάρχει καμία. Δείτε τις ατέλειωτες δυνατότητες που είχε η Ελλάδα θεσμικά το 2009 και αυτές που έχει σήμερα για να αντιληφθείτε την μετάβαση και την τεράστια προσπάθεια να μας πάρουν τα πάντα. Βασικά να μας κλείσουν κάθε διέξοδο διαφυγής.

Προκειμένου τίποτα από τα παραπάνω να μην εφαρμοστεί, αντ' αυτών "προτιμάται" το Ελληνικό κράτος να δανείζεται ξερά, με επιτόκιο ετησιοποιημένο περί το 15% - 20 %, που οδηγεί με αριθμητική α’ δημοτικού (την οποία αγνοούν οι καθηγητάδες του Σημιτισμού που σήμερα είναι και εξουσιαστές), στον διπλασιασμό του χρέους του χρόνου (2013) και μαθηματικά, στην ΕΞΙΣΩΣΗ ΟΛΗΣ της ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ μας (ΑΕΠ) με το χρέος μας - μόνο για αποπληρωμή τόκων. Θα παράγουμε τους τόκους μας; Ήδη το ΔΝΤ μιλάει για 171% Χρέος προς ΑΕΠ του χρόνου, ΜΕΤΑ το PSI που θα μας έλυνε τα χέρια. Τα PSI κλπ δεν ήταν λύσεις εξυγίανσης;

Ήταν λύσεις εξόντωσης και συγκέντρωσης δύναμης, περιουσίας και εξουσίας, στην καμπούρα του Ελληνικού λαού. Η δυναμική αύξησης του δημοσίου χρέους (βλ. τοκογλυφία) ειναι πλέον τέτοια, που και μηδέν να ήταν σε 5-6 χρόνια θα ήταν πάλι πάνω από 100% του ΑΕΠ.

"Αδύνατον" φυσικά. Δεν θα πάμε ως εκεί. "Κάποια άλλη λύση θα βρεθεί".

Μα, αυτό πέτυχαν τα μνημόνια, εκεί αποσκοπούσαν. Να εξοντώσουν δημοσιονομικά έναν ασθενή προκειμένου να του πάρουν τσάμπα, ό,τι έχει και δεν έχει. Ένα ασθενή, που μ’ αυτά και με τ’ άλλα, 20 χρόνια τώρα. επιβίωνε μια χαρά, έστω και εντός αυτού του σαθρού κατασκευάσματος και μάλιστα χωρίς μεγάλες αποκλίσεις από τους υπόλοιπους. Θα λέγαμε ότι προόδευε.

Και επίσης πέτυχαν να υποδουλώσουν νομικά το μέλλον της χώρας και των επερχόμενων γενεών. Το προαλειφόμενο ξεπούλημα δεν έχει προηγούμενο. Την στιγμή που θα θέλαμε περισσότερο κράτος και πιο δίκαιο και διάφανο κράτος, αφού είδαμε τι σημαίνει η αυτορρύθμιση στο μονεταριστικό σύστημα - καταστροφή χωρίς υπαιτίους σε βάρος των αθώων με την συνέργεια του πολιτικού συστήματος - εμείς τους εκχωρούμε περισσότερο κράτος! Οι συνέπειες θα είναι απόλυτα εμφανείς σε κάποια λίγα χρόνια. Μπορεί σήμερα να βιαζόμαστε περιουσιακά, αύριο όμως, θα γλείφουμε τα κόκκαλα των δικαιωμάτων μας.

Επιλέξαμε να βαδίσουμε στα ίδια χνάρια των όσων η κακόμοιρη μοίρα, έφερε στο διάβα, τους αγγέλους του
χρήματος. Αφήσαμε τον ασθενή να αιμορραγήσει. Θριαμβολογήσαμε για το τίποτα. Διότι οι καλύτερες διαθήκες υπογράφονται στον επιθανάτιο ρόγχο, ως γνωστόν.

Έτσι κάπως, για να κλεισουμε και αυτήν την ενότητα, οι Δημόσιες Τράπεζες, πυροβολούνται και ξεφτιλίζονται κι αυτές κατά ριπάς, μαζί με το έθνος. Δεν είναι καν μέρος της οποιασδήποτε λύσης, είναι μέρος του προβλήματος. Αν και η λύση είναι μπροστά τους/μας.

Και καθώς κάποιοι θα ετοιμάζονται να πιπιλήσουν την καραμέλα του ανέφικτου, ελλείψει άλλης επιχειρηματολογίας, ας μάθουν ότι, όταν ο Simon Thorpe, ρώτησε αρχές του χρόνου την ίδια  την ΕΚΤ, για όσα προαναφέρθηκαν  (περί δυνατότητας χρηματοδότησης των κρατικών προϋπολογισμών μέσω του δανεισμού των δημοσίων τραπεζών από την ΕΚΤ), εκείνοι του επιβεβαίωσαν του λόγου το αληθές, καθώς και ότι "εναπόκειται σε κάθε τράπεζα για το που θα διοχετεύσει αυτήν την ρευστότητα". O Thorpe έθεσε το ερώτημα ακριβώς όπως το αναλύσαμε και μάλιστα έφερε ως παράδειγμα την Ελλάδα (ερώτηση νο.9). Συνεπώς, ουδέν νομικό κώλυμα υφίσταται. Οι Ελληνικές δημόσιες τράπεζες θα μπορούσαν να είναι η λύση, να δανειστούν όσο χρειάζεται και να διοχετεύσουν κατά την κρίση τους την ρευστότητα εκεί που η εθνική ανάγκη επιβάλλει. Αύριο αν ήθελαν. Χωρίς «σενάρια φαντασίας» Με υποστατές προτάσεις. Πιο υποστατές, υποθέτουμε, από οτιδήποτε ακούσατε ή διαβάσατε από τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης ή Εξαγρίωσης και από τα Ελληνικά πολιτικά από-κόμματα. Διαβάστε και τις άλλες απαντήσεις τους στον Thorpe. Ειδικά αυτές που επικαλούνται το απόρρητο. Δεν μπορούμε να σας πούμε, λένε, που πάνε τα χρήματα, διότι η σχέση μας με τις Κεντρικές Τράπεζες είναι σχέση Τράπεζας - Πελάτη! Και έτσι οι Κεντρικές Τράπεζες είναι πελάτες της ΕΚΤ, οι εμπορικές πελάτης της ΤτΕ, εμείς και το κράτος πελάτες των τραπεζών και όπως είναι φυσικό, την πληρώνει ο τελευταίος, ο πιο ανυποψίαστος και συνάμα λιγότερο φταίχτης. Ο μουντζούρης όπως λέγεται.

Που είναι λοιπόν οι Σωτήρες; Οι πολιτικάντικες πομφόλυγες τι έχουν να πουν για τα δεδομένα; Τα οποία "κάποιοι", δεν μπόρεσαν να θέσουν, ως ΖΗΤΗΜΑΤΑ. Και θα ήταν πολύ - πολύ ενδιαφέρον να τεθούν κάποτε. Και, στην ατέλειωτη λίστα των ερωτημάτων και των συμπτώσεων που λύση ή απάντηση δεν έχουν, (όλα τα αναπάντητα βαπτίζονται «συνωμοσίες», κατά το πρότυπο «κάθε αντιρρησίας = τρομοκράτης»)  να μας απαντηθεί τουλάχιστον γιατί προτιμώνται οι "άλλες" λύσεις, από αυτές τις καταραμένες. Γιατί κάθε τρεις και λίγο ρουφάμε το αίμα των πολιτών για να ταΐζουμε τους δανειστές μας με τους τόκους τους, υπό τον μανδύα "περικοπών" και νέων μέτρων; Έχετε ποτέ αναρωτηθεί που πάνε τα λεφτά αυτά; Αυτά τα έκτακτα χαράτσια;

Το ενδιαφέρον συνίσταται στο ότι, τελικά, ουδείς από το μονεταριστικό κουκλοθέατρο, έχει απαντήσεις. Αυτή η χασμωδία, θα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα, επίσης. Κινηματογραφικά έστω, εις μνήμην του Θεόδωρου Αγγελόπουλου.

Είναι όμως εντελώς "ανεξήγητο".  Γιατί το Ελληνικό κράτος προτιμά να έχει δανειστεί ή εγγυηθεί, εμμέσως ή αμέσως, για λογαριασμό των Ελληνικών ιδιωτικών τραπεζών για ποσά πάνω από 150 δις (φανταστείτε που ζούμε, ούτε το ακριβές ποσό αυτού δεν ξέρουμε, ο Σ.οικ μας είχε πει πέρυσι το Νοέμβριο, ότι από το 2008 το κράτος έχει εγγυηθεί για 155
δις υπέρ των τραπεζών) και δεν έχει αντ' αυτού, κρατικοποιήσει ΟΛΕΣ αυτές τις τράπεζες - παλιάτσους, δανειζόμενο στην συνέχεια ΤΟ ΙΔΙΟ για ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ του από την ΕΚΤ, μέσω της τραπεζικής γραμμής ρευστότητας, με τους ανεπανάληπτα ευνοϊκούς όρους της ΕΚΤ, παρακάμπτοντας ΑΠΟΛΥΤΑ ΝΟΜΙΜΑ, τις απαγορεύσεις (σε κάθε περίπτωση καταχρηστικές και παράνομες) της Συνθήκης.

Τα χρήματα της τραπεζικής βοήθειας πηγαίνουν στους μετόχους των ιδιωτικών τραπεζών αντιθέτως, ή μάλλον εκεί θα καταλήξουν; Δεν ξέρουμε ΚΑΝ που πήγαν 150 δις, πως χρησιμοποιήθηκαν. Ποιοι και πόσα πήραν. Θα ‘πρεπε να ξέρουμε μέχρι τελευταίο σεντ. Έχουμε δεν έχουμε δημοκρατία, είμαστε εγγυητές, έχουμε όλοι έννομο συμφέρον να ξέρουμε που καταλήγει το αντικείμενο της εγγύησης μας. Θα μάθουμε λοιπόν, που πήγε το 60% του ΑΕΠ για το οποίο εγγυηθήκαμε για χάρη 10-20 μεγαλομετόχων; Δεν έχουμε προφανές έννομο συμφέρον να μάθουμε; Θα λογοδοτήσουν ποτέ ενώπιον της δικαιοσύνης οι εκατοντάδες που έσυραν εδώ τους εκατομμύρια; Παρακολουθείτε φαντάζομαι, τις ετικέτες. Ο τραπεζικός δανεισμός είναι "έκτακτη βοήθεια" ρευστότητας. Ο κρατικός δανεισμός είναι "πακέτο σωτηρίας" ή "διάσωση". Τι κι αν οι τράπεζες έχουν ρουφήξει όσα και το Ελληνικο Δημόσιο (και μάλλον παραπάνω) για να επιβιώσουν; Τι κι αν τα τραπεζικά πάγια είναι τουλάχιστον 100 φορές μικρότερης αξίας από τα κρατικά; Αυτοί "βοηθώνται" τάχα, εμείς σωζόμεθα (από τον θάνατο, τον πνιγμό, την χολέρα, τα συσσίτια, κλπ). Τσίρκουλο. Μια ορδή από κλόουν - δολοφόνους.



δ. Φευ. Αν μέχρι τώρα, διαβάζοντας τα παραπάνω, (δικαίως) συμφωνείτε, ότι υπήρξαν (και υπάρχουν) άλλες, πολύ καλύτερες λύσεις, από το ξεζούμισμα των μισθωτών και συνταξιούχων, την νέκρωση της παραγωγής και της ανάπτυξης και το πάγωμα όλων των εθνικών χρηματοδοτικών προγραμμάτων, τις έκτατες εισφορές, τα μνημόνια, τις εθνικές εκποιήσεις, τις περικοπές στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων και τους Παπαδήμους, τα οποία στόλισαν μέχρι σήμερα με ηρωικούς επικήδειους οι «άρχοντες» προκαλώντας τσουνάμι ύφεσης, ανεργίας, αυτοκτονιών, ξενοφοβίας και απόγνωσης - και ήδη έχετε αρχίσει να αναρωτιέστε, γιατί θάφτηκαν τόσο χοντροκομμένα, ενδεχομένως να διαφεύγουν τα τέρατα και σημεία που συμβαίνουν κάθε ώρα πλέον:

Ένα από αυτά είναι υψίστης σημασίας.

Το έπραξε πρώτη η Ιρλανδική Κεντρική Τράπεζα. Εξέδωσε η ΙΔΙΑ χρήμα, παρακάμπτοντας την ΕΚΤ. Ούτε λίγο ούτε πολύ, 70+ δις Ευρώ. Και τι τα έκανε; Τα έδωσε στις Ιρλανδικές Τράπεζες. Το πρόγραμμα βαφτίζεται «ΕLA». «Έκτακτη βοήθεια ρευστότητας». Πως λειτουργεί; Δεν μας λένε. Μαθαίνουμε ότι πρόκειται για μια "δανειακή γραμμή" μεταξύ της Κεντρικής Τράπεζας και των Ιδιωτικών Τραπεζών. Οι «κρατικές» κεντρικές τράπεζες δανείζουν τις ιδιωτικές τράπεζες, όχι τα κράτη. Και τα δανείζουν με τι όρους; Και τι χρήμα; Από το πουθενά!

Θεωρίες συνταξιοδοτημένης σκέψης;

Ποσώς μας ενδιαφέρει γιατί το έκανε η Ιρλανδία. Σημασία έχει ότι το έκανε. Και το έκανε με την ανοχή της ΕΚΤ, η οποία μπορούσε να το μπλοκάρει, όπως κάθε συναλλαγή πάνω από 500 εκ. ευρώ. Δεν το έκανε, το ανέχτηκε, ίσως το πριμοδότησε. Και 70 δις, φίλοι αναγνώστες, είναι ΠΑΡΑ πολλά χρήματα (σε μια χώρα που η "βοήθεια" έφτασε το 110% του Ιρλανδικού ΑΕΠ) – χρήματα που όταν πρόκειται για τα κράτη, οι Σοιμπλομπαρόζοι απαιτούν χτυπώντας την γροθιά στο τραπέζι, να δοθούν από τους φορολογούμενους. Πιστεύετε πραγματικά ότι όλα τα φοροεισπρακτικά μέτρα που ελήφθησαν στην Ελλάδα τα οποία ζήτημα είναι αν όλα αποτιμώνται σε 25-30δις ευρώ, αν είχαν προέλθει από αέρα, θα άλλαζε κάτι στο σύστημα; Τίποτα, τρίχα δεν θα κουνιόταν. Υπάρχει έστω και ένας που να πιστεύει το αντίθετο, όταν η Ιρλανδία το έκανε για 70 δις ή η ΕΚΤ και η FED έχουν ήδη δώσει τρις; Έγινε κάτι; Είναι προτιμότερο να επιβάλεις και νέα  μέτρα στον εξουθενωμένο Ελληνικό λαό (που επί της ουσίας οι 7 στους 10 ΔΕΝ ψήφισαν ποτέ αυτό), αντί να τα πάρεις από τον Προβόπουλο ή τον Ντράγκι, έτσι όπως τα δίνουν (στο δεκαπενταπλάσιο!) στα «τραπεζικά ιδρύματα»; Τι είναι τα κοινωνικά σύνολα; Πελατάκια.

Παίζουμε με τις ζωές των ανθρώπων, όπως παίζουμε μονόπολι.

Τελικά, υπάρχει ζωή στην «Ευρώπη του Ευρώ»; Φοβόμαστε πως όχι. Θα μας επιτρέψετε μάλιστα να φοβόμαστε για το ακριβώς αντίθετο από αυτό που θα θέλατε να μας φοβίζει. Το να μην είμαστε δίπλα σας, κοντά σας, μαζί.

Συγνώμη κύριοι, αλλά οι λαοί έχουν ιστορία, έχουν και επιλογές. Για τους λαούς δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Είναι δε αξίωμα νομικό, σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 11 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα του ΟΗΕ (κυρ. ν. 2462/1997), ότι «Κανείς δεν φυλακίζεται αποκλειστικά λόγω της αδυναμίας του να εκπληρώσει συμβατική υποχρέωση». ΕΙΔΙΚΑ όταν ο αντισυμβαλλόμενος του, ΣΥΝΕΒΑΛΕ στην μη εκπλήρωση. Είστε συνυπαίτιοι, είστε κατ’ ακριβολογία οι βασικοί υπεύθυνοι. Φυλακίζετε τους έρμους τους λαούς, στα νομισματικά σας κλουβιά και ψευτοδιλήμματα. Φασισμός.

Όσοι αποσιώπησαν ή παρέλειψαν αυτές τις εναλλακτικές είναι πολιτικοί και οικονομικοί εγκληματίες και θύματα τους είναι μια ολόκληρη κοινωνία. Αλλά ας είναι καλά η τρομολαγνεία, η λεξιπενία και το βαθύ σκοτάδι, κι από μοναχούς κανένα πρόβλημα…

Ως εδώ, ενδεχομένως λίγοι Έλληνες , αντιλαμβάνονται ήδη το τερατώδες: ότι και η δικιά μας «Τράπεζα της Ελλάδος», η οποία τάχα λειτουργεί προς όφελος του κράτους και αυτή, έχει η ΙΔΙΑ δανείσει (στοιχεία Απριλίου 2012) τις Ελληνικές τράπεζες με 59 δις Ευρώ. Με τι όρους; με τα ίδια «επιτόκια» του 1% της ΕΚΤ ; Τους ίδιους όρους αποπληρωμής (3ετία κλπ);

Σκοτάδι. Ναι ή όχι, είναι η ίδια Κεντρική Τράπεζα, που διαχειρίζεται τα εθνικά διαθέσιμα σε χρυσό, που νομοθετεί, που δεν ελέγχεται, που «εποπτεύει». Στην εποχή της μεγαλύτερης κακουχίας για αυτόν τον τόπο η ΤτΕ πατρονάρει τους ΙΔΙΩΤΕΣ και όχι το κράτος του οποίου η «Τράπεζα» είναι κατ’όνομα. 59 δις ευρώ, κοπανιστού αέρα. Τα λεφτά αυτά η ΤτΕ τα δημιούργησε από το τίποτα; Που τα βρήκε; Τα βαφτίζει δε στις Λογιστικές της Καταστάσεις με τον αθώο τίτλο «Λοιπές απαιτήσεις σε ευρώ έναντι πιστωτικών ιδρυμάτων ζώνης ευρώ». Ομοίως, στην εβδομαδιαία ενημέρωση της, η ΕΚΤ χρησιμοποιεί τον όρο «Other claims on euro area credit institutions denominated in euro» (αριθμ.6). Εκεί έβαλε ο κ. Ντράγκι τον “ELA”.

Βλέπετε πως έχει καμουφλαριστεί το περιβόητο και υπερπολύτιμο εκδοτικό προνόμιο, το οποίο λειτουργεί μόνο για τους τραπεζίτες: Other claims on euro area credit institutions denominated in euro  -> ELA -> αέρας κοπανιστός για τους λίγους. 187 δις περίπου έχει δώσει ο Ντράγκι σε λίγους μήνες στους εκλεκτούς του ως «έκτακτη βοήθεια». Τι είδους «έκτακτη βοήθεια» είναι αυτή που στην Ελλάδα κλείνει ήδη 9 μήνες, κανείς δεν ξέρει. Στην μούγγα.

Και εδώ ερχόμαστε στην κακομοίρα την Ισπανία. Η Ισπανία δεν ήταν Πορτογαλία ή Ελλαδίτσα. Το δημόσιο χρέος της Ισπανίας από τα χαμηλότερα της Ευρωζώνης, δεν βοηθούσε.

Έτσι λοιπόν, μπήκαμε από το παράθυρο. Ζητήσαμε από το κράτος να χρεωθεί το ίδιο 100 δις ευρώ για τις τράπεζες του. Δούλεψε ήδη πιο πριν, στην Ιρλανδία και την Ισλανδία. Η τραπεζική κρίση, γίνεται γρήγορα κρατική. Έχουμε λοιπόν την τεχνογνωσία του πανικού. Τρομολαγνεία μέσω των ΜΜΕ, χειραγώγηση των spreads και cds και του Ευρώ μέσω των αγορών και κάποιους καλούς πολιτικούς και σε χρόνο - ρεκόρ, μπαίνει και η Ισπανία στον κουβά. Όμως, υπάρχουν 2 ερωτήματα - επισημάνσεις, για τον Ισπανικό γόρδιο δεσμό.

Πρώτον, είχαν ή όχι οι Ισπανικές τράπεζες λάβει "έκτακτη βοήθεια" από την ΕΚΤ ΠΡΙΝ από την "ανάγκη χρηματοδότησης" τους από το Ισπανικό Δημόσιο; Αν ΝΑΙ, τότε γιατί να λάβουν και νέα βοήθεια, μέσω του Ισπανικού κράτους;

Δεύτερον, η αύξηση των επιτοκίων των Ισπανικών ομολόγων (κόστος δανεισμού) "λόγω αυτής της αβεβαιότητας" (η δικαιολογία των επιτιθέμενων), θα οδηγήσει σε χρόνο - ρεκόρ, ναι ή όχι, το Ισπανικό Δημόσιο Χρέος, εκεί που οδήγησε όλους τους άλλους; Στην ανάγκη υπαγωγής σε έναν ESM; Στην ΣΚΛΑΒΙΑ. Ναι ή όχι; Διότι, η σκλαβιά είναι το χρέος. Δεν έχει σημασία πώς θα φτάσουμε ως εκεί. Το θέμα είναι να φτάσουμε εκεί. Μετά, γυρισμό δεν έχει.

Κοιτάξτε την πορεία του Ευρωπαϊκού Δημόσιου Χρέους προς ΑΕΠ. Κοιτάξτε και τα άθλια Piigs. Προπαγάνδα και προσχήματα.

Η διαγραμματική συμπεριφορά είναι κοινή για όλους. ΑΥΤΟ είναι το Άλφα και το Ωμέγα όλης αυτής της παρωδίας που ζούμε. Είναι ένας κατακτητικός πόλεμος που ξεκίνησε το 2008. Είναι σα να πάτησε κάποιος το κουμπί. Μα και φυσικά πάτησε κάποιος το κουμπί! Θα τελειώσει με τα λάφυρα των εισβολέων ανά χείρας, όταν όλοι (όλοι μα όλοι) βρεθούν στον Καιάδα ή στο χείλος του ΚΑΤΑΧΡΕΟΙ. Τα άλλα όλα είναι peanuts and whiskey.

Και εσένα τάχα αναγνώστη, δεν σε ενδιαφέρει τίποτα από όλα αυτα.

Αυτές οι συμβάσεις, αυτές οι συμφωνίες, αυτές οι δυνατότητες, οι ρυθμίσεις, οι προβλέψεις οι συνθήκες. Πότε, από ποιους, με τι όρους υπογράφηκαν, θεσμοθετήθηκαν, εκχωρήθηκαν. Γιατί να σε ενδιαφέρει αυτή η πρακτική; Κανείς από τους παπαγάλους – repeaters, του πανικού και των μυθευμάτων χωρίς τέλος, δεν «ανακάλυψε» ποτέ κάτι «κακό» σε αυτήν την «πρακτική». Ή μάλλον, ψέλλισε έστω, δυο φωνήεντα. Άκρα του τάφου σιωπή.

Ας γυρίσουμε στην Ελλάδα. Ξεχάστε προς στιγμήν, τα διαολονομοθετήματα, τα διαολοσυστήματα. Ποιος διάολο είναι μέτοχος και ποιος Διοικητής της ΤτΕ. Και βάλτε καλά στο μυαλό σας, την ουσία. Η Κεντρική Τράπεζα της χώρας, ιδιωτική, με κεφάλαιο 111 εκατομμύρια Ευρώ, δανείζει με όρους που ο επιθετικός προσδιορισμός «ευνοϊκούς» είναι βρεφικά αφελής, 59δις ευρώ «κάποιους» εκλεκτούς, την ίδια ώρα που ο Διοικητής, που κάποτε βάφτιζε, θα θυμάστε, τους ανήσυχους "ανόητους", ενώπιον του λειτουργού κ. Παπαχελά (και πόσα δεν έχει πει και κάνει ο κ. Διοικητής, για να προμοτάρει την σημερινή εξέλιξη), κινδυνολογεί για το μέλλον του έθνους (δηλαδή όλων - για την ακρίβεια όλων των «άλλων»), λίγες μέρες προ των εθνικών εκλογών του Μαΐου, με την ετήσια έκθεση του, κλείνοντας έναν θαυμάσιο κύκλο που ο ίδιος άνοιξε τον Οκτώβριο του 2009.

Αγέρωχος και ατσαλάκωτος ως συνήθως, ο κ. Meritto, εμφανίζεται προειδοποιώντας ότι «αν μετά τις εκλογές τεθεί εν αμφιβόλω η βούληση της νέας κυβέρνησης και της κοινωνίας να εφαρμοστεί το πρόγραμμα (...) (ακολουθεί) «άτακτη οπισθοδρόμηση, οικονομική και κοινωνική, δεκαετίες πίσω, που θα οδηγούσε τελικά τη χώρα εκτός της ζώνης του ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Για τον Διοικητή «το στρεβλό πρότυπο ανάπτυξης που ακολουθούσαμε είχε πλέον καταρρεύσει».

Θα μας δικαιολογήσει λοιπόν ο Διοικητής την παγκόσμια κατάρρευση. Μη να ήταν και εκεί στρεβλό το πρότυπο; Πως γίνεται όλοι αυτοί οι παγκόσμιοι, να κρέμονται από τα
βρακιά μιας "Ελλάδας"; Μα, καλά, ποιοι ήταν αυτοί που παγκόσμια υποκίνησαν την «ανάπτυξη» τα τελευταία 70 χρόνια, δηλαδή ευλόγησαν τις τσέπες τους, έτοιμοι να υπερασπιστούν τα κεκτημένα τους σκορπώντας ακόμη και χρήματα με ελικόπτερο, σύμφωνα με τον διάκονο τους, πιλότο της FED Ben Bernanke (ήδη από το μακρινό 2002); Οι οδοκαθαριστές και οι ανθρακωρύχοι ή το σινάφι του Διοικητή; Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε; Μάλλον θα χρειαζόμαστε μια παγκόσμια διακυβέρνηση.

Το ανέκδοτο ακολουθεί: «Το τραπεζικό σύστημα επέδειξε αντοχές σε μια δύσκολη περίοδο και σήμερα προσβλέπει στην ανασυγκρότησή του, που θα του επιτρέψει να λειτουργήσει πιο αποτελεσματικά προς όφελος της οικονομίας». Βεβαίως και έδειξε αντοχές κ. Διοικητά. Δανείστηκε περίπου 15 έως 20 φορές τα περιουσιακά του στοιχεία για να τις επιδείξει. Σχεδόν άτοκα. Τα μισά «από την Τράπεζα της Ελλάδος». Mε εγγύηση των Ελλήνων. Το κράτος από πού δανείζεται και πως, κ. Διοικητά; Η ΤτΕ μπορεί να τυπώνει ή να δανείζεται και να δανείζει πάμφθηνο χρήμα σχεδόν δωρεάν για τον Σάλλα, τον Λαυρεντιάδη, τον Βγενόπουλο, τον Ταμβακάκη, τον Κωστόπουλο, κλπ αλλά όχι για σένα, φίλε αναγνώστη. Όταν όμως το κράτος (καλή ώρα το Ελληνικό) ψάχνει 11 δις για μια ακόμη φορά σήμερα, για να πληρώσει τους τοκογλύφους (γιατί γι’ αυτό τα ψάχνει), τότε καμία ΤτΕ δεν το δανείζει.

Εμείς απευθύνουμε το ερώτημα ανοικτά: Γιατί δεν δανείζετε 11 δις κύριε Προβόπουλε στο Ελληνικό κράτος, με τους ίδιους όρους που δανείζετε τους συνοδοιπόρους σας τραπεζίτες; Γιατί δεν δανείζατε άλλα 15 όταν τα είχαμε ανάγκη; 15-20 μεγαλομέτοχοι με πάγια 10 δις ευρώ δανείζονται 15 φορές τα κεφάλαια τους. 10 εκατομμύρια Έλληνες, με "πάγια" τρις ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας, κατακρεουργούνται, κάθε μέρα, κάθε ώρα και επιπροσθέτως ξεφτιλίζονται στην οικουμένη από τους γυμνοσάλιαγκες.

Υπήρχε ποτέ περίπτωση, άνθρωπος με μια ΣΤΑΛΑ πατριωτισμού και συναίσθηση της εθνικής ευθύνης να μηναντιδρούσε; Είναι πολύ ήπιοι οι χαρακτηρισμοί για αυτούς που έριξαν το καράβι στα βράχια, με βάρκα την δική τους (μόνον) ωφέλεια, το τομάρι τους.Δοξάστε τους/μας. Η decadence της δημοκρατίας, στο απόγειο της.

Η μονεταριστική επιχειρηματολογία του Διοικητή, συνεχίζεται δε, υποστηρίζοντας ότι «η μειωμένη ρευστότητα του τραπεζικού συστήματος, (υπήρξε) αποτέλεσμα της απώλειας εμπιστοσύνης που δημιούργησε η δημοσιονομική κρίση». Δηλαδή το κράτος φταίει που παρέσυρε τους τραπεζίτες στην άβυσσο. Πόσα χρόνια το τραπεζικό σύστημα απομυζεί το κράτος; Πόσα δώρα έχει κάνει ο κρατικός νομοθέτης στους τραπεζίτες διαχρονικά; Πόσα δις από αυτό το πάρτυ, βρίσκονται τώρα σε ασφαλείς καταθέσεις εξωτικών παραδείσων; Πόσα δεκάδες κακουργήματα, έμειναν στα εισαγγελικά αρχεία; Έτσι από στατιστική περιέργεια.

Παρακάτω όμως, του Διοικητή ξεφεύγει ένα σημαντικό για εμάς στοιχείο, μέσα στον οίστρο της προάσπισης των τραπεζικών συμφερόντων που υπηρετεί. Διαπιστώνει

«συνεχή υποχώρηση των καταθέσεων: από τα τέλη του 2009 μέχρι το Φεβρουάριο του 2012 οι τραπεζικές καταθέσεις του ιδιωτικού τομέα μειώθηκαν κατά περισσότερο από 70 δισεκ. ευρώ, ποσό που ισοδυναμεί με το ένα τρίτο περίπου του ΑΕΠ. Έτσι περιορίστηκαν αισθητά οι χρηματοδοτικές δυνατότητες των τραπεζών».

Αυτό φίλοι, είναι η επιτομή αυτού του σάπιου συστήματος. 70 δις καταθέσεων αποτραβήχτηκαν και δεδομένου ότι η τραπεζική της ανασυγκρότησης και της ανάπτυξης προς όφελος της οικονομίας βασίζεται στο τζογάρισμα, δηλαδή στην «μόχλευση» (την οποία θάβουμε δίπλα στον βαρύγδουπο τίτλο «δείκτης κεφαλαιακής επάρκειας», που μόνο τέτοιος δεν είναι), και συνεπώς καταθέσεις δεν υπάρχουν όπως χρόνια λέμε, (βαφτίζοντας τες «καταθέσεις ανασφάλειας») – η ΤτΕ τσοντάρει τους τζογαδόρους – υπαιτίους, υπό την ηγεσία ενός (πρώην;) μετόχου ιδιωτικής τράπεζας τραπεζίτη καριέρας, βγάζοντας ποταμούς αεροβοήθειας από το καπέλο μαζί με την ΕΚΤ. Ποια πιο απτή απόδειξη, για το τι πραγματικά είναι αυτό το «πιστωτικό σύστημα»; Μια ιδιωτική μηχανή ολίγων που ξεζουμίζει το σύνολο και που καλύπτει τα εξαμβλώματα της με νέα αποβγάλματα. Στην μούγγα, πάντα.

Αλλά σε τελική ανάλυση, αν τα 70 δις – κατά τον Διοικητή - πήγαν να καλύψουν τις τρύπες των καταθέσεων, πού πήγαν τα άλλα 80δις της «βοήθειας»; Τι είδους τρύπες κάλυψαν; Μήπως τις τρύπες της σαθρής πιστωτικής «πολιτικής», «δανείστε ό,τι κινείται 2001-2007»; Αυτά τα 80 δις, είναι ή δεν είναι, κατά το μάλλον ή ήττον, τρύπια και ανασφάλιστα δάνεια ή μάλλον «χορηγήσεις»; Δεν ήξερε η ΤτΕ, αυτό που ξέραν και οι πέτρες, ότι ΟΛΕΣ οι τράπεζες χρηματοδοτούσαν την εμπορική αξία των ακινήτων κατά την περίοδο της στεγαστικής φούσκας, χορηγώντας «επισκευαστικά δάνεια – μαϊμού», πέραν της αντικειμενικής αξίας ; Και η ΤτΕ, που θεσμικά ασκεί εποπτεία, τι έκανε για να διαλευκάνει τους όρους, τις προϋποθέσεις χορήγησης, τελικά να εφαρμόσει τη νομιμότητα την ίδια, υπό τον
αδιαφανή πέπλο της οποίας, το Ελληνικό Τραπεζικό Σύστημα, ατύχησε το καημένο, προκαλώντας εθνική ζημία ίση με το 30% του ΑΕΠ περίπου; Αλλά μόνο από αυτήν την τραπεζική πρακτική που προαναφέραμε, πόσα έσοδα απώλεσε το Ελληνικό Δημόσιο, από το μαύρο και αφορολόγητο χρήμα που μοίραζαν οι τραπεζικοί κολοσσοί μας για αγοραπωλησίες ακινήτων, τσεπώνοντας βέβαια όλα τα μερίσματα από τα υπερκέρδη Big Babol, τις επιστροφές κεφαλαίου, τις εξαγορές – μαϊμού ή με καπέλο, την μετοχική χειραγώγηση; Δε ντρέπονται, οι ίδιοι που υπέθαλπαν και επωφελούνταν από αυτό το έγκλημα, να επιτίθενται σήμερα με μένος, στον «Έλληνα φοροφυγά»; Ως φαίνεται τα μπαλώματα τους, υπήρξαν κατά πολύ ανώτερα, του έγκλειστου μόδιστρου Γαβαλά. Για αυτήν την Εθνική Τραγωδία τρις Ευρώ, που εκτυλίσσεται σε όλα τα Ευρωπαϊκά κράτη, ποιος ευθύνεται; Είναι ή όχι, ένα (;) έγκλημα που μένει προκλητικά ατιμώρητο; Αλλά εδώ ο Διοικητής κλαψουρίζει για τα 70 δις καταθέσεων που χάθηκαν και ξεχνάει ότι όλα ξεκίνησαν από τις δικές του δηλώσεις, τον Οκτώβριο του 2009, για «διψήφια ελλείμματα» πριν φτάσουμε στις εθνικές τραγωδίες και τους Τιτανικούς του λεφτά- υπάρχουν και τον διάττοντα αστέρα Παπακωνσταντίνου. Για το υπερτροφικό Δημόσιο Χρέος, κουβέντα. Όλα καλά. Είναι δυνατόν να φλερτάρουμε με την αγελάδα και να μποϊκοτάρουμε το γάλα της; Όχι βέβαια. Και η απειλή υπακούστε για να «αποτραπεί η διαμόρφωση συνθηκών που θα οδηγούσαν όχι μόνο σε ακύρωση των θυσιών, αλλά και σε δραστική υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου», είναι μια ακόμα ένδειξη του τι καθοδηγεί την χρυσή πένα του Διοικητή. Ο οποίος, ζητά επιτακτικά «μείωση του μεριδίου του δημόσιου τομέα στην οικονομία, (…) μεταφορά πόρων από τον υπερτροφικό δημόσιο τομέα προς την παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών στον ιδιωτικό τομέα». Ο κακός δημόσιος τομέας, ο καλός ιδιωτικός. Η γνωστή καραμέλα. Ελάτε ξένοι να σώσετε τους βαρβάρους.

Σα δεν ντρεπόμαστε.

Και έτσι λοιπόν, παραμένουμε επί τα αυτά. Τοκογλυφικά επιτόκια και έλλειψη ρευστότητας δια του μαρτυρίου της σταγόνας για τους μπάσταρδους φορολογούμενους - πολίτες. Τρομοκρατία με ηλίθια τρικ και αδιέξοδα Space Invaders, που ΔΕΝ υφίστανται. Ακούσαμε να μας λένε για δελτία στα καύσιμα, τα τρόφιμα, κλπ. γεγονότα που δεν ζήσαμε ούτε επί Λαυρεωτικής, λες και η Ελλάδα είναι ακόμη στην εποχή της σταφίδας. Είδαμε δισεκατομμύρια να φεύγουν προς άγνωστη κατεύθυνση "για να προστατευτούν" τα κεφάλαια. Είδαμε μετανάστες, αυτόχειρες, εθνικιστές, καταθλιπτικούς, απελπισμένους, πανικόβλητους και διεφθαρμένους. Και τι δεν ακούσαμε, τι δεν μας είπαν. Οι δυνατοί και insiders, αποχώρησαν εγκαίρως και μένουν πίσω τα κορόιδα, για τις φάπες. Όταν το ξύλο βγει από τον Παράδεισο, οι «καλοί» και «αυτοεξόριστοι» εθνικοί ευεργέτες θα επιστρέψουν. Μας διαβεβαιώνει ο Διοικητής σχετικά.

Βεβαίως, ο Διοικητής έτυχε της ανάλογης πίεσης και δημιουργίας πανικού, από την ίδια την ΕΚΤ. Όταν μετά τα ανησυχητικά μηνύματα των εκλογών του Μαΐου το σύνολο του συστήματος βρέθηκε σε συναγερμό, στις 16 Μαΐου η ΕΚΤ κόβει την χρηματοδότηση προς 4 Ελληνικές Τράπεζες. Δεν μάθαμε ποιες. Σιγα μη μας λέγανε. Έτσι η ΕΚΤ έλεγε, ή σας καταστρέφω ή σώζετε τα σαρκία σας με οποιονδήποτε τρόπο. Ο οποιοσδήποτε τρόπος δεν έγινε γνωστός. Πλέον όμως, το αποτέλεσμα μόνιασε και πάλι τις τσακωμένες αδερφές. Ο Draghi δήλωνε ότι «η έξοδος δεν προβλέπεται στην ΕΕ και ότι η ΕΚΤ δεν έχει τη δυνατότητα έξωσης μιας χώρας από την ΕΕ. Αλλά η ΕΚΤ θα μείνει προσηλωμένη στην μάχη του πληθωρισμού και την ακεραιότητα του ισολογισμού μας». Τρίζουν τα κόκκαλα του Όργουελ.

Και έτσι απλά η τρομοκρατία περνά ως αγαθοεργία και φιλανθρωπία. Έτσι, η μονεταριστική μπότα προπαγανδίζειτις πράξεις της. Με 11 δις ευρώ κεφάλαια, η ΕΚΤ έχει μοχλεύσει τα κεφάλαια της αυτά κατά 300 φορές! Αυτός ο οποίος προπαγανδίζει την "ακεραιότητα του ισολογισμού του", είναι μακράν ο μεγαλύτερος τζογαδόρος. Γιατί; Διότι «τυπώνει» όποτε θέλει, όσο χρήμα θέλει. Αν οι Αμερικάνικες Τράπεζες σύμφωνα με τον κωδικό Η.8 έχουν ρευστά διαθέσιμα 1,8 τρις δολάρια (κάπου 1,4 τρις Ευρώ) και με βάση αυτά δανείζουν και τζογάρουν εκατοντάδες πλέον, φορές, για να κερδοσκοπήσουν, μια Ελληνική Δημόσια Επενδυτική Τράπεζα, με αντίκρισμα την κρατική περιουσία τρις (την οποία ξεπουλάνε για μερικά δις), τι πιστεύετε ότι θα μπορούσε να πετύχει, χρησιμοποιώντας τα ίδια εργαλεία μόχλευσης; Διότι ναι, μόνο η δημόσια περιουσία στην Ελλάδα, θα μπορούσε να δημιουργήσει μια τράπεζα με πάγια ισοδύναμα ίσως, με τα ρευστά διαθέσιμα όλων των Αμερικάνικων τραπεζών, με βάση το σύστημα τους και τον τρόπο που εφαρμόζεται το "Τραπεζικό σύστημα κλασματικών αποθεμάτων" ή Fractional Reserve. Τέτοια είναι η φούσκα και η αυταπάτη των όσων ζούμε.

Ανεφάρμοστα λοιπόν όσα λέμε; Ουτοπικά; ή απλά, κουκουλωμένα και κασιδιασμένα όπως όλα;

Όλα όσα οι επικίνδυνοι Έλληνες (και φυσικά λοιποί Ευρωπαίοι) πολιτικοί ΑΓΝΟΗΣΑΝ επιδεικτικά. Και ακόμα ΑΓΝΟΟΥΝ. Διότι ΔΕΝ θέλουν να βρουν λύση στο πρόβλημα, ποτέ δεν θέλησαν αλλά ούτε και μπορούν, απλά το διαχειρίζονται σύμφωνα με τις ημερήσιες διαταγές. Από την πολύ αρχή του, σε αγαστή συνεργασία (ταύτιση) με το ολιγοπώλιο του μονεταρισμού που τους εκτοξεύει ή τους θάβει κατά βούληση. Δεν υπάρχει καμία σωτηρία από αυτό το πολιτικο – δημοσιογραφικό λόμπι. Που ζείτε;

Διότι τουλάχιστον εμείς, αγαπητοί ηγέται, ζούμε έξω από τις σοιμπλογυάλες – Μπαρόζο, τα κλουβιά δηλαδή του μικρόκοσμου (και) της Ελληνικής ελίτ, που έχει να περπατήσει από την Ομόνοια στο Σύνταγμα, από την συγκέντρωση του Ανδρέα το 1981. Μιας ελίτ που κατά τα Αμερικάνικα πρότυπα, επέλεξε τους νεοσσούς της από τις έδρες των Ελληνικών Πανεπιστημίων, στις οποίες κάποιοι "πιθανόν" να ανέβηκαν επειδή κάπου ανήκαν. Έμαθαν να ανήκουν για να έχουν. Έκτοτε τους κουβαλάνε οι κουστωδίες των ευνοημένων που σαν σπουργίτια περιμένουν να χάψουν κανά σπόρο όταν μπουκώσουν οι πολιτικές μας αθώες περιστέρες. Από μάρμαρο σε γρανίτη και από τζακούζι σε σολάριουμ. Με θέα την Ακρόπολη, οδός Τσοχατζόπουλου.

Τι κούφια διλλήματα υπήρξαν αυτά του Ευρώ ή θάνατος, δεν θα έχουμε να πληρώσουμε συντάξεις και μισθούς, τι επικίνδυνα παιχνίδια με τους καρκινοπαθείς, με "τα παιδιά μας" που ρωτάν τον δάσκαλο στο σχολείο για το Ευρώ και τα συναφή, τώρα ίσως αντιλαμβάνεσαι και εσύ δύσμοιρε αναγνώστη. Όλα τα όπλα έμειναν στην φαρέτρα (και μένουν). Ο πολεμιστής νέος πρωθυπουργός το μόνο που ήξερε είναι να μετράει ως το 10 μετά την λέξη Ζάππειο. Ανάθεμα κι αν διάβασε κανείς τα μπακαλομαθηματικά του.


Έλεγε πχ ο Σαμαράς, «Για κάθε 1% που ανεβαίνει το ΑΕΠ αυτό ισοδυναμεί με 45-50 χιλιάδες θέσεις εργασίας και με ένα δισ. μικρότερο έλλειμμα (…)  εάν χρησιμοποιηθούν τα δύο επόμενα χρόνια τα μισά περίπου (7 δισ.) από τα διαθέσιμα κεφάλαια του ΕΣΠΑ (χωρίς τίποτε άλλο) (…) αυτό σημαίνει ότι θα δημιουργηθεί πρόσθετο ΑΕΠ της τάξης των 15 δισεκατομμυρίων τουλάχιστον. «Αυτό ισοδυναμεί με 7 μονάδες ΑΕΠ. Δηλαδή θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας ή θα διασωθούν θέσεις που κινδυνεύουν, πάνω από 300 χιλιάδες».

Δηλαδή κατά Σαμαρά: 1 δις για έργα και ανάπτυξη = 0,5% αύξηση του ΑΕΠ +  45-50.000 θέσεις εργασίας.

59 δις (δάνεια ΤτΕ προς Τράπεζες) = 28,5% αύξηση του ΑΕΠ + 2.655.000 νέες θέσεις εργασίας

150 δις (εκτίμηση συνολικής τραπεζικής χρηματοδότησης) = 75% αύξηση του ΑΕΠ + 6.750.000 νέες θέσεις εργασίας

Άρα ο Σαμαράς μας είπε (χωρίς να το ξέρει), ότι αν τα λεφτά που δόθηκαν για στήριξη στις τράπεζες τα ρίχναμε στην οικονομία (εθνικοποιώντας παράλληλα τις χρεοκοπημένες τράπεζες), θα δούλευαν μέχρι και τα κατοικίδια μας και ο κάθε Έλληνας θα έβλεπε άμεση μέση αύξηση του ατομικού του εισοδήματος κατά 3/4. Κι όλα αυτά τα είπε για να θριαμβολογήσει για 7 δις Ευρώ που ανακάλυψε πως μπορεί και να καταλήξουν στην χώρα, 7 δις που ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ και της τα έχουν κόψει χωρίς λόγο, όπως της κόψανε και εκείνο το 1 δις από την μετεκλογική δόση του Μαΐου χωρίς λόγο (και έτσι φτάσαμε στους «καρκινοπαθείς»), στο πλαίσιο της τρομοκρατικής ασφυξίας από την θηλιά που μας έχουν περάσει, μέχρι να μαρτυρήσουμε χωρίς ξύλο (το τελευταίο δεν το αποφύγαμε).

7 δις για την χώρα, την ίδια ώρα που χορεύουν τα 150+ δις για τις τράπεζες με εγγύηση των Ελλήνων φορολογουμένων. Όταν πλέον, βοούν ακόμα και οι New York Times, ότι η χώρα δεν πήρε τίποτα από τα μνημόνια, αφού όπως τα έπαιρνε τα έδινε στους τοκογλύφους – τα ‘χαμε πολύ πριν επισημάνει όλα τούτα. Άξιος, άξιοι. Τι είναι τελικά 150 δις, όμως κύριοι μπακάληδες; Μη δεν είναι 417 εκατομμύρια επιδόματα ανεργίας περίπου; Μη δεν είναι το ισόποσο επιδότησης 34,8 εκατομμυρίων ανέργων ετησίως; Κι αν η Ελλάδα έχει πλέον 1.100.000 ανέργους, δεν είναι τα επιδόματα ανεργίας των επόμενων 31 ετών; Μη δεν είναι το ισόποσο 658 εκατομμυρίων συντάξεων ή οι συντάξεις 54 εκατομμυρίων συνταξιούχων; Και αν η Ελλάδα έχει 1,3 εκατομμύρια συνταξιούχους, ας κάνουμε και εμείς την μπακαλο-λογιστική επιστήμη και να πούμε ότι η βοήθεια προς τις Ελληνικές Τράπεζες ισοδυναμεί με τις συντάξεις των επόμενων 42 ετών. Αν δεν απατόμεθα, το Ελληνικό Δημόσιο δεν είναι καν σίγουρο για την καταβολή των συντάξεων, πάσης φύσεως μισθών και επιδομάτων, των επόμενων 42 ημερών… Γελοιότητες.

Όσο αφορά τους εκπροσώπους του πράσινου άταφου πτώματος κατά επιτυχή χαρακτηρισμό, οι οποίοι (ιστορικά) απολαμβάνουν να βλέπουν τον χρόνο της παραγραφής να μετράει υπέρ τους, ο μεν "λεφτά-υπάρχουν – χρειαζόμαστε-μια παγκόσμια-διακυβέρνηση", το μόνο που ήξερε είναι να διαβάζει με δυσλεκτική ασφυξία τα ραβασάκια - ποταμούς κινδυνολογίας. Έκτοτε, όπως είπαμε. Παρέα με το μπουλούκι της σιωπής και της αφάνειας, σε πρόωρο πολιτικό θάνατο: Σημίτης, Καραμανλής, Παπανδρέου, τα χρυσά παιδιά της Μεταπολίτευσης (τα 2 στα 3 μετράνε διπλά) σε κατ' οίκον περιορισμό. Κατά τα Αμερικάνικα πρότυπα, οι «ηγέτες» εξαφανίζονται, μετά την εκπλήρωση του ειδικού σκοπού, της «ατζέντας» ας το πούμε. Ο δε κ. Συνταγματολόγος - Οικονομολόγος, ξέχασε τα Ευρωπαϊκά κείμενα και τις προβλέψεις τους, μάλλον σε  κάποια μπαλκονόπορτα του Προεδρικού του γραφείου, ως αντίσταση στον λυσσασμένο αέρα. Τι ειρωνεία να είσαι Συνταγματολόγος σε αυτούς τους καιρούς «που υπηρετείς». Το βίωσε νωρίτερα ο καλός του φίλος Προκόπης Παυλόπουλος, με την ιστορία του βασικού μετόχου. Όταν τους υπενόησε ότι νομικά η ΕΕ δεν θα μπορούσε να μπλοκάρει το νόμο, μετά από λίγο του διεμήνυσαν ότι θα του έκοβαν την χρηματοδότηση από τα Περιφερειακά Προγράμματα, κάποιων δις. Το 2005. Στην «Ευρώπη του Ευρώ».

Η αντιπαραβολή της εικόνας του Βενιζέλου εντός και εκτός συνόρων θυμίζει picture-in-picture λειτουργία ψηφιακής TV. Στο ένα ψυχολογικό θρίλερ, στο άλλο αισθηματική κομεντί. Κρίμα.

Ο Πάνος Καμμένος, κατακεραύνωσε όλο το Τραπεζικό σύστημα σε όλο το σύμπαν, αλλά υποστήριξε με θέρμη το κλουβί του Ευρώ με τις τρελές. Αυτοακυρώθηκε. Πήγαινε με ομπρέλα και σκαρπίνι, για σλάλομ σε κατσάβραχα.

Και ο Αλέξης Τσίπρας; Ο νέος σταρ, το μόνο που ήξερε ήταν ότι έπρεπε να καταγγείλει το Μνημόνιο και τον Ολαντρέου. Τα άλλα, μετά, κάποτε. Πότε; ΠΟΤΕ. Υπήρχε κίνδυνος να κυβερνήσει. Ο Τσίπρας έχει τεράστιο μερίδιο ευθύνης για την αποσιώπηση των όσων σας προαναφέραμε. Ήταν ο κατάλληλος για να ερευνήσει και να κοινολογήσει παντού αυτές τις ΛΥΣΕΙΣ ή αντίστοιχες, και αυτά τα σιχάματα,  δεδομένου του ρεύματος που αναπτύχθηκε υπέρ του. Ήταν μια τεράστια ιστορική ευκαιρία που απλά χάθηκε. Είναι βέβαιο ότι θα αποστόμωνε και τους πιο «εργώδεις» μαχητές της πολιτικής και δημοσιογραφικής νομενκλατούρας. Τι θα έλεγε; Κάντε το όπως η Ιρλανδία. Κάντε το όπως προβλέπει το Καταστατικό των Ευρωπαϊκών Κεντρικών Τραπεζών. Όπως λέει το 123, της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Κάντε το όπως ο Καναδάς ή ο Φραγκλίνος. Όπως πρότεινε ο Tobbin. Για το εθνικό συμφέρον, για την ψυχή αυτών που στέλνετε 3 χρόνια τώρα στον Καιάδα και των 3.000 που στείλατε στον αγύριστο. Για τους 7 στους 10 που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Αλλά κάντε το τώρα, κάντε το επιτέλους, δεν μπορείτε, δεν δικαιούστε να μην το κάνετε. Αντ' αυτών, μηδέν.  Τέτοιοι είναι όλοι δαύτοι όμως. Εραστές του μηδενός ή των μηδενικών, κατά περίπτωση. Σε αυτήν την κρίση, κάθε μέρα είναι μια χαμένη μάχη. Δεν ξαναγυρίζει δεν την ξαναζείς. Δεν υπάρχει καμία πολυτέλεια.

Κι αν αναλογιστείς επιπλέον, αγαπητέ αναγνώστη, όλο το κουκούλωμα, την βία της εξουσίας, την διεθνή "πίεση και κατακραυγή" των ξεπουλημένων ΜΜΕ «κύρους» που εναλλάσσονταν στον ρόλο του καλού και κακού μπάτσου, τις απειλές, τις ύβρεις, τον δοσιλογισμό, τα παραποιημένα στοιχεία, τις υπόγειες διαπραγματεύσεις και φιγούρες που ξαφνικά εμφανίστηκαν τα τελευταία χρόνια στο προσκήνιο, κλπ αποκτάς μια ακόμα σφαιρικότερη άποψη.

Και φαίνεται ότι δεν είμαστε τρελοί εδώ, δεν είμαστε συνωμότες, ούτε δεν έχουμε τι άλλο να κάνουμε από το να ασχολούμαστε με "ανοησίες".

3 χρόνια σωτηρίας, ήδη, οι συνωμότες δικαιώνονται ώρα με την ώρα. Και ο Ελληνικός Τιτανικός των Παπανδρέου - Παπακωνσταντίνου, στα χέρια των καλών μας συμμάχων – πιστωτών, παίζει Ping-pong στα παγόβουνα. Ε, και τι έγινε;

Είμαστε υπνωτισμένοι. Είμαστε κοιμισμένοι. Είμαστε άσχετοι. Και ως πολίτες, είμαστε εξίσου επικίνδυνοι.

Είχαν τελικά δίκιο οι φιλελεύθεροι – πολιορκημένοι. Με το μέλλον των παιδιών μας ΔΕΝ παίζουμε. Κι ας κάνουμε ΜΟΝΟ αυτό και τίποτε άλλο.

Τι κακόμοιρη εποχή, τι ανάξιοι και θλιβεροί κληροδότες που είμαστε...







ΥΓ Όποιος πραγματικά θεωρεί ότι τα αναφερόμενα αντικρούονται, ως ψευδή, παραποιημένα, συνωμοτικά κλπ ας τοποθετηθεί. Του παραχωρούμε ελεύθερα και ανεμπόδιστα τον ταπεινό μας ιστοχώρο για να αρθρογραφήσει περί του αντιθέτου - αν και ουδείς προσφέρθηκε τα περασμένα χρόνια πέρα από όσους κραυγάζουν, εκ πεποιθήσεως, συνηθείας, ή ανάγκης. Ενίοτε και εξ επαγγέλματος.

Η στήλη «Guest» παραμένει σε χηρεία. Δεν αντέχουμε άλλο την οιμωγή.

Βάλτε τα σημαιάκια σας και τα βιβλιάρια στην άκρη και ελάτε γυμνοί με τις πλούσιες ιδέες σας.

Αυτοί στους οποίους αναφέρεται ο Θ. Πάγκαλος, μάλλον, τελικά, χρειάζονται κάποιες απαντήσεις. Υπάρχει άλλη ζωή (ή απλά ζωή) πίσω από τις ξεφτισμένες κουρτίνες του μονεταριστικού θιάσου; Μπήκαμε σε αυτήν την ψευδο-ατραπό με κατασκευασμένα στοιχεία; Υπογράψαμε με λερωμένα τα χέρια; Υπήρξε η Ελλάδα ο λαγός της απαγωγής της Ευρώπης; Υπήρχαν λύσεις διαφυγής και αποσιωπήθηκαν; Υπάρχουν ακόμα; Οι μάταιες αιματηρές θυσίες των Ελλήνων θα μπορούσαν εντελώς να έχουν αποφευχθεί; Μπορούν ακόμα να αποφευχθούν; Είναι θέμα μιας απόφασης που κανείς δεν λαμβάνει; Ενός νομικού πλαισίου που κανείς δεν αλλάζει; Κανείς δεν θέλει να πιστέψει ότι οι καταφατικές απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά υπερτερούν. Αλλιώς, οι χαρακτηρισμοί Πάγκαλου επιστρέφονται εις το ακέραιο. Και με τόκο (για να μιλάμε την ίδια γλώσσα).





ΥΓ2 Ακολουθεί λίστα των μέτρων εξαθλίωσης που ελήφθησαν σε 3 μόλις χρόνια. Την ίδια ώρα που τα δισεκατομμύρια μοιράζονταν στις τράπεζες με τις μπουλντόζες.

Πρώτο πακέτο οικονομικών μέτρων (Φεβρουάριος 2010)

Πάγωμα μισθών, περικοπές επιδομάτων 10%, περικοπές υπερωριών και οδοιπορικών.

Δεύτερο πακέτο οικονομικών μέτρων (Μάρτιος 2010)

Μείωση 30% στα δώρα Χριστουγέννων, Πάσχα, αδείας

Μείωση 12% σε όλα τα επιδόματα του Δημοσίου

Μείωση 7% στις αποδοχές υπαλλήλων ΔΕΚΟ, ΟΤΑ, ΝΠΙΔ

Αύξηση ΦΠΑ από 4,5 στο 5%, από 9 στο 10%, από 19 στο 21%

Αύξηση 15% στον φόρο της βενζίνης

Επιβολή επιπλέον 10% έως 30% στους (ήδη υπάρχοντες) φόρους εισαγωγής επί της αξίας των περισσότερων εισαγόμενων αυτοκινήτων.

Επαναφορά τεκμηρίων διαβίωσης σε όλα ανεξαιρέτως τα αυτοκίνητα (είχαν καταργηθεί τον Σεπτέμβριο του 2003), ακόμα και στα μικρότερου κυβισμού.

Επέκταση των τεκμηρίων διαβίωσης σε όλα ανεξαιρέτως τα ακίνητα, ακόμα και στα μικρότερα.

Τρίτο Πακέτο Μέτρων (Μάιος 2010)

Αντικατάσταση του 13ου και 14ου μισθού των δημοσίων υπαλλήλων με επίδομα 500 Ευρώ σε όλους όσους έχουν αποδοχές μέχρι 3.000 Ευρώ και πλήρης κατάργησή των δύο μισθών για μεγαλύτερες αποδοχές

Αντικατάσταση 13ης και 14ης σύνταξης με επίδομα 800 Ευρώ για συντάξεις ως 2500 Ευρώ.

Περαιτέρω περικοπή επιδομάτων 8% στα επιδόματα των δημοσίων υπαλλήλων και 3% στους υπαλλήλους των ΔΕΚΟ όπου δεν υπάρχουν επιδόματα.

Αύξηση του υψηλού συντελεστή ΦΠΑ από 21% σε 23%, του μεσαίου από 10% σε 11% (από 1η Ιουλίου 2010) και από 11% σε 13% (από 1η Ιανουαρίου 2011) και αντίστοιχα του χαμηλού στο 6,5% (από 1η Ιανουαρίου 2011).

Αύξηση στον ειδικό φόρο κατανάλωσης σε καύσιμα, τσιγάρα και ποτά κατά 10%Αύξηση στις αντικειμενικές τιμές ακινήτων

Πρόσθεση ενός επιπλέον 10% στους φόρους εισαγωγής επί της αξίας των περισσότερων εισαγόμενων αυτοκινήτων.

Αύξηση του ορίου απολύσεων και μείωση του κατώτατου μισθού.

Αύξηση στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης των γυναικών στον δημόσιο τομέα στα 65 χρόνια έως το τέλος του 2013 με έναρξη το 2011.

Τέταρτο Πακέτο Μέτρων (Δεκέμβριος 2010)

Υπερίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι των κλαδικών, με μόνο περιορισμό το ύψος του βασικού μισθού της εθνικής συλλογικής σύμβασης.

Θεσπίστηκε η δοκιμαστική περίοδος εργασίας με διάρκεια 12 μηνών, στο διάστημα των οποίων η σύμβαση μπορεί να καταγγελθεί χωρίς προειδοποίηση και χωρίς αποζημίωση απόλυσης.

Πλαφόν τα 4.000 Ευρώ, στις μικτές αποδοχές των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ και μείωση 10% σε αμοιβές που ξεπερνούν τα 1.800 Ευρώ.

Πέμπτο Πακέτο Μέτρων (μεσοπρόθεσμο - Ιούνιος 2011)

Περιορίζονται μισθολογικές και λειτουργικές δαπάνες και προστίθενται νέα φορολογικά μέτρα.

Ιδρύεται οργανισμός Αποκρατικοποιήσεων (Ταμείο Δημόσιας Περιουσίας)

Αλλαγή φορολογικής κλίμακας με επιβάρυνση σε όλους όσους δηλώνουν εισόδημα πάνω από 8.000 Ευρώ

Έκτατη εισφορά για όλους όσους έχουν εισόδημα πάνω από 12.000 Ευρώ

Μετάβαση σε ανώτερη κλίμακα ΦΠΑ προϊόντων και υπηρεσιών εστίασης.

Επιβολή κλιμακωτής αντικειμενικής δαπάνης κατοικίας

Επιβολή ετήσιου τέλους για τους ελεύθερους επαγγελματίες και τους επιτηδευματίες

Επιβολή ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης για την καταπολέμηση της ανεργίας ύψους 2%

Επιβολή Ειδικής Εισφοράς Συνταξιούχων Επικουρικής Ασφάλισης που θα παρακρατείται μηνιαία

Αύξηση του ποσοστού παρακράτησης ΛΑΦΚΑ σε όλες τις συντάξεις άνω των 1450 ευρώ, από 4% έως 10% που ίσχυε μέχρι τότε, σε 6% έως 14%.
Θεσπίζεται μέτρο εργασιακής εφεδρείας για οργανισμούς που καταργούνται.

Όσοι προσλαμβάνονται χωρίς επαγγελματική εμπειρία θα αμείβονται με μισθό χαμηλότερο κατά 20% από το όριο της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης η διάρκεια των συμβάσεων ορισμένου χρόνου πηγαίνει από τα 2 στα 3 χρόνια

Έκτο Πακέτο Μέτρων (Σεπτέμβριος 2011)

Διεύρυνση του μέτρου της εργασιακής εφεδρείας και σε οργανισμούς που δεν καταργούνται

Νέος έκτακτος φόρος στις κατοικίες που θα καταβάλλεται μέσω του λογαριασμού της ΔΕΗ

Περικοπή συντάξεων και μεγάλες περικοπές στο εφάπαξ

Νέες περικοπές μισθών στο δημόσιο και εφαρμογή ενιαίου μισθολογίουΜείωση του αφορολόγητου ορίου από τις 8.000€ στις 5.000€

Άνοιγμα όλων των κλειστών επαγγελμάτων

Μείωση κατά 22% του κατώτατου μισθού σε όλα τα κλιμάκια του βασικού μισθού (από 751€ σε 586€) και 32% στους νεοεισερχόμενους μέχρι 25 ετών.

Κατάργηση 150.000 θέσεων εργασία από το δημόσιο τομέα έως το 2015, εκ των οποίων 15.000 μέσα στο 2012.

Ατομικές ή επιχειρησιακές συμβάσεις εργασίας αντί για τις κλαδικές.

Άρση μονιμότητας σε ΔΕΚΟ και υπό κρατικό έλεγχο τράπεζες.

Περικοπές συντάξεων, επιδομάτων, δαπανών υγείας, άμυνας, λειτουργιών του Κράτους και εκλογών.

Κατάργηση των Οργανισμών Εργατικής Κατοικίας και Εστίας.

Αύξηση αντικειμενικών αξιών και ενοποίηση φόρων στα ακίνητα.

Πλήρες άνοιγμα 20 κλειστών επαγγελμάτων.

Αύξηση των εισιτηρίων στις Αστικές Συγκοινωνίες και στον ΟΣΕ κατά 25%.

Κλείσιμο 200 εφοριών, κατάργηση φοροαπαλλαγών και χαμηλού ΦΠΑ στα νησιά.

7ο πακέτο μέτρο (Φθινόπωρο 2012)
http://www.unitedreporters.gr/news/GR/Politiki_Oikonomia/Politiki_LOikonomia/Etsi_tha_ginei_i_sfagi_se_misthoys__syntaxeis__epidomata_
μεταγεννέστερη εγγραφή

• 8ο πακέτο! http://ra64.wordpress.com/2012/08/31/%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82-%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CE%BF%CF%82/

Αναμένουμε αναμμένοι.

Τελευταία Ενημέρωση στις Σάββατο, 04 Αύγουστος 2012 20:41
Αξιολόγηση Χρήστη: / 18