Με μεγάλη αγωνία παρακολουθούμε τους τελευταίους μήνες το «σήριαλ» της ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών.
Όλα θα κριθούν, υποτίθεται, από το πόσα χρήματα θα χρειαστεί (τελικά) το τραπεζικό σύστημα, ποιές τράπεζες είναι υγιείς (βιώσιμες), ποιές θα μπορέσουν να ρίξουν χρήμα στην αγορά και ποιες αποτελούν απλά βάρος και θα πρέπει να… αναδιαρθρωθούν.
Οι κανόνες του παιχνιδιού
Το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) δεσμεύτηκε προκαταβολικά (ήδη απ’ τον Απρίλιο) να ανακεφαλαιοποιήσει (μόνο) τις τέσσερις μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες της χώρας (Εθνική, Eurobank, Alpha, Πειραιώς). Αυτές, βαπτίστηκαν ως δήθεν «συστημικές» (και… άρα «διασώσιμες»), κατά προτεραιότητα (αν όχι κατ’ αποκλειστικότητα).
Μέσα από αδιαφανείς διαδικασίες και μυστικές συνεννοήσεις με την Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ). Χωρίς επίσημα κατατεθειμένα (πόσω μάλλον, εγκεκριμένα) σχέδια βιωσιμότητας (όπως πχ. το εγκεκριμένο από την Ε.Ε. σχέδιο της Αγροτικής, βλ. εδώ) για να ξέρουμε αν είναι οι ανωτέρω τέσσερις τράπεζες είναι βιώσιμες. Κι ανεξαρτήτως φυσικά του κόστους διάσωσής τους (δηλ. αν είναι πολύ ακριβό να σωθούν).
Αυτά για τις τέσσερις μεγάλες τράπεζες. Οι υπόλοιπες;
Ααα, αυτές θα πρέπει πρώτα να… αποδείξουν τη βιωσιμότητά τους. Σε καθεστώς διαρκώς επιδεινούμενης ύφεσης και πλήρους αβεβαιότητας για τη μελλοντική κατάσταση της οικονομίας. Ώστε να διασωθούν (αν και εφόσον διασωθούν) σε επόμενη φάση… Με ό,τι περισσέψει από τη διάσωση των «μεγάλων».
Συρρικνωμένες, διχοτομημένες ή συγνωνευμένες (στα πλαίσια ενός κάποιου προγράμματος… αναδιάρθρωσης) με αποδυναμωμένο ρόλο στην οικονομία… Η οποία θα ελέγχεται πλέον εξολοκλήρου από το κλαμπ των τεσσάρων μεγάλων ιδιωτικών τραπεζών.
Έτσι, οι τέσσερις μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες της χώρας έλαβαν τον Απρίλιο τα πολυπόθητα πιστοποιητικά των ορκωτών ελεγκτών, «καθαρά» από επιφυλάξεις για τη συνέχιση της ύπαρξής τους (going concern) και τις τεράστιες αβεβαιότητες για την οικονομική τους κατάσταση.
Στον αντίποδα, η μόνη αμιγώς κρατική τράπεζα της χώρας Αγροτική (πάνω από 90% το κράτος) και το ημι-κρατικό Ταχ.Ταμιευτήριο (34%, συν 10% μέσω ΕΛΤΑ), εξαιρέθηκαν από την όλη διαδικασία, διότι βάσει, λέει, της ισχύουσας νομοθεσίας, δεν είναι δυνατή η χορήγηση βοήθειας στα πιστωτικά ιδρύματα που βρίσκονται υπό κρατικό έλεγχο.
Καταλάβατε πως εννοούν την «ελεύθερη αγορά»;
Όταν πρόκειται για ιδιωτικές επιχειρήσεις (όπως οι ανωτέρω τέσσερις τράπεζες), οι κρατικές επιδοτήσεις είναι «νόμιμες» και «αυτονόητες». Όταν, όμως, πρόκειται για επιχειρήσεις που ανήκουν στο Κράτος, οποιαδήποτε βοήθεια είναι «παράνομη» και «ανεπίτρεπτη»…
Οπότε, οι τέσσερις μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες δημοσίευσαν τις οικονομικές καταστάσεις τους, όπως αυτές διαμορφώθηκαν μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος διαγραφής δημοσίου χρέους (PSI). Ενώ, για την Αγροτική και το Ταχ.Ταμιευτήριο, δόθηκε παράταση (αρχικά ως 31 Μαΐου και στη συνέχεια ως 31 Αυγούστου …και βλέπουμε) μέχρι να αποφασιστεί τι θα (απο)γίνουν.
Περιχαρείς οι μεγαλοτραπεζίτες και οι αναμεταδότες τους (οικονομικός τύπος) πανηγύρισαν πως εξαλείφθηκε ο συστημικός κίνδυνος. Πως οι τράπεζές τους «καθάρισαν» τους ισολογισμούς τους και μπορούν πλέον να πορευτούν στο μέλλον με σιγουριά. Πως η ανακεφαλαιοποίηση θα ενισχύσει τη ρευστότητα της αγοράς και τη χρηματοδότηση των ελληνικών επιχειρήσεων, συμβάλλοντας στην ανάκαμψη της οικονομίας… και άλλα τέτοια ανέκδοτα.
Ομηρία ρευστότητας
Διότι, μόνο ως ανέκδοτο θα μπορούσε να εκληφθεί, το να ελπίζει κανείς πως οι τράπεζες, εν μέσω συνεχώς επιδεινούμενης ύφεσης, μειούμενων καταθέσεων, αυξανόμενων επισφαλειών –και υπό ιδιωτικό έλεγχο– θα μπορούν να χρηματοδοτούν την οικονομία.
Με εξάρτηση (οφειλές) 115 δις ευρώ, προς την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και τον μηχανισμό παροχής ρευστότητας της Τράπεζας της Ελλάδος (ELA), οι τράπεζες δεν θα είναι καλά-καλά σε θέση να χρηματοδοτούν, όχι την ελληνική οικονομία, αλλά… ούτε καν τον εαυτό τους.
Από τα 115 δις οφειλών, τα 106 δις ευρώ τα χρωστούν… ποιές νομίζετε; …Οι τέσσερις συγκεκριμένες τράπεζες που επελέγησαν να ανακεφαλαιοποιηθούν από το Κράτος: 30 δις ευρώ η Εθνική και άλλα τόσα η Eurobank, 22 δις η Alpha, και 24 δις η Πειραιώς… Σύνολο 106 δις (το 92% της εξάρτησης ολόκληρου του ελληνικού τραπεζικού συστήματος). Μόνο αυτές οι τέσσερις τράπεζες… Σε απόλυτη ομηρία. Με εγγυήσεις του Ελληνικού Κράτους βεβαίως-βεβαίως…
Η Αγροτική Τράπεζα και το Ταχ.Ταμιευτήριο; Ααα, αυτές χρωστούν μόνο 6 και 3,5 δις αντιστοίχως… Αυτές ίσως κάτι να μπορούσαν να ρίξουν στην οικονομία… Αλλά είπαμε αυτές τέθηκαν εκτός ανακεφαλαιοποίησης.
Θα περίμενε κανείς, η ομηρία του κλαμπ των «τεσσάρων», να σχετίζεται με τη διαφορά μεγέθους τους από τις δύο κρατικές τράπεζες. Αλλά δε συμβαίνει αυτό. Η Eurobank και η Alpha, για παράδειγμα, είναι 2πλάσιες σε μέγεθος από την Αγροτική. Η Πειραιώς είναι μιάμιση φορά μεγαλύτερη. Όμως, έχουν όλες δανειστεί 4πλάσιες και 5λάσιες ποσότητες χρήματος απ’ αυτήν. Κατ’ αντιστοιχία, και απ’ το Ταχ.Ταμιευτήριο.
Πιστεύει κανείς λοιπόν πως οι τέσσερις μεγάλες τράπεζες που (αυθαίρετα) προτιμήθηκαν να ανακεφαλαιοποιηθούν, είναι αυτές που θα μπορέσουν να ρίξουν χρήμα στην οικονμία; Σε καμία περίπτωση.
Αλλά ο παραλογισμός δεν σταματά εδώ.
Ιδιωτικό καθεστώς
Με βάση τις οικονομικές καταστάσεις που παρουσίασαν οι τέσσερις μεγάλες τράπεζες για το 2011, το κεφαλαιακό τους έλλειμμα (δηλ. τα κεφάλαια που χρειάζονται για να επιτρέπεται να συνεχίσουν να λειτουργούν) είναι… 18 δις ευρώ. Τόσα δήλωσαν πως τους λείπουν (και τόσα πήραν, ήδη από τον Μάιο) για να πιάσουν τους απαιτούμενους δείκτες κεφαλαιακής επάρκειας.
Το ποσοστό συμμετοχής των ιδιωτών σε αυτά τα κεφάλαια, για την αποφυγή της εθνικοποίησης, αποφασίστηκε να είναι μόλις… 10% (!!), ήτοι 1,8 δις ευρώ. Τα υπόλοιπα θα τα καλύψει το Κράτος. Με κοινές «άνευ ψήφου» μετοχές, ώστε οι ιδιώτες μέτοχοι να «διατηρήσουν» παράλληλα και την ιδιοκτησία των (χρεωκοπημένων) τραπεζών τους.
Κι αν δε μαζευτεί αυτό το 10%; …αναζητείται φόρμουλα ώστε, ακόμα και τότε, ο έλεγχος να παραμείνει πάλι στους ιδιώτες-μετόχους…
Καταλάβατε και πως εννοούν την «ιδιωτική πρωτοβουλία»;
Το Κράτος να χρηματοδοτεί (άνευ αντιτίμου) το 90% των κεφαλαιακών αναγκών ιδιωτικών εταιριών… Αλλά οι μέτοχοι των εταιριών αυτών (με συμμετοχή 10% και αν) να καρπώνονται (στο ακέραιο) το 100% της ιδιοκτησίας και του οφέλους της κρατικής επιδότησης.
Ας πάρουμε ένα παράδειγμα για να δείτε πόσο γελοίο είναι όλο αυτό:
Η οικογένεια Κωστόπολουλου, φερ’ ειπείν, έχει τον έλεγχο της Alpha με ποσοστό 9%. Αν η Alpha χρειάζεται 100 ευρώ κεφαλαιακή επιδότηση, οι μέτοχοι αρκεί να εισφέρουν 10 ευρώ (το 10%) για να κρατήσουν τον ιδιωτικό χαρακτήρα της τράπεζας. Η οικογένεια Κωστόπουλλου, θα χρειαστεί να εισφέρει το ποσοστό της (9%) επί αυτού του 10%, δηλ. το κολοσιαίο ποσό των 90 cents (0,9% !!!)… για να διατηρήσει τον έλεγχο της τράπεζας, και όλα τα οικονομικά, πολιτικά και λοιπά οφέλη που απορρέουν από αυτόν. Με μόλις 0,9% !!!
Αλλά τα ευτράπελα δε σταματούν ούτε εδώ.
Κατά φαντασίαν… κεφάλαια
Με βάση λοιπόν τα νούμερα που δημοσίευσαν οι τέσσερις μεγάλες τράπεζες, τα κεφαλαιακά τους ελλείμματα (μετά το PSI) διαμορφώνονται, σε -18 δις ευρώ… (Εθνική -6,9 δις ευρώ, Πειραιώς -5 δις, Eurobank -4,2 δις, Alpha -1,9 δις). Αυτά είναι που δήλωσαν.
Η Εθνική φαίνεται να είναι στην δυσκολότερη θέση απ’ όλους, καθώς της λείπουν τα περισσότερα κεφάλαια, για την επίτευξη της απαιτούμενης κεφαλαιακής επάρκειας (ώστε να μπορεί να συνεχίζει να λειτουργεί). Με άλλα λόγια η διάσωση της Εθνική φαντάζει η ακριβότερη απ’ όλες.
Στον αντίποδα, η Alpha εμφάνισε μια (κυριολεκτικά) «μαγική» εικόνα, που σύσσωμος ο οικονομικός τύπος εξεθείαζε για αρκετό χρονικό διάστημα, με τα κολακευτικότερα σχόλια. Η Alpha, έγραψαν, «αποδείχτηκε» η ισχυρότερη κεφαλαιακά τράπεζα της χώρας, η πιο «θωρακισμένη»… Διατηρώντας «θετική» καθαρή θέση 1,4 δις μετά το PSI… Και μετά ξύπνησαν…
Στο ίδιο μήκος κύματος και η (επίσης «θετική») καθαρή θέση της Eurobank. Πολλά κολακευτικά σχόλια γράφτηκαν και γι αυτήν. Ότι εξέπληξε ευχάριστα με τις επιδόσεις της, ότι είναι στη δεύτερη καλύτερη κεφαλαιακή θέση μετά την Alpha, κλπ κλπ.
Ας δούμε τώρα και την πραγματικότητα.
Δημιουργική… λογιστική!
Κοιτάζοντας τις οικονομικές καταστάσεις προσεκτικά, παρατηρούμε πως τα νούμερα που δημοσίευσαν οι τέσσερις μεγάλες τράπεζες δε δείχνουν ούτε την αλήθεια για τις πραγματικές κεφαλαιακές τους ανάγκες, ούτε και είναι συγκρίσιμα μεταξύ τους.
Κατα πρώτον, στα ίδια κεφάλαια (καθαρή θέση) οι τράπεζες, συμπεριλαμβάνουν… για μαντέψτε… και τα μη ίδια (τα κρατικά) κεφάλαια… που επίσης έχουν λάβει ως επιδότηση απ’ το Κράτος (έναντι προνομιούχων μετοχών): Εθνική 1,4 δις, Eurobank 1 δις, Alpha 1 δις, Πειραιώς 0,8 δις. Τα κεφάλαια αυτά φυσικά (που υποτίθεται είναι προσωρινά) δεν ανήκουν στις τράπεζες, ανήκουν στο Κράτος και πρέπει να επιστραφούν σε αυτό, μειώνοντας ισόποσα την καθαρή θέση τους.
Κατά δεύτερον, η ζημιά του PSI, δεν έχει αποτυπωθεί εξίσου από όλες της τράπεζες. Η Εθνική, για παράδειγμα, είναι η μόνη από τις τέσσερις, που έχει εγγράψει ολόκληρη τη ζημιά στα αποτελέσματα χωρίς «κόλπα». Οι άλλες τρεις (Eurobank, Alpha, Πειραιώς) έχουν εγγράψει μόνο ένα μέρος… Το υπόλοιπο το έχουν «μεταφέρει» να το αποτυπώσουν διαχρονικά (σε διάστημα 11-30 ετών) μέσω της αναβαλλόμενης φορολογίας…
Αποκρύπτουν δηλαδή, μια (σημερινή) ισόποση επιβάρυνση στα κεφάλαιά τους, στέλνοντάς την για συμψηφισμό (στο απώτερο μέλλον)… αν και εφόσον εξακολουθούν να υπάρχουν τότε και εμφανίζουν επαρκή κέρδη… Πόση είναι αυτή η ζημιά που δεν έγγραψαν; Eurobank 1,2 δις, Alpha 1 δις, Πειραιώς 0,6 δις. Για να είναι συγκρίσιμη λοιπόν η καθαρή θέση των τραπεζών, πρέπει να αφαιρεθούν από τα κεφάλαια και αυτές οι ζημιές.
Κατά τρίτον, οι ίδιες τράπεζες, δεν έχουν εγγράψει ούτε τη ζημιά από επισφάλειες που κατέδειξε ο διαγνωστικός έλεγχος της Blackrock. Με εξαίρεση κι εδώ την Εθνική, που δηλώνει ότι έγγραψε σχεδόν το σύνολο της ζημιάς (ύψους 0,8 δις ευρώ).
Για την Eurobank, η ζημιά αυτή που δεν έχει γραφτεί ανέρχεται (όπως αναφέρει η ίδια) σε 3,1 δις ευρώ, στο στρεσαρισμένο σενάριο (που είναι και το μόνο ρεαλιστικό, με δεδομένες τις εκτιμήσεις για ύφεση 5-7% φέτος στην ελληνική οικονομία). Για την Πειραιώς, η ζημιά είναι 2 δις (10% των χορηγήσεων αναφέρει, δηλ. 3,7 δις, μείον τις ήδη σχηματισμένες προβλέψεις 1,7 δις).
Η Alpha αποφεύγει οποιαδήποτε αναφορά στην αντίστοιχη δική της ζημιά. Με βάση, πάντως, τα ποσά και ποσοστά των υπολοίπων, η ζημιά αυτή για την Alpha αναμένεται να είναι πάνω-κάτω της τάξεως των 2,5 δις ευρώ. Αν και, το γεγονός, ότι η Alpha είναι η μόνη που αποφεύγει να δώσει νούμερα, ίσως πρέπει να μας προβληματίζει, μήπως το ποσό είναι αισθητά μεγαλύτερο…
Εν πάση περιπτώσει… Η δημιουργική λογιστική πήγε σύννεφο (και) αυτή τη φορά… κατά τη συνήθη προσφιλή τακτική ωραιοποίησης (για την ακρίβεια απόκρυψης) της δραματικής οικονομικής τους κατάστασης.
Κρατικές τράπεζες
Ας δούμε και τα νούμερα για τις δύο τράπεζες που ελέγχει το Κράτος, για να έχουμε την πλήρη εικόνα:
Για την Αγροτική οι κεφαλαικές ανάγκες μετά το PSI εκτιμώνται σε -4 δις και για το Ταχ. Ταμιευτήριο σε -2,8 δις. Τόσα θα είναι τα κεφάλαια που τους λείπουν. Ασχέτως αν θα τα αποτυπώσουν αυτούσια στο σύνολό τους, ή υποπέσουν και αυτές σε λογιστικούς «χειρισμούς» τύπου Alpha, Eurobank και Πειραιώς (κάτι που οι κρατικές τράπεζες πάντως δε συνηθίζουν).
Σημειωτέον, η Αγροτική (αν και η μόνη αμιγώς κρατική τράπεζα της χώρας), είναι και η μόνη που πορεύεται αυτή τη στιγμή χωρίς… κρατική ενίσχυση μέσω προνομιούχων μετοχών. Καλό; Όλες οι τράπεζες έχουν από 0,8-1,4 δις ευρώ κρατική βοήθεια έκαστη, από τα κεφάλαια του νόμου Αλογοσκούφη. Όλες… εκτός της κρατικής!! (ακόμα και το ημι-κρατικό Ταχ.Ταμιευτήριο έχει μια αμελητέα ενίσχυση 0,2 δις).
Καταλάβατε και πως εννοούν τον «υγιή ανταγωνισμό»;
Το Κράτος να παρεμβαίνει στην αγορά, νοθεύοντας τον ανταγωνισμό, για να ενισχύει… όχι τις κρατικές τράπεζες (που ανήκουν στους φορολογούμενους οι οποίοι πληρώνουν το λογαριασμό), αλλά τους ιδιώτες ανταγωνιστές τους (και μόνον αυτούς!!) με τα λεφτά των φορολογουμένων… εις βάρος των (δικών τους) κρατικών τραπεζών… που πλήττονται από τον αθέμιτο ανταγωνισμό και τον (εις βάρος τους) κρατικό προστατευτισμό. Καλό;
Αντί δηλαδή για την πλήρη κατάργηση του κρατικού προστατευτισμού, που ζητούν οι θιασώτες των ελεύθερων αγορών και του νεοφιλελευθερισμού, ο κρατικός προστατευτισμός επανέρχεται δριμύτερος και εντονότερος από ποτέ, αλλάζοντας απλά… δικαιούχους!! Πλέον ο κρατικός προστατευτισμός και παρεμβατισμός νοείται (μόνο) υπέρ των ιδιωτικών μονοπωλίων και ολιγοπωλιακών καρτέλ.
Για να το παίζουν τραπεζίτες ο Λάτσης, ο Κωστόπουλος και ο Σάλλας, με τα χρήματα των φορολογουμένων. Και οι διάφοροι κρατικοδίαιτοι (εθνικοί και πολυεθνικοί) προμηθευτές νταβατζήδες, που δεν εκλέξαμε και που δεν ελέγχουμε.
Η Αγροτική είναι επίσης η μόνη τράπεζα που (όπως αποδείχτηκε) αποτύπωνε ορθά τις ζημιές επισφαλειών, επί των δανειακών χαρτοφυλακίων, που έλεγξε η Blackrock. Από τον έλεγχο προέκυψε επάρκεια προβλέψεων (για την ακρίβεια, υπερεπάρκεια 0,4 δις ευρώ) για ολόκληρη την επόμενη τριετία. Και που στην περίπτωση του δυσμενούς (στρεσαρισμένου) σεναρίου, η τυχόν πρόσθετη επιβάρυνση δεν ξεπερνά τα 190 εκατ. (0,2 δις) σε ορίζοντα τριετίας.
Κι όμως, αντί η Αγροτική να πάρει τα εύσημα γι αυτό (ως πρότυπο ειλικρινούς και ορθής παρουσίασης των οικονομικών καταστάσεων, χωρίς αλχημείες και παραποιήσεις), κατηγορήθηκε γι αυτό και εντάχθηκε σε πρόγραμμα εξυγίανσης (βλ. συρρίκνωσης)… Μέσω μείωσης εργασιών, προσωπικού και καταστημάτων, εκποίησης θυγατρικών (ακόμα και των κερδοφόρων), πώλησης επενδυτικών συμμετοχών (σε συμβολικές σχεδόν μηδενικές τιμές, επί ζημία της τράπεζας), περικοπών δαπανών και αποδοχών (που φτάνουν ήδη το 30%, κατά μέσο όρο) κλπ κλπ.
Την ίδια ώρα, οι μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες πέρναγαν (πλασματικά) τα stress tests… χάρη στα κρατικά κεφάλαια (του νόμου Αλογοσκούφη) και στα δικά τους εικονικά κεφάλαια (τα οποία σκοπίμως δεν απομείωναν με τις τεράστιες ζημιές επισφαλειών που απέκρυπταν και που ξετρύπωσε ο έλεγχος της Blackrock). Οι εν λόγω τράπεζες, φυσικά, ούτε τιμωρήθηκαν ούτε κατηγορήθηκαν ποτέ για τις αθέμιτες αυτές πρακτικές τους… ούτε τέθηκαν βεβαίως σε πρόγραμμα «εξυγίανσης» όπως η Αγροτική.
Περιέργως αυτά τα ζήτημα δεν αναδείχθηκαν ποτέ από τα διαπλεκόμενα παρασιτικά επιχειρηματικά συγκροτήματα που ελέγχουν τα ΜΜΕ… Περιέργως ούτε κανένας Οικονομικός Εισαγγελέας, ή το Υπουργείο Οικονομικών, η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς, η Τράπεζα της Ελλάδος, δεν αναζήτησαν ευθύνες…
Ούτε για τη ζημιά του Ελληνικού Δημοσίου από τον συναφή (επί διετία) διασυρμό της Αγροτικής και την απαξίωση και εκποίηση των περιουσιακών της στοιχείων (στα πλαίσια του δήθεν προγράμματος εξυγίανσης)… Ούτε για την παραπλάνηση των ελληνικών και ευρωπαϊκών Αρχών από τις ανωτέρω ιδιωτικές τράπεζες-ζόμπι, καθώς και των μετόχων τους (που έχασαν όλα τους τα λεφτά συμμετέχοντας στις αυξήσεις κεφαλαίων τους).
Σε ότι αφορά το Ταχ.Ταμιευτήριο, τέλος, το ποσό που έχει λάβει μέσω προνομιούχων είναι όπως είπαμε 0,2 δις, ενώ οι ζημιές από τον έλεγχο της Blackrock αναμένεται να είναι της τάξεως των 0,5 δις περίπου.
Άρα, οι συνολικές κεφαλαιακές ανάγκες της ΑΤΕ και του ΤΤ υπολογίζονται σε 4,2 και 3,5 δις ευρώ, αντιστοίχως.
Πραγματικές κεφαλαιακές ανάγκες
Λαμβάνοντας υπόψη όλες τις ανωτέρω κεφαλαιακές επιβαρύνσεις στην καθαρή θέση των τραπεζών, βλέπουμε την πραγματική κεφαλαιακή τους κατάσταση, σε δίκαια και συγκρίσιμη βάση:
Κεφαλαιακά ελλείμματα (ανάγκες) των τραπεζών, σε δις ευρώ
Διαπίστωση 1η:
Είναι ξεκάθαρο πως οι πραγματικές κεφαλαιακές ανάγκες των τεσσάρων μεγάλων ιδιωτικών τραπεζών (Εθνική, Eurobank, Alpha, Πειραιώς), σε καμία περίπτωση δεν είναι τα 18 δις ευρώ που παρουσίασαν. Το πραγματικό έλλειμμα ξεπερνά τα 32 δις ευρώ.
Κι αυτό, για να καλυφθεί δυνητικά μόνο το ελάχιστο όριο κεφαλαιακής επάρκειας. Αν συνυπολογίσουμε κι ένα «μαξιλάρι» (capital buffer) δηλ. επιπρόσθετα κεφάλαια (τουλάχιστον άλλα 5 δις) ώστε να βρίσκονται και λίγο πάνω απ’ το όριο, φτάνουμε στα 37 δις ευρώ.
Συν τα νέα ελλείμματα που θα προκύπτουν στο ενδιάμεσο (καθώς η ύφεση επιδεινώνεται) και τα πιθανά επιπλέον ελλείμματα που εξακολουθούν να κρύβουν (πχ. από επιχειρηματικά δάνεια που δεν εξυπηρετούνται εδώ και χρόνια, τα οποία ρυθμίζονται, μεταβιβάζονται ή τροποποιούνται καλλιτεχνικά, για να φαίνονται συνεχώς ενήμερα), φτάνουμε στα 40 δις…
Το 90% (!!!) δηλαδή, των 50 δις ευρώ που έχουν προβλεφθεί συνολικά για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών… Μόνο οι τέσσερις αυτές τράπεζες.
Συμπεριλαμβανομένων και των κεφαλαιακών αναγκών της Αγροτικής (4,2 δις) και του Ταχ.Ταμιευτηρίου (3,5 δις), καθώς και των υπολοίπων μικρότερων τραπεζών (Αττικής, FBBank, Probank, Proton, που για οικονομία χώρου δεν αναλύονται εδώ), φτάνουμε αισίως στα 50 δις ευρώ που έχουν προϋπολογιστεί συνολικά για τις τράπεζες.
Διαπίστωση 2η:
Συναφώς, βεβαίως, η (υποτιθέμενη) «θετική» καθαρή θέση της Alpha (1,4 δις) και της Eurobank (0,9 δις) που εξεθείαζε ο οικονομικός τύπος, είναι στην καλύτερη περίπτωση… ανέκδοτο.
Με 1 δις κρατικά κεφάλαια έκαστη (που προσμετρούν ως δικά τους), με 1 και 1,2 δις ευρώ μη εγγεγραμμένες ζημιές PSI αντίστοιχα (που μεταθέτουν στο μέλλον) και με 2,5-3,1 δις ευρώ μη εγγεγραμμένες ζημιές επισφαλειών (που εντόπισε ο έλεγχος της Blackrock), η καθαρή θέση της Alpha και της Eurobank είναι τουλάχιστον -3 δις και -4,4 δις αντίστοιχα… Στην καλύτερη περίπτωση.
Και χωρίς να γνωρίζουμε επακριβώς πόσες άλλες τέτοιες μαύρες τρύπες κρύβουν ακόμα κάτω από το χαλί οι συνήθεις ύποπτοι, κατά τη συνήθη (και αποδεδειγμένη πλέον, λόγω και Blackrock) προσφιλή τακτική τους, να ωραιοποιούν την οικονομική τους κατάσταση.
Διαπίστωση 3η:
Τα κεφάλαια που απαιτούνται για τη ανακεφαλαίωση της Αγροτικής και του Ταχ.Ταμιευτηρίου είναι περίπου τα μισά από εκείνα που απαιτούνται για κάθε μία από τις Εθνική, Eurobank, Alpha, Πειραιώς, που πήραν ήδη τα πρώτα 18 δις που ζητήσανε. Δηλ. η ανακεφαλαιοποίηση των κρατικών τραπεζών είναι κατά πολύ φθηνότερη για το Ελληνικό Κράτος από ότι των εν λόγω ιδιωτικών τραπεζών.
Παρατηρούμε επίσης, ότι τα κεφάλαια που χρειάζεται η Αγροτική Τράπεζα (και δευτερευόντως το ΤΤ) αφορούν αποκλειστικά απώλειες από το κούρεμα των κρατικών ομολόγων, σε αντίθεση με τις τέσσερις μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες που για να επιβιώσουν απαιτείται κάλυψη… και των τεράστιων λειτουργικών ζημιών τους !!
Γνωρίζουμε επίσης, ότι η Αγροτική Τράπεζα παρουσιάζει λειτουργικά κέρδη της τάξεως των 400 εκατ. ευρώ ετησίως, που δεν θα αναλωθούν σε ζημιές επισφαλειών (όπως στις τέσσερις μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες), καθώς η ΑΤΕ , έχει ήδη, όπως είδαμε, υπερεπάρκεια προβλέψεων επισφαλειών για όλη την επόμενη τριετία. Δηλ. η Αγροτική είναι κερδοφόρος και βιώσιμη, τουλάχιστον σε ορίζοντα τριετίας. Σε αντίθεση με το κλαμπ των τεσσάρων όπου η βιωσιμότητα είναι μεγάλο ερωτηματικό.
Η βιωσιμότητα άλλωστε της ΑΤΕ έχει εξεταστεί και διαπιστωθεί επισήμως και από τις Ευρωπαϊκές Αρχές, όταν αποφασίστηκε το πρόγραμμα της λεγόμενης εξυγίανσης (βλ. συρρίκνωσης), με έγκριση της ΕΕ, του οποίου μάλιστα η τράπεζα προπορεύεται των στόχων. Καμία άλλη ελληνική τράπεζα (πόσω δε, οι τέσσερις μεγάλες, που πήραν ήδη τα 18 δις που ζητούσαν) δεν έχει επίσημα εξεταστεί και κριθεί βιώσιμη από τα ευρωπαϊκά όργανα μέσω αξιόπιστης παρόμοιας διαδικασίας.
Είναι επίσης δεδομένο, τέλος, πως η ΑΤΕ (με 500 καταστήματα, διεσπαρμένα απ’ άκρη σ’ άκρη στην επικράτεια της χώρας) και το ΤΤ (με 750 σημεία παρουσίας μέσω των ΕΛΤΑ), έχουν σαφώς εντονότερη συστημική παρουσία (απ’ ότι πχ. η Alpha ή η Πειραιώς με μόλις 350 καταστήματα – τα οποία μάλιστα είναι συγκεντρωμένα σε πολύ λιγότερες περιοχές (αστικές κυρίως) σε σχέση με των ΑΤΕ και ΤΤ που είναι διεσπαρμένα σε όλη την χώρα.
Υπό το βάρος αυτών των δεδομένων, αποτελεί μείζον ερώτημα το πως και με ποιά κριτήρια επελέγησαν κατά προτεραιότητα (αν όχι κατ’ αποκλειστικότητα) οι τέσσερις ιδιωτικές τράπεζες που επελέγησαν για να ανακεφαλαιοποιηθούν; Σίγουρα όχι με κριτήρια βιωσιμότητας, ούτε κόστους διάσωσης. Και απ’ ότι φαίνεται ούτε και με κριτήρια συστημικότητας.
Και, κυρίως, πως γίνεται η Αγροτική εξαναγκάζεται εδώ και μια διετία σε δραστική συρρίκωση της παρουσίας της στην αγορά (τώρα που η ελληνική οικονομία την έχει περισσότερο ανάγκη από ποτέ)… με πρόσχημα την αποτυχία της στα stress tests (λόγω των μεγάλων ζημιών επισφαλειών που έγραψε το 2009)…
Τα οποία stress tests οι μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες τα «πέρασαν» ψευδώς, χάρη στην απόκρυψη των αντίστοιχων τεράστιων δικών τους ζημιών (που ξετρύπωσε η Blackrock) και χάρη στις κρατικές κεφαλαιακές ενισχύσεις (που προσμέτρησαν ως δικά τους κεφάλαια)… έκαναν δηλαδή ζαβολιά, για την οποία ποτέ δεν τιμωρήθηκαν… ενώ η Αγροτική που έπαιξε τίμια τιμωρείται…
Επίλογος
Το τραπεζικό σύστημα είναι η αρτηρία της οικονομίας και, ως εκ τούτου, είναι λογικό και εύλογο να παρεμβαίνει το κράτος για να διασώσει, αν μη τι άλλο, τις καταθέσεις των ελλήνων πολιτών. Ίσως να είναι επίσης θεμιτό (αν και άδικο ως προς τους άλλους κλάδους της οικονομίας) εκτός από τις καταθέσεις, να διασώζονται και οι ίδιες οι τράπεζες (ως οντότητες) για να διασφαλιστούν οι θέσεις εργασίας των τραπεζουπαλλήλων που απαριθμούν περί τις 60.000 άτομα.
Είναι όμως απολύτως αδιανόητο, να διασώζονται μαζί και οι χρεωκοπημένοι μεγαλοτραπεζίτες και να διατηρούν την ιδιοκτησία των τραπεζών (που με την κακοδιαχείριση, την απληστία τους και τις ανόητες επιλογές τους οι ίδιοι χρεωκόπησαν). Τραπεζών που εξακολουθούν να υπάρχουν και να λειτουργούν μόνο χάρη στους ωκεανούς δημοσίου χρήματος που έχουν λάβει από την αρχή της κρίσης.
Και είναι επίσης αδιανόητο να εξαιρούνται από όλη αυτή τη διαδικασία οι κρατικού ενδιαφέροντος τράπεζες. Τράπεζες που ανήκουν στο Κράτος (δηλ. στους ίδιους τους φορολογούμενους που πληρώνουν το λογαριασμό), θα περίμενε κανείς (στη βάση του ορθολογισμού) να είναι οι πρώτες (αν όχι οι μόνες) που θα ανακεφαλαιοποιηθούν. Κι όμως, κατά παγκόσμια (ελληνική) πατέντα, που παραβιάζει κάθε ένοια καπιταλισμού, είναι οι μόνες που… εξαιρέθηκαν (!!) έως τώρα από την όλη διαδικασία της ανακεφαλαιοποίησης…
Αυτό φαντάζει ακόμα πιο παράδοξο, αν αναλογιστούμε πως οι ιδιωτικές τράπεζες χρεωκόπησαν με δική τους ευθύνη, λόγω της (συνειδητής) υπερβολικής τους έκθεσης στα κρατικά ομόλογα… που είχαν ποντάρει (από επιλογή) για σκοπούς κερδοφορίας/κερδοσκοπίας… και από το οποία απεκόμισαν δεκάδες δις ευρώ κέρδος έως πρότινος.
Σε αντίθεση με τις κρατικές τράπεζες, που δεν φορτώθηκαν τα ομόλογα από επιλογή αλλά εξαναγκάστηκαν απ’ το Κράτος. Και οι οποίες στη συνέχεια κουρεύτηκαν, χωρίς δημοσιονομικό όφελος για τη χώρα, αφού τα λεφτά αυτά το Ελληνικό Κράτος τα χρώσταγε στον εαυτό του (δηλ. ουσιαστικά δεν τα χρώσταγε) και οι τόκοι που πλήρωνε επέστρεφαν πίσω σ’ αυτό…
Τι σχέση έχουν αυτά θα πείτε, αφού τελικά και οι μεν και οι δε χρεωκόπησαν; Κι όμως, έχει πολύ μεγάλη σημασία ποιος χρεωκόπησε από την κακή διαχείριση και την απληστία του, και ποιος απλά… ληστεύτηκε. Πολύ περισσότερο δε, όταν αυτός που ληστεύτηκε, παραμένει υγιής και βιώσιμος (σε αντίθεση με τους ιδιώτες ανταγωνιστές του, που η βιωσιμότητά τους είναι τουλάχιστον αμφίβολη).
—
Υ.Γ. Αλήθεια, αφού οι τραπεζίτες θέλουν τόσο πολύ την ιδιοκτησία των τραπεζών τους (κρίνοντας από τις συνεχείς πολιτικές πρεμβάσεις με εκθέσεις τους), γιατί δεν τις διασώζουν οι ίδιοι με δικά τους λεφτά; …με αυτά που πήραν πίσω επί δεκαετίες ως bonus, αμοιβές και μερίσματα; …και που πιθανότατα τα έχουν βγάλει στο εξωτερικό; …Αν είναι υγιή και βιώσιμα τα μαγαζιά τους, γιατί οι ίδιοι δεν επενδύουν σε αυτά; …Γιατί κύριε;
Ξέρουν μήπως και κάτι άλλο που δεν ξέρουμε; …Μήπως περιμένουν έξοδο απ’ το ευρώ, για να φέρουν τα λεφτά τους στη χώρα με πολλαπλάσια αγοραστική αξία; …Η’ επαφίενται απλώς στα κορόιδα (τους φορολογούμενους) να πληρώνουν εκείνοι το λογαριασμό με τα χαράτσια και τις περικοπές των μισθών τους;
πηγή
============================
Blogger: αν ακόμα έχετε αμφιβολίες για ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας δείτε παρακάτω:
---------------------------
Προ ημερών, το Reuters έπιασε λαυράκι. Σε ιδιαίτερα προσεκτικό δημοσίευμά του που πήρε μεγάλη έκταση παγκοσμίως ανέδειξε κάποιες «συναλλαγές» μεταξύ τριών ελληνικών τραπεζών η οποία, αν το δημοσίευμα αληθεύει, τεκμηριώνει την ποινική δίωξη γνωστών τραπεζιτών της χώρας. Κι αν όχι την ποινική τους δίωξη, απαιτεί από την κυβέρνηση, το EFSF, την ΕΚΤ και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή Τραπεζών (European Banking Authority), κατ’ ελάχιστον, την παύση του ΔΣ της Τράπεζας Πειραιώς και την δρομολόγηση διαδικασίας εξυγείανσής της. Ανάλογες κινήσεις θα έπρεπε να ξεκινήσουν για τον τραπεζικό όμιλλο Marfin Popular Bank για κινήσεις της Marfin Egnatia Bank της οποίας αποτελεί μετεξέλιξη. Κι όμως: αντί για αυτά, ένα τεράστιο πέπλο σιωπής ξετυλίγεται και σκεπάζει την υπόθεση, με πρώτους υφαντές του τους δημοσιογράφους των «έγκυρων» εντύπων και sites οι οποίοι, κατά τα άλλα, συνεχώς καταγγέλλουν το κράτος και την ελληνική κοινωνία για ανοχή στην διαφθορά.
Ποια είναι η πέτρα του σκανδάλου, σύμφωνα με την αναφορά του Reuters; Όπως γνωρίζουμε, οι ελληνικές τράπεζες πάσχουν, από τότε που ξέσπασε η κρίση, από έλλειψη κεφαλαίων. Σύμφωνα με τις επιταγές τόσο της ΕΒΑ όσο και της τρόικα, οι ελληνικές τράπεζες έπρεπε να καταβάλουν προσπάθεια εξεύρεσης κεφαλαίων. Αρχικά, ιδιωτικών και, εφόσον δεν τα έβρισκαν, δημοσίων (μέσω της επανακεφαλαιοποίησης που προσφέρει η ελληνική κυβέρνηση δανειζόμενη, δυστυχώς, η ίδια από το EFSF). Οι τραπεζίτες τρέμουν τα κεφάλαια του EFSF καθώς αυτά δίνονται με αντάλλαγμα μετοχών, κάτι που μειώνει το δικό τους ποσοστό ιδιοκτησίας των τραπεζών, θέτοντας σε κίνδυνο της εξουσία τους εντός των ΔΣ των τραπεζών (και όλα τα «καλούδια» που αυτή τους εξασφαλίζει). Για αυτό, εύλογα, προτιμούν τα ιδιωτικά κεφάλαια, ιδίως φίλα προς αυτούς προσκείμενων επιχειρηματιών. Έλα όμως που τέτοια κεφάλαια στον καιρό της κρίσης δεν υπάρχουν; Τότε, τι νομίζετε ότι σκαρφίζονται οι καλοί τραπεζίτες;
Σύμφωνα με το άρθρο του Reuters, σε γενικές γραμμές, συνέβη το εξής καταπληκτικό: Την εποχή που η Τράπεζα Πειραιώς, υπό τον κ. Σάλλα, σχεδίαζε την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της τράπεζας (σύμφωνα με τις υποδείξεις της Ευρώπης και της τρόικα), ο κ. Σάλλας δημιούργησε τρεις off shore εταιρείες στην Κύπρο (μαζί με τα δύο του τέκνα). Αυτές οι εταιρείες, δανείστηκαν από τον τραπεζικό όμιλο Marfin Egnatia Bank (που ελέγχει ο κ. Βγενόπουλος) γύρω στα 113 εκατομμύρια ευρώ με τα οποία χρήματα αγοράστηκαν μετοχές της Τράπεζας Πειραιώς (στο πλαίσιο της αύξησης του μετοχικού κεφαλαίου που ο ίδιος ο κ. Σάλλας αποφάσισε). Αξιοσημείωτα είναι τα εξής:
• Η Marfin Egnatia Bank από την οποία δανείστηκαν οι off shore του κ. Σάλλα έπασχε η ίδια από τεράστια έλλειψη τόσο ρευστότητας όσο και κεφαλαίων. Το ότι δάνεισε ένα τέτοιο τεράστιο ποσό σε έναν άλλον «ζορισμένο» τραπεζίτη με στόχο την αγορά μετοχών των οποίων η αξία βρισκόταν σε πορεία ραγδαίας απαξίωσης (και χωρίς κανένα εχέγγυο πέραν των ίδιων των μετοχών) ελέγχεται ως είτε επιχειρηματικά ανόητη κίνηση είτε ως «περίεργη» κίνηση.
• Όταν αποφασίζεται η αύξηση μετοχικού κεφαλαίου, σύμφωνα με την διεθνή πρακτική και νομοθεσία, οι αποφασίζοντες αυτή την αύξηση (τα μέλη του ΔΣ) απαγορεύεται δια ροπάλου να συναλλάσσονται στις εν λόγω μετοχές. Όταν το κάνουν ελέγχονται από την δικαιοσύνη για insider trading (συναλλαγές υπό το καθεστώς εσωτερικής πληροφόρησης). Αναρωτιέμαι αν η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς θα ενδιαφερθεί να ρίξει μια ματιά στο συγκεκριμένο «ζητηματάκι».
• Η σύναψη αυτών των δανείων από τις off shore της οικογένειας Σάλλα, καθώς και η αγορά των μετοχών της Πειραιώς από αυτές, κρατήθηκε μυστική. Αν και αφορούσε ποσοστό των μετοχών της τράπεζας άνω του 5% που, σύμφωνα με την ελληνική και ευρωπαϊκή νομοθεσία, έπρεπε να δηλωθεί δημοσίως, η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς φέρεται να δέχθηκε το επιχείρημα του κ. Σάλλα ότι το ποσοστό αυτό δεν καλύφθηκε καθώς ένα μέρος των μετοχών ανήκουν στα... παιδιά του.
• Σύμφωνα με το άρθρο του Reuters, ο κ. Σάλλας έχει ξαναδανειστεί από άλλη πτωχευμένη τράπεζα με στόχο την αγορά μετοχών της τράπεζάς «του». Ποια τράπεζα; Την Proton του κ. Λαυρεντιάδη από την οποία φέρεται να δανείστηκε 70 εκατομμύρια πριν τις ζημίες από την πτώχευση της Proton αναλάβει ο έλληνας φορολογούμενος.
• Όταν αποφασίζεται η αύξηση μετοχικού κεφαλαίου, σύμφωνα με την διεθνή πρακτική και νομοθεσία, οι αποφασίζοντες αυτή την αύξηση (τα μέλη του ΔΣ) απαγορεύεται δια ροπάλου να συναλλάσσονται στις εν λόγω μετοχές. Όταν το κάνουν ελέγχονται από την δικαιοσύνη για insider trading (συναλλαγές υπό το καθεστώς εσωτερικής πληροφόρησης). Αναρωτιέμαι αν η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς θα ενδιαφερθεί να ρίξει μια ματιά στο συγκεκριμένο «ζητηματάκι».
• Η σύναψη αυτών των δανείων από τις off shore της οικογένειας Σάλλα, καθώς και η αγορά των μετοχών της Πειραιώς από αυτές, κρατήθηκε μυστική. Αν και αφορούσε ποσοστό των μετοχών της τράπεζας άνω του 5% που, σύμφωνα με την ελληνική και ευρωπαϊκή νομοθεσία, έπρεπε να δηλωθεί δημοσίως, η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς φέρεται να δέχθηκε το επιχείρημα του κ. Σάλλα ότι το ποσοστό αυτό δεν καλύφθηκε καθώς ένα μέρος των μετοχών ανήκουν στα... παιδιά του.
• Σύμφωνα με το άρθρο του Reuters, ο κ. Σάλλας έχει ξαναδανειστεί από άλλη πτωχευμένη τράπεζα με στόχο την αγορά μετοχών της τράπεζάς «του». Ποια τράπεζα; Την Proton του κ. Λαυρεντιάδη από την οποία φέρεται να δανείστηκε 70 εκατομμύρια πριν τις ζημίες από την πτώχευση της Proton αναλάβει ο έλληνας φορολογούμενος.
Αν τα παραπάνω, που καταγγέλλει το Reuters, αληθεύουν, έχουμε στα χέρια μας ένα σκάνδαλο αξιώσεων. Ένα σκάνδαλο που (α) παραπέμει σε insider trading, (β) εγείρει ζητήματα που αφορούν τον έλληνα φορολογούμενο (ο οποίος καλείται να πληρώσει τα σπασμένα της Proton) και (γ) αφορά επισταμένη προσπάθεια εξαπάτησης των ευρωπαϊκών αρχών επιτήρησης του ελληνικού τραπεζικού συστήματος.
Δεν είναι δική μου δουλειά να αποφασίσω την αθωότητα ή την ενοχή του οιουδήποτε. Θα ήθελα να πιστεύω ότι η ελληνική κυβέρνηση, η ελληνική δικαιοσύνη και η ίδια η τρόικα θα επιληφθούν. Προς το παρόν, σιγή ιχθύος. Από την μεριά μου, σημειώνω την απάντηση του κ. Σάλλα στο άρθρο του Reuters. Όπως αναφέρει ηΚαθημερινή, «ο κ. Σάλλας, ο οποίος έχει καταθέσει αγωγή κατά του ειδησεογραφικού πρακτορείου για προηγούμενο δημοσίευμά του, διεκδικώντας αποζημίωση ύψους 50 εκατ. ευρώ, έκανε λόγο για άλλο επεισόδιο, αυτή τη φορά από ομάδα συνεργατών του Reuters, στην προσπάθεια «υπονόμευσης, εκβιασμών και κατασυκοφάντησης», που έχει αντιμετωπίσει η Τράπεζα Πειραιώς στην πορεία ανάπτυξής της. Η υπονόμευση, κατέληξε, «δεν μας αποσπά από το κύριο καθήκον μας, που είναι η ασφάλεια και η πρόοδος του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, η οποία με τη σειρά της είναι προοπτική αναπόσπαστη με την προσπάθεια που καταβάλλουμε όλοι για την έξοδο της χώρας από την κρίση». Με άλλα λόγια, αγαπητοί αναγνώστες, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε...
Συμπέρασμα
Στην εποχή της Πτωχοτραπεζοκρατίας (*), τέτοιου είδους τερτίπια είναι, δυστυχώς, αναμενόμενα. Όμως, σε μια χώρα που υποτίθεται ότι δίνει αγώνα επιβίωσης, και όπου η ανάκτηση της αξιοπιστίας απέναντι στην Ευρώπη έχει αναχθεί σε εθνικό στόχο, το Πέπλο της Σιωπής που έχει περιβάλει αυτό το «συμβάν» είναι ενδεικτικό της Απόλυτης Υποκρισίας της καθεστηκυίας τάξης της χώρας τούτης.
Από την μία έχουμε κυβέρνηση, η οποία δήθεν κόπτεται για την αξιοπιστία μας στα μάτια της Ευρώπης, αλλά που δεν κάνει τίποτα όταν οι τραπεζίτες μας αποκαλύπτονται από τον έγκυρο διεθνή τύπο να συνομωτούν με σκοπό την παραβίαση των αρχών και κανόνων της επιτήρησής τους.
Από την άλλη, η δικαιοσύνη η οποία ούτε καν έχει πάρει χαμπάρι τι συμβαίνει.
Τέλος, και τρομακτικότερο, οι καλοί δημοσιογράφοι των «έγκυρων» εντύπων, δημοσιογραφικών οργανισμών, sites κλπ. οι οποίοι καθημερινά γράφουν χιλιάδες λέξεις καταδικάζοντας την διαφθορά των «μικρομεσαίων» και απαιτώντας να μπει βαθειά το νυστέρι στο κόκκαλο, παραμένουν βουβοί μπροστά σε ένα τέτοιο «συμβάν», σε μια τέτοια καταγγελία του Reuters. Είναι χαρακτηριστικό ότι αν μπείτε στην ιστοσελίδα του πάλαι ποτέ έγκυρου «Βήματος» και βάλετε «Σάλλας» στην σελίδα αναζήτησης δεν θα βρείτε την παραμικρή αναφορά σε αυτό το θέμα. Ούτε μία λέξη. Η άλλη παραδοσιακά έγκυρη εφημερίδα μας, η «Καθημερινή», αναφέρεται μεν στο θέμα αλλά με τον ανώδυνο τίτλο «Νέα αντιπαράθεση Reuters με τον επικεφαλής της Πειραιώς».
Κλείνω με ένα μήνυμα προς φίλους δημοσιογράφους που στα υπόλοιπα κείμενά τους ξεσπαθώνουν εναντίον της διαφθοράς και της «ακινησίας» του ελληνικού κράτους: Όσο παραμένετε βουβοί απέναντι σε μια τέτοια υπόθεση, η αξία του λόγου σας τείνει στο μηδέν.
(*) Bankruptocracy - Πτωχο-Τραπεζοκρατία (Από το «Λεξιλόγιον Κρίσης»)
Δικός μου όρος για το νέο πολιτικό-οικονομικό καθεστώς που μας προέκυψε, παγκοσμίως, μετά την Κρίση του 2008. Σε αυτό το νέου τύπου καθεστώς την μέγιστη εξουσία δεν ασκούν ούτε οι επιτυχημένοι καπιταλιστές ούτε καν οι εισοδηματίες (για τους εργαζόμενους ούτε λόγος βέβαια). Την ασκούν οι πτωχευμένες τράπεζες ελέω των φορολογούμενων των οποίων τους φόρους οι πολιτικοί χρησιμοποιούν για να στηρίζουν το νέο αυτό καθεστώς, ως εντολοδόχοι των πτωχευμένων τραπεζών, επιβάλλοντας παράλληλα αυστηρή λιτότητα στους... φορολογούμενους. Βασική αρχή του νέου καθεστώτος η εξής απλή: Τα χρέη των πολιτών και των κρατών στις τράπεζες είναι ιερά και αδιαπραγμάτευτα. Παράλληλα, οι ζημίες των τραπεζών πρέπει αυτόματα, και χωρίς πολλές κουβέντες, να καλύπτονται είτε από τα κράτη είτε από τις Κεντρικές Τράπεζες χωρίς την επιβολή του παραμικρού Μνημονίου στους ιδιοκτήτες των, ουσιαστικά, πτωχευμένων τραπεζών. Ενώ τα υπό πτώχευση κράτη (π.χ. Ελλάδα και Ιρλανδία) πρέπει να διασύρονται και να υποβάλλονται σε ασφυκτική λιτότητα για να δανείζονται ώστε να μην πτωχεύσουν, στον Καιρό της Πτωχο-Τραπεζοκρατίας οι τράπεζες δικαιούνται την παροχή άπειρης ρευστότητας χωρίς κανέναν περιορισμό, όρο ή απαίτηση εκ μέρους των κρατών ή των Κεντρικών Τραπεζών που τις κρατούν ζωντανές.
---------------------------
Aκόμα έχετε αμφιβολίες: Τράπεζα HSBC: “Το πλυντήριο των «Βαρώνων των Ναρκωτικών» και της διεθνούς τρομοκρατίας!”---------------------------------------
Το τεράστιο τραπεζικό σκάνδαλο Libor, που αποκαλύφτηκε πρόσφατα, μπορεί να μοιάζει με μια κλασική παλιομοδίτικη οικονομική απάτη, αλλά παράλληλα αποτελεί και το τελευταίο παράδειγμα ενός πιο σύγχρονου φαινομένου: Του πολέμου εναντίον της πραγματικότητας, που έχουν εξαπολύσει κάποια ειδικά συμφέροντα, τα οποία κερδίζουν από την μειωμένη αντίληψη των πραγματικών γεγονότων, από πλευράς της κοινής γνώμης.
Πρόκειται για μια αποτελεσματικότατη εκστρατεία, όχι για την αλλοίωση της πραγματικότητας, αλλά για το θόλωμα της αντίληψής μας, και για την διάβρωση της στοιχειώδους κατανόησής μας απέναντι σε ζητήματα που είναι καθημερινά, αλλά και κρίσιμα. Ζητήματα που έχουν να κάνουν με την οικονομική κρίση, την κλιματική αλλαγή, ακόμη και το εύρος της μέσης μας!
Ο δείκτης Libor είναι σημαντικός, με την έννοια ότι αποτελεί βαρόμετρο της γενικότερης υγείας της παγκόσμιας οικονομίας. Επηρεάζει τα πάντα, και όσοι ασχολούνται με την διαχείριση του χρήματος τον χρησιμοποιούν ως οδηγό της εμπιστοσύνης και της αξιοπιστίας.
Όταν ο Libor πέφτει, τα πράγματα πάνε καλά. Όταν ανεβαίνει, αυτό προκαλεί ανησυχίες και διστακτικότητα στον δανεισμό. Εν ολίγοις, ο Libor παίζει κρίσιμο ρόλο στις χρηματαγορές.
Τα μεγάλα στελέχη των τραπεζικών οργανισμών κλπ δεν συμπαθούν την επιφυλακτικότητα. Πληρώνονται αδρά όταν οι μετοχές κερδίζουν σε αξία, και αυτό συμβαίνει όταν δανείζουν περισσότερα χρήματα και παίρνουν περισσότερα ρίσκα. Αμείβονται για να κλείνουν δουλειές και όχι για να είναι επιφυλακτικά αρνητικοί. Ο Libor όμως, πολλές φορές μεταφέρει το μήνυμα για την ανάγκη επιφυλακτικότητας.
Ο γίγαντας του τραπεζικού τομέα, η βρετανική Barclays, ανέφερε ψευδώς ότι μπορεί να δανειστεί ευκολότερα απ ότι ίσχυε. Αυτό κατέβασε τον δείκτη Libor. Παράλληλα την παρουσίαζε ως πιο υγιή απ ότι ήταν, ενώ χειραγωγήθηκαν όλα τα παράγωγα που ήταν συνδεδεμένα με τον Libor, υπέρ της συγκεκριμένης τράπεζας.
Στην ουσία η παραποίηση των στοιχείων προκάλεσε έναν ψευδή Libor, με αποτελέσματα που δεν είναι εύκολο να μετρηθούν, αλλά που σίγουρα οδήγησαν σε περισσότερα ρίσκα, καταλήγοντας σε μια οικονομική καταστροφή την οποία υφίστανται απλοί άνθρωποι που έχασαν τη δουλειά τους, τα σπίτια τους, ακόμη και τις καταθέσεις τους.
Η Barclays αποκλείεται να έδρασε μόνη της. Υπάρχουν φήμες πως ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Tim Geithner ήξερε για το θέμα από τότε που ήταν πρόεδρος της επιτροπής κεφαλαιαγοράς, και πως κάποιοι αρμόδιοι το κουκούλωσαν, ώστε να μην δημιουργηθούν αναταράξεις στην χρηματαγορά. Υπάρχουν έγγραφα που δείχνουν ότι ο Geithner είχε στείλει το 2008 επιστολή στην Τράπεζα της Αγγλίας, ανησυχώντας αναφορικά με τον τρόπο λειτουργίας του Libor. Τελικά όμως δεν έγινε τίποτα. Για χάρη των αγορών. Στη συνέχεια, όταν κατέρρευσαν οι «πανίσχυροι» Bear Stearns και Lehman Brothers, οι αρχές αποφάσισαν να αποκρύψουν τα περί Libor, φοβούμενες πως η αγορά δεν θα αντέξει ένα ακόμη σκάνδαλο.
Αυτού του είδους οι υπολογισμοί δεν περιορίζονται στον χρηματοπιστωτικό κόσμο. Σε ολόκληρο τον κόσμο των επιχειρήσεων, η κυρίαρχη πίστη και λογική είναι ότι ο απλός λαός δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την αλήθεια. Και όταν η αλήθεια εμποδίζει το κέρδος, αυτοί που είναι να κερδίσουν πολύ συχνά μας προσφέρουν μια άλλη πραγματικότητα.
Υπάρχει ένα φαινόμενο στο λιανικό εμπόριο που ονομάζεται vanity sizing (μεγέθη ματαιοδοξίας). Πριν από μερικά χρόνια, ένας μπλόγκερ του Esquire πήγε από μαγαζί σε μαγαζί με τη μεζούρα στο χέρι για να μετρήσει τη μέση στα ανδρικά παντελόνια. Στο κατάστημα της Gap, παντελόνια με ετικέτα μεγέθους 36 ιντσών ήταν στη πραγματικότητα 39! Σ’ αυτό της Old Navy, τα αντίστοιχα ήταν στην πραγματικότητα 41 ίντσες!
Προφανώς, οι κατασκευαστές θεώρησαν ότι αν ο κόσμος αντικρύσει την σκληρή πραγματικότητα της αυξανόμενης μέσης του, το προϊόν τους θα δυσκολευτεί να πουλήσει. Οπότε, άλλαξαν τα μεγέθη. Κάποιοι λοιπόν που θα έσπευδαν να αγοράσουν ένα μοντέρνο παντελόνι, αλλά θα συνειδητοποιούσαν ότι πάχυναν, είναι πιθανό να ακύρωναν την αγορά και να επέστρεφαν στο σπίτι. Για να αποφευχθεί κάτι τέτοιο, οι υπεύθυνοι της Old Navy, αποφάσισαν να τους κάνουν ευτυχισμένους, ξεγελώντας τους.
Αυτή η πρακτική δεν διαφέρει και πολύ απ αυτήν που οι τραπεζίτες έκαναν σε σχέση με τον δείκτη Libor. Η πραγματικότητα έστειλε ένα αρνητικό σήμα, ότι παχύναμε και ότι τα οικονομικά γλέντια τελειώνουν, για αυτό και οι αρμόδιοι παρέκαμψαν την πραγματικότητα και όλα καλά.
Η μεταμφίεση της πραγματικότητας δεν είναι κάτι καινούργιο στον επιχειρηματικό κόσμο. Τα αποτελέσματα της όμως είναι ιδιαίτερα οδυνηρά σε μια εποχή όπου το μάρκετινγκ καλύπτει τα πάντα με μια υγιή καλοσύνη.
Πρόσφατα, μια έρευνα της εφημερίδας New York Times αποκάλυψε πως η Coca Cola, η Cargill και η Kraft έφτασαν να αποτελούν τους κυρίαρχους συντελεστές στα αρμόδια κρατικά όργανα που αποφασίζουν τι θεωρείται επίσημα ως «οργανικό». Οι εταιρίες αυτές κατάφεραν να αλλάξουν τον ορισμό προς όφελός τους, συμπεριλαμβάνοντας τον σε προϊόντα που είναι φτηνά και ανθυγιεινά. Δεν κοροϊδεύουν απλά τον κόσμο, πουλώντας χημικά ως οργανικά, αλλά αλλάζουν την όλη αίσθησή μας περί του τι ακριβώς συνιστά το υγιεινό τρόφιμο.
Κάτι ανάλογο κάνουν και οι αρνητές της κλιματικής αλλαγής, που εκμεταλλεύονται μαϊμού μελέτες, χρηματοδοτούμενες από τις πετρελαϊκές εταιρίες, οι οποίες υπονομεύουν την επιστημονική ομοφωνία ότι η ανθρωπότητα κινδυνεύει από την εξάρτησή της στα ορυκτά καύσιμα.
Αντί λοιπόν, να συζητήσουν το τι πρέπει να γίνει για να προσαρμοστούμε στην νέα αυτή πραγματικότητα, οι αρνητές επιτίθενται στην πραγματικότητα και στην επιστήμη, μολύνοντας την ανθρώπινη κατανόηση για χάρη του κέρδους της Exxon-Mobil.
Έτσι και σήμερα, με αφορμή τον δείκτη Libor, η πραγματικότητα αντιμετωπίζει μια νέα απειλή. Την ώρα που οι μεγάλοι παγκόσμιοι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί αντάλλασσαν μεταξύ τους αδιαφανή τοξικά προϊόντα, οδηγώντας το σύστημα στην κατάρρευση, κάποιοι που ήταν στο τιμόνι αποφάσισαν να μας κρύψουν την αλήθεια, που αν την βλέπαμε θα είχαμε τουλάχιστον προειδοποιηθεί.
huffingtonpost.com
S.A. πηγή
Σχόλια