- Είναι δικαιολογημένες οι καταγγελίες ότι η ελληνική κυριαρχία έχει σοβαρά διαταραχθεί;
- Παρά τα τεράστια ποσά που δαπανώνται για την διαγραφή του εξωτερικού χρέους της Ελλάδας, υπήρξε μια κατακραυγή ενάντια στην «παρέμβαση» στην εθνική κυριαρχία τη χώρας.
Πράγματι, σε αντάλλαγμα για μια σημαντική ευρωπαϊκή βοήθεια, η δυνατότητα της Ελλάδας να κινηθεί ανεξάρτητα θα είναι περιορισμένη.
Αλλά είναι δικαιολογημένες οι καταγγελίες ότι η ελληνική κυριαρχία έχει σοβαρά διαταραχθεί;
Η ιδέα της κυριαρχίας ενός έθνους-κράτους έχει τις ρίζες της στον 17ο αιώνα στην συνθήκη της Βεστφαλίας, που αγκάλιασε την μη εμπλοκή από εξωτερικούς παράγοντες στις εσωτερικές υποθέσεις των κρατών μελών ως κατευθυντήρια αρχή των διεθνών σχέσεων. Αλλά, για να πάρουμε την ακραία λογική του, η εθνική κυριαρχία θα μπορούσε να απαιτήσει την πλήρη φυσική και κοινωνική απομόνωση του ενός κράτους από το άλλο.
Πράγματι, η υπερβολική έμφαση στην εθνική κυριαρχία οδηγεί σε σοβαρά προβλήματα, οποιαδήποτε διεθνή συμφωνία συνεπάγεται μια ορισμένη μεταβίβαση της εξουσίας. Η βοήθεια της Ευρώπης προς την Ελλάδα είναι ένα παράδειγμα μιας συνεργατικής συμφωνίας, στην οποία τα μέρη διαπραγματεύονται με τα συμφέροντα των άλλων στο μυαλό. Η Ελλάδα ζήτησε από τους συναδέλφους της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) τη βοήθεια των μελών και αυτοί δεσμεύτηκαν με ένα τεράστιο ποσό της ενίσχυσης. Ανεξάρτητα από το αν αυτή είναι η καλύτερη λύση για το πρόβλημα στην Ελλάδα, είναι λογικό ότι η ΕΕ συμμετείχε ενεργά στο σχεδιασμό αυτό. Η συμμετοχή στην διεθνή κοινότητα των κρατών συνεπάγεται να λαμβάνεις υπόψη τους άλλους και όταν χρειάζεται να παραιτείσαι από ορισμένα προνόμια της εθνικής κυριαρχίας.
Για παράδειγμα, όταν η Ισπανία προσχώρησε στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ), παραχώρησε την κυριαρχία αποδεχόμενη τους κανόνες του ΠΟΕ. Η Ισπανία δέχθηκε αυτό ως αντάλλαγμα για να είναι σε θέση να κάνει εμπόριο επί ίσοις όροις με τον υπόλοιπο κόσμο.
Τα κράτη συνεργάζονται, επειδή είναι συμφέρον γι 'αυτά να το πράξουν, αλλά την ίδια στιγμή χάνουν τον έλεγχο ορισμένων εσωτερικών θεμάτων. Μετατοπίζονται από τη μονομερή, στην συνεταιριστική λήψη αποφάσεων. Αν αυτό αποτελεί παραβίαση της κυριαρχίας εξαρτάται από την αντίληψη της κυριαρχίας μας. Η εθνική κυριαρχία εξαρτάται από το πώς ορίζονται τα συστατικά της. Η συζήτηση για την έννοια της εθνικής κυριαρχίας αποτελείται από ό, τι θεωρούμε "εγχώριες" υποθέσεις. Ανάλογα με το πού δίνουμε έμφαση και πόσο μεγάλη είναι η εστίασή μας, δίνουμε προτεραιότητα είτε σε μια «παγκόσμια» διάσταση ή μια «εθνική» διάσταση. Η ΕΕ φαίνεται να αντιπροσωπεύει ένα σημείο στα μισά του δρόμου μεταξύ των δύο. Αλλά γίνεται όλο και δύσκολο να προσδιοριστεί η διαφορά μεταξύ των καθαρά εσωτερικών υποθέσεων και εκείνων που απαιτούν διεθνή συλλογική δράση.
Η παγκοσμιοποίηση έχει κάνει πιο πορώδη τα σύνορα. Βλέπουμε πώς οι πολιτικές μιας χώρας μπορεί να έχουν άμεση επίδραση στους άλλους. Και βλέπουμε την αλληλεξάρτηση αυτή, ακόμη πιο καθαρά στην οικονομική τους απόδοση. Σε παγκόσμια κλίμακα, αυτό ο σύνθετος και αλληλεξαρτώμενος κόσμος, χρειάζεται μια οργάνωση των κρατών και των δομών της διακυβέρνησης προσανατολισμένο προς υπεύθυνο διάλογο, με στόχο να μετριασθούν οι καταχρήσεις της εξουσίας και η προάσπιση των παγκόσμιων δημόσιων αγαθών. Χωρίς τέτοιες δομές, ο κόσμος κινδυνεύει από μια ανταγωνιστική και άτακτη ισοπέδωση προς τα κάτω μεταξύ των κρατών, μαζί με μια σπασμωδική κίνηση προστατευτισμού.
Η ιστορία έχει δείξει ότι οι εξελίξεις αυτές συχνά οδηγούν σε καταστροφικές συγκρούσεις. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, η νομιμότητα είναι απαραίτητη και ας είμαστε ρεαλιστές δεν θα επιτευχθεί, εκτός εάν οι Ευρωπαίοι ξεπεράσουν ορισμένες απαρχαιωμένες ιδέες για την κυριαρχία.
Παραδόξως όταν η κρίση χτύπησε, η ΕΕ είχε επικριθεί για την έλλειψη ολοκλήρωσης. Τώρα που επιδιώκει να προχωρήσει προς αυτή την κατεύθυνση, η ένωση κατηγορείται για πρεσάρισμα εθνικής κυριαρχίας. Οι πολίτες πρέπει να έχουν την αίσθηση ότι οι θεσμοί που τους κυβερνούν, αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντά τους και τα καταστούν μέρος της διαδικασίας λήψης αποφάσεων, πράγμα που συνεπάγεται μια ένωση που βασίζεται σε κανόνες και όχι δύναμης.
Το γεγονός ότι η ΕΕ δεν διαθέτει αμέσως όλες τις απαντήσεις σε ένα πρόβλημα δεν σημαίνει ότι δεν έχει μέλλον.
Η ΕΕ είναι ένα νέο και θαυμάσια πείραμα, το οποίο όπως όλα τα πειράματα, εμπεριέχει έναν βαθμό αβεβαιότητας. Αλλά αυτό δεν πρέπει να μας κάνει να αγνοήσουμε το ευκαιριακό κόστος μιας πιο «εθνικής» αντίληψη της κυριαρχίας.
Η δυναμική αλληλεξάρτηση έχει εδραιωθεί καλά, τόσο πολύ έτσι ώστε να μην μπορεί να αντιστραφεί.
Το να εμμένει κανείς σε μια στενή έννοια της Βεστφαλίας της εθνικής κυριαρχίας, είναι στην καλύτερη περίπτωση ένας παράλογος αναχρονισμός και ένας επικίνδυνος τζόγος στη χειρότερη περίπτωση.
JAVIER SOLANA :Ο Σολάνα είναι πρώην ΓΓ του ΝΑΤΟ, πρώην επικεφαλής της εξωτερικής πολιτική της ΕΕ και είναι υπότροφος του Brookings Institution.
Πηγή
----------------------------
Φεντεραλιστές και εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας : ξεχνάτε ή μπερδεύετε πράγματα;…
Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης
Στην προσπάθειά τους οι μνημονιακοί να στηρίξουν τις όποιες τους θέσεις, ενίοτε φτάνουν σε σημείο που απλά αδικεί τη στοιχειώδη λογική, και βεβαίως τη δική τους…
Το πρόσφατο «επιχείρημα» που λανσάρεται για να δικαιολογήσουν την εκχώρηση ΕΘΝΙΚΗΣ κυριαρχίας ΣΗΜΕΡΑ, είναι ότι αυτό, είναι κάτι που κατ΄ ουσίαν έχει ήδη συμβεί από τη πρώτη στιγμή της ένταξης της χώρας στη –τότε- ΕΟΚ, οπότε και εκχωρήθηκε ΜΕΡΟΣ της εθνικής μας κυριαρχίας…
Και βεβαίως, ΟΥΔΕΝ ΑΛΗΘΕΣΤΕΡΟΝ ΤΟΥΤΟΥ…
- Όμως, υπάρχει μια ΜΙΚΡΗ ΑΛΛΑ ΤΟΣΟ ΟΥΣΙΩΔΗΣ ΔΙΑΦΟΡΑ, που τελικά τη κάνει ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ…
- Ποια είναι αυτή;
- Είναι :
- [1] Ότι είναι άλλο πράγμα Η ΕΘΕΛΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΙΣΟΤΙΜΗ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΜΕΡΟΥΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΕΠΙ ΤΩΝ ΙΔΙΩΝ ΑΚΡΙΒΩΣ «ΜΕΡΩΝ», όπως συνέβη το 1981 με την είσοδό μας στη τότε ΕΟΚ, ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟ ΠΡΑΓΜΑ Η ΕΚΧΩΡΗΣΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΧΙΑΣ ΜΕ ΤΟ ΠΙΣΤΟΛΙ ΣΤΟ ΚΡΟΤΑΦΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΗΛΑ ΑΝΙΣΟΤΙΜΗ, ΜΕ ΜΙΑ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΗΓΕΜΟΝΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΤΑΔΥΝΑΣΤΕΥΕΙ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΥΠΕΡΧΡΕΩΜΕΝΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΑΛΛΑ ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ.
- [2] Τότε, το 1981, Η ΕΚΧΩΡΗΣΗ ΜΕΡΟΥΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ είχε γίνει ΠΡΟΣ ΙΣΟΤΙΜΑ ΚΡΑΤΗ, και όχι προς ΕΞΩΚΡΑΤΙΚΕΣ ΟΝΤΟΤΗΤΕΣ ΟΠΩΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΗΜΕΡΑ (π.χ. ΔΝΤ, και σε αρκετές περιπτώσεις εμμέσως πλην σαφώς προς μεγάλες τράπεζες) ΠΟΥ ΚΑΘΙΣΤΑΝΤΙΑ ΚΥΡΙΟΙ ΕΘΝΙΚΩΝ ΜΑΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ.
- [3] Και τέλος, και το σπουδαιότερο, τότε η εθνική κυριαρχία είχε εκχωρηθεί ΕΠΙ ΑΛΛΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΝΟΜΙΚΗΣ ΒΑΣΗΣ. Είχε εκχωρηθεί προς μια ένωση κρατών ΠΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΑΝ ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ, ένα όραμα και μια προοπτική ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΝΤΑΙ ΚΑΝ ΩΣ ΕΚΤΡΩΜΑΤΑ, αφού έχουν υποκατασταθεί πλήρως από το νέο «όραμα» της Ευρώπης των αγορών, της Ευρώπης του δούναι και λαβείν, της Ευρώπης, όπου κάθε έννοια κοινωνικού κράτους και κράτους συμπαραστάτη ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΣΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΜΑ ΚΑΙ ΣΕ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΑΠΟ ΚΙΝΔΥΝΟΥΣ ΤΡΙΤΩΝ (ΧΩΡΩΝ), έχει υποκατασταθεί πλήρως από την «ατομικοποίηση» των προοπτικών του κάθε κράτους και η όποια «συλλογική αλληλεγγύη» μεταπίπτει στο επίπεδο της απλής ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΗΣ ΠΡAΞΗΣ. Έχει καμία σχέση αυτός ο νέος ΟΙΚΟΝΟΜΙΣΙΤΚΟΣ «ΦΕΝΤΡΕΡΑΛΙΣΜΟΣ» με εκείνον του 1981 ΚΑΙ ΠΡΙΝ; Και βεβαίως, «φεντεραλισμός» δεν σημαίνει «εγκλωβισμός» : ΟΠΩΣ ΜΠΑΙΝΩ ΣΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΜΟΥ, ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΑΝΕΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΧΩΡΙΖΟΜΑΙ ΑΠ’ ΑΥΤΗ, όταν η ένωση από διαφημιζόμενη συνάθροιση συνεργαζόμενων περιστεριών τείνει να γίνει συνάθροιση πολλών αδύναμων περιστεριών και 4-5 γερακιών που θα τρέφονται από το κοπάδι των περιστεριών….
πηγή
===========================
Τι απέγινε το “ευρωπαϊκό όραμα”;
Κείμενο του Γιάννη Γκινοσάτη, δικηγόρου, από το mediasoup.
Η φωτογραφία δικιά μας.
Τώρα που τα επιστημονικοφανή επιχειρήματα υπέρ του Μνημονίου 2 τελείωσαν και στο προσκήνιο απέμεινε μόνο ως argumentum ad baculum η απειλή της απόλυτης καταστροφής, έχω την εντύπωση ότι στη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, αρχίζουν να σχηματίζονται δύο στρατόπεδα τα οποία μπορούν να οριοθετηθούν περιφραστικά, σε αυτούς που θέλουν να φύγει η χώρα από την ευρωζώνη (δυναμική μειοψηφία) και σε αυτούς που φοβούνται το ενδεχόμενο να φύγουμε ή να αποβληθούμε από την ευρωζώνη (φθίνουσα πλειοψηφία). Εξαιρώ από την οριοθέτηση ένα μικρό τμήμα του πληθυσμού που έχει συγκεκριμένα, ίδια συμφέροντα από την παραμονή της χώρας στο κλαμπ του ευρώ ή εντάσσεται στους δογματικούς του νεοφιλελευθερισμού.
Η περιγραφή του δεύτερου στρατοπέδου δικαιολογείται απόλυτα από τα επιχειρήματα που προβάλλει κάποιος που τάσσεται υπέρ του ευρώ αν τον ρωτήσεις το λόγο της επιλογής του. Σου απαντά χωρίς δεύτερη σκέψη, ότι εκτός ευρώ θα καταστραφούμε, διότι δεν θα έχουμε τρόφιμα, φάρμακα, καύσιμα κλπ. Ειρήσθω εν παρόδω ότι στην επιχειρηματολογία εσχάτως έχει προστεθεί από τους «σοβαρούς» πατριώτες της νεοδεξιάς και ο εξ ανατολών κίνδυνος. Εν πάση περιπτώσει σου δίνει μια απάντηση βασισμένη σε μια αρνητική επιχειρηματολογία σε περίπτωση εξόδου και όχι σε μια θετική προοπτική σε περίπτωση παραμονής. Επιβεβαιώνεις δε τη διαπίστωση όταν του υποβάλλεις την υποθετική ερώτηση : «Στη δεδομένη οικονομική συγκυρία αν ήμασταν εκτός ευρωζώνης, θα ήθελες να ενταχθούμε;» Η απάντηση θα είναι ένα άμεσο και ξεκάθαρο «όχι».
Τα επιχειρήματα υπέρ της «ευρωπαϊκής πορείας» της χώρας προς την επίτευξη του στόχου των «Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης» έχουν περιπέσει σε πλήρη ανυποληψία. Το «ευρωπαϊκό όραμα» ως ο κύριος και μοναδικός στρατηγικός πολιτικός σκοπός των κρατών της Ευρώπης, έχει εκπνεύσει προ πολλού και μάλιστα όχι μόνο στην Ελλάδα. Η οικονομική κρίση το απογύμνωσε από τον ιδεολογικό του μανδύα και τις ελκυστικές πολιτικές αρχές του και το πρόβαλε έτσι όπως πραγματικά πλάστηκε από τους δημιουργούς του : ένα εγχείρημα για ένα νέο υπερεθνικό κράτος, που θα υποτάξει τους λαούς, με όπλο την οικονομική επιβολή, σε μια νέα τάξη πραγμάτων, μέσα στο πλαίσιο μιας αναγκαστικής οικονομικής και κοινωνικής παγκοσμιοποίησης.
Το τέλος του πολιτικού στόχου της Ευρώπης είναι και η αρχή του τέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εκτός και αν κάποιος εχέφρων μπορεί να μας πείσει ότι είναι δυνατόν με τον φόβο και τον βούρδουλα οι λαοί της Ευρώπης να συρθούν σε μια αμφίβολης βιωσιμότητας πολιτική ένωση.
------------------------------
Ο ευρωπαϊσμός είναι Συμβολικός.
Και ενώ είμαστε την ευρωζώνη έχουμε εθνικό προϋπολογισμό αντί για κοινό
ευρωπαϊκό. Έχουμε εθνικό επιτόκιο δανεισμού αντί για ευρωομόλογο. Και Ακαθάριστο εθνικό προϊών αντί για Κοινό ΑΕΠ. Έχουμε εθνικά ελλείμματα των χωρών αντί για ευρωπαϊκά ελλείμματα, ενώ θα έπρεπε να μιλάμε για ευρωπαϊκή οικονομία και ευρωπαίο ΥΠΟΙΚ μιλάμε για εθνικές οικονομίες και Υπ Οικονομικων που εκπρόσωπων ένα έθνος.
Αντί να μιλάμε για κοινές αναπτυξιακές πολιτικές μιλάμε για Γερμανικό σχέδιο Μαρσαλ και αντί να μιλάμε υπανάπτυξη μιας ευρωπαϊκής περιοχήςμιλάμε για εθνικό αναπτυξιακό έλλειμμα. Αντί να μιλάμε για καταμερισμό επενδύσεων στις ευρωπαϊκές επαρχίες βλέπουμε οικονομικό ανταγωνισμό αυτών μεταξύ τους.
Αντί να μιλάμε για ευρωπαϊκή κρίση χρέους μιλάμε για εθνικές κρίσης και αντί να δώσουμε ευρωπαϊκή λύση σακατεύονται λαοί για να σωθούν άλλοι λαοί για να μην επεκταθεί η κρίση.
Ο ευρωπαϊσμός λοιπόν είναι Συμβολικός και αρχίζει και τελειώνει στο σύμβολο του ευρώ και όσο και να ψάξει κανείς δεν βρίσκει κάτι άλλο.
Ως αποτέλεσμα η κρίση δεν “βαθαίνει” την Ευρώπη, ούτε οδηγεί στο σφίξιμο των δεσμών όπως συμβαίνει σε επίπεδο οικογενειών, κοινοτήτων ή συλλογικοτήτων που μπροστά στο κίνδυνο συνασπίζονται. Δεν συμβαίνει αυτό και για αυτό και παραμένει χωρίς βαθύτερα νοήματα χωρίς βάσεις.
Και έτσι συμβολικός ο ευρωπαϊσμός γίνεται δυσλειτουργικός και αντιπαραγωγικός. Οπότε αναθεωρείται και αντικαθίσταται από το all time clasick λειτουργικό έθνος κάτι που για λόγους χρηστικότητας θα συμβεί και στην χώρα μας.
-----------------------------
Η πατρίδα και η γλώσσα (Με τη ματιά του Οδυσσέα Ελύτη)
Έχει γίνει πολλή συζήτηση, ενίοτε δε τεταμένη και σε υψηλούς τόνους (και όχι μόνο το τελευταίο ταραχώδες διάστημα), για το τι σημαίνει ελληνικότητα, ποια είναι ή θα πρέπει να είναι η θέση και η σχέση της Ελλάδας με την Ευρώπη , και τι εν τέλει είναι ο πατριωτισμός και ιδιαίτερα στις μέρες μας. Υποθέτω ότι και σήμερα, ανήμερα της εθνικής επετείου, θα λεχθούν και θα γραφούν πολλά, τα περισσότερα εκ των οποίων φοβάμαι (και υπό το κράτος ενδεχόμενων ακροτήτων στις παρελάσεις), ότι θα είναι δογματικές υπερβολές και επικολυρικές υστερίες.Ούτως ή άλλως η ιστορία σπάνια προσεγγίζεται με ψυχραιμία στη χώρα μας και συχνά επιδιώκεται η διέγερση του θυμικού και του συναισθήματος με στόχο την πολιτική χειραγώγηση ή την απλή ψηφοθηρία. Επειδή σε γενικές γραμμές η αντίληψη μου για την ελληνικότητα δεν περιλαμβάνει «γραμμές αίματος», DNA και αυτής της κατεύθυνσης ανάγνωση της ιστορίας και συνοψίζεται μάλλον στην (αποδιδόμενη στον Ισοκράτη, αν και υπάρχουν επ’αυτού και αμφισβητήσεις ) ρήση : «¨Ελληνες είναι οι μετερχόμενοι της ελληνικής παιδείας» και βασικότερο συνεκτικό του ελληνισμού γνώρισμα θεωρώ τη γλώσσα, έκρινα σκόπιμο, σήμερα, 25 Μαρτίου 2012, να αναδημοσιεύσω ένα, έως πρόσφατα ανέκδοτο, κείμενο του Οδυσσέα Ελύτη, που παρουσιάσθηκε με αφορμή την ολοκλήρωση του εορτασμού των 100 χρόνων από τη γέννηση του από το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων. Πρόκειται για ομιλία του στους Έλληνες μετανάστες στη Στοκχόλμη τον Νοέμβριο του1979, μετά την τελετή απονομής του βραβείου Νόμπελ της Σουηδικής Ακαδημίας για το έργο του.
Η ομιλία μεταφέρεται αυτούσια με την επισήμανση του Ελύτη «ότι η γλώσσα είναι ένας φορέας ήθους που, αν δεν τον υπακούσεις, θα τιμωρηθείς».
Ομιλία του Οδυσσέα Ελύτη προς τους Έλληνες μετανάστες της Σουηδίας, Νοέμβριος 1979
«Αγαπητοί φίλοι, περίμενα πρώτα να τελειώσουν οι επίσημες γιορτές που προβλέπει η "Εβδομάδα Νόμπελ" και ύστερα να 'ρθω σ' επαφή μαζί σας. Το έκανα γιατί ήθελα να νιώθω ξένιαστος και ξεκούραστος.
Ξεκούραστος βέβαια δεν είμαι. Χρειάστηκε να βάλω τα δυνατά μου για να τα βγάλω πέρα με τις απαιτήσεις της δημοσιότητας, τις συνεντεύξεις και τις τηλεοράσεις. Αλλά ένιωθα κάθε στιγμή ότι δεν εκπροσωπούσα το ταπεινό μου άτομο αλλά ολόκληρη τη χώρα μου. Κι έπρεπε να την βγάλω ασπροπρόσωπη. Δεν ξέρω αν το κατάφερα. Δεν είμαι καμωμένος για τέτοια. Για τιμές και για δόξες.
Τη ζωή μου την πέρασα κλεισμένος μέσα σε 50 τετραγωνικά (μέτρα), παλεύοντας με τη γλώσσα. Επειδή αυτό είναι στο βάθος ή ποίηση: μια πάλη συνεχής με τη γλώσσα. Τη γλώσσα την ελληνική που είναι η πιο παλιά και η πιο πλούσια γλώσσα του κόσμου.
Ό,τι και να πει ένας ποιητής, μικρό ή μεγάλο, σημαντικό ή ασήμαντο, δεν φέρνει αποτέλεσμα, θέλω να πω δεν γίνεται ποίηση αν δεν περάσει από την κρησάρα της γλώσσας, αν δεν φτάσει στην όσο γίνεται πιο τέλεια έκφραση. Ακόμα και οι πιο μεγάλες ιδέες, οι πιο ευγενικές, οι πιο επαναστατικές, παραμένουν σκέτα άρθρα εάν δεν καταφέρει ο τεχνίτης να ταιριάσει σωστά τα λόγια του.
Μόνον τότε μπορεί ένας στίχος να φτάσει στα χείλια των πολλών, να γίνει κτήμα τους. Μόνον τότε μπορεί να 'ρθει και ο συνθέτης να βάλει μουσική, να γίνουν οι στίχοι τραγούδι. Και για ένα τραγούδι ζούμε, στο βάθος, όλοι μας. Το τραγούδι που λέει τους καημούς και τους πόθους του καθενός μας. Πόσο είναι αλήθεια ότι το μεγαλείο και η ταπεινοσύνη πάνε μαζί, ταιριάζουν.
Ταπεινά εργάστηκα σ΄ όλη μου τη ζωή. Και η μόνη ανταμοιβή που γνώρισα πριν από τη σημερινή, ήταν ν' ακούσω τους συμπατριώτες μου να με τραγουδούν. Να τραγουδούν το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ που μου χρειάστηκε τεσσάρων χρόνων μοναξιά και αδιάπτωτη προσπάθεια, για να το τελειώσω. Δεν το λέω για να περηφανευτώ. Δεν έρχομαι σήμερα για να σας κάνω τον σπουδαίο. Κανείς δεν είναι σπουδαίος από εμάς. Από εμάς, άλλος κάνει τη δουλειά του σωστά κι άλλος δεν την κάνει. Αυτό είναι όλο. Όμως θέλω να μάθετε, όπως το έμαθα κι εγώ στα 68 μου χρόνια: μόνον αν κάνεις σωστά τη δουλειά σου, ο κόπος δεν θα πάει χαμένος.
Ξέρω, μαντεύω, ότι πολλοί από εσάς περίμεναν άλλα πράγματα από εμένα. Τους ζητώ συγγνώμη που δεν θα τους ικανοποιήσω. Αν είχα το ταλέντο του ομιλητή, του δάσκαλου, του ηγέτη, θα είχα ίσως αφιερωθεί στην πολιτική. Τώρα δεν είμαι παρά ένας γραφιάς που πιστεύει σε ορισμένα πράγματα. Κι αυτά τα πράγματα θέλει να τα γνωρίσει και στους άλλους, να τα βγάλει από μέσα του, να τα κάνει έργο.
Εμένα μου έλαχε ν' αγαπήσω τον τόπο μου όπως τον αγαπάτε κι εσείς. Να τι είναι που μας ενώνει απόψε όλους εδώ πέρα. Η αγάπη μας για την Ελλάδα. Βέβαια, υπάρχουν πολλοί τρόποι ν' αγαπά ένας λαός τη χώρα του. Αλλά για τον ποιητή, πιστεύω, υπάρχει μόνον ένας: ν' ανήκει σ' ολόκληρο το λαό του. Πάνω από τις διαιρέσεις και τις διχόνοιες, ο ποιητής να στέκει και ν' αγαπά όλον τον λαό του, ν' ανήκει, το ξαναλέω, σ' όλο τον λαό του. Δεν γίνεται αλλιώς. Η πατρίδα είναι μία. Ο καθένας στον τομέα του ας έρθει και ας κάνει κάτι, όπως αυτός το νομίζει καλύτερα.
Όμως ο πνευματικός άνθρωπος βλέπει το σύνολο. Θέλω να πιστεύω πως ίσως κι ο ξενιτεμένος, το ίδιο. Για εμάς η Ελλάδα είναι αυτές οι στεριές οι καμένες στον ήλιο κι αυτά τα γαλάζια πέλαγα με τους αφρούς των κυμάτων. Είναι οι μελαχρινές ή καστανόξανθες κοπέλες, είναι τ' άσπρα σπιτάκια τ' ασβεστωμένα και τα ταβερνάκια και τα τραγούδια τις νύχτες με το φεγγάρι πλάι στην ακροθαλασσιά ή κάτω από κάποιο πλατάνι.
Είναι οι πατεράδες μας κι οι παππούδες μας με το τουφέκι στο χέρι, αυτοί που λευτερώσανε την πατρίδα μας και πιο πίσω, πιο παλιά, όλοι μας οι πρόγονοι που κι αυτοί ένα μονάχα είχανε στο νου τους -όπως κι εμείς σήμερα: τον αγώνα για τη λευτεριά.
Είπε ένας Γάλλος ποιητής, ο Ρεμπώ, πως η πράξη για τον ποιητή είναι ο λόγος του. Κι είχε δίκιο. Αυτό έκανε ο Σολωμός, που για να γράψει το αθάνατο ποίημα του "'Ελεύθεροι Πολιορκημένοι", έσωσε και παράδωσε στη φυλετική μας μνήμη το Μεσολόγγι και τους αγώνες του. Αυτό έκαναν ο Παλαμάς, ο Σικελιανός, ο Σεφέρης. Στα φτωχά μου μέτρα το ίδιο πάσχισα να κάνω κι εγώ. Πάσχισα να κλείσω μέσα στην ψυχή μου, την ψυχή όλου του ελληνικού λαού. Να δω πόσο μοιάζανε όλοι οι αγώνες του, από την αρχαία εποχή ίσαμε σήμερα, για το δίκιο και για τη λευτεριά.
Κι αυτό θα κάνω όσα χρόνια μου δώσει ο Θεός να ζήσω. Αυτή είναι η πράξη μου. Και το γεγονός ότι έφτασαν να την αναγνωρίσουν οι ξένοι, είναι μια νίκη. Όχι δική μου νίκη. Δική σας. Γι' αυτό σας ευχαριστώ. Κι αν μου το συγχωρείτε να σας δώσω μια γνώμη -ακούστε την: όσο καλά κι αν ζείτε σ' αυτή τη φιλόξενη, την ευγενική χώρα, όσο κι αν νιώθετε καλά και στεριώνετε, και κάνετε οικογένεια - μην ξεχνάτε την πατρίδα μας, και προ παντός, τη γλώσσα μας. Πρέπει να 'σαστε περήφανοι, να' μαστε όλοι περήφανοι, εμείς και τα παιδιά μας για τη γλώσσα μας.
Είμαστε οι μόνοι σ' ολόκληρη την Ευρώπη που έχουμε το προνόμιο να λέμε τον ουρανό "ουρανό" και τη θάλασσα "θάλασσα" όπως την έλεγαν ο Όμηρος και ο Πλάτωνας πριν δυόμισι χιλιάδες χρόνια. Δεν είναι λίγο αυτό. Η γλώσσα δεν είναι μόνον ένα μέσον επικοινωνίας. Κουβαλάει την ψυχή του λαού μας κι όλη του την ιστορία και όλη του την ευγένεια. Χαίρομαι κι αυτή τη στιγμή που σας μιλάω σ' αυτή τη γλώσσα και σας χαιρετώ, σας αποχαιρετώ μάλλον, αφού η στιγμή έφτασε να φύγω.
Όμως ένα κομμάτι της ψυχής μου σας το αφήνω μαζί μ' ένα μεγάλο ευχαριστώ που με ακούσατε. Μακάρι να μπορούσε να σας μείνει, να το κρατήσετε, σαν ένα μικρό φυλαχτό από την πατρίδα».
Και ένα μικρό απόσπασμα από την ομιλία του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στην Πνύκα (7/10/1838) προς τους νέους του Α’ Γυμνασίου Αθηνών:
«Εις αυτήν την δυστυχισμένη κατάσταση μερικοί από τους φυγάδες γραμματισμένους εμετάφραζαν και έστελναν εις την Ελλάδα βιβλία, και εις αυτούς πρέπει να χρωστούμε ευγνωμοσύνη, διότι ευθύς οπού κανένας άνθρωπος από το λαό εμάνθανε τα κοινά γράμματα, εδιάβαζεν αυτά τα βιβλία και έβλεπε ποίους είχαμε προγόνους, τι έκαμεν ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης και άλλοι πολλοί παλαιοί μας, και εβλέπαμε και εις ποίαν κατάσταση ευρισκόμεθα τότε. Όθεν μας ήλθεν εις το νου να τους μιμηθούμε και να γίνουμε ευτυχέστεροι. Και έτσι έγινε και επροόδευσεν η Εταιρεία».
Υ.Γ. Ευχαριστώ τον, εκ των δασκάλων μου, καθηγητή Ευστ. Ηλιοδρομίτη, που μου απέστειλε το ανωτέρω κείμενο του Ελύτη.
========================================
Euroland
Αριστεροί ή δεξιοί Ευρωπαίοι;
Του Γιαννη Κοτοφωλου
Σε λίγες εβδομάδες θα πραγματοποιηθούν οι προεδρικές εκλογές στη Γαλλία και αμέσως μετά οι βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα. Για πρώτη φορά, εκτός από τα μείζονα ειδικά θέματα της κάθε χώρας, αναδεικνύονται στην κορυφή της προεκλογικής ατζέντας θέματα που αφορούν την ίδια την προοπτική της Ευρωζώνης, στον χαρακτήρα και τη δομή της Ευρώπης, στον ρόλο που θέλει να έχει μέσα στην ευρωπαϊκή οικογένεια η κάθε χώρα. Κοντολογίς, είναι τα καυτά -μετά την κρίση- ζητήματα της Ευρώπης και το πώς τοποθετούν, η Γαλλία ή η Ελλάδα, τον εαυτό τους απέναντι σε αυτή την καθοριστική σχέση. Είναι η θεμελιώδης οπτική γωνία με την οποία μπορεί οι πολίτες και τα κόμματα να αντιλαμβάνονται τα ζητήματα αυτά, τα οποία πλέον επηρεάζουν απόλυτα τις εξελίξεις σε εθνικό επίπεδο.
- Είναι η πρώτη φορά που έρχονται τόσο εμφαντικά και τόσο καίρια οι ευρωπαϊκές εξελίξεις στο επίκεντρο του εκλογικού αγώνα των κομμάτων. Και είναι αυτό το γεγονός μια πρώτη σημαντική υπέρβαση στα έως τώρα κομματικά δεδομένα. Θα είναι και ευχής έργο να αποτελέσει την απαρχή για τη διαμόρφωση ενός νέου -ευρύτερου του εθνικού- πολιτικού ορίζοντα. Να αναπτυχθούν και να εμπεδωθούν πολιτικές ιδεολογίες σε διασυνοριακό επίπεδο, να αρχίσουν να δημιουργούνται πολιτικά προγράμματα και κομματικοί συνασπισμοί σε υπερεθνικό-πανευρωπαϊκό επίπεδο. Αυτό θα μπορούσε πραγματικά να δημιουργήσει ένα από τα μεγαλύτερα κεκτημένα στην ευρωπαϊκή Ιστορία. Να στρώσει το έδαφος για να περάσει η Ευρώπη από τη φάση των εθνικών κρατών, στη φάση της οικοδόμησης ενός, ας πούμε, ομοσπονδιακού κράτους.
Παράλληλα, η υπερεθνική διάσταση των κομμάτων θα αναδείξει το θέμα της δημοκρατικής νομιμοποίησης των μεγάλων αποφάσεων για το μέλλον της Ευρώπης. Το επόμενο βήμα της ευρωκομματοποίησης μπορεί να είναι η άμεση εκλογή των ηγετών των ανωτάτων πολιτικών οργάνων της Ευρώπης. Να εκλέγονται απευθείας από τη βάση, ας πούμε, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ενωσης ή της Κομισιόν, ο υπουργός Οικονομικών ή Εξωτερικών. Να αποφασίζουν, δηλαδή, οι λαοί εάν αυτοί οι ηγέτες που θα καθορίζουν τις τύχες τους, θα είναι σοσιαλιστές, φιλελεύθεροι ή δεξιοί κ. λπ. Ανεξαρτήτως από ποια χώρα προέρχονται. Είναι ένας (αναγκαίος) δρόμος ωρίμανσης της Ευρώπης και της Δημοκρατίας!
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyagor_57_24/03/2012_476863
===========================
Προς το ικρίωμα και η Ισπανία
Μπορεί ο δεξιός Ισπανός πρωθυπουργός Μαριάνο Ραχόι να έσπευσε στο Βερολίνο ελάχιστα 24ωρα μετά την εκλογή του στα τέλη Νοεμβρίου για να δώσει γην και ύδωρ στη Γερμανίδα καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ, αλλά αυτό δεν έσωσε τη χώρα του από τους κινδύνους υπαγωγής της σε καθεστώς Μνημονίου. «Οι Βρυξέλλες θέτουν κάτω από στενή επιτήρηση την ισπανική οικονομία» έγραφε η εφημερίδα «Ελ Παΐς» στον κεντρικό πρωτοσέλιδο τίτλο της το Σάββατο.
Ακρως ανησυχητικό το ρεπορτάζ: «Η Ισπανία βρίσκεται εκ νέου υπό πίεση και όχι μόνο των αγορών. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή «έχει θέσει υπό επιτήρηση την Ισπανία», όπως εξήγησαν διπλωματικές πηγές της ΕΕ. Οι Βρυξέλλες έχουν προβλέψει να οργανώσουν νέες αποστολές ειδικών στη Μαδρίτη -η επόμενη άφιξη είναι κατά τα μέσα Απριλίου- για να αναλύσουν τους δημόσιους λογαριασμούς όλων των τομέων δημόσιας διοίκησης και την επισφαλή κατάσταση της υγείας της οικονομίας, μετά την αξιοσημείωτη μη εκπλήρωση του στόχου περιορισμού του ελλείμματος του 2011 και το χαστούκι του Γιουρογκρούπ στις φιλοδοξίες της ισπανικής κυβέρνησης να καθορίσει τον στόχο του ελλείμματος του 2012 στο 5,8% του ΑΕΠ» αναφέρει η «Ελ Παΐς».
«Επιπροσθέτως, οι Ευρωπαίοι εταίροι της Ισπανίας θα εξετάζουν το κάθε βήμα της κυβέρνησης στις συνόδους του Γιουρογκρούπ, του Εκοφίν και των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων, στις οποίες η Ισπανία και τα προβλήματά της θα αποτελούν πάντα εξέχον σημείο της ημερήσιας διάταξης, σύμφωνα με ευρωπαϊκές πηγές» προσθέτει ο ανταποκριτής της ισπανικής εφημερίδας στις Βρυξέλλες.
Οι Ισπανοί έχουν κάθε δίκιο να διαμαρτύρονται. Το τελεσίγραφο που επέδωσε η ΕΕ στη Μαδρίτη είναι εξωφρενικά σκληρό. Για να μη βάλει και την Ισπανία σε καθεστώς Μνημονίου, απαιτεί το έλλειμμα της χώρας, που ήταν στο τέλος του 2011 στο ύψος του 8,5% του ΑΕΠ, να πέσει μέχρι το τέλος του επόμενου χρόνου στο... 3%! Μέσα στο 2012 και στο 2013 να περιοριστεί κατά 5,5% του ΑΕΠ, πράγμα που σημαίνει περικοπές ύψους 55 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Αν λάβει κανείς υπόψη του ότι κατά τη διάρκεια της ίδιας διετίας από την Ελλάδα έχει ζητήσει η ΕΕ περικοπή του ελλείμματος κατά 4,7% του ΑΕΠ, από την Ιρλανδία κατά 2,6% και από την Πορτογαλία κατά 2,9% εύκολα αντιλαμβάνεται ότι οι απαιτήσεις από την Ισπανία είναι κάτι παραπάνω από υπερβολικές. «Δεν υπάρχει στη σύγχρονη οικονομική ιστορία ανάλογη προσαρμογή» έγραφε αγανακτισμένη στους τίτλους της χθες η «Ελ Παΐς».
«Οι Βρυξέλλες επιβάλλουν στην Ισπανία περισσότερες περικοπές από όσες στην Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία» υπογράμμιζε.
Ο γερμανόφιλος Ισπανός πρωθυπουργός Μαριάνο Ραχόι έκανε ένα ασήμαντο λάθος, το οποίο όμως εξαγρίωσε τους Γερμανούς εναντίον του. Λίγα λεπτά αφότου είχε υπογράψει με χέρια και με πόδια το Δημοσιονομικό Σύμφωνο που απαίτησε και επέβαλε σε όλη την ΕΕ η καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ, για να σώσει τα προσχήματα ο φουκαράς Ραχόι προσπάθησε να ορίσει μόνος του τον στόχο του ελλείμματος της Ισπανίας για φέτος στο 5,8% του ΑΕΠ - μόλις... μισή μονάδα περισσότερο από το 5,3% που του είχε πει η ΕΕ.
Ως γνήσιος δεξιός Ισπανός... λιμοκοντόρος, ο Ραχόι τόλμησε να επικαλεστεί για την απόφασή του αυτή την «εθνική κυριαρχία» της χώρας του. Αυτό ήταν! Ποιος είδε το... Νταχάου και δεν το φοβήθηκε! Τους έλιωσαν τους Ισπανούς!
«Μια προσαρμογή 55 δισεκατομμυρίων ευρώ σε δύο χρόνια είναι ηλίθια και άδικη, αλλά μην ξεχνάμε ότι όλος ο κόσμος στην Ευρώπη εδώ και μήνες προσπαθεί να εξαναγκάσει τους υπόλοιπους να κάνουν ηλίθια πράγματα - γι' αυτό και η κρίση έχει φτάσει τόσο μακριά» δήλωσε στην «Ελ Παΐς» ένας οικονομολόγος ονόματι Τσαρλς Βίπλος του Ινστιτούτου Γράντιουεϊτ των Βρυξελλών.
Το Σάββατο, Ευρωπαίοι ηγέτες είχαν μια άτυπη συνάντηση στη Φινλανδία. Εκεί έβαλαν τον Ισπανό γραμματέα Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Ινιγο Μέντεθ ντε Βίγο να... δώσει όρκο ότι η ισπανική κυβέρνηση του Ραχόι «δεσμεύεται πλήρως» ότι θα έχει μειώσει το έλλειμμα στο 3% ως το τέλος του 2013!
ΠΥΡ ΟΜΑΔΟΝ
Χαϊδευτικός ... στραγγαλισμός!
ΘΥΜΑΣΤΕ τη δήθεν χαριτωμένη σκηνή όπου κατά τη διάρκεια του τελευταίου Γιουρογκρούπ ο πρόεδρος της Ευρωομάδας Λουξεμβούργιος Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ πλησιάζει και... πιάνει από τον λαιμό στραγγαλιστικά τον Ισπανό υπουργό Οικονομικών Λουίς ντε Γκίντος; Η φωτογραφία του... χαϊδευτικού στραγγαλισμού έκανε τον γύρο της Ευρώπης. Αυτό που δεν ξέραμε και το μάθαμε τώρα είναι ότι στη σύνοδο εκείνη ο Γκίντος πλήρωσε πολύ ακριβά την «εθνική κυριαρχία» που είχε τολμήσει να επικαλεστεί ο Ισπανός πρωθυπουργός Ραχόι. Για να ταπεινώσουν τη Μαδρίτη, όχι μόνο αρνήθηκαν κατηγορηματικά να δεχτούν το κατά... 0,5% (!) μεγαλύτερο έλλειμμα που ζητούσε η Ισπανία για φέτος, αλλά και υποχρέωσαν το ισπανικό υπουργικό συμβούλιο να ανακαλέσει τη σχετική απόφασή του!
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22792&subid=2&pubid=63635799
Σχόλια