Ναυτίλος
καταγραφή υπογραφών
Τα μέτρα που πήρε ο Παπανδρέου για να αντιμετωπίσει το χρέος το μεγαλώνουν. Γεωμετρικώς.
Η επιμονή του σε αυτή τη θανατηφόρα, την όντως θανατηφόρα πολιτική για την Ελλάδα δείχνει ότι ο άνθρωπος ή είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία ή είναι μωρός ή ότι κάνει ό,τι του 'ρχεται...- Είναι από καιρό φανερό, αλλά πλέον οφθαλμοφανές και για τους πιο καλοπροαίρετους ότι έχουμε έναν τιτουλάριο Πρωθυπουργό (σ.σ.: τιτουλάριος, ο κάτοχος επί τιμή -ή ...ατιμία- τίτλου τινός όστις στερείται πραγματικού περιεχομένου).
- Συνήθως και έως τώρα ο εκάστοτε Πρωθυπουργός της Ελλάδας εχειραγωγείτο από τους Δυνατούς, ντόπιους και ξένους, όμως ο Παπανδρέου είναι ο πρώτος έλληνας πρωθυπουργός που, σε καιρό ειρήνης, θέτει τη χώρα σε Καθεστώς Εντολής ξένων δυνάμεων υποκαθιστά με κοινοβουλευτικό πραξικόπημα το Σύνταγμά της με το Μνημόνιο και καθίσταται ο ίδιος πρωθυπουργός-ανδρείκελο της Τρόικας συμπαρασύροντας την κυβέρνησή του σε καθεστώς υπολόγων για δωσιλογισμό.
- Το Καθεστώς Εντολής έχει ήδη εξελιχθεί σε Καθεστώς Κατοχής και πλέον εγείρεται το ερώτημα της νομιμότητας των πράξεων μιας τέτοιας κυβέρνησης. Η δυνατότητα, για παράδειγμα, του υπουργού των Οικονομικών (και προστασίας των Δικαιωμάτων των Τοκογλύφων) να παρακάμπτει μέσω fast track, κι όχι μόνον, κάθε θέσμιση, είναι Συνταγματική;
Αλλά, αν η παράκαμψη των θεσμών -έκπαλαι πασόκιον ήθος- έχει ένα κακό προηγούμενο στα πολιτειακά μας, θεραπεύεται μήπως κάτι τέτοιο
από την επίκληση της λαϊκής εντολής; Νομιμοποιούνται δηλαδή για όσα παρά τους θεσμούς πράττουν ο Παπανδρέου και η κυβέρνησή του όταν λένε ότι «εντολές παίρνουμε μόνον απ' τον ελληνικό λαό»;
Εκτός του ότι τα ίδια λέει και ο κάθε Καντάφι, ότι δηλαδή «δεν εκτελεί παρά τις εντολές του λαού»,
- έδωσε ποτέ ο ελληνικός λαός την εντολή στον δικό μας «Ηγεμόνα εκ δυτικής Λιβύης» να του κόψει συντάξεις, μισθούς και ασφαλιστικά δικαιώματα;
- Έδωσε ποτέ ο ελληνικός λαός εντολή στον Παπανδρέου να χρεώσει τη χώρα έως τετάρτης γενεάς; να ξεπουλάει τον πλούτο της κατά το δοκούν;
- Οι χειρισμοί Παπανδρέου έχουν υπερβεί απ' την πρώτη στιγμή και υπερβαίνουν διαρκώς την εντολή που, με ψέματα άλλωστε πήρε, άρα υπεξαίρεσε απ' τους Ελληνες.
Και δεν είναι αναξιόπιστος ο αξιόπιστος αυτός κ. Ψευτοθόδωρος διότι ψεύδεται διαρκώς και με ιδιαίτερη ευκολία ενώπιον (στην πραγματικότητα εναντίον) του λαού, του Κοινοβουλίου, του κόμματός του και των ψηφοφόρων του, αλλά διότι κινείται διαρκώς με μια προσωπική ατζέντα που τον φέρνει απ' το μπουντουάρ του Στρος-Καν στον συνωστισμό του Ερζερούμ κι απ' τους εμίρηδες του Κατάρ στην κομαντατούρ της Μέρκελ.
Με ένα μόνιμο, διαρκές και αποδεδειγμένο αποτέλεσμα: τη βλάβη της χώρας. Την επιδείνωση της κατάστασής της και στο εσωτερικό και διεθνώς.
Διαπιστώνεται συνεχώς όχι μόνον η συρρίκνωση της ισχύος, οικονομικής, πολιτισμικής και κοινωνικής της Ελλάδας, όχι μόνον η απεμπόληση δικαιωμάτων, όπως η ανακήρυξη της ΑΟΖ, όχι μόνον η εκχώρηση εθνικού πλούτου, αλλά η περιαγωγή της χώρας σε κατάσταση κινδύνου.
Κινδύνων! Περαιτέρω απώλειας αυτεξούσιου, χρεωκοπίας, διαμελισμού.
Εκτός λοιπόν από το ερώτημα της νομιμότητας περί την υπογραφή και τις πράξεις του τιτουλάριου Πρωθυπουργού Γιώργου του Β' Παπανδρέου του Γ' του Δόσωνος εγείρεται και το ερώτημα της νομιμότητας προς τον λαό και το κράτος εκείνων και όσων εκ των πολιτικών τον υποστηρίζουν.
- Και το ερώτημα αυτό δεν αναφέρεται στους παρακοιμώμενους που ο ίδιος περιέσφιξε γύρω του, ανθρώπους απ' το πουθενά, Ραγκούσηδες, Καραχασάν, Ξυνίδηδες, Δρούτσες και Παμπουκονικολάκηδες, δεν αναφέρεται στον ΛΑΟΣ και την Ντόρα που υποστηρίζουν την πολιτική Παπανδρέου με θέρμη Τσολάκογλου ή Γουλιμή, αναφέρεταιστο ΠΑΣΟΚ. Αν αυτό το κόμμα υπάρχει ακόμα, αν εκπροσωπεί ακόμα τους ψηφοφόρους του, ελέγχεται για συνενοχή στο μόρφωμα Παπανδρέου, για προσυπογραφή της υπογραφής του. Δέχεται έτσι να ελέγχεται;
http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=26/02/2011&s=naytilos
==============
- Βlogger: Aν ακόμα αμφιβάλλει κανείς για τη άλωση της πόλης από τα μέσα ( δηλ. προδοσία) ας δει το παρακάτω κείμενο: Ο κόσμος καίγεται και το ...νί χτενίζεται. Με μια απαξιωμένη δικαιοσύνη, ευνουχισμένη και ανίκανη να τιμωρήσει ένα έστω ένα πολιτικό λαμόγιο, έρχεται ο υπουργός - σαν να ζει σε άλλη χώρα - να θέση ένα νέο θέμα από το πουθενά...
Με νομοσχέδιο του κ. Καστανίδη (για τον ρατσισμό και την ξενοφοβία) θεωρείται ποινικό αδίκημα η δημόσια έκφραση αιρετικής γνώμης για «εγκλήματα γενοκτονίας»!
Με άλλα λόγια, αν κάποιος έχει διαφορετική άποψη από την κρατούσα (π.χ. για τη γενοκτονία των Αρμενίων ή για το Ολοκαύτωμα) ή διατυπώνει κριτικές επιφυλάξεις για τέτοια ιστορικά γεγονότα, μέσω του Τύπου ή του Διαδικτύου, τιμωρείται με φυλάκιση έως δύο χρόνια και χρηματική ποινή έως τριών χιλιάδων ευρώ... Δυστυχώς, η Ελλάδα ενέδωσε και -αντιγράφοντας τον άθλιο, κατάπτυστο και φασιστικό νόμο Γκεϊσό, της Γαλλίας- ποινικοποιεί τη γνώμη και την άποψη για ιστορικά γεγονότα... Είναι προφανές το μείζον ζήτημα που εγείρεται: με στυγερό και φασιστικό τρόπο φιμώνεται η αντίθετη άποψη και παραβιάζεται η βασική αρχή της επιστήμης της Ιστορίας, δηλαδή το φιλέρευνον και η δυνατότης αναθεώρησης ιστορικών στοιχείων... Τραγική, οδυνηρή και επικίνδυνη εξέλιξη: Οπως και στη Γαλλία, θα απαγορεύεται η έκδοση βιβλίων που προσεγγίζουν κριτικά τις γενοκτονίες (αμφισβητώντας π.χ. την ακρίβεια ορισμένων στοιχείων), θα ποινικοποιούνται πανεπιστημιακές εργασίες με παρόμοιο αντικείμενο, καθώς και εκπομπές ή σχετικές εκδηλώσεις, και θα διώκονται ποινικά δημοσιογράφοι, αρθρογράφοι, ιστορικοί κ.ά. που εκφράζουν αιρετική γνώμη για τα συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα. Στη Γαλλία, με βάση τον νόμο Γκεϊσό, απαγορεύτηκε το βιβλίο του Ροζέ Γκαρωντύ για το Ολοκαύτωμα και ο συγγραφέας σύρθηκε στα δικαστήρια, ενώ ανάλογα κρούσματα σημειώθηκαν και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, με θύματα συγγραφείς και ιστορικούς (π.χ. Ιρβινγκ)...
- «Η Ιστορία υπολογίζει στη μνήμη, δεν υποτάσσεται όμως σ' αυτήν», σημειώνει ο Πιερ Βιντάλ Νακέ, υπερασπιζόμενος το δικαίωμα οιουδήποτε να διακινεί χωρίς νομικές επιπτώσεις απόψεις και θεωρίες, ακόμη και αν είναι δημαγωγικές ή κατάπτυστες. Διότι, όπως λέει, «Η Ιστορία δεν είναι δικαστικό αντικείμενο. Σ' ένα ελεύθερο κράτος ούτε η Βουλή ούτε η δικαστική αρχή είναι αρμόδιες να ορίσουν την ιστορική αλήθεια»...
- Δυστυχώς, η Ελλάδα ενέδωσε. Ο ασκός του Αιόλου άνοιξε...
- http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=26/02/2011&s=o-typos-twn-hlwn
- Δείτε κι' αυτό
Mεταγεννέστερη εγγραφή: 7/3/2011
Να’ τα, να’ τα. Πάνω που σκύβεις το κεφάλι και περιμένεις μοιρολατρικά τον αποκεφαλισμό σου, μια ακόμη αμετροέπεια του ελληνικού καθεστώτος θα σε ξυπνήσει. Θα σε κάνει να πεις, δεν μπορεί, δεν μπορεί να πάω από το χέρι τόσο ανάξιων εχθρών. Σε πιάνει το φιλότιμο.
Τι κάναν πάλι;
Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο http://agriazwa.blogspot.com)
Τίποτε ιδιαίτερο. Τίποτε πρωτότυπο. Απλά το πολιτικό ρολόι σήμανε την επανεμφάνιση του Προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, του αγωνιστή που με όραμα και αποφασιστικότητα πολεμά τους συντηρητικούς και τα χρηματοπιστωτικά τους παιχνίδια, τον γνωστό σε όλη την υφήλιο George Papandreou. Στις 5 και 6 Μαρτίου ο Optimus Prime Minister φιλοξενεί στην Αθήνα τη συνάντηση των ηγετών του Κόμματος των Ευρωπαίων σοσιαλιστών, του PES. Και φρονεί όπως τόσοι άλλοι έμπειροι προπαγανδιστές πως PES PES, όλο και κάτι θα μείνει.
Το κενό ανάμεσα στο Διεθνή Σοσιαλιστή και τον Έλληνα Πρωθυπουργό είναι σχιζοφρενικό, αγεφύρωτο. Ο Διεθνής Σοσιαλιστής διαβάζει πλούσιες εκθέσεις επιπέδου δημοτικού για έναν όμορφο και δίκαιο κόσμο. Ο Έλληνας πρωθυπουργός προσκάλεσε, ενθάρρυνε, εποπτεύει και επιβάλει ακόμη και μέσω εκβιασμών τις σκληρότερες αντικοινωνικές πολιτικές που έχει αντικρύσει η Ευρώπη τις τελευταίες δεκαετίες. Χάσμα, αδηφάγο κενό, unbelievable GAP.
Ο τωρινός ηγέτης του Ελληνικού καθεστώτος έχει ένα ζηλευτό διεθνές προφίλ. Αλλεπάλληλες τιμητικές διακρίσεις και βραβεία που θα ζήλευαν οι έκπτωτοι συνσοσιαλιστές του Μπεν Αλί και Μουμπάρακ και ο συνεταίρος από το καλοκαίρι του 2010 Μουαμάρ Καντάφι, μέλος μιας οργάνωσης μάλλον βιτρίνας του καθεστώτος του οποίου υπήρξε μέχρι πρόσφατα ο Γιώργος.
Όλοι λατρεύουν να βραβεύουν το Γιώργο. Τον Οκτώβριο του 2010 ο Παπανδρέου βραβεύεται με το γερμανικό κοινωνικό και πολιτικό βραβείο Quadriga. Στην ομιλία αποδοχής του βραβείου ο Παπανδρέου μιλάει για την επανάσταση του αυτονόητου, για τις καλύτερες συνθήκες εργασίας που δημιουργεί (προφανώς εννοούσε καλύτερες συνθήκες εργασίας για το διεθνές κεφάλαιο…) και άλλα ευφάνταστα. Με τη γενναιοδωρία που τον διακρίνει δίνει και χαρίζει το βραβείο στον Ελληνικό λαό! Ένα ακόμη βραβείο δοσμένο στον Παπανδρέου για τις υπηρεσίες του στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα και την προσήλωση του στην ισοπεδωτική ανιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού, προκειμένου να στηριχτεί το καθεστώς του, πάντα εις βάρος του Ελληνικού λαού, αυτός το χάρισε στον ελληνικό λαό. Οποίος εμπαιγμός!!!
Στην τελετή βράβευσης ο Παπανδρέου δήλωσε ότι καταπολεμά τη φτώχεια. Και εδώ ερμηνεύεται η εμμονή του στην πρόσκληση που απέστειλε στο ΔΝΤ , όπως αυτή αποτυπώνεται και στην υπό έκδοση αυτοβιογραφία του επίσης σοσιαλιστή και τωρινού διευθυντή του ΔΝΤ, Strauss-Kahn. Ο Παπανδρέου και το ΔΝΤ έχουν την ίδια δέσμευση στην ατζέντα τους: Καταπολεμούν τη φτώχεια. Αυτό που παραλείπουν να πουν είναι ότι καταπολεμούν τη φτώχεια εξοντώνοντας τους φτωχούς.
Το βραβείο Quadriqa δόθηκε στον Παπανδρέου δια χειρός Joseph Ackerman για την κοινωνική συνεισφορά και την αποφυγή της ελληνικής χρεωκοπίας ωσάν η αποφυγή της χρεωκοπίας να είχε ήδη από το Δεκέμβριο του 2010 οριστικά τελεστεί. Οι εμπαιγμοί δεν έχουν τέλος. Ο ίδιος ο Joseph Ackerman, ο “Jo”, όπως τον προσφώνησε ο Παπανδρέου κατά τη διάρκεια της απονομής, διευθύνων σύμβουλος της Deutsche Bank και κεντρικό πρόσωπο στην υλοποίηση του πακέτου «διάσωσης» της ελληνικής οικονομίας, εξέφραζε τον Μάϊο του 2010 τις αμφιβολίες του για την ικανότητα της Ελλάδας να αποπληρώσει. Αλλά άλλο η πραγματικότητα και άλλο η προπαγάνδα των βραβείων.
Το Δεκέμβριου του 2010 ο Παπανδρέου, φορώντας το διεθνές σοσιαλιστικό προσωπείο και το καλό του σοσιαλιστικό του κουστούμι λέει σε μια άλλη σύσκεψη PES PES στη Βαρσοβία: «Η πραγματική κρίση στην Ευρώπη σήμερα είναι οι Συντηρητικές Πολιτικές που οδηγούν την Ευρώπη στο λάθος δρόμο [...] Το μόνο που οι συντηρητικοί προσφέρουν είναι λιτότητα, αλλά δεν έχουν ποτέ πραγματικά απευθυνθεί στις υποκείμενες αιτίες της κρίσης- την έλλειψη δημοσιονομικών κανονισμών, τους “πελατειακούς” καπιταλιστές που φροντίζουν τα επαγγελματικά συμφέροντα των φίλων τους…» περιγράφοντας ουσιαστικά και καταδικάζοντας τις πολιτικές που στην σκληρότερη τους μορφή ο ίδιος εφαρμόζει.
Για τέτοιου τύπου πολιτική σχιζοφρένεια το περιοδικό Foreign Policy, στο τεύχος του Δεκεμβρίου 2010 τοποθετεί τον Παπανδρέου στη θέση νο 79 των σημαντικότερων παγκοσμίως διανοητών για το 2010 εμπαίζοντας αυτή τη φορά την παγκόσμια διανόηση. Αξίζει να σημειωθεί ότι κανένας σχολιαστής του περιοδικού δεν εξέλαβε θετικά την εκτίμηση του περιοδικού. Αντιθέτως ποικίλα (και όχι μόνο από Έλληνες) ήταν τα ειρωνικά αλλά και τα οργισμένα σχόλια . Και τα σχόλια δεν προέρχονταν μόνο από εγκάθετους του συνασπισμού όπως η κυβέρνηση θέλει να κάνει να φαντάζει κάθε αντίδραση, στοχοποιώντας μια μικρή μερίδα του πολιτικού φάσματος για την πανλαϊκή οργή που έχει προκαλέσει.
Αν το περιοδικό έχει δίκιο στην εκτίμησή του, τότε το είδος Homo Sapiens Sapiens δεν έχει καμιά ελπίδα.
Ο χαρακτηρισμός του Foreign Policy του Παπανδρέου ως κορυφαίου παγκόσμιου διανοητή δεν μπορεί παρά να μου φέρει στο νου το μήνυμα Μπερλουσκόνι προς τον Μουμπάρακ εν μέσω της αιγυπτιακής εξέγερσης: σε αυτό ο Μπερλουσκόνι δηλώνει πως στη Δύση ο Μουμπάρακ θεωρείται ως ο σοφότερος των ανθρώπων… Οι εμπαιγμοί της πολιτικής προς τους λαούς δεν έχουν τέλος.
Το Foreign Policy δικαιολογεί την επιλογή Παπανδρέου αναφερόμενο στην ειλικρίνεια του και στη διάσωση της ελληνικής οικονομίας. Ο Παπανδρέου ανέλαβε ένα πιεστικό και επείγον χρέος και μέσω χρονοτριβών ανάγκασε τη χώρα του να παραδοθεί στην διακυβέρνηση της από τις καταστροφικές πολιτικές του χρηματοπιστωτικού συστήματος, μετατρέποντας το χρέος σε καλπάζων και απολύτως μη διαχειρίσιμο. Τίποτε από τα δύο δεν ισχύει φυσικά, ούτε η ειλικρίνεια ούτε η διάσωση της ελληνικής οικονομίας. Όσον αφορά την ειλικρίνεια, ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι ο Παπανδρέου ήταν μέλος των κυβερνήσεων που δημιούργησαν το μη διαχειρίσιμο του χρέους και που ενθάρρυναν, συμμετείχαν και καλύψαν σκάνδαλα-Μαμούθ… και ακόμη και σήμερα εξακολουθεί να παρέχει κάλυψη στους οικονομικούς εγκληματίες. Όσο για το ανέκδοτο της διάσωσης της Ελληνικής οικονομίας, την ίδια χρονιά που το Foreign Policy αναδείκνυε τον Παπανδρέου σε παγκόσμιο διανοητή για την πολιτική του αντίληψη, το ίδρυμα αναλύσεων Stratfor προέβλεπε αύξηση του ελλείμματος σε ποσοστό άνω του 150% του ΑΕΠ το 2013. Η πρόβλεψη του Stratfor δικαιώνεται πλήρως από νεώτερες εκτιμήσεις. Από την άλλη, η τιμητική τοποθέτηση του Παπανδρέου στο τοπ 100 του 2010 θα δικαιωθεί μόνο αν, όταν και εφόσον, το είδος μας μεταλλαχθεί πλήρως σε Homo Sapios Sapios.
Αυτές τις μέρες λοιπόν, μέρες απόκριας και μασκαράδων ήταν μια καλή στιγμή για τον Παπανδρέου να θυμηθεί και να φορέσει το σοσιαλιστικό του κοστούμι και να διατυπώσει όλα αυτά τα σοβαρά φιλοσοφικά ερωτήματα που κάνουν τους λοιπούς πολιτικούς σοφούς να ξύνουν με απορία το τριχωτό της κεφαλής του αφού πρώτα έχουν ξεψειριστεί μέσω του θεσμού των διεθνών βραβείων:
Μιλά λοιπόν ξανά ο Παπανδρέου σαν μωρή πολιτική παρθένα και λέει τα εξής απίστευτα μπροστά σους συνσοσιαλιστές του:
«Η Ευρώπη των σοσιαλιστών, αντί να αξιοποιεί τις αγορές όπως εμείς επιθυμούμε, αντί να τις χρησιμοποιεί ως ένα εργαλείο και να τις θέτει στην υπηρεσία των λαών για να εξασφαλίσει την ευμάρεια και πρόοδο των πολιτών, επίλεξε να θεοποιήσει τις αγορές και ζητάει τώρα από τους λαούς να τις υπηρετήσουν.
Είναι σε αυτό το κλίμα δυστυχώς που η απαισιοδοξία και ανασφάλεια υιοθετείται, μαζί με μια αίσθηση φόβου, εσωστρέφειας και ξενοφοβίας. Και είναι ατυχές το ότι η Ευρώπη κεφαλοποιεί αυτή την αίσθηση ανασφάλειας, ενθαρρύνοντας τέτοιους φόβους και εφαρμόζοντας της δικές της πολιτικές φόβου και ξενοφοβίας.
Χρειαζόμαστε να τα αλλάξουμε όλα αυτά, χρειαζόμαστε προτάσεις για λύσεις, που είναι ακριβώς αυτό που κάνουμε. Έχουμε ξεκάθαρα δηλώσει πως δεν μπορούμε να διαχειριστούμε αυτή την κρίση μέσω δημοσιονομικού νοικοκυρέματος και έχουμε τονίσει την ανάγκη για ισχυρή οικονομική διακυβέρνηση.
Έχουμε μιλήσει για την ανάγκη να αναστηλώσουμε την ανάπτυξη, σε αυτή την περίπτωση την πράσινη ανάπτυξη που θα βοηθήσει επίσης στην απασχόληση και θα εισάγει επενδύσεις στην εκπαίδευση και την καινοτομία, κάτι που θα μας καταστήσει περισσότερο ανταγωνιστικούς, μέσω της άσκησης μιας διαφορετικού τύπου πολιτικής.
Πάνω σε αυτό δουλεύουμε… Αυτές είναι πραγματιστικές λύσεις, λύσεις για να κινητοποιήσουμε τους πολίτες της Ευρώπης και να τους κάνουμε ποιο αισιόδοξους… Αυτές είναι πραγματικές, ξεκάθαρες, πραγματιστικές και οραματιστικές λύσεις.»
Δεν ξέρω τι όραμα είδε πάλι ο Παπανδρέου αλλά αυτά που λέει δεν είναι λύσεις. Είναι παχιά λόγια που έρχονται σε άμεση ρήξη με την πραγματικότητα που ο ίδιος έχει δημιουργήσει στην Ελλάδα. Στην καλύτερη περίπτωση είναι μόνο ευσεβείς πόθοι ενός ανθρώπου που καταπιέζεται από τη δουλειά του, στη χειρότερη αισχρά προπαγανδιστικά ψέματα ενός στυγνού διαχειριστή και εντολοδόχου.
Είναι προφανές ότι ο κόσμος των διεθνών οργανισμών βρίσκεται σε άλλο πλανήτη από τον δικό μας. Ο δικός μας πλανήτης είναι η χωματερή του δικού τους, ο τόπος στον οποίο εξάγουν τα προβλήματα τους. Ω ναι, ΟΝΕ, αναγνωρίζουν τα προβλήματα κάποιες φορές και τις αιτίες αλλά αποποιούνται το γεγονός ότι είναι οι ίδιοι που τα δημιουργούν, ότι η ράτσα τους είναι αυτή που δημιουργεί τα προβλήματα και τα εμφυτεύει στις ζωές μας. Η σχιζοφρένεια που γεμίζει το αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στον «ευσεβή» πολιτικό λόγο και την πολιτική πραγματικότητα έχει πάρει τρομακτικές διαστάσεις. Το Newspeak είναι εδώ. Και μπορούν πλέον να το επικαλούνται μέχρι και αρχιτεχνίτες του όπως ο Μανδραβέλης για να φιμώσουν την πολιτική αντιπαράθεση και τις πραγματικές της αιτίες. Η διαστροφή, της διαστροφής, ώ διαστροφή.
Για να δούμε μέσα στο λόγο του Παπανδρέου ο οποίος στην ουσία περιγράφει και κατακρίνει τις ίδιες τις πολιτικές που ενθαρρύνει και εφαρμόζει.
Α) «…Η Ευρώπη των σοσιαλιστών, αντί να αξιοποιεί τις αγορές όπως εμείς επιθυμούμε, αντί να τις χρησιμοποιεί ως ένα εργαλείο και να τις θέτει στην υπηρεσία των λαών για να εξασφαλίσει την ευμάρεια και πρόοδο των πολιτών, επίλεξε να θεοποιήσει τις αγορές και ζητάει τώρα από τους λαούς να τις υπηρετήσουν.»
Κοιτάζοντας το χρονικό της κρίσης και σύμφωνα και με τις δηλώσεις Strauss-Kahn, θα δούμε ότι είναι ο Παπανδρέου που προσκάλεσε τη χρηματοοικονομική τυραννία του ΔΝΤ στην Ελλάδα και έκανε ότι ήταν δυνατόν για να εφαρμόσει αυτό τις θανάσιμες θεραπείες του με τη λιγότερη δυνατή κοινωνική αντίσταση.
Η επιστροφή στις διεθνείς αγορές είναι μόνιμη επωδός του Παπανδρέου. Άνευ όρων, χωρίς να προϋποτίθεται καμία αλλαγή στο άνομο και ανεξέλεγκτο καθεστώς που τις διέπει επιστροφή στο στόμα του λέοντος. Χωρίς πολιτικά κριτήρια. Χωρίς καμία απόπειρα εξορθολογισμού και εξυγίανσης τους. Η επιστροφή στις διεθνείς αγορές, στην ειδωλολατρία της κερδοσκοπίας φαίνεται να είναι το κεντρικότερο σημείο της πολιτικής Παπανδρέου. Και για αυτόν ακριβώς το λόγο το ανεπιτυχέστερο. Είναι και η πολιτική Παπανδρέου που έχει θεοποιήσει τις αγορές. Και αυτός ο σκληρός θεός ζητά ανθρωποθυσίες.
Τις «χρησιμοποιήσαμε» τις αγορές. Φέραμε τη Goldman-Sachs για να κερδοσκοπήσει με μόνη προϋπόθεση να καταχωνιάσει κάτι από το ελληνικό χρέος για να μπορεί η κυβέρνηση Σημίτη να συνεχίσει τη δημιουργική λογιστική της ώστε να της βγαίνουν μοντελάκια ευθυγραμμισμένα με τα μοντέλα της ΕΕ. Και όχι προς όφελος της ελληνικής κοινωνίας αλλά εις βάρος της. Και ο Παπανδρέου ήταν εκεί. Και τώρα είναι αυτός που φέρνει τις αγορές στο βαθύ πυρήνα της πολιτικής, της οικονομικής, της προσωπικής και της συναισθηματικής ζωής του Έλληνα. Είναι αυτός που ζητά από τον ελληνικό λαό να τις υπηρετήσει.
Β) «Έχουμε μιλήσει για την ανάγκη να αναστηλώσουμε την ανάπτυξη, σε αυτή την περίπτωση την πράσινη ανάπτυξη που θα βοηθήσει επίσης στην απασχόληση και θα εισάγει επενδύσεις στην εκπαίδευση και την καινοτομία, κάτι που θα μας καταστήσει περισσότερο ανταγωνιστικούς, μέσω της άσκησης μιας διαφορετικού τύπου πολιτικής.»
Πράσινη ανάπτυξη και πράσσειν άλογα. Και φωτοβολταϊκά που θα συσσωρεύουν ηλιακή ενέργεια από τον εξαντλημένο πράσινο ήλιο του ΠΑΣΟΚ που καταρρέει μέσα στον εαυτό του και γίνεται αδηφάγα μαύρη τρύπα… Όσο για την καινοτομία να παραθέσω μονάχα δύο νούμερα που ίσχυαν μέχρι πρόσφατα: «Το ποσοστό των δαπανών που πραγματοποιήθηκαν για το Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράς στον τομέα Έρευνας και Καινοτομίας ανέρχεται στο 0, 4% των διαθέσιμων πόρων. Από τα 1.548 δισ. ευρώ, που προβλέπονται για έρευνα και καινοτομία, έχουν απορροφηθεί λίγο περισσότερα από 6 εκατομμύρια ευρώ!» . Αυτά.
Γ) «Είναι σε αυτό το κλίμα δυστυχώς που η απαισιοδοξία και ανασφάλεια υιοθετείται, μαζί με μια αίσθηση φόβου, εσωστρέφειας και ξενοφοβίας. Και είναι ατυχές το ότι η Ευρώπη κεφαλοποιεί αυτή την αίσθηση ανασφάλειας, ενθαρρύνοντας τέτοιους φόβους και εφαρμόζοντας της δικές της πολιτικές φόβου και ξενοφοβίας.»
Αίσθηση φόβου: Είναι η κυβέρνηση Παπανδρέου που εκβιάζει τον Έλληνα.
Ανασφάλεια: Είναι η κυβέρνηση Παπανδρέου που παίζει το ψυχολογικό βασανιστήριο της σταγόνας και το παιχνίδι του καλού και του κακού μπάτσου με την τρόϊκα.
Απαισιοδοξία: Είναι η κυβέρνηση Παπανδρέου που έχει οδηγήσει τον ελληνικό λαό στην υποβόσκουσα κατάθλιψη, στην απαισιοδοξία, σε έξαρση των αυτοκτονιών.
Εσωστρέφεια: Είναι η κυβέρνηση Παπανδρέου που έχει οδηγήσει υγιείς ανθρώπους σε ψυχιατρεία. Είναι η κυβέρνηση Παπανδρέου που εξέθεσε τον ελληνικό λαό σε όλη την οικουμένη. Είναι ο αντιπρόεδρος της που μειώνει και καθυβρίζει τους Έλληνες για όλους τους λάθους λόγους.
Ξενοφοβία: Είναι η κυβέρνηση Παπανδρέου που μετά από χρόνια εξάσκησης στο τάβλι σηκώνει το φράχτη της ντροπής απέναντι στους μετανάστες.
Είναι ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης που ανακηρύττει το Καρατζαφερικό υστερικό μόρφωμα σε μοναδικό αξιόπιστο και αξιότιμο συνομιλητή της.
Είναι η κυβέρνηση Παπανδρέου που με τα αδιέξοδα της, την αναλγησία της, την φιλοπαρακρατική της στάση και την πολιτική της καταστολής άνοιξε την πόρτα στους Ναζί της Χρυσής Αυγής στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας. Είναι η κυβέρνηση Παπανδρέου που οδήγησε για πρώτη φορά στην πολιτική νομιμοποίηση του Ναζισμού.
Πως τολμάει να μιλάει ο Παπανδρέου για σοσιαλιστικές φαντασιώσεις;
Μιλάει ο Παπανδρέου για ανάγκη διακυβέρνησης. Μιλάει συχνά για την ανάγκη μιας παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης. Τι εννοεί; Υπάρχουν τα όργανα αυτής και αυτά υπηρετεί: Το ΔΝΤ και η παγκόσμια τράπεζα είναι σημαντικότατοι πυλώνες της παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης, όργανα δηλαδή της αμερικανικής οικονομοκρατίας. Θέλει να δοθεί περισσότερη ισχύ σε αυτά; Γιατί χωρίς αμφιβολία, στην περίπτωση του ΔΝΤ, ο Παπανδρέου αυτό είχε κάνει. Του χει δώσει νομιμοποίηση και περισσότερη δύναμη. Αυτό φαντάζεται για το μέλλον της ανθρωπότητας ο κορυφαίος διανοητής;
Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για διάλογο. Η κυβέρνηση τα χει εξαντλήσει όλα. Τα εξάντλησε όταν προεκλογικά εξαπάτησε τον ελληνικό λαό. Ο ελληνικός λαός ψήφισε άλλη κυβέρνηση. Τα εξάντλησε όταν –αντισυνταγματικά κατά τον ΔΣΑ- και με το πιστόλι στον κρόταφο των πολιτών παρέδωσε στους χρηματοπιστωτικούς βρικόλακες μια χώρα και τη ζωή και το μέλλον του λαού της, όταν ετσιθελικά περνάει ότι αντιλαϊκό μέτρο θέλει. Τα εξάντλησε όταν στελέχη της καθύβριζαν, ενέπαιζαν και δίωκαν τους πολίτες. Τώρα και μπροστά στην αντανακλαστική αποδοκιμασία, την κατακραυγή και τις γιούχες κατά των πολιτικών, τώρα θυμούνται το δημοκρατικό διάλογο. Η ψευδαίσθηση της δημοκρατίας στην Ελλάδα εξαντλήθηκε. Σε αυτό το πλαίσιο δε νοείται ούτε καν ψευτοδημοκρατικός διάλογος.
Ακόμη και αν για κάποιο λόγο, τώρα η κυβέρνηση Παπανδρέου μετανοήσει, θα παραμείνει απολύτως ασυγχώρητη στη συνείδηση μας, μια ακόμη μελανή κηλίδα στη γεμάτη στίγματα μεταπολιτευτική ελληνική ιστορία. Ίσως η μελανότερη όλων.
http://agriazwa.blogspot.com/2011/03/dr-jekyll-and-mr-hyde.html
===================================
υριακή, 13 Μαρτίου 2011
Ο Γ. Παπανδρέου τελευταίος καλός φίλος του Σιωνισμού και του ΔΝΤ
Του James Petras*
Εν μέσω της αραβικής εξέγερσης σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, και την ώρα που ακόμα και η Ε.Ε. έχει δημόσια καταδικάσει τον ισραηλινό αποκλεισμό στη Γάζα και τις παράνομες κατασχέσεις εδαφών από το Ισραήλ στη Δυτική Όχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ, ο Γ. Παπανδρέου υποσχέθηκε σε αντιπροσωπεία Αμερικανοεβραίων ηγετών που τον επισκέφθηκε πως θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να εξασθενίσει την αντίθεση της Ε.Ε. και να προωθήσει τα ισραηλινά συμφέροντα στην Ευρώπη.
Αμερικανοί Σιωνιστές που πρόσφατα επέστρεψαν από επίσκεψη τους στην Αθήνα, περιέγραψαν τον Παπανδρέου ως τον πιο «δουλοπρεπή» Ευρωπαίο ηγέτη που έχουν συναντήσει. Η δουλική υποταγή του Παπανδρέου στα ισραηλινά συμφέροντα περιλαμβάνει την υπόσχεση του, στην αντιπροσωπεία των διαπρεπών Αμερικανών Σιωνιστών, πως θα χρησιμοποιήσει την επιρροή του για να πιέσει τη νέα στρατιωτική χούντα στην Αίγυπτο να συνεχίσει να τηρεί τις συμφωνίες που είχε συνάψει ο Μουμπάρακ με το Ισραήλ (European Jewish Press 2/11/11), συμφωνίες που περιλαμβάνουν τον αποκλεισμό της Γάζας και την υποστήριξη των ισραηλινών στρατιωτικών επιθέσεων στο Λίβανο, τη Συρία και τους Παλαιστίνιους. Με άλλα λόγια, ο Παπανδρέου στηρίζει ανοιχτά την έως πριν από λίγο καιρό συνεργασία της Αιγύπτου με το Ισραήλ στις μυστικές δολοφονίες και τις απαγωγές Αράβων μαχητών.
Ο Παπανδρέου επιδεικνύει μεγαλύτερο ενδιαφέρον για την προώθηση των εξαγωγών του Ισραήλ στην ευρωπαϊκή αγορά, απ' ό,τι για την προώθηση των εξαγωγών της χώρας που, φαινομενικά, εκπροσωπεί. Υποσχέθηκε στην αντιπροσωπεία της Διάσκεψης των προέδρων των Μεγαλύτερων Αμερικανοεβραϊκών Οργανώσεων πως «θα ενσωματώσει το Ισραήλ στην ευρωπαϊκή αγορά» (European Jewish Press 2/11/11) την ίδια ώρα που συρρικνώνει την ελληνική οικονομία κατά 10% στο διάστημα 2009-11 και διπλασιάζει την ανεργία στη χώρα από το 8% στο 16%.
Η κατάφωρη δουλικότητα του Παπανδρέου στο Ισραήλ και τις αμερικανικές σιωνιστικές δομές ισχύος είναι εμφανής στην εγκάρδια υποδοχή και τις πρόσφατες συμφωνίες του με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Νετανιάχου και τον υπουργό Εξωτερικών, τον διαβόητο σιωνιστή φασίστα Άβιγκντορ Λίμπερμαν, τον ίδιο Λίμπερμαν που υπερασπίζεται την ολοκληρωτική εκδίωξη των Παλαιστινίων από τη Δυτική Όχθη. Κανένας Ευρωπαίος ηγέτης δεν έχει τόσο ανυπόμονα και με τέτοιο ζήλο προωθήσει τα αιτήματα των Αμερικανικών Σιωνιστικών Οργανώσεων.
Το πιο εντυπωσιακό, όσον αφορά τη δουλικότητα του Παπανδρέου στα ισραηλινά και αμερικανοσιωνιστικά συμφέροντα, είναι πως κρατά αυτή τη στάση την ίδια στιγμή που το μεγαλύτερο μέρος του υπόλοιπου κόσμου, από την Ευρώπη, την Τουρκία, τον Λίβανο και τη Λατινική Αμερική, ως τη Βόρεια Αφρική (Αίγυπτος, Τυνησία) και τη μεγάλη πλειοψηφία των Αράβων απομονώνουν το Ισραήλ. Με άλλα λόγια, ο Παπανδρέου υιοθετεί μια φιλο-ισραηλινή πολιτική που απομακρύνει την Ευρώπη, απομονώνει την Ελλάδα από τουλάχιστον εκατό εκατομμύρια Αραβες και υπονομεύει τις ελληνικές γεωργικές εξαγωγές (εσπεριδοειδών) στην αγορά της Ε.Ε.
Η πεισματική και ιδιαίτερα επιβλαβής εξωτερική πολιτική του Παπανδρέου ταιριάζει αρμονικά με την εξαιρετική εμμονή του για επιβολή πολιτικών αποπληρωμής του χρέους που υπαγορεύονται από το ΔΝΤ και τους τραπεζίτες της Ε.Ε. και των ΗΠΑ.
Η συμπεριφορά του είναι ιδιαίτερα κυνική, την ώρα που η νέα κυβέρνηση της Ιρλανδίας απειλεί να κηρύξει παύση πληρωμών, εάν δεν μειωθεί το χρέος της χώρας.
Στη σφοδρή του επιθυμία να αποκτήσει την εύνοια των υπερατλαντικών τραπεζιτών, ο Παπανδρέου έχει συστηματικά αντλήσει δισεκατομμύρια ευρώ μέσω της περικοπής μισθών και συντάξεων κατά 20% και τα έχει μεταφέρει στα χρηματοκιβώτια των τραπεζιτών. Στην εξέλιξη τους οι πολιτικές του Παπανδρέου έχουν διπλασιάσει τα ποσοστά ανεργίας, έχουν συρρικνώσει την οικονομία και υπονομεύουν κάθε μελλοντική ανάπτυξη στον ορίζοντα της επόμενης δεκαετίας. Ο Έλληνας πρωθυπουργός απέρριψε τη φόρμουλα της Αργεντινής, που αντιμέτωπη με μια παρόμοια κρίση το 2001-02 αθέτησε την υποχρέωση της έναντι του χρέους, αντί να βαθύνει τη φτώχεια. Με πρόεδρο τον Κίρσνερ, η Αργεντινή επαναδιαπραγματεύτηκε το χρέος της, «κουρεύοντας» τις πληρωμές κατά 75% και επιβάλλοντας μορατόριουμ. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την ανάκαμψη της Αργεντινής από την κρίση και διατήρησε ρυθμό ανάπτυξης της τάξης του 7% για περισσότερο από μια δεκαετία, ενώ ταυτόχρονα περιόρισε την ανεργία από το 22% σε λιγότερο από 6%.
Εάν ο Παπανδρέου ενεργεί ως πειθήνιος αγγελιοφόρος του Ισραήλ και της σιωνιστικής πέμπτης φάλαγγας στην Αμερική, χαρακτηρίζεται και ως πρόθυμος και επιθετικός «εισπράκτορας» των υπερπόντιων τραπεζών. Θα περάσει στην ιστορία με δημόσιο όνειδος ως πρόθυμος συνεργάτης στα ισραηλινά εγκλήματα πολέμου, βαστάζος των άνισων συμφωνιών με την Αίγυπτο στην εξωτερική του πολιτική και ως αυτός που επέβαλε τις αρπακτικές οικονομικές πολιτικές που οδήγησαν στη φτώχεια εκατομμύρια Έλληνες.
Έχοντας αποδεκατίσει την ελληνική οικονομία με τη μεταφορά δισεκατομμυρίων στο εξωτερικό και υπονομεύοντας τις οικονομικές σχέσεις με τις αραβικές χώρες, ο Παπανδρέουπροσφέρει προς πώληση σε Κινέζους, Ισραηλινούς και στους επενδυτές και κερδοσκόπους της Γουόλ Στριτ τις πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις, μεταφορές, λιμάνια, ενέργεια και τηλεπικοινωνίες. Η ειρωνεία είναι πως ο Γιώργος Παπανδρέου, γιος του πρώην πρωθυπουργού της χώρας Ανδρέα Παπανδρέου, θα αντιστρέψει κάθε μία και όλες τις πολιτικές του πατέρα του, ειδικά εκείνες που αφορούσαν τη Μέση Ανατολή.
Το 1981, μετά την εκλογή του στην πρωθυπουργία της Ελλάδας, ο Ανδρέας Παπανδρέου με κάλεσε στην Αθήνα για να συζητήσουμε τις πολιτικές και το πρόγραμμα της μελλοντικής του κυβέρνησης. Το πρώτο που μου τόνισε ήταν η σημασία την υποστήριξης του παλαιστινιακού αγώνα και το πόσο επιτυχής ήταν η συνάντηση του με τον Γιάσερ Αραφάτ, που τον επιβράβευσε με ένα περίστροφο το οποίο και μου έδειξε.
Ένα χρόνο αργότερα, όταν επέστρεψα στην Ελλάδα για να διευθύνω και να αναπτύξω ένα ερευνητικό κέντρο, ο Ανδρέας Παπανδρέου με κάλεσε να κολυμπήσουμε μαζί. Μας συνόδευαν μια δεκάδα μέλη των υποβρυχίων δυνάμεων ασφαλείας, που επιτηρούσαν τα παράλια φοβούμενοι μια πιθανή συνομωσία δολοφονίας από τη Μοσάντ, σύμφωνα με αυτά που μου είπε, ως αντίποινα για την αλληλεγγύη προς τους Παλαιστίνιους και το Λίβανο.
Μερικές ημέρες αργότερα, περισσότεροι από 50.000 Έλληνες με επικεφαλής την υπουργό Πολιτισμού Μελίνα Μερκούρη, συμμετείχαν σε διαδήλωση αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό και καταδίκης του ρόλου του Ισραήλ στην αιματηρή σφαγή 2.000 γυναικών και παιδιών στα προσφυγικά στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα. Η αντίθεση αυτή ανάμεσα στις δύο γενιές Παπανδρέου δεν θα μπορούσε να είναι πιο απόλυτη. Ενώ ο Ανδρέας έβλεπε την Ελλάδα σαν μια γέφυρα ανάμεσα στην Ευρώπη και τον ανατολικό αραβικό κόσμο, ο Γιώργος την βλέπει σαν νταβατζή των ισραηλινών επιχειρηματικών συμφερόντων στην Ευρώπη και μεσάζοντα για την κυριαρχία τους στη Μέση Ανατολή. Οι Σιωνιστές έχασαν έναν παλιό πελάτη στο πρόσωπο του Μουμπάρακ και κέρδισαν ένα νέο στο πρόσωπο του Παπανδρέου.
Όπως ο Μουμπάρακ, έτσι και ο Γιώργος Παπανδρέου, συνδυάζει τη δουλικότητα απέναντι στους ιμπεριαλιστές μέντορες του με την υπεροψία και τη βαρβαρότητα απέναντι στους Έλληνες υπηκόους του.
Όπως φάνηκε στην περίπτωση της Αιγύπτου, θα χρειαστεί από τον ελληνικό λαό κάτι παραπάνω από διαδηλώσεις και περιστασιακές απεργίες για να αποκαθηλώσουν έναν πιστό υπάλληλο της αυτοκρατορίας. Αλλά, όπως πολύ καλά έδειξε το Κάιρο, είναι εφικτό!
* Ο James Petras είναι ομότιμος καθηγητής Κοινωνιολογίας στο State University της Νέας Υόρκης.
Αμερικανοί Σιωνιστές που πρόσφατα επέστρεψαν από επίσκεψη τους στην Αθήνα, περιέγραψαν τον Παπανδρέου ως τον πιο «δουλοπρεπή» Ευρωπαίο ηγέτη που έχουν συναντήσει. Η δουλική υποταγή του Παπανδρέου στα ισραηλινά συμφέροντα περιλαμβάνει την υπόσχεση του, στην αντιπροσωπεία των διαπρεπών Αμερικανών Σιωνιστών, πως θα χρησιμοποιήσει την επιρροή του για να πιέσει τη νέα στρατιωτική χούντα στην Αίγυπτο να συνεχίσει να τηρεί τις συμφωνίες που είχε συνάψει ο Μουμπάρακ με το Ισραήλ (European Jewish Press 2/11/11), συμφωνίες που περιλαμβάνουν τον αποκλεισμό της Γάζας και την υποστήριξη των ισραηλινών στρατιωτικών επιθέσεων στο Λίβανο, τη Συρία και τους Παλαιστίνιους. Με άλλα λόγια, ο Παπανδρέου στηρίζει ανοιχτά την έως πριν από λίγο καιρό συνεργασία της Αιγύπτου με το Ισραήλ στις μυστικές δολοφονίες και τις απαγωγές Αράβων μαχητών.
Ο Παπανδρέου επιδεικνύει μεγαλύτερο ενδιαφέρον για την προώθηση των εξαγωγών του Ισραήλ στην ευρωπαϊκή αγορά, απ' ό,τι για την προώθηση των εξαγωγών της χώρας που, φαινομενικά, εκπροσωπεί. Υποσχέθηκε στην αντιπροσωπεία της Διάσκεψης των προέδρων των Μεγαλύτερων Αμερικανοεβραϊκών Οργανώσεων πως «θα ενσωματώσει το Ισραήλ στην ευρωπαϊκή αγορά» (European Jewish Press 2/11/11) την ίδια ώρα που συρρικνώνει την ελληνική οικονομία κατά 10% στο διάστημα 2009-11 και διπλασιάζει την ανεργία στη χώρα από το 8% στο 16%.
Η κατάφωρη δουλικότητα του Παπανδρέου στο Ισραήλ και τις αμερικανικές σιωνιστικές δομές ισχύος είναι εμφανής στην εγκάρδια υποδοχή και τις πρόσφατες συμφωνίες του με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Νετανιάχου και τον υπουργό Εξωτερικών, τον διαβόητο σιωνιστή φασίστα Άβιγκντορ Λίμπερμαν, τον ίδιο Λίμπερμαν που υπερασπίζεται την ολοκληρωτική εκδίωξη των Παλαιστινίων από τη Δυτική Όχθη. Κανένας Ευρωπαίος ηγέτης δεν έχει τόσο ανυπόμονα και με τέτοιο ζήλο προωθήσει τα αιτήματα των Αμερικανικών Σιωνιστικών Οργανώσεων.
Το πιο εντυπωσιακό, όσον αφορά τη δουλικότητα του Παπανδρέου στα ισραηλινά και αμερικανοσιωνιστικά συμφέροντα, είναι πως κρατά αυτή τη στάση την ίδια στιγμή που το μεγαλύτερο μέρος του υπόλοιπου κόσμου, από την Ευρώπη, την Τουρκία, τον Λίβανο και τη Λατινική Αμερική, ως τη Βόρεια Αφρική (Αίγυπτος, Τυνησία) και τη μεγάλη πλειοψηφία των Αράβων απομονώνουν το Ισραήλ. Με άλλα λόγια, ο Παπανδρέου υιοθετεί μια φιλο-ισραηλινή πολιτική που απομακρύνει την Ευρώπη, απομονώνει την Ελλάδα από τουλάχιστον εκατό εκατομμύρια Αραβες και υπονομεύει τις ελληνικές γεωργικές εξαγωγές (εσπεριδοειδών) στην αγορά της Ε.Ε.
Η πεισματική και ιδιαίτερα επιβλαβής εξωτερική πολιτική του Παπανδρέου ταιριάζει αρμονικά με την εξαιρετική εμμονή του για επιβολή πολιτικών αποπληρωμής του χρέους που υπαγορεύονται από το ΔΝΤ και τους τραπεζίτες της Ε.Ε. και των ΗΠΑ.
Η συμπεριφορά του είναι ιδιαίτερα κυνική, την ώρα που η νέα κυβέρνηση της Ιρλανδίας απειλεί να κηρύξει παύση πληρωμών, εάν δεν μειωθεί το χρέος της χώρας.
Στη σφοδρή του επιθυμία να αποκτήσει την εύνοια των υπερατλαντικών τραπεζιτών, ο Παπανδρέου έχει συστηματικά αντλήσει δισεκατομμύρια ευρώ μέσω της περικοπής μισθών και συντάξεων κατά 20% και τα έχει μεταφέρει στα χρηματοκιβώτια των τραπεζιτών. Στην εξέλιξη τους οι πολιτικές του Παπανδρέου έχουν διπλασιάσει τα ποσοστά ανεργίας, έχουν συρρικνώσει την οικονομία και υπονομεύουν κάθε μελλοντική ανάπτυξη στον ορίζοντα της επόμενης δεκαετίας. Ο Έλληνας πρωθυπουργός απέρριψε τη φόρμουλα της Αργεντινής, που αντιμέτωπη με μια παρόμοια κρίση το 2001-02 αθέτησε την υποχρέωση της έναντι του χρέους, αντί να βαθύνει τη φτώχεια. Με πρόεδρο τον Κίρσνερ, η Αργεντινή επαναδιαπραγματεύτηκε το χρέος της, «κουρεύοντας» τις πληρωμές κατά 75% και επιβάλλοντας μορατόριουμ. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την ανάκαμψη της Αργεντινής από την κρίση και διατήρησε ρυθμό ανάπτυξης της τάξης του 7% για περισσότερο από μια δεκαετία, ενώ ταυτόχρονα περιόρισε την ανεργία από το 22% σε λιγότερο από 6%.
Εάν ο Παπανδρέου ενεργεί ως πειθήνιος αγγελιοφόρος του Ισραήλ και της σιωνιστικής πέμπτης φάλαγγας στην Αμερική, χαρακτηρίζεται και ως πρόθυμος και επιθετικός «εισπράκτορας» των υπερπόντιων τραπεζών. Θα περάσει στην ιστορία με δημόσιο όνειδος ως πρόθυμος συνεργάτης στα ισραηλινά εγκλήματα πολέμου, βαστάζος των άνισων συμφωνιών με την Αίγυπτο στην εξωτερική του πολιτική και ως αυτός που επέβαλε τις αρπακτικές οικονομικές πολιτικές που οδήγησαν στη φτώχεια εκατομμύρια Έλληνες.
Έχοντας αποδεκατίσει την ελληνική οικονομία με τη μεταφορά δισεκατομμυρίων στο εξωτερικό και υπονομεύοντας τις οικονομικές σχέσεις με τις αραβικές χώρες, ο Παπανδρέουπροσφέρει προς πώληση σε Κινέζους, Ισραηλινούς και στους επενδυτές και κερδοσκόπους της Γουόλ Στριτ τις πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις, μεταφορές, λιμάνια, ενέργεια και τηλεπικοινωνίες. Η ειρωνεία είναι πως ο Γιώργος Παπανδρέου, γιος του πρώην πρωθυπουργού της χώρας Ανδρέα Παπανδρέου, θα αντιστρέψει κάθε μία και όλες τις πολιτικές του πατέρα του, ειδικά εκείνες που αφορούσαν τη Μέση Ανατολή.
Το 1981, μετά την εκλογή του στην πρωθυπουργία της Ελλάδας, ο Ανδρέας Παπανδρέου με κάλεσε στην Αθήνα για να συζητήσουμε τις πολιτικές και το πρόγραμμα της μελλοντικής του κυβέρνησης. Το πρώτο που μου τόνισε ήταν η σημασία την υποστήριξης του παλαιστινιακού αγώνα και το πόσο επιτυχής ήταν η συνάντηση του με τον Γιάσερ Αραφάτ, που τον επιβράβευσε με ένα περίστροφο το οποίο και μου έδειξε.
Ένα χρόνο αργότερα, όταν επέστρεψα στην Ελλάδα για να διευθύνω και να αναπτύξω ένα ερευνητικό κέντρο, ο Ανδρέας Παπανδρέου με κάλεσε να κολυμπήσουμε μαζί. Μας συνόδευαν μια δεκάδα μέλη των υποβρυχίων δυνάμεων ασφαλείας, που επιτηρούσαν τα παράλια φοβούμενοι μια πιθανή συνομωσία δολοφονίας από τη Μοσάντ, σύμφωνα με αυτά που μου είπε, ως αντίποινα για την αλληλεγγύη προς τους Παλαιστίνιους και το Λίβανο.
Μερικές ημέρες αργότερα, περισσότεροι από 50.000 Έλληνες με επικεφαλής την υπουργό Πολιτισμού Μελίνα Μερκούρη, συμμετείχαν σε διαδήλωση αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό και καταδίκης του ρόλου του Ισραήλ στην αιματηρή σφαγή 2.000 γυναικών και παιδιών στα προσφυγικά στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα. Η αντίθεση αυτή ανάμεσα στις δύο γενιές Παπανδρέου δεν θα μπορούσε να είναι πιο απόλυτη. Ενώ ο Ανδρέας έβλεπε την Ελλάδα σαν μια γέφυρα ανάμεσα στην Ευρώπη και τον ανατολικό αραβικό κόσμο, ο Γιώργος την βλέπει σαν νταβατζή των ισραηλινών επιχειρηματικών συμφερόντων στην Ευρώπη και μεσάζοντα για την κυριαρχία τους στη Μέση Ανατολή. Οι Σιωνιστές έχασαν έναν παλιό πελάτη στο πρόσωπο του Μουμπάρακ και κέρδισαν ένα νέο στο πρόσωπο του Παπανδρέου.
Όπως ο Μουμπάρακ, έτσι και ο Γιώργος Παπανδρέου, συνδυάζει τη δουλικότητα απέναντι στους ιμπεριαλιστές μέντορες του με την υπεροψία και τη βαρβαρότητα απέναντι στους Έλληνες υπηκόους του.
Όπως φάνηκε στην περίπτωση της Αιγύπτου, θα χρειαστεί από τον ελληνικό λαό κάτι παραπάνω από διαδηλώσεις και περιστασιακές απεργίες για να αποκαθηλώσουν έναν πιστό υπάλληλο της αυτοκρατορίας. Αλλά, όπως πολύ καλά έδειξε το Κάιρο, είναι εφικτό!
* Ο James Petras είναι ομότιμος καθηγητής Κοινωνιολογίας στο State University της Νέας Υόρκης.
Σχόλια