λογοκρισία

Η λογοκρισία...
... ήταν πάντοτε το όπλο των ισχυρών εναντίον των αδυνάτων. Και η υπεράσπιση της ελευθερίας του λόγου αφορούσε πάντα την ελευθερία του λόγου του άλλου. Η σκέψη όµως, η σκέψη του άλλου, διώκεται πια ποινικά σχεδόν σε όλη την ευρώπη (εντός ολίγου και στη χώρα µας). Στις συζητήσεις...
... που είχαν αρχίσει πριν από περίπου πέντε χρόνια οι χώρες της ευρωπαϊκής ενωσης, καθεµιά είχε επιχειρήσει να αποτυπώσει στον κατάλογο µε τα αδικήµατα τις δικές της ιστορικές ενοχές, τις δικές της έµµονες ιδέες. Ωστόσο, την ίδια εκείνη ώρα η ίστορία έπαιρνε την εκδίκησή της µε τον δικό της ειρωνικό τρόπο, αφού οι χώρες που πρωτοστάτησαν στη απαγόρευση της άρνησης του ολοκαυτώµατος (αυστρία, Γερµανία, ουγγαρία και ρουµανία) ήταν µεταξύ των δραστών της ναζιστικής γενοκτονίας των εβραίων. οι απόψεις που ξεφεύγουν από το γενικότερο ρεύµα, παρουσιάζονται σήµερα σαν µια παθολογία. Και η θεραπεία που προτείνεται δεν είναι άλλες απόψεις ή αντεπιχειρήµατα, αλλά η λογοκρισία. εχθροπάθεια, εβραιοφοβία, ισλαµοφοβία, οµοφοβία, φαίνεται πως είναι οι νέες αρρώστιες του πολιτισµού µας. Και η υποδεικνυόµενη θεραπεία είναι η λογοκρισία. Πολλές χώρες έχουν ποινικοποιήσει την αναθεώρηση ιστορικών γεγονότων όπως το ολοκαύτωµα. οπως και τη διάδοση ρατσιστικού και ξενοφοβικού υλικού και ρατσιστικών και ξενοφοβικών απειλών και προσβολών µέσω του ίντερνετ, καθώς και την άρνηση γενοκτονιών που είναι αναγνωρισµένες από διεθνή δικαστήρια. Τέτοιοι νόµοι όµως που καθιστούν την ίστορία αντικείµενο ευλάβειας µάλλον παρά ερευνητικής περιέργειας, εγκυµονούν ανεπιθύµητες παρενέργειες.

Η ιεροποίηση...
... του ολοκαυτώµατος µπορεί να καταλήξει πιο πολύ κάτι σαν ιερό δόγµα παρά σαν ιστορικό γεγονός. οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες έχουν απαγορεύσει την αµφισβήτησή του. εχουν απαγορεύσει ακόµη και την αµφισβήτηση του αριθµού των θυµάτων του (έξι εκατοµµύρια εβραίοι). «είναι δυνατόν ένα τόσο αναµφισβήτητο ιστορικό γεγονός να κινδυνεύει τόσο πολύ από µερικούς ιδιόρρυθµους αντισηµίτες;» αναρωτιέται ο αµερικανός πολιτικός Πολ Κρεγκ ρόµπερτς. «εχει πράγµατι ανάγκη να προστατεύεται από µια αστυνόµευση της σκέψης;». Θα αναγκαστούµε άραγε θέλοντας και µη να συνταχθούµε, επί ποινή φυλάκισης, µε τις σιωνιστικές απόψεις που συνταυτίζουν την αντιισραηλινή κριτική µε τον αντισηµιτισµό; Θα υποχρεωθούµε, σε εφαρµογή του νόµου, ακόµη και να παραδώσουµε στην πυρά τις βιβλιοθήκες του δυτικού πολιτισµού, που από την αγία Γραφή µέχρι τον Χέγκελ, είναι γεµάτες µε βιβλία τα οποία καλούν σε φόνους, σε γενοκτονίες, σε ιερούς πολέµους, βιβλία που πολλές φορές ξεχειλίζουν από ξενοφοβίες και ρατσισµούς; (Blogger: Φαίνονται τρελλά!!! δείτε εδώ! "... ξεκίνησε τη διαδικασία απόλυσης του Τζον Γκαλιάνο εξαιτίας της "ιδιαίτερα ειδεχθούς" συμπεριφοράς του, την ώρα που εκκρεμούν εις βάρος του κατηγορίες για αντισημιτικά σχόλια")

Η εχθροπάθεια...
... που βλέπουν οι διαµορφωτές του νέου νοµικού «πολιτισµού» µας, θα περιοριστεί άραγε µόνο σε αυτά; Ή µήπως πρόκειται µόνο για την αρχή ενός µεγάλου σχεδίου να προσαρµοστεί το δικαιικό σύστηµα στις ανάγκες της σοβαρής κρίσης του κρατούντος πολιτικού, κοινωνικού και οικονοµικού συστήµατος που αµφισβητείται παντού; Γιατί είναι βέβαιο πως η ποινικοποίηση του διαφορετικού λόγου οδηγεί σχεδόν αναπόφευκτα και στην ποινικοποίηση της διαφορετικής σκέψης.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artid=4620189
==============
Αν η παρότρυνση σε βιαιοπραγίες και η διέγερση παθών, «εχθροπάθεια» (!) κατά κάθε «άλλου», πρέπει να διώκεται, όχι με βάση το ποινικό δίκαιο, αλλά μια διαρκή «δίκη προθέσεων», των πάντων κατά των πάντων, τότε το πρώτο βιβλίο που θα πρέπει να οδηγηθεί στην πυρά είναι η Παλαιά Διαθήκη, με δεύτερο τα άπαντα του Λένιν και τρίτο τα ανάλεκτα του Μίκυ Μάους...
Πάμε και στην Ελλάδα για νόμο Γκεϋσώ;
Σ.σ.: έτσι αποκαλείται στη Γαλλία ο νόμος που ποινικοποιεί τη γνώμη. Ο νόμος στίγμα για έναν πολιτισμό που ισχυρίζεται ότι έλκει την καταγωγή του απ' τον διαφωτισμό
κι όμως αναγνωρίζει Εγκλήματα Γνώμης, προτείνοντας μάλιστα για την καταστολή τους τη λογοκρισία. Αλλά και τις ποινικές καταδίκες.
Νόμους όπως ο νόμος Γκεϋσώ διαθέτουν αρκετές κεντροευρωπαϊκές χώρες, όπως η Γερμανία, η Αυστρία κι άλλες, και τους καθιέρωσαν υπό το κράτος της ενοχής τους για το Ολοκαύτωμα.
Το δυσάρεστο είναι ότι, στην αρχή τουλάχιστον, αυτή η ποινικοποίηση της σκέψης, αλλά και της ιστορικής έρευνας είχε την υποστήριξη ενός μεγάλου μέρους της ευρωπαϊκής Αριστεράς
την οποία για μιαν ακόμη φορά οι καλές της προθέσεις την οδήγησαν τσιφ στην Κόλαση.
Εν προκειμένω Κόλαση ήταν η δυνατότης πλέον των σιωνιστών να χαρακτηρίζουν ως αντισημιτισμό, έγκλημα μίσους και ρατσισμό ό,τι ενοχλούσε την ιμπεριαλιστική και συχνά φασιστική πολιτική του Ισραήλ.
Το Ολοκαύτωμα αναγορεύθηκε σε Ταμπού!
Ιδιοκτησία και άλλοθι του Ισραήλ για πάσης φύσεως πολιτικά, ρατσιστικά (εναντίον των Παλαιστινίων), εθνικά (εναντίον όλων των άλλων, ανάμεσά τους και πολλοί Εβραίοι) και κοινωνικά (ταξικά) εγκλήματα.
Στη Γαλλία, στη Γερμανία, στις ΗΠΑ κι άλλες χώρες κάθε συζήτηση, γνώμη, έρευνα για το Ολοκαύτωμα μπορεί να οδηγήσει οποιονδήποτε στο εδώλιο.
Από πότε η Ελλάδα ζήλωσε τέτοια δόξα;
Ποιος έδωσε στον κ. Καστανίδη την εντολή (πάλι ο ελληνικός λαός;) στο νομοσχέδιο για την καταπολέμηση του ρατσισμού να προσδώσει διαστάσεις νόμου Γκεϋσώ;
Από πότε στην Ελλάδα τού σήμερα επαναποινικοποιούνται η σκέψη, οι απόψεις και η δημόσια διατύπωσή τους, όπως επί εμφυλιοπολεμικών κυβερνήσεων και επί χούντας;
Από πότε ασαφείς πολιτικοί και νομικοί όροι όπως η νεόκοπη «εχθροπάθεια» (!) θα αποτελούν αντικείμενο για δικαστική απόφανση;
.............................................
Η πολιτική ορθότης μόνο (η οποία καταρρέει παντού από καιρό) οδηγεί τον κ. Καστανίδη σε λογοκριτικές παρεκβάσεις, ή η πρόσφατη
επίσκεψη στην Αθήνα του Αμερικανικού Εβραϊκού Λόμπυ οδηγεί την κυβέρνηση Παπανδρέου σε ένα ακόμα μάντρωμα, σε μιαν ακόμα «συμμόρφωσιν προς τας υποδείξεις»;
* * *
Θα οδηγηθούμε σε παραλογισμούς! Οπως αυτός που υφίσταται η αφεντιά μου χρόνια τώρα: παρ' ότι τιμώ και σέβομαι τους Εβραίους, παρ' ότι γονατίζω μπροστά στο Ολοκαύτωμα, όμως, επειδή καταγγέλλω τη δολοφονική πολιτική του Ισραήλ με συκοφαντούν οι πράκτορές του για αντισημίτη. Αλλά, όσο όλα αυτά μένουν στο επίπεδο του δημόσιου διαλόγου και της πολιτικής αντιπαράθεσης, μικρό το κακό. Οταν όμως γίνουν αντικείμενα λογοκρισίας, καταστολής, δικαστικών αποφάσεων, ποινών και ιδεολογικής τρομοκρατίας, το κακό θα είναι μεγάλο! Αυτό θέλετε, κ. Καστανίδη;
Εναν ακόμα νόμο σαν τον Τυποκτόνο νόμο Βενιζέλου (με τις αγωγές) που αυτήν τη φορά θα κλείνει στη φυλακή τις ιδέες, τη γνώμη, τις σκέψεις; Την έρευνα;
Στη δημοκρατία ο καθένας έχει το δικαίωμα στο λάθος του. Πόσω μάλλον το δικαίωμα να αποδείξει ότι μπορεί εν τέλει να 'ναι σωστό.
Από πότε αυτή η διαδικασία γίνεται αρμοδιότητας Μπόγια και Ιεράς Εξέτασης;
Και κάτι ακόμα, το πιο σημαντικό.
Αυτό το νομοσχέδιο στο σκεπτικό του δηλώνει για την Ελλάδα ότι είναι μια χώρα που «αντιμετωπίζει σοβαρές προκλήσεις κατά τη μετάβασή της σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία...».

• Εχει αποφασίσει ο ελληνικός λαός ότι επιλέγει το πολυπολιτισμικό μοντέλο; Σας έχει δώσει ανάλογη εντολή, κ. Καστανίδη;
• Σε μια εποχή που ο πολυπολιτισμός έχει χρεωκοπήσει παντού στην Ευρώπη, διότι οδηγεί κι εγκλωβίζει τους μετανάστες στα γκέτο, διότι τους καταδικάζει στη σκλαβιά, διότι τους καθιστά απλώς φθηνή εργατική δύναμη, εσείς

με ποιο δικαίωμα και με ποίου την εντολή πάτε να βάλετε τέτοια βόμβα στην κοιλιά της χώρας;
Οι μετανάστες συμμετέχουν στο εργατικό δυναμικό της χώρας και κατά τούτο πρέπει να τους αναγνωρίζονται όλα τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις τους. Να έχουν το δικαίωμα στην επιλογή της ενσωμάτωσης ή της διαφορετικότητας.
Κι όχι με πολυπολιτισμικές απατεωνιές (που εκτός των άλλων εκτρέφουν κι Ελληνες επαγγελματίες των ΜΚΟ) οι μετανάστες να οδηγούνται εξ ορισμού στο περιθώριο, στα γκέτο, στη διαρκή ταξική εκμετάλλευση και την κοινωνική απόρριψη.
Μπορεί η πονηρία της εξουσίας και η ευήθεια (ή η ιδιοτέλεια ορισμένων αντιεξουσιαστών) να 'ναι η χαρά της ακροδεξιάς, αλλά δεν μπορεί να 'ναι μια ακόμα αιχμαλωσία της χώρας...
 http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=01/03/2011&s=naytilos
===============
Με νομοσχέδιο του κ. Καστανίδη (για τον ρατσισμό και την ξενοφοβία) θεωρείται ποινικό αδίκημα η δημόσια έκφραση αιρετικής γνώμης για «εγκλήματα γενοκτονίας»!
Με άλλα λόγια, αν κάποιος έχει διαφορετική άποψη από την κρατούσα (π.χ. για τη γενοκτονία των Αρμενίων ή για το Ολοκαύτωμα) ή διατυπώνει κριτικές επιφυλάξεις για τέτοια ιστορικά γεγονότα, μέσω του Τύπου ή του Διαδικτύου, τιμωρείται με φυλάκιση έως δύο χρόνια και χρηματική ποινή έως τριών χιλιάδων ευρώ... Δυστυχώς, η Ελλάδα ενέδωσε και -αντιγράφοντας τον άθλιο, κατάπτυστο και φασιστικό νόμο Γκεϊσό, της Γαλλίας- ποινικοποιεί τη γνώμη και την άποψη για ιστορικά γεγονότα... Είναι προφανές το μείζον ζήτημα που εγείρεται: με στυγερό και φασιστικό τρόπο φιμώνεται η αντίθετη άποψη και παραβιάζεται η βασική αρχή της επιστήμης της Ιστορίας, δηλαδή το φιλέρευνον και η δυνατότης αναθεώρησης ιστορικών στοιχείων... Τραγική, οδυνηρή και επικίνδυνη εξέλιξη: Οπως και στη Γαλλία, θα απαγορεύεται η έκδοση βιβλίων που προσεγγίζουν κριτικά τις γενοκτονίες (αμφισβητώντας π.χ. την ακρίβεια ορισμένων στοιχείων), θα ποινικοποιούνται πανεπιστημιακές εργασίες με παρόμοιο αντικείμενο, καθώς και εκπομπές ή σχετικές εκδηλώσεις, και θα διώκονται ποινικά δημοσιογράφοι, αρθρογράφοι, ιστορικοί κ.ά. που εκφράζουν αιρετική γνώμη για τα συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα. Στη Γαλλία, με βάση τον νόμο Γκεϊσό, απαγορεύτηκε το βιβλίο του Ροζέ Γκαρωντύ για το Ολοκαύτωμα και ο συγγραφέας σύρθηκε στα δικαστήρια, ενώ ανάλογα κρούσματα σημειώθηκαν και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, με θύματα συγγραφείς και ιστορικούς (π.χ. Ιρβινγκ)...  

• «Η Ιστορία υπολογίζει στη μνήμη, δεν υποτάσσεται όμως σ' αυτήν», σημειώνει ο Πιερ Βιντάλ Νακέ, υπερασπιζόμενος το δικαίωμα οιουδήποτε να διακινεί χωρίς νομικές επιπτώσεις απόψεις και θεωρίες, ακόμη και αν είναι δημαγωγικές ή κατάπτυστες. Διότι, όπως λέει, «Η Ιστορία δεν είναι δικαστικό αντικείμενο. Σ' ένα ελεύθερο κράτος ούτε η Βουλή ούτε η δικαστική αρχή είναι αρμόδιες να ορίσουν την ιστορική αλήθεια»... 
• Δυστυχώς, η Ελλάδα ενέδωσε.  Ο ασκός του Αιόλου άνοιξε... 
• http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=26/02/2011&s=o-typos-twn-hlwn 

=======================================================

γράφει ο ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΚΑΤΣΙΜΑΝΗΣ

Κρατικός ∆ιδάκτωρ Φιλοσοφίας της Σορβόννης.

Επικ. Καθηγητής Φιλοσοφίας του Παν/μίου Αθηνών.

Επ. Σύμβουλος / τ. Αντιπρόεδρος του Π.Ι.

Αθήνα, 2 Μαρτίου 2011

Σχετικά με τη νομοθετική πρωτοβουλία του Υπουργείου ∆ικαιοσύνης, ∆ιαφάνειας και Ανθρωπίνων ∆ικαιωμάτων για την «Καταπολέμηση ορισμένων μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας μέσω του Ποινικού ∆ικαίου»

Kάθε λογής αντίσταση στην άλωση του ελληνικού κράτους από τους λαθρομετανάστες (γιατί περί αυτoύ πρόκειται) θα μπορεί με συνοπτικές διαδικασίες να αποτελέσει ποινικό αδίκημα και να επισύρει αυστηρές κυρώσεις. Είτε πρόκειται για διαμαρτυρία είτε για καταγγελία είτε για διαδήλωση.

Ακόμη και η εμπεριστατωμένη ανάλυση με δεδομένα και στατιστικά στοιχεία ή η αποδεικτικά θεμελιωμένη αρθρογραφία πολύ φοβάμαι ότι θα φιμωθούν χωρίς τον παραμικρό δισταγμό. Όσο για το έσχατο προπύργιο της ελεύθερης σκέψης, τα blogs, αυτό έχει ήδη στοχοποιηθεί και θα ριχτεί με συνοπτικές διαδικασίες στην πυρά.

∆εν πρέπει να τρέφουμε αυταπάτες: από τη στιγμή που ο αποδέκτης της διαμαρτυρίας ή και της αγανάκτησης μπορεί, αξιοποιώντας τη θολή και ακαθόριστη ρετσινιά του «ρατσισμού» ή της «ξενοφοβίας», να εγκαλέσει το διαμαρτυρόμενο και να μετατραπεί σε εισαγγελέα και δικαστή του, ΟΛΑ είναι δυνατά. Πολύ περισσότερο, όταν μεταξύ των λαθρομεταναστών θα βρίσκονται κάθε φορά πολλοί και πρόθυμοι μάρτυρες κατηγορίας, αν όχι και καταδότες.

Α∆ΥΝΑΜΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ Η ΣΤΡΑΤΟΣ ΚΑΤΟΧΗΣ;

Κανένας δεν ισχυρίστηκε ποτέ πως οι λαθρομετανάστες πρέπει να αφεθούν στο έλεος εμπρηστικών καταγγελιών και εξτρεμιστικών ομάδων. Εφόσον βρίσκονται –για όσο καιρό ακόμη θα βρίσκονται και αναξαρτήτως του πώς βρέθηκαν– στη χώρα μας, δικαιούνται να απολαύσουν την προστασία μιας ευνομούμενης δημοκρατικής Πολιτείας, προσηλωμένης στις αρχές του ανθρωπισμού. Αλλά για το σκοπό αυτό το υφιστάμενο ήδη νομοθετικό πλαίσιο ήταν ίσως επαρκές. Με τον καινούργιο Νόμο –και παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις– τίθεται υπό επιτήρηση η ελεύθερη έκφραση σκέψεων και ιδεών των Ελλήνων πολιτών, στοχοποιείται προκαταβολικά οποιοσδήποτε θα τολμήσει να διαμαρτυρηθεί για τα ανοιχτά σύνορα και για την ανυπαρξία μεταναστευτικής πολιτικής στη χώρα μας, στέλνεται στις μυρμηγκοφωλιές του Τρίτου Κόσμου το χαρμόσυνο μήνυμα ότι η Ελλάδα είναι έτοιμη να υποδεχτεί μετά βαΐων και κλάδων καινούργια στίφη λαθρομεταναστών και διατρανώνεται η ειλημμένη απόφαση της Ελληνικής Πολιτείας να ανεχτεί αν όχι και να ενθαρρύνει την αλλοίωση της εθνολογικής σύνθεσης του λαού μας με τη δραματική συρρίκνωση του ελληνικού στοιχείου.

Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη μας πως οι λαθρομετανάστες είναι οργανωμένοι και έχουν ισχυρές διασυνδέσεις με κόμματα και ΜΚΟ, ότι οι εκπρόσωποί τους μιλούν και διαπραγματεύονται με ανώτατους αξιωματούχους της εκτελεστικής εξουσίας, ότι έχουν την υποστήριξη των ΜΜΕ, τα οποία ποδηγετούνται από την Κίρκη της «πολιτικής ορθότητας», ότι κάνουν επίδειξη δύναμης καταλαμβάνοντας πλατείες με το πρόσχημα της δημόσιας προσευχής και ότι εγκαθίστανται δυναμικά σε πανεπιστημιακές σχολές και δημόσια κτήρια, όπου, κραδαίνοντας τις σφιγμένες γροθιές τους, διατυπώνουν την αξίωση να υπαγορεύσουν στην Ελληνική Πολιτεία τους όρους τους, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι το καινούργιο νομοθέτημα, που καταπνίγει στη γένεσή τους διαμαρτυρίες ή και διαβήματα του ελληνικού λαού, δεν παρέχει απλώς προστασία σε αδύναμους μετανάστες. Τείνει, επιπλέον, να μετατρέψει τα στίφη των εισβολέων σε «εν δυνάμει» στρατό κατοχής!. Ο «στρατός» αυτής της άτυπης κατοχής όχι μόνο δε συναντά πλέον την παραμικρή αντίσταση στη σαρωτική προέλασή του, αλλά και έχει την αποδοχή, την έγκριση, την επιδοκιμασία και την πλήρη κάλυψη (νομοθετική, δικαστική, αστυνομική, διοικητική, οικονομική) της ίδιας της Ελληνικής Πολιτείας, εναντίον της οποίας στρέφεται.

Η Ελληνική Πολιτεία έχει καταστήσει απολύτως σαφείς τις επιλογές της: συμπαράταξη με τον εισβολέα και προληπτικός σωφρονισμός του γηγενούς. Όποιος τολμήσει στο εξής να διαμαρτυρηθεί ή και να αντισταθεί, κινδυνεύει να πιαστεί από την τσιμπίδα του αντιρατσιστικού/αντιξενοφοβικού νόμου και να τιμωρηθεί παραδειγματικά. Οι ωραιολογίες και οι εύηχες διακηρύξεις δεν πείθουν πλέον κανέναν. Το Σχέδιο Νόμου του Υπουργείου ∆ικαιοσύνης ακριβώς αυτές τις λαϊκές διαμαρτυρίες και αντιστάσεις αποσκοπεί να καταστείλει. Υπό τους αλαλαγμούς (αν όχι και με βάση τις καταγγελίες) των ΜΚΟ, των ταγμάτων εφόδου της Νέας Τάξης (αναρχικών-αντιεξουσιαστών) και των κατ‘ επάγγελμα «προοδευτικών» –με επί κεφαλής γνωστούς και μη εξαιρετέους πανεπιστημιακούς που δραστηριοποιούνται υπό την σκέπην των πτερύγων κάποιων ζάπλουτων «πατερούληδων»– η ελληνική κοινωνία υποχρεώνεται να τηρήσει τη «σιγή των αμνών», ενώ οι λαθρομετανάστες αναδεικνύονται κυρίαρχοι του παιχνιδιού!

H πολυπολιτισμικότητα, η οποία καταργεί την κυριαρχία του ελληνικού πολιτισμού στην ελληνική επικράτεια, μοιραίως ακυρώνει την ελληνικότητα στην ίδια την κοιτίδα της, δηλαδή την Ελλάδα. Αν το καλοσκεφτούμε, η πολυπολιτισμικότητα πετυχαίνει ειρηνικά και αναίμακτα ό,τι δεν κατόρθωσαν οι ποικιλώνυμοι εχθροί του ελληνισμού στη διάρκεια της τρισχιλιετούς ιστορίας του. Αυτή η αθώα και ελκυστική έννοια της πολυπολιτισμικότητας, που στη συνείδηση των αφελών με τις ναρκωμένες αντιστάσεις δημιουργεί τους συνειρμούς της ανοχής απέναντι στο διαφορετικό, της πολυφωνίας και της ανθρώπινης επικοινωνίας, είναι μια θανάσιμη παγίδα για το ελληνικό έθνος, ένας ∆ούρειος Ίππος που οι σύγχρονοι Σίνωνες τον τοποθετούν στο κέντρο της εκπαίδευσης και της κοινωνίας μας με την προοπτική να αλώσουν και να εξαλείψουν την ελληνικότητά μας

Εδώ πρέπει να είμαστε σαφείς και κατηγορηματικοί: η καταπολέμηση του ρατσισμού είναι απλώς ένα πρόσχημα και μια δικαιολογία. Ουδείς Έλληνας φέρεται εχθρικά στον αλλογενή, επειδή τάχα τα φυλετικά χαρακτηριστικά του τελευταίου διαφέρουν από εκείνα του γηγενούς. Και ο νομοθέτης, που αυτά όλα τα γνωρίζει πολύ καλά έστω και αν προσποιείται ότι τα αγνοεί, κατά βάθος είναι παγερώς αδιάφορος απέναντι στον κίνδυνο ενός «stricto sensu» ρατσισμού. Στην ουσία, εκείνο που τον ενδιαφέρει είναι κάτι διαφορετικό και παραπολύ απλό. Να ελαχιστοποιηθούν ως την οριστική εξαφάνισή τους, αν είναι δυνατόν, οι αντιδράσεις της ελληνικής κοινωνίας, την ώρα κατά την οποία: α) θα εξακολουθήσουν να εισβάλλουν στη χώρα μας ανεμπόδιστα τα στίφη των λαθρομεταναστών και β) θα εγκαθιδρύεται σταδιακά η «πολυπολιτισμικότητα», εξαιτίας της οποίας αλλοιώνεται η εθνολογική σύνθεση του ελληνικού πληθυσμού και συντελείται η κοινωνική και εθνική αποδόμηση της χώρας. Μετατραπήκαμε άραγε ξαφνικά σε ιδανικούς αυτόχειρες ή μήπως πάσχουμε από το Σύνδρομο της Στοκχόλμης και δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει;

Το ότι όμως η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών είναι αγανακτισμένη από τη γενικευμένη παραλυσία και ασυδοσία με αποτέλεσμα να μη θέλει λαθρομετανάστες στη χώρα μας δεν αποτελεί ξενοφοβία. Είναι λογική αντίδραση σε μια κατάσταση έκρυθμη και πολλαπλώς απειλητική. Οι Έλληνες πολίτες, που μια ζωή πληρώνουν φόρους, που με το υστέρημά τους στηρίζουν τα ασφαλιστικά ταμεία τους, που έχουν υπομείνει λιτότητες και έχουν υποστεί στερήσεις για ένα καλύτερο αύριο, που με το αίμα της καρδιάς τους συνέβαλαν στη δημιουργία κάποιων υποτυπωδών κοινωνικών αγαθών στη δύσμοιρη αυτή χώρα, γιατί θα πρέπει να κλείσουν τα μάτια την ώρα που η πατρίδα τους αλώνεται εξ απήνης και η ζωή τους υποβαθμίζεται; Άλλωστε, δεν πρόκειται για μετανάστες που ήρθαν νόμιμα στη χώρα μας για να καλύψουν υπαρκτές ανάγκες σε εργατικό δυναμικό ούτε για αληθινούς πολιτικούς πρόσφυγες, οι οποίοι στην πραγματικότητα είναι αριθμητικώς αμελητέοι. Πρόκειται για στίφη ειρηνικών (επί του παρόντος) αλλά οπωσδήποτε παράνομων εισβολέων, που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τη γλώσσα, τη νοοτροπία, την κουλτούρα και τις έγνοιες των Ελλήνων. Οι άνθρωποι αυτοί δε διαθέτουν τίποτα περισσότερο από τα προσωπικά προβλήματά τους και δεν απαιτούν τίποτα λιγότερο από το να τους επωμιστεί και να τους αποκαταστήσει μια χώρα, στο εσωτερικό της οποίας είναι ξένα σώματα και η οποία έχει από κάθε άποψη φτάσει προ πολλού στα όριά της.

Βέβαια, η συνωμοσιολογία δεν είναι πάντοτε καλός σύμβουλος και η εθνική μανία καταδίωξης μπορεί να οδηγήσει σε κυνήγι μαγισσών. Είναι, όμως, δύσκολο να μην αναρωτηθούμε πώς αυτοί οι εξαθλιωμένοι εισβολείς βρίσκουν αρκετές χιλιάδες δολάρια ο καθένας για να πληρώσουν τους «δουλεμπόρους» (άλλη κακοποιημένη λέξη!) και ποιος τους δασκαλεύει να κραδαίνουν από ένα τυπωμένο χαρτί με τα δικαιώματά τους. ∆ε χρειάζεται πολλή σκέψη για να συμπεράνει κανείς ότι κάποιοι τους χρηματοδοτούν, τους οργανώνουν και τους «σπρώχνουν» στην Ελλάδα για λόγους που εύκολα μπορούμε να μαντέψουμε. Θα φιμώσει ο νόμος κάθε αντίρρηση, διαμαρτυρία ή αντίδραση σε αυτή τη θεσμοθετημένη άλωση του Ελληνικού Κράτους.

ΜΕΡΙΚΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΙΚΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΑ

• Με βάση ποια λογική η Ελλάδα πρέπει να γίνει ο χώρος υποδοχής των απανταχού της γης κατατρεγμένων, καταπιεσμένων και εξαθλιωμένων; Υπάρχει κάποιο ιστορικό συμβόλαιο που να μας επιβάλλει, στο όνομα της απανταχού της γης δυστυχίας, να δυστυχήσουμε και εμείς (ακόμη περισσότερο από ό,τι δυστυχούμε ήδη) στην ίδια την πατρίδα μας;

• Σεβόμαστε τον πόνο των αλλοδαπών –τον ανθρώπινο πόνο, γενικότερα– και πονάμε βλέποντάς τους να υποφέρουν. Πονάμε, όμως, περισσότερο τους Έλληνες, τους ομοεθνείς μας, που η λαθρομετανάστευση τους βλάπτει πολλαπλά. Με ποια λογική χαρακτηριζόμαστε γι’ αυτό ρατσιστές και ξενόφοβοι και με ποια αιτιολογία ποινικοποιούνται τα συναισθήματα, η σκέψη μας και η ελεύθερη έκφραση των ιδεών μας, επειδή θα μπορούσαν τάχα να προκαλέσουν «εχθροπάθεια»;

• Ακόμη και αν η Ελλάδα δεσμεύεται από συνθήκες που με απίστευτη ενδοτικότητα και απρονοησία είχαν κάποτε σπεύσει ορισμένοι να υπογράψουν (η χρόνια νόσος του «καλού και υπάκουου παιδιού» κατατρύχει ανέκαθεν την εξωτερική πολιτική μας), πού είναι άραγε η στοιχειώδης εκείνη ελληνική λεβεντιά, που θα επέβαλλε σε τέτοιες περιπτώσεις τη μονομερή καταγγελία ή, έστω, τη σθεναρή επαναδιαπραγμάτευση αυτών των επαχθέστατων συνθηκών την ώρα που η κατάστα- ση για την πατρίδα μας έχει φτάσει πια στο «μη περαιτέρω»;

• Ποιος, αλήθεια, ρώτησε ποτέ τους Έλληνες αν θέλουν η ελληνική κοινωνία να γίνει πολυπολιτισμική; Ποιος τους ζήτησε ποτέ να συγκατατεθούν, προκειμένου η πλειονότητα των κατοίκων της Ελλάδας, σε ένα ορατό μέλλον, να μην είναι Έλληνες; Ποιος τους κάλεσε ποτέ να αποφασίσουν ότι η Ελλάδα δε θα ανήκει μελλοντικά στους Έλληνες αλλά στους λαθρομετανάστες; Και αν, όπως θα συμφωνούσε κάθε καλόπιστος, οι Έλληνες ουδέποτε κατέληξαν συνειδητά και υπεύθυνα σε απόφαση σχετικά με το τεράστιο αυτό θέμα, τότε ποιοι ανέλαβαν την ιστορική ευθύνη να αποφασίσουν για λογαριασμό τους, αδιαφορώντας αν έτσι τους οδηγήσουν σταδιακά στον εθνικό αφανισμό;

• Ποια κατάρα, τελικά, βαραίνει τη δύσμοιρη αυτή χώρα, ώστε οι ταγοί της να δείχνουν ανοχή σε οτιδήποτε μειώνει την εθνική κυριαρχία μας, αλλοιώνει την ιστορική μας ιδιοπροσωπία και τείνει να μετατρέψει την Ελλάδα σε ένα ουδετεροεθνές μόρφωμα;

Η Ιστορία διδάσκει ότι τα έθνη σηκώνονται όρθια και αποδύονται σε σκληρούς αγώνες, όταν διακυβεύεται η ίδια η ύπαρξη και η επιβίωσή τους. Αντίθετα, όσα δεν έχουν τη θέληση και τη δύναμη να το κάνουν σε μια πρώτη φάση απαλείφουν από τον τίτλο του Υπουργείου Παιδείας τον επιθετικό προσδιορισμό «Εθνικής» χωρίς ποτέ να εξηγήσουν γιατί. Και, σε μια δεύτερη, εκφοβίζουν με έναν «αντιρατσιστικό» και «αντιξενοφοβικό» νόμο το «νοικοκύρη
πηγή