«Ήταν φανερό ότι κάποια ημέρα η Ελλάδα θα έπρεπε να αντιμετωπίσει αυτό το είδος του προβλήματος και ήξερα ότι το πρόβλημα αυτό θα έφθανε, διότι το συζητούσαμε: οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, ο πρόεδρος Ζαν Κλοντ Τρισέ στην ΕΚΤ, η Ε. Ε. και εγώ ο ίδιος -για τις προοπτικές- για αυτό που δεν ήταν τότε γνωστό και το αποκαλούμε ελληνική κρίση. Ήξερα ακόμα ότι η Γαλλία και η Γερμανία κέρδιζαν τεράστια ποσά από τις εξαγωγές τους προς την Ελλάδα. Εγώ δεν θα μπορούσα να πω δημόσια αυτό που γνώριζα. Η ελληνική κρίση θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, αλλά όχι με τον τρόπο που αντιμετωπίστηκε το τελευταίο έτος. Έπρεπε να είχε αντιμετωπιστεί πριν από δύο ή τρεις δεκαετίες». Ζαν-Κλόντ Γιούνκερ.
«Γιούνκερ statistics»Ουδέποτε πίστεψα την ιστορία με τα Greek statistics! Οχι πως δεν μας έχω ικανούς. Ισα-ίσα, αλλά με τις on-line συναλλαγές, τους οίκους αξιολόγησης, τις διασταυρώσεις στις δευτερογενείς αγορές , είναι αδύνατον να κρυφτείς. Το χρέος είναι χρηματοοικονομικό προϊόν, εμπόρευμα. Πωλείται και αγοράζεται! Ολοι το γνωρίζουν!
Τι μας λέει, λοιπόν, καθυστερημένα ο κ. Γιούνκερ; (είναι αυτός που θυμωμένος μας απειλούσε, κουνώντας το δάκτυλο «the game is over»).
α) «Το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας έπρεπε να είχε αντιμετωπιστεί, πριν από δυο-τρείς δεκαετίες.» Αρα καταρρέει ο μύθος, που με τόση επιμέλεια καλλιέργησε το ΠΑΣΟΚ και τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ, ότι η σημερινή κρίση είναι δημιούργημα της κυβέρνησης Καραμανλή και δικαιώνεται η κριτική Σαμαρά, ότι το χρέος είναι επίτευγμα των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ!
β) «Η ελληνική κρίση θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, αλλά όχι με τον τρόπο που αντιμετωπίστηκε το τελευταίο έτος.» Ποιο είναι «το τελευταίο έτος», στο οποίο αναφέρεται; Αν εννοεί το 2009, τότε το τελευταίο τρίμηνο συνέβαλε και ο κ. Παπανδρέου στη διόγκωση του προβλήματος. Αν είναι το 2010, μήπως ομολογεί ό,τι το Μνημόνιο απέτυχε;
γ) «Ότι η Ε.Ε., Ε.Κ.Τ. όχι μόνο ήξεραν αλλά συζητούσαν για το ελληνικό πρόβλημα ήδη από το 2008!» Αφού, λοιπόν, το συζητούσαν στα κρυφά, γιατί δεν το δημοσιοποίησαν; Γιατί δεν ζήτησαν από τον κ. Καραμανλή να πάρει μέτρα; Μήπως επιθυμούσαν κάποιον άλλον, πιο πρόθυμο; Αν συμβαίνει αυτό, τότε έχουμε μια πρωτοφανή και ανεπίτρεπτη ανάμειξη στα εσωτερικά μας. Και κάτι ακόμα. Αφού ήξεραν, γιατί παρίσταναν τους αιφνιδιασμένους; Μήπως τα Greek Statistics ήταν η βολική δικαιολογία για να μας οδηγήσουν στο Μνημόνιο;
δ) «Ότι η Γαλλία και η Γερμανία κέρδιζαν τεράστια ποσά από τις εξαγωγές τους στην Ελλάδα!» Δηλαδή, οι ηγέτιδες χώρες της Ε.Ε. συμπεριφερόταν ως μαυραγορίτες επί κατοχής! Για να στηρίξουν τις οικονομίες τους, ρήμαξαν τη δική μας! Κερδοσκοπούσαν σε βάρος μιας χώρας μέλους της Ε.Ε.; Εναι αποδεκτή ευρωπαϊκή πρακτική; Και η αρχή της αλληλεγγύης;
ε) «Ότι δεν μπορούσε να πεί δημόσια αυτό που γνώριζε!» Και παραμένει ακόμα στη θέση του; Ηξερε κάτι τόσο σημαντικό, που αποτελούσε βόμβα στα θεμέλια της Ε.Ε. και το κράτησε μυστικό; Αρα όσοι ήξεραν ευθύνονται! Γιατί γνώριζαν και δεν έδρασαν.
Και μια τελευταία απορία: Γιατί αυτή η όψιμη ….κρίση ειλικρίνειας του κ. Γιούνκερ; Μήπως το Μνημόνιο εξεμέτρησε το βίο του; Μήπως, στο παρασκήνιο, ετοιμάζουν άλλες λύσεις «για το ελληνικό πρόβλημα»;
Τι παίχθηκε στο παρασκήνιο;
Ας φρεσκάρουμε λίγο τη μνήμη μας. Όταν ο κ. Παπανδρέου κέρδισε τις εκλογές, τα spreads ήταν περίπου στις 130 μονάδες. Η Ελλάδα είχε προβλήματα, όπως όλες οι χώρες της ευρωζώνης (η Γερμανία έβγαινε από μια ύφεση της τάξεως το 4.70%) , αλλά δανειζόταν ομαλά. Ο κ. Παπανδρέου ανακοίνωσε παροχές, ο κ. Παπακωνσταντίνου … αύξησε το έλλειμμα και άρχισαν οι γνωστές δηλώσεις (Τιτανικός, εντατική, περιορισμένη κυριαρχία κ.λ.π.). Στη συνέχεια η χώρα μας δέχθηκε μια συντονισμένη και σφοδρή χρηματοπιστωτική επίθεση. Αποτέλεσμα. Μέσα σε 4 μήνες το ΧΑ κατέρρευσε, χάνοντας πάνω από το 30% της κεφαλαιοποίησης του. Οι τιμές των CDS και των spreads, σε σχέση με τα γερμανικά ομόλογα, τετραπλασιάστηκαν, τα επιτόκια των διετών ομολόγων επταπλασιάστηκαν και των τρίμηνων δεκαπλασιάστηκαν! Η Ελλάδα έγινε περίγελος της οικουμένης! Συνώνυμη της διαφθοράς και της απάτης. Όπως ήταν αναμενόμενο, η «ελληνική κρίση» οδήγησε και στην υποτίμηση του ευρώ, το οποίο έχασε το 12% της αξίας του σε 4 μήνες.
Ποιοι ήταν οι κερδισμένοι από την κρίση αυτή; Το τελευταίο τρίμηνο του 2009, ενώ αρχίζει η «ελληνική κρίση», στη Γερμανία έχουμε έκρηξη στις νέες βιομηχανικές παραγγελίες. Παράλληλα η αύξηση των εξαγωγών ( που διευκολύνθηκε από το φθηνότερο ευρώ) έβγαζε τη Γερμανία από την ύφεση του 4.7% και την οδηγούσε σε ρυθμούς ανάπτυξης που είχε να γνωρίσει από την ενοποίηση της!
Όμως, «η ελληνική κρίση» είχε και μια άλλη ευεργετική επίπτωση! Αυξήθηκε η ζήτηση για τα γερμανικά ομόλογα! Αυτό οδήγησε στη μείωση του επιτοκίου τους! Ετσι η κα Μέρκελ δανείζόταν φθηνότερα από ποτέ! Όταν στην Ελλάδα τα spreads έφτασαν στις 1000 μονάδες και η χώρα έμπαινε στο ΔΝΤ, το αντίστοιχο γερμανικό ήταν στο 3,07%! Νομίζω ότι μόνο η Ελβετία δανείζεται με χαμηλότερο επιτόκιο!
Μήπως, η πορεία της Ελλάδος προς τα δεσμά του Μνημονίου, ήταν ένα πολύ καλά καταστρωμένο σχέδιο που βοήθησε όχι μόνο τη Γερμανία και τις άλλες χώρες της Ευρωζώνη να βγούν από την ύφεση; Μήπως εμείς ήμασταν το «βολικό θύμα»; Ο «κακός μαθητής», που τιμωρήθηκε παραδειγματικά, για να συνετιστεί η τάξη;
Ο ρόλος του κ. Παπανδρέου
Μετά τις αποκαλύψεις του κ. Γιούνκερ, τίποτα δεν είναι πια ίδιο. Με την εκλογή του κ. Παπανδρέου, διαδραματίστηκε ένα βρώμικο παιχνίδι με στόχο την ελληνική οικονομία. Το αμείλικτο ερώτημα για τον πρωθυπουργό είναι το εξής: Για ποιο λόγο συμμετείχε σ’ αυτό το σχέδιο; Από άγνοια των οικονομικών δεδομένων; Επειδή του υποσχέθηκαν κάτι; Επειδή ήθελε να δείξει ότι είναι καλό παιδί; Τελικά για αυτό βραβεύτηκε την προηγούμενη εβδομάδα στη Γερμανία; Για αυτό οι έπαινοι ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού;
Είναι, επίσης, βέβαιο ότι όσοι ήξεραν αυτήν την ιστορία απεκόμισαν υπερκέρδη. Να αναφέρω ένα παράδειγμα. Οσοι «βγήκαν από το ΧΑ τον Οκτώβριο του 2009 με την Εθνική Τράπεζα στα 22 ευρώ, μπορούσαν λίγους μήνες αργότερα να την ξαναγοράσουν στα 10! Ούτε μάθαμε ποτέ ποιοι διευκολύνθηκαν από την επέκταση του Τ3 σε Τ10!
Ό,τι και να συμβαίνει, ο κ. Παπανδρέου είναι πολλαπλώς εκτεθειμένος και οφείλει εξηγήσεις. Γιατί οδήγησε τη χώρα στο Μνημόνιο; Η απάντησή του έχει τεράστια πολιτική σημασία, για τη χώρα, τους θεσμούς και τους πολίτες της.
Από την άλλη, αποδείχθηκε ότι η Ε.Ε. και βασικά της όργανα (π.χ. ΕΚΤ) λειτούργησαν κατά παράβαση του θεσμικού πλαισίου της. Με απλά λόγια αβαντάρισαν δυο ισχυρά κράτη σε βάρος ενός αδύνατου. Και στη συνέχεια τιμώρησαν τον αδύνατο, που τον είχαν απομυζήσει οι ισχυροί! Αν αυτό δεν είναι τοκογλυφία, τότε τι είναι; Δηλαδή ο Σόρος τι το διαφορετικό κάνει; Τίθεται και ένα μείζον ζήτημα αξιοπιστίας για το μέλλον. Όταν η Ε.Ε. αντιμετώπισε τόσο επιπόλαια (;) την «ελληνική κρίση», ποιόν θα πείσει ότι θα λειτουργήσει καλύτερα, αν ανακύψει ένα σοβαρότερο πρόβλημα;Η δικαίωση του κ. Σαμαρά
- Ο κ. Γιούνκερ δικαιώνει πανηγυρικά την αντι-μνημονιακή στρατηγική του κ. Σαμαρά. Απεδείχθη διορατικός στην εκτίμησή, ακριβής στην ανάλυση και αποτελεσματικός στην πολιτική διαχείριση. Όμως, όποιο μακροπρόθεσμό σχεδιασμό και να είχε, η …εξομολόγηση Γιούνκερ, επιταχύνει τις εξελίξεις.
- -Το Μνημόνιο ούτε αναγκαίο ήταν, ούτε τα προβλήματά μας θα λύσει. Μάλλον αντίθετα αποτελέσματα θα φέρει.
- -Επιβεβαιώθηκε για μια ακόμα φορά ότι ο κ. Παπανδρέου εξαπάτησε τον ελληνικό λαό και υφάρπαξε την ψήφο του, άρα εγείρεται θέμα νομιμοποίησης της κυβέρνησης του.
- -Νομίζω ότι για τη Ν.Δ. είναι πλέον μονόδρομος η υποβολή πρότασης δυσπιστίας προς την Κυβέρνηση και η διατύπωση του αιτήματος για πρόωρες εκλογές.
- Αν η χώρα έχει στοιχειώδη αξιοπρέπεια πρέπει να αντιδράσει. Και αντίδραση σημαίνει καταγγελία του μνημονίου.
- -Καιρός είναι να διεκδικίσουμε α) να αποκαταστήσουν τη ζημιά που προκάλεσαν στη χώρα μας και β) να μας επιστρέψουν αυτά που παρανόμως μας πήραν.
Η Ελλάδα για να έχει ελπίδα, χρειάζεται μια σοβαρή κυβέρνηση, η οποία θα διαπραγματευτεί με «αυτούς που γνώριζαν για το πρόβλημα από το 2008» και θα απαιτήσει μια πολιτική λύση. Αυτή τη δουλειά, προφανώς δεν μπορεί να την κάνει η Κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου. Για αυτό η χώρα χρειάζεται εκλογές. Και χρειάζεται εκλογές άμεσα, προτού προλάβουν, κάνοντας χρήση του νέου τρόπου υπολογισμού του ελλείμματος, να παρατείνουν τη διάρκεια του Μνημονίου.
http://www.antinews.gr/?p=65722
================================
Ευρώ: Ένα δείπνο στο χείλος της καταστροφής (II)
«Υποτίθεται ότι θα πετούσα στη Φιλανδία για να εμφανιστώ σε μια τηλεοπτική εκπομπή, αλλά συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να μείνω στις Βρυξέλλες», λέει ο κ. Ρεν. «Συγκεντρωθήκαμε από νωρίς το πρωί του Σαββάτου και επεξεργαστήκαμε τις προτάσεις μας για 24 ώρες έτσι ώστε να είμαστε έτοιμοι έως τη 1 τη νύχτα της Κυριακής».
Από μία ιδιοτροπία της τύχης, ωστόσο, η συνάντηση των υπουργών επρόκειτο να αρχίσει καθυστερημένα. Μόλις ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έφτασε στις Βρυξέλλες αρρώστησε και έπρεπε να μεταφερθεί στο νοσοκομείο. «Η απουσία του προκάλεσε σοκ», θυμάται η Γαλλίδα ομόλογός του Κριστίν Λαγκάρντ. «Είπα, ‘δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό χωρίς τη Γερμανία, ας περιμένουμε’. Αλλά υπήρχε θέμα γιατί η ώρα περνούσε. Και γνωρίζαμε ότι έπρεπε να καταλήξουμε σε συμφωνία πριν το άνοιγμα των ασιατικών αγορών αφού το ευρώ είχε τεθεί στο στόχαστρο».
Τον Σόιμπλε αντικατέστησε εν τέλει ο Τόμας ντε Μεζιέρ, Υπουργός Εσωτερικών της Γερμανίας. Επιστρατεύθηκε από μια εκδρομή που έκανε στα δάση της Δρέσδης και μεταφέρθηκε επειγόντως με κυβερνητικό αεροπλάνο στις Βρυξέλλες. Ακόμα και πριν την άφιξή του πάντως, ήταν σαφές ότι η Γερμανία συναινούσε στις προτάσεις της Επιτροπής.
Το αρχικό σχέδιο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής προέβλεπε την ίδρυση ενός ταμείου διάσωσης της Ευρωζώνης με χρηματοδότηση πολλών δις δολαρίων, το οποίο θα ετίθεντο υπό την αιγίδα της ΕΕ και θα είχε τη δυνατότητα έκδοσης ομολόγων, στηριζόμενα από κρατικές εγγυήσεις. Αλλά η Γερμανία δεν ήθελε να τεθεί το ταμείο υπό την αιγίδα της ΕΕ, επέμενε δε σε κάθε χώρα που θα ζητούσε χρηματοδοτική συνδρομή, να της παράσχονταν διμερή δάνεια από τις άλλες κυβερνήσεις, όπως είχε γίνει και στην περίπτωση της Ελλάδας.
Εν τω μεταξύ οι νομικοί σύμβουλοι της ΕΕ είχαν προειδοποιήσει την Επιτροπή ότι το σχέδιό της ήταν ασυμβίβαστο με την ευρωπαϊκή νομοθεσία. Ο Όλι Ρεν σημειώνει: «Αν η Γερμανία είχε στηρίξει τις προτάσεις της Επιτροπής θα περνούσαν. Αλλά οι Γερμανοί διατύπωσαν την ένσταση ότι μπορεί να μην καταφέρουν να περάσουν αυτές τις προτάσεις από το Συνταγματικό τους Δικαστήριο».
Μετά από μια τηλεφωνική διάσκεψη μεταξύ της Αγγέλα Μέρκελ και του Νικολά Σαρκοζί, επετεύχθη τελικά συμφωνία, παρέμενε όμως σε εκκρεμότητα το ζήτημα των χρημάτων που θα έπρεπε να αντληθούν σε περίπτωση ανάγκης. Επρόκειτο για ένα δυσθεώρητο ποσό 500 - 600 δισεκατομμυρίων ευρώ ευρωπαϊκών κονδυλίων, εγγυημένων από τον προϋπολογισμό της ΕΕ και για 440 δις με κρατικές εγγυήσεις της χωρών μελών της Ευρωζώνης. Συν τοις άλλοις, ο κ. Ντομινίκ Στρος Καν είχε ήδη διαβεβαιώσει τους Ευρωπαίους ηγέτες ότι το ΔΝΤ θα συνέβαλε με το ήμισυ οποιουδήποτε ποσού συμφωνούσαν οι Ευρωπαίοι. Αυτό μεταφράζονταν σε 250 δις ευρώ, επομένως είχαμε ένα συνολικό ποσό 750 δις ευρώ για το σύνολο της Ευρωζώνης.
Μεσολάβησαν ακόμη τα τηλεφωνήματα του Αμερικανού προέδρου Μπάρακ Ομπάμα στην Αγγέλα Μέρκελ και τους άλλους Ευρωπαίους ηγέτες, καθώς και μια τηλεφωνική συνδιάσκεψη με τη συμμετοχή υπουργών των G7, εκ των οποίων οι τέσσερις είναι Ευρωπαίοι. «Υπήρχαν πολλές παράλληλες διαδικασίες: οι διαπραγματεύσεις της Ευρώπης των 27 στις Βρυξέλλες, οι συνομιλίες των G7, οι τηλεφωνικές συνομιλίες μεταξύ Σαρκοζί και Μέρκελ», λέει η κ. Λαγκάρντ. «Ήμουν ο σύνδεσμος ανάμεσα στη συνδιάσκεψη των G7 και στη συνδιάσκεψη των 27 της Ευρώπης επειδή η Ισπανίδα Υπουργός Οικονομικών Έλενα Σαλγκάντο προήδρευε της ευρωπαϊκής συνάντησης και ο Σόιμπλε βρισκόταν στο νοσοκομείο. Μερικές φορές είχα δύο κλήσεις σε εξέλιξη, τους G7 στο ένα αυτί, και τους 27 της Ευρώπης στο άλλο».
Η οριστικοποίηση της συμφωνίας πήρε χρόνο. Πολλές κυβερνήσεις φοβούνταν να επιστρέψουν στα εθνικά τους κοινοβούλια λίγο μετά μετά την ελληνική διάσωση και να ζητήσουν ξανά κάποια δις ευρώ χρηματοδοτικής συνδρομής για γείτονες που θα αντιμετώπιζαν δυσκολίες. Ήθελαν έναν διαφορετικό μηχανισμό αλλά κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τι μορφή θα μπορούσε να πάρει. Ήταν λίγο πριν τα μεσάνυχτα όταν ο κ. Λαγκάρντ πρότεινε ένα μικρό διάλειμμα. «Ένιωθα την πίεση, κοίταζα το ρολόι μου», λέει.
Σύμφωνα με τον κ. Ρεν, ο συμβιβασμός που έδωσε διέξοδο ήταν πρόταση του Μάαρτνε Βέρβεϊ, διευθυντή διεθνών σχέσεων του ολλανδικού Υπουργείου Οικονομικών. Ο Μ. Βέρβεϊ πρότεινε ένα ‘όχημα ειδικού σκοπού’ με δικαίωμα άντλησης κεφαλαίων και στήριξη κρατικών εγγυήσεων ύψους 440 δις ευρώ. Η Γερμανία, ικανοποιημένη που το όχημα ειδικού σκοπού δεν θα ετίθεντο υπό τον έλεγχο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αλλά και που κάθε ενδεχόμενο έκδοσης κοινών ομολόγων της Ευρωζώνης είχε αποφευχθεί, έδωσε την έγκρισή της.
Η συμφωνία επέτρεψε στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να ανακοινώσει ότι θα έθετε σε εφαρμογή ένα πρόγραμμα εξαγοράς κρατικών ομολόγων με σκοπό τη σταθεροποίηση των χρηματοπιστωτικών αγορών. Η απόφαση αυτή προκάλεσε μεγάλες αντιπαραθέσεις στη Γερμανία, όπου ερμηνεύθηκε σαν υποχώρηση στις γαλλικές πολιτικές πιέσεις. Σύντομα έγινε γνωστό ότι ο Άξελ Βέμπερ, ο Γερμανός κεντρικός τραπεζίτης, διαφώνησε με τους συναδέλφους του και αντιτάχθηκε στην κίνηση.
Παρά ταύτα, η πρωτοβουλία κέρδισε τα άκρως ευμενή σχόλια πολλών Υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης. «Η απόφαση της ΕΚΤ για παρέμβαση στις χρηματοπιστωτικές αγορές ήταν πολύ καλή και όπως κάθε καλή απόφαση θα έπρεπε να έχει ληφθεί νωρίτερα», σχολίασε με πικρία ο Γιάτσεκ Ροστόβσκι της Πολωνίας.
Μέσα στη νύχτα της 9ης Μαΐου οι Υπουργοί Οικονομικών της Ευρώπης βεβαιώθηκαν ότι η ΕΚΤ δεν τους εγκατέλειπε. Αλλά ούτε ο κ. Τρισέ στη Βασιλεία ούτε ο Λουκάς Παπαδήμος της Ελλάδας, που ήταν ο εκπρόσωπος της ΕΚΤ στη συνάντηση των Βρυξελλών, αποκάλυψαν το παραμικρό για τα σχέδια της ΕΚΤ. «Ήμασταν σίγουροι για την υποστήριξη της ΕΚΤ αλλά ο Τρισέ επέμενε στην περιφρούρηση του αυτόνομου ρόλου του – κανένας πολιτικός δεν θα μου πει τι να κάνω κοκ.», θυμάται ο κ. Ντάρλινγκ.
«Ένας ή δύο υπουργοί είπαν ‘Κι αν δεν το κάνει;’ και κάποιος απάντησε ‘Αν δεν το κάνει, τελειώσαμε’. Ήταν λοιπόν απολύτως σαφές ότι χρειαζόμασταν και τις δύο πλευρές – υπουργούς και ΕΚΤ – στην υπόθεση. Αλλά η ΕΚΤ ήταν κατηγορηματική ότι δεν επρόκειτο να κινηθεί αν δεν κινούνταν πρώτοι οι υπουργοί».
Εκείνη την ημέρα ανέκυψαν κι άλλες δυσκολίες. Μια εξ αυτών είχε να κάνει με την ανάγκη να πειστούν η Ισπανία και η Πορτογαλία ώστε να δεσμευτούν στην προώθηση νέων μέτρων λιτότητας προκειμένου να ανακουφίσουν τις πιέσεις στις αγορές ομολόγων. Μια δεύτερη πήγαζε από την άρνηση της Βρετανίας να δεσμεύσει οποιοδήποτε ποσό για το ευρωπαϊκό ταμείο διάσωσης με το επιχείρημα ότι η σωτηρία του ευρώ αφορούσε τις χώρες της Ευρωζώνης και μόνον αυτές.
«Η βρετανική θέση δεν ήταν ιδιαίτερα εποικοδομητική», επισημαίνει ο Υπουργός Οικονομικών της Σουηδίας Άντερς Μποργκ. «Οι Βρετανοί θα πληρώσουν το κόστος γι’ αυτό κάπου στο μέλλον. Σε μια τόσο ευαίσθητη συγκυρία το να κάνεις τόσο κατηγορηματικές δηλώσεις δεν είναι ιδιαίτερα σοφό και δεν πρόκειται να ξεχαστεί εύκολα». Παρά ταύτα, οι Ευρωπαίοι ηγέτες πέτυχαν – κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή – να διασφαλίσουν χρόνο για την αποκατάσταση της τάξης στην Ευρωζώνη.
Σχόλια