Ο χρηματιστικός καπιταλισμός ...

«Ο χρηματιστικός καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που δίνει προτεραιότητα στον κερδοσκόπο έναντι του επιχειρηματία, στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο έναντι του παραγωγικού κεφάλαιου, στο κυκλοφορούν κεφάλαιο έναντι του κεφαλαίου ως επένδυση, στο βραχυπρόθεσμο έναντι του μακροπρόθεσμου, στους δείκτες του πλούτου έναντι του αληθινού πλούτου, με τους δείκτες να μετρούν περισσότερο από τον ίδιο τον πλούτο. Ο καθαρός χρηματιστικός καπιταλισμός είναι ένα σύστημα ανευθυνότητας και θα χρησιμοποιήσω μια ισχυρή φράση: είναι ένα σύστημα όπου η ανήθικη λογική της αγοράς δικαιολογεί τα πάντα. Είναι ένα σύστημα όπου το χρήμα πάει στο χρήμα, όπου η εργασία βλάπτεται, όπου η παραγωγή βλάπτεται, όπου η επιχειρηματικότητα βλάπτεται»[1].
«Τάδε έφη» ο Μεσιέ Νικολά Σαρκοζί, στο Παρίσι τον Ιανουάριου 2009, ενώπιον της Άγγελας Μέρκελ, του Τόνυ Μπλερ, εκπροσώπων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου και πλήθους άλλων «επιφανών» εκπροσώπων διεθνών Οργανισμών, της πολιτικής και του επιχειρηματικού κόσμου.

Εσείς αγαπητοί αναγνώστες μη βιαστείτε να πιστώσετε στον Σαρκοζί αυτοκριτική και στροφή προς αριστερές θέσεις, ή να τον χρεώσετε στους υποκριτές και τους τσαρλατάνους, γιατί αν διαβάσετε προσεχτικά αυτές τις αράδες θα διαπιστώσετε μια ομοιότητα με τις «βαθυστόχαστες» εθνικοσοσιαλιστικές θεωρίες του Αδόλφου Χίτλερ, τις οποίες, όπως είναι γνωστό η ανθρωπότητα τις πλήρωσε με πενήντα εκατομμύρια νεκρούς και τεράστιες καταστροφές.

Κι’ όμως όλοι μας γνωρίζουμε πως ο Σαρκοζί και το απανταχού ανά την υφήλιο σινάφι των επαγγελματιών πολιτικών δεν είναι παρά οι αχυράνθρωποι του μεγάλου κεφαλαίου που δημιουργεί και καθοδηγεί τη σημερινή παγκόσμια κρίση και που αυτοί, ως ιεροφάντες της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, έχουν αναλάβει να μας πείσουν πως ο καπιταλισμός δεν είναι ένας, αλλά περισσότεροι, κάποιοι από τους οποίους είναι καλοί και κάποιοι άλλοι, όπως λ. χ. ο χρηματιστικός είναι κακοί και συνεπώς δεν φταίει ο καπιταλισμός γενικά, αλλά, μια μερίδα του, ενάντια στην οποία ο Σαρκοζί και η συμμορία του κηρύσσουν νέα σταυροφορία και καλούν τους εργαζόμενους να δεχτούν την «ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων», την μείωση των μισθών και των συντάξεων, τη δραματική πτώση του βιοτικού επιπέδου τους για τη μεταφορά του δημόσιου πλούτου (με τη μορφή των «ενισχύσεων της ρευστότητας των τραπεζών») προς το χρηματιστικό-τραπεζικό κεφάλαιο, τον περιορισμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων και ελευθεριών, το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου και του δημόσιου τομέα της οικονομίας, τη διόγκωση του αυταρχικού καπιταλιστικού κράτους, τον περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας τους και την επικυριαρχία του αμερικανοελεγχόμενου Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, με απώτερο στόχο τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της καθυπόταξης όλων των χωρών και των Λαών που αντιστέκονται στη βίαιη και βάρβαρη ανασυγκρότηση του καπιταλισμού και στη Νέα Παγκόσμια Φασιστική Τάξη Πραγμάτων στα μέτρα της Pax Americana και αγωνίζονται για την πλήρη και οριστική ανατροπή του καταστροφικού και απάνθρωπου καπιταλισμού σε κάθε πιθανή και απίθανη εκδοχή του, για ένα καλύτερο κόσμο, για ένα κόσμο της δημιουργίας, της ειρήνης, της Άμεσης Δημοκρατίας και του Ανθρωπισμού[2].

[1]  Αναφέρται στο: Καζάκης Δημήτρης, Ο Έλληνας εργαζόμενος μετατρέπεται σε…Κινέζο, στην εφημερίδα ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ, 26.08.2010, σελ.48-49.

[2]  Βλέπε σχετικά στο: Κώστας Λάμπος, ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΙΗΣΗ. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΖΗΣΗ, ΑΘΗΝΑ 2009.

[3] Λάμπος Κώστας, Ιστορικές διαστάσεις της ‘Κοινωνικής Ηγεσίας’ (Μια θεωρητική προσέγγιση) στο MONTHLY REVIEW, τεύχος 33, Σεπτέμβρης 2007.